-ისე ძალიან მინდა, რომ თავს ვერ ვთოკავ.- ჩაიბურტყუნა თავისთვი, მაგრამ გავიგონე.- აი ამით.- მითხრა და წამებში დაეძგერა ჩემს ტუჩებ. ისე ვნებიანად მკოცნიდა, რომ არა მისი ხელები უკვე ძირს ვიქნებოდი. თავიდან ვიფიქრე ახლა რაღაცას ჩავარტყავთქო, მაგრამ ამის არც ძალა მქონდა და არც სურვილი.მეც ავყევი კოცნაში და მალევე ვიგრძენი მისი ენა ჩემს პირში. ღმერთოო რა სასიამოვნოა არ მინდა დამთავრდეს, მაგრამ ბოლოს ჰაერი აღარ გვეყო ამიტომ ერთმანეთს მოვშორდით. ვერ გავიაზრე რა მოხდა, მან მე პირველი კოცნა მომპარა, ღმერთო ამაზე უკეთეს რას ვიოცნებებდი. საშინლად გავწითლდი...
................................................
–სანდრა მომწონხარ, მართლა, თანაც ძალიან.- თვალებში მიყურებდა და ისე მეუბნებოდა. გავოცდი გავოგნდი. ვიცი ვიცი, დარწმუნებული ვარ იმაში, რომ მეც მომწონს.
-იცი...- სითყვა გამაწყვეტინა.
-თუ შენ არ მოგწონვარ, გეფიცები თავს დაგანებებ.- მითხრა მან.
-სამწუხაროდ... - ისვ გამაწყვეტინა.
-კარგი ყველაფერი გასაგე...- არ დავაცადე თქმა ეგრევე ტუჩებზე ვეძგერე.
-მეც მომწონხარ.- ამოვილაპარაკე მის ტუჩებზე, მივხვდი, რომ გაეღიმა.
-კარგი ეხლა წამოდი ჭამე.- მითხრა და ჩააშხამა ყველაფერი.
-საშინელი ადამიანი ხარ რა, მომენტი გააფუჭე.- ვუთტხარი მას.
-მე გავაფუჭე ხო, ესეიგი საშინელი ადამიანი ვარ, ამასაც ნახავ მოდი აქ.- მითხრა და უნდა დავეჭირე, რომ გავექეცი. მთელი სახლი ისსევ შემოვარბენინე, ბოლოს სამზარეულოში დამიჭირა და მაცივარს ამაკრო. -მაინც დაგიჭირე.- მითხრა სუნთქვა გახშირებულმა, უნდა ეკოცნა, რომ უცბად ვუთხარი.
-უნდა ვჭამო.- ვუთხარი და ხელებიდან დავუსხლტი.
-ახლაც მე ვაფუჭებ ხომ მომენტს.- მითხრა მან.
-ახლა მე გავაფუჭე, სამაგიერო გადაგიხადე.- ვუთხარი და დავეჭყანე.
-ეგ აღარ გააკეთო, თორემ ჭამას არ დაგაცდი.- მითხრა და, რომ გავიაზრე რაც მითხრა, იმდენი რამე წარმომიდგა თვალწინ, საშინლად გავწითლდი. მან კიტუჩის კუთხე ჩატეხა და გავიდა. მე შევჭამე, წამლებიც დავლიე და უცბათ ჰოპ შუქი წავიდა, ოღონდ არა, ოღონდ კლაოსტროფობია არა.
-ალექსანდრეე..- ვიყირე, მაგრამ ხმას ვეღარ ვიღებდი, ჰაერი არ მყოფნიდა. უცბათ შემოვარდა ალექსანდრე შეშინებული, ასეთ მდგომარეობაში, რომ დამინახა, ეგრევე მომვარდა.
-სანდრა, სანდრა რა გჭირს?- მეკითხება ალექსანდრე.
-კლა... კლაოსტროფობია- ძლივს ვთქვი. ალექსანდრე მაშინვე ჩამეხუტა და მეც მაშინვე დავმშვიდდი.
-დამშვიდდი მე შენთან ვარ, ნუ გეშინია.- მამშვიდებდა.
-კარგად ვარ, ვსო მორჩა, უბრალოდ მარტო არ დამტოვო კარგი?- ვუთხარი მას.
-ისედაც არ ვაპირებდი, წამოდი ზევით დაიძინე.- მითხრა მან.
-კარგი წამოდი.- ვუთხარი და ზევით ავედით, ოთახში რომ შევედით ავწექი. ალექსანდრე უნდა გასულიყო როცა შევაჩერე. -თხოვ მარტო არ დამტოვო, მეშინია..- ვუთხარი მორცხვად.
-კარგი არ წავალ.- მითხრა სიცილით და გვერძე მომიწვა. მე თავი დავადე მკერდზე ის კიდე თმებზე მეთამაშებოდა. მალევე ჩამეძინა.

