უკვე დაბნელებული იყო როცა კვლავ კარები შემოაღო არაკაცმა. მაშინვე კედელს მივეყრდენი და ფეხები მოვკეცე. სახეზე თმები უწესრიგოდ მეყარა.
-საჭმელი მოგიტანე, საერთოდ არ მომწონს გამხდარი ქალები. -წინ დამიდო ლანგრით საჭმელი ფეხი ვკარი.
-არ მჭირდება.-დავუყვირე. კარები ღია დარჩა, ნელა წამოვდექი და ფეხი ამოვარტყი ფეხებშორის.
-შე ..-დაიყვირა და მოიკეცა. სწრაფად გავიქეცი და კიბეები ჩავირბინე. გრძელი დერეფანი დამხვდა, არ ვიცოდი რომელ მხარეს უნდა წავსულიყავი, გავიქეცი და გასასვლელ კარებთან აღმოვჩნდი. თმაში ძლიერად მწვდა და ძირს დამაგდო,ფეხებ შორის მომაქცია და გამეტებით დამარტყა სახეში, ტუჩთან ერთად ცხვირიდანაც წამსკდა სისხლი.
-სად მირბოდი.-კიდევ ერთი დარტყმა.-ცოცხალი ვერ გააღწევ აქედან.! მაგის იმედი ნუ გექნება. -თმაში ძლიერად მომკიდა ხელი, სიმწრისგან ვიყვირე. სახე ახლოს მოწია.- ძალიან მაბრაზებ, არ მიყვარს ურჩი გოგოები.-ენა ამისვა ყელზე.
-გამიშვი გთხოვ.-უკვე ვედრებაზე გადავედი.-გემუდარები არაფერი დამიშავო. გთხოვ-ტირილით ვეხვეწებოდი.
-მარტო იმ შენ ს**რს უნდა აძლევდე?-ირონიულად მელაპარაკებოდა.-არა ჩემო პატარა რამდენი ხანია გაკვირდები, შენი სურვილი მკლავდა, გარეთ რომ მხვდებოდი გამარჯობასც არ კადრულობდი.!-ჩაეცინა.-თავს არ მიყადრებდი. ვერც კი მამჩნვდი!-ტონს აუწია. ყელზე მომიჭირა ძლიერად ხელი, სუნთქვა გამიჭირდა, სიმწრის ოფლმა დამასხა. -ეხლა ტყუილად მევედრები.-ხელები გამიშვა მაგრამ მაისური ზედ შემომახია.ზემოდან მოექცა და მკერდძე უხეშად დამიწყო კოცნა.
-გევედრები.. გთხოოვ.. არ გინდა რაა.. -ტირილს ვუმატე, ყელზე ძარღვებს ვგრძნობი.ფეხებს ვიქნევდი, მის მოშორებას უიმედოდ ვცდილობდი. ბოლო ხმაზე ვყვიროდი. იმ წუთებში დამთავრდა ჩემი ცხოვრება, დამთავრდა ბექას სიყვარული. დამთავრდა ბედნიერი დღეები. დასამარდა ჩემი ცხოვრება. გათიშული უმოქმედოდ ვიწექი და უამრავ ზიზღს ვგრძნობდი მთელი სამყაროს მიმართ. მისი ხმვნეშა მესმოდა ყურთა, აღარც ვეწინააღმდეგებოდი ან რა აზრი ქონდა ჩემი საშველი აღარ იყო, ყველაზე მეტად რისიც მეშინოდა მოხდა უკვე. ტკივილისგან გავითიშე.არ ვიცი რამდენი ხანი ვიყავი უგონოდ. თვალები იმის იმედით გავახილე რომ ყველაფერი ერთი ცუდი სიზმარი იყო. მაგრამ არა! მწარე რეალობაში დავბრუნდი. სხეულის ყოველი ნაწილი მტკიოდა, სახე მეწვოდა.სხეულზე დავიხედე შიშველ წელზე დალურჯებები მქონდა, მწარედ ჩამეცინა. სხეული დამიგლიჯა იმ არაკაცმა.
