შორს,ძალიან შორს,ტყის განაპირას,ჩამწკრივებული სასაფლაოების მოპირდაპირედ,შავმა ლამბორჯინმა შეუხვია.
გრძელ პალტოში გამოწყობილი,საშუალო ასაკის მამაკაცი გადმოვიდა,იქვე ჩამწკრივებულ საფლავებთან ჩამოჯდა,მარმარილოს მტვრით გაჯერებულ ქვას თითები გადაუსვა და ტუჩის კუთხეში სევდიანად გაეღიმა..
- ისევ მოვედი.. ჩაიჩურჩულა,თვალები დახარა და მის გვერდი-გვერდ საფლავებსაც გადახედა,სადაც მომცინარი ახალგაზრდები ამშვენებდნენ გაცრეცილს ქვას.
მწვანე თვალებს შორის ოდნავ გაჩენოდა ნაოჭები,ღრმად ჩაესუნთქა და ფეხზე წამომდგარიყო,როცა ქალის ხელები იგრძნო უკნიდან,წელზე რომ შემოეხვია მჭიდროდ.
- ვნერვიულობ..
ამოიტირა ქალმა,მამაკაცმა მისკენ შეატრიალა,გულზე მიიკრო და შუბლზე დაუტოვა კოცნა.
- არაფერია სანერვიულო პატარავ.
- რომ გაიგონ ვინც ხარ?! შენ რომ ციხეში ჩაგსვან,მე რა მეშველება?!
- დამშვიდდი,მე ვერავინ დამიჭერს.
- ხომ იცი,ამდენი მკვლელობის გამო შეიძლება სამუდამო მოგისაჯონ..მერე მე რა ვქნა?! მე მარტო მტოვებ?
- ამის დედასაც შევე*ი..გთხოვ,დამშვიდდი,მე ვერავინ მიპოვის..ვერც გაიგებენ ვინ ვარ.
- დამპირდი..
- გპირდები.
გულზე უფრო მეტად მიიკრო და ქალის კულულებში შეაცურა გრძელი თითები..ისევ საფლავის ქვიდან მომცინარ ახალგაზრდა ბიჭებს უყურებდა,გონებაში კადრებივით ტრიალდებოდა ის მოგონებები,ძარღვებში სისხლს რომ უყინავდნენ,მოძრაობას წყვეტდნენ და ტვინს ჟანგბადის მიწოდების უნარს უკარგავდნენ.

* * *

ტუჩების კვნეტით და თითების ტკაცუნით გართული,იმდენად ვნერვიულობ,ვერც კი ვაცნობიერებ რამდენი წამი და წუთი გადის..ჩემს წინ დადებულ ფურცლებს ვუყურებ,ლეპტოპის ეკრანს,ათას ჩანაწერს და ვიდეო მასალას,ლაღიძის და მისი მაფიოზის საქმეს.
თარიღი,დღე,საათი.. თუმცა ეს არაფრის მომცემი ინფრომაცია,რომელიც ნერვებს გაწყვიტავს,რადგან გადაწყვეტილებას ვერ იღებ,სრულ დასკვნას ვერ აკეთებ,აცნობიერებ რომ დამნაშავე კვლავ გარეთ დაძრწის და ისევ შეუძლია ნებისმიერი ადამიანი გამოასალმოს სიცოცხლეს,ამაზე საშინელი გრძნობა გამომძიებლისთვის არ არსებობს.
ასეთი პროფესიონალი როგორ უნდა იყო,როგორ? როცა არანაირი სისხლის კვალს არ ტოვებს მკვლელი,როცა ადამიანი ჩაცხრილულია.. სისხლის ერთი წვეთიც არ არის,არანაირი თითის ანაბეჭდი გარდაცვლილის სხეულზე,მხოლოდ ცარიელი გვამი,სულამოცლილი,რომელსაც თითქოს არც კი ეცხოვრა აქამდე,ასე გაჩნდა.. ამ ქვეყანას მოევლინა და სრუილად უეცრად გაუჩინარდა..
- გიპოვი ვინც არ უნდა იყო,რამეს ერთხელ მაინც გააკეთებ არასწორად,ასეთი ჭკვიანიც ვერ იქნები.. ვბუტბუტებ და ლეპტოპის ეკრანს ვაკვირდები,სადაც ნიღბიანები ცვივდებიან ერთ-ერთ შენობაში,ორი კაცი მანქანაში ჯდება,დანარჩენები კვალს აქრობენ..
