ნინააა ადექი მალე, ყვირლით შემოვარდა სალომე ოთაახში.
-რახდება სალომე დამაცადე ძილი, ჯერ ახლა გათენდა და ვცადე ძილი შემებრუნებინა
-რა დროს ძილია, შუადღღის სამი საათია, პასუხები დაიდო უკვე ვინ სად მოხვდა ადექი და ნახე.
ამის გაგონებაზე ლოგინიდან როგორ წამოვფრინდი არ მახსოვს, გავხსენი ნაიკის გვერდი, თვალები დავხუხუჭე და თვალების გახელის მეშინოდა, უცემ კვალავ სალომე ყვირილი მაფხიზლებს, გოგო 100% გრანტი ვაიმე შოკში ვაარრრ. თვალები გავახილე და რო დავინახე 100% გრანტი თსუს ფსიქოლოგიის ლამის გული წამივიდდა, ვხუტნაბდი, სიხარულით ცას ვეწიე, ლამის ხმა ჩამიწყდა იმდენი ვიყვირე ვიწივლე, სალმემ დედას დაურეკა, და ახარა ამბავი, იცის ჩემსაავით აღელვებული იყო, უხაროდა, ტიროდა, დედა უკვე 1 წელია წავიდა ამერიკაში სამუშაოდ, ჩემი ოცნების ქალაქშია და მაინც წუწუნებს გადამრევს ეს ქალი, სალომე კი ჩემი დაა,17 წლის, მხატვარი,ქერა ცისფერთვალება და მართლაც რომ ანგელოზივით ლამაზი.
შევედი ჩემს ოთახშ და ბედნიერი გადავეშვი, ვფიქრობდი და უცებ განწირულმა დავიყვირე, საააააააალომეეეე, სალომეც გიჟივით შემოვარდა ოთახში
-რა ხდება? ავადმყოფი ხარ? რა გაყვირებს გამისკდა გული
-ბარგი ჩაალაგე, ბათუში წავალთ ერთი ორი კვირა
-მეღადავები?
-მეტყობა რამე?
-კარგი ახლავე, და სიხარულით გავარდა ოთახიდან
მე ბილეთები ვიყიდე ინტერნეტით და ნუკის დავურეკე, რომ მასთან თუ მიმირებდა თუ არადა ვიპოვიდი რამეს, სულ ასე ფორსმაჟორულ სიტუაციაში უნდა გავაკეთო ყველაფერი, მიზიდავს ეს საქმე. ნუკი დამთანხმდა ამიტიმ უკვე დაველოდე დაღამებას, რომ ღამის მატარებლით წავსუიყავით, სამწუხაროდ ორი ადგილი იყო დარჩენილი ღამის მატარებელზეც, ერთი პირველ ვაგონში და ერთი მესამეში, მაგარი ბედია ღმერთო ჩემო, ნუ მოლედ სულ არარაობას ჯობდა. შორტები ჩავიცვი, ტოპი და მაინც ყოველი შეემთხვევისთვის ჟაკეი ჩავაგდე რუგზაკში, უკვე მატარებელში ვზივარ ფანჯარასთან მაქვს ადგილი რა ბედნიერებაა,უკვე ყურსასმენები გავიკეთე სალოს მივწერე ტელეფონზე ბევრი არ ეცელქა და ძილისთვის მოვემზადე, მაგრამ ვინ გაცდის?
-უკაცრავად, შეგიძლიათ ადგილი გამიცვალოთ? ჩემს წინ მჯდომი ბიჭი მეკითხება
-რისთვის
-უკუღმა მივიდვარ ასე მგონია და ცუდად მხდის
ღმერთო რამდენი წლის ხარ რო კიდე ეგ გხდის ცუდად(ჩემთვის ჩავიბურყუნე)
-ცუდად რო არ მხდიდეს არც გეტყოდით,თან რა აზრი აქვს ზუსტად ჩემს წინ ზიხართ, თან თქვენს ფანჯარასთან და მეც, რისთვის დამირდება ტყუილი?
