წვიმდა და არემარეს მეტ სილამაზეს სძენდა. რა ქნას, უყვარს როდესაც ოდნავ შეყვითლებულ გარემოს, წვიმა ამშვენებს.მის საყვარელ სეზონს-შემოდგომას, პლიუს წვიმა, განსაკუთრებულ დღეებს ნიშავს მისთვის. ფართედ გაღებულ ფანჯრებთან, მოთავსებულ მოლბერტთან იდგა.. თმა ფანქრით ჰქონდა აკეცილი. ჩაფიქრებულმა ერთხანს უყურა თეთრ!"ქაღალდს".. შემდეგ კი ხელს უფლება მისცა რაც უნდოდა ის დაეხატა. თითქოს სამყაროს მოსწყდაო, შემყრობილივით იყენებდა ფუნჯს. ალბათ ცდილობდა ფრაგმენტი, რასაც ხატავდა, არ დაევწყებინა. თუმცა ვგონებ, იმაზე კარგათ ახსოვდა თითოეული დეტალი, რომ ამნეზიაც კი ვერ დაავიწყებდა. როგორც კი ბოლო შტრიხები შეასწორა, გონს მოეგო.. ორი ნაბიჯით უკან დაიწია და გამომცდელად აათვალიერა "შედევრი".. უცნაური ემოცია დაეუფლა.. გაუკვირდა? თუ იმედი გაუცრუვდა.. რავიცი რავიცი.. იქვე დადებულ ტელეფონს სწვდა და მალევე გამოვიდა უკანმოუხედავად.,ოთახი ჩკეტა და კიბეზე დაეშვა..
-გისმენთ, ამღერებულ ტელეფონს უპასუხა და ყავის მზადებას შეუდგა.
-როგორ ხარ სიხარულო? ნანატრი ხმა გაისმა და გოგონაც წამსვე გამოცოცხლდა.
-იკაა.. ჩამოხვედი? გახარებულმა დაიკივლა და ვგონებ,  სმენა დაუქვეითა დეიდაშვილს.
-კი თბილისში ვარ. სიცილით შეხვდა გოგონას რეაქციას.
-ახლავე გამოდი ჩემთან.
-არ შემიძლია.მორიგე ვარ კლინიკაში შოკოლადო. ხვალ გასაუბრების შემდეგ, ჩემთან გელოდები.. ვიცი, რომ აგიყვანენ ამიტომ უნდა აღვნიშოთ ეს ამბავი.
-მოიცა შენ საიდან იცი..
-კაი რა, შენი დეიდაშვილი ვარ ბოლო ბოლო.. მრავლისთქმელად ჩაილაპარაკა..
-ნუ კაი ხო. რამდენად გამიმართლებს აევიცი თუმცა ყველა ვარიანტში შენთან ვარ საღამოს.
-პესიმიზმი მოიშორე. ახლა წავედი პაციენტი მყავს. ხვალამდე შოკოლადოოო.ბოლო სიტყვა გაწელა და სწრაფად გათიშა.
"მაგრად აფრენს" სიცილით გააქნია თავი.
-ახლა რა გავაკეთო? საკუთარ თავთან გააბა საუბარი.. ჰმმ.. მგონი ვიცი რაც მომიყვანს ხასიაზე. სასწრაფოდ შევარდა სააბაზანოში და წყალი გადაივლო.. შემდეგ კი პირსახოცშემოხვეული დაეყუდა კარადის წინ. ერთხანს ჩფიქრებული იდგა, შემდეგ ხაკისფერი შარვალი მოირგო, შავი ტოპი და ამავე ფერი, საშუალო ქუსლზე, შუზი ამოიცვა. ღია წაბლისფერი კულულები გაიშალა და მსხვილ ტუჩებზე, ტუჩისფერი საცხი გადაისვა. ქამელეონებს არაფერი სჭრდებათ.. კმაყოფილმა შეათვალიერა თავისი თვალები და საჭრო ნივთებთან ერთად გაცუნცულდა გარეთ. მანქანაში ჩაჯდა და სწრაფად გაიჭრა გზაზე.
მალევე მიადგა ლიტერატურულ კაფეს და მოქუფრულ ცას ბედნიერმა ახედა.. "იწვიმეებს". ღიმილით შეაღო კარი და ფანჯარასთან მდგარ მაგიდასთან მოთავსდა.