-ღმერთო რისთვის მწირავ ასე.-მაღლა ავიხედე და უემოციოდ რწმენა დაკარგულმა ჩავილაპარაკე. ტუჩებზე ჭრილობებს ვგრძნობდი.შარვალი მეცვა ისევ, ხელები მტკიოდა ისე ძლიერად მქონდა უხეში თოკი შემოჭერილი.
-ბექა.-ეხლა ეს იყო რაც ყველაზე მეტად მტკიოდა. -ჩემი ბექა.-თვალები ძლიერად დავხუჭე და აღვიდგინე მისი ღიმილი, შავი ლამაზი თვალები, მისი ძლიერი ხელები ასე რომ მაგიჟებდნენ. -ღმერთო ნუთუ ასე უნდა მომხდარიყო. ნუთუ ეს ყველაფერი დავიმსახურე. ეხლა როგორ ვიცხოვრო მის გარეშე.-ცრემლები ლოყებზე და ტუჩზე არსებულ ჭრილობებს საშინლად მიწვავდენენ, მაგრამ ეს ტკივილი არაფერი იყო იმ ტკივილთან რასაც მე შიგნით ვგრძნობდი. დაბლიდან უცნაური ხმები ამოდიოდა მაგრამ საერთოდ არ მაინტერესებდა რა ხდებოდა ამ ოთახის გაეთ. კარების საკეტის ხმა გავიგე და სწრაფად წამოვდექი. მოვემზადე იმ არაკაცის სახის დასანახად. კარები გაიღო.
-ბექა.-უგონოდ დავეცი.
გონს მის მკავებში მოვედდი, ბუნდოვნად ვხედავდი ავალიანის შეშინებულ, გაბრაზებულ სახეს. ხელში აყვანილი მივყავდი სასწრაფოს მანქანისკენ, ქუთუთოები დამმძიმებოდა და ნელ-ნელა მეხუჭებოდა თვალები. ვვიგრძენი როგორ დამაწვინა რბილ საკაცეზე. არ მინდოდა თვალების გახელა, მისი რეაქციის მეშინოდა, ახლა მხოლოდ მისი თვალების დანახვის მეშინოდა. ღღმერთო..ეს თვალები ეს შავი თვალები ადრე რომ ციმციმებდნენ, როგორ ჩამქრალა, როგორ დადარდიანებულა..
-ღმერთო..-გულში დავიყვირე და ატირებულმა ხელები სახეზე ავიფარე..
-ვიკა..-ფრთხილად, თითქმის ჩურჩულით წარმოთქვა. ხელი სახიდან ჩამომაღებინა.-მე შენთან ვარ .. გესმის? მაპატიე.. მაპატიე ჩემო პატარა.. -შუბლი შუბლზე მომადო, თვალები დახუჭა.-გევედრები მაპატიე შენი დაცვა რომ ვერ შევძელი, მაპატიე რომ იმ არაკაცმა მაჯობა. -სიმწრისგან ხმას ვერ ვიღებდი. მისი ქურთუკი მქონდა მოფარებული შიშველ სხეულზე.საუბარი სასწრაფოს ექიმმა შეაწყვეტინა, ხმაურით მოგვიკეტა ავტომობილის კარები თვითონ კი მძღოლის გვერდით დაჯდა.. ორივე ვდუმდით.! ფიქრები არ მეკარებოდა.ასე უგონოდ მივშტერებოდი მოძრავი ავტომობილს ჭერს. გონს უკვე პალატაში მოვედი, გვერდით კრისტი მედგა შეშინებული თვალებით.
-ჩემო ლამაზოო..-ამოიტირა და მომეხუტა. თითქოს მეგობრის ჩახუტებამ საშუალება მომცა ემოციები კიდევ ერთხელ ამომეშვა გულიდან, მის კისერში ჩავრგე თავი და ავტირდი მეც.
