მაგიდაზე პატარა კოლოფს ძლიერი ბიძგით ვარტყავ,რომელიც ოდნავ იბზარება და თავისით იხსნება..
ყუთიდან კი,მეხსიერების ბარათი ვარდება.
ოჰო..აი ეს მესმის..ამას ჰქვია პირდაპირ ხელში ჩაიგდო ის,რასაც წლებია ეძებ..თუ რა თქმა უნდა მოლოდინი გამიმართლდა.. რა შეიძლება იყოს ამ ბარათში?! მაგრამ იმდენად ძველია..მხოლოდ ჩემს სამსახურში არსებული ლეპტოპის საშუალებით თუ შევძლებ ამის გარკვევას.
წესის მიხვედვით,ბარათს პოლიეთილენის პაკეტში ვდებ და ჩანთაში ვათავსებ საგულდაგულოდ,უჯრებს ვწევ და პატარა ალბომებს ვაწყდები.
ხელით ფრთხილად ვიღებ,მტვრით გადაფარულს სულს ვუბერავ და თითის ბალიშებით ვცდილობ გადავწმინდო,პირველი გვერდისკენ ვფურცლავ და ჩემს წინ ზუსტად ის ქალღმერთი ჩნდება,რომელსაც სიზმარში ვხედავ,რომელსაც ბავშვობაში შორიდან ვხედავდი ხოლმე..ჩემს სუპერ-გმირს,ჩემს ინსპირაციას,ჩემს გამომძიებელს,სილამაზის ეტალონს..
ბარბარე,პოლიციის მანქანასთან მდგომი,რომელსაც ერთ-ერთი ფორმიანის კეპი აფარია და ფართოდ იღიმის,თითქოს სუპერმოდელი ყოფილიყოს,უნაკლო სხეული არც ამ ოდნავ გაცრეცილ ფურცელზე გამოაკლდება მხედველობას,ერთი ხელი მამაკაცის ტორზე აქვს შემოხვეული,რომელიც მას უყურებს და იღიმის..ღმერთო ჩემო,ეს რა ჯანდაბაა..ლუკა გახარია! ხედავ,რა ახალგაზრდა და ლამაზი ყოფილაა?! მისი შემხედვარე არც მეტი არც ნაკლები ალენ დელონი მახსენდება და მეცინება,ზუსტად მისნაირი თმით,სახის მოყვანილობით,აბსოლუტურად ყველაფრით!აი ეს მესმის..
ფურცელს ვშლი და მეორე გვერდისკენ ვაპარებ თვალებს,ჯანდაბა..ეს მე ნამვილად არ უნდა მენახა..მეღიმება,თუმცა ის იმდენად ლამაზია,თვალს ნამდვილად ვერ მოაშორებ..წითელ,მოკლე პენუარაში გამოწყობილი დგას სარკის წინ ფოტო-აპარატით,გრძელი ფეხები ერთმანეთზე აქვს ლამაზად შემოდებული და მის უკან,საწოლზე მჯდომი იოანე იღიმის ხელის აწევით..
ღიმილს სახიდან ვერც მე ვიშორებ..
გრძელი თმა თითქმის წელამდე აქვს ჩამოშვებული,თხელი აპრეხილი ცხვირი და დიდი,ბრიალა მრავლისმეტყველი თვალები,ფრანგული,სავსე და გამოკვეთილი ტუჩები,სხეულზე იდეალური ფორმები,გამოვტყდები და გული მწყდება,მისი სილამაზეც სათანადოდ ვერ დაფასდა,როგორ არ მესმის იოანესი,ასეთი ქალი როგორ შეიძლება ვერ შეიყვარო და მასთან მხოლოდ სექსით დაკავდე? მე ალბათ სამუდამოდ დამიბნელდებოდა თვალები,ძალიან რომ მდომოდა,სამოთხის ანგელოზებიც კი ვერ გამაკვირვებდნენ მათი მშვენიერებით,ვერც თავად სილამაზის ქალღმერთი - აფროდიტე,არც მეტი,არც ნაკლები.