- ჯანდაბა!!
ლეპტოპს მთელი ძალით ვხურავ და ლამისაა კედელს შევახეთქო..უცებ უფროსი მახსენდება,ესეც მეორე თუ მთავარი საფიქრალი..ჩემი პროფესია და პირადი ცხოვრება ერთმანეთშია ახლართული,ძნელია პროფესიონალი გამომძიებელი იყო,ამავდროულად პირადი ცხოვრება გაგაჩნდეს,ან ერთზე უნდა იფიქრო,ან მეორეზე.. თუმცა მე როგორ ვიფიქრო მხოლოდ სამსახურზე,როცა ის პირადი ცხოვრება,რომელსაც მე ვუწოდებ ჩემს წინ დატრიალებს?
ღმერთს მადლობას ვუხდი,გუშინდელზე.. კიდევ კარგი თანამშრომელი დაგვადგა თავზე,ნამდვილად არ მინდა მის კაბინეტში მისი ერთ-ერთი სექს-პარტნიორი ვიყო..
არ მინდა ურთიერთობა გრძნობების გარეშე,მას მხოლოდ ვუნდივარ.. მხოლოდ ჩემი სხეული უნდა..
ქვედა ტუჩს მთელი ძალით ვიკბენ,როცა ვფიქრობ იმაზე,რომ მას ვუნდივარ.. ისევ,ისევ გონებას მიბინდავს ეს კაცი.. იმასაც მავიწყებს,რომ გრძნობებია პირველ რიგში მნიშვნელოვანი და არა ფიზიკური სიახლოვე,ჰორმონები... ვნებები,რომელიც სისხლში დუღს და ლამისაა კანიდან გადმოხტეს მისი დანახვისას..
კაბინეტიდან გამოვდივარ,უკვე ღამის პირველი საათია,ჩემს სამუშაო საქმეს კარგა ხანია საათის ისარი გასცდა,მაფიოზის დადგენის გეგმები,რომელიც არაფრის მომცემია..ტყუილი დროის კარგვაა და მეტი არაფერი..
გასაღებს კარს ვუტრიალებ,ვბრუნდები და მოფუსფუსე დერეფანში გავდივარ საშინლად გადაღლილი სახით,წინ გიორგი და მათე მეგებებიან.
- რა ხდება?
ლამისაა იქვე ჩამეძინოს,მაგრამ ძალას ვიკრებ და სიტყვებს ერთმანეთს ვაბამ.
- სანამ წახვალ,ჯერ ბატონი ალექსანდრეს კაბინეტში შედი,ასე დაიბარა.
- კარგი,მადლობა.
ბიჭები წამებში გაუჩინადრდნენ,მე კი დერეფანში ძეგლივით მდგომმა,ორი ნაბიჯი გადავდგი,კარზე ორჯერ დავაკაკუნე და ფრთხილად შევაღე..
- ბატონო ალექსანდრე,მეძახდით..
- დაჯექი,ლილე.
ფეხების კანკალით მივდივარ მის წინ მოთავსებული სავარძლამდე,ვჯდები და ნერვიულად ვუჭერ ხელებს ტყავის ჩანთას.
თვალებს ნელნელა მისკენ ვაპარებ საუბრის დაწყების მომლოდინე,ის კი მხოლოდ მზერით მბურღავს.
- ვერაფერი გაარკვიე მაფიოზზე?!
- ვერა.. არანაირი კვალი არ არის..
- ცუდია.
- დიახ.
- ლილიან,მინდა ვახშამზე დაგპატიჟო,თუ წინააღმდეგი არ ხარ.
რამოდენიმე წუთის წინ,იყავი ქალი რომელიც ფიქრობდა,გრძნობების გარეშე არ სურს ურთიერთობაო,ახლა რას იტყვი გამომძიებელო?! დათანხმდი,დათანხმდი!
ჩემი მეორე მე არ ჩუმდება,ლამის ალექსანდრეს თვალწინ დავიყვირე გაჩუმდი -თქო,კიდევ კარგი,კბილებს შორის მაქვს მოქცეული ტუჩი,თორემ მართლა ვიტყოდი და ეს კაცი ფსიქიატრიულში დამპატიჟებდა.
- არ ვარ წინააღმდეგი.