-რას ინებებთ?
-ჩაი და კექსი. ღრუბლებისთვის თვალი არმოუცილებია ისე გასცა პასუხი. თითქოს შეტრიალება უნდოდა, მაგრამ სურვილი უკან მოისროლა.
ახლა ვინღაა.. ტელეფონი ამოაძვრინა ჩანთიდან და ეკრანს ღიმილით დახედა..
-გისმენ თეონ..
-სად ხარ გოგო რამდენი ხანია გირეკავ.
-კაფეში ვარ.. თან წვიმას იწყებს.
-არ გაგიკვირდება და მეც კაფეში ვარ. აქ მოღრუბლულია. ასეთი დამთხვევების აღრც უკვირდათ. შეეჩვივნენ კიდეც. ეს ორი ფაქტობრივად ტყუპებივით იყვნენ, მაგრამ მრავალი აცდენის გამო ეს აზრი მალევე დაივიწყეს. რა ტიპის მსგავსებაზეა საუბარი და რადოზით, ამას ნელ-ნელა მიხვდებით.
-ხვალ რომელზე გაქვს გასაუბრება? მომზადებული ხარ?
-რა თქმა უნდა..12ზე იქ უნდა ვიყო. მაინც ვღელავ..
-რაღაც უცნაური გრაზნობა მაქვს. რამე მოხდა?
-არა არაფერი. ჯერ ჯერობით.. გაეღიმა და ჩაი მოსვა, რომელიც მიმტანს შეუმჩნევლად მოეთავსებინა მის წინ როცა ასე გარატულიყო გარემოს თვალიერებით.
-მაშინ ყურადღებით იყავი. უცნაურად ვარ.
-სხვათაშორის მეც და გირჩევ ხიფათს მოერიდო.. გაეცინა და ჩნთიდან წიგნი ამოიღო.
-კარგი სახლში, რომ მივალ დაგირეკავ. გაუთიშა და დოსტოევსკის "იდიოტის" კითხვა დაიწყო.

თეონი.
დილიდან უცნაურმა შეგრძნებამ გააღვიძა.ვერ ხვდებოდა ეს შეგრძნება რას ემსახურებოდა. ყავა დალია და გარეთ გასეირნება გადაწყვიტა.. შავი შარვლი და ხაკისფერი ზედა მოირგო, ამავე ფერის საშუალო ქუსლზე შუზები შეუხამა. საშუალო ზომის ფუმფულა ტუჩებზე, ღია საცხი წაისვა და უცნაური თფლისფერები ეჭვნარევი მზერით შეათვალიერა.. ჰმმ ცოტა ტუში და მზად ვარ. წაბლისფერი თმა გაიშალა და გარეთ გავიდა.. თითქოს სადმე ეჩქარებოდა. ვერ ხვდებოდა ასე, რატომ გამოვარდა სახლიდან. სანაპიროზე მისეირნობდა და იქვე მდებარე კაფეში შევიდა. ფანჯარასთან დაჯდა, როგორც ყოველთვის და მისკენ მიმავალ მიმტანს გაუღიმა.
-რას ინებებ?ბიჭ აშკარად ეფლირტავებოდა.
-ჩაი და კექსი თუ შეიძლება.
-ახლავე.
სანამ შეკვეთას ელოდებოდა, იქამდე თავის გოგოსთანაც მოასწრო საუბარი. წვიმას იწყებდა და რატომღაც მოუნდა სულ ციტა ხნით მაინც ეგრძნო წვეთები მის სხეულზე. გარეთ გავიდა და წვიმას ხელი შეუშვირა.. ბედნიერს გაეღიმა და უკანშემობრუნებისას ვიღაცას მაგრად შეასკდა.
-იდიოტი..წინ არიყურება.ქართულად ჩილაპარაკა იმ იმედით, რომ შუა სალონიკში ვერავინ გაიგებდა. ბიჭს ჩეღიმა და სიტყვისუთქმელად გაეცალა იქაურობას. უჯიშო პირუტყვი. ესე მოქცევა როგორ შეიძლებოდა.. არ ცხრებოდა ქალბატონი და გაცხარებული შევარდა კაფეში.მაგიდასთან წერილი დახვდა. ნაუცბაევად გახსნა და თვალები შუბლზე აუვიდა, როცა თვისი თავი დაინახა კაფესთან, ბედნკერი ღიმილით როგორ ტკბებოდა წვიმით.
