ჯერ კიდევ ძილბურანში მყოფს,თბილ საწოლში ალექსანდრეს ხელს ვგრძნობ ჩემს მუცელზე,ფანჯრიდან შემოსული ცივი ჰაერი თხელ საბანში მაინც ძვრება და ბუსუსები ერთიანად მაყრის,ტუჩის კუთხეებში ღიმილი მეპარება,გამარჯვების ღიმილი... ეს კაცი შენია ლილე,ამ წამს ის შენ გეკუთვნის მხოლოდ...წარმოდგენა,რომ მის სხეულს სხვა ქალის თითები ეხებოდნენ,ან ის ეხებოდა სხვისას ჭკუიდან მშლის,ნუთუ ეს ნორმალურია?!არც ის მეგონა,ასეთი ეჭვიანობა თუ შემეძლო,არ მეგონა ასეთი მესაკუთრე თუ ვიყავი..სრულიან გაუცნობიერებლად მისკენ ვტრიალდები თვალდახუჭული,თითები მისი ტუჩებისკენ მიმაქვს,ჩემთან დარჩი ალექსანდრე,ჩემთან იყავი სულ..გთხოვ..როგორ მინდა შენს ლურჯ თვალებს ვუყურო მთელი ცხოვრება,ჯანდაბა,მინდა! ძალიან მინდა..
საბოლოოდ,ტელეფონის გამაყრუებელი წრიპინი ტვინის უჯრედებს აცოცხლებს,ბოლომდე მაფხიზლებს და სენსორს მოჭუტული თვალებით შევყურებ.
- გისმენთ..
წელში ვსწორდები,ზეწარს ტანზე ვიხვევ და აივანზე გავდივარ,მას რომ არ გაეღვიძოს.
- ლილიან,სწრაფად განყოფილებაში მოდი! სწრაფად!
- რა ხდებაა? მათეე,ყველაფერი რიგზეაა?
- ნუცა მახარაძე სასიკვდილოდ დაჭრეს,ის ახლა საავადმყოფოში მიჰყავთ,სასწრაფოდ შემთხვევის ადგილზე უნდა მივიდეთ!
- რაა?! ახლავე,ახლავე გამოვდივარ..
ფორმას სწრაფად ვიცვამ,თმას ცხენის კუდად ვიკრავ როგორც ყოველთვის და წარბშეკრულ ალექსანდრეს ვუყურებ,რომელიც ჯერ კიდევ ვერ გამოერკვია,რა ხდება და თითებს თვალებზე ისრესს.
- დილამშვიდობის.
- ნუცა.. ნუცა მახარაძე დაჭრეს.. სასწრაფოდ შემთხვევის ადგილზე უნდა მივიდე.
სიტყვა დამთავრებული არ მქონდა,სწრაფად წამოდგა საწოლიდან და იატაკზე დაყრილი ტანსაცმელები სწრაფად მოიძია,მისი შემხედვარე ოდნავ მეცინებოდა კიდეც.
- ჩვენი პირველი ღამის შემდგომი დილა,სულ სხვანაირი წარმომედგინა.
ჩაილაპარაკა გაბრაზებულმა და ქურთუკი მოიცვა.
- არაუშავს,შენთვის ეს მაინც არ ყოფილა პირველი ღამე.
ირონიულად გავიღიმე და ჩანთას დავწვდი,როცა მისი ხელი ვიგრძენი მკლავზე როგორ ჩამებღაუჭა და მისკენ მიმიზიდა.
- ეს ირონია როგორ მივიღოო?
- ძალიან ჩვეულებრივად, ბატონო ალექსანდრე.
- დიდი სიამოვნებით დაგსჯიდი ეხლა,მაგ საქციელისთვის,მაგრამ სამსახურმა გადაგარჩინა.
- ტყუილად არ მყვარებია,ჩემი საქმე.
- კარგი,წავედით თორემ აღარ შემიძლია შენთან ახლოს ყოფნა პირდაპირ შენს საძინებელში!
- ალექსანდრე,არ მინდა თანამშომლებმა ჩვენზე იცოდნენ,ამიტომ შენ შენი მანქანით წადი,მე ჩემით.
- ლილე!
