მთელ სხეულში ერთიანადა გამიარა რაღაც ცხელმა, რამაც მთლიანად ჩამწვა მუცლის ღრუ.

განა ვერ ხვდებოდი რაც ხდებოდა ჩემს თავს? დიახ, ვხვდებიდი!, მაგრამ აღიარება მიჭირდა. მეშინოდა! მეშინოდა რადგან, ვიცოდი რომ ლუკას ჩემს გარდა ათასი ლამაზი გოგონა ეხვევა თავს და რაღა მანდამაინც მე, მოსამსახურეს შემომხრდავს სხვა თვალით.
ეს ფიქრები კი ერთიანად მღრღნიდა შიგნიდან და ლოდივიდ მედო გულზე.
ამ ერთმა ხუთი დღის გამოჩენილმა ადამიანმა, მთლიანად ამირია თავგზა.
~~~~

სამზარეულოში ვიყავი, როდესაც სტუმრების ხმა გავიგონე. "ალბად მისი ძმაკაცები მოვიდნენ", გავიფიქრე გულში და ჩემთვის წყნარად დავჯექი სკამზე. არ მინდა მისაღებში გასვლა, რადგან უცხო გარემო ჩემში ძალიან, დიდ დისკომფორტს ქმნიდა. უცრად კი ჩემი მობილურის ხმა მომესმა. სამზარეულოში ვერსად ვნახე," ალბად მისაღებში დამრჩა." გავიფიქრე ჩემთვის და მისაღებისკენ დავიძარი. ბიჭებისთვის არ შემიხედავს, ისე მივესალმე. უცრად კი უკან ხმა გავიგე, ნაცნობი ხმა, რომელმაც ადგილზე გამაქვავა.
-ნენე.-მიძახის და უკან ვტრიალდები. ლამისაა და ყბა ჩამომვარდნოდა, როდესაც ჩემს წინ, ნიკა, გიორგი და ლაშა დავინახე.
სწორედ ახლა გამახსენდა რომ ძმაკაცთან მიდიოდნენ. ^ანუ რა გამოდის, ლუკა ამათი ძმაკაცია?,^ უეცრად კითხვების კორეანჩხელი დამატყდა თავს.
-ბიჭებო თქვენ აქ რა გინდათ?!
-ნენე ჯერ შენ მითხარი აქ რას აკეთებ.-მეუბნება ნიკა და ჩემსკენ მოდის. მზერით.., თან ისეთი მზერით, ალბად კედელს გახვრიტავს.
-მე აქ ვმუშაობ.-ვუთხარი და თავი გვერდზე გავწიე გაბუსულმა. ვიცი ამის გაგება არ ესიამოვნებოდა, მაგრამ მათ ხარჯებზე როდემდე უნდა მეცხოვრა??, ამიტომ მუშაობის დაწყება გადავწყვიტე.
-რა გოგო მუშაობ?-ლამისაა და ყბა ჩამოვარდნოდა ნიკას. დანარჩენები კი ჩვენ ორის საუბარს უსმენდნენ.
-ხო, თქვენს ხარჯზე ცხოვრება მომბეზრდა, ამიტომ გადავწყვიტე მუშაობა დამეწყო და საკუთარი ფული მეშოვნა! გაიგე?.-ვამთავრებ და ვცდილობ ნელ-ნელა ნერვებმა არ ამიტანოს.
-აზრს ვერ შეგაცვლევინებ და ტყუილად რატო გელაპარაკო.-მეუბნება მკაცრად. მაგრამ ისეთი სახით მიჭირავს თავი, რომ თითქოსდა ყურსაც არ ვუგდებ მის საუბარს.
-იცი და ყველაფერი.-ვეუბნები და ლოყას ვუწელავ.
-ვინმე რამეს ამიხსნის?-ამბობს ლუკა გაკვირვებული, სხვები კი ისეთი სახეებით დგანან რომ, ალბად წუთი-წუთზე ახარხარდებოდნენ.
-ლუკა ეს სულელი და მოურჯულებელი გოგო, ჩემი და არის.
-ვინ ეს გიჟი?-ამთავრებს და ჩემსზე მიანიშნებს. უეცრად ტვინში სისხლმა ამასხა. ^გიჟიო?, ეს ვის აკადრა ამ თავხედმა.! მიდი ნენე რეალობაში გადაინაცვლე და აკაკანდი.^ შევსძახე ჩემს თავს და ლუკას ^ვერ გადამიჩების^ მზერით შევხედე.
-ხო! მე გიჟი ვმუშაობ, ამ ნაგიჟართან.-ვეუბნები და ბიჭების ფხუკუნზე ნერვები მიწყნარდება და ღიმილი მეპარება.
-რომ მცოდნოდა რომ, ნიკას და იყავი, ჩემებურად მოგხედავდი და სავადმყოფოში დაგაწვენდი.-ამთავრებს და გიო და ლაშა სიცილისგან იხრჩობიან. ნიკა კი ცდილობს პაუზა გააკეთოს ხარხარში და არ გაიგუდოს.
-ხოო? და მე რომ მცოდნოდა, ჩემი ძმის ძმაკაცი იყავი, სავადმყოფოში გვერდით მოგიწვენდი.-ვამთავრებ და ეს პიკი იყო გადახარხარების. მალევე კი ოთახიდან გავედი და ტელეფონიც თან გავიყოლე.
