გამარჯობაა! სანამ კითხვას დაიწყებდეთ მინდა რომ ძააალიან დიდი ბოდიში მოგიხადოთ თითქმის ერთთვიანი პაუზის გამო.სიმართლე გითხრათ პირველად ტელეფონით ვდებდი ამ თავს მაგრამ არ გამომივიდა მეორედ დამესამედ კომპიუტერით მაგრამ შეფერხება იყო და არ დაიდო მერე ქალაქიდან გავედი გუშინ კი როცა მეოთხედ ვწერდი ნახევრად დაწერილი თავი შემთხვევიით რომლიღაც ღილაკზე დაჭერით გამომერთო მეხუთედ კი როცა საბოლოოდ დავამთავრე მე უტვინომ სურათის დადებისას ისევ შმთხვევით წავშალე აი ახლა კი როცა მეექვესედ ვზივარ კომპიუტერთნ ამ თავის გამო ალბათ სუიციდს მივმართავ ისევ რომ წავშალო მოკლედ მადლობა ვინც ჩემი ნერვების გარდაცვალებას იზიარებთ და მადლობა მათ ვინც ეს უაზრო მაგრამ არა მოგონებული(ანუ იმას ვგულისხმობ რომ ეს ტყუილი არაა სერიოზულად ასე იყო)ბოლომდე წაიკითხა:)
====================

თხუთმეტი წუთის შემდეგ კი გოგონები ხმამ იხსნა...
-ემილიი, ემილიი, სად ხაარ?-გაისმა ტყეში ბიჭის ძახილი.
-ემილიი სად ხარ ჩვენ ვართ ლუკა და ალესანდრე!!-ემილიმ თავი ასწია თვალები სიხარულმა და გაოცებამ გაუფართოვა ამ ბედნიერებამ ლამის გადაავიწყა რომ კოჭი ნაღრძობი ჰქონა და წამოდგომა სცადა თუმცა ტკივილის გამო მაინც მიწაზე დაებერტყა და ყვირილს დასჯერდა
-ლუკააა ლუკა აქ ვააართ!
-სად?კარგად ხააარ ? სად ხააარ-ბიჭის ძახილსაც არ დაუგვიანებია
და რა ხდებოდა ამ დროს კესოს თავში?
რა თქმა უნდა კესო უზომოდ ბედნიერი იყო სახე გაჰბადროდა და ადგილზე გახევებულიყო თუმცა ეს უზომო ბედნიერებამ რომელიც სხეულში უშრეტ ენერგიას ავრცელებდა გოგოს ადგილზე ცმუკვა დააწყებინა.
-როგორ გითხრა??სიბნლეა ვერაფერს ვარჩვ ხმით თუ მიპოვი!!-ყვირილს აგრძელებდა ემილი.
რამდენიმე წუთის შემდეგ რომელიც გოგონებს ამდენიმე მტანჯველ საუკუნედ მოეჩვენათ ტყეში სინათლემ გაიელვა და მეგობრებს სახეში მიენათათ რასაც ბიჭის მხიარული შეძახილი მოჰყვა
-გიპოვეთ!
-ლუკაა...ალექსანდრეე...მადლობააა....-ამოიკნავლა ემილიმ-აქ როგორ მოხვდით?
-სიმართლე გითხრა მეც იგივეს კითხვას ვაპირებდი შენთვის-უპაუხა ბიჭმა ოდნავი სიმკაცრით.ემილიმ ჩაიფხუკუნა.
-კატებს ვწირავდით!შენი აზრით ლუკა?შემოვედით და დავიკარგეთ!-ლუკამ თვალები გადაატრიალა.
-ფეხზე რატომ არ დგები?-შეცვალა თემა ლუკამ
-შენი აზრით სიარული რომ შემეძლოს ახლა აქ ასე ვიჯდბოდი?
-მოიცა რა გჭირს?-ალექსანდრემ ჰკითხა.
-კოჭი ვიღრძე!-ალექსანდრეს უპასუხა ემილიმ ხოლო ლუკას თვალებში ისედაც ძვლისშსამჩნევი სიმკაცრე სითბომ შეცვალა.გოგონასთან მივიდა და ხელში ისე ფრთხილად აიყვანა გეგონებოდა ეშინია არ გაუტყდესო.
