-ნატო სად ხარ?-უკვე შუაღამეს გადასცდენოდა ედუარდიც თითქმის მთვრალი იყო.
-სახლში სად უნდა ვიყო,. როგორ მოხდა…
-შეიძლება შენთან მოვიდე?-სათქმელი არ დაასრულებინა გოგოს.
-კი რა თქმაუნდა. ჰო კარგად ხარ ?!
-კი, კი, უბრალოდ მოვალ-ედუარდმა ტელეფონი გათიშა ძლივს მოძებნა ქურთუკი მოიცვა და ნატასთან წავიდა, გზას თითქმის ვერ ხედავდა, მთელს სხეულზე ვისკის სუნი ასდიოდა, ხედავდა მხოლოდ ცას, რომელიც შავი იყო, კუნაპატი შავი, ვერც მანქნების სიგნალს იგებდა და ვერც გამყინავ სიცივეს გრძნობდა, ინერციით მივიდა ნატას სახლამდე. კიბეებზე ნელა ავიდა, კარზე არც დაუკაკუნებია ისე შევიდა.
-კარგად ხარ ?! მაშინვე მივარდა ნატა.
-კი, ძალიან კარგად ვარ-გაიცინა ედუარდმა და ნატას შუბლზე აკოცა.-უბრალოდ რაღაც მინდა შევამოწმო და მოვედი.
-მაინც რა?
-გაიხადე!
-რაა?
-რადა გაიხადე დროზე ! -იყვირა ედუარდმა და ქალი კედელს აეკრა. წამსვე დაიწყო გახდა ედუარდმაც ჯერ ქურთუკი გაიხადა შემდეგ მაისური, შარვალი შეიხსნა, გოგო უკვე შიშველი იყო და კედელზე აკრული ელოდა.-მითხარი ჩემი გეშინია?-მიუახლოვდა და ყურში ვნებიანი ხმით ჩუმად უთხრა გოგოს.-მანაც თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია.-რატომ?
-შენი თვალები ძალიან საშიშია.-თქვა დამფრთხალმა გოგომ, და თვალები აუწყლიანდა.
-გგონია რომ რამეს დაგიშავებ?-არ შორდებოდა ედუარდი მისი კისერი მკლავთან მოექცია და ისე იყო მიყრდნობილი კედელს. პირიდან საშინელი სუნი ამოსდიოდა.
-კი ასე მგონია.-გაუბედავად და მოკლედ პასუხობდა ქალი.
-მაშინ რატომ გინდა ყოველთვის ჩემს გვერდით ყოფნა?!
-მიყვარხარ-ახლა უკვე გათამამდა ქალი და ეცადა ედუარდისთვის თვალი გაესწორებინა.
-სიყვარული, სიყვარული სულელების მოგონილია, ვის რაში ჭირდება სიყვარული, ამ სამყაროში მხოლოდ ფული ფასობს, მხოლოდ ფული.-ედუარდი ქალს მოშორდა და ოთახში სწრაფად დაიწყო სიარული.
-არა, ასე ნუ ამბობ
-კარგი ეს ყველაფერი დავიკიდოთ.-ისევ მიუახლოვდა ქალს.-ჯობია ჩვენს საქმეს დავუბრუნდეთ.-მხრებზე ჩამოშლილი გრძელი თითებით ნაზად გადაუწია და ყელში ვნებიანად აკოცა, ქალს ცოტა ეტკინა კიდეც კბილების შეხება და სახე დამანჭა მაგრამ ხმის ამოღების უფლება არ ქონდა. მკ*რდზე ძლიერად მოუჭირა ედუარდმა ხელი თან კისერში კოცნიდა და აკვირდებოდა მის თითოეულ მიმიკას, შიშით, სიამოვნებითა და ტკივილით სავსეს. ფეხები წელზე შემოხვია და ნაზად შეუდო სა*ოში. გაიგონა როგორ აღმოხდა ქალს სასიამოვნო კვნესა პირიდან და გაეღიმა, ახლა უკვე ძლიერად უხეში ბიძგებით დაუწყო გა*იმვა და ქალის ფრჩხილები ზურგზე იგრძნო როგორ კაწრავდა, ნატას ხმაშიც კი ტკივილი იგრძნობოდა. მაგრამ ამაზე არასდროს არაფერს ამბობდა. ედუარდს უემოციო სახე ჰქონდა და მხოლოდ მაშინ იღიმოდა ნახევარი სახით როცა ქალის ტკივილიანი ხმა ესმოდა. ბახუსში მყოფი თითქოს ერთიანად გამოაფხიზლა ცივმა ოფლმა და გოგოს მოშორდა.