-დამშვიდდი ჩემო პატარა..-თავზე ხელს მისვამდა.-დამშვიდდი მე შენთან ვარრ.
-კრისტი, გთხოვ დაელაპარაკე ექიმს, აღარ მინდა აქ გაჩერეა, ჩემს სახლში მინდა..
-კაი ვივი, ვევტყვი..-შუბლზე მაკოცა და პალატიდან გავიდა..
-ველაპარაკე-კარები გაღიმებულმა შემოაღო.-რამდენიმე საბუთზე მოაწერ ხელს და წავალთ. მოდი დაგეხმარები..-ჩემსკენ გამოემართა. კათეტერი უხეშად მოვიგლიჯე ხელიდან, იქვე მიწყობილი სუფთა ტანსაცმელი ჩავიცვი. გარეთ გასულს ბექას გვეირდით მისი მეგობარი და გეგა დამხვდა, შეშინებული გამოემართა ჩემსკენ, მაგრამ ახლოს მოსვლა ჩემმა ხელმა შეუშალა. მის მკერდზე დადებულ ხელს შეხედა და ჩაწთლეული თვალებით გამომხედა.მზერა ავარიდე და კრისტის დახმარებით ექიმისკენ გავემართე. ზურგს უკან ავალიანის განწირული ყვირილი მესმოდა.
-ამის დედაც.. მე მადანაშაულებს. მე მადანაშაულებს..ჯანდაბა..-მის სასოწარკვეთილ ხმაზე თვალები მაგრად დავხუჭე. სახლში მისულს კრისტის მარტო დარჩენა ვთხოვე, საკუთარ ოთახში შევიკეტე და კედელთან ჩავიკეცე.. თავი ხელებში ჩავრგე.აი ეს იყო ტკივვილი რომელსაც შეეძლო ჩემი მოკვლა.. ამ ტკივილს შეეძლო ჩემი განადგურება..
-ღმერთოო..-ამოვიტირე და მაღლა ავიხედე, სასოწარკველის არ ვიცოდი რისი გაკეთება შემეძლო.რითი დავხმარებოდი ჩემს უბედურ თავს.. -ღმერთო.დამეხმარე რაა. არ მინდა სიცოცხლე, არ მინდა მის გარეშე ცხოვრეა. -სლუკუნით ვლაპარაკოდი, რამდენჯერმე შევამჩნე როგორ მოუახლოვდა კრისტი ოთახის კარებს მაგრამ არ შემოსულა. ბოლო ძალები მოვიკრიბე და შხაპი მივიღე. საწოლზე დაწოლილს, თავი უსაფრთხოდ ვიგრძენი და გავითიშე.. დილით თვალებდასიებული გამოვედი ოთახიდან, ჩემი ხუჭუჭა სამზარეულოში დამხვდა.
-ყავას დამისხამ?-მუდარით შევხედე. ეხლავეო გამიღმა და ფუსფუსი დაიწყო.. -კრისტი გამომყვები დღეს გამომძიებელთან?
-კი ჩემო ლამაზო..-ჭიქა წინ დამიდგა და შულზე მაკოცა..
-შეგიძლია ერთი კვირა შვებულება აიღო და წავიდეთ სადმე მე და შენ? ამ ქალაქის ატანა არ მაქვს..
-აუცილებლად ვივი.. ეხლავე დავურეკავ გგიორგის და გავენთავისუფლები..
ოთახში გამომძიებელთან ერთად ვიყავი, ახალგაზრდა ქალი იყო.
-ვიქტორია კერესელიძე.-თანხმობის ნიშნად დავუქნიე თავი.-რამდენიმე კითხვას დაგისვამთ და შეძლებისდაგვარად გამეცით სრული პასუხი.-ჩემს წინ სკამზე ჩამოჯდა.ნერვიულობისგან ხელებს ვისრესდი. თავჩახრილი ველოდი მის კითხვებს.