ალბომის ბოლო გვერდზე,მძინარე იოანეს სურათს ვაწყდები,ზეწარი წელამდე აფარია,ცალი ხელი ბალიშის ქვეშ აქვს ამოდებული,ცალი კი საწოლიდან ჩაშვებული..სურათის კუთხეში,პატარა წარწერას ვაწყდები,ეს ბარბარეს ხელწერაა.. "მიყვარხარ,იო"
თვალიდან სრულიად გაუცნობიერებლად მგორდება ცრემლები და ალბომის პრიალა გარეკანი სველდება,ნუთუ ეს აქვს იოანეს ნანახი? იქნებ,ვერ მოასწრო? ან ნანახი აქვს და ამის გახსენება არ უნდა? ალბომს კვლავ უჯრაში ვაბრუნებ,კომოდზე არსებული სუნამო,სასუნთქ ორგანოსთან ახლოს მიმაქვს და თავს ძალას ვატან,შევისუნთქო.. ახლა კი,სრუილად დარწმუნებული ვარ,რომ ვგრძნობ ბარბარე ანდრიაძეს სულს.. მის სიახლოვეს,პარფიუმს,რომელსაც ვანილის სურნელი ასდის და იმდენად ტკბილი და გემრიელია,რამდენადაც ის იყო ყველასთვის სასურველი,მიუწვდომელი ხილი,ადამი და ევას ბაღიდან მოწყვეტილი..
კიბეებზე ნაბიჯების ხმა მესმის,ახლა გული ერთი-ორად მიცემს და კარს დემეტრე აღებს,მკერდზე ხელ მიდებული ღრმად ვსუნთქავ,მას კი,როგორც ყოველთვის სიცილი უტყდება.
- რა იყო,გეგონა მოჩვენებამ მოგაკითხა?!
- იუმორი შენი ძლიერი მხარე ნამდვილად არ არის..
- კაი ეს რა მითხარი ტოო?! ჰო,კაი..სერიოზილად,მე ქვევით ვერაფერი ვნახე საინტერესო..შენ?
- ჰო,არის რაღაც რაღაცები...
- კარგი,წამოდი..სამსახურში გაგიყვან.

მთელი გზაა ვფიქრობ,რა შეიძლება იყოს მეხსიერების ბარათში..წარმოდგენა იმაზე,რომ პასუხი მე,უკვე ხელში მიჭირავს,სხეულში ერთიანად მცრის,სასიამოვნოდ მივლის ჟრუანტელი და პულსი მიჩქარდება,ასე,მხოლოდ გამოცდების პერიოდში ვნერვიულობდი და მაშინ,როცა გამომძიებელი გავხდი!
დემეტრეს ვემშვიდობები,მანქანიდან გადავდივარ და განყოფილებისაკენ ვიღებ გეზს.
მაჯაზე ვიყურები და როგორც წესი,ამ დროს უფროსიც წასულია და ნახევარზე მეტი თანამშრომელი.
პატარა ოთახში შევდივარ,სადაც საგამოძიებო სისტემის მასალები,კომპიუტერები და ყველაფერია,რაც ამ წუთას მესაჭიროება.
ერთ-ერთ კომპიუტერის მაგიდასთან ცარიელ ადგილს ვნახულობ და ქურდივით მივიპარები,ჩანთიდან მეხსიერების ბარათს ვიღებ და ვცდილობ ის ვინდოუსთან დავაკავშირო.
- მიდი..მიდი.. ჩაირთე..
ღილაკს "OK" ვაჭერ,ფაილები იხსნება,ეკრანზე გადამაქვს რამოდენიმე ვიდეო მასალა,ჯანდაბა..ვიდეო?!
