სახლში, როდესაც შევედით ჩემმა ძმამ დაიწყო.
-ვსო გეყოთ ახლა ჩვენც აქ ვაართ, რა პატარა ბავშვებივიით იქცევით?- გაბრაზება დაეტყო ხმაში. მე კიდევ მივედი, ჩავხუტ და თავი მოვისაწ.....
-ძამიკო რა ჩემი ბრალია ამან დაიწყო- თითი ალექსანდრესკენ გამვიშვირე.- თორემ ხომ იცი, როგორ მიყვარხარ კინკლაობას არ დავიწყებდი.- ვუთხარი და ვცადე მომელბო.
-გადი მომშორდი აფერისტო.- მითხრა სიცილით და მოვშორდი.
-მიყვარხარ.- ვუთხარი მას.
-აფერისტო, ნწ ნწ ნწ რაა აფერისტი მყავს ეს მე.
-ანუ ვაფერისტობ და არ მიყვარხარ?- გავიბუტე არადა სიცილს ძლივს ვიკავებდი.
-კაი ხო მეც მიყვარხარ.- მითხრა, ჩამეხუტა და შუბლზე მაკოცა.
დანარჩენები კიდევ ჩვენ გვიყურებდნენ და იცინოდნენ. ამის მერე ბევრი ვილაპარაკეტ ვიცინეთ. ვჭამეთ და კიდევ რა აღარ გავაკეთეთ. ბოლოს მოვიწყინეთ და სიმართლე თუ მოქმედებას თამაში გადავწყვიტეთ. ჩემი ძმა და ალექსანდრე ამოვიდნენ, ალექსანდრემ თქვა მოყევი რამე სასაცილო წარსულიდან რაც სანდრას გადახდენიაო.
-კარგი- თქვა ლუკამ და უცბათ ამოვენთე, როგორც კი გავიაზრე რა უნდა ეთქვა.
-არც კი გაბედო არ გაბედო მაგის თქმა, თორემ ერთი თვე ხმას არ გაგცემ.- ვუთხარი და ბალიში გავუქანე.
-ამცდა და უნდა მოვყვეეე- მითხრა მან.
-არაააააააა, გთხოვ თორემ დანაპირებს აგისრულებ.
-კარგი რა აქ ვინ არის უცხო?- მკითხა მან.
-ხო კაი არც არავინ, მიდი მოყევი ოღონდ მე ოთახიდან გავალ და ისე.- ვუთხარი და წამოდგომა დავაპირე როდესაც უცბათ ლუკას ხმამ გამაჩერა.
-ახლავე დაჯექი შენც აქუნდა იყო, ისტორიაზე მეტად შენი სახის დანახვა იქნება სასაცილო, პამიდორივით რომ გაწითლები.- მითთხრა სიცილით.
-კარგი ხო ჯანდაბას.- ვთქვი და სახეზე ბალიში ავიფარე, ლუკამ კიდევ თხრობა დაიწყო.
-მოკლედ ზაფხულია და სოფელში ვისვენებთ მთელი ოჯახი, მაშინ სანრა 7წლის იყო და ერთი ბიჭი მოსწონდა რა. ხოდა ერთ დღეს გარეთ ვართ ბავშვები მე სანდრა და სანდრას ერთი მეგობარი. სანდრამ გადაწყვიტა, რომ ეს ეთქვა ჩვენთვის და დაიწყო ერთი ბიჭი მიყვარო, იცი რა სიმპატიურიაო? და კიდევ ბევრი რამ თქვა? ჩვენ სიცილს ძლივს ვიკავებდით. მაგის მეგობარი ანანო ცდილობდა, როგ გაეჩერებინა, მაგრამ ამ ჯიუტს როგორ მოერეოდა. ხოდა მისმა სიჯიუტემ დაღუპა, მთელი ის დრო რაც სანდრა მასზე ლაპარაკობდა ის მის უკან იდგა და უსმენდა, ძლივს იკავებდა სიცილს. როდესაც ეს გაიგო ისე შერცხვა ისე, რომ იმის მერე რაც სოფელში ვიყავით სახლიდან არ გამოდიოდა.-თხრობა დაამთავრა და სიცილისგან ყველას მუცელი სტკიოდა და როდესაც სიცილს მორჩნენ მე ბალიშიდან თავი ამოვყავი, ღმეერთო ისე მრცხვენიაა... პირველად ვოცნებობ, რომ მიწა გასკდეს და შიგ ჩამიტანოს.
-მორჩით?- ვკითხე და ბავშვებმა მე გამომხედეს და ისევ თავიდან დაიწყეს რასაც ქვია „კაკანი“ ჩემი გაწითლებული სახე, რომ დაინახეს. -კარგით რა ნუ დამცინით.- გავიბუტე, ლუკა მოვიდა და ჩამეხუტა.
-კარგი რა იყო მაშინ პატარა იყავი, ნუ გრცხვენია ჩემო პატარა.- მითხრა და შუბლზე მაკოცა.
-ხო კაი.- ვთქვი და მალევ გადამიარა სიწითლემ, ისინიც მორჩნენ „კაკანს“
-კარგი გოგოებო ჩვენი წასვლი დროა.- თქვა ლუკამ და გოგოებ გადახედა.
-ხო, ხო წავიდეთ.- თქვა ნინიმ.
-აუ კარგით რა..- ვთქვი მოწყენილმა.
-ეეე ბავშვებო იდეა მაქვს დასასვენებლად წავიდეთ რას იტყვით?- თქვა თიკომ.