დილით ადრე გამეღვიძა. ალექსანდრეზე ვიყავი ჩახუტებული, მას კი ძლიერად ქონდა შემოხვეული ჩემს წელზე ხელები ისე, რომ ვერ ვმოძრაობდი.
-ალექსანდე გაიღვიძე.- ვუთხარი და სევეცადე გამეღვიძებინა, მაგრამ ოდნავადაც არ ჰქონია რეაქცია.- ალე სანდრე.- ახლა დავუყვირე, მაგრამ რეაქცია ისევ ნული. გადავწყვიტე სხვა ხერხი მეხმარა და ტუჩებზე წავეტანე. თავიდან არ ამყვა კოცნაში, მაგრამ ბოლოს გაეღიმა და ამყვა, როგორცკი ამყვა მაშინვე მოვშორდი მის ტუჩებს.- მაინც გაგაღვიძე. გამიშვი ხელები უნდა ავდგე.
-მმმ... ხუთი წწუთიც რა- მითხრა მან ისე, რომ თვალები არ გაუხელია.
-არა უნდა ავდგე.- ვუთხარი, მაგრამ უცბათ მის ქვემოდან მომაქცია და თვალები გაახილა.
-არსად არ გაგიშვებ.- მითთხრა და თაი დამადო, ისევ დახუჭა თვალები.
-გამიშვი.- ვუთხარი და შევეცადე მომეშორებინა, მაგრამ უშედეგოდ. ღმერთო რაძალააქვს..
-ნწ.
-გამიშვი.
-ნწთქო.
-გამიშვითქო.
-არ...- სიტყვის თქმა ტელეფონის ხმამ გააწყვეტინა.- ღმერთო არაფერს არ დაგაცდიან რა.- თქვა გაბრაზებულმა და ტელეფონი აიღო.- გისმენთ.... არაუშავს... დიახ... ერთ საათში მანდ ვარ... ნახვამდის.- ტელეფონი დადო და მე მომიბრუნდა.- სამსახურში საქმეებია უნდა წავიდე, შენ ჭკვიანად იყავი იცოდე, წამლის დალევა არ დაგავიწყდეს და კიდევ მარტო ყოფნით, რომ არ დაიღალო გოგოებს დაურეკე მოვიდნენ.- მითხრა და წამოდგა.
-ააუუუ...- წუწუნი უნდა დამეწყო, მაგრამ ისეთი მზერით გამომხედა, რომ...- ხო კარგი ჯანდაბას.- ვუთხარი, გავიბუსხე და ტუჩები გამოვწიე.
-მოგაჭამ მაგ ტუჩებს.- მითხრა და ეგრევე ჩემს ტუჩებს დააცხრა, ისე ვნებიანად მკოცნიდა, გამაგიჟებს ეს ბიჭი რა... ტუჩზე ვუკბინე და მომშორდა.- აუ კარგი რა მეტკინა.- მითხრა მან.
-არაუშავს აიტან.- ვუთხარი და ისევ უნდა კოცნ, რომ გავაჩერე.- გაგვიანდება.
-ამის დედაც...- თქვა და გასვლა დააპირა, რომ მომაძახა.- ჭკვიანად პატარა.- მითხრა და გავიდა, პატარაა ეს ახალია რამე? ჩემს ფიქრებზე გამეცინა. გადავწყვიტე გოგოებისთვის მიმეწერა "თიკო დღეს მოდით შენ და ნინი რა ჩემთან, დღეს ალექსანდრე მუშაობს ამიტომ მარტი ვარ, თანაც ბომბი ამბავი მაქვს." "ბომბი? ოჰო აუცილებლად მოვალთ" მომწერა თიკომ. "ოკ გელოდებით" მივწერე. ავდექი, ვიბანავე, ჩავიცვი, ვჭამე, წამალიც დავლიე და კარებზე კაკუნის ხმაც გავიგე.

///////////////////////////////

ძალიან ძნელია მოგივიდეს მუზა მაშინ, როდესაც შენს ისტორიას არცერთი კომენტარი არ აქვს. გთხოვთ შეაფასოთ ისტორია თორემ აღარ გავაგრძელებ წერას. ბოდიში გრამატიკული შეცდომებისთვის.