სადღაც სამი,ან ოთხი ვიდეოა,ბარათს პროცესორიდან ვაძრობ,ყურსასმენებს ფრთხილად ვიკეთებ და ვიდეოს ფაილს რამოდენიმეჯერ ვაჭერ.. ეკრანზე კვლავ ჩნდება გაურკვეველი ციფრები,შემდეგ "მიმდინარეობს მონაცემების გადამოწმება" ფეხები ერთიანად მიკანკალებს,ბაგეები მეპობა და ხშირად ვსუნთქავ,ორივე ხელს მუჭში ვიქცევ და ვცდილობ ძარღვებში გაყინული სისხლი ავამუშაო..
ვიდეო ჩანაწერი ჩაირთო..
ეკრანს,ბარბარეს დიდი საძინებელი მოიცავს,ის კამერას ასწორებს მაგიდაზე და მის წინ ჯდება..
- იმედია,ამჯერად მაინც ჩაიწერს..იოანე,იცი რომ ეს ვიდეო კამერა აღარ ვარგა?! მაგრამ მაინც ყველაზე მეტად მიყვარს,ეს პირველად მაჩუქე და მას მერე სულ თან მაქვს..
შენს თავს მახსენებს და იმიტომ..იცინის..კოსად შეკრულ თმას იშლის და მხრებზე იყრის მომხიბვლელად.. - შენ კი,თუ ამას ვიდეოს ნახულობ,ესე იგი მე აღარ ვარ..მოდი,საქმეზე გადავალ და დანარჩენს მერე გეტყვი,კარგი ძვირფასო?.. მიუხედავად იმისა,რომ საშინლად ჯიუტი ხარ, ჩემი სიტყვების არ გჯერა,არც ტელეფონზე მპასუხობ და ამ წუთას ისიც არ ვიცი სად ხარ..გეტყვი..იო,მას არ ენდო..გთხოვ..ნიკა მასთან შეკრულია და ამას როგორც გამომძიებელი,ზუსტ ინფორმაციას ვფლობ და გეუბნები..გუშინ,რა მისამართიც ნიკოლოზმა ჩაგაბარა,მე შევისწავლე,ყველაფერი გავარკვიე და ამას იმედია მაპატიებ..ვიცი,არ გიყვარს შენს საქმეში რომ ვერევი,მაგრამ საყვარელო..ორი გვამი იპოვეს,არცერთს არ ჰქონდა იარა,არანაირი კვალი,არანაირი თითის ანაბეჭდი,იცი რატომ?გახარიამ მოაგვარა ეს საქმე..ექსპერტიზამ ივარაუდა,რომ ისინი გულის შეტევით გარდაიცვალნენ..ეს ასე არ არის,ის მკველელია იოანე..ეს ლუკას ხელწერაა,ყველას ისე კლავს,რომ ბოლოს მხოლოდ გულის შეტევას ვარაუდობენ,ამაში შენი ძმა,ნიკა ეხმარება..
არ მაძლევ საშუალებას,დრო მომცე და ამაში დაგარწმუნო,დავამტკიცო რომ ის არის..ჯიპიესი მის მანქანას დავუყენე,სახლში კი მოსასმენი აპარატი,ყველაფერი,გესმის?! უბრალოდ..ეს ყველაფერი დროულად უნდა გაიგო,თორემ მერე,ძალიან გვიანი იქნება..მერე დამტკიცება გაგიჭირდება...