კაბინეტიდან ორივე ერთდროულად გამოვედით,რა თქმა უნდა,არც თანამშრომლების მზერა გამომპარვია,რომლებიც უკვე ჩურჩულებდნენ და თვალსაც არ გვაშორებდნენ,ალექსანდრე წინ მიდიოდა,პულტის ღილაკს სწრაფად დააჭირა,მანქანის კარი გააღო და თვალით მანიშნა,დავმჯდარიყავი.
მყუდრო რესტორნის წინ ჩამოვედით,მანქანიდან გადმოვედი და თვალუწვდნელ შენობას ავავლე თვალები,კიბეებს ავუყევით და ალექსანდრეს ხელი წელზე ვიგრძენი,დაცვამ მამაკაცს თავი დაუკრა და მიესალმა.
- მოგელსამებით ბატონო ალექსანდრე.
ალექსანდრემაც გაუღიმა და გეზი თავისუფალი მაგიდისკენ აიღო,საიდან იცნობდნენ ისინი,ნეტავ..
მაგიდის თავთან ალექსანდრე ჯდება,მის მოპირდაპირედ კი - მე.
ოფიციანტს ალექსანდრე ხელით ანიშნებს,რომელიც უკვე მაგიდასთანაა და თვალებში შესციცინებს რობოტივით დაზეპირებული ღიმილით.
- მოგესალმებით,რას ინებებთ?
- ორაგულის სალათი,ფორთოხლის ფრეში და ერთი წითელი ღვინო.
- კარგით.
ოფიციანტს თვალს აყოლებს,შემდეგ მზერას ისევ შემკენ აპარებს და ლურჯ სფეროებს პირდაპირ მიმიზნებს.
ო,ღმერთო! რა საოცარია ეს კაცი,მის ყურებაში გართულმა,ვერც გავიგე რა შეუკვეთა,ეხლა ნამდვილად შევრცხვები.
- როგორ ჩაიარა შენმა სამუშაო დღემ,ლილიან.
- თქვენ უკეთ იცით.
მშრალად ვუღიმი და ოფიციანტის მიერ დადებულ ფორთოხლის ფრეშს ნელნელა ვსვამ.
- ჩემს მოსვლამდე,არაფერს აკეთებდა თქვენი სამმართველო,არ მიკვრს,ახლა რომ გრძნობ რას ნიშნავს დაღლილობა.
- ვერ დაგეთანხმებით,არც ბატონი ლუკას დროს ვიყავით მხარ-თეძოზე წამოწოლილები.
უხ,ხანდახან როგორ მიშლის ნერვებს მისი თვითკმაყოფილი ხასიათი.
- მომწონს,რომ არ მეთანხმები.
წვენი მცდება და უხერხული ხველება მიტყდება.
- ფრთხილად..
ირონიულად იღიმის და ორაგულის ნაჭერი ვარდისფერი ბაგეებისკენ მიაქვს.
ეს კაცი როგორ ახერხებს,ლაპარაკითაც აღმაგზნოს?!
დანა-ჩანგალს თეფშის გარშემო ალაგებს,ტუჩებს ხელსახოცით ფრთხილად იწმენდს და ისევ ლაპარაკს უბრუნდება.
- ალბათ ხვდები,აქ რატომ მოგიყვანე.
ჰმ,რა თქმა უნდა,აქ მოვედით,რადგან მერე თავის რეზიდენციაში მიმიყვანოს და დასამთავრებელი საქმე დაამთავროს! ნურას უკაცრავად,ბატონო.
- დაახლოებით,კი.
- მინდა ჩვენი ურთიერთობა გავარკვიოთ.
ჯანდაბა..ნუთუ ამის გარკვევას არ ვცდილობ უკვე ამდენი ხანია?!
- ლილიან,მე შენ მომწონხარ..
თვალებს ვხრი და ჭიქის გარშემო დავათამაშებ თითებს.
- ვერ ვიტან გაურკვეველ ურთიერთობებს..მე კი,ცხოვრებაში პირველად მაქვს ასეთი ურთიერთობა.. შენთან თავს ვერ ვიკავებ,ლილიან..
- ჩემთვისაც ასეა..
სწრაფად ვთანხმდები და ფეხს ფეხზე ვიდებ.
- ყველაფერს თავის სახელს ვარქმევ,თუნდაც ეს საყვარელს ეხებოდეს..სერიოზულად ვუდგები ყველა საკითხს ცხოვრებაში,რადგან მომავლისთვის ავირიდო ზედმეტი თავის ტკივილი..იმედია ხვდები,რასაც ვგულისხმობ.
