- რატი ჯაფარიძე - მითხრა და საშინელი ცივი მზერით შემომხედა - ჩემი სახელია რატი ჯაფარიძე
ყველაფერი უკუღმა დატრიალდა , არ ვიცოდი რა მოხდებოდა , ჩვენი ოჯახის მტერი ახლა წინ მედგა და არავინ არ იცოდა მას გულში რა ედო , რას მოიმოქმედებდა ეს მხოლოდ მან და ღმერთმა იცოდა ...
შიში , შიში და კვლავ შიში.
მოულოდნელად ალექსანდრემ მკლავში ხელი ჩანავლო ,მანქანაში ჩამტენა შემოუარა გვერდი და დაიკავა თავისი სავრძელი და ადგილს მოსწყდა . მხოლოდ ეს სიტყვები გავიგე
- გაიქეცი ახვლედიანო , გაიქეცი .გიპოვი და გაგანადგურებთ ყველას
არ ვიცოდი სად მივყავდი ალექსანდრეს მაგრამ საშინლად განრისხებული რომ იყო აშკარა იყო.
მალ მალე რეკავდა.
- დედა მოემზადე მივდივართ , დაცვის ბიჭები წამოგოყვანენ ყველას... არა არაფერია არ ინერვიულო.
- სიძე ბატონო მოემზადეთ და დაცვის ბიჭებს გამოყევით , არა არაფერია .. რო გნახავთ აგიხსნით სიტუაციას
მართლა ძალიან ვნერვიულობდი , როგორც ჩანს რატი არ იყო ის კაცი რომელიც დანებდებოდა და არაფერს მოიმოქმედებდა მაგრამ მან არ იცოდა რომ მასზე უარეს კაცს ეჭიდებოდა , ალექსანდრე არ აპატიებდა მას მისთვის დამუქრებას , და ეს არც გაქცევა არ ყოფილა მან მხოლოდ ჩვენზე იფიქრა რომ არაფერი დაგვმართნოდა .
- სად მივდივართ ალექსანდრე ? - ვკითხე აღელვებულმა - ძალიან მაშინებს ეს ყველაფერი
- ნუ გეშინია არაფერი მოხდება , უბრალოდ თავის დაზღვევის მიზნით სვანეთში მივდივართ
- კარგი
საშინლად დაღლილს გზაში ჩამეძინა , როდის ავედით სვანეთში ვერც ის გავიგე . რომ გამომეღვიძა უკვე საძინებელ ოთახში ვიყავი ,ოთახში კი არავინ არ იყო . სასწრაფოდ ავდექი და ხმაური საიდანაც მოდიოდა იმ ოთახს გავუყევი. როგორც ჩანს ყველა შეკრებილიყო უკვე
- გამარჯობათ - მივესალმე ყველას და ალექსანდრეს გვერდით დავიკავე ადგილი
- მოკლედ გეტყვით ეხლა ყველაფერს - დაიწყო მან- როგორც იცით რატი გვმტრობს და გვიწვევს , ის არ მოერიდება არანაირ გზას რომ გაგვანადგუროს ამიტომ უფრო დაცულად რომ იყოთ და მეც რომ აღარ ვინერვიულო თქვენზე აქ იქნებით , დაცვის ბიჭებიც აქ იქნებიან და ნურაფრის ნუ შეგეშინდებათ ..
- შენ სად იქნები ალექსანდრე ? - ყველას მაგივრად მე ვკითხე
- მე წავალ და იქიდან მოვაგვარებ ყველაფერს . - ისე თქვა ვითომც არაფერი
- სალაპარაკო მაქვს შენთან - ვუჩურჩულე სანდროს
- თქვენის ნებართვით ჩვენ ცოტახნით დაგტოვებთ - თქვა ადგა და მეც მანიშნა გავყოლოდი .