ხომ იცი,მე შენთვის კარგი მინდა,იმიტომ რომ შენ მანდ ნებისმიერზე მაღლა დგახარ,შენ არ ხარ მკვლელი და არ მინდა რომ იყო..არ მინდა მანდ გაატარო შენი მნიშვნელოვანი წლები..იღიმის..თვალებში სიყვარული უნთია,მიუხედავად იმისა,რომ საყვარელი მამაკაცის მაგივრად,კამერის ობიექტივს უყურებს.. - იმის თქმა მინდა,რომ გახარია აუცილებლად მოგაჩვენებს თავს,რომ შენი ერთგულია..დამიჯერე იოანე,ის ნიკაზე ცივსისხლიანია..ამ ვიდეოს იმიტომ ვწერ,რომ...კარგი არ მინდა ეს ვთქვა,მთელი გულით მინდა,საბოლოოდ არ გემშვიდობებოდე,რადგან პატარა იმედის ნაპერწკალს მაინც ვიტოვებ.. დღეს,დღეს მეც შენთან ერთად წამოვალ და შენი თვალით ნახავ გახარიას და შენს ძმას..გპირდები,არაფერი დაგიშავდება..მე ამაში დარწმუნებული ვარ.. სამართალი იზეიმებს,გპირდები საყვარელო..კანონს,კანონდამცველი არღვევს და ამაზე შენ უნდა აგებინო პასუხი,ჩემი ხათრით..ჩემი სახელით,კარგი? ოღონდ არ მოკლა,დაამტკიცე რომ მკვლელია და ჩემი სახელით გაუშვი ციხეში,რომელიც სიცოცხლის ბოლო წუთამდე იჯდება იქ,გთხოვ,არ მოკლა და შემისრულე ეს თხოვნა..
მე შენ ძალიან მიყვარხარ..ძალიან მიყვარხარ იოანე..შეიძლება მაფიოზად დარჩე,მაგრამ გთხოვ..იცხოვრე,შეიყვარე..შეიგრძენი სამყარო,იყავი მისი ნაწილი..სამწუხაროდ,ვერ შევძელი შენი გულის მოგება,ისე,როგორც მინდოდა..იმედია სხვა ქალი შეძლებს ამას,თუმცა ამის ყურებას მე არ ვაპირებ,ისედაც ვერ გადავიტან..ხომ იცი რომ არანორმალურად ვეჭვიანობ?!იმდენად ეგოისტურად მიყვარხარ,რომ პირველს ამ ქვეყნიდან შენ არ გაგიშვებ..იცი,ჩემს ოცნებებში,მე და შენ,პატარა გოგო-ბიჭები გვყავს,იცი რა საყვარლები არიან?შენ ჩემი ქმარი გქვია,ჩემს პატარებს კი მამიკოთი მოიხსენიებ..ღამე მეხუტები,მეუბნები რომ ძალიან გიყვარვარ და შენს მკლავებში ვიძინებ მშვიდად..სამომავლოდ გეგმებს ვაწყობთ,შენ მეუბნები რომ რომელიმე კუნძულზე დავისვენებთ ზაფხულში,ზამთარში ახალ წელს კი შვეიცარიაში შევხვდებით..სამწუხაროდ,ჩემი წარმოსახვა უფრო ლამაზია ვიდრე ჩემი ცხოვრება..არ შემიძლია შენს გარეშე და არც შენთან ერთად შემიძლია..ნეტავ იცოდე,ამ წამს როგორ მინდა შენს მწვანე ხასხასა თვალებს ვუყურებდე,გეხებოდე და გკოცნიდე იმდენჯერ,რამდენი ვარსკვლავიცაა ცაზე..
მხოლოდ ერთ რამეს გთხოვ,არასდროს დამივიწყო რაც არ უნდა მოხდეს კარგი? აი კიდევ,როგორი ეგოისტი ვარ,ხედავ? იცინის..
მიყვარხარ..სიგიჟის ზღვარს გადავცდი უკვე,ისე მიყვარხარ..ისე არ მყოფნი,ჩემი სული კანში ვერ ეტევა,გესმის? ჩემო სიცოცხლევ..
კამერას ხელით ეხება და თვალებიდან ცრემლები მოსდის..
- სამუდამოდ,
მხოლოდ შენი ბარბი..

ნერწყვს ხმაურიანად ვყლაპავ..ჯანდაბა..ბარბარეს ტკივილი,ბარბარეს გამომშვიდობება,ლუკა..ლუკა გახარია..მკვლელობები..აქამდე ამოუცნობი..მან..მან მოკლა ბარბარე?!ნუთუ ის არის იოანეს მტერი?! ჩაცხრილეს თუ ლუკა ესროდა მას?!ვერაფერი გავიგე,ეს..ჯანდაბა..ბარბარე..შენ თავი მოიკალი?! შენ თავი გაწირე..იოანეს გამო..შენ..
