ხელს მტაცებს,სხეულზე მიკრავს, ერთ ხელს ზურგზე მიჭერს,მეორეთი კი თმაშია ჩაფრენილი..
- რა საძაგელი ხარ,რობაქიძე! ძალიან საძაგელი..
ჩემს ტუჩებზე ჩურჩულებს და მოულოდნელად მკოცნის,ენით ტუჩებს მიხსნის,მუცელში არსებული სითბო,რომელიც ერთ წერტილში იღვრება,მთელ სხეულში იფანტება,სურვილი გონებას მიბინდავს,ოხ როგორ მინდა ეს კაცი.. ვუყურებ მის ლურჯ სფეროებს,რომელიც დაჟინებით შემომცქერის,მაგრამ მომენტალურად ჩერდება.
- თავს ძლივს ვიკავებ,ჩემსავე მაგიდაზე არ გადაგაწვინო და აქვე არ გაგ*იმო! არასდროს მემორჩილები რობაქიძე...არასდროს..
- მაპატიეთ ბატონო ალექსანდრე..
გონებაში მხოლოდ მისი ორი სიტყვა მიტრიალებს " თავს ძლივს ვიკავებ" არადა,როგორ არ მინდა შეიკავოს..
ვცდილობ მის ბაგეებს მივწვდე,მაგრამ ამის გასაქანს არ მაძლევს,საშინლად მკაცრი მზერა მისწორდება და ისევ მისი ხშირი სუნთქვა,საშინლად არომატული ჰაერი,რომელიც ნესტოებამდე აღწევს და უფრო მეტად მიტანს ვნებების კორიანტელი..თვალები მებინდება,თითქოს ფეხებში ძალა მეცლება,ვეღარც ხელებს ვგრძნობ,ვერც ალექსს,ყველაფერს უკუნითი სიბნელე მოიცავს და მაღვიძარას გამაყრუებელი წრიპინი,მაშინვე თვალებს სწრაფად ვახელ,მთლიანად ოფლში ვცურავ და ვცდილობ აჩქარებული გულისცემა დავიმშვიდო.
- ჯანდაბა..
ისევ ეს სიზმრები..ისევ ალექსანდრე..როდემდე უნდა გაგრძელდეს?! გამშრალ ტუჩებს ენით ვისველებ,თუმცა სიზმრით ნასიამოვნებს მაინც მეტანება ღიმილი უნებურად,
პიჟამაზე პლედს ვიხვევ,ფეხებს ჩუსტებს ვუყრი და სამზარეულოში გავდივარ,გაზზე ჩაიდანს ვადგამ,როცა კარზე შეუწყვეტლად გრძელდება კაკუნი.
კარს ვაღებ თუარა,თვალცრემლიანი დაქალი მეგებება წინ,რომელიც ხელის ზურგით იმშრალებს სახეს და პირდაპირ მისაღებ ოთახში გადის.
- რა ხდება?
გაკვირვებული სწრაფად კარს ვხურავ და მისკენ გავბრივარ.
- გინეკოლოგთან ვიყავი,ლილე..
- მერე?!
- ძალიან ცოტა შანსია იმის,რომ შვილი მეყოლოს..გესმის?!
ჩემს ქმარს შეიძლება ერთი შვილიც კი ვერ ვაჩუქო..
ჩანთას ძირს აგდებს და ხელებს სახეზე იფარებს,გვერდით ვუჯდები და მეც ცრემლები მაწვება თვალებზე,სიცივისგან გაყინულს ჩემს პლედს ვახვევ და სახიდან ცრემლებს ვწმენდ,ვდილობ რამით გავამხნევო..
- კარგი რა,გთხოვ ნუ ტირი.. რამდენი საშუალება არსებობს იმის,რომ შენი საკუთარი შვილი გეყოლოს,მიუხედავად იმისა რომ ბუნებრივად ვერ ფეხმძიმდები..მედიცინა წინ მიიწევს ჩემო ლამაზო..
- ხო ლილე,მედიცინა წინ მიიწევს,მაგრამ არ მაქვს იმდენი ხელფასი რომ ხელოვნურ განაყოფიერებაზე ვიფიქრო,არც ჩემს ქმარს,არც მე.. ვერ ვეტყვი რომ მამამისის ბიზნესს დაუბრუნდეს,ვერ ვეტყვი რომ ისევ იმ არაკაცთან წავიდეს ამის გამო..
