მაღვიძარას წკრიალი,თვალები გავახილე თუ არა წითელი კაბა მომხვდა თვალში, რომელიც დღეს პირველად უნდა ჩამეცვა ახალ სამსახურში ეს ისეთი ამაღელვებელი იყო, ჩემს ცხოვრებაში პირველად ვიწყებდი მუშაობას ეს ყველაფერი გავიფიქრე და წამოვხტი ლოგინიდან აჩეჩილი კოსა თავიდან შევიკარი და სააბაზანოში შევვარდი გიჟივით ვიხეხდი კბილებს სახეზე წყალი რამდენჯერმე შევისხი უკეთ გამოსაფხიზლებლად, გამოვედი თუ არა მსუბუქი მაკიაჟის კეთება დავიწყე გადმოვყარე კოსმეტიკის ყუთიდან ყველაფერიბ ხელების ფათური დავიწყე ბლესკს ვეძებდი,ამასთანა თავს შთავაგონებდი რომ მშვიდად ვყოფილიყავი და სანერვიულო არაფერი იყო,ბოლო შტრიხი კი ჩემი ახალი კაბა იყო წითელი, ტანზე მომდგარი,სარკეში ჩავიხედე დავტრიალდი ვნახე ყველაფერი ხომ რიგზე იყო,ამოვისუნთქე და ჩანთა გადავიკიდე...კიბეებზე როცა ჩავირბინე დედა გამოდიოდა სამზარეულოდან ხელში ახლად დამცხვარი ბლინები ეჭირა,არაჩვეულებრივი სურნელი იდგა.


-ჩემი სილამაზე,თვით მზეს გაუღვიძია.
-დეე, ჩემო ტკბილო
-უჭმელი არსად წახვალ დღეს დატვირთული დღე გექნება
-ჩემ სიმპატიურ ძამიკოსაც გაუღვიძია
-არ მინდა ელენა სკოლაში არა
-მეც არ მინდოდა მაგრამ რას ვიზამთ ჩვენი მოვალოებაა
ელენამ თვალი ჩაუკრა ლუკას და ლოყაზე აკოცა, მაგიდიდან ისევ აფორიაქებული ადგა
-შენი აზრით ჭამე,ოჰჰ ელენა როგორ მაბრაზებ

ელენამ ქვაფენილზე ჩაირბიმა ყველა მეზობელს მიესალმა,ბავშვებს გამოეთამაშა ბურთი მაღალქუსლიანებით,ისეთ მშვენიერ უბანში ცხოვრობდა ელენა... ქვაფენილი, ირგვლივ ლამაზი ფერადი სახლებით,ყვავილებით,უგემრიელესი საკონდიტროებით და რაც მთავარია უთბილესის ხალხით,მათ შორის ერთერთი ეს ულამაზესი გოგონაა სახელად ელენა დიდი მრგვალი ტუჩებით,ლამაზიაქაჩული თვალწარბით პატარა აპრეხილი ცხვირით,ლამაზი გრძელი წაბლისფერი თმებით მოკლედ ნამდვილი სილამაზის ეტალონი იყო თვალს რომ ვერ მოწყვიტავდით.... მივიდა დანიშნულ ადგილზე ნერვიულობით ლამის მომკვდარიყო მომღიმარი ქალბატონი შეეგება -შენხარ არა ელენა?

