სისხლიანი პაემნის დღე - პირველი.
ოცი ნოემბერი,სამშაბათი,პირველი საათი.
- ოჰო,თავად იასონი მეწვია.. რა პატივია? კაცმა ფართოდ გაიღიმა და მარგალიტებივით ჩამწკრივებული კბილები გამოაჩინა,რომლის ღიმილის უკან მრავალი კითხვის ნიშანი გაჩენოდა.
- "სკოლკა ლეტ,სკოლკა ზიმ".. როგორა ხარ შენ?!
- მე არამიშავს,შენ როგორ გიკითხო?
- აბა რა ვიცი,ვარ ასე გაწამაწიაში..გეცოდინება.
სკამზე ჩამოჯდა და მაგიდასთან უფრო ახლოს მიჩოჩდა,ცალი ხელით დაეყრდნო და კაცს გახედა,რომელსაც ტუჩებს შორის მოექცია სიგარეტი,წვერში უკვე ჭაღარა გარეოდა და კანი ოდნავ დანაოჭებოდა,ძველი მეგობრის თვალებში ჩამქრალმა სინათლემ,ცოტა გულიც კი დაწყვიტა,რადგან მიხვდა,როგორ სწრაფად გაფრინდა წლები,აღარ იყვნენ ისეთი აღალგაზრდები,ლაღები,რომლებსაც ცხოვრება ფეხებზე ეკიდათ და არანაირი ვალდებულებები არ ეკისრათ.. ფიქრებიდან გამოვიდა,ღრმად ამოისუნთქა და მზერა გაუსწორა მამაკაცს.
- შენი შვილის ამბები მესმის,თითი ჰაერში დაატრიალა და გაიღიმა, მომილოცავს წინასწარ.
- გაიხარე,გაიხარე.. მაგრამ არა მგონია მოსალოცად მქონდეს საქმე.
- რატო,კაცო?!
- პრობლემები გვაქვს,ეს პრობლემები მეც და შენც გვიკავშირდება,ამიტომ მოვედი.
კაცმა სახე დაასერიოზულა,თვალები აენთო სიგარეტი საფერფლეში ჩაწვა.
- მე რა მეხება,იასონ?!
- ჩვენს შვილებს შორის განხეთქილებაა,დიდი განხეთქილება,ვახტანგ.
- რაო?! ჩემს შვილს თქვენთან რა შეხება აქვს?!
- ზუსტად ის,რაც ერთ დროს ჩვენ გვქონდა.
უსიამოვნოდ შეიშმუშნა და პალტოს ჯიბეებში გაყო ხელები.
- ქალია მაგათი განხეთქილება,ეს ქალი კი ორივეს ღუპავს,დათა ჩემს სიტყვებს არაფრად აგდებს,არ მინდა გეგონოს შენს შვილს მე ვუშავებ რამეს,უბრალოდ მინდა იცოდე,იქნებ დაელაპარაკო დემეტრეს,შენ მაინც გააგებინე..
თითები მაგიდაზე თანმიმდევრობით დაატკაცუნა,წარბები შეეკრა და ესე გაჩუმებულიყო ერთხანს ჩაფიქრებული,ჭაღარა გარეულ წვერზე ხელს ნერვიულად ისვამდა და თვალებიდან თითქოს ნაპერწკლები იყრებოდა.
- დემეტრესთან შეხება არ მაქვს,წლებია.. დიდი ხნის წინ წავიდა სახლიდან,მაგრამ მე ეგ ყველაფერი არ ვიცოდი.
- მე ვიცი,შენ გიყვარს შენი შვილი,არ მინდა ჩვენი შეცდომა გაიმეორონ,ოღონდ ამჯერად,რომელიმე არ იყოს მსხვერპლი.
- გასაგებია.. მე ყველაფერს გავაკეთებ,მაგრამ იცოდე,ჩემს შვილს რამე რომ დაემართოს,ხომ იცი..
- ვიცი,ვიცი და ზუსტად ეგ არ მინდა.
- კარგი,დაგიკავშირდები ხვალ.
- აბა ღმერთი შენკენ,ტვილდო.
მომღიმარი სახე წამში შეეცვალა კარი გადაკეტა თუარა,მაშინვე მაგიდას დაუბრუნდა და ახალი ღერი ამოაძრო ჯიბიდან,სიგარას გაუკიდა და ტელეფონი მოიმარჯვა ხელში.
