სავარძელში ჩამჯდარიყო და ფართოდ გაეშალა ფეხები,საათს ხელში ათამაშებდა,ქალის გონზე მოსვლის დროც უკვე მოსულიყო და მზერით ბურღავდა მის სახეს,რომელსაც წამწამები ოდნავ შეერხა,გამშრალი ტუჩები ენით გაილოკა,თვალების გახელისთანავე ჭერს ახედა,შემდეგ ნელნელა გადმოიხარა დემეტრესკენ და თავზე ხელები შემოიწყო.
- რა მოხდაა? შენ.. შენ..
ძლივს წარმოთქვა სიტყვა,წამოჯდომა სცადა,რომ მაშინვე თავბრუ დაეხვა და გულის რევის შეგრძნებამ აიტანა.
- რა გამიკეთე..ამოიბურტყუნა ქალმა,რომელსაც ტუჩები აუკანკალდა და მარილიანმა სითხემ დაუსველა სახე.
- პირველივე შეხვედრისას გითხარი,ტვილდიანის კახპა ხარ მეთქი,გახსოოოვს?
შეუღრიანა კაცმა,მის გარშემო ხელებით დაეყრდნო და ქალის სხეული ჩაეფლო რბილ მატერიაში. - უარყოაფა არ გაბედო თიკუნაა..ოჰ,ისედაც როგორ მექავება ხელებიი...
- მე.. მე.. დემეტრე..
- ხო..შენ.. შენ...დედამო**ნული ქალი ხარ,შენც და ის შენი უფროსიც..პასუხს აგებთ,ძალიან მწარედ..გგონია მომატყუებდიიი? რაო,მანქანაში რომ ჩაჯექი და ის *ლე უკან რო გეჯდა თუ გვერდით,როგორ უთხარიი? დავაჯერეოო?
იმედები უნდა გაგიცრუო.. მაგარი ბანძი ხარ.. შენ მარტო ვინმეს დაკერვას თუ შეძლებ შენი სილიკონის ტრა*ით.. არაფრად ვარგიხარ..საერთოდ არაფრად.. ნული ხარ გესმის?!
- გაჩუმდი.. გაჩუმდი...
სახეზე ხელები აიფარა და ქვითინს მოუმატა,მამაკაცი სწრაფად წამოდგა,სიგარეტის ღერი ტუჩებს შორის მოაქცია და ზიზღით დახედა ქალის სხეულს.
- ადექი და დროულად გაა*ვი აქედან.
პალტოს და მანქანის გასაღებებს ხელი დატაცა,სახლიდან გავარდა,რომელმაც ბეემვეს მანქანა წამებში დაქოქა.
- მოვდივარ იასოონ.. მოვდივარ..
პედლებს მიაწვა და მთელი სისწრაფით გავარდა მთაწმინდისკენ.
სახლის მიმართულებით ჩამწკრივებულ ლამპიონებს გახედა,სადაც მაღალი იარაღიანი ტიპები ამშვენებდნენ გვერდი-გვერდს,შესასვლელთან კიდევ ორი ახმახი იდგა,ლაპარაკობდნენ ერთმანეთში და რაღაცაზე იცინოდნენ,სახლს გახედა,მეორე სართულზე სადაც შუქი ენთო,იასონის კაბინეტი მდებარეობდა.
მანქანა ოდნავ მოშორებით გააჩერა,სიგარეტს კიდევ ერთხელ ჩაურტყა დიდი ნაფაზი,მანქანის საქარიდან მოისროლა და იარაღი გადატენა.
კედლის მიმართულებით,ფრთხილი ნაბიჯებით მიდიოდა ჭიშკრისკენ,პისტოლეტზე მაყუჩი ფრთხილად დაატრიალა და სასხლეტზე თითის გამოკვრით,ორი კაცი დაჭრა,მათთან სწარფად მივიდა,ხელში დაჭერილ იარაღებს ფეხი კრა და გადაუგდო,გვერდით გაიხედა თუარა,შავებში გამოწყობილ ტიპს მისი სახის წინ ჰქონდა მიშვერილი იარაღი.