- კარგი,კარგი..დამშვიდდი..დამშვიდდი..
- მაპატიე,სახლში არ მინდოდა ასე წავსულიყავი.. ვერც მარიამთან მივიდოდი,ჯერ ეხლახანს შექმნა ოჯახი და არ მინდა ჩავუმწარო ბედნიერი დღეები..
- კარგი რა ანასტასია,რას მიხსნი?
- აუ ლილე...დემეტრეს ეს როგორ ვუთხრა.. როგორ..
რომ მიმატოვოს?რომ მობეზრდეს ასეთი ცხოვრება?
- რა?ანასტასია შენ მას ისე უყვარხარ,როგორ მიგატოვებს?
- შვილი რომ მოუნდეს სხვა ქალისგან?
- კარგი რაა..დარწმუნებული ვარ გეყოლება,ის მცირედი პროცენტი რაც არსებობს,გამოიყენე,იბრძოლე,გესმის?
- ხო..
- წამოდი,ჩაიდანი მიდგას გაზზე,ჟოლოს ჩაის დაგალევინებ,შენ რომ გიყვარს..
მე და ტასომ ბევრი ვისაუბრეთ,ვეცადე მისი ცრემლიანი თვალებისთვის ისევ გამეღვივებინა ბედნიერების ნაპერწკლები,არ უნდოდა დემეტრესთვის ეთქვა,რომ შესაძლოა შვილი არ ჰყოლოდა.. რა თქმა უნდა მისი მესმის,ეს ყველა ქალისთვის ძალიან მტკივნეულია თემაა,განსაკუთრებით მათთვის,ვინც მატერიალურად უზრუნველყოფილი არ არის,ვერ ანებივრებს მდიდარი დედიკო ან მამიკო..
კარის ზღურბლზე მდგომს,კიდევ ერთხელ ვეხვევი ძლიერად,ისიც ქუსლების კაკუნით ჩადის კიბეებზე,მე ჯერ კიდევ პიჟამოებში გამოწყობილი მაჯას დავყურებ,ამის დედაც.. დღესაც რომ დავაგვიანო ბატონი "მკვლელის თვალებიანი" გილიოტინაზე დამკიდებს..
ფორმას სწრაფად ვიცვამ,დაუმორჩილებელ თმას ცხენის კუდად ვიკრავ და სახეზე ერთი კულულა წინ ჩამომდის,მაინც ვერ გავუმკლავდები,ტუჩიდან გამოშვებული ჰაერით ვცდილობ სახიდან მოვიშორო,რა თქმა უნდა უშედეგოდ,ქუსლებს ფეხებს ვუყრი,აბა ბუნებამ ჩემთვის არ დაიშურა თვალუწვდენელი სილამაზე და არც შხვართი ფეხები,ამიტომ ჩემს 1.70-ს უკვე 5 სანტიმეტრს ვუმატებ ჩემი კაკუნებით და აჰა,როგორც იქნა ქალს ვგავარ..
რაღა მაინც და მაინც დერეფნის ბოლოს არის ეს დასაწვავი კაბინეტი.. ვბუტბუტებ და ჩემს კაბინეტამდე ქუსლებს კაკუნი გააქვს,თანამშრომლებს ფართოდ ვუღიმი და კარს გასაღებს ვუყრი.
მაშინვე ტელეფონს ვწვდები და ანა მარიას ვთხოვ სასწრაფოდ ყავა შემომიტანოს,იქნებ გამინათდეს გონება დღევანდელი სიზმრის შემდეგ.
- ლილე,სწრაფად შემოდი ლაღიძე მოიყვანეს..
კარში ამაშუკელი ჰყოფს თავს.
- იპოვეს როგორც იქნა ეგ გაიძვერა?!
- ჰოო იპოვეს,იპოვეს,მოდი..
- ლაღიძეეე..ნამდვილი წურბელა ხარ! ეხლა ვეღარ გაგვისხლტები ხელიდან,ნაბი*ვარო..
საგამოძიებო ოთახში სწრაფი ნაბიჯით შევდივარ,ლაღიძის მომცინარ სახეს ვუყურებ და წინ ვუჯდები არაფრისმთქმელი მზერით.
- დაკითხვას აწარმოებს გამომძიებელი ლილე რობაქიძე!
ჩემი კარიერის წამოწყებიდან მემილიონედ ვამბობ ალბათ ამ ფრაზას აწ უკვე გაუაზრებლად და რკინის მაგიდაზე ხელებს ვაწყობ.