- ოხ დემეტრე,დემეტრე...
თავი გააქნია და სენსორზე ნომერი აკრიფა.
_____
ოცი ნოემბერი,სამშაბათი,სამის ნახევარი.
- სად ვარ?!
ღრმა ძილიდან გამოფხიზლებულს წინ ქალი ედგა ჭიქა წყლით და მედიკამენტებით ხელში მომარჯვებული,თვალები მოისირა და ჟღალთმიანს ალმაცერად გახედა.
- როგორც იქნა,გამოფხიზლდა! ალილუია!
ხელები ზევით აღმართა და ლამის დაუცვივდა ძირს ყველაფერი.- ეს დალიე,სწრაფად!
თითი დაუქნია,ბიჭმაც წარბები უკმაყოფილოდ ასწია,ორი კაფსულა აიღო და წყალს დაატანა.
- გუშინ რაც მითხარი..
- ხო ხო,გუშინ რაც გითხარი სიმართლეა სანდრო..
ადექი,წყალი გადაივლე,აი ეს ჩაიცვი - შარვალი და ზედა დაუდო წინ,და დოინჯი შემოიკრა.
- ალბათ ჩემი დანახვაც არ უნდა..
სახეზე ხელები აიფარა ნერვიულად და თითები თვალებზე მიიჭირა.
- უნდა,სანდრო.. დაელაპარაკე,აუხსენი ყველაფერი.. ღმერთო,მომაკვდავი გოგო როგორ მიატოვე?!
- არ შემეძლო მისთვის მეყურებინა,როგორ მეცლებოდა ხელიდან,გესმის?! არ შემეძლო.. არ შემეძლო ლილე!
მოვიდეს ვინმე,მითხრას რომ არაკაცი ვარ,მითხრას რომ არ მყვარებია მართა ისე,როგორც ამას ვამბობდი,მაგრამ ასე არ არის! გესმის?! იმ დონეზე მიყვარს,რომ მის თვალებში სიკვდილს ვერ ჩავხედავდი! იმდენად ეგოისტი ვარ,ამას ვერ ვუყურებდი!
- ხო,შენ ვერ შეძელი მასეთ მდგომარეობაში მის გვერდით ყოფნა,სამაგიეროდ სხვამ შეძლო.
თვალები აატრიალა,ზურგით გაბრუნდა როცა გიჟივით წამოხტა სანდრო და მკლავში სწვდა ველურივით.
- ვინ სხვა?! ხმა გაუტყდა კაცს.
- მაქსიმე,ხო ხო რას მიყურებ?! ზუსტად მაქსიმე!
- რაა?!
- ჰო,მოითხოვა ბავშვზე უფლებები.. გვარიც მისცა,ასე რომ...
- რა თქვი?! ვინ მისცა მაგას მაგ ყველაფრის უფლება,ვინ?!!! ბავშვი აუცილებლად მაღლაკელიძე უნდა ყოფილიყო და არა ავალიანი,ბლ*ად!!!! ფუ ამის..
ფეხი მაგიდას მიარტყა და სკამზე ჩამოჯდა ანერვიულებული.
- მისი შვილია,რას იზავ? იქ რომც ყოფილიყავი,მაგას ვერ შეცვლიდი.. ვერც შენი ადვოკატობით წაართმევდი მას რატის,არ გსმენია ავალიანის გავლენაზე?!
- გავთხრი მაგ გავლენას ტ*აკში მაგ ა*ვარს!!!!
- მომისმინე! აიღე ეს ტანსაცმელი,სწრაფად შხაპი გადაივლე და დროზე წადი მართასთან! ეხლა ამ გაწევ გამოწევის დრო არ არის! მართას სჭირდები შენ!
კაცმა თავზე ხელი ნერვიულად გადაისვა,ტანსაცმელი ხელიდან გამოსტაცა და აბაზანას მიაშურა.
საავადმყოფოს მიაშურეს ტაქსით,სანდრო მანქანიდან გადმოვიდა და კლინიკის კიბეები ერთი ამოსუნთქვით აირბინა.
პალატას ნელა მიუახლოვდა,კარი შეაღო და მის წინ მწოლიარე მართას გახედა,რომელიც ფერად ფურცლებს ჩაშტერებოდა და რაღაც უაზრო სტატიებს კითხულობდა ბავშვის აღზრდაზე.