- დააგდე იარაღი!!!
წარბები შეკრა მამაკაცმა და იარაღი უკვე დემეტრეს შუბლზე მიებჯინა.
- მეზარება.. სახე დამანჭა მამაკაცმა,ხელის სწრაფი მოძრაობით იარაღს ხელი სტაცა,წიხლი ფეხებს შუა ამოარტყა და კედელს მიანარცხა,რომელმაც გონება წამიერად დაკარგა.
სახლის შესასვლელი კარი მძიმედ გაიღო,იარაღი შარვლის უკან მოითავსა და კიბეებს აუყვა უფროსი ტვილდიანის კაბინეტისკენ.
ოთახში კარზე დაუკაკუნებლად შევიდა,იასონს თვალები შუბლზე ასვლოდა და გაკვირვებისგან ემოციებს ვერ მალავდა.
- დემეტრე?
წარბი ასწრია,ცოტახანს უყურებდა შვილს გამომცდელად და თითით ანიშნა მის წინ,სავარძელზე დამჯდარიყო.
- ჩააბარე თენგიზს ტვირთი?
- ტვირთი ჩაბარებულია სანდო ადგილას.
თვალი ჩაუკრა დემეტრემ.
- არ გელოდებოდი.. მოხდა რამე?
- კიიი.. მაგარ ხასიათზე ვარ.. უი ხო,იცი ცოლი მოვიყვანე,გითხარიი?
- მართლა?! ვინ?!
- აი ის გოგო,შენ და თიკუნა ერთად *ლეობა გეგმით რომ აპირებდით მოგეკლათ და ჩემი ცხოვრებიდან მოგეშორებინათ.. ანასტასია იასოონ,ანასტასია,გაიხსენე?
კაცმა ხმამაღალი სიცილი მორთო,თავი უკან გადასწია და ისე ხარხარებდა,დემეტრეც სიცილში აყვა,რამოდენიმე წამში,ერთდროულად დაასერიოზულა სახე მამა-შვილმა.
- რა ღადაობაა,არა?
- შვილო,მომილოცავს.. მაგრამ საიდან მოიტანე,რომ მოკვლას ვაპირებდი?! ჯერ კიდევ სიმწრის სიცილი ეპარებოდა ხმაში.
- არ გინდა უფროსო ტვილდიანო,არ გინდა.. ყველაფერი ვიცი,იმის ტრა*ი მაინც გქონდეს აღიარება შეგეძლოს ამხელა კავს.. მაგრამ სად გაქვს აბა? დაბერდი და მხოლოდ ან*რევ.. მეტს ვერაფერს აკეთებ..
- წესიერად ილაპარაკე!!
ცეცხლი აენთო კაცს თვალებში და მაგიდას ხელები დაარტყა. - რადგან გაპატიე ყველაფერი,რადგან კვლავ შვილად გაღიარე,იმას არ ნიშნავს რომ ასე უნდა მელაპარაკო! თითო დაუქნია ცხვირწინ,უჯრიდან სიგარა ამოიღო და ნერვიულად გაუკიდა.
- აა,აქეთ შენ მე მაპატიე?! ვაა,შენ რა ტიპი ხარ ტო.. ტაში დაუკრა დემეტრემ და და ტუჩები მობრიცა.
- აბა ციხიდან ცოცხალი თავით არ გამოდიოდი! იქ ჩალპობას აპირებდი?! უბრალოდ შეგაშინე!! შეგაშინე და მორჩა! მაგ შენი ახვლედიანის სიკვდილი მე არაფერში მჭირდებოდა!!
სკამიდან წამოდგა,მაგიდას შემოუარა და ღია ფანჯრისკენ შებრუნდა.
- შენ ჩემი შვილი ხარ !! ტვილდიანი ხარ,ჩემი სისხლი და ხორცი!! ეს ბიზნესი,ეს სახლი,ეს ყველაფერი შენია შენი! შენ გრჩება,ფული,დიდება,კარგი ცხოვრება!! არ გინდა?! არ გინდა?!