ღმერთო რამდენს წუწუნებს, გავიფიქრე ჩემთვის
ჩემს გვერძე ხნიერი კაცი იჯდა, შვილო თუ ფანარასთან გიინდა მაინცდამაიინც ამ გოგომ გაგივალოს მაგრამ თუ არ აქვს მნიშვლეობა მე გაგიცვლი
-არ აქვს მნიშვნელობა ბატონო, მადლობა დიდი
მადლობა ღმერთოადგილიდან რო არ დამძარი, არადა ისე მეზარებოდა ასე კარგად მოვკალათდი, ვფიქრობდი ჩემთვის.
-იმედია არ შეგაწუხეთ. მომიბრუნდა ისევ ის ბიჭი, ღმერთო რა შევცდოდე?
-არაუშავს, ოღონდ ამ წამს ‘’თ’’-ებით რომ მომმართაც ეგ უფრო მაწუხებს
-კარგი, ბოდიში
ნაზად გავღიმე და ისევ ყურასამენი გავიკკეთე, ხმაურმა და აურზაურმა გამაღვიძა, რა უბედურება რა ხდება და გავახილე თვალები, მეგონა უკვე ჩამოვედით მაგრამ ნურას უკაცრავად.
-რა ხდდება? გაოებულმა ვიკითხე,
- მატარებელს პრობლემა აქვს. დახმარება გამოიძახეს ალბათ მალე მოვლენ
-დაბლა ჩასვლა ჰო შეიძელება?
-კიკი არიან კიდებაც
-მადლობა
სალომესკენ წავეედი და ადგილზე არ დამხვდა, დავურეკე და დაბლა ყოფილა
-სალო რატო არ გამაძვიძე?
-რავი დაკო,გეძინა და ვიფიქრე დაიძინებს თქო
-კარგი გოგოხარ
იქვე ქვაზე ჩამოვჯექი და სიგარეტს მვუკიდე
-მეც მომე რა, თვალების ციმციმით მთხოვა სალომ
-სალო რო გაიგოს დედამ რო ეწევი თავს მომაჭრის, ჯერ ჰო ჩემს მოწევას ძლვს შეეგუა, ახლა დაიწყებს შენ გაფუჭეო,მამაც და დედაც, ნუ კარგად იცი მამა როგორ მარა, აი დედასი რა გითხრა
-მე ვეტყვი მერე ჩემით, როგორმე გამიგებს.
-გადაეჩვიე, რა აზრი აქვს იფუჭებ ორგანიზმს, მე რას მიყურებ
-მაგალითს შენგან ვიღებ
-ერთი კარგ რამებში არ აგიღია მაგალითი მერე განახებ შენ და გავუცინე
ისვ ის ბიჭი მოვიდა ჩვენთან ვინც ჩემს გვერდით იჯდა, გოგონებო შეიძლება აქ ჩამოვჯდეთ?
სალომემ დამასწრო პასუხის გაცემა
-კიკი რატომაც არა?
თვალები დავუბრიალე სალომეს და მიხვდა რომ სისულელე გააკეთა, და ახლა უფრო დიდი სისულელე თქვა
-წამო მატარებელში ავიდეთ
-ვერ ახვალთ მატარებელში, ჩვენც ჩამოგვსვეს აკეთებენ რაღაცას
-გასაგებია
კიდევ ერთ ღერს გავუკიდე და ვფიქრობდი და ისე ვეწეოდი, ფიქრებიდან სალომემ გამომიყვანა
-ვერ გაიგე?
-რა?
-არ გვისმენდი?
-გისმენდით?