-გტკივა?-კითხვა ლუკამ ალექსანდრეს დაასწრო
-კი.ლუკა მადლობა გმირი ლუკიტო ხარ მოკლედ რააა-გაუცინა ემილიმ და ლუკას მკლავებში უკეთ მოკალათდა.პასუხად ბიჭმა მხოლოდ გაიღიმა.
ალექსანდრე კი კესოს მიუტრიალდა თითქოს ახლაღა შეამჩნიაო
-შენ ვინ ხარ?-ინტერესით ჰკითხა ბიჭმა.კესო ცოტათი დაიბნა
-მეეე... მე კესო ვარ!-ძლივს მოაბა თავი სათქმელს
-მე ალექსანდრე!სასიამოვნოა!-ხელი გაუწოდა ალექსანდრემ.კესოს ცოტა ეხამუშა მაგრამ მაინც ჩამოართვა. მერე ხელები მუცელზე შემოიხვია და გააჟრჟოლა.
-გცივა?-მზრუნველად ჰკითხა ბიჭმა
-არა!-თავი გააქნია გოგომ.ალექსანდრემ სარკასტულად აწკიპა წარბები თავისი ჟაკეტი გაიხადა და კესოს მიაწოდა.
-არ მინდა მადლობა არ მცივა!-კესო არ ტყდებოდა.ბიჭმა კი თვალები აატრიალა და ჟაკეტი თავად მოახურა.
-მადლობა-თვალები დახარა კესომ.მაიც გატყდა.ალექსანდრემ ჩაიცინა.
სახლამდე ჩუმად მიიკვლევდნენ გზას თინეიჯერები ღამის ტყის სიბნელეში.მხოლოდ ემილიმ ამოიკვნესა ერთხელ როცა ხეს ფეხი გაჰკრა.სახლში დაახლოებით ერთ საათში მივიდნენ.
სახლი განათებული დახვდათ.
-შუქი რატომაა ანთებული?- იკითხა გაკვირვებულმა კესომ
-მე დამრჩა-აღიარა ემილიმ.
-მაგან გადაგარჩინათ-თქვა ალექსანდრემ-შუქი ენთო გვეგონა სახლში იყავით გადმოვედით და არავინ დაგვხვდა რაც ცოტა უცნაურია და ამიტომ ძებნა დაგიწყეთ.
-ააა..-უპასუხა კესომ-ემილი სახვევები სად გაქვს?-მზერა ემილიზე გადაიტანა.
-ჩემთან ჩემოდანში-ლუკამ ემილი დივანზე დასვა.
-აუუუ ჩაატარე ახლა მანდ არქეოლოგიური გათხრები-ამოიბუზღუნა კესომ და ზემოთ აფრატუნდა და იქედა ცოტა ხანში სახვევებით ასევე ფრატუნით ჩამოვიდა.ემილის ფეხი ძლივს-ძლივობით "შეუკოჭა"მერე ლუკას თხოვა რომ ემილი თავის ოთახში "წაეღო" რითაც ემილის გაბრაზებული მზერა დაიმსახურა კესო კი დივანზე ჩამოჯდა თავი საზურგეს მიადო და ამოილაპარაკა
-ჰოუმ სვიით ჰოუმ!-ალექსანდრემ გაიცინა და თვითონაც ჩამოჯდა.
-აუ სულ დამავიწყდა-თავში ხელი შემოირტყა კესომ ჟაკეტი გაიხადა და ალექსანდრეს მიაწოდა-მადლობა კიდევ ერთხელ!
-არაფერს!-გაუღიმა ალექანდრმ.-რამდენი წლის ხარ კესო?-ინტერესი გამოიჩინა უცბად.
-ჩვიდმეტის
-მეც
-კარგია
-რა არის კარგი?
-რა და ის რომ ლუკა ჩამოვიდა ახლა ორივეს გაგაცილებთ მადლობას გეტყვით მერე პირდაპირი რეისით ავვარდები ჩემს საძინებელში და ისე დავიძინებ შუადღემდე ვერ გავიღვიძო!-უპასუხა კესომ ალექსანდრემ ისევ გაიცინა კესო კი ისე მოიქცა როგორც თქვა და ბიჭების გაცილების შემდეგ დამღლელ და საშინელ დღეს თავი ტკიბილი ძილით დააღწია.