დილით ლიას სიცილი მაღვიძებს, წამოვდექი, მისაღებში გავედი და რას ვხედავ? ნინი, ვაჩე და ლუკა ბებიაჩემთან ერთად ყავას მიირთმევენ. ვაკო არ იყო და ცოტა გამიკვირდა. ის ხომ სულ ვაჩესთან და ლუკასთან ერთად არის.
-აი ნიაკომაც გაიღვიძაა! -ნინი წამოხტა, ჩემსკენ გამოიქცა, ჩამეხუტა და ლოყაზე მაკოცა.
-დილამშვიდობისა ყველას. ასე ადრე აქ რამ მოგიყვანათ? -ვეკითხები ბიჭებს.
-მოგვენატრე და მოვედით! -თქვა ლუკამ. -თან დღეს ჩემი დაბადების დღეა ამიტომ გადავწყვიტეთ გართობა დავიწყოთ!
-მართლაა?! მაპატიე არ ვიცოდიი… დაბადების დღეს გილოცავ საყვარელო! -ლუკასთან მივედი, ჩავეხუტე და ხმაურიანად ვაკოცე ლოყაზე.
-მადლობა ძვირფასოო… ახლა კი მიდი გაემზადე თორემ დაგვაგვიანდება!
-კარგი ახლავეე! -სააბაზანოსკენ უნდა წავსულიყავი, მაგრამ უკან მოვბრუნდი და ლუკას გაკვირვებულმა შევხედე. -მოიცა რათქვიი? დაგვაგვიანდებაოო? რომელი საათია?
-საღამოს შვიდი ხდება! -სიცილით მეუბნევა ვაჩე.
-არარსებოობს! ამ დრომდე მეძინააა?! -თვალებ დაჭყეტილი ვუყურებდი მათ.
-არაუშვს მიდი გაემზადე! -მეუბნევა ლუკა და ეგრევე სააბაზანოსკენ მივდივარ. ვიბანავე, თმები დავივარცხნე და ოთახში შევედი, თეთრი კაბა ჩავიცვი, თეთრი ბოტასები და გამოვედი.
-წავედით? -ვიკითხე და ყველა ფეხზე წამოდგა.
-წავედით… ეგ კაბა ძაან გიხდება ნიი... -მეუბნევა ლუკა.
-მადლობა ლუკიტოო. -ვუთხარი და ლიაკოს დავემშვიდობეთ, გავაფრთხილე რომ დღეს ნინისთან დავრჩებოდი.
-აბა თქვენიცით ბიჭებო გოგოებს მიმიხედეთ!
-მაგაზე არ ინერვიულოთ! -მიუბრუნდა ლუკა. ცოტახანში ერთ-ერთ ბარში მივედით. მაგიდასთან დავჯექით, ბევრი სასმელი შევუკვეთეთ, მალე ვაკოც მოვიდა და ყველას მოგვესალმა. რომ დამინახა თვალი ჩამიკრა და გაიღიმა. ბევრი დავლიეთ, ვილაპარაკეთ, ვიცინეთ და მერე ცეკვა დავიწყეთ. მე და ლუკა გიჯებივით ვცეკვავდით. ვაკოსკენ გავაპარე თვალი რომელიც თავისს ადგილზე აღარ იყო. აქეთ-იქით გავიხედე და დავინახე ვიღაც გოგოს ეფლირტავებოდა. უცებ ორივე ადგნენ და საპირფარეშოსკენ გავიდნენ. გავბრაზდი და გარეთ გავედი ჰაერზე. ნეტა რატომ ვბრაზედები, ან საერთოდ რაში მაინტერესებს რას იზავს ვაკო. არც კი მომწონს. გუშინდელი ღამე გამახსენდა და ნერვები მომეშალა. რატომ ვაკოცე? არ უნდა მიმეცა მისთვის ამის უფლება, თან მას გონია ახლა რომ, მე ის მომწონს. -ღმერთოო რადავაშავე ასეთი რომ, ამ ბიჭს გადავეყარე? თავი მაღლა ავწიე და ცას შევყურებდი.-ნია რას აკეთრბ? ვუთხარი ჩემ თავს და შიგნით შევბრუნდი.
ის კიდევ არ ჩანდა, ჩემ ადგილზე დავჯექი და გოგოებთან მოცეკვავე ლუკას ვუყურებდი.