-მაგარია წავიდეთ.- დავეთანხმე მეც.
-კარგი წწავიდეთ თქვეს დანანარჩენებმაც.
-სად წავიეთ?- ვიკითხე მე.
-მმმმმ.... წღვაზე რას იტყვით- თქვა ლუკამ.
-კარგი იდეაა წაიდეთ?- ვთქვი მე. ყველა თანახმა იყო ალექსანდრე გარდა.
-კაი რა ალექსანდრე წამოდი.- ყველა ვეხვეწებოდით.
-კარგი ოღონდ ერთი პირობით.- თქვა მან.
-კარგი გისმენთ.- თქვა ნინიმ.
-ჯერ სანდრა დაისენებს დაა მერე.- თქვა. ვაიმეე ჩემი მზრუნველიი. რა ჩემი? რა მზრუნველი ვერ ხარ შენ სანდრა საღ გონებაზე.
-აუ კარგი რა კარგად ვარ.- დავიწყე უწუნი.
-კაი მაშინ მე არ წამოვალ.- თქვა ალექსანდრემ.
-ალექსანდრე მართალია სანდრა.- მითხრა ლუკამ.
-აუუუ ხო კაი ჯანდაბას, მაშინ გამოვიკეტები ეს ერთი კვირა სახლში და ამოვიხუთები.- ვთქვი გაბრაზებულმა.
-სანდრააა გაჩერდი ახლა.- მითხრა გაბრაზებულმა ლუკამ.
-აუუ ლუკა, არ მინდა სახლშიი მალე მინდა ზღვაზეე.- ჩემსას არ ვთმობდი.
-სანდრა გეყო.-მითხრა ისევ ლუკამ.
-არ მინდა სახლში.
-გინდა.
-არათქო.
-კითქო.
-ლუკა არათქო.
-სანდრა კი და მორჩა- დამიყვირა ლუკამ. ოხ ლუკააა რო მიყვირი მერე ჩემს ჯინაზე ვეღარ მივდივაარ.
-ხო კაი ოღონდ აღარ დამიყვირო.- ვუთხარიი და ჩავეხუტე.
-ხო კაი.-მითხრა და ცხვირზ მაკოცა.
-დამპირდი.-თითი დავუქნიე და სერიოზული სახე მივიღე.
-გპირდები.- მითხრა სიცილით და ისევ ჩამეხუტა.
-კაი ახლა წავედით.- თქვა თიკო და ბევრი ხვევნა კოცნის შემდეგ წავიდნენ. ახლა გამახსენდა, რომ წამლები მაქვს დასალევი და თუ არ ვჭამე ისე ვერ დავლევ. აუუ ახლა ალექსანდრე მაიძულებს, რომ ვჭამო არადა არ მშიაა.
-სანდრა შენი წამლის დალევის დროა ამიტომ უნდა ჭამო.- მითხრა მან.
-არ მშია.- ვუთხარი და წასვლა დავაპირე.
-სანდრა გაჩერდი და მოდი ჭამე.- მითხრა მე კიდევ გავიქეცი, ის მეძახოდა მოდი აქო მაგრამ ყურადღებას არ ვაქცევდი. მე მივრბოდი ისიც მომდევდა, მთელი სახლის შემოვლის შემდეგ უცბათ დამიჭირა და კედელს ამაკრა ისე რომ ვერ გავქცეოდი.
-აჰა როგორც იქნა დაგიჭირე.- მითხრა მან. ის ისე ახლოს იყო ჩემთან, მზერა მისი ტუჩებისკენ ჩავაყოლე და იქ გავაჩარე. ნეტავ იცოდეს, როგორ მინდა ახლა ამ ტუჩების დაგემოვნება, სანდრაა რაებზე ფიქრობ, ახლა თვალებში შევხედე. მან კი მზერა ჩემ ტუჩებთან შეაჩერა, ღმერთო მიშველეე... თავის დაღწევა ვცადე, მაგრამ ის ისეთი ძლიერია ვერც კი შევარხიე.
-ალექსანდრე გამიშვი.- ვუთხარი და ისევ ვცადე თავის დაღწევა. მაგრამ უშედეგოდ.
-არ გაგიშვებ ახლა დაისჯები, იმის გამო, რომ მარბენინე.- მითხრა ისე, რომ ჩემი ტუჩებისთვის თვალი არ მოუშორებია. დავისჯებიი? ნეტავ რას აპირებს.
-რითი დამსჯი?- ვკითხე მას.
-ისე ძალიან მინდა, რომ თავს ვერ ვთოკავ.- ჩაიბურტყუნა თავისთვი, მაგრამ გავიგონე.- აი ამით.- მითხრა და წამებში დაეძგერა ჩემს ტუჩებ. ისე ვნებიანად მკოცნიდა, რომ არა მისი ხელები უკვე ძირს ვიქნებოდი. თავიდან ვიფიქრე ახლა რაღაცას ჩავარტყავთქო, მაგრამ ამის არც ძალა მქონდა და არც სურვილი.მეც ავყევი კოცნაში და მალევე ვიგრძენი მისი ენა ჩემს პირში. ღმერთოო რა სასიამოვნოა არ მინდა დამთავრდეს, მაგრამ ბოლოს ჰაერი აღარ გვეყო ამიტომ ერთმანეთს მოვშორდით. ვერ გავიაზრე რა მოხდა, მან მე პირველი კოცნა მომპარა, ღმერთო ამაზე უკეთეს რას ვიოცნებებდი. საშინლად გავწითლდი...