-ჯანდაბა! ამის დედას შევე*ი! ყველაფერი მე როგორ მემართება!-ჩაიცვა და სახლიდან გავარდა.-ნატას ხმაც არ ამოუღია, ერთადერთს რასაც გრძნობდა ედუარდის შეხებისგან გამოწვეული სიამოვნება იყო, იქვე კედელთან ჩაიკეცა და მარჯვენა თვალიდან ცრემლი გადმოუგორდა.
***
-მე რატომ არ დამხვდი იარაღით ხელში?
-დაგხვდი,-ზურგიდან გამოაცურა ედუარდმა იარაღი და ემას წინ გააჩერა.
-აბა როგორ ხარ ?!
-კარგად, აქ რამ მოგიყვანა.
-დიდი ხანია არ გამოჩნდი და ვიფიქრე მე თითონ მოვინახულებთქო.
-ვაუ, და იქნებ შენი ნახვა არ მინდოდა?
-თუ ასეა წავალ.
-არა, დარჩი ვიხუმრე. დალევ ყავას ან ჩაის ?!
-კი ჩაის.-გაუღიმა ემამ და დივნაზე მოთავსდა.-ისე ეს ადგილი რომ დავისაკუთრო წინააღმდეგი ჰო არ იქნები?!-ცხელი წყალი შიშველ ფეხზე გადაესხა ედუარდს მაგრამ ხმაც არ ამოუღია. გოგოს გახედა ჩაის ფინჯანს ჩაიდანი დაუმიზნა და მისკენ წავიდა.
-კი ვიქნები.
-რატომ?!
-ეს სახლი მხოლოდ ერთისთვის არის.
-ანუ აქ დარჩენის იმედი აღარ უნდა მქონდეს?!
-არა, ვფიქრობ ეს არ იქნება სწორი.
-შენ რა მანიაკი ხარ?!
-რატომ ფიქრობ ასე ?
-ჯერ ამედევნე, მერე სახლში მომიყვანე, მაკოცე კიდეც, და ახლა გინდა თავიდან მომიშორო?
-აჰა, ანუ მე აგედევნე არა?
-ჰო ზუსტად შენ ამედევნე.
-ახლაც მე ჰოარ მოგაკითხე შუაღამეს ?!
-მე ის გოგო არ ვარ ყველას რომ კოცნის.
-არც მე არ ვარ ყველა.-ედუარდი მიუახლოვდა და სახე პირდაპირ სახის წინ გაუჩერა, გრძნობდა ნელ-ნელა როგორ უხშირდებოდა გოგოს სუნთქვა, როგორი ბრაზიანი ხდებოდა ის, და რომ გეკითხათ ალბათ იმ მომენტში გიპასუხებდათ რომ მხოლოდ სუნთქვისთვისაც კი შეეძლო ემას შეყვარება. ნაზად მოხვია გოგოს წელზე ხელი თავისკენ მიიზიდა და კისერში ჩარგო თავი.
-მინდა სამუდამოდ შენს ხელებში დავრჩე, აღარ მინდა სხვა ადამიანის სახეს შევხედო, აღარასდროს.-ემამ თავზე ხელი გადაუსვა, თმებზე ეფერებოდა.
-შენი სურნელი ყველაზე განსხვავებულია, არასდროს მიგრძვნია სხვა მსგავსი სუნი.-ემას ეღიმებოდა და ნაზად აგრძელებდა მისი თმებით თამაშს. ბიჭმა თავი ამოწია გოგოს ფეხები წელზე შემოიწყო, ხელში აიტაცა და ნაზად დაეწაფა მის ტუჩებს, ახლაც ის შეგრძნება დაეუფლა, თითქოს აქამდე არავისთვის ეკოცნა, თითქოს პირველი ქალი იყო მის ცხოვრებაში, საძინებელში გავიდა და ლოგინზე ემას ზემოდან მოექცა. ნელა უხსნიდა პერანგის ღილებს და გზადაგზა ყველა კანის ნაწილს უკოცნიდა. მალე შემოაძარცვა გოგოს ტანსაცმელი და ნაზად ეფერებოდა მის ყველა ნაწილს მუცელსა და თეძოს შორის ჩაღრმავებულ ადგილებს უკოცნიდა. აქამდე თუ ს*სის დროს მხოლოდ იმაზე ფიქრობდა რომ თავად მიეღო სიამოვნება, ახლა მხოლოდ იმაზე ფიქრობდა ემას ეგრძნო თავი კარგად. გაოფლილს ჩაეძინა ემას მუცელზე თავდადებულს.