-ეს..ეს რაარის?გაოგნებულმა დახედა ნახატს, შემდეგ კი თვალი მოავლო კაფეს.. მიმტანის გარდა იქ არავინ არ იყო.
-ეს ვინ დახატა.. მიმტანს ხმაწართმეულმა კითხა.
-არ ვიცი გოგონა.
თავის ადგილზე გაოგნებული დაჯდა და ჩაი დააგემოვნა. უჩვეულო გრძობა გამქრალიყო. რაღაც ახალს გრძობდა და თითქოს კომფორტულადაც კი იყო.
-რაღაც კარგი იწყება. ღიმილითჩაილაოარაკა. ნახატს ფოტო გადაუღო და ინსტაგრამზე, დეიზე დადო.რომელსაც მალევე მოჰყვა გამოხმაურება
-ეს საიდან გაქვს.
-როგორ თუ საიდან მაქვს გოგო..
-არ მეხუმრება თეონ ეს ნახატი როგორ აღმოჩნდა შენთან.. ან საერთოდ ვინ დახატა და როგორ.
-არ ვიცი. წვიმა დაიწყო და მეც გარეთ გავედი.. როცა უკან ვაპირებდი დაბრუნებას ვიღაცას შევასკდი, არაფერი უთქვამს უსიტყვოდ წავიდა.მაგიდაზე კი ეს ნახატი დამხვდა.
-სახლში, რომ მივალ რაღაცას განახებ.. მერე უფრო დაიშოკები.
ტელეფონი ჩანთაში დააბრუნა და სასწრაფოდ დატოვა კაფე.


თეონის სთორის გაკვირვებული შეცქეროდა, წამოდგომა დააპირა ნაცნობი ხმა, რომ შემოესმა..
-დორა... თეოდორა. ბიჭის ბოხი, მაგრამ აღელვებული ხმა მისწვდა ყურს.
-აკა.. ირაკლი. ასე ეძახდნენ ერთმანეთს, სანამ ურთიერთობას გაწყვეტდნენ. გოგონამ ცინიზმით უპასუხა მის დაბნეულ ქმედებას.
-როგორ ხარ,აქ რას აკეთებ. ფრთხილად გადაკოცნა და განზე გადგა.
-ჩემი საყვარელი ადგილია.
-ანუ ხშირად დადიხარ აქ.გამომცდელად შეათვალიერა და სკამზე ჩამოჯდა.. არდაჯდები?
-კი და არა. მეჩქარება.. გულაჩქარებული გამოვიდა კაფიდან და მანქანაც სწრაფად დაძრა ადგილიდან.
სახლში შევარდა და "სახატი ოთახის" კარი შეგლიჯა.
-შეუძლებელია. დილას შესრულებულ ნახატს შეხედა სადაც თეონი იყო გამოსახული, თუ როგორ იდგა წვიმაში კაფესთან.. უკან, ღამესავით შავი თვალების პატრონი იდგა.. ეს ყველაფერი კი მწვანე თვალების ფონზე იყო დახატული. ჯაანდაბა.. ეს რა ხდება. ნახატს ფოტო გადაუღო და თეონის გაუგზავნა.
-თეონიკეეეე ამის ნახვის შემდეგ უბრალოდ შოკიდან გამოსხვლა გაგიჭირდება.. სურათს ტექსტიც დაურთო.
-რა ჯანდაბააა.. მალევე მიიღ საპასუხო წერილი.
-ყველაფერი უცნაურის სათავეში რა თმა უნდა ჩვენ.
-ეს უკვე მეტისმეტია.
საუბარი შეწყდა.. თითქოს ესეც დღიური რუტინააო ისე გადასწია უკანა პლანზე ქალდანმა და საყვარელ სერიალს ჩუჯდა.




მოგესალმებით მეგობრებო. იმედია ახალი ისტორია მოგეწონებათ. საცდელ თავს მცირედს ვტვირთავ.. შემდეგში უფრო დიდი იქნება.. შენიშვნები კომენტარებში დამიწერეთ და აუცილებლად გავითვალისწინებ. ეს არის რეალური ისტორია, ცოტაოდენი ფანტაზიის დანამატით. იმედია ისიამოვნებთ.