ქალმა კარისკენ გაიხედა,თვალები ნელნელა შეაპარა მის წინ მდგომ სანდროს და ღიმილი მოეფინა სახეზე.
- სან..მოხვედი?
სანდრო გაქვავებული იდგა ერთ ადგილას,ნაბიჯსაც ვერ დგამდა და თვალებშიც ვერ უყურებდა ქალის დაღლილ თვალებს.
- მოდი რა,ჩამოჯექი.. ხელი საწოლზე დაარტყა და ანიშნა ახლოს მისულიყო.
- მაპატიე.. საწოლთან ჩაიმუხლა,მისი ხელი თავის ხელებში მოაქცია და ტუჩები მიადო მის ხელის ზურგს.
- არაუშავს სან..არ ინერვიულო,ყველაფერი კარგადაა.
- ჩემო ანგელოზო..ტუჩებზე აკოცა და მის სახიდან ხელს ვერ აშორებდა.
- იცი,ჩემს ბიჭს რატი დავარქვი.. ისეთი ფუმფულა და საყვარელია,ვერ წარმოიდგენ..
- სად ჰყავთ?შემოიყვანენ?! მეც მინდა ვნახო.
- რა თქმა უნდა,ცოტახანში შემოიყვანენ,უნდა ვაჭამო..
პალატის კარი კვლავ გაიღო,მაქსიმე ყვავილებით ხელში ღია კარში აესვეტა და ერთმაენთში სიყვარულით მომღიმარე წყვილს მკვლელივით გახედა.
- მაქსიმე.. ამოიჩურჩულა მართამ და მზერა მისკენ გააპარა,კაცმა თაიგული მაგიდაზე დადო და ხელები მკერდზე დაიწყო.
- უკეთ ხარ?ისე ჰკითხა ქალს,თითქოს მათ გარდა იქ არავინ ყოფილიყო,სანდროსთვის არც კი შეუხედავს.
სანდროს მოთმინების ფიალა ევსებოდა,კბილები ერთმაენთს ძლიერად დააჭირა და სანდროს ეცა პირდაპირ საყელოში.
- შე ნაბ***ო აქედან გაა***ი და მეორედ აღარ მოე***ლო გაიგე?!!!
მართამ კივილი მორთო,პალატაში ექიმები შემოცვივდნენ და სანდრო გაიყვანეს,მაქსიმემ ჰალსტუხი შეისწორა და
მართას ჩამოუჯდა,რომელსაც ცალი ხელი თვალებზე აეფარებინა და ცრემლებს იწმენდდა.
- კარგი,დამშვიდდი.. მე რა ვიცოდი ეგ სი** აქ თუ იყო.
- მასზე ასე ნუ ლაპარაკობ.
ცხვირით შეისრუტა კვლავ გადმოცვენილი ცრემლები და მამაკაცს გახედა.
- ნახე,რა მოგიტანე.
კოლოფი ამოიღო კოსტუმიდან და წინ გაუწოდა.
- ეს რა არის?
კოლოფს თავსახური მოხსნა და ულამაზესმა ოქროს სამაჯურმა მოჭრა თვალები.
- არ არის საჭირო,მაქსიმე. მე არ მინდა,უკან წაიღე.
- შენ ჩემი შვილის დედა ხარ,როცა მინდა და რასაც მინდა იმას გაჩუქებ.
კაროჩე,აიღე რა... მოიცადე,მე გაგიკეთებ ხელზე..
სამაჯური ფრთხილად ამოიღო და სიფრიფანა მაჯას მოარგო.
- ძალიან გიხდება.
კმაყოფილმა გაიღიმა და ლოყაზე უჩმიტა მომღიმარს.
- მადლობა.
- ბავშვის ნახვა მინდა,მალე შემოიყვანენ თუ დავუძახო ექიმს ისევ?
- მალე შემოიყვანენ.. თქვა ქალმა და ისევ კარისკენ გაიხედა,საიდანაც სანდრო გაიყვანეს.
____
ოცი ნოემბერი,სამშაბათი,ღამე,თერთმეტის ნახევარი.
წიგნებში ჩაფლულ ანასტასიას,სავარძელში ჩასძინებოდა,პლედში გახვეულს,რომელიც კარზე ხმამაღალმა კაკუნმა გამოაფხიზლა,ხელების ფშვნეტით და მთქნარებით,ნელი ნაბიჯებით მიუყვა შემოსასვლელს,კარი ფრთხილად გააღო და მის წინ ტვილდიანი აესვეტა,საშინლად გატეხილი, ცივი სახით.