***
ედუარდი გამეტებით ურტყამდა სავარჯიშო ბალიშს მუშტებს, უნდოდა ენერგია რამეში დაეხარჯა, მოწოლილი ემოცია რომელიც ახრჩობდა, უნდოდა რამეზე ჯავრი ეყარა, რადგან თავისთავს ვერ ცემდა.
რამდენიმე წლის წინ საკუთარ თავს მკაცრად აუკრძალა ვინმეს შეყვარება, შეუძლებელი იყო ეცხოვრა ვინმესთან ერთად. მისი ბედი უკვე გადაწყვეტილი იყო, ან მოკვდებოდა, ან ციხეში წავიდოდა მრავალი წლით. იცოდა და აცნობიერებდა თავის დანაშაულს.
ახლა კი ეს გოგო, თავგზა აუბნია ემამ, მასთან ისეთ რაღაცებს გრძნობდა რაც არასდროს განუცდია და ეს აშინებდა, ყოველი მისკენ გადაგმული ნაბიჯი ტანჯავდა უნდოდა უკან დაბრუნებულიყო თუმცა ფეხები არ ემორჩილებოდა, როგორ უნდა მიეტოვებინა ეს ყველაფერი, უნდა აერჩია ან ემა ან ის ცხოვრება რაც უკვე ჰქონდა. იცოდა ეს გოგო თავგზას აუბნევდა და ცხოვრებას ყირაზე დაუყენებდა მაგრამ ეს რაღაცის ხარჯზე მოხდებოდა. მათ, საკუთარ დამსაქმებელს რომ გაეგო თუნდაც მათ მიტოვებას ფიქრობდა მაშინვე იმქვეყნად გაისტუმრებდნენ, გამოსავალს ეძებდა და ვერსად პოულობდა.
რამდენიმე საათის მანძილზე ეჩხუბა სავარჯიშო ბალიშს და როცა გააცნობიერა რომ ის ხელს არ შეუბრუნებდა, გაჩერდა ძირს დაჯდახელებით მუხლებს დაეყრდნო და ერთიანად გაოფლილი სახე ხელებში ჩარგო. ერთიანად ამოისუნთქა, თითქოს დიდი ტვირთი მოიხსნა ბეჭებიდან.
***
-გამარჯობა ბატონო ემზარ.
-გაგიმარჯოს ედი შემოდი.
-არა უბრალოდ რაღაცის კითხვა მინდოდ.
-გისმენ ედი.
-თუ იცით მამაჩემს…-წამით შეყოვნდა-ზაზას გამოუყვეს იზოლირებული საკანი?!
-კი მის უსაფრთხოებაზე ზრუნავენ ედი, შენ ამაზე არ იდარდო, და გთხოვ რაც შეიძლება მალე მაპოვნინე ის ხალხი.
-დიახ უფროსო.-კაბინეტი დატოვა ედუარდმა და სამუშაოს დაუბრუნდა.
-საიდან უნდა დავიწყოთ ძებნა?-ყავის ფინჯანი დაუდგა სანრდომ წინ და სავარძელზე ადგილი დაიკავა.
-აზრზე არ ვარ. პროსტას რაღაც აზრი მაქვს.
-გისმენ აბა რა მოიფიქრე.
-რა და, აი ეს ორი რო ვიპოვოთ და დავიჭიროთ, სხვები ჰო რჩებიან, მათ ჰომ შეუძლიათ უარესი რაღაცები აკეთონ.
-ანუ რისი თქმა გინდა?!
-ესენი რომც დავიჭიროთ არაფრის მთქმელები არიან, არ ამხელენ თანამზრახველებს, უნდა გავარკვიოთ კდიევ ვინ არის ამ ბანდაში და ყველა ერთად ავიყვანოთ.
-როგორ ?
-ვიპოვნით და ვუთვალთვალებთ.
-ყოჩაღ გენიოსო. და გგონია ასე ღიად მოქმედებენ.
-შესაძლოა იმდენად ღიად მოქმედებენ რომ წარმოდგენაც კი აფსურდად მოგვეჩვენოს. ფსიქოლოგია ცოტა გესწავლა არაფერი დაგიშავდებოდა.
-მიდი რა.
-მოკლედ ჯობია ასე მოვიქცეთ. გეგმა უნდა დავსახოთ და ზედმიწევნით მივყვეთ, ესენი ჭკვიანი ხალხია, თავისი ხელებით არაფერს აკეთებენ. ფულით ჰოიცი ყველაფრის ყივდა შეგიძლია, მათ შორის ხალხისაც.