- არა,ალექსანდრე! ასე არ მინდა,გთხოვ.
- კარგი. სამსახურში გნახავ.
- კარგი.
კარი სწრაფად გავიხურე,კიბეები ჩავირბინე,რადგან დრო აღარ ითმენდა და შემთხვევის ადგილზე რაც შეიძლება მალე უნდა მივსულყავი.
მანქანა დავქოქე,სარკის მეშვეობით უკან გავიხედე,ალექსანდრე საჭესთან იჯდა კმაყოფილი სახით და ლურჯ თვალებს ატრიალებდა,ღმერთო,როგორ მაგიჟებს ეს თვალები!
სწრაფად დავქოქე მანქანა და ადგილს მოვწყდი,წარმოიდგინეთ,ისეთ სისწრაფით მიდიხართ,უკან თვით კანდელაკსაც რომ მოიტოვებ!
ტელეფონზე ნომერს ვკრეფ,ამაშუკელი იღებს,რომელიც უკვე ეკიპაჟით უახლოვდება მკლელობის ადგილს და მისამართს ვიწერ,რადგან განყოფილებაში მისვლას ვეღარ ვასწრებ.
- ჯანდაბა,ჯანდაბა!!
მათე აქეთ იქით დარბის რამოდენიმე ფორმიანთან ერთად და ხელებს თავზე იწყობს..
მუხიანის მეხუთე კვარტალში,მესამე სადარბაზოს მეორე სართულზე,ერთ ოთახიან ბინაში პოლიციელები ფუსფუსებენ,რომელიც ლუკა ლაღიძისა და ნუცა მახარიძის ორწლიანი თანახცხოვრების შედეგად არის ნაქირავები.
- რა ხდება?!
სწრაფად შევრბივარ ოთახში,სადაც რამოდენიმე საათის წინ მოხდა ინციდენტი,წინ კი გაცეცხლებულ მათეს ვეგებები.
- ისევ! ისევ ამათი დედაც მოვტ*ან!
- დამშვიდდი! რაიმეს ვიპოვით..დამშვიდდი! ყვირის მეგი და ხელთათმანით ფრთხილად ცდილობს ყოველი წვრილმანის პოლიეთილენის პარკში ჩადებას.
ფორმიანები კვლავ თითის ანაბეჭდებს იღებენ ყველა შესაძლო ადგილიდან,თმას ნერვიულად უკან ვიწევ და რამოდენიმე წუთში ადგილს ვტოვებ.
განყოფილების დერეფნისკენ მივიწევ,სწრაფი ნაბიჯით მივდივარ ალექსანდრეს კაბინეტისაკენ,ნერვიულად ვაკაკუნებ და კარს ვაღებ,სავარძელში მოკალათებულს,რომელიც ლეპტოპშია ჩაფლული,ჩემს დანახვაზე მაშინვე ფეხზე დგება.
- რა ხდება,რობაქიძე?!
- ბატონო ალექსანდრე,მკვლელებმა ისევ უკვალოდ იმოქმედეს,როგორც ჩანს შეშინების მიზნით ესროლეს ნუცას,რომ ლაღიძემ არაფერი თქვას.
- დარწმუნებული ხარ?!
- ასე ვფიქრობ,აი შეხედეთ..ფურცლებს წინ ვწევ და ვცდილობ მისი სიახლოვისგან გამოწვეული სხეულში დავლილი სიმხურვალე უგულებელვყო.
- ტყვია ნასროლია გულის გასწვრივ,მეორე მხართან,მესამე კი ელენთასთან,ჩავთვალოთ ეს გაფრთხილება იყო,მაგრამ ამ ყველაფერს ლაღიძეს თუ მოვუყვებით,წყალში ჩაგვეყრება ყველაფერი.. არადა,ბოლოს თითქოს უკვე შევძელი მისი დაყოლიება..
ფურცლებს მართმევს და ჩემს თითებს მისი თითები ისე ეხება,თითქოს შენელებული კადრი ყოფილიყოს.
- ეს ყველაფერი მართლაც გაფრთხილებაა... სასწრაფო დახმარებაც ზუსტად ორ წუთში ჩნდება მომხდარიდან... ესენი მკვლელები არიან თუ კლოუნები?!