-ნიი… რაგჭირს ჩემო ლამაზო? -მეკითხება ვაჩე. -წამო ვიცეკვოთ! -ამაყენა და ამ დროს წნარი მუსიკა ჩაირთო. ვაჩეს თავი მხარზე დავადე და ისე ვცეკვავდით. ცოტახანში მუსიკაც დამთავრდა. ვაჩე ნინისკენ წავიდა, მე კი ჩემ ადგილზე დავბრუნდი, ვაკოც გამოჩნდა, ჩემსკენ წამოვიდა, გვერძე მომიჯდა და მუხლზე ხელი დამადო.
-რა გჭირს? -მეკითხება ისე თითქოს მართლა აინტერესებდეს. ალბად ჩემი დაბღვერილი სახე შეამჩნია
-არაფერი რა უნდა მჭირდეს? უბრალოდ დავიღალე. -ძალით გავუცინე.
-წამო ვიცეკვოთ არ გინდა?- უარის ნიშნად თავი გავაქნიე, მან კი ხელი მომკიდა და საცეკვაოდ გამიყვანა, წელზე ხელები შემომხვია და ნელა ცეკვა დაიწყო. გვერძე გავიხედე, დავინახე ნინი და ვაჩე როგორ უყურებდნენ ერთმანეთს, როგორი ბედნიერებიიყვნენ ერთმანეთი რომ ჰყავდათ. შემდეგ ლუკაც დავინახე ვიღაც გოგოსთან ცეკვავდა, აი უკვე აკოცა კიდეც. შემდეგ ისევ ვაკოს შევხედე, ისე თბილად მიყურებდა რომ გამიკვირდა. მერე ის ბო*ი გოგო გამახსენდა, ვაკოს მკლავებში თავი არაკომფორტულად ვიგრძენი და გამოვეცალე.
-ნია რა გჭირს? -მეკითხება ისევ.
-არაფერი! -ვუთხარი და გარეთ გამოვედი. ვაკოც უკან გამომყვა. მომიახლოვდა რაღაცის თქმას აპირებდა, მაგრამ უცებ ბარის კარები ვაჩემ გამოაღო.
-ნიაა… მე ვაჩესთან ვრჩები დღეს და ხომ არ გეწყინებაა? -მეკითხება ნინი სიცილით.
-არა საყვარელო წადი! მე სახლში წავალ! -მეც სიცილით ვეუბნევი. დღეს ძალიან ბევრი დავლიე, ფეხზე ძივს ვიდექი.
-კარგიი… წავედით ჩვენ მიყვარხაართ! -ლუკაც იმ გოგოსთან ერთად წავიდა. დავრჩით მე და ვაკო ბარის კარებთან.
-ჩვენ რა ვქნათ? წავიდეთ? -მეკითხება ვაკო.
-სახლში ვერ მივალ, ლიას ვუთხარი რომ ნინისთან ვრჩებოდი. -მხრები ავიჩეჩე. -რომ ვუთხრა აღარ დავრჩითქო რამეს იეჭვებს, მერე გამოკითხვას დამიწყებს რამე ხომ არ მოხდაო, მე კი ახსნის თავი არ მაქვს.
-მაშინ წამო ჩემთან წავიდეთ! -შემომთავაზა ვაკომ და მეც დავთანხმდი. მალე ვაკოს ბინაშიც შევედით. ძალიან გემოვნებიანად ჰქონდა მოწყობილი. ოთახში შევიდა პირსახოცი მაიკა და შორტი გამოიტანა. -ეს აიღე და სააბაზანოში შედი წყალი გადაივლე. -მეც დავემორჩილე მის ბრძანებას, სააბაზანოში შევედი. მისი შორტი და მაიკა გადავიცვი. გამოვედი და მის ოთახში შევბლატუნდი. ის წელს ზემოთ შიშველი იყო, მისი ნავარჯიშები სხეული რომ დავინახე მივაშტერდი, ჩემს რეაქციაზე კი სიცილი დაიწყო. -აქ მე ვიძინებ, შენ კი გვერძე ოთახში! - სააბაზანოში შევიდა. მე ჩემს ოთახში შევედი და ლოგინში ჩავწექი. ცოტახანში ვაკომ კარებზე მომიკაკუნა, შემოვიდა. -ღამემშვიდობისა!
-ღამემშვიდობის! -გაიღიმა და ოთახიდან გავიდა. ვერ დავიძინე რადგან უცხო სახლში მარტო ძილის მეშინია. ნახევარ საათში ავდექი და ვაკოს კარებზე დავუკაკუნე.
