დილით კი ნიკამ გამაღვიძა. ხან ცხვირზე მომიჭირა ხელი ან ლოყაზე მეთამაშებოდა.
-აუ ნიკუშ, როგორ მომნატრებიხარ.-ვეუბნები ტუჩებ დაბუსხული და ვეხუტები.
-მეც ჩემო ბაჭია.-მეუბნება და ისიც გულში მიკრავს.
-კარგი, უნდა გავემზადო წასასვლელად.
-კაი მიდი მე წაგიყვან.-ამბობს და ოთახიდან გადის. ჯერ სააბაზანოში შევედი. ხოლო იქედან გამოსულმა კი, ტანსაცმლის არჩევა დავიწყე. ტანზე კი შავი და თეთრ ზოლებიანი შარვალი მოვირგე, რომელიც წელში გამოყვანილი და ვიწრო იყო, ხოლო მუხლს ქვემოთ კი იშლებოდა. ზემოთ კი თეთრი სადა მაისური მოვირგე, რომელიც მხრებზე ორ-ორი ბრეტელით გადადიოდა. თმები მაღლა ავიწიე. სახეზე სადა მაკიაჟი გავიკეთე და სარკეში ყურება დავიწყე. ^ვაი ნენე, ნეტა იცოდე რის გამო გამოეწყვე ასე!. რის გამო არა, ვის გამო!ჩავიბურტყუნე ჩემთვის და ოთახიდან გავედი.
~~~~

ზებრა სახლში მისვლის თანავე, ნინო ვნახე. კუხნაში ფუსფუსებდა.
-გამარჯობა ნინო.
-გაგინარჯოს ნენე.
-ასე დილა ადრიან რას აკეთებ?.
-საჭმელს ვამზადებ. ლუკას მეგობრები არიან აქ.
-ბიჭები არიან?-ჩავეკითხე გაფაციცებით.
-კი, ნენე მანამდე ჩიფსები და ლუდი აუტანე კარგი?.
-ხო კარგი ავუტან.
-აი მანდ დევს.-ამბობს და მაგიდისკენ ხელით მიმანიშნებს.
ლანგარზე დადებულ ლუდს და ჩიფსებს ხელი დავავლე და კიბეებზე ავაბიჯე. ლუკას ოთახიდან ხმაური გამოდიოდა. ბიჭების ლაპარაკის ხმა. კარებზე დავაკუნე და გაღევას დაველოდე. უეცრად კი ლუკამ კარები გამიღო.
-გამარჯობა. აი ეს გამომარათვი.-ვეუბნები და ლანგარზ ვუწოდებ.
-მოიცა ნენე, შენც შემოდი.-ასულებს და ხელ ჩაკიდებული ოთახში შევყავარ.
-ბიჭებო, გაიცანით ეს ნენეა.
-გამარჯობა.-ვამბობ და ღიმილით ვესალმები მათ. გულში კი ლუკას ვლანძღავ. სამ ბიჭს შორის ერთ გოგოს რა უნდა მექნა.
-ნენე, ეს ერეკლე, ეს კი ბექაა.-ასრულებს ლუკა და ბიჭებისკენ მიუთითებს. სილამაზით დიდად არ გამოირჩეოდნენ, მაგრამ არც ცუდი შესახედაობის ბიჭები იყვნენ. ჩემი ლუკა კი ორივეს ჯობდა. ^ხო ხო შენი ლუკა^, ჩემმა ტვინმა მხოლოდ ამ სიტყვაზე გაამახვილა ყურადღება, რაზეც გულში გულიანად გამეცინა.
-ხო ეს კი, ნიკას დაა.
-ნიკას თქვენც იცნობთ?
-ვიცნობთ და ქვიაა?, ჩვენი ძმაკაცია.-ამბობს ბექა და ერეკლე აგრძელებს.
-ლუკა ესაა სულ ვკამათობთო?.
-აცადე აწი დაიწყებს.-უპასუხა ლუკამ. იმ წამს კი ჩემი სურვილი, მისთვის ლუდის გადასხმაში მდგომარეობდა.
-ბიჭებო, თქვენ დიდი ხანია რაც მეგობრობთ?-ვკითხე ბიჭებს. ლუკა კი გაკვირვებული მიყურებდა, არ ელოდე ჩემგან მისი სიტყვების უარყოფას. მაგრამ ასე არა არის. აწი მაცადოს რასაც ვიზამ.
-კი, ბავშვობიდან ერთად ვართ.- ამბობს ბექა.
-აა და ძალიან გიყვართ ერთმანეთი?-ვეკითხები დამპლური ღიმილით. ლუკას და ბექას კი სიცილი აუტყდათ. ჩემს კითხავზე კი მხოლოდ, ერეკლემ გამცა პასუხი.
-კი ძალიან გვიყვარს.
-ხო? ანუ მეგობრობაც ბრამა არის.-ვამბობ და ლუკას ვაკვირდები, რომელსაც თვალი არ მოუშორებია ჩემზე.
-და ბრმა რა პონტში?- მეკითხება ბექა, მეკი პასუხს არ ვაყოვნებ.
-აბა ლუკას შეხედვის დროს, ნორნალური და დალაგებული ადამიანის სახე გიდგებოდათ წინ?, ან თუ ესეთი კარგი მეგობრები ხართ, ფსიქოლოგიურ დახმარებას გავუწევდი.-ვამბიბ და ჩემი სიტყვების გაგონებაზე, ბექა და ერეკლე გულიანად ახარხარდნენ. ხოლო ლუკა კი, აი ლუკაზე რა მოგახსენოთ და, რომ შეძლებოდა ალბად ადგილზევე შემჭამდა, ან მომკლავდა.