- ჩვენთვის ეს კლოუნების მიერ დადგმული სცენა იყო,მაგრამ ლაღიძესთვის არამგონია,ასე იყოს.
- ასეა,ასე..მომისმინე,ლაღიძეს ეს ყველაფერი სხვაგვარად უნდა მივაწოდოთ,პირიქით,შეეშინდება,ჩვენ კი ისე მოვიქცევით,რომ ყველაფერი დაფქვას.
- ზუსტად ამას ვფიქრობდი,მაგრამ ვფიქრობ არ გამოვა ეგ საქმე,ის გაჩუმდება..ამიტომ,გეგმა მაქვს.
- რა გეგმა?!
- ჯაშუში გვჭირდება.. ის რამენირად უნდა შეიჭრას იმ ბანდაში,რომლებიც მაფიოზს ემსახურებიან.
- რას ამბობ,ლილიან?! ვინ უნდა შეაგზავნო,პოლიციელი?!
- არა,პოლიციელი არ არის ის ადამიანი,თუმცა ძალიან ჭკვიანია და ჩემი აზრით ამ ყველაფერს გაუმკლავდება.
- ვინ?!
- ჩვენი ყოფილი ბრალდებული,დემეტრე ტვილდიანი.
ის კი გავასამართლეთ,მაგრამ ყველამ იცის,მამამისი ნარკოდილერია,ციხეში ზის,ასევე ბევრი ხალხი ჰყავს გასტუმრებული იასონ ტვილდიანთან ერთად,საშიში ბიჭის იერი შეგვიძლია მოვარგოთ.
- რობაქიძეეე,ეს თამაში არ არის! მის სიცოცხლეს საფრთხე რომ შეექმნას,პასუხისმგებელი შენ იქნები?!
- მასთან 24 საათი კავშირში ვიქნებით,უფროსო,ყოველ წამს ეკიპაჟი მზად ყოფნაში იქნება,მის დასახმარებლად,ყველა ტერიტორიაზე,სადაც ის გაივლის,სადაც ის წავა ან მოვა,ყველგან პოლიციელებს დავაყენებთ! ეს საქმე უნდა დავამთავროთ,მაფიოზი უნდა დავიჭიროთ! დამიჯერეთ,ის ჩემი ყველაზე ახლო მეგობრის ქმარია,ამიტომ მისი უსაფრთხოება ჩემი მოვალეობაცაა და ვალდებულუბაც!
- რობაქიძე,ეს ყველაფერი ასე მარტივად არ ხდება! ასე არ შეიძლება,რას მეუბნები,ვიღაც მოქალაქე ავიყვანო,რომელიც მაფიოზს დაუახლოვდება?!
- გთხოვთ,უბრალოდ მენდეთ..დემეტრე უბრალო მოქალაქე არ არის,ძალიან ჭკვიანია.. ძალიან გთხოვთ,მომეცით შანსი და გპირდებით მაფიოზს ხელში ჩაგიგდებთ.
- არ ვიცი, უნდა დავფიქრდე,ასე არ გვარდება მსგავსი საქმეები.
- წავალ,ტვილდიანს დავიბარებ,დაველაპარაკები.
კარს სწრაფად ვხურავ,ჩემს კაბინეტში შევდივარ და დემეტრეს ვუკავშირდები,რაც შეიძლება მალე მოვიდეს მეხუთე განყოფილებაში.
ვაკე-საბურთალოს მიმდებარე ტერიტორიაზე,შენობის წინ შავი,ბეემვეს მარკის ავტომობილი ჩერდება,ახალგაზრდა მამაკაცი კიბეებს სწრაფად აუყვება და გამომძიებლის კაბინეტისაკენ იღებს გეზს.
- როგორც იქნა! დემეტრე,როგორ ხარ?!
კარის გაღებისთანავე ვეგებები და ვეხვევი,დაბნეულობა კი სახეზე აშკარად ეტყობა.
- მე კარგად,შენ?
- დემეტრე,არც კი ვიცი, როგორ გითხრა..მნიშვნელოვანი საქმე მაქვს..
- რა საქმე ტო? ან რა ხმა გაქვს გოგო,რა არის?