- სასიამოვნოა წითუროო...როგორც იქნა მიპოვეთ..
- კი,როგორც იქნა და ჰოპ,პირდაპირ ციხეში ამოყოფ თავს,იქიდან კი ვეღარსად გაძვრები..თუ რა თქმა უნდა მაიკლ სკოფილდი არ ხარ..თუ ხარ?!
- ამის დედაც..გამომძიებელი ლილე იუმორს არ უჩივის?
- შენ გხედავ და უკვე კარგ ხასიათზე ვარ,ეხლა კი დაფქვი ყველაფერი,სანამ ჩემმა ბიჭებმა დაგაფქვევინეს მრავალნაირი გზით..დამიჯერე,არჩევანი ბევრია..
- ტყუილად მიყურებ მაგ ლამაზი თვალებით,ჩემგან ერთ სიტყვასაც ვერ მოისმენ ჟღალო...
- ესე იგი თანახმა ხარ,სამუდამო აიკრა?!
- სამუდამო?!
წამიერად სიცილი სკდება,სკამს ზურგით ეყრდნობა და პირდაპირ თვალებში მიყურებს.
- მკველობაში თანამზრახველობა,ფულის გათეთრება,ნარკოტიკები,მკვლელობის კვალის გაქრობა.. აღიარე ყველაფერი,იქნებ მდგომარეობა შეგიმსუბუქდეს და სამუდამოს გადაურჩე.
- *ლეზე მკ*იდია...რამდენიც გინდა იმდენი მომისაჯე.
- ღმერთმანი...ნუთუ ასე დაგიმონა იმ მაფიოზმა,სიცოცხლეს რომ სწირავ?!
- როგორც გინდა ისე ჩათვალე...
- ანუ,დასაკარგი არაფერი გაქვს?!
- არა!!!
- არც არავინ?!
წარბები შეჭმუხნა,თითები ნერვიულად აათამაშა და მზერა ამარიდა,მაშინვე მივხვდი,ლაღიძეს მტკივნეულ ადგილას დავაჭირე ფეხი... მეც სწორედ ეს მინდა,ახლა ჭრილობაზე მარილსაც მოვაყრი და უკვე კმაყოფილი,ლაპარაკს ვაგრძელებ.
- ნუცა.. ესე იგი,ნუცას ბედი არ განაღვლებს?!
- ნუცა არაფერ შუაშია!!! გამომძიებელო...ნუცათი მანიპულირებას შეეშვი,მაინც არაფერს ვიტყვი!
- სამაგიეროდ შენი მაფიოზი დაიწყებს ნუცათი მანიპულირებას მალე..მერე,შენ ამაყად იჯდები გისოსებს მიღმა,როცა შენს ცხოვრების სიყვარულზე საზარელ ამბებს შეიტყობ..
- ამის დედას შევეც* გეყოფააა!!!
- ის მაფიოზი თავს აღარ დაგანებებს..შენი კოშმარი იქნება მთელი ცხოვრება,ვერც ნუცა იცხოვრებს მშვიდად და მუდმივ შიშში იქნები..მასაც მოიშორებს,შენც მოგიშორებს..
- გეყოფააა!!!!
- თქვი,თქვი ვინ არის შენი მაფიოზი..აქედან მალე გაგიშვებთ და ყოველგვარი კრიმინალის გარეშე,წესიერ ცხოვრებას შეძლებ საყვარელ ქალთან ერთად..არ გინდა?
- მე ვთქვი!!! ვერაფერს მათქმევინებთ,ვერაფერს!!!
- შენს საქმეს არც ერთი ადვოკატი არ ჰკიდებს ხელს..ვიცი,იმ გაიძვერა მაფიოზს ვერავინ დაუპირისპირდება და ამას ამიტომაც ვერ ბედავენ..ნამდვილად ცუდადაა შენი საქმე.. მე დაგტოვებ,გონება გაინიავე,იქნებ რამე გაიხსენო და მომიყვე..
- გამომძიებელო...
მისი სიტყვა უკან მეწევა,რაზეც წამიერად ვტრიალდები და მის ირონიულ სიფათს ვეჯახები.
- მაფიოზს ვერავინ დაიჭერს,რადგან ის პირადად ნანახი არავის ჰყავს.