კაცმა მის წინ მდგომ მშვენიერებას თვალი შეავლო,რომელიც საოცრად მადისაღმძვრელად გამოიყურებოდა.
ახვლედიანი მუხლებამდე საკმაოდ მოკლე პენუარაში გამოწყობილიყო,რომელიც მის დახვეწილ ფორმებს უფრო მეტად კვეთდა,მკვრივ თეძოებს,ვიწრო წელს და სავსე მკერდს.
უსაშველოდ გრძელი თმის ტალღები გვერდით გადაეყარა,გრძელი ფეხები სიცივისგან ერთი მეორეზე შემოეწყო და კაცს უყურებდა,რომლის დანახვას საერთოდ არ ელოდა..
- დემე,აქ რა გინდა.. სიცივისგან და ამავდროულად შიშისგანაც,ტანში ორმაგად დაუარა ჟრუანტელმა,კარი ხელის კანკალით მიხურა და დემეტრეს კვლავ შეხედა.
- შენს სანახავად მოვედი.
ქალმა თვალები დაქაჩა და მის უცნაურ გამოხტომებზე პასუხის გამოძებნას ეცადა.
- რა ხდება?! ეჭვის თვალით ახედა ტვილდიანს და ნელნელა უკან დაიხია.
- რა იყო,რამ შეგაშინა?!
სიგარეტი კოლოფიდან ამოაძრო და სისხლისფერ ტუჩებში მოაქცია,ნაფაზი ჩაარტყა და კვამლი რამოდენიმე წამს გააჩერა ფილტვებში.
- რატომ მოხვედი,სიმართლე მითხარი..
- შენს თავს ვფიცავარ,შენი ნახვა მინდოდა მხოლოდ.
- არა,მატყუებ...
- როგორც გინდა,ისე იფიქრე.
- ასე რატომ მელაპარაკები?! რა ხდება დემე შეგიძლია ამიხსნა?!
ქალს თვალები აუცრემლიანდა და მამაკაცს მიუახლოვდა.
დემეტრემ ხელები ჩაავლო წელზე და მის მუხლებზე მოაქცია.
- მიყვარხარ,თქვა და სიგარეტი გამოიძრო ტუჩებიდან,საფერფლეზე ჩაწვა და ქალის ბაგეების სასიამოვნო სურნელს,ნიკოტინის სურნელი გაურია.
ტასომ ხელები მის სახეს შემოავლო,თვალებში ჩახედა,თითქოს რამის წაკითხვას ლამობდა,მაგრამ ამაოდ.
- მითხარი სიმართლე,გთხოვ.
ხელები ქალის ფეხებზე აასრიალა და უფრო მეტად მიიკრო სხეულზე.
ყურთან გადმოყრილი თმა ფრთხილად გადაუწია და ტუჩები ნაზად მიადო მის კანს,თან ამოიჩურჩულა.
- ხომ გითხარი,მომენატრე და მოვედი თქო.
- არა.. არა.. მატყუებ.
- ბო**შვილივიყო,არ გატყუებ.
- დემეტრე კარგი რა.
- მითხარი,ძალიან გიყვარვარ?!
- ძალიან მიყვარხარ.
თმაში წაავლო ხელი და მისკენ დაქაჩა,კვლავ დააცხრა მის ტუჩებს ვნებიანად... კაცმა ტუჩებზე ამოილაპარაკა..
- ამის დედაც,როგორ მომენატრა მათი დაგემოვნება..
მეორე ხელი მისი საჯდომისკენ წაიღო,ძლიერად მოუჭირა ხელი და რამოდენიმეჯერ ძალიან მწარედ წამოარტყა.
- მეტკინა!
ამოიოხრა ქალმა და ტუჩზე იკბინა.
- გაუძელი პატარავ!
ტასომ თავი უკან გადასწია,მაგრამ თავი ისევ ააწევინა და თმა მუჭაში მოაქცია ტვილდიანმა.
- თვალებში მიყურე! ბრძანა და მზერა გაუსწორა მის შავ სფეროებს.