-შემოდი! -კარები შევაღე, რომ დამინახა გაუკვირდა, თან უკვე ლოგინში იწვა. -კარგად ხარ?
-კი უბრალოდ... უცხო სახლში მარტო ვერ ვიძინებ და შეიძლება შენთან დავიძინო?- გაიცინა, თავი გააქნია და გამომხედა.
-კარგი შემოდი. -გაღიმებული სახით მიყურებდა.
-მე… აქეთ დავწვები. -ხელით ვანიშნე მარჯვენა მხარეს. მიიწია მეორე მხარეს და მეც ლოგინში ჩავწექი. ზურგი ვაქციე და გვერდულად დავწექი, უცებ ხელები შემომხვია და შევცბი. -რას აკეთეებ? -შევძახე.
-გეხუტები! - წყნარად მითხრა და ხელები უფრო მომიჭირა.
-ვაკო ხელი გამიშვი! ახლავე! -ტონს ავუწიე.
-ან ასე დაიძინებ ან ცალკე ოთახში მოგიწევს ყოფნა, სიბნელეში, მარტო. -ისე მეუბნებოდა უფრო შემეშინდა.
-კარგი ოღონდ ასე ნუმიჭერ! ვეღარ ვსუნთქავ! -ხელები ოდნავ მოადუნა და ჩაიფხუკუნა. თავს ძალიან კომფორტულად ვგრძნობდი. გავიტრუნე და მალევე ჩამეძინა.
-----------

დილით ვაკო ლოგინში არ დამხვდა. ავდექი სააბაზანოში შევედი სარკეში ჩავიხედე და ჩემს თავს ვკითხე. -როცა ვსვავ, ყოველთვის იდიოტურად ვიქცევი და მაინც რატომ ვაგრძელებ დალევას?- სარკეში გაშტერებული ვიყურებოდი. მერე თავი გავაქნიე, მოვწესრიგდი, სააბაზანოდან გამოვედი და ვაკოს შევასკდი, ეგრევე ძირს გავიშხლართე. უცებ ხელში მწვდა და ამაყენა.
-ხომ კარგად ხარ? -მეუბნევა სიცილნარევი ხმით. სახეზე შევხედე, სიცილს ძლივს იკავებდა.
-კი კარგად ვარ! მაგრამ უკეთესად ვიქნებოდი შენ რომ არ მდგარიყავი კარის უკან! -დაბღვერიმა შევხედე და გაეცინა. -უნდა წავიდე! - ვუთხარი და კარისკენ წავედი.
-მადლობას არ გადამიხდი? - ხელი მაჯაზე მომკიდა.
-უკაცრავაად? კარგად ვერ გავიგე, რამითხარიი?! -წარბები მაღლა ავწიე და ისე შევხედე.
-მალდობას არ გადამიხდითქო? თუ გახსოვს გუშინ ჯერ შახლში შეგიფარე, მერე კი… ოთახშიც. -წარბები აათამაშა.
-იდიოტი ხარ! -ვუთხარი და გარეთ გავვარდი. ტაქსი გავაჩერე და სახლისკენ წავედი. ვფიქრობდი გუშინდელ ღამეზე როგორ მეხუტებოდა ვაკო და მეღიმებოდა. მერე გამახსენდა რაც მითხრა - ჯერ სახლში შეგიფარე, მერე კი.. ოთახშიც. -გავაჯავრე.
-უკაცრავად? რამე მითხარით?! -მძღოლი შემომიბრუნდა. მერე მივხვდი რომ ეს სიტყვები ხმამაღლა ვთქვი. არათქო ვუთხარი და გავუცინე. ჩემი თავი დებილი მგონია. უცებ მანქანა გაჩერდა, სახლში შევედი ლიაკო კარებში დამხვდა გაბრაზებული სახით მიყურებდა.
-რა ხდება ლიაკო? -გაკვირვებულმა შევხედე და ლოყაზე ვაკოცე.
-სად იყავი? -მეუბნევა მკაცრად.
-გუშინ ხომ გითხარი რომ ნი...
-ნია მაპატიეე… მე მეგონა სახლში წამოხვედი. -მისაღებიდან გამოვიდა ნინი, მას კი ვაჩე და ლუკაც გამოყვნენ. აი ახლა კი დამერხაა. პირი დავაღე, გავშეშდი და ვეღარაფერს ვამბობდი. ახლა უკვე გასაგები იყო ლიას გაბრაზების მიზეზი.