- რა გზით ნაშოვნი ფული,იასონ?!
- რა მნიშვნელიბა აქვს!!! ბოლო ხმაზე იღრიალა კაცმა. - რა მნიშვნელობა აქვს ეს ფული ტრეფიკინგით იშოვება თუ ნარკოტიკებით!! მითხარი ერთი დღევანდელ დროში სუფთად ფულს ვინ შოულობს?! ვინ?!
- შენ ოთხი კედელიც არ გამოგასწორებს.. მაგრამ ჯანდაბას იასონ,ჯანდაბას,ვცადოთ!
მხიარულად წამოდგა სკამიდან და მამაკაცს შეხედა,ტუჩებზე თითი მიიტანა,მეორე ხელით კი ფანჯრისკენ ანიშნა გაეხედა მამაკაცს,სადაც წითელი და ლურჯი სინათლე მოჩანდა გზიდან.
- ეს რა არის?!
თვალები ლამის ბუდიდან ამოუხტა,ფარდა სწრაფად გასწია და ყვირილი დაიწყო. -ეს რა ჯანდაბაა?! რა ხდება ?!
- ჩშშშ!
საფეთქელზე თითი დაიტრიალა დემეტრემ და გასაჩუმებლად კვლავ თითი ტუჩებისკენ დააბრუნა,შემდეგ ფანჯარა ოდნავ გააღო და თვალები დახუჭა..
- ეს მელოდია..
პოლიციის სირენა ნელნელა უფრო მკაფიოდ ისმოდა,რაც უფრო მეტად უახლოვდებოდა სახლს,მით უფრო მეტად ირჩეოდა ხმაც,ლურჯი და წითელი სინათლეც..
- სულ გაგიჟდი?! უხ შე....
ხელი დასარტყმელად გასწია,როცა დემეტრემ მომენტალურად იარაღი ამოიძრო ბუდიდან და მამამისს მიუშვირა.
- ჩუმად..ჩუმად.. დატკბი იასონ ამ მელოდიით,დატკბი.. კიდევ დიდ ხანს ვერ მოუსმენ.. იცი როგორ ტკბილად გაახსენდება შენ ჩამპალ ტვინს ეს დღე?!
- ვერაფერს ვერ დაამტკიცებ!!! ვერაფერს!!!
- ვერაა? იცი შენი ტვირთი დღეს სად გავაგზავნეე? პირდაპირ ძაღლობას ჩავუგდე ხელში...
ააა ჰო,ჰო.. მოიცადე,დამტკიცებაზე ამბობდი წეღან.. არა? ტელეფონი ამოიღო ჯიბიდან და სენსორი ლამის ცხვირში შეუტენა - აი,ხედავ?
სენსრორზე გარკვევით ეწერა,საუბრის დრო და წუთები.
- ნაბი*ვარი ხარ... ავადმყოფი ნაბი*ვარი!!!! ფუ!!!
- შენ არ თქვი მამაშენს გავხაროო? ხოდა მეც შენნაირი ნაბი*ვარი ვაარ...სურფრააიზ!!!
გადაიხარხარა დემეტრემ და ხელები გაშალა.
- სასიამოვნო წლებს გისურვებ ციხეში,იმედია არ გიხმარენ..ა ჰო კიდევ,ავალიანს და ნაკაშიძეს თუ ნახავ,ჩემგან მოკითხვა გადაეცი,დიდი სიყვარულით.. იარაღით ხელში უკუსვლით წავიდა,რომელიც მამაკაცს პირდაპირ უმიზნებდა შუბლში,კარს მიუახლოვდა,სწრაფად გააღო და გარედან გადაკეტა,კიბეებზე კი იასონის ღრიალი და ლეწვა გინება ისმოდა,ის კი მშვიდად და უდარდელად ტოვებდა ტვილდიანის სასახლეს.
* * *
სახლის კარები ფრთხილად გააღო,სადაც ფერწასული და სრულიად განადგურებული სახით დახვდა ცოლი,მისკენ სწრაფი ნაბიჯით დაიძრა და გულზე მიიხუტა.