ისევ იმ საძინებელში შემიყვანა სადაც გამეღვიძა
- რა ხდება მარიამ? - მკითხა ჩვეულებრივად
- სანდრო არ სჯობია შენც აქ დარჩე და აქედან მოაგვარო ყველაფერი , იქ უფრო მეტი საფრთხე დაგემუქრება
- მარიამ , ნუ ნერვიულობ , ყველაფერი კარგად იქნება , არანაირი საფრთხე არ დამემუქრება და თქვენ თუ ასე ინერვიულებთ მეც ვერ მოვახერხებ საქმეზე კონცენტრირებას - მითხრა და გამიღიმა , ოღონდ ეს ირონიული ღიმილი აღარ ყოფილა
- როდის მიდიხარ ? - ვკითხე მოწყენილმა
- ამაღამ დავრჩები და დილით დავბრუნდები უკან - მითხრა და მომეხვია - ისე ძალიან ნერვიულობ ამ ბოლო დროს ჩემზე მარიამ , რა ხდება ? ხომ არ შეგიყვარდი? - საზიზღარი როგორ დამცინის
- კარგი რა ამ დროსაც ხუმრობის ხასიათზე ხარ? - ვუთხარი და ხელზე ვუპწკინე
- მეტკინა გოგო , რამდენჯერ უნდა გაგაფრთხილო კატასავით ნუ იპორჭყნებითქო
- საზიზღარი ბიჭი ხარ შენ , წავედი მე ჩავალ ცოტახანი ქვემოთ და ამოვალ მალე , დაიძინე შენ . დილით ადრე უნდა წახვიდე
- კარგი მიდი
მეც დავტოვე საძინებელი და მისაღებში გადავინაცვლე. ხალხი ნელ ნელა იშლებოდა და დასაძინებლად მიდიოდნენ . ბოლოს მარტო რომ დავრჩი , ცოტახანი ვფიქრობდი რა მოხდებოდა , მაგრამ თავს შემოვუძახებდი რომ არაფერი არ მოხდებოდა ცუდი.
მალე მეც ავედი საძინებელში , ალექსანდრეს უკვე ეძინა როგორც ჩანს , ვერ გავძელი მაინც შემოვუარე საწოლს მის თავთან დავჯექი და შუბლძე ვაკოცე , მასაც მეტი რა უნდოდა გაეღვიძა , ხელი დამავლო მის ქვევიდან მომაქცია და ველურივით მეტაკა
- სანდროო
-ახლა არა მარიამ ,ნურაფერს ნუ მეტყვი , უბრალოდ დატკბი.
მეც აღარ შევეწინააღმდეგე და ალერსში ავყევი

- - - - - - - - - -
მეორე დილით მშვენიერ განწყობაზე გავიღვიძე , მაგრამ მალევე ჩამშხამდა როგორც კი ოთახი მოვათვალიერე და სიმარტოვე ვიგრძენი , ძალიან მეწყინა რომ არ გამაღვიძა ალექსანდრემ და ისე წავიდა .
ავდექი მოვემზადე და საწოლის ალაგებას ვაპირებდი.როდესაც წერილი შევნიშნე .
" მაპატიე მარიამ ,შენი ესე დატოვება არ მინდოდა ,მაგრამ არც შენი გაღვიძება მსურდა . არ ინერვიულო ,თავს მოუფრთხილდი . შეგეხმიანები ხოლმე და მალე დაგაბრუნებ სახლში . "
მე კიდე როგორ მეწყინა რომ გაუფრთხილებლად წავიდა ის კიდევ ჩემზე ზრუნავდა .
ქვემოთ ჩავედი ყველას თავი მოეყარა და დაიწყო ერთი ამბავი
-მარიამ შვილო , ალექსანდრე სად არის - მკითხა დედამთილმა
- დილით ადრე წავიდა , საქმეების მოსაგვარებლად
- კარგი შვილო , არ მიირთმევ ?
-არა გმადლობთ არ მინდა , გარეთ გავალ სუფთა ჰაერზე .
