ნამდვილი ქალის ხიბლი რაშია?
აწმყო– ნამდვილი ქალის გეგმების ყველაზე საინტერესო და მნიშვნელოვანი პუნქტია.
ნამდვილი ქალი დიდი ხანია გამოემშვიდობა საკუთარ თავში ”კარგ გოგონას".

ვაიმე... ნამდვილ ქალობამდე ძალიან ბევრი მიკლია, თუმცა უნდა აღვნიშნო, ეს, რაც ჩამოვთვალე, არ მიმაჩნია სწორ მცნებათ. ჩემი აზრით, სულაც არ არის აუცილებელი "კარგ გოგონას" გამოემშვიდობო. სჯობს იყო ჩემსავით ჭკვიანი ვიდრე სულელი. რა მნიშვნელობა ექნება აწმყოთი ცხოვრებას, თუ წარსულშიც არ იძრომიალე?
ეს გაგანათლეთ ცოტა.

***

-სალონში რა მინდა? მეთვითონაც მშვენივრად გავიკეთებდი თმებს.
-ნუ გამაგიჟე მარი წვეულებაზე მივდივართ პანაშვიდზე კი არა შავებში, რომ გამოწყობილხარ-დაბღვერილი გამომხედა. ისეთი სისწრაფით ატარებს, მეშინია დავით ნარმანიას დატოვებულ ორმოებში არ ჩავვარდეს ჩემი ცუნცულიკო მანქანა.
-რას ერჩი გოგო, ამ კაბას სადაა და მშვენიერია, თანაც გამხდარს მაჩენს.
-თეთრი ფიცარი ხარ მეტრობით, შენზე გამხდარი, თუ ვინმე დადის ამ ქალაქში ძეგლს დავუდგამ.

***

ჯუჯღუნით შემიყვანა სალონში. ჩემი ცოცხივით თმები გამისწორეს, შესაშხურებელი რაღაც როა, მაგი იმდენი მასხეს თავზე, რომ ახალი საყიდელი გაუხხდათ. მერე იმ გაყინულ წყალში დავიბანე თავი. ჩემი კივილი ძალიან ჰგავდა სასწრაფო დახმარების სირენის ხმას. შემდეგ თაკო გავლახე(ვაჭარბებ).
ღირსი იყო!
მაკიაჟი სულაც არ მჭირდებოდა, ისედაც ლამაზი კანი მაქვს. ჩემს ბუხუნია ტუჩებზე მოჭყანული ტუჩსაცხი დამატყეპეს. ის კი არ იციან, რომ შევჭამ და აღარაფერი დამჩება.
კაბების საყიდლათ, რომ შევედით მაღაზიაში იქ ცხენივით აჭიხვინდა.
მიდით მკითხეთ ახლა რაზე?
მამაკაც მანეკენს ეცვა მოტკეცილი ტრუსები, აიჩემა გინდა, თუ არა სურათები უნდა გადავიღოვო.
საბოლოოდ, ლურჯი კაბა ჩამაცვა.
არა მე მგონი ვარდისფერი იყო...
თუ?
უიმე...
გამოგიტყდებით "დალტოვნიკი" ვარ.
დავიძარით კლუბისაკენ.