- ანასტასიაა,ანასტასია ჩემო სიცოცხლე,რა გჭირს?
თითები თმაში აუხლართა და თავი ააწევინა.
- დემეტრე,სად იყავი? სად?გირეკავ,არ იღებ... არც შეტყობინებაზე მპასუხობ.. ღმერთო ჩემო,როგორ მანერვიულე?!
- დამთვარდა,ყველაფერი დამთავრდა ანასტასია...
დამთავრდა ჩემო მშვენიერო,ჩემო ერთადერთო..მოდი აქ.
- ასე აღარ მოიქცე!
ჩაუბუტბუტა ქალმა.
- არ მოვიქცევი,აღარასდროს.
კარზე კაკუნმა წყვილი გამოაფხიზლა,ერთმანეთს მოშორდნენ,ანასტასია კარისკენ დაიძრა,კედელზე არსებულ ეკრანს გახედა,სადაც მარიამი მოჩანდა თავჩახრილი.
- მარიამ? გაიკვირვა ანასტასიამ, გასაღებს ატრიალებდა,თან ეკრანს თვალს არ აშორებდა.
- ტასო.. მოვედი.
- ჩემო სიცოცხლე.. გულზე ძლიერად მიიკრო მარიამი და მთელი სახე დაუკოცნა. - როგორ მომენატრე,ცრემლებით აევსო თვალები ანასტასიას,კარი სწრაფად მიხურა და მისაღებში გაიყვანა.
- მარიიი?დემეტრეც მარიამისკენ დაიძრა და გულზე მიიკრო.- ხო არავინ გაბრაზებს? ჰაა,გადავტეხო ხერხემალში?!
- არა,არა.. ჩაეცინა მარიამს და ისევ ტასოს გახედა.
- ტას,შეიძლება ცალკე ვილაპარაკოთ?
- ხო,აბა რა ? რა თქმა უნდა..ჩემს ოთახში გავიდეთ.
- რა ხდება მარი.. კარი მიხურა,საწოლზე ჩამოჯდა და მარიამი მის წინ ჩაიმუხლა,თავი ანასტასიას კალთაში ჩარგო და ხელები მოხვია წელზე,სახიდან თმა ნელნელა გადაუწია დას გაკვირვებულმა,თვალის კუთხიდან კი ცრემლები შენიშნა,რაზეც გული ერთი ორად შეეკუმშა ანასტასიას.
- გთხოვ,მითხარი რა ხდება.. გთხოვ..ხომ იცი,ყოველთვის გიგებდი მარი,ყოველთვის შენ გვერდით ვიყავი,შენ ჩემი სიყვარული ხარ,ჩემი ცხოვრების აზრი,გთხოვ დამელაპარაკე..არ გეჩხუბები..
ცრემლები ერთიანად გადმოსვივდა თვალებიდან და აწითლებული თვალებით ახედა დას.
- ძალიან ცუდად ვარ ტასო..
- მითხარი,რატომ?გაწყენინა ვინმემ? გეგამ გაწყენინა ისევ?
- გიორგი შემიყვარდა..
- გიორგი ვინ არის?
ცრემლები სახიდან მოიშორა ანასტასიამ და ისევ მარიამს გახედა. - საყვარელო,ვინ არის გიორგი?
- კალანდაძე.
გაოცებისგან ტუჩები გაეპო და ერთ წერტილს მიაშტერდა რამოდენიმე წამი,მხოლოდ მარიამის კანკალი და კვლავ ტირილი როცა იგრძნო,მაშინვე გამოფხიზლდა და ფეხზე წამოაყენა.
- მერე,რა მოხდა?რატომ ტირი? ეს ხომ ძალიან კარგია,როცა ვინმე გიყვარს?
- არ მიბრაზდები?
ნესტოებით შეისრუტა ცრემლები და ამოისლუკუნა.
- ვინც არ უნდა იყოს,როგორიც არ უნდა იყოს,ჩემთვის მთავარი შენი ბედნიერებაა,გესმის?
