ავტორი : ვისი რუხაძე

ნაწილი 3
თავი მეხუთე

სიზმარი ვნახე არმახსოვს კარგად . მინდა რომ გავიხსენოდა ვიცი რომ რაღაც
მნიშვნელოვანის დროს გამომაღვიძეს,აი მაშინ როცა კვანძის გახსნა იყო უნდა მენახედა
ვერ გნახე, სიზმარშიც ვერ გნახე.

სიზმარს ვხედავ ვიმალები სადღაც კუთხეში ვიმალები არვიცი რაურჩხულს გაბურბივარ . ჩუმად ვარ. სუნთქვასაც კი ვიხშობ რომ არ გაიგოს რაღაც კონკრეტულმა , მეშინია ვკანკალებ, თვალებს ვხუჭავ . მინდა რომ გავიღვიძო .ვხვდები რომ სიზმარში
სიზმარს ვხედავ და ორივე ერთმანეთზე მეტად შემზარავია . გაიღვიძე ვეჩურჩულები ჩემს თავს , გაიღვიძე გთხოვ ეს სიზმარია გაიღვიძე . მორჩა ისაღარ არსებობს , სულ უნდა გეშინოდეს? ვიღვიძებ მაგრამ მაინც იმ რეალობაში რომლისგანაც თავის დაღწევას ვცდილობ . მახსენდება ჩემიდროის ერთ-ერთი ბესტსელერი რომლის კითხვის დროსააც თვალებიმიორდებოდა , ცრემლით მევსებოდა , ჭერს ავხედავდი რომ ცრემლი გამექრო და კითხვა სწრაფად გამეგრძელებინა,მაგრამ როგორც კი თავს დავხრიდი თვალები ისევ წყლის გუბეებად გადამექცეოდა , ისე ვხედავდი წიგნში ნაბეჭდს როგოეც უსათვალოდ ვხედავ ნაწერს. არვიცი რატომ ვიხსენებ ყოველმხრივ ტკივილის მომგვრელ ისტორიებს. ალბათ იმიტომ რომ თავი გავიმხნევო ,ათასჯერ დაცემულები ისევ რომ ეცემიან, ალბათ ვანუგეშოთავი რომ ადამიანებს უარესი განუცდიათ . ცხოვრებამ
ფეხზე წამოდგომის საშუალება არ მისცა ადამიანებს მეორეჯერ ზედიზედ მესამეჯერ ისეთი ტანჯვა მიანიჭა.სულ ჩემი სადარდებელი როცა მახსენდება ის სამარცხვინო
ფაქტიც რომ თავს ვიკლავდი, მაშინ სულ მინდა ესეთი ისტოირია გავიხსენო , რომელიც ხან კიდევ უფრო უსუსურად მაგრძნობინებს თავს და რომელიც ხანდახან პირიქით მანუგეეშებს და თავის გამხნევების საშუალებას მაძლევს .

მე სადღაც გხედავ შენ და ვერ გეხები . სადღაც ჩემს ილუზიაში. გამორკვევა არმინდა უფრო ღრმად მინდა შესვლა და მინდა რომ ერთხელ და სამუდამოდ გნახო, შეგეხო,
ჩემს ილუზიაში მაინც მაგრამ ვერ,ვერანაირად ვერვახერხებ . რაც უფრო ღმად
შევდივარ უფრო უკან მაგდებს ჩემი ილუზია თუ ფანტაზზია, როცა მოგიახლოვდები და ლამისაა შეგეხო-ქრები. გეყოფა , გეყოფა, აღარ შემიძლია ,ასე როგორ მიმეტებ. ყველა მიმტყუნებს
იმედს . თავში მიტივტივდება რომელიღაც წიგნში წაკითხული ფრაზა წერილიდან " და რაც მთავარია, შენს საკუთარ თავს აპატიე."