- მოკლედ,ბოლო დროს მომხდარი ინციდენტების შესახებ,გეცოდინება..ეს მკვლელობები,თავდასხმები..
- ჰო,მერე?
- ამ ყველაფერში,ვიღაც მაფიოზია გარეული,რომლის ვინაობის დადგენა გვიჭირს,გესმის? ხალხი კი ბუზებივით იხოცებიან.. უკვე მარაზმში გადადის ის სერიული მკვლელი!
- მერე,მერე?!
- მოკლედ,ჯაშუში გვჭირდება.. პოლიციელი ვერ იქნება,მაგრამ.. შენ თუ დაგვეხმარები.. თუ თანახმა იქნები..
წვერზე ხელს ისმევს ნერვიულად, ფეხზე დგება და მიყურებს.
- მოიცა,რა გამოდის?! ის ვიღაცა მძ*ეველა მე უნდა ვიპოვო?! ლილე,ღადაობ ხო?
სახეზე ვატყობ,ნერვიულად ეღიმება და სიარულს უყვება მაგიდის გარშემო.
- არა დემეტრე არ ვღადაობ.. მომისმინე,მარტო არ მოქმედებ,ზურგს ჩვენ გიმაგრებთ,უბრალოდ რიგით პოლიციელს ვერ გავუშვებთ,გესმის? მაფიოზი მაშინვე მიხვდება ამ ყველაფერს.
- ის თუ ეგეთი მოზგია,თუ პროფესიონალია რას ვერ მიხვდება ლილე,ვერ მიხვდება შეგზავნილი ვარ თუ რა ჩემი *ლე ვარ?!
- როგორ უნდა მიხვდეს?! მაპატიე,ამას რომ ვამბობ,მაგრამ ზუსტად შენი წარსულის გამო გავაკეთე შენზე არჩევანი..
ძალიან ბერ ადამიანს გადაარჩენ და იხსნი სიკვდილისგან.
- გამაგიჟებთ თქვეენ რაა.. ეს დედამო*ნული ვიღაცა სი*ი მაფიოზი ვერ გიპოვიათ ტო?
- ხო,დემეტრე.. კვალს აქრობენ,წარმოდგენა არ მაქვს ამას წამებში როგორ ახერხებენ..პროფესიონალები არიან,გესმის?
- და მე რა უნდა გავაკეთო,რო?
- ერთი ბრალდებული უკვე დავაკავეთ,ლუკა ლაღიძე,რომელიც ეხმარებოდა მაფიოზს.. მოკლედ,ამას ყველანაირად ვათქმევინებთ,სად,როგორ და რანაირად უნდა დავუკავშირდეთ მაფიოზის ქვეშევრდომებს,შენ მასთან როგორ მიგიყვანოთ და ასე შემდეგ.
თანაც..ხომ იცი,შენ რომ დაგვეხმარო ჩვენი უფროსი აუცილებლად გადაგიხდის ამის საფასურს.
- ვაახ..
- მაინტერესებს,თანახმა ხარ თუ არა,რომ დაგვეხმარო?!
- კაი,ბაზარი არაა.. ლუკა აქ არის?
- ვინ ლუკა?
- გახარია,შენი უფროსი.
- არა,სამწუხაროდ გახარიამ რამოდენიმე თვის წინ დატოვა პოსტი.
- კაი ტოო,მართლა? და ეხლა ვინაა?
- წამოდი,გაჩვენებ..
კარზე ფრთხილად ვაკაკუნებ,კაბინეტში ჯერ მე შევდივარ,შემდეგ დემეტრე მომყვება,კანდელაკი ფეხზე დგება და ხელით ანიშნებს მას,დაჯდეს.
მეც იქვე ვჯდები სავარძელში,მაგიდასთან.
- შენზე ცუდიც მსმენია და კარგიც.. ამბობს ალექსანდრე და მზერას ორივეს გვავლებს.
- რას ვიზავთ,როცა გვჭირდება ხან კარგები ვართ,ხან ცუდები..
იღიმის დემეტრე.
- ლილემ.. გამომძიებელმა რობაქიძემ,მითხრა,რომ შეძლებ ჩვენს დახმარებას,ასეა?
- ასეა. ყველაფერს გავაკეთებ ამისთვის.