სურვილი მიჩნდება მაგიდაზე თავი ვარტყმევინო და იქვე დავაკლა,ამიტომ კარს ხმაურიანად ვხურავ,ვტრიალდები და პირდაპირ ალექსანდრეს ვეკრობი სხეულზე.
- უკაცრავად..
ჯანდაბა..მის ყოველ დანახვაზე ჩემი ეროტიული სიზმრები მახსენდება მასთან ერთად,ნერწყვს ისე ძლიერად ვყლაპავ,ყელში მეჩხირება და ხველებაც კი მიტყდება..ის კი,როგორც ყოველთვის დამყურებს დესპოტივით,წარბაწეული,ვითომც არაფერი.
- რა ხდება ლაღიძის საქმესთან დაკავშირებით?
- არაფერს არ ამბობს უფროსო..თავისი მაფიოზის ერთგულია.
- მერე,არ იცი,როგორ გატეხო ერთგული კაცი?!
თვალებში ვუყურებ,როგორ მინდა ახლა ვუთხრა,რომ მხოლოდ მისი გატეხვა ვერ მოვახერხე,რატომ მომექცა ასე საშინლად,საერთოდ რას ნიშნავს ეს ყველაფერი..თუმცა ამის გამბედაობა არ მყოფნის..ის,ის და მისი ტირანული ხასიათი მაკავებს,მეშინია,რომ ისევ გული მეტკინება მის სიტყვებზე და უფრო მეტად დავკომპლექსდები,ისევ მისი კითხვა მიტრიალებს თავში და ამაყად ვპასუხობ.
- რა თქმა უნდა,ვიცი უფროსო.
ჩვენს შორის სიახლოვეს და დაძაბულობას მათე ხსნის,რომელიც როგორც ყოველთვის ციბრუტივით დარბის აქეთ-იქით,ახლა კი უფროსს ატყობინებს,რომ ვიღაც ქალია მასთან და კაბინეტთან ელოდება.
- უფროსო,ვიღაც ქალი გელოდებათ..
ამბობს ქოშინით და ამავდროულად მე შემომცქერის.
- კარგი,დაგტოვებთ. საქმეებს მიხედე რობაქიძე.
- თითქოს მე არ ვიცოდე საქმეებს მივხედო თუ არა!
ვბუტბუტებ და ამაშუკელის მუჯლუგუნს ვგრძნობ მუცელში.
- გააფრინე?!
- და შენ?! რომ გაიგოს,სად მიდიხარ?!
- ის ქალი ვინ არის?!
- ბოდიში ლილე,გაცნობა ვერ მოვასწარი მომეკითხა ამ ბიჭთან რას აკეთებ თქო..
- სერიოზულად,მიპასუხე!
- ლილე არ ვიცი რა გავაკეთოო? ისე,კაი ნაშა კი არის..
ღიმილი ეპარება სახეზე და ახლა მინდა ყველას ბრაზი მასზე ამოვანთხიო..ქუსლების კაკუნით შევდივარ კაბინეტში,ბრაზი ერთიანად მაწვება,ბრაზი და..ეჭვიანობა..ჰო,საუბედუროდ ვეღარც უარვყოფ,მე მასზე ვეჭვიანობ,თანაც ისე,რომ მინდა ახლა შევუვარდე ორივეს და იქვე ჩავკლა ის საზიზღარი ქალიც,ვინც არ უნდა იყოს!
საათს ვუყურებ,წუთებს და წამებს ვითვლი,ცალკე ლაღიძეზე მეფიქრება,ვინ არის ის მაფიოზი,რომელიც ასე სუფთად ძვრება ყველა საქმიდან,ყველა მკვლელობას ასე პროფესიონალურად რომ ფარავს..იქნებ,მართლაც ნანახი არ ჰყავს ლაღიძეს ეს მაფიოზი,ან შეაშინეს და არ ამბობს..
ორივე საფეთქელზე თითებს ვიდებ და კანს ვიზელ,არც ოთხმაგი ესპრესო მშველის,ვხვდები საშინლად გადავიწვი ამდენი ფიქრით..საათს ვუყურებ,შესვენება მეწყება და კაბინეტიდან გამოვდივარ,ისევ დერეფნის მიმართულებით,აი ისიც.. ფეხები ლამისაა მომეკვეთოს,კედელს ხელით ვეყრდნობი,ალექსანდრე გამოდის ქალთან ერთად,მის წელზე აქვს ხელი შემოხვეული,ის კი ნიანგის ცრემლებად იღვრება..