- მაგრამ.. მას შვილი ჰყავს..ჰო,ეს არ არის პრობლემა,მაგრამ.. დღეს უნდა მენახა,მერე.. მერე თავისი შვილი ჰყავდა და კატერინამ,თავისმა ცოლმა მიაკითხა სახლში..ხომ ხვდები ძალიან ძნელია.. კატერინა ძალიან ლამაზი ქალია..უნაკლოა..ისეთი ლამაზია,მგონი ნებისმიერ მომენტში შეძლებს დაიბრუნოს გიო.. ეს კი მე გამანადგურებს.. მე კატერინასგან განსხვავებით არავინ ვარ,საერთოდ არავინ.
- საიდან მოიტანე,რომ მასზე ნაკლები ხარ?!
- შენი და რომ ვარ იმიტომ მეუბნები..
- არა,მაგიტომ არ გეუბნები..შენ თავს ვფიცავარ,იმ დღიდან,როცა გაჩნდი და მოევლინე ამ ქვეყანას,შენზე ლამაზი გოგო არასდროს მყავდა ნანახი,ყოველთვის ვამაყობდი შენით..ჩემო სიცოცხლე,დამშვიდდი,გიოს კატერინა რომ უყვარდეს,აქამდე დაიბრუნებდა,გესმის?
- მომისმინე,ცრემლები შეიმშრალე ჩემო ლამაზო,გიოს დავურეკავ და ვეტყვი მოვიდეს,კარგი?
- არა არა.. არ უთხრა..
- ცალკე ნახავ?
- არა,გაბრაზებული ვარ.. ნაწყენი.. გულნატკენი..მისი ნახვა არ მინდა..თან,დემეტრემ რომ გაიგოს,არ გაბრაზდება?
- დემეტრეს მე დაველაპარაკები,შენ არ ინერვიულო,წამო მისაღებში გავიდეთ,ის მოკვდა ალბათ ინტერესით რა ხდებაო,თორემ შემოგვიგრევს კარებს არ იცი რა გიჟია?
- ვიცი ვიცი.. ისევ გაიცინა მარიამმა და დას მოეხვია.
- ძალიან მიყვარხარ ტასო.
- ჩემო ცხოვრება.. მეც მიყვარხარ მარი,გთხოვ,აღარასდროს აღარ მომექცე ესე,კარგი?
- კარგი..მაპატიე.
- რა ხდება?დემეტრემ ხელები გაშალა და ორივე დას შეხედა,მათ ნამტრირალებ თვალებს განსაკუთრებით მიჩერებოდა.- ორივეს ქალური გაქვთ თუ რა მაფიაა?!
ანასტასიას და მარიამს უფრო მეტად აუტყდათ სიცილი,ტვილდიანი კი წარბაწეული იდგა,სერიოზული სახით და როგორც ყოველთვის სიტუაციაში გარკვევას ცდილობდა და არ ნებდებოდა,სანამ კარზე კიდევ ერთხელ გაისმა კაკუნი,ეკრანზე კი კალანდაძე გამოჩნდა.
- ვაა,გიო მოვიდა! შეიცხადა დემეტრემ და კარებს დასწვდა გასაღებად,მარიამის სახეზე ცისარტყელის ფერებმა დაიწყო სვლა,ოთახში გიორგი შემოვიდა დემეტრესთან ერთად და იქვე დივანზე დაჯდა,სადაც მარიამი იჯდა.
- მე გავალ. თქვა მარიამმა და გიორგის სიტყვებმა შეაჩერა.
- მარი..არ წახვიდე.
- რა ხდება? დემეტრე დაიძაბა,ანასტასიაც მაშინვე მიუახლოვდა და მკლავზე ხელები მოკიდა,თვალებით მარიამს ამშვიდებდა და ანიშნებდა,რომ ყველაფერი კარგად იქნებოდა.
- არ მინდა ამ ყველაფერს სი*ვით ვმალავდე,განსაკუთრებით შენ გიმალავდე..დემეტრეს გახედა დამნაშავის თვალებით გიორგიმ და წვერზე ხელი ჩამოისვა ნერვიულად.
