ამბობენ სიყვარული რომელსაც ვერ დაძლევ მარადიული ხდებაო.ამ სიტყვების არ მჯერა და ალბათ ვერც ვერასდროს დავიჯერებ.მინდა,რომ ჩემი გამწარებისთვის ირაკლიც ისე დაიტანჯოს როგორც მე ვიტანჯები,მაგრამ ამის გასაკეთებლად მათე არ უნდა გამოვიყენო.იმდღეს შეურაწყოფილი დავრჩი,როდესაც ეგონა,რომ მათესთან დასაასლოვებლად მას ვიყენებდი.მძულს,როდესაც ასე უყაქტოთ მექცევა,მძულს მისი ყველა ქმედება,მძულს ჩემი თავიც მას რომ ვენდე.რა იქნებოდა იმ დღეს საპირფარეშოში სხვა ბიჭი რომ ყოფილიყო მის ნაცვლად?რა იქნებოდა დღემდე რომ არ გამეცნო ის?როგორი იქნებოდა მის გარეშე ცხოვრება?.
მახსოვს ბიზნესმენების წვეულებაზე სხვა გოგონას ეფლირტავებოდა.ამის გამო წავიჩხუბეთ კიდევაც.
-სულ რაღაც ერთი კვირა გავიდა რაც ერთად ვართ და შენ უკვე სხვას ეფლირტავები,გაბრაზებულმა ამოვიგმინე და კოქტეილის ჭიქა გამწარებულმა დავახეთქე მაგიდაზე.
-სულაც არა,იმ გოგოს იმას ვეუბნებოდი,საიდანღაც მეცნობი მეთქი,მე გოგებთან არ ვსაუბრობ ეგრევე საწოლში ვიგორებ გესმის?
-ძალიან დამამშვიდე,მისტერ საწოლში ჩამოგორებელოლ
-ნუ მაბრაზებ ანი.
-უი კიდე მე გაბრაზებ?
-იცი რაა?მორჩა აღარ ილაპარაკებ გესმის?
ამ დროს მხარზე გადამიკიდა და აუზისკენ წამიყვანა,ფეხებს ვიქნევდი და ვეუბნებოდი,რომ აუზში არ ჩავეგდე თუმცა არ მომისმინა.აუზი საკმაოდ ღრმა იყო მე კიდევ ცურვა არ ვიცოდი,ფეხებს ვაქნევდი,მაგრამ ზემოთ მაინც ვერ ავდიოდი.
-იდიოტო მან ხომ ცურვა არ იცის.უთხრა მაშომ და მუხტების რტყმა დაუწყო ირაკლის.ისიც დენდარტმულივით გადმოხტა აუზში წელზე ხელი მომხვია.ზემოთ ამოსვლისას ჰაერი ხარბად შევისუნთქე,და მოლივლივე ირაკლის ხელი მაგრად ვკარი.
-არ ვიცოდი ბოდიში,დარცხვენილმა მითხრა და თავი მხარზე დამადო.
-არ..არა.უ...შავს,ბორძიკით წარმოვთქვი სიტყვა
-იცოდე ასე აღარ შემაშინო.მითხრა და ნაპირზე ამიყვანა.
მოგონებები ტკბილად გვახსენდება.საყვარელ ადამიანებთან ერთად გატარებული ჩვენთვის ძვირფასი დრო.ფიქრი გაბრიელმა შემაწყვეტინა,რომელიც ჩემს წინ იდგა და ჩემსავე სახელს იმეორებდა.
-უი ვერ შეგამჩნიე გაბრიელ,რამე მოხდა?
-გენიოსი ხარ ანასტასია დადიანო,გოგო დღეს მაშო ჩამოვა და შეიძლება ირაკლიც ჩამოვიდეს მათე,რომ ნახოს.შემდეგ ყველა ერთად დავისვენებთ აქ.კიდევკარგი მოიფიქრე,ჩემო სულელო დაიკო.
-ირაკლისთან ერთად დოგორ უნდა დავისვენო?
-შეიძლება არც დარჩეს მათეს ნახავს და წავა ალბათ.