მე, ლიკას, ლილეს და ქეთის ერთი ჩათი გვაქ გახსნილი. ამიტომ ცალ-ცალკე წერა არ მიწევდა. როგორც კი სამზარეულოში შევედი, იმ წამს მივწერე გოგონებს.
-ნიკა, გიორგი, ლაშა და ლუკა ძმაკაცები ყოფილან.
-რაა? შენს საიდნ იცი?-მეკითხება ლილე.
-დროზე თქვი.-გაჰყვირის ვოისში ლიკა.
-დღეს ხომ ძმაკაცთან იკრიბებოდნენ, ხოდა აუ აქ მოვიდნენ! ლუკასთან.
-ბედი, აი მესმის უკვე.-წერს ქეთი.
-ოხ დაიწყო ახლა ამან.-ვწერ და ტელეფონს გვერდზე ვდებ.
უეცრად კი სამზარეულოში ნიკა შემოვიდა.
-ნენე არ წამოხვალ?
-არა ჯერ სამუშაო საათები არ ამოწურულა.
-რომ წამოხვალ დამირეკე, მოგაკითხავ.-ნეუბნება ლოყაზდ მკოცნის და ოთახიდან გადის.

მალე ნინოსაც მივეხმარე ცოტა რაღაც საქმეებში. ერთი საათი დამრჩენოდა წასვლამდე. ტყუილად დამჯდარი ვერ გავჩერდი და მისაღებ ოთახში გავედი. სავარძელზე დავჯექი და ცარიელ სივრცეს გავჰყურე. მოულოდნელად კი ოთახში ლუკა შემოვიდა. სავარძელზე ჩემს წინ დაჯდა, ტელეფონი ხელში აიღო და გამალებით ჩააცქედა შიგნით. ^ვახ, ჩვენი გველი ლუკა მთვრალი ყოფილა, მოდი ცოტას გავაბრაზებ.^ უეცრად ტვინში გამკრა ამ იდეამ და განხორციელებას შევუდექი. ლუკა სავარძლიდან ადგა, ტელეფონი ჯიბეში ჩაიცურა და გასასვლელი კარებისკენ აიღო გეზი. მეც შანსი მომეცა ფეხზე წამოვხტი და მას მივვარდი.
-ნელა-ნელა არ წაიქცე.-ვეუბნები და მასთან ახლოს მივდივარ ხელის შესაშველებლად.
-რა თქვი?-მეუბნება სიცილით. მის ქათ-ქათა 32 კბილს კი ამზეურებს.^ის ისე საყვარლად იღიმის.. და აი რაზეც ჭკუა მეკეტება. ყინულისფერი მოელვარე თვალები. არა ნენე! არ დაიბნე!^.
-რა და მთვარალი ხარ.-ვეუბნები და უეცად ტანში მთლიანად ამახურა. მის თლილი თითები, ჩემს წელე აასრიალა და მთელი ძალით მისკენ დამქაჩა. და აი აქ გამიწყდა აზროვნების ძაფი, მის ცისფერ თვალებში უგონდო ჩავვარდი.
-შენი გაჩუმების ხერხებს მივმართავ, სხვნაირად ვერ გაჩუმებ და.-მეუბნება და მის ცხვირს ჩემს ცხვირზე ახახუნებს. რაზეც მთლიანად მიარს სხეულში რაღაც და ერთიანად ვცახცახებ. რომარა მისი ხელები ალბად ძირს ვიქნებოდი გაშხლართული. ცოტახანს კიდევ მიყურა თვალ დაუხამხამებლად. მე კი განაბული ვიყავი, რადგან მისი ცხელი სუნთქვა სახეში მეფრქვეოდა და ერთიანად მაჟრჟოლებდა. ჩემს გრძნობებზე კი მან ტუჩუს კუთხე ჩატეხა. რაც უფრო ანხაფრებდა ჩემს გრძნიბებს მის მიმართ.
-შენ რომ გაკოცო ალბად ხელებში ჩამაკვდები.-მეუბნება და სიცილით მიყურებს.
-რაა... არა..-მის თვალებში ჩავარდნილს კი ვერ ვიაზრებდი რა ამოვაბლუყლუყე.
უცრად კი ლოყაზე მაკოცა. რაზეც ერთაიანად ამახურა სახეზე. თვალები ამეწვა და ალბად ჭარხალს ვგავდი. რაზეც მას ღიმილი არ მოშორებია სახიდან.
შემდეგ კი ლოყაზე ნაზად მეფერებოდა.
-ნენე შეგიძლია წახვიდე.-მის სიტყვებს გამოვყავარ ფიქრებიდან და რეალიბას ვუბრუნდები.
-ხო.-ვამბობ და ვცდილობა მისი მკლავებიდან დახსნას.
-მე წაგიყვან თუ გინდა.-მეუბნება და მშორდება. მე კი ჩქარი ნავიჯებით ვიღებ ჩანთას და ვცდილობ რაც შეიძლება მალე გავქრე აქედან.
-არა მადლობა, ნიკა მომაკითხავს.-ვეუბნები და გარეთ გავდივარ. ნიკამაც არ დააგვიანა, მალევე მოვიდა. ერთი სული მქონდა ჩემს საწოლში როდის დავწვებოდი და გათიშული დავიძინებდი.




აბა როგორიაა??ველოდები თქვენს შეასრბებს ჩემო კარგებო და თბილებო