წელში ვსწორდები და წინ მივიწევ,ისე რომ არც კი ვიხედები მისკენ..სიჩუმით ჩამოწვენილ სივრცეში,ისევ მისი ხმა მესმის.
- რობაქიძე,კაბინეტში შედი.
მეც არ ვაყოვნებ,მისკენ ვტრიალდები გულზე ხელებდაწყობილი.
- შესვენების საათი მაქვს,უკაცრავად.
ჩემი მეორე მე ძირს ეცემა და ისე იცინის,მუცელზე ხელები უჭირავს,არაა,ნამდვილად გააფრინე ლილიან!
- რობაქიძე!!
ჯანდაბა..რა ჯანდაბა გინდა,რაა..რა გინდა! უხ,პირში მივახლიდი ეხლა იმას რაც საჭიროა..სახეს ვალაგებ,ღიმილს ვიკრავ და ისე ვტრიალდები,პასუხის გაცემას არც კი მაცდის,მკლავზე ხელს ძლიერად მჭიდებს და სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით,შემათრევს მასთან,კარს კეტავს და ისეთი დაძაბული მიყურებს,მგონია პირიდან ცეცხლს გამოუშვებს დრაკონივით.. ნამდვილად კარგი შედარებაა,ბატონ ტირანზე.
- როგორ ბედავ შეწინააღმდეგებას?!
უკან უკან ვიწევი და მაგიდას ვეკრობი,ჩემი სიზმარი ისევ ტივტივებს გონებაში და ტუჩის კუთხეში ღიმილიც მეპარება..
- ბატონო ალექსანდრე,როდესაც თანამშრომელს შესვენების საათები აქვს,მაშინ არავის აქვს უფლება ის შეაწუხოს,ასე არ არის?!
კი ლილიან,არ აქვს უფლება,იმ შემთხვევაში თუ ის ვაკე-საბურთალოს განყოფილების უფროსი არაა,ჩემი მეორე მე არ ჩუმდება და ხელებს ერთმანეთზე ისრესს.
- გამომძიებელო რობაქიძე,მგონი გავიწყდება ვის ელაპარაკები!!!
- არა!! არ მავიწყდება!! რა გინდათ ჩემგან?!
ბრაზი ნელნელა სკდება საპნის ბუშტივით და მე თვითონ ვგრძნობ,ჩემს თავს აღარ ვეკუთვნი..
ჩემკენ სწრაფი ნაბიჯებით მოდის და პირდაპირ მკლავებში მაფრინდება,მისი სუნთქვა სახეზე მეფრქვევა,თუმცა თვალსაც არ ვახამხამებ,წარბშეკრული ვუყურებ ჯიუტად.
- ამის დედაც.. რატომ მაგიჟებ?!
ის უკვე ღმუის და ხმაურიანად ისუნთაქვს ჰაერს ნესტოებით.
- რაა?
- რატომ მაგიჟებ,რობაქიძე!!! ჭკუიდან გინდა შემშალო?!
- შეიშალეთ,უფროსო!! არ მეშინია!!
ეს უკვე კულმინაცია იყო,ვის ახსოვს გარემო,საკუთარი სახელი და გვარი,ენა მამული ან სარწმუნოება,ალექსანდრეს თვალებს როცა ვუყურებ და შიშისგან ლამისაა იმ ქვეყნად წავიდე.
სხეულის ენით ვხვდები,ისევ კოცნას აპირებს,თეძოებით მაწვება და ხელებს ჩემს უკან,მაგიდაზე აწყობს,მთლიანად გამომწყვდეული ვყავარ და განძრევის საშუალებაც არ მაქვს,მხოლოდ ლაპარაკი შემიძლია,მაგრამ ამჯერად არ ვნებდები.
- არ გაბედო ბატონო ალექსანდრე,არ გაბედო შემეხო!
- რა ცუდი გოგო ხარ,ლილე..და თან რა სასიამოვნოდ ტკბილი..გემრიელი..
ქვედა ტუჩს ილოკავს და ვნებაამღვრეული შემომცქერის,მუცელში ისევ უწინდელი სიმხურვალე მეღვრება,ჩემი გული კი ისე დახტის ლამისაა საგულედან ამოვარდეს!
წელზე ძლიერ ხელებს ვგრძნობ და სრუილად გაუცნობიერებლად ვხვდები,რომ მის მაგიდაზე ვზივარ.