***

-მაბრამვებ თუ რა ხდება?-გაოცებული შევყურებ ყურებამდე გაკრეჭილ თაკოს.
-წამოდი ავიდეთ.
-სად ავიდეთ გოგო, აბა კლუბშიო? კორპუსში რა მინდა?- ხმას ავუმაღლე.
-იკას სახლშია კლუბი-სანამ რაიმეს ვიტყოდი ხელი დამავლო და გაიქცა.
უნდა ვაღიარო მართლაც, რომ კლუბს ჰგავს. ბრჭყვიალა სინათლე და დი ჯეის კუთხე. ჩვენს დანახვაზე იკა სწრაფადვე რეაგირებს და გვიახლოვდება.
-ოპაა ეს რა გოგოები მომივიდნენ-ორივე გადაგვკოცნა. ნუ ყოველ შემთხვევაში, მე გადამკოცნა...
-ხელს ხო არ გიშლით?-მათი ტუჩების შეწებების ყურება ნერვებს მიშლის.
-არა ტო, რას ქვია გვიშლი, შენც გეყოლება შეყვარებული და ნახავ რა ძნელია მონატრება.
გულში რაღაც ჩამემსხვრა. მე, თუ არა აბა სხვამ ვინ უნდა იცოდეს ამ გრძნობის შესახებ.
იმ დღის შემდეგ ყველაფერი უფრო გადასხვაფერდა. მწერალი არ ვარ, მაგრამ დათომ წერა დამაწყებინა. მისი წყალობით განიხილავ ამ წამს შენ ჩემს ცხოვრებას.
სერიოზულობა მომიხდა ხო?
ჯერ სად ხარ, აწი ნახე შენ...
-დღეს არ მცალია, ხვალ შევიყვარებ ვინმეს-თაკო მიღიმის. აი იკა კი მის ფუმფულა ლოყებს აგემოვნებს.
გადაშენდნენ(ასი წლის მერე).
მათ ვცილდები და ხალხში ვირევი. რამდენიმე ისე მაშტერდება გეგონება უცხოპლანეტელს ხედავენო. მეც კი ვიცი, რომ ლამაზად გამოვიყურები.
თვალი უცნაურ ტიპზე გამიშეშდა. მისი აღნაგობით თუ ვიმსჯელებთ ასე ოცი წლის იქნება. საკმაოდ მკაფიოდ გამოკვეთს თავისი მაისური თავისივე კუნთებს. მალევე ამჩნევს ჩემს დაბნეულობას და გვერდით მიდგება. თავს რატომღაც შებოჭილად ვგრძნობ.
-ბარო-გაისმა ბოხი ხმა.
-გაგიმარჯოს-მეც ვცდილობ დავაბოხო, მაგრამ ურჩხულის ჩხავილს უფრო ემსგავსება. მისკენ ვბრუნდები და ჰოი საოცრებავ. ახლად ამოსული წვერი მის მწვანე თვალებს მკაფიოდ ერწყმის.
-რა გქვია მარიამ?-ტუჩის კუთხეს ტეხავს.
-შენ რა გქვია ბიჭი?
-ნოა.
ოიჰ...
წყეული მეხსიერება მაქვს. ეს ის ტიპია ორი კვირის წინ თაკო ცდილობდა მასზე დამლაპარაკებოდა, მაგრამ ყური არ ვათხოვე. იგი იკას ძმაა. ნოა ახვლედიანი.
-ხო, შენზე თაკო მიყვებოდა რაღაცეებს-იძულებით გავუღიმე.
-მეც სხვათაშორის, ასე მითხრა შენი ფანიაო.
აი სად "დამერხა".
ჰო, კი ამის ფანი ვარ სულ...ოღონდ ერთი პრობლემაა, არ ვიცი რას საქმიანობს.
-როგორ მიდის შენი საქმეები ნოა?
-ჯერ ჯერობით ლაისტა გვიფუჭებს, თორემ ისე გუნდი კმაყოფილია "თაჩ დაუნებით".
რაი?
რა თქვა?
მესაჭიროება ჩინური ენის მფლობელი პირი სასწრაფოდ!
-როგორც ვხედავ საერთო ენა გამოგინახავთ-მხარზე დამაწვა იკას ხელი.
უჰ კიი, აი პირდაპირ დავაკაპიროვკეთ ერთმანეთი, რასაც ქვია!
თაკოს ელვის მაგვარი მზერა ვესროლე. საპასუხოდ კი მხრები აიჩეჩა. მაცადოს რას ვუზავ!
-პირველი ეტაპისთვის არაუშავდა-წარბები აზიდა ნოამ.
-მშვენიერია, პარტნიორიც გყავს-გამეკრიჭა თაკო.
ხალხი არ ხართ? ამიხსენით ვინმემ არ პარტნიორზეა საუბარი.
ოთახში სინათლე ქვრება და ხალხის შფოთვა ისადგურებს. მალევე მუსიკის ყრუ ბგერები მესმის. ხელზე მსუბუქ შეხებას ვგრძნობ, რომელიც მალევე მყარი ხდება. ნუთუ ნოაა?
ყრუ ბგერები აშკარზე გადმოდის და თუ არ ვცდები იასამნისფერი სხივები ანათებენ "კლუბს".
წინ მართლაც ნოა დგას, წელზე მხვევს ხელს და მისკენ ვიწევი მექანიკურად. გულში, რაღაც ნაწილი კვლავ მემსხვრევა. მინდება გავიქცე აქედან. ყველა და ყველაფერი გაქრეს. ისევ ჩემს წყნარ ოთახში ჩავიკეტო და ვიგლოვო.
ნოას ცხვირი (რამხელა ჰქონია ახლა დავაკრვირდი, შემიღუნავს ჩემსას დარწმუენბული ვარ) ჩემსას ედება.
ოღონდაც არ მაკოცოს რა.
სუნთქვა უხშირდება, მისი თვალები კი მხოლოდ ტუჩებს უცქერის.
-ნოა.
-ჩშშ.
კიდევ უფრო ახლოს მიზიდავს და მშვიდად ვირხევით.
ჩემს თავზე მეშლება ნერვები, რატომ არ ვურტყავ?
ჰორმონები...
ტუჩის ზედა ნაწილი შეარხია, მგონი აპირებს კოცნას.
ქუსლის წვეტს მთელი ძალით ვურტყავ ფეხში. სინათლე მალევე ინთება. ახალგაზრდთა ნაკადი ყველა ჩვენ გვიმზერს. მემგონი ზედმეტი მომივიდა...
-ნოა, ბოდიში მე არ მინდოდა.
-დამშვიდდი კარგად ვარ.
ჰა?
გაორებები დამეწყო?
ის კარებში დათოა?