თავი მეექვსე

ადამიანები განსხვავებულები არიან . არიან ადამიანები რომლებსაც ყველაფრის პატიება შეუძლიათ და არიან ისეთები რომლებსაც არაფრის პატიება არშეუძლიათ. ასევე
არიან ადამიანები დაყოფილნი ემოციების , მიზნების თუ ადამიანობის მიხედვით.
აქ შესაძლოა ყველას სხვადასხვა აზრი გაუჩნდეს ზოგი დამეთანხმოს ზოგი პირიქითარდამეთანხმოს, ზოგმა შეიძლება გამაკრიტიკოს ან გიჟად ჩამთვალოს . მე მაინც ვიტყვი .თქვენ რაგგონიათ ადამიანი როცა თავს იკლავს რატომ იკლავს? სუსტი
ადამიანი ყოფილაო უმეტესობა იტყვის . სუსტი კიარ ყოფილა ის იმ ადამიანების კატეგორიას მიეკუთვნება ვისაც საკუთარი შეცდომის ქენჯნა არ ასვენებს , რადონემდეც არუნდა გამოისყიდოს ის იმედგაცრუებულია . საკუთარმა თავმა გაუცრუა იმედი განა სხვამ ვინმემ. როცა შენი შეცდომა ცხოვრების გაგრძელების საშუალებას არ გაძლევს ძილს არ გაძლევს მოსვენებას არგაძლევს . რაგზაგაქ ? რაუნდა ქნა ? როგორ უნდა იმოქმედო? კი არიან
ადამიანები უნამუსო ადაიანები რომლებსაც გარკვეული დროის მერე უწყდებათ ეს შუბლის ძარღვი და
რაოდენ დიდი დანაშაულიც უნდა ქონდეთ აგრძელებენ ცხოვრებას . ახლა შენ მკითხავ აბა
ყველა თავსხოარ მოიკლავს ან ყველა შეცდომაზეთავს ხოარ მოვიკლავთო . მე მაგას ნუ მკითხავ , მე არმკითხოთ. . მემხოლოს იმის თქმას ვცდილბრომ პირველ რიგში ყველაზე ძლიერები ისინიარიან ვისაც თავის მოკვლის გამბედაობა აქვთდა მეორეც ამის უკან იმალება ის რომ მათსაკუთარი შეცდომის არათუ დანახვა გაანალიზება შეძლეს და გამოსყიდვის სურვილიც კიგამოთქვეს . სადღაც წავიკითხე იცოდე რომ უნამუსოები არ იტანჯებიან საკუთარისაქციელის გამოო. ხო და აი კიდევ რა . ადამიანებს რომლებსაც საკუთარი თავი'ეღმერთებათ' თუ 'ეხატებათ' ,ჩვენს დროში ამას 'ჟარგონულად' 'ნარცისობას' ვეძახით,ვერასდროს შეძლებენ თვითმკვლელობას. მე ალბათ ამან
გადამარჩინა მაშინ , როცა ხელისფათურით ირგვლივ ვეძებდი ახლობელს , როცა ვყვიროდი და ჩემი ხმა არავის ესმოდა , როცამეშინოდა ვტიროდი და მინდოდა ვინმე მანუგეშებელი. აი მაშინ აღმოვაჩინე , რომ მე არავინმყავს . მე რომ ვინმე მყოლოდა . მე რომ გამბედაობა მქონოდა ყველაფერს ვეტყოდი დაარდამჭირდებოდა ის ტყუილები , ის წყეული ტყუილები , რომლებსაც ადამიანები ამბობენზოგჯერ ამბობენ.
გასისხლხორცებული ტკივილის დასაფარად ადამიანებს უწევთ თქვანტყუილი. ახია ჩემზე , ახია . მიმატოვესთქო ხომგითხარით. ახლა კიდე ილუზიაში ვცხოვრობ.
ახლა მხოლოდ იმ მომავალს , მოგიყვებით და იმ ილუზიაში ჩაგახედებთ ცალი მოჭუტულითვალით , რომელშიც მე ვცხოვრობ.
ახლა შემოდგომაა.
შემოდგომა არმიყვარს არც ზამთარი. ზუსტად შემოდგომას გადავყავარ იმ პირქუშ ზამთარშისადაც შიშველი სიცივე ისადგურებს , შემოდგომა ამიტომ არმიყვარს . ზამთარში კიდემედავიბადე, ეგეც როარა ზამთარი რაშესაყვარებელია აკი ვახსენე შიშველი სიცივემოაქვსთქო , ეგეც როარა მარტოობა მოაქვს . თან სულ შესაგუებელია. არც გაზაფხული არმიყვარს სანამ არ მოიყვანს მზეს. მზეს სიყვარული მოაქვს .