ყურსასმენებს სწრაფად ვიძრობ,მეხსიერების ბარათს კვლავ ჩანთაში ვაბრუნებ და კომპიუტერში გადატანილ ყველა ვიდეო მასალას ვშლი,სწრაფად ვდგები და ოთახიდან გავრბივარ მთელი სისწრაფით,რათა ჰაერი ჩავისუნთქო თორემ მგონია გონებას დავკარგავ...პულტის ღილაკს თითს ძლივს ვაჭერ,ინფინიტიში ვთავსდები და საჭეზე თავს ვდებ.
ცრემლები თავისით ჩქეფავს,ამ წუთას მე ის გამოსამშვიდობებელი ვიდეო ვნახე,რომელიც იოანეს ათი წლის წინ უნდა ენახა..პედალს ფეხს ვაჭერ,უკუსვლით გამოვდივარ გაჩერებიდან და გეზს სახლისკენ ვიღებ.
ჯიბიდან ამოღებულ ტელეფონში ნაცნობ ნომერს ვკრეფ:
" ძალიან მნიშვნელოვანი მასალა მაქვს,როცა
მეტყვი,შევხვდეთ.. ლილიანი."
ოთახში შესვლისთანავე,ძირს ვყრი ყველაფერს და საწოლში ტანსაცმლიანად ვწვები,სასოწარკვეთილი,ჯერ კიდევ ვერ ვაანალიზებ ყველაფერს ისე,როგორც გამომძიებელს შეეფერება..საშინელი ტკივილი მიღძრავს გულს,მის უბედურ შემთხვევაზე,თუმცა ის დარწმუნებული არც იყო,რომ გადარჩებოდა..ბარბი,ეს რა გააკეთე..
ზეწარს ხელს ვუჭერ და ბალიშში ვეფლობი სახით..

* * *

განყოფილებასთან ახლოს,განცალკევებულ დერეფანში,სადაც მწეველები იყრიან თავს,შევდივარ და ერთ ღერ მარლბოროს ვიღებ კოლოფიდან,სანთებელას ვუკიდებ და სადამდეც ვქაჩავ,იქამდე ვუშვებ ბოლს ფილტვებში,რომელიც საშინლად მიწვავს სასუნთ გზებს და წამით ხველა მიტყდება.
- ვაა..მოწევა დაიწყეე?
მათე კედელს ეყრდნობა და კვამლს ჰაერში უშვებს.
- ჰო,რაღაც მასეთი..
- რა პონტში?
- ისე,უბრალოდ..
- ნერვიულობ რამეზე?
ვერ ვხვდები ასე რატომ მაცივდება..პასუხად მხოლოდ ვუღიმი და ტელეფნში სიახლეებს ვნახულობ,ბოლო ნაფაზს ვარტყავ და სიგარეტს რკინის საფერფლეში ვსრესავ,იოანეს ზარის მოლოდინში მთელი სხეული მიცახცახებს..ვტრიალდები და სანამ ჩემი შესვენების საათი ამოიწურება,ჰაერზე გავდივარ სუფთა ჰაერის ჩასაყლაპად,თუმცა ვგრძნობ,როგორ მბურღავს მათე მზერით და ეს საერთოდ არ მსიამოვნებს.
იანვრის სუსხი სისხლძარღვებს მიყინავს,სისხლს ნორმალურად მოძრაობის საშუალებას არ აძლევს,კაპილარები ვიწროვდება და მთლიანად გაყინული ხელებით,ჩემი ბაგეებიდან გამოშვებულ ცხელ ჰაერს საშუალებას ვაძლევ თავი გავითბო,პალტოს საყელოს ზევით ვქაჩავ,ისე,რომ ყელზე ჩემოვიხვიო,შენობას ვერცხლისფერი აუდი უახლოვდება და ნელნელა აჩერებს,შავ სათვალეს ოდნავ იწევს საჭესთან მჯდომი და ლურჯ თვალებს მისწორებს,საქარე მინას ბოლომდე სწევს და მანქანიდან გადმოდის..