-კარგი,მობეზრებულად ამოვილაპარაკე და გაბრიელს კულტურულად მივახვედრე ლაპარაკის გაგრძელება აღარ მსურს მეთქი,ისიც მიხვდა ნამიოკს და ოთახი დატოვა.წინაღამით ჩემი და მათეს საუბარი გამახსენდა და საშინლად შემრცხვა.ალბათ მას გარყვნილინგოგო ვგონივარ და სულ ესაა.მე უბრალოდ მინდოდა,რომ ირაკლი გამემწარებინა და ჩემი სურვილი იმდენად დიდი იყო რომ ზღვარსაც კი გადავაბიჯე.მოტეხილ ხელის ცოტათი ამტკივდა და გამაყუჩებელი დავლიე,შემდეგ ვიფიქრე კარგი იქნება თუ სახლიდან ცოტას მაინც გავისეირნებ მეთქი და გადავწყვიტე შეუმჩნევლად გავსულიყავი.კიბეები ფრთხილად ჩავიარე,მისაღებში მათე იწვა და ტელეფონზე თამაშობდა,ბიჭები კი როგორც ჩანს ჯოკერს თამაშობდნენ,რა უცნაურია ამხელები არიან და ისევ ასე ბავშურად ერთობიან.კარები გამოვაღე,სახეში გრილი ნიავი მეცა,ხარბად შევისუნთქე სუფთა ჰაერი და გარეთ გავედი.გზას მივუყვებოდი,ირგვლივ ბევრი ადამიანი არ იყო,გავცდი პარკს,ოცდახუთიანებს გვერდი ავუარე და საბოლოოდ ტყის გზას დავადექი.მართლაც რომ ულამაზესი ბუნებაა,ირგვლივ სულ სიმწვანეა.იმის მიუხედავად რომ აგვისტოა გასაოცრად გრილა,თავი სამოთხეში მეგონა.ფიქრებით ისევ ირაკლის მივწვდი.ნეტავ ახლა რას აკეთებს?ეს კითხვა ჩემთვის ყველაზე დამაბნეველი აღმოჩნდა,შეიძლება ძმის სანახავად მოქრის ან რომელიმე გოგოსთან ერთად წევს და იკმაყოფილებს თავის მეს.უეცრად ფეხი გადამიბრუნდა და დიდ ქვას დავეცი.
-ააა,წამოვიკივლე და ცრემლი მოვიწმინდე.
-მტკივა,ყველაფერი მე როგორ უნდა დამემართოს,ასეთი რა შევცოდე განა ღმერთს,რომ ჯერ გული გამიტეხა შემდეგ ხელი და ბოლოს ფეხი?სიმწრისგან მიწას აქეთ იქით ვისროდი,ნატკენ ფეხს კი ვერც ვამოძრავებდი.უეცრად ზურგიდან ვიღაც მომეკრო და ხელები მაგრად შემომხვია,ეს ირაკლი იყო,სუნით ვიგრძენი,მინდოდა ასე ვყოფილიყავით და წამით სამყარო გაჩერებულიყო,მაგრამ ამ დროს თავმოყვარეობამ შემახსენა თავი.
-მომშორდი,დავიყვირე და მისი მკლავებისგან განთავისუფლება ვცადე.
-არა,მანაც მყარად მითხრა და ხელები უფრო ძლიერად შემომხვია-ჯერ უნდა დაწყნარდე და შემდეგ გაგიშვებ,ისე არა.ცრემლები მოვიწმინდე და ჰაერი ღრმად შევისუნთქე.
-დავწყნარდი ვუთხარი გულუბრყვილო ბავშვივითდა მის ქმედებას დაველოდე.თავზე მაკოცა შემდეგ ჩემს წინ ჩაიმუხალა თუმცა სიტყვა არ დასცდენია.
-საიდან იცოდი აქ რო ვიყავი?
-დაგინახე ოცდახუთიანებს(სასრიალო ადგილი ბაკურიანში),რომ გამოცდი და უკან გამოგყევი.
-მითვალთვალებდი ანუ
-არა,რა სისულელეა,თავი გააქნია და სევდიანი მწვანე თვალები შემომანათა.
დიდხანს ვისხედით ჩუმად და ერთმანეთს შევყურებდით,თითქოს ფეხის ტკივილმაც გამიარა.ბოლოს ისევ მე დავარღვიე სიჩუმე.
-რატომ მიღალატე?
-ვერ გეტყვი ამის მიზეზს
-აღარ გიყვარვარ?
-მიყვარხარ ანი ამ ცხოვრებაში ყველაფერზე მეტად.
-მაშინ რატომ მიღალატე ამაზე მიპასუხე,ცრემლები თავისით იკვალავდნენ გზას ჩემს ღაწვებზს.
-ნარკოტიკის ზემოქმედების ქვეშ ვიყავი და აღგზნებული.
-არ მჯერა,ეგ არ არის მიზეზი.
-რისი მოსმენა გინდა ჩემგან?შენ გგონია მხოლოდ შენ გტკივა?შენ გგონია მხოლოდ შენ იტანჯები?აღარ მიყვარხარ?მე მუდამ შენს გვერდით ვიყავი ამ დროის განმავლობაში,საავადმყოფოს პალატის ფანჯრიდან გიყურებდი,გიყურებდი მაშინაც როდესაც ტაქსით აქ მოდიოდი,ჩემთვისაც არ იყო ეს დაშორება ადვილი გესმის?იმ უგუნური ბიჭისგან აღარაფერია დარჩენილი.მისი სულელური ქმედები წარსულს ჩაბარდა ამიერიდან წარსულით კი არა მომავლით ვიცხოვრებ,იქნებ გამიმართლოს და ასე ნაკლები ტკივილი თუ დარტყმა მომაყენოს ამ ცხოვრებამ.