თავი მეშვიდე

შენიშვნა: აწ ქვე მოყოლილი რეალური სამყაროს არეალური ილუზიაა.
როგორ უნდა ყოფილიყო?

მან დაინახა მისკენ ხელგამოწვდილი, მშვიდი , ხის თხელი ლერწამივით სათუთი
და სიფრიფანა ქალიშვილი. ტანად დაბალი , ზედმეტად ჰაეროვანი და ნაზი. ნაზი, ქალურიგამოხედვით და იმაზე ღრმად შეტოკა ფიქრებში, ვიდრე ოდესმე. ხედავდა მხოლოდ მისსქელ ტუჩებს, რომლის ნახვაც ნებისმიერ მამაკაცსში რაღაც არაამქვეყნიურს აღძრავდა და ხედავდა მის თვალებს, მუქი ფერის, ერთიშეხედვით ვერაფრით განსხვავებულს ნებისმერისხვა მანდილოსნის თვალებისგან , მაგრამ არა . არა და არა . ეს თვალები ბევრად მეტსამბობდნენ , ისინი ლაპარაკობდნენ. იმდენად მხიარულად მოგაჩვენებდათ თავს , მაგრამიმხელა სევდის მატარებელი იყო. ზუსტად ერთი მხიარულებიდან მხიარულებისკენ გარდამავალ პერიოდში - მხოლოდ ერთ წამში და მხოლოდ მახვილი მზერით და გონებით შეგეძლო დაგენახა სევდა, იმედგაცრუება, ტკივილი და სადღაც კიდევ უფრო შორს უფროდიდი სიტყვებით გადმოუცემელი რამ. ეს თვალები გაბოროტებულიყო , ვინიცის რატომ. ამასდა კიდევ სიძილერეს დაინახავდით ამ
თვალებში, სიძლიერეს რომელიც არავის დახმარებას არ ითხოვდა გადასარჩენად . ნეტავრატომ? იქნებ უკვე დაღლილი იყო იმედგაცრუებით? ან ისეთი დახმარების მიღებით,რომლის სანაცვლოდაც ვიღაც ოდესღაც მოითხოვდა რაღაცას . ასეთ ფიქრებში გართულჯიოვანს(Giovanni) უეცრად ვერაგული აზრი ამოუტივტივდა თავში . რა უნდა ექნა ამ ნაზქმნილებას ისეთი, რომ მასზე უთუოდ შესცვლოდა წარმოდგენა. წამის მეასედში უამზრავისაზიზღარი , ამაზრზენი, გულისამრევი აზრი დაატრიალა თავში: წარმოიდგინა თითებშისიგარა გარჭობილ ბოშა ქალად , რომელსაც ცალ ხელში ჩვილი უჭირავს და ცალი ხელით მისმორიგ 'მსხვერპლს' იჭერს. შემდეგ წარმოიდგინა ქალად , რომელიც ქარაფშუტასასავითყველა მამაკაცს ეკიდება, მილიონერის
ამპარტავან მეუღლედ წარმოიდგინა , საზიზღარკახპადაც კი წარმოიდგინა , რომელიც წაკუზული უცდის მორიგ კლიენტს. რა აღარწარმოდგინა, მაგრამ ამწამს ვერაფერმა შეცვალა პირვანდელი წარმოდგენა , მხოლოდ ერთირამ ჩაიფიქრა გულში და ხელი ჩამოართვა ვერბენიას(Verbenia) . თითების სიუხეშისდამიუხედავად რომელიც, უთუოდ მისი ფიზიკური დატვირთულობიდან იყო გამომდინარეჯიოვანი გრძნობდა ,რომ უკანასკნელი მეძავიც რომ ყოფილიყო ეს ქალი , რაღაც ისეთიდუმალ მიზიდულობას გაგრძნობინებდა , რომ მუხლებში გაგცრიდა.
აი ამ და ასეთ ფანტაზიის მორევში გადავარდნილი ჯიოვანს მოესმა ვერბენიას ზარისრეკვასავით გამოსაფხიზლებელი ხმა :
- სასიამოვნოა.. (Smile) . ო, ღმერთო, ეს ღიმილი ორი ნაბიჯით უკან გადაგისროდათ , რომარა მისი მკაცრი თვალები.