- დემე.. ამოიკრუტუნა ქალმა და ყოველი თვალის დახუჭვისას,კაცი ხელს თმაში უფრო მჭიდროდ სჭიდებდა,რომ გაეხილა.
- მიყურე მეთქი!
- კარგი.. გიყურებ..
ასო მის სხეულში შეაცურა,ძლიერმა ბიძგმა მისი სხეული ერთიანად მოადუნა და გარემოს მოსწყვიტა.
- როგორ მაგიჟებ.. ამოიკვნესა ქალმა და მის ტუჩებს თავად დააცხრა,კბილები გამოსდო მის ქვედა ტუჩს და თავისკენ დაქაჩა.
- მეტკინა.. ამოიღმუვლა კაცმა და ტასოს ეშმაკურ თვალებს გახედა.
- მოითმინე პატარავ..
- მაგრად აღმაგზნებს შენი ირონია,ასეთ დროს..
კულმინაციას მიღწეულებმა,თავი ძლივს შეიკავეს,არაამქვეყნიური ჰანგების გამოცემით ქვედა სართულზე მცხოვრებ მეზობლებს არ ეჩივლათ, ან მოპირდაპირე სახლებში მობინადრე ხალხს.
- ჭკუიდან მშლი.. ამოიკრუტუნა ქალმა და სახე მის ყელში მოაქცია.
მამაკაცის ტელეფონი აწკრიალდა,ჯიბიდან სწრაფად ამოაცურა სმარტფონი და სენსორი სწრაფად გადასწია.
- ხო,გისმენ.
- ყველაფერი მზადაა.
- მოიტანა?!
- კი,იქ არის.
- აჰა,გამოვდივარ.
ტელეფონი ჯიბეში დაუბრუნდა,ტასოს ნიკაპზე წაავლო თითები და კიდევ ერთხელ აკოცა.
- სად მიდიხარ?!
- საქმე მაქვს,აუცილებლად უნდა წავიდე პატარავ.
- რა საქმე...
- შენ არ ინერვიულო.
- და რომ ვნერვიულობ?!
- ანასტასია ეხლა თავიდან არ მომ***ნა ტვინი,საქმე მაქვს და აუცილებლად დაგირეკავ,მერე.
წავედი.. ფეხზე წამოდგა და ქალის წინ დადგა ისევ.
- მიყვარხარ,ძალიან მიყვარხარ და ეს იცოდე..მხოლოდ ჩემი საკუთრება ხარ ანასტასია,სხვისი არასდროს იქნები,გპირდები.
სახლის ეზოდან გამოვიდა,შავი ბეემვეს ფარები აინთო,მანქანას სწრაფად მიუახლოვდა და საჭესთან მჯდომს გვერდით მიუჯდა.
- დაიწყო?!
- აბა რა.
გაზს მიაჭირა კაცმა და წამებში მოწყდა ადგილს.
შენობას მანქანა უკანა მხრიდან მიუახლოვდა,ნიღბები გაიკეთეს მამაკაცებმა,ტყავის ხელთათმანებს გაუყარეს ხელები,ქურთუკები მჭიდროდ შემოიკრეს და ფრთხილი ნაბიჯებით მიუყვებოდნენ კედლის ერთ ერთ ზოლს.
დემეტრემ მეგობარს ანიშნა გარეთ მდგარ დაცვაზე,რომლებსაც ბასრი იარაღი მოხვდათ თავში და ძირს ფორთხავდნენ.
- ისინი სად არიან ტო?! იკითხა დაძაბულმა დემტრემ,როცა ზურგზე წკაპუნი გაიგო,შემოტრიალდა და მის წინ მეტრეველი და დიასამიძე აესვეტნენ გაკრეჭილები.
- სად ხართ აქამდე ?! დაღამდა და იმ სი*ბანჯოებს არ ჩაეძინოთ.
- რა უნდა ჩაეძინოთ,ამაზე სასიამოვნო მომენტი ჯერ არ ექნებათ გამოვლილი მაგ სი*ებს.
- მე ავალ,თქვენ დარჩით.
- ამოგყვები,თქვა დამიანემ და იარაღი შარვლის უკანა საქამრეში მოითავსა.
- აი გოგოებთან შენ გაერთე,ცუდ ბიძიებთან არ წაუცდეთ ხელები დასარეკად. თქვა დემეტრემ და დამიანეს ანიშნა ოპერატორებისკენ.