-მეე… მე…
-ჩემთან იყო! -უკნიდან სანდროს ხმა გავიგე.
-შენ აქ რაგინდა? -გაკვირვებულმა ვკითხე.როდის მოასწრო აქ მოსვლა ნეტა.
-გუშინ ძალიან დათვრა, -გვერდი ისე ამიარა თითქოს, იქ არ ვყოფილიყავი და ლიას ჩამოუდგა წინ. -ბავშვები რომ წავიდნენ ძალიან გვიანი იყო, ნია ჩემთან წავიყვანე. თქვენი შეწუხება არ მინდოდა. მას ჩემს ოთახში ეძინა, მე კი მისაღებში. -ვაკომ გადმომხედა და გაიღიმა. -მე ვაკო ვარ ვაჩეს, ლუკას, ნინის და ნიას მეგობარი. -სათითაოდ ჩამოუთვალა ლიას და ხელი გაუწოდა. ლია ვაკოს ჩაეხუტა, ამ ქცევაზე გაკვირვებული დავრჩი.
-მადლობა რომ ჩემი გოგო მარტო რომ არ დატოვე! - უთხრა ლიამ და ლოყაზე აკოცა. -შენ კი ქალბატონ შენს ოთახში შედი და გამოიცვალე, სასმლის სუნად ყარხარ. -ჩემს კაბას დავსუნე და რამის გული ამერია. ოთახში შევედი, გამოვიცვალე, მოვწესრიგდი და გამოვედი. ლიას მაგიდა გაეშალა ნაირნაირი საჭმლით. ყველა მაგიდასთან იჯდა.
-ბავშვებო რაღაც იდია მაქვს! -ვთქვი და მაგიდასთან დავჯექი. -ქობულეთში წავიდეთ!
-წავიდეეთ! -წამოხტა ლუკა.
-აუუ რაკაიაა! -სახე გაუნათდა ნინის.
-როდის წავიდეთ? -იკითხა ვაჩემ.
-ხვალ! -ვთქვი და ტაში შემოვკარი. -ქობულეთში მეგობარიმყავს შემიძლია დავურეკო და დღესვე მოვაგვარებ ყველაფერს.
-კარგი! და.... რითი წავიდეთ? -თქვა ლუკამ.
-თუ გინდათ მანქანით ან მატარებლით. -ვთქვი. ვაკოს გავხედე. ჩუმად იყო არაფერს ამბობდა.
-ჩემი და ვაკოს მანქანით წავიდეთ! -შემოგვთავაზა ვაჩემ.
-კარგი მაშინ! გადაწყდა. მე და ნინი საყიდლებზე წავალთ, ნინი ჩემთან დარჩება დღეს, ხვალ დილით გამოგვიარეთ აქედან წავიდეთ! -ისე დავგეგმე ნინისთვის არც მიკითხავს. ბიჭები წავიდნენ მე და ნინი საყიდლებზე წავედით, ბევრი ვიშოპინგეთ და მერე სახლსი დავბრუნდით. ჩემი ძმის ყოფილთან დავრეკე, იქ ცხოვრობს, ცუდი გოგო არ არის, მაგრამ მიხარია ჩემი ძმა რომ დაშორდა. ვუთხარი რომ სახლის ქირაობა მინდოდა ზღვისპირას. ეს საქმეც მოვაგვარე, ხვალე რომ ჩავიდოდით დაგვახვედრებდა. მალე დაღამდა ჩვენც დასაძინებლად დავწექით. გამახსენდა რომ ჩემ ძმასთან არ დამირეკია დიდი ხანია და გადავურეკე. ცოტა ველაპარაკეთ. ჩემი გეგმები მოვუყევი, მერე გავუთიშე.
-გუშინ რა მოხდა მომიყევი! -მეკითხება ჩემს გვერძე მწოლი ნინი.
-არაფერი რა უნდა მომხდარიყო. ვაკოსთან წავედი მე სხვა ოთახში მეძინა იმას თავის ოთახში.
-ვისატყუებ ნია?! არ გიცნობდე მაინც. ვიცი რომ მარტო ვერ იძინებ უცხო სახლში! -თვალები გადაატრიალა.