თითქოს გოგო-ბიჭმა როლები გაცვალესო იფიქრებდით. მორიდებულ,ფიქრებშიგადავრდნილ და სახე ამღვრეულ ჯიოვანის და თამამი, მკაცრი და თითქმის უგრძნობივერბენიას დანახვისას.
ვერბენიას თვალები ეძებდნენ ამ ქვეყნიერ სამყაროში, არა ამქვეყნიურ თვალებს, რომელსაცგაანდობნენ ყველაფერს თანაც მხოლოდ იმ იმედით, რომ არააამქვეყნიური თვალები მისსაიდუმლოს ზუსტად იქ წაიღებდნენ საიდანაც იყვნენ.
ჯიოვანმა საუბრის გაგრძელება სცადა , მაგრამ გოგონას სახემ დააბნია: თითქოს მის ფიქრებსკითხულობსო, დაინახა ყველა ის ვერაგი ფიქრი და ახლა ნაწყენიაო , იფიქრებდით მისიგამომეტყველების დანახვისას.
კითხავზე :
- როგორ ბრძანდებით?

გოგონამ ცივი მზერით და წარბშეკრულმა დუმილით უპასუხა.
ჯიოვანს კი მხოლოდ ერთ აზრი უტრიალებდა თავში : ეს ხომ ის იყო ვისაც ამდენი ხანიელოდა , ეს ამხელა სიშორე რატომ ვერ უნდა დაეძლია?
ეს ხომ ის იყო ვისზეც ფიქრობდა ის ერთდღეს უთუოდ ჩემი იქნება. ჩემი ერქმევა?
მაგრამ ყველაფერი მშვენივრად წარიმართა. ცხოვრება გრძელდებათქო ხომ ვამბობ.გაგრძელდა ყველაფერი იმაზე უკეთ ვიდრე ვერბენია ფიქრობდა . ჯიოვანს კი წარმოდგენაცარ ჰქონდა რა ელოდა წინ.ვერბენი ყოველთვის გამოირჩეოდა თავისი რაღაციდნივიდუალური , არანორმალური იდეებით. ხოდა ერთდღეს თავის შესაქცევად თამაშიმოიფიქრა არახიფათის შემცველი . მოკლედ ვითომ ჯიოვანი ბრმა იყო და ვერბენია ფერებისშეგრძნებას ასწავლიდა, მერე თითქოს ემოციები და განცდები არ გაჩნდა ჯიოვანს და ახლაუკვე განცდებს ასწავლიდა . მოკლედ რას აღარ მოიფიქრებდა .
ცხოვრება კი გაგრძელდა