- გასაგებია.
- მინდა ჩემი გერქვას,მაგრამ შენ თუ არ დამთანხმდები,არ შეგაწუხებ..გპირდები..მაგრამ ვაღიარებ,გამიჭირდება!
სრულიად ამრია მისმა სიტყვებმა,ჩემი ხმა როგორც ყოველთვის მკარნახობს,ახლავე დათანხმდი,ახლავე..
მაგრამ რაღაც მაჩერებს,რაღაც გულს საშინლად მიღრღნის..
- შემიძლია დრო მოგცე დასაფიქრებლად,მაგრამ დარწმუნებული ვარ ეს დროის ფუჭი ფლანგვაა.
- რატომ?
- იმიტომ,რომ გინდა ჩემთან.
სიტყვები კვლავ მეკარგება,ამიტომ დაძაბულობის გასაფანტად კვლავ ფორთოხლის ფრეშს ვსვამ.
- თუ რაიმე კითხვა გაქვს,მკითხე,ნუ მოგერიდება ლილიან.
- ის პოდიუმიდან გადმომხტარი ქალი ვინ იყო,გუშინ თქვენთან რომ მოვიდა.
- ყოფილი საყვარელი.
ოჰ,ასეთი პირდაპირობაც არ იყო საჭირო.
- რატომ დაშორდით?
- იმიტომ,რომ ამოიწურა შვენს შორის ურთიერთობის მარაგი,მეც წერტილი დავუსვი..ლილიან,გთხოვ..დამთანხმდი.
რომ არ დავთანხმდე,ვიცი ყველაფერი დამთავრდება..ის სხვას გაიჩენს,მე საერთოდ დავავიწდები..შანსი გამოიყენე ლილე,ცხოვრებაში ერთხელ გააკეთე სწორი არჩევანი,ასეთი მშვენიერება მასთან ყოფნას გთავაზობს,მაგრამ მხოლოდ საყვარლად..მხოლოდ შენი სხეული უნდა,მხოლოდ შენი გა*იმვა,მეტი არაფერი..მაგრამ..
- თანახმა ვარ. სწრაფად ვპასუხობ.
- მშვენიერია.
პასუხად კვლავ გავუღიმე,მის ღვინის ჭიქას დავხედე,რომელიც საშინლად მომინდა,იმ ემოციების გასაფანტად,რაც ახლა მაწვებოდა.
- ღვინოს კვირაში ერთხელ,საჭიროებისამებრ!
მისმა მკაცრმა ხმამ გამომაფხიზლა,რომელიც თითს ჭიქისკენ იშვერდა,- ისიც მხოლოდ ერთ ჭიქას.
არ მინდა რომ მოწიო,არ მსურს იმ ქალთან მქონდეს ფიზიკური კონტაქტი,რომელიც ჯანსაღ ცხოვრებას არ ეწევა.
- არ ვეწევი.. ამოვიბუტბუტე.
- აი შენი სხეული კი..ძალიან მოდუნებულია,ამიტომ იმისათვის,რომ მეტი სიამოვნება მიიღო ჩემთან,ძლიერი უნდა იყო..
კვლავ მომაჯადოვებლად გაიღიმა და ვარდისფერი ტუჩები წითელი,მათრობელა სითხით შეეღება,რომელიც ისევ მაგიდას დაუბრუნა..
- ვნახოთ.
ვპასუხობ ისე,არც კი ვუყურებ.
- შევთანხმდით.
მბრძანებლობას არ ეშვება,ისევ.. მაჯას ვუყურებ,უკვე ძალიან გვიანია.
- კარგი,გვიანია.. სახლში მიგიყვან.
- კარგი.
საფულიდან მსხვილ კუპიურას იღებს და მაგიდაზე ტოვებს,ხელს კვლავ წელზე მკიდებს და მანქანამდე ასე მივდივართ.
სახლამდე,არც ერთს ამოგვიღია ხმა.
ალექსადრე პირდაპირ ჩემი სახლის წინ აჩერებს,მანქანის ფარებს აქრობს და მე მიბრუნდება.
- შეგიძლია ახვიდე.
- გმადლობთ,ბატონო ალექსანდრე.