- მახსოვს,ბატონ გახარიას ბევრი საქმის გახსნაში დაეხმარე და დიდი წვლილი მიგიძღვის,ტვილდიანიც ხომ მას ჩაუგდე ხელში,შენივე ხელით.
- უფროსო,მოდი ნუ გავიხსენებთ ამ ყველაფერს.
ძალდატანებით იღიმის დემეტრე და მე მიყურებს.
- ეს ჩემი მხრიდან ძალიან არაპროფესიონალური მიდგომაა,მაგრამ ამდენი ადამიანი იღუპება,ხალხი შველას ითხოვს,პოლიცია ვერაფერს ხდება,ყველანაირი ხერხით უნდა ვიმოქმედოთ,დემეტრე.
- გასაგებია.
- ჩვენ,შენს უსაფრთხოებაზე ვიზრუნებთ,ამაში 100%-ით დარწმუნებული იყავი,საფრთხე არ გემუქრება. თუ რაიმე ისეთს შენიშნავ,რაც შენს სიცოცხლეს უქმნის პრობლემას,გარემოს მაშინვე ტოვებ,გასაგებია?
- მე თუ საქმეს ხელს ვკიდებ,უკან არასდროს ვიხევ,გეცოდინებათ ჩემი ბიოგრაფია.
- ზუსტად მაგიტომ გეუბნები,მოკლედ,შევთანხმდით!
ასევე,ეს საქმე თუ გამოვიდა,პატივისცემას ჩვენი სამმართველო საკუთარ თავზე იღებს, ამას პირადად მე გპირდები.
- ეგ არ მაწყენდა.. კარგი,მოკლედ მე წავალ,ლილეს ზარს დაველოდები,თქვენ დამირეკეთ და მე მზად ვარ.
- კარგი,რობაქიძე,პატიმარი დაკითხვის ოთახში მოიყვანონ,გადაეცი ჩვენს გუნდს.
- დიახ,უფროსო.
დემეტრე კარს აღებს,რამოდენიმე წამს ალექსანდრეს ვუყურებ,ტუჩის კუთხეში ორივეს ღიმილი გვეპარება,სწრაფად ვფხიზლდები და დემეტრეს უკან მივყვები.
- დემეტრე,მოიცადე..
- რა ხდება?
- შესვენება მეწყება,ტასო სახლშია?მასთან საქმე მაქვს და ბარემ ვნახავ.
- კარგი,წამოდი.
მანქანით არც ისე ბევრი ვიარეთ,დემეტრემ სახლის წინ გააჩერა მანქანა,სწრაფად გადმოვედი და ისიც უკან მომყვა.
დემეტრესა და ანასტასიას ისტორიის შემხედვარეს,მეც საშინელი სურვილი მიჩნდებოდა,ვყვარებოდი ვინმეს ასე ძალიან,გვქონოდა პატარა,მყუდრო სახლი,მყოლოდა ბევრი შვილი,რომელთა ჟრიამულიც თავს ამატკიებდა.
დილით,ადრე თავზე პაწაწინა ხელებით და ფეხებით დამახტებოდნენ,ძილის საშუალებას არ მომცდემდნენ და ენის ჩლექვით მთხოვდნენ,ეზოში სასრიალოებზე ჩაყვანას..
ეს არის ალბათ ბედნიერებაა,რომელზეც არასდროს მიოცნებია,სანამ ალექსანდრეს გავიცნობდი.
თუმცა ჩემი და ალექსანდრეს ურთიერთობა,იმდენად განსხვავდებოდა ტასოს და დემეს ურთიერთობისგან,ამის ხმამაღლა თქმის ნამდვილად მრცხვენოდა.
ფიქრებში გართულს,ტასო მეგებება გაღიმებული,დემეტრე უკან მომყვება,გასაღებით კარს კეტავს სანამ ჩვენ ერთმანეთს ვეკვრით და სიყვარულით ვტკბებით.
- აი ვინ მოგიყვანე,პატარავ.
შემდეგ ტასოს იკრავს გულში და სახეს უკოცნის.
- აუ ლილე..როგორ მიხარია,რომ მოხვედი..გთხოვ,დაჯექი..