***
-იცი ხანდახან ვფიქრობ რომ სიზმარში ვარ როდესაც შენ მეხები
-რატომ?
-შეუძლებელია ასეთი რაღაცები რეალურად განიცადო, მე ვერ შევძლებდი ვინმეს ასეთი განცდა მივანიჭო.
-და იქნებ უკვე ანიჭებ.
-რისი თქმა გინდა?
-იქნებ არსებობს ადამიანი ვისთვისაც იმდენად მნიშვნელოვანი და საყვარელი ხარ რომ შენი შეხებაც კი ზღაპრულად ეჩვენება.
-შეიძლება არსებობდეს-გოგოს თხელი ხელი მოიქცია საკუთარ ხელში და ნაზად აკოცა.
-შენი სამსახური როგორია?!
-დამღლელი და მძიმე.
-ანუ?
-ანუ ყოველდრე გიწევს ადამიანებთან ურთიერთობა ვისაც მოუკლეს, ვინც დაკარგა, ვისაც იმედი გაუცრუვდა. მოკლედ მძიმეა იყო გამომძიებელი და საერთოდ ამ სფეროში მუშაობა. და შენი სამსახური როგორია?! ბავშვებთან
-ჩვეულებრივი, ბავშვებთან ურთიერთობა მარტივია, უბრალოდ არ უნდა მოატყუო და ეგაა.
-ჩემი საქმეც ესაა, არავინ უნდა მოვატყუო მაგრამ ხშირად ასე არ გამოდის.-გოგოს თმაში ჩარგო თავი, ლავანდის სუნი ხარბად შეისუნთქა და ასეც ჩაეძინა.
***
-მე უნდა წავიდე სამსახურში მაგვიანდება.-მხარზე ხელი გადაუსვა ემამ და გააღვიძა ედუარდი.
-არა მოიცა, რომელი საათია
-ჯერ რვა არ არის მაგრამ სახლში უნდა შევიარო. მოკლედ წავედი, საღამომდე.
კარის მიხურვის ხმა და ედუარდის ფეხზე ადგომა ერთი იყო, ერთიან დიდ ფანჯარასთან მივიდა ფარდები გადაწია და მზეს სახე მიუშვირა ესიამოვნა მზის სხივების გათამამება, ფანჯარა გამოაღო რომ უკეთ ეგრძნო სხივების სითბო სხეულზე. უკვე მაისი იწყებოდა, უყვარდა ედუარდს მაისი, თითქმის ყველა თვეზე მეტად. სწრაფად მოიმზადა საუზმე და ის იყო უნდა მიერთვა კარის ხმა გაიგო.
-ჰომ არ შეგაშინე?!-გაბარდული შემოვიდა ქალი, თამთა ანუ ელენე, ედუარდს წინ აეტუზა.
-აღარ უნდა მორჩე ჩემს სახლში შემოჭრას ?!
-ველოდი როდის წავიდოდა შენი გოგო.
-იცოდე…
-გაჩერდი! დამუქრება არც კი გაბედო.
-აქ რა გინდა?
-შენთან საქმე მაქვს
-გისმენ
-დავალება გაქვს ედუარდ.
-ჰოდა გისმენ.
-შენი შემდეგი სამიზნე.-კონვერტი მაგიდაზე დაუდო.-არამგონია მოგეწონოს. -ედუარდმა სწრაფად გახსნა კონვერტი.
-არა, ამას არ ვიზამ.
-ოდესმე ვინმეს უკითახავს რა და როგორ გინდა?!
-ემზარი კარგი ადამიანია.
-შესაძლოა მაგრამ გრძელი ცხვირი ჰქონია.
-რას გულისხმობ?
-გავიგეთ რომ ორ უფროსზე ინფორმაცია აქვს.
-ბევრი არაფერი აქვს, ვიცი. და ამას მკვლელობის გარეშე მოვაგვარებ.
-არა, ისე მოაგვარებ როგორც მე გეტყვი, ხვალ საღამოს შესრულებული უნდა იყოს.
-ელენე!-ქალი კარებში გაშეშდა. ნელა შემობრუნდა, სახე მთლიანად გაუთეთრდა და ახლა უკვე მკაფიო იყო მის სახეზე ჩაღრმავებები.
-რა მითხარი?
-ემზარს არ მოვკლავ!
-მე ჩემი გითხარი, დანარჩენი შენ იცი ედუარდ.-ქალი მიუახლოვდა და მკერდთან დარჩენილ შრამზე ხელი ნელა ჩამოუსვა.