ღვედს იხსნის,ხელს მჭიდებს და მთელი სხეულით მისკენ მატრიალებს. მისი ტკბილი ტუჩები ჩემსას ეხება,ჩვენი ენები კვლავ ერწყმიან ერთმანეთს,მის ენას ჯერ კიდევ წითელი ღვინის გემო სდევს თან,ხელებს კისერზე ვხვევ და თითებს ნელნელა ვუცურებ თმაში,რომელიც საოცრად რბილია..
მისი ენა,რომელიც ჩემს ენასთან ერთად დასრიალებს,ნესტოემბამდე სუნამოს გრილი სურნელი მომდის,რომელიც მაშინვე მადუნებს და ჩემში ვნებებს შლის როგორც მათრობელა ღვინო.
მის ტუჩებს ძლივს ვწყდები,რომ როგორღაც ჩავისუნთქო ჰაერი,ცერა თითს ქვედა ტუჩზე მიტარებს და ეღიმება.
- ჩემთან ამოხვალ?
ვკითხლობ გულამოვარდნილი და ცეცხლივით აგიზგიზებულ თვალებში ვუყურებ.
- ლილიან...
ყრუდ ამოიოხრა და თითები ჩემი ბაგეებისთვის არ მოუშორებია.
ლიფტის ღილაკს ძლივს ვაწვდენ თითებს სწორად,ალექსანდრე მთელი სხეულით მეკრობა,ტუჩებს ჩემს ყელზე დააცოცებს და მკოცნის,კარი იღება,ჩვენც შევდივართ და ისევ კოცნას ვაგრძელებთ,კოფტის ღილებს მიხსნის,მე კი მისას.. მკერდს ხელს ფრთხილად უჭერს,მეორე ხელი უკანალისკენ მიაქვს და იქაც იგივე მოძრაობას აკეთებს თავისი ჯადოსნური თითებით, მე კი უსირცხვილოდ ვკვნესი და აქამდე უცნობი ბგერები ამომდის ბაგეებიდან.
ლიფტის კარი იღება,გასაღებს კარის სახელურში ვაქცევ და ვატრიალებ,ჩანთას იქვე ვაგდებ,ალექსანდრე ფეხის კვრით კეტავს კარს და ქოშინით მეკითხება.
- სად არის შენი საძინებელი!
პიჯაკზე ხელს ვკიდებ და საძინებლისკენ ვქაჩავ..
ორგანიზმში,თითქოს ყველა კუნთი ერთიანად მეკუმშება,ეს შეგრძნებაც იმდენად სასიამოვნოა,რასაც მის სიახლოვისას განვიცდი,შემიძლია საუკუნე ვიდგე ასე და ამ შეგრძებას ვუსმინო,ამით დავტკბე.
კოფთას მთლიანად მხდის და ბიუსტჰალტერის ამარა მტოვებს,მხრებზე ტუჩებით ფრთხილად მედება და ცხვირს მიხახუნებს კანზე.
საშინლად ვწითლდები,მამაკაცის წინაშე,პირველად ვდაგვარ ნახევრად შიშველი,მაგრამ.. ის იმდენად გემრიელია..ოღონდ მისი ტუჩები მეხებოდეს,ყველაფერზე დავთანხმდები,რასაც კი მოინდომებს.
ალექსანდრე იხრება,შარვლის ღილებს ელვასთან ერთად ხსნის,ხელის ერთი მოსმით,თეძოებიდან აცურებს შარვალს,ისე,რომ მზერას არ მაშორებს და მის ლურჯ თვალებს წამითაც არ ახამხამებს.
ქვედა ტუჩს ილოკავს,წინ იწევა და ცხვირით ჩემს ბოქვენში ეფლობა,ყველა გრძნობა თითქოს თავს იქ იყრის,სხეული კი ცეცხლის ალში მეხვევა. ფეხზე დგება,მის პირისპირ ვდგავარ და ვაცნობიერებ,ჩემზე რამდენად მაღალია ის..საწოლზე ნელი ბიძგით მაგდებს და ზემოდან დამყურებს.
თითს ბიკინის შიგნით აცურებს,მკერდს ბიუსტფალტერისგან ათავისუფლებს,მე კი კვლავ თვალებს ვხუჭავ,არ მინდა ამ დროს მის სახეს შევხედო..ვწითლდები. მას კი,სიცილი ეპარება ხმაში..
- ალექსანდრე.. რაღაც მინდა გითხრა..
მხოლოდ ახლა მახსენდება,ის მნიშვნელოვანი რამ,რაც აქამდე უნდა მეთქვა.
- რა ხდება,ლილიან?!
- მე.. მე ეს.. მე პირველად მაქვს...