ღმერთო,რა ლამაზია..რა სექსუალური..ნაცრისფერი კოფთა ჩასხმულ,ნავარჯიებ მხრებზე აქვს შემომჯდარი და შავ შარვალში ჩატანებული,რომელიც ლამაზ საჯდომზე აზის ისე,რომ ქალსაც შეშურდება..ხელზე გადახვეული მანტო და ლეპტოპის ჩანთა აქვს მომარჯვებული.. სიამოვნებით წამოგარტყავდი მაგ ტრა*ზე,ბატონო ალექს..ინსტიქტურად ტუჩებს ენით ვისველებ და კბილებში ვიქცევ,მისი დანახვისას ჩემო ჰორმონები აქეთ იქით ხტიან და სანამ დროა,ჯობია გავეცალო აქაურობას..
ჩემკენ არც იხედება,ისე ეპარება ღიმილი ტუჩის კუთხეებში,ალბათ ხვდება,რომ ჩემს გონებაში სიბილწის ზეიმია,ყველა პოზაში წარმოვიდგენ და ეს სახეზე ეტყობა,კმაყოფილებით სავსეს.
ნაბიჯს დგამს და შენობაში შესვლას ვასწრებ.

- ლილიან...ჰეი..
სახეზე ნატიფი,თხელი თითები მეხება,საოცარი შეგრძნებებით რაღაც ძალა მიტანს და თვალევს ვახელ,თითქოს სამოთხეში ვიყო და მთავარი ანგელოზი მედგას თავზე,გზის გასაკვლევად.
- ლილიან..
არც მისი სიმფონიური ხმა არ აყოვნებს და ღიმილი მეფინება.
- ღმერთო,ბარბი..დაბრუნდი? აქამდე რატომ არ მოხვედი?იცი როგორ გელოდებოდი?
- მინდოდა ჯერ დამშვიდებულიყავი... ჯანდაბა,გაგიჟდი? რა გატირებს?
- ეს რატომ გააკეთე,თავი რატომ გაწირეე?
- ერთხელ,შენც შეიყვარებ ისე,რომ მისი სიცოცხლე შენსაზე მნიშვნელოვანი გახდება და მხოლოდ მაშინ გამიგებ,ლილიან..
- ასე არ შეიძლება..არ არის ეს სამართლიანი გადაწყვეტილება..არ არის,გესმის?
- ხომ შემპირდი,რომ ამ საქმეს ბოლომდე მიიყვანდი?
- მივიყვან კიდეც,უბრალოდ..მინდა რომ რეალური იყო..რეალური გესმის? შენი სიკვდილის შემდეგ ჩემი ბავშვური ოცნების კოშკები დამენგრა ბარბი..
- სამაგიეროდ,როგორი გამომძიებელი ხარ? შენს თავს შეხედე..
- შენს სახლში ვიყავი,შენს საძინებელს ვჩხრეკდი..მაპატიე..მეცინება და თვალიდან წამოგორებულ ცრემლს მაშორებს თითის ბალიშებით..
- ვიცი,იქ არ ვიყავი?
- რაა? იქ იყავი? ესე იგი არ მომჩვენებიაა?
ანუ..ბარბი..
- დრო არ მაქვს ბევრი,ლილე.. სერიოზულ საქმეზე გადავიდეთ..ეხლა უკვე იცი მკვლელის შესახებ,მაგრამ ეს ყველაფერი არ არის..მისი ხალხი შენთან ძალიან ახლოს არის,ძალიან..ის ნებისმიერი ახლობელი შეიძლება იყოს..ფრთხილად უნდა იყო!
- რაა?
- გამოიძიე ეს საქმე,იოანე დაგეხმარება..გზას გიჩვენებს,როგორც ყოველთვის..
- მოიცადე,მოიცადე ბარბი არ წახვიდე..ძალიან დავიბენი,არ წახვიდე რა.. ბარბარე..გთხოვ..