"ყველანაირი მომწონდა .
გიჟი იყო ნამდვილი გიჟი, შეეძლო დღეს 11 წლის ბავშვი ყოფილიყო ხვალ კი ამაყიპატივმოყვარე ქალი ვერასდროს ვხვდებოდი ამას როგორ ახერხებდა. მისი მაღალწელიანიმიხეულ- მოხეული ჯინსი, კედები, მაღალყელიანი ფერადი ნასკები, შარვალშიჩაყოლიებული დიდიმაისური, რომელიც ჩვეულებრივ ალაბთ მუხლებამდე ჩამოსდიოდა ,ჯინსის შავი კურტკა , ზურგჩანთა აჯეჯილი თმები , უმაკიაჟო, ბუნებრივი მოკაშკაშე სახე ,ქუჩის მეორე მხრიდან ვუყურებდი და სიამაყით ვივსებოდი რომ ეს გოგო ეს გიჟი ბავშვი ,ჩემი იყო მემეკუთვნნოდა. წარმოვიდგენდი შორიახლოს როგორ დამინახავდა დახელებგაშლილი კივილით მორბოდა ჩასახუტებლად, როგორი ათრთოლებულიდამეტაკებოდა ავიტაცებდი ხელში და ვატრიალებდი , ვგრძნობდი მის სურნელს , სუნამოს,მის სუნს , მისი თმების , კანის, სიშმაგის.. თავისუფლების სუნს, რომელსაც მხოლოდ ისმანიჭებდა . როგოე მეკიდებოდა კისერზე, როგორც მამას პატარა ბავშვი ხვეწნა მუდარით,როგორ ხელგადახვეული შემომციცინებდა თვალებში სიცილით-აღტაცებული მიყვებოდადღის განმავლობაში გავლილ ამბავს მეც ვუსმენდი გულისყურით და ვგრძნობდი რომ წამიარმინდოდა მისი ხმის ტემბრის გარეშე , მისი ღიმილის და მოელვარე თვალების გარეშე.ამასთანავე წარმოვიდგენდი როგორ ამაყად მოდიოდა ოდნავ ქუსლიანი ფეხსაცმლიტ,მაღალწელიანი ჯინსის მოტმასნილი შარვლით რომელიც მუდამ განსაკუთრებულადმიმზიდველს ხდიდა , მოკლე კლასიკური ტეთრი ზედით და კლასიკური კოსტუმით.თავაწეული, ამაყი, მკაცრი მზერით, ზედაც რო არავის უყურებდა ისეთი მზერით დაწარმოვიდგენდი ისსევ ,მერომ დავინახავდი როგორ გვერდულ ღიმილს შეაპარებდა სახეს დაისევ ამაყად და დინჯად მოვიდოდა ჩემამდე , ნაზად ტუჩებით და მთელი გრძნობითმაკოცებდა ლოყაზე , ოდნავ მეამბორებოდა,ცხვირს ლოყაას გააყოლებდა და თვალებშიშემომხედავდა , მზერა რომლის დანახვაც თავიდან მაწყებინებდა და მაგრძნობინებდ იმასრაც მაცოცხლებდა, ისევ ღიმილს შეაპარებდა და შემდეგ ამაყად ისევ წინ გაიხედებოდა გზასვაგრძელებდით ერთად: მიყვებოდა დინჯად განვლილს და შიგადაშიგ ისევ ის მზერამხვდებოდა . არვიცი ის საყვარელი ბავშვი უფრო მიყვარდა , რომელიც ასე შემომციცინებდათუ ეს დინჯი და თავმოყვარე ქალი. ალბათ ორივე , მავსებდა ყველანაირად , წამითაც კი არმეფიქრებოდა რომ არსებობდა მასზე წმინდა და სანუკვარი რამჩემთვის . ისეთი იყორომელზეც ვერც კი ვოცნებობდი და მეშინოდა დაკარგვის მეშინოდა მეგონა რომ არასდროსვიყავი ღირსი მისი .

ჯიოვანი :
- სიკვდილის გეშინია?
- ზოგჯერ(ვერბენია)
- როდის?
- მაშინ, როცა წავალ ,სიკვდილის კიარ მეშინია იმსი მეშინია რომ როცა მე აღარვიქნები შენსგვერდით.შეიძლებ მიღალატო,დაწოლას კიარ ვგულისხმობ . შეიძლებ ვინმე შეიყვარო.მეროამ
არ ვიქნები შეიძლება ვინმეთი ჩამანაცვლო. ხოშეიძლება მიენდო
ვიმეს?
ამას ვერავიტან.
- სისულელეს მორჩი.