- მაგაზე კარგს არაფერს დამავალებდი.
თვალი ჩაუკრა კაცმა და წინ გადადგა ნაბიჯი შეშინებული ქალებისკენ.
დათას კაბინეტი წიხლის კვრით გააღო,მამაკაცი სავარძლიდან ადგომას ცდილობდა,თუმცა ფეხს ითრევდა და ვერ იძრებოდა.
- რაო,ვერ აწიე კვერ*ხები?!
გონზე ჯერ კიდევ ვერ მოსული დათა,ვერ ხვდებოდა რა სჭირდა,ხელი ტელეფონისკენ ვერ მიჰქონდა და აზროვნების უნარს სულ უფრო და უფრო კარგავდა.
- რა გეგონა შე თეს*ო? გეგონა მაჯობებდი? შენი პატარა ჭკუით გეგონა რამეს მიაღწევდი?მე ყველაფერი მაშინ დავგეგმე,შენ რო ცხოვრების აზრზე არ იყავი ჯერ შე *ლეო!!! იარაღი ნიკაპზე ამოსდო და სახე ააწევინა.
- შენ გეუბნები შე სი*ო,რას გაჩუმებულხარ?! აააა.. ვერ ლაპარაკობ?! ეხლა ხვდები არაა რა მაგარი დან*რეული გაქვს?!
რა გეგონა ნარკოტიკი რომ მიიღე შენი მდივნის მორთმეული ყავიდან?!
ჰა?!!!!
სახეში მუშტი ხია,ჯერ მარცხენა მხარეს,შემდეგ მარჯვენა,ძირს დავარდნილს ფეხი პირდაპირ ცხვირში ამოარტყა და ჭიაყელასავით დაიკლაკნა ორმეტრიანი კაცი.
- ჰა?! კაიაა?! კაია როცა ვინმე გირტყავს და შენ ვერაფერს აკეთებ შე ნაბ*ზარო?!
საყელოში ხელი ჩაავლო,დივნამდე მიათრია და იქვე მიაგდო.
- ეხლა მომისმინე შე გან*ონო!!! გესმის?!!!
- მესმის... ამოიოხრა კაცმა და ცხვირიდან მჩქეფარე სისხლის მოწმენდას ეცადა.
- გინდა ეხლა დაგადგეს ძაღლობა და აქ ჩაგე*ვას ცხოვრებაში ბოლომდე?!
- არა...
- ხოდა მომისმინე,იმ სოროში დაგაბრუნებთ შენც და იმ *ლე ავალიანსაც,საიდანაც მოხვედით..შენ რა გგონია,ანასტასია რომ არა,შენ არ შეგეხებოდი?!!! ანასტასია უბრალოდ მსხვერპლია,რომელიც მართლა შემიყვარდა,შენ კიდევ ვერ ეღირსები მასთან გაკარებას,გაიგე სი*ო?!!!!!!
გზაზე არ გადამეღობო,თორემ ისეთ დედისტ*****ში გაგიშვებთ შენ,ავალიანს და მამაშენს,მამაჩემის ჩათვლით,რომ თვალის დახამხამებას ვერ მოასწრებ!!!!!!გაიგეე?!!!!
- გავიგე..
- ხოდა ტკბილ სიზმრებს გისურვებ,კვერ*ხო.
რკინის იარაღი კიდევ ერთხელ შემოარტყა სახეში და კაცმა გონება დაკარგა.
კაბინეტიდან სწრაფად გამოვიდა,მობილურში შენახული ფოტოები სწრაფად გადამალა და ჯიბეში ჩაიცურა.
- წავედით,მხარზე ხელი შემოარტყა მეტრეველს და კიბეებს ჩაუყვნენ.
- მანქანებში ჩასხედით,თქვა ნიკუშამ და ყველამ ერთიანად მოიხურა კარები.
- რაო ,ე ?
- ჩაი*ვა,იმედია საბოლოოდ,თორემ კიდევ რამე *ლეობა და დავბრიდავ. თქვა ტვილდიანმა,მოკიდებული სიგარეტი ტუჩებთან მიიტანა და ფანჯარაში გაიხედა.

________

ბავშვებო,იმედია მოგეწონებათ ეს თავი.
არ მინდა ისტორია გაიწელოს,იმედია თქვენც არ ფიქრობთ რომ უაზროდ იწელება.
ველი თქვენს შეფასებებს