ტაქსი გამოვიძახე და სახლი ფეხაკრეფით დავტოვე, მანქანით ვერ გავიდოდი ყველა გაიგებდა, ტაქსიც რამდენიმ სახლის ქვემოთ გავაჩერებინე. სწრაფად ჩავჯექი და სანდროს მისამართი ვუკარნახე. არ მკითხით როგორ გავიგე. საშინლად წვიმდა მაგრამ ეს ამბავი დღესვე უნდა მომეგვარებინა. მძღოლს ფული გადავუხადე და ეზოში შევედი, სანდროს დავურეკე.
-ტასო, რამე მოხდა?რატომ გათიშე?
-ეზოში გამოდი გთხოვ. -ვუთხარი და ისევ გავუთიშე. მალე შუქიც აანთო და გარეთ გამოვიდა.
-ანასტასია! შემოდი გაცივდები მანდ რას აკეთებ?
-მომისმინე და არ გამაწყვეტინო.
-ანასტასია!
-გახსოვს ერთხელ მკითხე ოდესმე თუ გყვარებია ან ყვარებიხარო? მაშინ არ გიპასუხე...
-ტასო წვიმს, ვსველდებით. -ყურადღებას არ ვაქცევდი მის სიტყვებს. ეს ბოლომდე უნდა მეთქვა
-თერთმეტი წლის ვიყავი სოფელში მეზობლის ბიჭმა რომ მითხრა პირვლად მიყვარხარო, მე კი თმებით ვითრიე ეს როგორ გაბედე თქო. მერე თოთხმეტი წლის ვიყავი სკოლაში ერთმა ბიჭმა მითხრა იგივე, მას კი ისეთი სილა გავაწანი მგონი ახლაც ეტყობა ჩემი ხუთი თითი. მერე კი... -აქ მივხვდი რომ ცრემლებმა გაიკვლეს გზა და წვიმის წვეთებთან ერთად ასველებდნენ ჩემს ლოყებს. ძალა მოვიკრიბე და გავაგრძელე-ცხრამეტი წლის ვიყავი, კოლეჯში ვსწავლობდი, ვიღაც გიორგი იყო, წამლებზე დამოკიდებული. ცხოვრება გამიმწარა, ბევრჯერ მოხვედრია ცოტნესგანაც, დამიანესგანაც და ბექასგანაც. მაგრამ უფრო გადამეკიდა, ერთხელ სახლში ვბრუნდებოდი ქუჩის კუთხეში დამხვდა. ცხვირწინ დანას მიტრიალებდა, მითხრა თუ მას არ შევიყვარებდი ჯერ მე მომკლავდა მერე თავს მოიკლავდა, შემეშინდა, და ჩემში არ არსებული გრძნობა სიყვარული შემზიზღდა იმის გამო რომ ასეთი პიროვნება მთხოვდა სიყვარულს, ერთი კვირა სახლიდან არ გავდიოდი, არ მინდოდა სადმე შემხვედრიდა.იმ პერიოდში გავიცანი თემოც, მისგანაც მიიღო ერთიორი მწარე დარტყმა, ამაზე სულ გაგიჟდა, მისმა მშობლებმაც ყველაფერი იცოდნენ მაგრამ.... არაფერს არ აკეთებდნენ, მის გადასარჩენად. მალე საფრანგეთში წავედით მე და მარიამი, არ ვიცი რა იფიქრა რომ ვეღარ მიპოვნა... -ვხვდებოდი რომ თუ მალე არ დავასრულებდი ცუდად გავხდებოდი. -არ ვიცი რის გამო გააკეთა ეს, მისი ყველა ახლობელი მე მადანაშაულებდა მის სიკვდილში. ძლივს შევეჩვიე იმ ფაქტს რომ მე არაფერ შუაში ვიყავი, და ეს მისი ეგოოსტური სურვილების ბრალი იყო. ესეც მათი დამსახურებაა ვინც ახლა ჩემთან არიან. მათ გამო ვარ ასეთი ძლიერი, ყოველ შემთხვევაში ვჩანვარ მაინც.. მერე შენ გამოჩნდი, ამის მერე პირვლად დავდექი ისევ სიყვარულის პირისპირ, ვეცადე, ვეცადე არ შემყვარებოდი, ვფქრობდი რომ არ ვიყავი ამისთვის მზად, მაგრამ, ვერ შევძელი. გაგექეცი კიდეც, მაგრამ ვერაფერი შევცვალე. რაც უფრო გშორდებოდი მით უფრო გიახლოვდებოდი, ეს სამი დღე კი შენს გარეშე საშინელება იყო, და ხო ბევრჯერ ვყვარებივარ, მაგრამ მხოლოდ ერთხელ შემიყვარდა ეს კი შენ ხარ, ვინც პირველად და უკანასკნელად შემოვიდა ჩემს გულში. მიყვარხარ ალექსანდრე და აღარ ვაპირებ ეს დავმალო.
-არ მჯერა რომ ამას შენგან ვისმენ ანასტასია არაბულო, გოგოსგან რომელიც ყინული მეგონა-ჩემსკენ წამოვიდა და ხელი წელზე შემომხვია.
-მთელი არსებით მიყვარხარ, იმაზე მეტად ვიდრე შენ წარმომიდგენია. -მითხრა და მოწყურებულივით დაეწაფა ჩემს ტუჩებს.
-მცივა. -ვუთხარი როდესაც ბაგეები დავაშორეთ.
-ახლა გცივა და წეხან რომ გეხვეწე შევიდეთ თქო არ გციოდა პატარა ქალბატონო? -მკითხა და მოწყვეტით მაკოცა ტუჩებზე.
-ეს ყველაფერი უნდა მეთქვა, ისე არ....