-დიახ მე ვარ
ღიმილით უთხრა ქალბატონს თან ხელები ნერვიულობისგან დაეგლიჯა
-აი შენი ფორმა,მიმტანი იქნები მთავარია იყო აქტიური,ზრდილობიანი და ყურადღებიანი ჰო და კიდევ სანერვიულო არაფერია.
მოკლედ ჩავიცვი ფორმა თმები კალმით შევიკარი და მალევე დავუმეგობრდი მომსახურე პერსონალს,განსაკუთრებით ყველაზე საყვარელი ანიტაა ერთ წუთში ყველას ამბავს მოგიყვება ყველაზე ყველაფერი იცის...დადგა ჩემი დროც კლიენტი მოსულიყო მე კი შეკვეთა უნდა ამეღო მივედი ნაყინი უნდოდა,არც თუ ისე რთული ყოფილა სანამ გული არ ამიჩქარდა და ხელში ფურცელი და კალამი სანამ არ შემომემტვრეოდა,მაგიდასთან მსხდომი ენით აუღწერელი სიმპატიური ბიჭი შავგრემანი წვერი დაბალზე თანაც თმები როგორ აუპრეხია.
თავის ბრიალა თვალებს აფაციცებდა იქეთ აქეთ ეს ისეთი ბიჭი იყო ერთი ნახვით რომ შეგაყვარებდა თავს,ანიტა მიდიოდა შეკვეთის ასაღებლად მაგრამ შევაჩერე და ვუთხარი რომ მე წავიდოდი
მშვიდი ნაბიჯებით მივუახლოვდი,მივესალმე და ვუთხარი რა უნდოდა,გამიღიმა ყველა სიკეთესთან ერთად როგორ ღიმილი აქვს თურმე რამის იქვე დავდნი კვლავ შემომატყდა კინაღამ კალამი ხელში.
-რაიმე ცივი მინდა
-სიმართლე გითხრათ დღეს დავიწყე მუშაობა და არვიცი კარგად რა შემოგთავზოთ
ისევ გაიღიმა ისევ კინაღამ მოვკვდი
-მაშინ მოჰიტო
-ახლავე
სანამ ბარმენი მოამზადებდა ბართან ვიდექი და მას ვაკვირდებოდი,გიომ მომაწოდა მოჰიტო და გავეშურე მისკენ,ისევ გასულელებული ზოგადად ბიჭებით არ ვინტერესტები მაგრამ აი ეს მასთან ვიგრძენი რაღაც განსხვავებული, ფიქრებში გართული გვერდითა მაგიდას გავკარი ფეხი და წავბორძიკდი სასმელი მთლიანად გადავასხი მას,მინდოდა მიწა გამსკდარიყო,თურმე უფროსი იქ იდგა
-შენ ხარ ახალი არა,რაარის ახლა ეს დღესვე გაგაგდოთ?
ცრემლები მომდგომოდა ასე დარცხვენილად თავი არასდროს მიგრძვნია.ცრემლებს ძლივს ვიკავებდი მაგრამ პატარა ბავშვივით ტირილს ხომ არ დავიწყებდი
-ბატონო არასწორად გაიგეთ ჩემი ბრალია,ფეხი გავწიე და ამდროს მოხდა მარცხი
გაოგნებული ვიყავი,არაჩვეულებეივ გარეგნობასთან ერთად არაჩვეულებრივი სულის პატრონიც
-კარგი მაშინ,თავიდან მოემსახურეთ ბატონს
მე ისე დარცხვენილი ვიდექი ბართან,დალია სასმელი და გავიდა თავი ვერ შევიკავე და გავედევნე
-გაჩერდი
-გისმენ
-ეს რატომ გააკეთე?
-მეც ადამიანი ვარ, ალბათ რაოდენ ძვირფასია ეს სამსახური შენთვის თან პირველივე დღეს ხომ არ გაგინაწყენდებოდნენ.
ვაკვირდებოდი მის ლაპარაკის მანერას,წარბების მიხრა მოხრას დიდ ტუჩებს მის მზერას და სახის მიმიკებს მაგრამ უეცრად გონს მოვედი და განვაგრძე
-მადლობის მეტი არაფერი მეთქმის
-ნახვამდის
-კარგად
გული ისე დამწყდა რომ ,წავიდა ვუმზერდი მას როგორ მიდიოდა თავისი განიერი მხრებით.
დღის დამთავრებამდე მასზე ვფიქრობდი,სახლში წავედი ისევ ავიარე ქვაფენილი სახლში შევედი ვახშამზე უარი ვთქვი დედა მელაპარაკებოდა სამსახურზე მაგრამ ვუთხარი რომ ხვალ დაველაპარაკებოდი,გამოვიცვალე და ლოგინში ჩავწექი,ვარსკვლავებს ვუყურებდი და თვითმფრინავებს რომლებიც ჩვენგან ძალიან შორს იყვნენ,მაინც როგორი ლამაზია ღამით ცა, ამავდროულად რაკარგია ამფონზე ფიქრი,ვარსკვლავებს თვალს არ ვწყვიტავდი და ვფიქრობდი მასზე ამ ცხოვრებაში არ მწვევია ასეთი გრძნობა,მის მეტი არაფერი მინდოდა ოღონდ კიდევ ერთხელ მენახა მისი სახე რადავარქვა ამგრძნობას, ზოგადად ბიჭები არასდროს ყოფილა ჩემი სფერო ნუ პატარ პატარა მოწონებები კი მაგრამ ასეთი გრძნიბა არასდროს მასთან რომ გაატარებდი მთელ ცხოვრებას,მის მკლავებში თავს დაცულად რომ იგრძნობდი,შიგნიდან ყველაფერს რომ გიფორიაქებს,გრძნობა რომ თითქოს მის გარეშე ვერ იარსებებ,მასთან რომ გადაიტანდი ლხინსა თუ ჭირს და მაინც რაოდენ კარგმა ადამიანმა შემოახწია ჩემში,ალბათ გუშინ ვერ წარმოვიდგენდი რომ ასეთი რამ დამემართებოდა გუშინ სამსახურზე ნერვიულობით ვერ ვიძინებდი დღეს მასსე ფიქრით,მაგიჯებდა ფაქტი თუ ახლა რასშვრებოდა მე ხომ მისი სახელიც არ ვიცოდი ან საერთოდ რა იფირა ჩემზე ეს უბრალოდ ერთი დღე იქნებოდა მისთვის, ძალიან ჩვეულებრივი ან იქნებ არსებობს მის ცხოვრებაში ვინმე მერომ ასე გავერთე ფიქრებში მაგრამ რაც არ უნდა იყოს ის ყოველთვის დარჩება ჩემში როგორც უდიდესი გრძნობა,ვგრძნობდი რომ მასთან ერთად ყოფნა მჭირდებოდა,თითქოს მასთან ერთად მინდოდა ცხოვრების რიტმის აწყობა,რომ მე მას მივიღებდი მთელი არსებით,გადავტრიალდი და დავიწყე ფიქრი ხვალ მოვიდოდა თუ არა კვლავ...


დავდო თუ არა შემდეგი თავები? დააკომენტარეთ,თქვენი აზრით შეხვდებიან თუ არა კვლავ ელენა და ლევანი ერთმანეთს