-კარგი ხოო. თავიდან მართლა სხვა ოთახში დავწექი, მაგრამ ვერ დავიძინე, ვაკოს კარებზე მივუკაკუნე და ვუთხარი რომ მარტო ვერ ვიძინებ, შემდეგ კი გვერძე მივუწექი, ხელები შემომხვია, მეკიდე ვერ გავაშვებინე დამემუქრა რომ გამაგდებდა ოთახიდან და ასე მის მკლავებში დავიძინე! -ყველაფერი მოვუყევი, რამის დამალვას აზრი არ ქონდა, რადგან ვერაფერს გამოვაპარებდი.
-ვერ გააშვებინე თუ არ გააშვებინე? -მეკითხება “კისკისით”
-მოკეტეე! ვერ გავაშვებინეთქო! -ვუთხარი და ხელი ვკარი. -შენთან და ვაჩესთან რა ხდება? გუშინ რა ქენით?
-ანუ გაინტერესებს როგორ შევედით ოთახში, როგორ მკოცნიდა და როგორ გამხადა ტანსაცმელი? -მეკითხება სიცილით.
-არა არა იყოს! -ხელები მაღლა ავწიე. -რაც მოსასმენი იყო მოვისმინე, დეტალებში არ მინდა! -ორივეს გაგვეცინა. მერე ჩავეხუტე და ისე დავიძინეთ.
დილით ავდექით, გავემზადეთ. მერე ბიჭებიც მოვიდნენ. ერთი მანქანით წავედით უკან მე ნინი და ვაჩე ვიჯექით, რულზე ვაკო იჯდა, გვერძე კი ლუკა ეჯდა. გზაში მუსიკები გვქონდა ჩართული, მთელი გაზა ბოლო ხმაზე ვმღეროდით. ბოლოს როგორც იქნა ჩავაღწიეთ. ეკო ვნახეთ, ჩემი ძმის ყოფილი, მან სახლამდე მიგვიყვანა. გარედან ძალიან ლამაზი იყო შიგნიდან კი უკეთესი, ვაჩე და ნინი ერთ ოთახში შევიდნენ, სადაც უზარმაზარი ლოგინი იდა. ლუკა და ვაკოც ერთად შევიდნენ, მე კი დავრჩი მარტო ერთ დიდ ოთახში, სამაგიეროდ ჩემს ოთახს დიდი აივანი ჰქონდა, წინ კი უზარმაზარი ზღის ხედი იშლებოდა. არ ვიცი ღამე სად წავიდოდი მაგრამ წუწუნი აღარ დამიწყია ნივთები ამოვალაგე და ყველაფერი დავალაგე. “კუპალნიკები” ჩავიცვი ზევიდან შავი კაბა გადავიცვი და დაბლა ჩავედი ყველა მზად დამხვდა. სანაპირო ჩვენი სახლის პირდაპირ იყო. ახლა ივლისია, შესაბამისად სანაპიროზეც ბევრი ხალხია. კაბა გვაიხადე და წყლისკენ წავედი, დავინახე ვაკო როგორ მიყურებდა, თავს არ ვიქებ მაგრამ ჩემი ტანი ყოველთვის მომწონდა მაღალი და წვრილი ფეხები მაქვს, ასევე წვრილი წელიც და არც მკერდი მაქვს პატარა. წყალშიი შევედი და ვაკოც უკან გამომყვა, ჩემსკენ გამოცურა, მომიახლობდა და წელზე ხელები მომხვია. უცებ გამაჟრუალა, მისი ხელები შიშველ ტანზე რომ შემეხო.
-ძალიან ლამაზიხარ! -მიყურებდა თბილი სახით, ერთი წუთი გავიფიქრე ხომ არ მოვწონვათქო, მაგრამ რათქმაუნდა მივხვდი რომ მას მხოლოდ ჩემი ლოგინში შემოტყუება უნდა და სხვა არაფერი.
-მადლობა... იმიშთვის რომ, გუშინ ბებიაჩემის კლანჭებიდან მიხსენი. -გავუღიმე და მანაც გამიღიმა. ისეთი ლამაზი ღიმილიაქ რომ, არარსებობს არ შეგიყვადეს. იმიტო ეკრიჭება გოგოებს სულ ალბათ და ისინიც ეგრევე იკერებიან. ისინი კიარა, მე დავიკერე რამის ისე მიღიმოდა. თვალებში შევხედე, ფერი შცვლოდა და ზღვისფერი გამხდარიყო.
