ანასტასიასა და ნიას კაფეში უნდა შევხვედროდი. სახლიდან სწრაფად გამოვედი და ავტობუსის გაჩერებაზე ტრანსპორტის მოსვლას დაველოდე. 12 წუთიანი ლოდინის შემდეგ ჩანთაში აცეკვევული მობილურის ხმა გავიგე. სენსორს თითი გავუსვი და ანას ვუპასუხე:
-ხო ან...
-ეკა სად ხარ ამდენ ხანს? ბრმა ციალას ჟიგულით ხომ არ მოდიხარ?!-ნიას კისკისი გავიგე ყურმილს იქითა „სამყაროდან“.
-ავტობუსს ველოდები. გენაცვალე ნუ დალეწავდი მანქანას და ახლა მშვენივრად გამომივლიდი და წამიყვანდი-ვამბობ და გზის ერთი მხრიდან მომავალ ავტობუსს შევყურებ.
-ვაიმე, ეკა, ნუ მახსენებ რა!!! ისედაც ნერვები მაქვს მოშლილი.
-მოვიდა ავტობუსი ჩამოვალ და ვილაპარაკოთ-ვეუბნები და მობილურს ისევ ჩანთაში ვდებ. ბილეთს ვიღებ და სკამზე ვკალათდები. რამდენიმე გაჩერებაში კაფის წინ ჩამოვდივარ და დიდი ფანჯრიდან ვხედავ უკვე მაგიდასთან მოკალათებულ გოგონებს.
-ჰალელუია, დიდება შენს გამოჩენას!- უფრო მეტი დრამატულობისთვის ხელებსაც იშველიებს ნია და სიცილით ანას ჰყვება.
-ნახევარი საათით ვის არ დაუგვიანია?-ვითომ თავს ვიმართლებ.-ჰე, მოყევი ახლა რა დაემართა შენს მანქანას?-სკამზე მოწყვეტით ვჯდები და კითხვისნიშნიანი თვალებით შევყურებ ანას.
-ვაიმე... არც კი გამახსენო, ნერვებზე ვარ მოთხრილი.
-კაი რა მოყევი


-ანასტასია-
ჩემი მანქანით სახლისკენ მივდიოდი. უკვე შებინდებული იყო. ამ დროს მობილურზე უცხო ნომერი შემოვიდა. მანქანა უიქვე შევაჩერე და აცეკვებულ მობილურს ხელი ვსტაცე და სენსორს თითი გავუსვი.
-გისმენთ...
-ზოია, გოგო გამოვატანე უშანგის ხორცი და დახვდით რა იქნება კი მარა...-ჩამესმის ყურმილის მეორე მხრიდან მოხუცის ქოთქოთი.
-ამმ... უკაცრავად, სხვაგან მოხვდით.-ვეუბნები რაც შემიძლია ფრთხილი ხმით.
-როგორ მოვხვდი?-მეუბნება იგივე ხმა.
-სხვაგან მოხვდით, ზოია არ ვარ და საერთოდაც ეს ჩემი ნომერია.
-უი...ქააა, ელგუჯა სხვაგან მოხვდი...-და კავშირი გაწყდა. უნებურად სიცილი დავიწყე. უცბად მსუბუქი დარტყმის ხმა გავიგე და ჩემი ავტომობილიც „შეირყა“.
-რა ჯანდაბაა?!-ვამბობ და მანქანის სარკიდან უკან ვიხედები. სიბნელის დამიუხედავად კარგად ვარჩევ ლურჯ BMW-ს. გაცეცხლებული სასწრაფოდ გადავდივარ მანქანიდან, ისე რომ კარებს არც კი ვხურავ.
-რას აკეთებ? ნორმალური ხარ?-ვეკითხები უკვე მანქანიდან გადმოსულს.
-მანქანის ტარება ვინ გასწავლა?-მეკითხება ურცხვად ბოხი ხმა.
-რაა? შენ დამეჯახე და კიდევ მე ვინ მასწავლა მანქანის ტარება?
-მე დაგეჯახე?-საჩვენებელ თითს მკერდზე ისეთი გაკვირვებით იდებს თითქოს დამნაშავე მე ვიყო.
-დიახ, ჩემი მაქანა გაჩერებული იყო და მე რანაირად დაგეჯახებოდი?-უკვე სიბრაძის პიკზე ვარ.
-რით დაამტკიცებ იმას რომ შენს მანქანას მე დავეჯახე? მოწმე გყაავს?-ამ შუაღამეს მოწმე საიდან მოვუთრიო? იდიოტი დამნაშავეა და აქეთ მე მდებს ბრალს. ყბა მივარდება გაკვირვებისგამო. რამდენს ბედავს?
-პირი დახურე... არ არის აუცილებელი ასეთი მიმიკით მიმახვედრო რამდენად მიმზიდველი ვარ-მეუბნება და ტუჩის კუთხეს ტეხავს.-ისედაც ვიცი-ამასღა ამბობს და ისევ საკუთარ მანქანაში თავსდება. ადგილს სცილდება.


-კატერინა-
ანა თხრობას ასრულებს და მეც და ნიაც თვალებგაბრწყინებულები შევყურებთ.
-ბედია... ბედია...-ვამბობ და ვიცინი.
-ზუსტად ისეა, როგორც ფილმებში-ამატებს ნია.
-კარგით რა... მორიგი საკუთარ თავზე შეყვარებული იდიოტია, რომელსაც მხოლოდ და მხოლოდ ის ანაღვლებს რამდენად ძვირიანი სუნამო ასხია და რამდენად მეტ გოგოს აუკანკალდება მუხლები მის დანახვაზე. საჩემო საერთოდ არაა!-ვდებ განაჩენს და უკვე მოტანილ წვენს ვწრუპავ.
-უნივერსიტეტებში საბუთები, როდის უნდა შევიტანოთ?-ამბობს ნია.
-კვირის ბოლოს უკვე შეტანილი უნდა გვქონდეს-ვამბობ და მობილურში თარიღს ვამოწმებ.
-აუ ნახე რა მაგარი ბიჭი შემოვიდა კაფეში...-ამბობს ნია და თან კარებისკენ მიგვანიშნებს.
-ჯანდაბა!!! ესღა მაკლდა სრული ბედნიერებისთვის-ჩურჩულებს ანა და მენიუს სახეზე იფარებს.
-ვაიმე... მგონი ისაა ხო?!-ახლა მეც ვჩურჩულებ.
- კუდაბზიკა!- ამბობს ანა და ცისფერ თვალებს ანათებს „მსხვერპლს“.



---------------------------------------------------------
ესეც თქვენი ახალი პერსონაჟი. მაპატიეთ ვიცი რომ დავაგვიანე და ცუდი ბავშვი ვარ, მაგრამ გამოცდებისთვის ვემზადები და კიდევ ათასს პროექტში ვარ ჩართული... შემიფასეთ ნაწერი. შემდეგი ტავი უფრო ვრცელი იქნება.