ფუმფულა დივნისკენ მანიშნებს,მეც მაშინვე ქუსლიან ფეხსაცმელებს ვიხდი და მისაღებში შევრბივარ.
- რა კარგი გარემოა აქ,სიმშვიდით ვივსები..
ტასოს ხელზე ვკოცნი და თმაზე ხელს ვუსვამ.
- დალევ რამეს?
- ყავას.
- დემე,შენ დალევ?
- კი ჩემო ერთადერთო,ოღონდ მე მოვიტან,თქვენ იჭორავეთ.
- აუუ,ძალიან მიყვრახარ!
- აფერისტო!
ტუჩებზე ხმაურიანად კოცნის ცოლს და სამზარეულოსკენ მიდის.
- ტასო,საქმე მაქვს..
- გისმენ,ტასო პულტით ტელევიზორს რთავს და მე მიბრუნდება.
- ერთი მაფიოზია..იმის დაჭერას ვცდილობთ უკვე ძალიან დიდი ხანია..
- ჰო,მერე?
- არ გამოგვდის..კვალს არ ტოვებენ,ხალხი კი იღუპება..
- უი..რა ცუდია..
- ჯაშუში გვჭირდება..ეს კი..
- ჯაშუში?
- ჰო..მაფიოზის პოვნაში რომ დაგვეხმაროს..
- მართლა? კარგია. იმედია იპოვით.
- ტასო.. ჯაშუში..დემეტრეა..
ძლივს მივაყოლე ყოველი სიტყვა ერთმანეთს და ტასოს ცივი მზერის შემხედვარეს,გული ნაკუწებად მექცა.
- მოიცა,მოიცა..რაა?
- მომისმინე,ეს საქმე თუ გამოვიდა,უფროსი დემეტრეს განსაკუთრებულ დავალებათა დეპარტამენტის უფროსად დანიშნავს,გესმის? ხომ ხვდები ეს რამხელა რაღაცაა? თქვენც ამით მოიგებთ,ფული გექნებათ ტასო,შეძლებ ხელოვნურ განაყოფიერებასაც..უზრუნველყოფილი იქნები..
ჩუმად ვჩურჩულებ და ტასოს თვალებზე ცრემლები ადგება.
- რას ბოდავ?! რას ბოდავ ლილიან!!!
დივნიდან წამოხტა და დემეტრეც ხმაურზე გამოვარდა.
- არა! არა! არა!! არ მაინტერესებს,თქვენს ბინძურ საქმეებში ჩემს ქმარს ვერ ჩაითრევთ!
- ტასო,მომისმინე..
- ჯანდაბაშიც წასულხარ ლილე,ჯანდაბაში! შენს უფროსთან ერთად!
- ტასო,დამშვიდდი პატარავ,დამშვიდდი.
დემეტრე გულში იკრავს ანასტასიას,რომელიც გულამფსკვნილი ტირის,ნიკაპი მიკანკალებს და ცრემლებს მეც ძლივს ვიკავებ,საშინელ უჰაერობას ვგრძნობ,თითქოს ვიხრჩობი და სხეული ერთიანად ძალისგან მეცლება.
- არ გაბედო დემეტრე,არ გაბედო და არანაირი ჯაშუში არ გამაგონო!
- პატარავ..ჩემო მშვენიერო დამშვიდდი,არაფერი არაა საშიში,ხომ მიცნობ არა?
- დემეტრე ისინი ხალხს ბუზებივით ხოცავენ,რას მეუბნები? როგორ დავმშვიდდე? თქვენ სულ გააფრინეთ?
- არ უნდა გეთქვა ლილე რა! დედას შევე*ი! არ უნდა გეთქვა არააა!
იღრიალა დემეტრემ და კედელს მუშტი დაარტყა.
- ლილე.. ანასტასია მიტრიალდება და არაფრისმთქმელი სახით მიყურებს. - წადი აქედან,შენი დანახვა არ მინდა.
- ტასო.. გთხოვ მომისმინე..
სიტყვებს ერთმანეთს ძლივს ვაბამ,ცრემლები უკვე თავისით მცვივა და სულ ვკანკალებ.
- შემეშვი!!! ყვირის ბოლო ხმაზე და წამიერად ვხტები.
- დემეტრე,მე წავალ..