-ჰო ვლაპრაკობიდთ და აქ უაზროდ ყოფნას ჯობია რამე ვითამაშოთო
-ჩემს გარეშე უკეთესი იქნება, მე არ მინდა, სიგარეტი ჩავაქვრე და კეტების შნუკურებში ჩავდე ბიჩკი
-ასე რატომ აკეთებ? მკითხა იმ ბიჭებიდან ერთ-ერთმა
-გარემოს ვუფრთხილდები საყვარელო
-ირონის გარეშე ლაპარაკი არ შეგიძლია გეყობა
-ეგ ჩემი საქმეა და არა შენი
ისევ სალომემ გაგვაწყვეტინა საუბარი, ღემრთო ეს ბავშვი სულ როგორ ტკლიკინებს?
თამაში დაიწყეს სახელად ,,მე’’ თუ გაგეინებოდა რამე სახელს გიფიქრებდნენ, დამაინტერესა და ტამაში დავიწყე, ადრეც მითამშია ბანაკში ეს, ამიტომ კარგად ვიცოდი სახელების შერქმევა და ისე გაღიმება რომ ვერავის დაენახა.
-კარგი მეც მინდა
-ოჰ, უჟმურობის და ირონიის დედოფალსაც მოუნდა
-მე ისევ იონიულად გავუღიმე
-მე ვიწყებ
-მე,-მე,-მე სხვადასხვა ხმებშ ამბობდნენ ამას, ცოტა გავერთეთ და ასე თუ ისე დავმეგობდით, უკვე 5 საათია და ჯერ ისევ წიფაში ვართ, გავიყინე, აქ სულ ასე როგორ უნდა ციოდეს, ჩემი ჟაკეტი სალომეს აცვია, მოკლედ ამ ბავშვის ხელში მაგარ შარში ვარ ხოლმე
სიგარეტს გავიკიდე ისევე და ამ დროს ერთ-ერთი ბიჭი ამბობს
-ამდენიხანია ვთმაშობთ ცოტა დავმეეგობდრით კიდეც, სახელები კი არ ვიცით
-მაგრად დავმეგობრდით სახელებიც რო არ ვიცით
-ჰეი უჟმურობის და ირონიის დედოფალო, შენ რა გქვია?
-ნინა
-მე სალმე,ჩემა დამაც გამოყო თავი
-მე დემეტრე,-ამას საბა, ამას კი ალექსი/ალექსანდრე
-სასიამუვნოა და გავუღიმე
-ჩვენთვისაც, თქვა ჩემს გვერდთ მჯომმა, არც გამიგია რა ქვია, სიმათლე თუ გაინტერესებთ ძალიან მეკიდა.
უკვე კანკალში გადამივიდა ისე მციოდა
ამ ბიჭებიდან ერთ-ერთ ერთი რომელიც ჩემ გვერძე იჯდა მაარებელში ავიდა, ამის ასვლა შეიძლება და ჩემი არა გაბრაზებული ვბურტუნები. მალე მოვიიდა, თავზზე დამადგა და ზემოდნ მუყურებდა
-სალომე
ავხედე და ჟაეტს მაწვიდიდა, აი აიღე გეტყობა ძალიან გცივა, მეც უპრობლემოდ გამოვართვი
-მადლობა დიდი, და გავუღიმე
-ნახე ღიმილიც იცის ჩვენმა უჟმურობის დედოფალმა
-ჰა ჰა ჰა
-მაინც რა არ კარგავს თავის ირონიას
-რას ვიზავთ საყვარელო?
იქინდან ხმები ისმოდა აშკარად უკვე ადიან, როგორც იქნა ავედით, ყველა ჩვენს ადგილს დავუბრუნდი, ვინც ჩემს პირისპირ იჯდა არავინ აღარ იჯდა იქ, სალომეს დავუეკე და მოვიყვანე, ფანჯარასთან დაჯდა და ვლაპრაკობით, უცებ ერთის( ჩემ გვერძე რო იჯდა) ორი ძმაკაცი მოვიდა, როგორც ჩანს წავიდნენ ჩვენც დავიძარით და არ არიან, ალბათ სხვა რამით წავდინენ...
გავაგრძელო?
კარგია?