-კარგი შვილო როგორც გინდა
როგორი კარგი დედა ყავს ალექსანდრეს , სათნო და მოსიყვარულე , დედაჩემი კი მუდამ დაბღვერილი შემომცქეროდა . მისგან იმ სითბოს.ვიღებ რაც არ მიმიღია ჩემი მშობლისგან..
რამდენიმე დღის განმავლობაში მუდამ გვკითხულობდა ალექსანდრე და სულ საქმის კურსში გვაყენებდა , რატი როგორც ჩანს არ აქტიურობდა , ხან გამოჩნდებოდა ხან არა ..
ნელ ნელა თითქოს ყველაფერი გვარდებოდა . ჩვენც მშვიდად.ვიყავით არაფერი გვადარდებდა იმდენად , ეს მხოლოდ ერთმანეთის დასანახად თორემ ღმერთმა იცის ჩვენს გულებში რა ხდებოდა. აქაურობა ძალიან მომწონდა დავდიოდი სადაც მომესურვებოდა , მხოლოდ და მხოლოდ დაცვის თანხლებით , მაგრამ ეს არ მაწუხებდა რადგან ვიცოდი რომ ალექსანდრე ამით უფრო დამშვიდებული
იქნებოდა.

ცხოვრება ძალიან უცნაურია, ამავდროულად ძალიან ტკბილი , მრავალფეროვანი, ხშირ შემთხვევაში ძალიან ვერაგი ,ზოგჯერ ისეთ რამეს დაგმართებს რომ მიწაზე განარცხებს.
ჩემი ცხოვრება ზუსტად ასეთია , როცა ნელ ნელა ვბედნიერდებოდი , ყოველთვის განსაცდელს მივლენდა.

უკვე ორი დღეა რაც ალექსანდრეს ვერ ვუკავშირდებოდით , გული ცუდს მიგრძნობდა და ყველაფრის სურვილი მეკარგებოდა . ამ ორ დღეში იმდენი ვინერვიულე რომ სულ ჩამოვხმი..
ყველა ნერვიულობდა , განსაკუთრებით კი ალექსანდრეს დედა . ვცდილობდი ისინი დამემშვიდებინა და მეთქვა რომ არაფერი მოხდებოდა ცუდი . მაგრამ ეს მხოლოდ მათ გასამხნევებლად , მე ხომ ვიცოდი რომ კარგი არაფერი მოხდებოდა , რატის დროებითი სიწყნარე გასაკვირი იყო , თუმცა რომ რაღაცას გეგმავდა აშკარა იყო..
უკვე პანიკაში ვვარდებოდი , ალექსანდრესგან არც ერთი ზარი , შეტყობინება და არც ჩვენს ზარზე პასუხობდა . დაცვის ბიჭებმა არაფერი არ იცოდნენ , არავინ არაფერი იცოდა , ლამის იყო გავგიჟებულიყავი როდესაც ტელეფონზე ზარის ხმა გაისმა. ალექსანდრე მეგონა და გახარებული წამოვფრინდი ფეხზე რომ მალე მეპასუხა.
უცხო ნომრიდან რეკავდნენ
- გისმენთ ,ვინ ბრძანდებით?
-გამარჯობათ , თქვენ ალექსანდრე ახვლედიანის ახლობელი ბრძანდებით ?
-მე მისი ცოლი ვარ
- სამწუხაროდ უნდა შეგატყობინოთ რომ თქვენი მეუღლე დაჭრილი შემოიყვანეს ჩვენთან საავადმყოფოში ამ მისამართზე ... დანარჩენს ადგილზე შეგატყობინებთ - გამითიშეს
არ ვიცი რა დამემართა , ფერი სულ დავკარგე . ღმერთი მეხუმრებოდა , ცხოვრება მეთამაშებოდა საშინელ თამაშს .. იმედია ღმერთი ისე არ გამწირავს რომ მას რამე დაემართოს და წამართვას .

ესეც მეექვსე თავი , აზრზე არ ვარ რა გამოვიდა . იმედი მაქვს მოგეწონებათ და დააფიქსირებთ თქვენს აზრს .