- გიორგი გაჩუმდი! მუდარით სავსე თვალებით გახედა მარიამმა,თუმცა აზრი არ ჰქონდა,ის მაინც აგრძელებდა ლაპარაკს.
- მარიამი მიყვარს,ორი თვეა ვხვდებით ერთმანეთს.. ვერ გეუბნებოდით,არ გეუბნებოდით..ის ანასტასიას,მე - შენ.
- რა თქვი ბიჭო?! შენ ში* ხო არ გაქვს?!
დემეტრეს საშინლად დაეჭიმა ყბის ძვალი,გიორგისკენ დაიძრა,თუმცა ანასტასია აკავებდა.
- გთხოვ,მოითმინე.. ემუდარებოდა ანასტასია და სხეულზე ებღუჭებოდა და წინ უდგებოდა,გიორგის კი არანაირი რეაქცია არ ჰქონდა.
- ვიცი,ვიცი დემეტრე.. ვიცი,რომ არასწორია ეს ყველაფერი.. ვიცი..ამის დედაც.. მაგრამ რა ვქნა?! მიდი დამარტყი,რაც გინდა ქენი,ვიმსახურებ.. უბრალოდ,მარიამი ძალიან მიყვარს,მე მას ცუდს არაფერს ვაკადრებ,გესმის? ისეთს არაფერს გავაკეთებ,რომ მას გული ეტკინოს..
მარიამი ძალიან მიყვარს.. კიდევ ერთხელ თქვა და მარიამისკენ გააპარა თვალები,რომელსაც სახეზე ღიმილი გადაკვროდა ცრემლებით დასველებულ კანზე.
- მარიამ.. ბრაზარევი ხმით მიმართა გოგონას დემეტრემ და მუქი,მოელვარე თვალები შეანათა. - გიყვარს გიორგი?!
მარიამმა თანხმობის ნიშნად თავი დააქნია,ბოლოს კი სიტყვაც დააყოლა.
- ყველაფერზე მეტად.
* * *
- რა ლამაზი დღეეაა,რა ნათელი მზეეაა,იმიტომ რომ დღეს რატიიის,დაბადების დღეააა! დედიკო,მიდი ჩააქრე სანთლები,ჩქარა.
სანდროს ხელში აეყვანა რატი,ტორტის ცენტრში კი სანთელი,რომელიც სამიანს აჩვენებდა დედ-მამა ერთად მიეხმარა და სული შეუბერეს,პატარა რატი კი კისკისებდა და ხელებით ტაშს უკრავდა,გარშემომყოფების სიმხიარულით აღტაცებული.
- ჩემი ბიჭი გახდა სამი წლის,ჩემი ვაჟკაცი! სანდრომ ბავშვს სახე დაუკოცნა და ძირს დასვა.. - და ჩემი ანგელოზი,რომელიც კიდევ მაჩუქებს ლამაზ გოგო-ბიჭებს,ხოო?
- რა თქმა უნდა,გამობერილ მუცელზე ხელი მოისვა ქალმა და ტუჩებზე დაეწაფა საყვარელ ქმარს.
- ყველანი სუფრასთან! თქვა სანდრომ და დემტრეს გადახვია ხელი,რომელიც მის გვერდით იჯდა.
- მარიამი და გიორგი სად არიან?
ლაპარაკში გართულ ცოლს გადახედა დემეტრემ და თითი დაუქნია გაბრაზებულმა,ყურადღება რომ ვერაფრით მიიქცია.
- მოვლენ დემე,მოვლენ რა გჭირს?!
- სახლში მოგხედავ მე ამ უყურადღებობისთვის.
- კარგიიი... თვალი ჩაუკრა ქალმა და კვლავ მართას მიუბრუნდა,რომლებიც ლილეზე და მის უფროზე ლაპარაკს არ ეშვებოდნენ,შემოსასვლელის კარი გაიღო და აი,ჟღალიც შემოუერთდა დაუშლელ გუნდს,ხელში რამოდენიმე სასაჩუქრეთი ხელში,რომელიც რატისკენ დაიძრა და სიყვარულით ულოცავდა დაბადების დღეს.