-საიდან იცნობთ დამნაშავეს. -საქაღალდე გადაშალა და სათვალე გაისწორა.
-არ ვიცნობდი.-მოკლედ ჩახლეჩილი ხმით ვუპასუხე.
-მომიყევით როგორ დაიწყო თქვენთან ურთიერთობა. -ყველაზე მეტად იმ არაკაცის გახსენება მინდოდა.მაგრამ ნელა დაწვრილებით მოვუყევი ყველაფერი.-თქვენი გატაცების დროს, ხომ არ ჰქონია ძალადობას ადგილი?-თავი ფრთხილად ავწიე, მისმა უადგილო კითხვამ იმდენად გამაღიზიანა თავს ძლივს ვიკავებდი ტირილი რომ არ დამეწყო.
-ჩემს სახეს ხედავთ?-ხელით მივანიშნე.ქურთუკის ელვა შევიხსენი და დალურჯებული სხეული ვანახე.
-ქალბატონო ვიქტორია მე სექსუალურ ძალადობას ვგულისხმობ.-მკაცრი მზერით ამომხედა.ვერ გადამეწყვიტა როგორ უნდა მეთქვა ეს. გულში უამრავი ვარიანტი განვიხილე. მაგრამ ბოლოს თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე. -კარგი გასაგებია.დღეს გვეცოდინება ზუსტი პასუხი!.-საქაღალდე დაკეცა და კარისკენ მიმითით. მთელი სხეული მიკანკალებდა, ჯერ ისევ ვერ ვაცნობიერებდი მომხდარს, თავი საშინელ ფილმში მეონა. გარეთ გასულს ბექა კრისტისთან ერთად დამხვდა. ნერვიულობისგან გაფითრებულიყ,დამინახა თუ არა ლაშასთან ერთად ჩემსკენ სწრაფი ნაბიჯით წამოვიდა.
-ბატონო ლაშა გავესაუბრე დაზარალებულს, ექსპერტიზისს პასუხები დღეს იქნება და მაშნვე გაგაგეინეთ.-იქვე მდგარ სკამზე ჩამოვჯექი, თავი ხელებში ჩავრგე და სიმწრისგან თვალები მაგრად დავხუჭე.
-მადლობა ეკა.-მღებრიშვილი მის მეგობარს მიუბრუნდა რომელიც ჩემს გვერდით იდგა.-ბექა შეგიძლიათ წახვიდეთ, მე ყველაფერს გავარკვევ და დაგირეკავთ.ხოდა კიდე ვეცდები ვიკას სასამართლომდე აღარ მოუწიოს მოსვლა.
-მადლობა ლაშა.-ხელი ჩამოართვა..ამასობაში კრისტისთან მივედი ვანიშნე სწრაფად წავიდეთქო. თავიც მეზიზღბოდა და ჩემი თელი ცხოვრებაც.
-საით? ჩემგან სად გარბიხარ.-სწრაფად დაგვეეწია, მისი ხმა ისეთი შეცვლილიიყო ვერ ვცნობდი.-მეც შენთან ერთად წამოვალ, მნიშვნელობა არ აქვს სად.-მომიახლოვდა-ოღონდ ერთად ვიყოთ ვიკა.
-სულელო სად უნდა წამოხვიდე.?-თავი დავხარე, წამით თავი დამნაშავედ ვიგრძენი. თვალიდან ჩამოვარდნილი ცრემლი მოვიწმმინდე. ბოლო ძალები მოვიკრიბე და ხმა გავიმკაცრე.- მე უნდა დამშორდე ! მიმატოვე! გევედრები მიმატოვე.!