-წარმატებებს გისურვებ ახალი ცხოვრების დასაწყისში,ნაწყენი ხმით ვუთხარი და ფეხზე წამოდგომა ვცადე.ჩემთან გატარებული ყოველი წამი ესეიგი შეცდომა იყო,ამის გამოსწორებას კი არ აპირებს წარსულიდან არ სურს ვინმემ შეახსენოს თავი.მას სურს,რომ თავის ნაჭუჭში ჩაიკეტოს და არავინ შეუშვას შიგნით.
-მე მე...მემგონი მე...საუბარი გააგრძელა ირაკლიმ
-რა შენ,უხეშად მივმართე და ხეს მივეყრდენი.
-მინდა რომ ყველაფერი ძველებურად იყოს.
-თუმცა ვერ იქნება,დამწუხრებულმა ვუთხარი,მაგრამ გულში მას დავეთანხმე,მეც მინდოდა იმ ტკბილი ცხოვრების დაბრუნება,მაგრამ ამ წუთას ეს შეუძლებელი იყო.
-მოდი აგიყვან ხელში
-არ მინდა ჩემით მოვახერხებ რამენაირად,ოდნავ უხეშად გამომივიდა,მაგრამ არაუშავს.
-ვერანაირად მითხრა და ხელში ამიტაცა,-დამტვრეული ხარ ესეიგი რა ჯერ ხელი მოიტეხე მერე ფეხი იღრძე.
-შენი ბრალია მერე ეგ.
-რა ჩემი ბრალია მოუქნელი თუ ხარ?
-დამსვი და აღარ მომეკარო,აი აგერ ჯოხს ავიღებ და იმას დავეყრდნობი,თან შენზე უკეთ ვიცი ეს ადგილები და მარტოც მშვენივრად გავაგნებ გზას.
-კი როგორ არა სადმე დაიკარგები ისევ,ცივად მომიგო და ძირს დამსვა.მეც ჯოხს ჩავეჭიდე და ნელი მოძრაობებით უკან მივყევი.უკვე ბინდდებოდა და ამიდიც ფუჭდებოდა,ყველა სახლში შერბოდა.რამოდენიმე წინწკალი დამეცა სახეზე,თავიდან ვიფიქრე ალბათ ისევ ვტირი მეთქი,მაგრამ შემდეგ რომ გაიელვა შიშისგან ერთ ადგილას გავშრი.ირაკლიმაც გამომხედა რადგან კარგად იცოდა როგორც მეშინოდა ჭექა-ქუხილის,სახლში რომ ვყოფილიყავი საბნის ქვეშ შევძვრებოდი და არც გამოვიდოდი.
-მოდი,ვიცი რო გეშინია,ღიმილით მომმართა მან.
-აღარ მეშინია,მეც გავიჯგიმე და სვლა განვაგრძე.
ჯოხი გადავაგდე და ახლა უკვე ირაკლის მკლავს დავეყრდენი,ქუჩაში ხალხი ისე მიყურებდა შემრცხვა და სხვა გზა არ დამიტოვეს.როგორც იქნა სახლთან მივედით,კარების სახელური მოუთმენლად ჩამოვწიე და რასაც ქვია შევვარდი ოთახში,ამას თუ შევარდნა ქვია ჩემი ნატკენი ფეხით.ოთახში ჩემი საყვარელი დაქალი დამხვდა,ბედნიერებისგან აღარ ვიცოდი რა მექნა მოვეხვიე და თან ტირილი დავიწყე.
-რა გჭირს გოგო ხო კარგად ხარ?
-უბრალოდ დავიღალე მაშო,შინაგანად დავიღალე,მგონია რომ მეტს ვეღარ გავუძლებ.
-ჩემი დატანჯული დაქალი,მაშოც ჩემს გვერდით ჩამოჯდა საწოლის კიდეზე და ჩამეხუტა.გარეთ კი კოკისპირულად წვიმდა,ელავდა და სადღაც მეხიც გავარდა,თითქოს ბუნება ანის ტკივილს იზიარებდა.

ეს თავი მინდოდა,რომ მხოლოდ ანიზე და ირაკლიზე ყოფილიყო ისე გამომივიდა,რომ სულ მივივიწყე იკა.ხოდა რას იტყვით?აპატიებს თქვენი აზეით ანი მას?იქნებ რაღაცას მალავს ირაკლი?გამიზიარეთ თქვენი მოსაზრებები.მადლობა და ბოდიში დაგვიანებისთვის.