- ლილე მოვიდააა..
სანდრო ფეხზე წამოდგა და ძლიერად გადაეხვია ქალს.
- გილოცავ სან.. იმედია ჭკუა შენც მოგემატება,რატისთან ერთად. ენა გამოყო ქალმა.
- ჩემს ჭკუას რას უწუნებ?!
- იცი რასაც.
ქურთუკი შეიხსნა და გოგონებს ჩამოუჯდა გვერდით.
- მობრძანდა ქალბატონი,გვიკადრა. შეიცხადა მართამ და ვითომ გაბუტული სახე მიიღო.
- კარგი რა,ისედაც ვმუშაობდი..საშინლად დავიღალე..ძალიან ბევრი საქმე დამიგროვდა.
- სექსით დაიღალე თუ მართლა საქმით?
ახარხარდა ანასტასია მართას სიტყვებზე,ჟღალმა კი თვალების ბრიალი დაიწყო,ვინმემ არ გაიგოსო.
- ჯერ ერთიც,არაფერიც არ მქონია!
- დავიჯერეთ,კიი..კარგი კარგი,ადღეგრძელე ჩემი შვილი,თუ ალკოჰოლის მიღებას გიკრძალავს მისტერ მბრძანებლობის მოყვარული?!
- ამის ყბიდან მთელი ცხოვრება ვერ ამოვალ ხო?! საწყალი თვალებით გახედა ანასტასიას,მართას მიერ მოწოდებულ ღვინის ჭიქას დასწვდა და ერთ ამოსუნთქვაზე ჩამოცალა.
- ესეც ასე!
- სად ხართ ამდენს ხანს?! შეიცხადა სანდრომ და პარკებით მომარაგებული გიორგი შიგნით შემოუშვა.
- მარიამმა იმდენი რაღაც იყიდა რატისთვის,მთელი მაღაზია წამოვიღეთ.. გაიკრიჭა გიორგი და მის უკან მდგომი მარიამი უკვე რატისთან თამაშით ირთობდა თავს.
- კარგი დაჯექით,თვითმფრინავი რომელზე გადის?!
გვერდით მჯდომ გიორგის გახედა დემეტრეს,რომელიც მაჯაზე იხედებოდა.
- სადღაც სამ საათში გავალთ აეროპორტში,მანამდე თქვენთან ვართ რა..
- იცოდე,მარიამს არ აწყენინო,თორემ კარგის ტ*აკს მოგ**ნავ!
- ეგ თითი ცხვირ წინ რომ მიქნევ ტ*აკში გაიკეთე! შენ არ გააბრაზო ანასტასია,თორემ მე ვიცი როგორც მოვიქცევი!
- გეყოფათ ეხლა! სანდრო შუაში ჩადგა და ხელებით გასწია განზე ორივე.
- ეს იმენა შვეიცარიაა შენ ძმობას ვფიცავარ
- ხო რა მერე,ცუდია?!
- არა ძმაოო...
- არაა არაა.. რა სისულელეაა...
- კარგი,მოდი ეხლა სადღეგრძელოს ვიტყვი.. ფეხზე წამოდგა სანდრო,მართამ ქმარს ამაყად და სიყვარულით სავსე თვალებით გახედა,თვალი ჩაუკრა კაცს და მთელი მონდომებით უსმენდა.
- ნუ,არ ვიცი,სადღეგრძელო დავარქვა ამას თუ რა დავარქვა.. მოკლედ,ჯერ მინდა გაბედნიერება მივულოცო მარიამს და გიორგის,რომლებიც ბრაზილიაში მიდიან უკვე სამ საათში და მთელი ზაფხული ვერ ვიხილავთ..
ხო და მეორე,რაც მინდა რომ ვთქვა.. ყველაზე ბედნიერი ვარ,ცოტა ღვინომ გამათამამა,მაგრამ ეგ დაიკიდეთ..ეხლა თავი ოსკარზე მგონია,მადლობას რო უხდიან დედასა,მამასა,თინა ძალოსა...
გადაიხარხარა ყველამ.