ვამბობ ხმადაბლა და წამოდგომას ვცდილობ,ის კი მაჩერებს.
- მოიცადე.. ანასტასია,მომისმინე. ტასოს უბრუნდება,რომელიც ზურგით არის შეტრიალებული ჩემს წინ.
- პატარავ,არაფერი დამიშავდება,ჩემი ხომ გჯერა? რამდენჯერ დაგპირდი,იმდენი ეს დაპირება ხომ შევასრულე?
- მე მინდა მშვიდი ცხოვრება! ბევრს ვითხოვ?!
- ჩემო სიცოცხლე,მეც მინდა,ამიტომ უბრალოდ პოლიციას დავეხმარები,ჩვენ კი უზრუნველყოფილად ვიცხოვრებთ,შვილები რომ გვეყოლება მათ ხომ სჭირდებათ,არა?
შვილების ხსენებაზე ტასო უფრო მეტად უმატებს ქვითინს,მეც მეტად ვიღვრები ცრემლებისგან,დემეტრე კი გაკვირვებული უყურებს და ვერ ხვდება მის საპასუხო ქცევას.
- რა გატირებს ჩემო თოჯინა,ჩემომხედე,თვალებში შემომხედე ანასტასია.. არ გინდა შვილები გვყავდეს? მე..აქამდეც კი მინდოდა,მაგრამ..
დემეტრე გაკვირვებული მიყურებს.. ხან მე,ხან ისევ ტასოს.
- დემეტრე შვილები არ გვეყოლება!
- რაა?რას ჰქვია შვილები არ გვეყოლება?
- უნაყოფო ვარ, უ-ნა-ყო-ფო!!!
მხოლოდ 1%-ია შანსი,დავფეხმძიმდე!!!
- მაგრამ შეძლებთ ხელოვნური განაყოფიერების გაკეთებას,ტასო.. დემეტრე თუ..
- გაჩუმდი!!!
კვალავ მისი ყვირილი მაჩუმებს,დემეტრე ხმაურიანად ისუნთქავს ჰაერს ნესტოებით და აქეთ იქით დადის ნერვიულად.
- როგორ ტო..როგორ..
- მაპატიე,შეიძლება შვილები ვერასდროს გაჩუქო..მე წავალ..წავალ შენი ცხოვრებიდან.. გყავდეს ისეთი ქალი,ვინც შვილს გაჩუქებს,იმდენს,რამდენსაც მოისურვებ.
- რაა?
- წავალ,სანამ შენ წასულხარ..
ოჯახში,სადაც შვილი არ ჰყავთ,ის ოჯახი ბოლოს მაინც იგრევა,მაინც დემეტრე..რომც არ აღიარო,ეს ასეა..ამას ვერ გაექცევი..
- იმ ოჯახის დედაც მოვტ*ან ვინც ბავშვის გამო შორდება ცოლს ან ქმარს,გესმის?!!!
იღრიალა დემტრემ და მაგიდაზე დადებული ჭურჭელი მოისროლა. ხო გაიგე?!!! შევე*ი ეგეთ სიყვარულს და ეგეთ ოჯახს!!! გემისს?! მკ*დიააა და იმათი ბო*ო დედაც მოვ*ან გემის?!!!არ გვეყოლება და ნუ გვეყოლება,შენ ჩემთან ხარ და ყოველთვის ჩემთან იქნები,არ გაბედო ანასტასია! არ გაბედო ჩემი მიტოვება! არ გაბედო თორემ ყველას დავბრიდავ და თავსაც დავიბრიდავ!
ტასო ისე მიეკრო სხეულზე,წამით მეგონა საკუთარ სხეულს შეუერთა...
მე კი,მე.. ისე მრცხვენია,მე მინდა ამ წუთას მიწა გასკდეს და თან ჩამიტანოს..ეს როგორ გავაკეთე...ჯანდაბა..
ფეხზე სწრაფად ვდგები,შეუმჩნევლად გავდივარ მისაღებში,სწრაფად ვიცვამ და სახლს ვტოცებ,ცრემლები კი თავისით მოედინება თვალებიდან.
რა გინდა ლილიან..რა გინდა..
შენ პირადიც არ გაგაჩნია,მეგობარსაც კარგავ..
