სანამ გამოსვლას მოვასწრებდი დათომ დამიჭირა და კარიც დაიხურა.
-რა ჯანდაბას აკეთებ?-გაცეცხლებული შევეფეთე მის შავ თვალებს.
-გიცავ.
-რისგან ან ვისგან?
-დღეს ოცდაერთი მაისია, ამ დღეს ჩინელებმა იაპონელები დაჭრეს, საშიშია გოგო, არავინ გავნოს რაიმე. იმის მაგივრად, რომ მიმადლოდე მიყვირი! შეგირცხვეს ნამუსი!
ახლა ამას, რომ გაცხებ ხოო.
რატომ მბაძავს?
დავახრჩობ.
-ტვინს მაცივარში იყინავ, თუ ამზეურებ?-ყველა ღილაკს ერთად დააჭირა ხელი.
-აქ მესამე ვარიანტია, შენ მითიშავ ტვინსაც და საერთოდ ყველაფერს ერთად.
-ნეტავ აქ იყოს ჩვენი მასწავლებელი, აფერისტობაში ათიანს დაგიწერდა, თანაც პლუსით.
-ეგ შენი ახალი სტილი მომწონს.
ვაიმე დედიკო... საღამურების გამოცვლა დამვიწყებია. ახლა ამ სულელის ყბიდან რა ამოვა.
ამიტომ არ მიყვარს სახლიდან გამოსვლა და გაჩერებაზე დგომა.
აბა წარმოიდგინე, დგახარ გაჩერებაზე და უცდი ავტობუსს. ვიღაც ჩერჩეტი მოგადგება და ამბობს... "ავტობუსი არ მოსულა ჯერ?"
შე ოჯახ აშენებულო, რომ მოსულიყო აქ ვიდგებოდი?
ყველა არანორმაული მე როგორ მხვდება?
-დილიდან რაღაც ბედნიერი არ ვარ, ფსიქოლოგები კი ამტკიცებენ, რომ კარგ ხასიათზე დადგომისთვის ყოველდღე უნდა ჩაეხუტო რვა ადამიანს, ან შემოარტყა ერთს, თუ წყნარად არ იქნები დათო, ჩემი მუშტის გემოს დააგემოვნებ.
-ტუჩების დაგემოვნება უფრო მაწყობს ამ მომენტში-ჩემი თვალების დაქაჩვა და მისი გადახარხარება ერთი იყო. ჩემი სუსტი წერტილიც ესაა.
-იოცნებე!
მისი ხელი წელზე ვიგრძენი, წამში გამათრთოლა ტანში. გულმა ორმაგად დაიწყო ბაგაბუგი. ცოტაც და წავიქცევი... შავმა თვალებმა, თითქოს ბნელი მოხვია ირგვლივ ყველაფერს და მხოლოდ მე და დათო ვართ ამ სამყაროში. ხელმა წელიდან კისერამდე გადმოინაცვლა... შეყოვნდა...
ვაიმე დედა.
ეს რა უბედურება მომელანდა ამ წამს?
ღმერთო, სულ გავაფრინე. ეს რომ მომიახლოვდეს ხო მოვკვდები, ისეთი უაზრო სუნამო ასხია თაბრუს მახვევს.
ჩემდა გასახარად კარი გაიღო და ვაჟბატონიც გაბრძანდა.

***

სახლში ისევ ისეთი გარემოა, როგორც ყოველთვის მამა გაზეთს კითხულობს. ჩემს დანახვაზე მსუბუქად მიღიმის და კვლავ გაზეთში ინაცვლებს მისი მზერა.
ერთი არ მესმის, რა საჭიროა ხის მოჭრა და ფურცლის გამოყვანა, თუ პოლიტიკაზე და განცხადებებზე უნდა დახარჯონ. ტელევიზორი ხომ არსებობს იქ გამოაცხადონ. ასე ხომ ხეც დაიზოგება და მხედველობაც.
მაგრამ ვინ მიჯერებს?
უტვინო ადამიანებითაა გადაჭედილი საზოგადოება. მიმიშვან პოლიტიკაში და გამოვასწორებ.
ფეფენია რაღაცას ალაგებს და ბუტბუტებს, თუ პირის მოძრაობით ვიმსჯელებთ "შენი კუბო დავდგი"-ს ამბობს...
თაკო კომპიუტერშია შემძვრალი. საწყალი მაუსი, იმდენს უწკაპუნებს სული ამოაძრო. ამის შეყვარებულის არ მესმის, რამ მოაწონა ის იკა.
ერთი ბუტკუნა ტიპია, ზედმეტად სიმპათიური, საყვარელი ღიმილითა და ორი განსხვავებული თვალის ფერით.
ვუიმე...მეც არ ვიტყოდი უარს ასეთ ტიპზე...დათო, დამპალი!

***

-დროზე გამოდი მარიამ!!!!
ესე იგი, რაა. ტუალეტშიც არ გაცლიან სპაგეტის ჭამას. ეს რა ცხოვრებაა?
-შემოდი თუ გინდა.
კარებიც იღება და შუბლზე ასული თვალებით თაკო შემოდის.
-კარგად ხარ?
-რა გაოცებული მიყურებ თაკო? რა იყო პირველად მხედავ?
-ეგეთ ფორმაში კი.
-დავიჯერო ჩემს გარდა კიდე არავინ არ ჭამს ტუალეტში საჭმელს?-მხრებს იჩეჩს.
-დღეს დაპატიჟებულები ვართ იკასთან წვეულებას მართავს და შენც წმაოხვალ-თქვა მერე. ჯერ არ შესრუტული მაკარონი უკან გამოვაგდე.
-რაო? არავითარ შემთხვევაში! არ მინდა.
მაგრამ უკვე გვიანი იყო...

***
და აი საბოლოოდ დავბრუნდი.