ადამიანები საკუთარი ნამდვილი "მეს" დასამალად, ნიღბებს იყენებენ. სურთ, რომ მათი ნამდვილი სახის დანახვა ვერავინ შეძლონ, ამიტომ ისინი თავიანთ თავს ხშირად არ ჰგვანან. ზოგჯერ ამ ნიღბის უკან კარგი ადამიანები იმალებიან, ზოგჯერ კი ურჩხულები. ყველას არ შეუძლია ამოცნობა, თუ რა იმალება ამ ნიღბის ქვეშ. მეც ასეთი ადამიანის გვერდით ვზივარ ახლა და ვფიქრობ, როგორია ის სინამდვილეში.
   ჩემი აზრით, მისი ამ საშინელი ნიღბის უკან კარგი ადამიანი იმალება, რომელიც უბრალოდ ცუდ ხალხში მოხვდა. არ ვიცი შემიძლია თუ არა, რომ იგი გამოსწორების გზაზე დავაყენო. მე უბრალოდ დინებას მივყვები. როგორც ვთქვი, მოსახდენი მაინც მოხდება.
   გზა მოსაწყენი იყო. ჰარი ხმას არ იღებდა. ხანდახან გამომხედავდა და ზოგჯერ თუ დასვამდა კითხვას.
- შეყვარებული გყავს? ან ვინმე ვინც მოგწონს? - მკითხა და გზას გახედა. მოულოდნელი კითხვისგან გავოცდი. საიდან ასეთი პირდაპირობა? სინამდვილეში, ვიცი რატომაც აინტერესებს, მაგრამ ვფიქრობ პასუხი მანაც ძალიან კარგად იცის.
- არა, არავინ არ მომწონს. საერთოდ რაში გაინტერესებს?-ვუთხარი და მისკენ გავიხედე თითქოს არ ვიცოდე.
-ისე უბრალოდ. - შევამჩნიე, რომ ტუჩის კუთხეში ჩაიღიმა.
- ზოგადად...-თქვა და სიტყვა გაწელა. - როგორი ბიჭები მოგწონს?-ღმერთო რატომ გაიწელა სახლამდე გზა ასე.
- შენი საქმე არ არის. - ვუთხარი და მას შევხედე.
- უბრალოდ მაინტერესებს შანსები რამდენად მაქვს. - ჩემსკენ გამოიხედა და ჩაიცინა. მინდოდა მისთვის მეთქვა, რომ ყველაფერი ვიცოდი და დაესრულებინა ეს საზიზღარი თამაში, მაგრამ თავი შევიკავე. შევნიშნე, რომ მანქანა სწრაფად დაჰყავდა. ძალიან შემეშინდა, არ მიყვარს სისწრაფე. რამდენჯერმე ვთხოვე, რომ შეენელებინა, მაგრამ არ მომისმინა.
- ჯანდაბა, სასწრაფოდ გააჩერე მანქანა. - დავიყვირე. როგორც კი მანქანა გააჩერა კარები გავაღე და სწრაფად გადმოვედი. ძალიან ღრმად ვსუნთქავდი.
- ბოდიში, არ მეგონა თუ ესე შეგეშინდებოდა. - მითხრა და მომიახლოვდა.
-თუ ასე აპირებ ტარებას, მირჩევნია სახლამდე ფეხით მივიდე. - თვალებში შევხედე.
-კარგი, ბოდიში. მანქანაში ჩაჯექი.- თავი დავუქნიე და უკან დავბრუნდი. დარჩენილი გზა უხმოდ გავიარეთ. სახლამდე მივედით. მადლობა გადავუხადე სახლამდე მოყვანისთვის და მანქანიდან გადავედი. ისიც გადმოვიდა და კარებამდე გამომყვა.
   *ჰარის თვალთახედვით*
ქეთრინი მანქანიდან გადავიდა, არ მინდოდა ასე უბრალოდ წასულიყო. ეს ჩემი შანსი იყო. უნდა მემოქმედა. ვუყურებდი და ვფიქრობდი, თუ როგორი ლამაზი და ბავშვური იყო. ამ ყველაფრისთვის ზედმეტად პატარაა, მაგრამ უკან ვერ დავიხევ. სიმართლე რომ ვთქვა, არც მინდოდა მისგან შორს ყოფნა. ყოველთვის როცა მასთან არ ვიყავი მასზე მეფიქრებოდა. ეს გაუაზრებლად ხდებოდა. დარწმუნებული ვარ, ეს უბრალოდ გატაცებაა და როდესაც ყველაფერი დასრულდება მეც მალე გადამავიწყდება ის. უბრალოდ თავს ასე ვარწმუნებდი.
   მას მივუახლოვდი, ის კი კარებთან იდგა თითქოს რამეს ელოდა. უფრო ახლოს მივედი და ის იყო, მის ბაგეებს უნდა შევხებოდი, რომ გაიწია და სახლში შევიდა. მე კი კარებში გაოცებული დამტოვა.
    *ქეთრინის თვალთახედვით*
  კარებთან ვიდექი. არ ვიცი რას ველოდებოდი, უბრალოდ გაშეშებული ვიდექი. ჰარი მომიახლოვდა და თვალებში ჩამხედა. ვერ ვხვდებოდი რას ფიქრობდა, მაგრამ ვიცოდი, აქ კარგი არაფერი მოხდებოდა. ჩემი ფიქრები გამართლდა, როდესაც დაიხარა. ვიცოდი, რის გაკეთებასაც აპირებდა, ამიტომ სწრაფად დავიხიე უკან და სახლში შევვარდი. გაუაზრებლად წამომივიდა ცრემლები თვალებიდან, მაგრამ არ ვაპირებდი მტირალა გოგოსავით ქვითინი დამეწყო. ჩქარა ავედი ჩემს ოთახში. ცხელი შხაპი მივიღე და საწოლში შევწექი.

მადლობა რომ ჩემს მოთხრობებს კითხულობთ ????ძალიან მიხარია შემდეგი თავი დაიდება ხვალ