სიყვარული არ გაგაჩნია,მხოლოდ სამსახურს სწირავ მთელ ცხოვრებას,მხოლოდ გამომძიებლის სტატუსი გაქვს,არასდროს იქნები ვინმესთვის საყვარელი ქალი,არასდროს იქნები კარგი მეგობარი..დედა ან ცოლი..
ჩემი მეორე მე არ ჩუმდება,ძარღვებს მიწვავს გულის ძახილი და უფრო მეტად ვუმატებ ტირილის.
მანქანაში ვზივარ,სამსახურის შენობას გავყურებ,ვცდილობ სახეზე ცრემლები შევიმშრალო და სრულიად უემოციოდ გავიარო გზა ჩემს კაბინეტამდე,თითქოს არაფერიც არ მომხდარა.
ქუსლების კაკუნით ვბურღავ მარმარილოს იატაკს,კვლავ კანდელაკის კაბინეტთან ვჩერდები,რამოდენიმეჯერ ვაკაკუნებ და შევდივარ.
- უფროსო,შეიძლება?
- მოდი რობაქიძე.
ლეპტოპიდან თავამოუღებლად მპასუხობს და მის წინ სავარძელში ვთავსდები.
თვალებს ნერვიულად ვისრესს,არ ვიცი მეჩვენება თუ არა,მაგრამ ალექსანდრეს კაბინეტში საშინელი დაძაბულობა იყრის თავს.
ის დგება,ჩემ წინ ჩერდება და მაგიდას თეძოებით ეყრდნობა,მკერდზე ხელებს იწყობს და მაკვირდება.
მე კი ვცდილობ,ტირილისგან აწითლებული თვალები დავმალო,და ჩემს თითებს ვუყურებ,ათასნაირად რომ ვხლართავ..მისი სიახლოვეც მაფორიაქებს,საერთოდ მავიწყებს მომხდარს,თვალებს ნელნელა მისკენ ვაპარებ და ვამჩნევ მის ტუჩის კუთხეში გაპარულ ღიმილს,მრავლისმეტყველ მზერასთან ერთად.
- რა ხდება,რობაქიძე.
- მგონი ძალიან ვაწყენინე ჩემს ყველაზე ახლო მეგობარს.
ალექსანდრე იღიმის,ჩემკენ იხრება და თითებით ნიკაპზე მეხება.
- რობაქიძე,შენ გამომძიებელი ხარ..ეს შენი პროფესიაა.
- ვიცი..
- კარიერა პირად გრძნობებში არ უნდა აურიო.
- როგორც თქვენ აკეთებთ ამას?
თითქოს გულნატკენივით ამოვილაპარაკე,ალექსანდრემაც თითები მომაშორა სახიდან,წელში გასწორდა,კაბინეტის კარში გასაღები რამოდენიმეჯერ გადაატრიალა და ისევ შემომიბრუნდა.
- კარგ ხასიათზე დასადგომად,გასულ ღამეს გაგახსენებ,რობაქიძე.
ნერწყვს ხმაურიანად ვყლაპავ და თვალებს ვქაჩავ.
ოჰ..როგორ,აშკარად ორაგულის სალათს არ გულისხმობს..მიდი,გამოიშტერე თავი გამომძიებელო,როგორც ყოველთვის.
შინაგანი მე ისევ დამცინის და რა თქმა უნდა ვხვდები ბატონის ჩანაფიქრს.
- კი,მაგრამ..აქ? თქვენს კაბინეტში,უფროსო?!
ენა მებმევა და ძლივს ვსაუბრობ ერთიანად ათრთოლებული.. მისი შეხებაც არ მჭირდება,მხოლოდ მისი სიტყვები რომ აღმაგზნებდეს.
ისევ თვალებში ცეცხლი უტრიალებს,ტუჩს ილოკავს და ჩემკენ იხრება,სავარძლის გარშემო ეყრდნობა ხელებით და ძალიან ახლოს სწევს სახეს.
- აირჩიე,სად გაგ*იმო,მაგიდაზე თუ აქ!
თითებს ყელიდან მკერდის მიმართულებით ასრიალებს და თვალებს ძლიერად ვხუჭავ.