***
ედუარდს კვლავ სააბაზანოში ჩასძინებოდა, ახლა უკვე სიამოვნებდა კიდეც გაციებული წყალი ამიტომ გაღვიძებას აღარ ჩქარობდა, უკვე რამდენიმე დღე იყო გასული რაც ემა არ გამოჩენილა, არ დარდობდა, არც მისი ძებნა დაუწია, ახლაც კი სწამდა რომ ის უბრალოდ ლამაზი სიზმარი იყო. შეუძლებლად მიაჩნდა მისთვის ღმერთს ასეთი ასჩუქარი გამოეგზავნა. როგორც სიკვდილის წინ ადამიანს გადაურბენს ხოლმე თავისი ცხოვრება თვალწინ ისე ეგონა, ეგონა მალე სიკვდილი ელოდა და ილუზიაში ცხოვრობდა. სხვა ხომ ვერავინ ხედავდა იმ მშვენებას რაც ემაში იმალებოდა. რაც მისი წვრილი მწვანე თვალების მიღმა იყო. მისი თეთრი ქათქათა სხეული და ხორბლისფერი სახე. როგორ შეიძლება ეს რეალური ყოფილიყო, ედუარდი ვერ ხვდებოდა როგორ შეიძლებოდა ადამიანის სახისა და ტანის კანი განსხვავებული ფერისა ყოფილიყო.
ემზარის სიკვდილს ვერ დაუშვებდა, ის მისი აღმზრდელი იყო, მან ჩამოაყალიბა აქცია იმ კაცად, რაც გახდა, არა ის არ იყო ნაძირალა და არც დამნაშავე იყო, ჰო მოუკლავს, მაგრამ ამას იმსახურებდნენ, უტკენია მაგრამ ამასაც დამსახურებულად თვლიდა. მაგრამ წამიერად, იმ მომენტში როცა ადამიანის ტვინი არც ფხიზლად არის და არც მძინარედ სწორედ მაშინ ფიქრობდა რომ მას უფლება არ ქონდა განესაჯა რა იყო დამსახურებული და რა დაუმსახურებელი.
ახლა უკვე ვეღაც სიზმარს და რეალობას არჩევდა ერთმანეთისგან.
ისევ მაღვიძარას ხმა და ისევ სხეულზე შერჩენილი წყლის წვეთები, სამსახურში დარეკა დღეს ცოტა დამაგვიანდებაო. თითქოს ცივმა წყალმა აზრზე მოიყვანა მიხვდა ეს არ იყო სიზმარი და რეალობას უნდა დაბრუნებოდა.
საშინელი შიშის შეგრძნება ჰქონდა დილიდან ეგონა სადაცაა და მთელი სხეული ამიფეთქდებაო. არც კი უსაუზმია ისე ჩაჯდა მანქანაში და პირდაპირ დედასთან წავიდა.
დიდხანს აკაკუნა კარებზე, მაგრამ არავინ გაუღო, ახლა უფრო აეწვა სხეული, გულისრევის შეგრძნება გაუჩნდა, ასე არასდროს შეშინებია, მაშინაც კი როცა სიკვდილს თვალებში ჩახედა, არც მაშინ როცა დის გადარჩენა ვერ მოასწრო.
გამეტებით ურტყამდა ძლიერ მუშტებს კარს მაგრამ არავინ ცემდა პასუხს.
კარის შემტვრევა გამორიცხული იყო. ამიტომ პირდაპირ ფანჯარას დაატაკა ხელი და ჩაამტვრია, ცხელი სისხლი სწრაფად წამოუვიდა ხელიდან, მაგრამ ყურადრება არც კი მიუქცევია, სახლში შევიდა.
-დედააა! ელზააა!-ყვიროდა თან ცხდილობდა მისი ხმა სხვას არავის გაეგო, ნელი ნაბიჯით მიუყვებოდა გზას, პირველი სართული რომ მოიარა და ვერაფერი იპოვა თითქოს ცოტა დაევარცხნა ნერვები, ნელა აუყვა მეორე სართულის კიბეს. ახლა გრძნობდა როგორ აეწვა ხელი, ტკიოდა მასში დარჩენილი მინის ნამსხვრევები.
-არააააააააააააა!-გამაყრუებელი ღრიალი გაისმა სახლიდან ისეთი ალბათ ქალაქმდე რომ ჩამოაღწევდა.-არა, ღმერთო არა!-ცხელი ცრემლებით მოესვარა მთელი სახე და მუხლებზე დაეცა…