საკუთარი თვალებიდან მომდინარე ცრემლები ხელებში მიგროვდება,თითქოს ონკანთან მქონდეს მიშვერილი,წყალი უფრო მეტად იმატებს და მთელი სხეული სისველისგან მიკანკალებს,საბოლოოდ,სიზმრისგან ვფხიზლდები,სუნთქვა ძალიან მიჭირს და ოფლში ვცურავ..ყოველ ჯერზე,როცა მას ვხედავ,უფრო მეტად მიჭირს გამოფხიზლება,უფრო მეტად და მეტად ვხვდები ცუდად,ეს რა ჯანდაბაა..ყელზე ხელებმიბჯენილი სამზარეულოსკენ არეული ნაბიჯებით მივიწევ და წყალს ვსვამ,რამოდენიმე წამში სუნთქვა მირეგულირდება,სხეულიც მიდუნდება და ისეთი შეგრძნება მაქვს,თითქოს კილომეტრები გავირბინე,ძალა აღარ მაქვს შერჩენილი,ტელეფონის წკრიალი მესმის საძინებლიდან და მაშინვე გავრბივარ.
- ლილიან..
დამძიმებული ხმით მპასუხობს იოანე და გაკვირვებისგან ვკრთები. - მაპატიე,აქამდე ვერ დაგიკავშირდი..ძალიან ბევრი საქმე მქონდა.
- კარგად ხარ? რა ხდება? მშვიდობაა?
- ცოტათი დაჭრილი ვარ,ეგ არაფერია..შენ ის მითხარი,რა გაარკვიე.
- ტელეფონში ვერ გეტყვი..შევხვდეთ დღეს?
- რა თქმა უნდა,ისევ იქ,სადაც ვხვდებით.
- გასაგებია.

* * *

ალექსანდრე კანდელაკი,ცნობილი პროკურორის დემნა კანდელაკის და მისი მეუღლის,ადვოკატი ირინა აქუბარდიას ერთდაერთი შვილი,რომლებიც წლების წინ უბდურ შემთხვევას ემსხვერპლნენ..მანქანა ხევში გადავარდა და მშობლები ადგილზევე გარდაიცვალნენ,პატარა ალექსანდრეს კი,ექიმები ღვთის რჩეულს უწოდებდნენ,მიუხედავად მრავალი მოტეხილობის და დაბეჟლობისა,მაინც სასწაული იყო,მისი გადარჩენა.
მის აღზრდაში,დიდი წვლილი მიუძღვოდა დემნას ძმას,რომელიც საშინლად მკაცრი,თუმცა ძალიან ჭკვიანი და გავლენიანი პიროვნება გახლდათ,მისი დიდების შესახებ ლეგენდები დადიოდა და არ არსებობდა ამ ქვეყნად ადამიანი,რომელმაც მის შესახებ არ იცოდა.
ალექსანდრეს მან მიაღებინა განათლება,საშუალება მისცა,თავად აერჩია პროფესია,ორმოცდაათი წლის ასაკში,სრულიად მოულოდნელად,გულის შეტევით გარდაიცვალა.
სახლის კარი ფეხის კვრით შეაღო,წითური ქალის მკერდი მუჭში მოექცია და მასაც სიამოვნებისგან ხმამაღალი კვნესა წყდებოდა სავსე ბაგეეგიდან,რომელიც ათრთოლებული თითებით,ძლივს იხდიდა ტანისსამოსს.
ეშმაკურად ახედა მოციმციმე,მწვანე თვალებით მამაკაცს,მუხლებზე დადგა და მის ერეგირებულ ა*ოს დააცხრა ტუჩებით,რომელიც სიამოვნებისგან გმინავდა..
- ამის დედაც..