- მაგრამ აუცილებლად უნდა ვთქვა.
ჩემი ანასტასია,პირველ რიგში მას მინდა გადავუხადო მადლობა.. ის რომ არა,დღეს ჩვენ აქ არ ვიქნებოდით შეკრებილი,ჩემი ლილე,ის რომ არა,მე მართასთან შეიძლება არც ვყოფილიყავი.. ყველას,თითოეულ ჩვენგანს,გვაკავშირებს უხილავი ძაფი,რომელიც ერთი მეორის ცხოვრებას უერთდება,ერწყმის და ერთიანს ხდის,ერთი მეორით ვისწავლეთ სიყვარული,ვიპოვეთ ბედნიერება და ეს ყველას დამსახურებაა ვინც აქ ზის,ამ მაგიდასთან,ჩემთან ერთად სწევს ამ ღვინის ჭიქას და ჩემსავით,უაზროდ შეყვარებული და ბედნიერია.. მადლობა თქვენ,რომ არსებობთ,მადლობა რომ ხართ..ხომ ვთქვი,ოსკარის დაჯილდოვებაზე არ გეგონოთ თქო,მაგრამ ასეა..
ჩემს პატარა რატის კი მრავალ დაბადების დღეს ვუსურვებ,ასეთ ბედნიერს,მუდამ სიყვარულით სავსე ოჯახში ცხოვრებას,მოკლედ გაგვიმარჯოს ყველას ერთად!!!
თბილისის ერთ-ერთ ქუჩაზე,უკვე თენდებოდა,სადაც ყველაფერი ჩაბნელებულიყო,ყველას ეძინა,ლამპიონების შუქი,რომელიც ეფინებოდა ასფალტს,ისინიც უკვე ნელნელა ქვრებოდა,იქვე ჩამწკრივებულ პატარა კერძო სახლებში,მხოლოდ ერთი სახლიდან გამოდიოდა სინათლე,ბედნიერების და სიყვარულის ჟრიამული,რომელიც ყველა იქ მყოფს აერთიანებდა.
გიშრისფერ ცას,რომელიც ვარსკვლავებით გადაჭედილიყო,თვითმფრინავის მოციმციმე შუქი ერთვოდა,თან მისი გამაყრუებელი ხმა,რომელიც სულ რამოდენიმე წამს გაგრძელდა და ღრუბლებში გაუჩინარდა,ბრაზილიის მიმართულებით.
აივანზე მდგომ ქალს,თვალის კუთხიდან ცრემლი გამოეპარა,მაგრამ მალევე მოიშორა და მთელი გულით სთხოვა შემოქმედს,რომ ბედნიერი ყოფილიყო მარიამი,მისი ცხოვრების და სისცოცხლის აზრი.
უკნიდან მამაკაცის ხელები იგრძნო,თეძოებით რომ მიეკრო და განძრევის საშუალებასაც არ აძლევდა.
- ქალბატონო,სწრაფად ფული,თორემ ყელს გამოგჭრით!
- ფული რომ თან არ მაქვს?! გამიშვით,გთხოვთ!
- მაშინ სხვა რამით გამოასწორებთ!
მისკენ შეატრიალა ანასტასია და ტუჩებზე მიეწება.
- გიჟი ხარ,არანორმალური,მის ბაგეებზე ამოილაპარაკა ქალმა,კაცმა ხელები თეძოებისკენ წაიღო და წელზე შემოისვა.
კოცნის შეუწყვეტლად შევიდნენ სახლში და მთვარის შუქს ნელნელა მოშორდნენ..


დასასრული...

ყველას,ვინც კითხულობდით და აზრს აფიქსირებდით,მინდა უღრმესი მადლობა გადაგიხადოთ,ვერ ავღწერ ისე მიყვარხართ და ისე მიხარიხართ,მაბედნიერებთ ჩემო ტკბილებო,შოკოლადებო და მარწყვებო!:დდ <3
იმედია დასასრული ისეთია,როგორსაც ელოდით..
პ.ს.ს მიყვარხაააართ!!!!!