-მეგობრები ხომ ამისთვის არიან?! -მითხრა და ის ღამე გამახსენდა რომ მაკოცა, ახლაც იგივეს აპირებდა მგონი რადგან ჩემსკენ იწეოდა, უცებ ჩავყვინთე და გავცურე. რომ ამოვყვინთე მისგან შორს ვიყავი. მისკენ შევტრიალდი, იცინოდა, თავი გააქნია, ცოტა გაცურა და შემდეგ წყლიდან ამოვიდა. ცოტახანი კიდევ გავჩერდი, ვცურავდი ჩემთვის წყნარად, ვტივტივებდი წყლის ზედაპირზე, ცოტახანში ამოვედი, ვაკოსგან მოშორებით დავჯექი,ნინი და ვაჩე წყალში იყვნენ, ლუკა კი ვიღაც გოგოს ელაპარაკებოდა, ალბად ახლა გაიცნო. კრემი წინიდან წავისვი და გასარუჯად დავწექი უცევ სახე ვიღაცის ჩრდილმა დამიჩრდილა, თვალები გავახილე, ჩემს წინ კი სიმპატიური ბიჭი დავინახე.
-გამარჯობა! -მუბნევა მხიარულად.
-გამარჯობა! -მეც ვუთხარი.
-მე სანდრო ვარ. -ხელი გამომიწოდა.
-მე ნია. -ვუთხარი და ხელი ჩამოვართვი.
-შეიძლება გვერძე მოგიჯდე?
-კი დაჯექი. -ხელით ვანიშნე. შემომხედა და თავის მწვანე თვალები შემომანათა.
-ჩემი მეგობრები ამბობენ რომ ძალიან ვგავართ ერთმანეთს. -ხელი გაიშვირა მათკენ, იმათმაც ხელი დამიქნიეს და მეც დავუქნიე. -დღეს საღამოს გცალია? მეგობრები კლუბში ვაპირებთ წასვლას და შემოგვიერთდი თუგინდა!
-მეე…
-ნიი რაშვები? -შემაწყვეტინა ლაპარაკი ვაკომ.
-რავი… გაიცანი ეს სანდროა, მეც ახლა გავიცანი, სანდრო ეს კი ვაკოა! -სანდრო ვაკოს დანახვაზე აფორიაქდა.
-ვიცი ვინც არის! - თქვა ვაკომ, ხელი მომკიდა და ამაყენა. დავინახე ვაკოს გაცეცხლებლი თვალები, ნეტა რა მოხდა.
-თქვენ ერთმანეთს იცნობთ? -გაკვირვებულმა ვკითხე.
-კი თან ძალიან კარგად. -ხელი გადამხვია ვაკომ. უცებ ვაჩე და ლუკაც აქ გაჩნდნენ.
-ამ სი*ს აქ რა უნდა?! -გამოხტა ლუკა. რა ხდება არაფერი მესმის.
-წესივრად ილაპარაკე ბიჭო! -ტონს აუწია სანდრომ.
-დაახ*იე აქედან! ჩქარა! -დაუყვირა ვაჩემ.
-შეხვედრამდე ნია! -მითხრა და წავიდა.
-შეხვე… -თქმა ვეღარ მოვასწარი უკვე შორს იყო. -რა… რა ხდება?! -ვაკოს თავის ხელი ისევ ჩემზე ჰქონდა გადახვეული.
-კარგად ხარ სიხარულო? -მეკითხება ვაჩე.
-კიი... კიი! ამიხსენით რახდება?!
-რამე ცუდი ხომ არ გითხრა? -მომიბრუნდა ლუკა. ამ დროს ვაკომ ხელი გამიშვა და სახლისკენ წავიდა.
-არაფერიი! რახდება გამაგებინებთ? -დაჟინებით ვიკითხე. ყვლე გაიტრუნა. ნინი საერთოდ ხმას არ იღებდა ამ დროის მანძილზე, ალბათ მანაც ყველაფერი იცოდა. -ამოიღებთ ვინმე ხმაას?
-ეგ სანდრო… -დაიწყო ლუკამ მოყოლა.
--------

გამარჯობათ მეგობრებოო! მაპატიეთ დაგვიანებისთვის,
კიდევ რამდენიმე დღეა არ ვიქნები, ქალაქგარეთ მივდივარ. წასვლამდე მეოთხე თავსაც დავამატებ და ალბათ ხვალ დილით დაიდება. თუ შეცდომებს მიპოვით მითხარით რომ გამოვასწორო. გაკოცეეთ