ალექსანდრეს თვალები ენთება,გველნაკლბენივით მშორდება და სახეზე ხელებს ისრესს.
- აქამდე რატომ არ თქვი!!
სხეულზე ზეწარს ვიფარებ და ზურგზე ვეკრობი.
- არ ვიცი..მე არ..
- ლილიან! მე შენ საყვარლობა შემოგთავაზე! ეს აქამდე როგორ არ მითხარი?!
- მე...
- აქამდე რატომ არ გქონდა?!
მაჯებზე ხელებს მკიდებს და პირისპირ ჯდება.
ქვედა ტუჩს ავტომატურად ვაბრუნებ და მრებს ვიჩეჩავ.
- მაპატიე ლილიან,მგონი ჯობია წავიდე..ასე არ გამოვა.
- არ წახვიდე, ხელს მის ძლიერ მკლავს ვხვევ და სხეულზე ვეკრობი. - არ წახვიდე,გთხოვ,არ მინდა რომ წახვიდე,გესმის?
ტუჩის კუთხეში ეღიმება და წინ ჩამოგდებულ კულულას უკან მიწევს,ტუჩებიდან ყელის მიმართულებით იკვლევს კოცნის ბილიკებს მისი ცხელი და ტკბილი ტუჩები,ხელს კვლავ მაქმანის ქვეშ აცურებს და წრიულ მოძრაობებს ყვება..ნამდვილად ჯადოსნური თითები აქვს,ოჰ! სიამოცნებისგან,სხეული ერთიანად მეკლაკნება.
- უკვე სველი ხართ ქალბატონო გამომძიებელო,როგორი დამყოლი ბრძანდებით!
- მხოლოდ თქვენთვის,ბატონო ალექსანდრე.
სახეს სახესთან მიახლოვებს,თვალებანთებული კი პირდაპირ თვალებში მიყურებს.
- მართლა გინდა ეს?
- კი,მინდა..
ფეხებს შუა ძლიერად მაწვება და ჩემში შემოდის,საშინელი ტკივილისგან ვყვირი და ზეწარს ხელებს ვუჭერ. ალექსანდრე წამით ჩერდება,მძიმედ სუნთქავს და თვალებში მიყურებს.
- ვიცი,რომ გტკივა..
- არ მტკივა.
თავს ვაქნევ და საშინელი ტკივილისგან სუნთქვაც კი შეკავებული მაქვს,სახეზე ღიმილი ეპარება,აუჩქარებლად უკან გადის,შემდეგ ისევ მაწვება,ცდილობს ფრთხილად იმოქმედოს,მე კი ვხვდები რომ ეს მისთვისაც ნამდვილი სატანჯველია.
ჩემს გარშემო იდაყვებს ეყრდნობა და სქელ მატერიაში მთელი სხეულით ვეფლობი,მის თვალებს ვუყურებ და მზერას არ ვაშორებ,ისევ აუჩქარებლად მოძრაობს,ჩემში მის შეგრძნებას ვეჩვევი,რიტმს უფრო მეტად უმატებს,უფრო ღრმად შემოდის ჩემში,ტუჩებზე ხარბად მკოცნის...,სხეულში ტალღასავით იძვრება აქამდე უცნობი შეგრძნება,ვეღარ ვმოძრაობ,ყველა კუნთი მიშეშდება,ოფლი მასხამს და ვკანკალებ,მე კი წარმოდგენა არ მქონდა,ასეთი სიამოვნების მიღება თუ შეიძლებოდა..
აზრები სრულიად მეფანტება,მხოლოდ შეგრძნებებს ვგრძნობ,რომელსაც ნირვანაში გადავყავარ,მხოლოდ ალექსანდრეს ვგრძნობ,ჩემში ჩაფლულს,რომელიც სიამოვნების ზენიტში მყოფნი ღმუის და ხმამაღლა კვნესის.
ბედნიერებისგან ღიმილს ვერ ვიკავებ,ბატონი ალექსანდრე გვერდულად წევს და სუნთქვის დარეგულირებას ცდილობს ჩემთან ერთად,ხელს სახეზე ვკიდებ და ვუღიმი,კვლავ სითბო მეღვრება სხეულში სასიამოვნოდ.
- ძალიან გატკინე?
პასუხად თვალებს ვხუჭავ და კვლავ ვუღიმი,მის ხელს ჩემს ხელში ვათავსებ და ვკოცნი.