-ამას ფსიქოლოგიურად დასახმარებელი მეუბნება?-აბობს ლუკა და ლუდით სავსე ჭიქა პირთაბ მიაქცს დასალევად.
-კაი, გეყოთ, მე და ერეკლე რომ წავალთ მერე დასცხეთ ერთმანეთს.-ამბობს ბექა და ერეკლეც თავის ქნევით ეთანხმება.
~~~~

მალევე წავიდნენ ბიჭები. მეც დავემშვიდობე. ლუკა კი გარეთ გაყვა მათ და გაცილების თანავე სახლში შემოვიდა. ხელი მაჯაზე დამავლო და კიბეებზე ამიყვანა.
-ლუკა, გამიშვი..-ვეუბნები, მაგრამ მას დუმილით მივყავარ, სავარაუდოდ მისი ოთახისკენ.
-ლუკა გამიშვი, ხელი მეტკინა.-ვეუბნები და ვცდილობ ჩემი ხელი გამოვაგლიჯო მის ტორებს, რომლებიც მაგრად ჩამბღაუჭებიდა. უეცრად მის ოთახში შემიყვანა და კარები გადაკეტა.
-რას აკეთებ?- ვკითხე და უეცრად მისკენ დამქაჩა და მთელი ძალით დამაცხრა ბაგეებზე. ცალი ხელი წელზე მაგრად მომხვია, ხოლო ცალი კი ჩემს თმებში აბურდა და მისკენ მაგრად მიმიზიდა. მე კი კისერზე მოვხვიე ორივე ხელი და კოცნაში ავყევი... ავყევი მის გემრიელ ტუჩებს, რომელიც ჩემს ბაგეებს ვნებიანად ეხებოდნენ. მან წამართვა... წამართვა პირველი კოცნა, რომელსაც ამდენ ხანს, საყვარელი ადამიანისთვის ვინახავდი. ისე დაშორდნებ ჩვენი ბაგეები ერთმანეთს, რომ დროის გასვლა ვერც კი შევამჩნიე. მთელი სხეული გაჟრუებული მქონდა. ვერაფერს ვრგძნობდი და ვერ ვხედავდი, მისი თვალების გარდა, რომელიც ასე დაჟინებით მიყურებდნენ.
ჩემი გრძნობები კი ერთმანეთში აიხლართა, ასეთ გაურკვეველ სიტყაციაში პირველად ვიყავი. რის გამოც თვალებში წყალი ჩამიდგა.
-მოიცა ნენე ტირი?-მეკითხება ლუკა და თვალებიდან ჩანჩქერივით მოედინება, უფერული სითხე.
-გადი, ნუ მეკარები! რატომ მაკოცე?-ხმადაბლა ვეუბნები და ვცდილობ მისი ხელებიდან დაძვრომას.
-მინდოდა და გაკოცე.-მეუბნება მისკენ მიხუტებს და თავზე მკოცნის. მე კი უაზროდ ვფართხალებ, მაგრამ ტყუილად.
-წამართვი...წამართვი პირველი კოცნა.-ვეუბნები და უფრო მაგრად მხვევს ხელს წელსზე და მაკრავს მის სხეულზე.
-და სხვა ვინმესთვის ინახავდი?-მეკითხება, სახელს მიწევს და თვალებში მიყურებს.
-არაა.
-აბა რა გატირებს?-მეკითხება და აწითლებული მის კისერში ვდებ თავს, და მაგრად ვეხუტები.
-მეშინია.
-ჩემს გვერდით არაფერის შეგეშინდეს.-მეუბნება და კისერში მკოცნის.
~~~~

იმდენად არაორიენტირებული ვიყავი საქმეზე, ჩემი წასვლის დრო გამომეპარა. უცრად დავხვიე ნივთებს ხელი და სახლიდან გავედი.
-ნენე მე წაგიყვან.- მეუბნება ჩემს უკან მიმავალი ლუკა. მეც თანხმობის ნიშნად თავს ვუქნევ და მანქანაში წინ ვიკავებ ადგილს. მთელი გზა ჩუმად ვიყავით არც ის იღებ და ხმას, და არც მე. მე კი ერთიანად ვცახცახებდი, ასეთი რეაქცია მასთან ამდენიხნის გაბმავლობაში არ მქონია. აბა ახლა რა გეტაკა ნენე!.^ ვფიქრობ და ვხვდები, ჩემი რეაქციებიდან გამომდინარე, ლუკა მაკვირდებოდა და მომენტალურად ტუჩუს კუთხეს ტეხავდა. სახლამდეც მივედი და ცოტაც ამოვისუნთქე. უეცრად მანქნა გააჩერა კრები გავაღე ჩასასვლელად, როდესაც ლუკა მაჯაში მწვდა და მისკენ მიმაბრუნა.
-ასე აპირებ წასვლას?-მეუბნება და საყვარლად მიღიმის.
-აბა ცერემონიალს ელოდები?-ვეუნები და ამ დროის განმავლობაში, პირველად გამეცინა.
-არა კოცნას.- მეუბნება და მისკენ მიმიზიდა და მაკოცა. მეც ავყევი კოცნაში, მაგრამ მალევე რეაგირება შევძლი, ხელით უკან დავხიე და მანქნიდან გადმოვედი. უკან მოუხედავად ავაბიჯე კიბეებზე. სახლში მისულმა კი ოთახში შევედი და ფანჯარას გავაღე და მიმავალ ლუკას გადაციცებით დავაკვირდი. ^გიჟი^ გულში გავიფიქრე და გულიანად ავხარხარდი.