მოქნილ თითის ბალიშებს ჩემს ყელზე დააცოცებს,ფრთხილად ეხება არტერიას,რომელიც სწრაფად ჩქეფავს,ლავიწის ძვალზე ატარებს თითებს და ყოველ ჩემს რეაქციას სიამოვნებით აკვირდება.
- ძალიან ლამაზი ხარ.
მინაბულ თვალებს სწრაფად ვახელ,ბატონ მბრძანებლობის მოყვარულს ლამაზი ვგონივარ?! თვით ალექსანდრე კანდელაკი,ნამდვილი ხელოვნების ნიმუში ჩემზე ამბობს,რომ ლამაზი ვარ?! ღმერთო ჩემო,ეს კაცი ნამდვილად დამცინის,ან მართლა უნდა ჩემი ჭკუიდან შეშლა,ლოყები ისე მიხურს,ალბათ ჭარხლისფერი მიხდება კანი ერთიანად და ვცდილობ როგორც ყოველთვის,რაიმე სისულელის თქმით გავაფუჭო ყველაფერი.
თითებს მკერდისკენ აცოცებს,პიდჟაკის შიგნით სწვდება და ძალიან ნაზად უჭერს,პირიდან ოხვრა მწყდება,თავს უკან ვწევ და ყელზე მისი ტკბილი ტუჩები მეკრობა...
- ასეთს რას მიკეთებ,რობაქიძე?!
ხელებით თავს მაწევინებს და თვალებში მიყურებს,სწრაფად ეტანება ჩემს ტუჩებს და ხარბად მკოცნის,ჩვენი ენა და ტუჩები ერთმანეთს ერწყმის.
ხელს უფრო ძლიერად მხვევს და მთლიანად სხეულზე მიკრობს,ხელებს თეძოებზე დაასრიალებს და მიჭერს.
ღმერთო ჩემო,მის ერექციას უკვე მუცელზე ვგრძნობ,ვგრძნობ როგორ ვუნდივარ,ახლა,ამ წუთას.. ამ წამს..მე ბატონ ალექსანდრეს ვუნდივარ..
ალბათ,ჩემი დილის სიზმარიც ახდებოდა,რომ არა კარზე კაკუნი და ალექსანდრეც სხარტად მომშორდა,სახეზე ორივე ხელი ჩამოისვა და მეც მაგიდიდან ჩამოვხტი,ტუჩებზე ორი თითი ჩამოვისვი,სადაც ისევ მისი არომატი ხვდებოდა ყნოსვის ორგანოს.
პიდჟაკს სწრაფად ვისწორებ და სკამზე ვჯდები,ფაილებს ვათვალიერებ და ახალი საქმეების ძიებაში ვარ,ყველანაირად ვცდილობ საქმიანი გამომძიებლის ვიზუალი ავიკრა,არადა ამ დროს ჩემს ორგანიზმში სისხლი დუღს,ტუჩის კუთხეში მეღიმება და ალექსანდრეს ყვირილზე ძლივს ვცდილობ სიცილი შევიკავო.
- ეს რომ არ გეთქვათ,ვერ მოითმენდით?!
- დიახ უფროსო,მაგრამ დილით მთხოვეთ,როგორც კი მზად იქნებოდა შემომატანა..
- ვმუშაობ,არ მცალია!! გაფრთხილებული მყავს ყველა,რა გინდა ასეთი უპასუხისმგებლო საქციელის გამო გაგათავისუფლოთ?!
- მაპატიეთ.. მაპატიეთ..
სკამიდან სწრაფად ვდგები,ალექსანდრეს თვალებში ვუყურებ და მაცდურად ვუღიმი.
- ბატონო ალექსანდრე,მგონი ჩვენს საქმეს უკვე მოვრჩით,შეგიძლიათ ფაილებს გადახედოთ.
კარში მდგომი თანამშრომელი პირღია მიყურებს,ალექსანდრეს კი თვალები სცვივდება ბუდიდან,ტუჩებს კუმავს სიბრაზისგან და ერთი ხელით კედელს მიყრდნობილი,ისე მიყურებს თვალებში ტყვიები რომ ელაგოს,ყველას მე მესროდა.
ჩემი თავით კმაყოფილი,კაბინეტში შევდივარ,კარს ვხურავ და კედელს ვეკრობი..ვცდილობ სუნთქვა დავირეგულირო ჯერ კიდევ მის კაბინეტში მომხდარის გამო..