-როგორ უნდა მიგატოვო.?-მკლავებში ნაზად მომკიდა ხელები.-უშენოდ როგორ ვიცხოვრო? უშენოდ მოვკვდები ვიქტორია. !ვერ ვიცოცხლებ. . ვიკა ჩვენ ხომ დავპირდით ერთმანეთს ? ხომ დავპირდით რომ მუდამ ერთად ვიქნებოდით..! უშენოდ არ ვარსებობ გესმის? -ხელები სახეზე მომხვია, აწყლიანეული თვალებით მიყურებდა. ხელი გავაშვებინე და გარეთ სწრაფი ნაბიჯით გავედი, ტაქსის მანქანასთან მისლს უკნიდან მომიახლოვდ..
--რას აკეთებ.-კარები სწრაფად დაკეტა.
-ვეძებ გამოსავალს და ვერ ვპოუობ!-შევბრუნდი.
-რა?
-ისე ნუ იქცევი თითქოს არაფერი გესმოდეს?-ხმის ტონს ნელ-ნელა ვუწევდი.
-რა უნდა მესმოდეს?
-მოდი უკან დავბრუნდეთ! მე ჩემ ცხოვრებაში შენ შენსაში.
-ვიკა გამოფხიზლდი! -მოთმინება დაკარგულმა ხმა ძლივს გააკონტროლა.- უკანა გზა აღარ არსეობს.ვერ დავბრუნდები ვერ შევძლებ. და საერთოს..-გაჩუმდა- და საერთოდ ვინ მოგქცა უკან დაბრუნების უფლება?
-ყველაფერი უნდა დავივიწყოთ! გესმის? თითქოს არაფერი ყოფილა! ეს უნდა გავაკეთოთ!წამოდი დავლიოთ, ვიტიროთ , ცოვრებაზე ვიწუწუნოთ, მერე ყველაფერი დაგვავიწყდება .აუცილებლად დაგვავიწყდება. -ხელებს უმისამართოდ ვიქნევდი.
-დავივიწყოთ? -ეწყინა ჩემი ნათქვამი!- როგორ? შეიძლება შენ დაივიწყო. მაგრამ მე.. მე არ დამავიწყდება! ვერ დავივიწყებ.! არ იცოდი რომ საშინელი ეგოისტი ვარ.! -ნელ-ნელა მომიახლოვდა, ხელზე ნელა დამისვა ხელის ზურგი. -ყველაფერს ფეხებზე დავიკიდებ და ჩვენი სიყვარულის ამბავს ბოლომდე ვნახავ.!
-რისი ნახვა გინდა?-ხმის კანკალით წარმოვთქვი.
-მინდა ვნახო ერთად როოგორ ვიცხოვრებთ, როგორ დავბერდებით ერთად.უბრალოდ მენდე ჩემი სიყვარულის გჯეროდეს!-ცალი ხელი კისერთან შემიცურა.
-ბექა მე ვერ გაგაბედნიერებ..-თვალები ცრემლებით ამევსო.-არ მინდა ერთ დღესაც დაიღალო და შენ მიმატოვო.ეს უფრო მატკეს!გესმიის.ასე უფრო მეტკინება.
-და მერე ვინ გითხრა რომ შენს მიტოვვებას ვაპირებ ვიკა.. -ხმაში სიბრაზე შეერია.-არ გესმის? მე არასდროს მიგატოვებ.! არასდროს.-ხელი მმომაშორა..-წადი.. დაფიქრდი. და იცოდე..- თვალები ჩაწითლებოდა.-იცოდე მე არასდროს დაგტოვებ მარტო. მიყვარხარ..-შუბლზე ნაზად მაკოცა, მის კოცნასთან ერთად მისი ცრემლიც ვიგრძენი.

***
გამარჯობათ ბავშვებო, ძალიან გული მწყდებოდა ამ ისტორიას რომ არ ვამთავრებდი, ვერ მოვითმინე და მაინც დავდე განახლებული თავი.. იყო რამდნიმე კომენტარი რომელცმაც მოტივაცია ჩამიკლა, მაგრამ იმდენად დიდი იყო წერის სურვილი მაინც გავაგრძელე.. ველი შეფასებებს, იმედია განახლებული მოგეწონებათ. <3