ამოიოხრა ალექსანდრემ და ქალის წითურ თმას ჩაავლო ხელი,რომელსაც მისკენ უფრო მეტად ქაჩავდა..თმის ფერს აკვირდებოდა,რომელიც არ ყოფილიყო ბუნებრივად ცეცხლისფერი,არც ქალის მწვანე თვალები იყო ის,რომლისთვისაც მას სურდა ჩაეხედა,არც მზერა,არც ნაკვთები..მხოლოდ ორგა*მის მიღებისას დაებინდა გონება და სრულიად გაქრა მის წარმოსახვაში ლილეს სახე,აზრზე მოსულმა წითურს ხელები უხეშად მოაშორებინა,შარვლის ელვა აიწია და სახლიდან გამოვარდა გიჟივით რომლის ბაგეებს დედის გინება არ მოსწყვეტია,მანქანის კარი გამოაღო და მთელი სისწრაფით მოწყდა ადგილს,საჭესთან მჯდომი,რომელიც ტორპედოზე ხელს არტყავდა და თავის ხელში აყვანას ამაოდ ცდილობდა.

* * *

ჯანდაბაა..კიდევ ეს ვარდები! სახლიდან გამოსულს კვლავ ფეხებში მედება თაიგული და ფეხის დაბიჯებისას ჭრაჭუნი გააქვს პოლიეთილენს,ხელში ვიღებ და ცხვირთან ახლოს მიმაქვს,თუმცა ვარდების სურნელი თავბრუს ნამდვილად არ მახვევს..
კარებში გასაღებს ვარგებ,თაიგული შემაქვს და ლარნაკში ვდებ,კვლავ წერილს ვიღებ,რომელიც ცენტრშია მოქცეული და წასაკითხად უკვე ტუჩები სიცილისთვის ემზადება ჩემი რომანტიკოსი თაყვანისმცემლისგან.
ორად გადაკეცილს ფურცელს ვშლი და ხელები ერთიანად მიკანკალებს,სრულიად გაუცნობიერებლად ვკივი და გასასვლელისკენ გავრბივარ,რომ კარი ჩავკეტო..
ჯანდაბა...ეს რა ჯანდაბაა..ამის დედაც...
ფურცელს ხელში ვუბრუნებ და კიდევ ერთხელ ვკითხულობ,შიშისგან ამღვრეული თვალებით.
" გამომძიებლის წარსულის ქექვას შეეშვი,თორემ შენც მის გზას დაადგები და შუბლს იმ ტყვიებით გაგიხვრეტ,რომელიც მაგ ვარდებშია მოქცეული..თაიგული სპეციალურად შევარჩიე შენთვის ჟღალო,იგრძენი სისხლის სურნელი?"
ხელის კანკალით ვეხები ვარდებს,ხელს ვკიდებ და თვალებს ძლიერად ვხუჭავ,ვარდის ფურცლების შეხებისას თითებზე წითელი ლაქა მედება და მეორე ხელით პირზე ხელს ვიფარებ..ყვავილს მუჭში ვაქცევ,სადაც მძიმე და მყარ ნივთიერებას ვგრძნობ,ფურცლებს ვშლი,ვარდის შიგნით კი,ტყვიას ვუსწორებ მზერას.. ლარნაკს მაგიდიდან ვიღებ და კაფელზე ვახეთქებ ერთიანად,კედელს ვეკრობი და მუხლები მიკანკალებს..იქვე ვიკეცები,იატაკს ხელებით ვეყრდნობი,როცა ყოველი ვარდიდან გადმოცვენილ ტყვიებს ვუყურებ,როგორ მიგორავენ და იფანტებიან აქეთ-იქით...




____

მაპატიეთ ტკბილებო,იმედია არ მიბრაზდებით ასე რომ დავაგვიანე,მართლა არ მეცალა ძალიან დაკავებული ვიყავი..ეს თავიც პატარა გამოვიდა რადგან ვერ მოვიცალე გამეგრძელებინა,დღეს დავიწყებ ისევ გაგრძელებას და შევეცდები ხვალ ახალი თავი დავდო რადგან დღეს და ხვალ მცალია.. მოკლედ არ ვიცი რა გამოვიდა,იმედია მოგეწონებათ და ველი თქვენს შეფასებებს.