სიზმარი: თითქოს ვუღალატე და მოვუყევი სიმართლე,
მისთვალებში ვხედავდი ორ სახეს : ბავშვს რომელიც მე მივატოვე და ქალს რომელმაცმემიმატოვა. იდგა ჩემს წინ თითქმის დასრულებისთანავე თავი დახარა და ველოდიქვითინს.. ამომხედა ვნახე როგორ შებარბაცდა , გათეთრდა , გაულურჯდა ტუჩები ხელისშეშველება მინდოდა ,
მაგრამ მომხვდა მზერა , რომელიც აქამდე არასდროს მენახა ვხედავდი კედელს უზარმაზარსრომელიც მასთან აღარ მიშვებდა : სიძულვილი, ზიზიღი, ბოროტება, გაოცება ,
სიამაყე, თანაგრძნობა, იმედგაცრუება, ორონია, ყველაფერი დავინახე მისთვალებში.ახლაჩემწინ იდგა ბავშვის ტანსაცმელში გამოწყობილი ქალი.. გავშეშდი გავქვავდი .ვხედავდი , როგორ ცვლიდა მისი სახე როლებს , როგორ ხდებოდა ბავშვი და გაუელვებდათვალებში ტკივილი , რომელსაც კივილი უნდოდა და უეცრად როგორ ცვლიდა მასიმედგაცრუებული ქალის მზერა , ვხედავდი როგოე აუწყლიანდა თვალები მაგრამ როგორინებისყოფით არ ხუჭავდა თვალს რომ ცრემლი არ ჩამოვარდნოდა . ასე მიყურებდა თვალებშიკარგა ხანს , არვიცი თვალს როგორ ვუსწორებდი , მაგრამ ვუსწორებდი , ვხედავდი როგორმშორდებოდა და ვერაფერს ვახერხებდი მის დასაბრუნებლად . მერე უეცრად გატრიალდაგასწორდა რამდენადაც შეძლო და ნელი ნელი ნაბიჯით გავიდა ოთხარიდან , კარი კიდებუფრო ჩუმად დახურა. ვერ ვიგრძენი როდის წამსკდა ცრემლები , მხოლოდ მისი გასვლისშემდეგ ვიგრძენი ჩემს ცივ სხეულზე ცხელი მწველი ცრემლები არდავიბენი და გავვარდოოთახიდან უდაუდაო უნდა გავყოლოდი , ზედმეტად ცუდი წინათგრძნობა მქონდა . გავედიდა თითქოს
აორთქლდაო,
თითქოს არც ყოფილო იფიქრებდი. წამის მეასედში უკვე აღარსადიყო.
აორთქლდა .
ეს სიზმარი იყო ჯიოვან , საშინელი სიზმარი.გამეღვიძა,როგორც იქნა."



--------------
შენიშვნა: ეს ჩემი და ჯიოვანის სულ სულ ცოტათი გაზედმეტებული ისტორიაა, რომლის დასასრულიც ჯერ წინაა , მაგგრამ მე ვითავხედებ და დავასრულებ, რომ ცოტათი მაინც დავამსგავსო ჩანახატის ორეულს. ყველას დიდი მადლობა ვინც კითხულობს , ბოდიში მათ ვისაც იმედები გავუცრუე , უბრალოდ მე არ შემეძლო ვინმესთვის მაინც არ მომეყოლა. მე მეგობარიც კი არ მყავს ვინც ამას მოისმენს,ეს ალბათ ჩემი ბრალია , მაგრამ ახლა თქვენ ბევრად უფრო მაღლა დგახართ ვიდრე ისინი ვინც ოცდაოთხისაათი ჩემს ირგვლივ არიან.ამიტომ უღრმესი და კიდევ უფრო დიდი მადლობა თქვენ.