-ანა, მე შენ გაუცნობლად შემიყვარდი და შენი აზრით შენი ისტორია ჩემს სიყვარულს შეარყევდა?
-მეშინია რომ ასე ძლიერ გიყვარვარ, მე რომ ვერ შევძლო..
-გაჩუმდი და წამოდი სახლში შევიდეთ.
სულ სველი ვიყავით.
-მგონი ჯობს სახლში წავიდე. სულ სველი ვარ.
-არსად არ გაგიშვებ-მითხრა და სხეულზე ამიკრო. -ახლა ტანსაცმელს მოგცემ და გამოიცვალე, სააბაზანო ზემოთაა..
ოთახში ავედი. მალე კარზე დააკაკუნა.
-აი ესენი გამომართვი, მხოლოდ ეს ვიპოვე. ჩაიცვი, სველი ტანსაცმელი საშრობში შეაწყე და დაბლა ჩამიდი ჩაის მოვამზადებ.
-ეს ვისი ტანსაცმელია? -ვკითხე რადგან აშკარად ქალის იყო.
-ჩემი რძლის, წინა კვირას აქ იყვნენ და დარჩათ. თუ გინდა ჩემსას გათხოვებ.
-არა იყოს მადლობა. ჩადი და ჩამოვალ.
ოთახი დატოვა, მე სააბაზნოში შევედი და მოვწესრიგდი. ცოტახანში დაბლა ჩავედი.
-მიდი დაჯექი, დალიე ჩაი თორემ გაცივდები. -მითხრა და დივანზე მის გვერდით მანიშნა. მეც მაშინვე დავემრჩილე. ხელი გადამხვია და გულზე მიმიხუტა, მესიამოვნა მისი სურნელი.
-არ მეგონა ამდენი რამ თუ გადაიტანე, არ ვიცი რა გითხრა.
-ნურაფერს მეტყვი, უბრალოდ მომეხვიე და ჩემთან იყავი, სხვა არაფერია საჭირო. -უფრო ძლიერად მოვხვიე ხელები.
-მიყვარხარ
-მეც.
-მოდი ჩაი დავლიოთ და დავიძინოთ..
ცხელმა სითხემ სხეული გამითბო. მალე ოთახში ავედი და საწოლში ჩავწექი.ცოტახანში სანდროც მოვიდა.
-გაყინული ხარ.
-მცივა.
-მოდი ჩემთან. -მითხრა, თავისკენ მიმიზიდა და მომეხვია..ცხვირი თმებში ჩარგო ღრმად შეისუნთქა სურნელი და უფრო მაგრად ჩამეხუტა -საოცრება ხარ, ერთადერთი ხარ, არასდროს დამტოვო კარგი.
-შენ არ წახვიდე, ვერ ვიცოცხლებ უშენოდ. როგორ შემაყვარე ასე თავი დევდარიანო.???
-მაგიჟებ-მითხრა და ტუჩებზე დამაცხრა. მკოცნიდა მანამ სანამ ჰაერი გვყოფნიდა -ახლა დაიძინე, თორემ ნამდვილად რაღაც ცუდი მოხდება...
-საზიზღარი ხარ. -ვუთხარი და ისევ მის მკერდზე მოვათავსე თავი. -ძილინებისა ალექსი.
-ტკბილი ძილი ჩემო ცხოვრება.
-მიყვარხარ.
ეს იყო რაც ვუთხარი ბოლოს, დიდხანს ათამშებდა ხელებს ჩემს თმაში მე კი მშვიდად ჩამეძინა. დილას მასზე ადრე გამეღვიძა, მშვიდად ეძინა. ფრთხილად ვეფერებოდი სახეზე. მსიამოვნენდა მისი ოდნავ წამოზრდილ წვერიან სახეზე ხელის გადასმა. უსაზღვროდ ბედნიერი ვიყავი მის გვერდით. ცოტახანში მანაც გაახილა თვალები და ყავისფერი სფეროები შემომანათა.
-საზმარში ვარ ხომ? - მკითხა და თვალები სწრაფად დაახამხამა.
-არა.
-მაშინ იმდენად შემიყვარდი გავგიჟდი და მეჩვენები უკვე?
-არა, ნამდვილი ვარ.
-რით დამაჯერებ?
-აი ამით. -ვუთხარი და ნაზად შევეხე მის ბაგეებს.
-დილამშვიდობისა . -მითხრა და ისევ მაკოცა.
-დილამშვიდობისა. -ვუთხარ და მეც იგივე გავიმეორე.
-არ ავდგეთ? რომელი საათია?
-ცხრა დაიწყო. სამსახურში მიდიხარ?
-არ მინდა მაგრამ სხვა გზა არაა.
-მაშინ საუზმეს მოგიმზადებ. -საწოლიდან წამოვდექი. სააბაზანოში შევედი ჩემი ტანსაცმელი ჩავიცვი და ოთახში გავედი. -ადექი მოემზადე და დაბლა ჩამოდი. -ვუთხარი და ოთახი დავტოვე. საუზმეს ვამზადებდი, ზურგიდან ამეკრო, ლოყაზე მაკოცა და ხელი მუცელზე შემომხვია.
-ნეტავ ყოველი დილა ასე იწყებიდეს. შენ, მე და ჩვენი სამყარო.
-რა იყო რა ტკბილად ლაპარაკობ უეჭველი შეყვარებული ხარ ხომ ასეა?
-სიგიჟემდე, შენ?
-დავფიქრდე? დღეს არავის უთქვამს რომ ვუყვარვარ ამიტომ...
-მიყვარხარ! -მითხრა და მისკენ შემატრიალა. გამიღიმა, თავი ვეღარ შევიკავე ისეთი საყვარელი იყო, კისერზე მოვეხვიე და ტუჩებზე დავეწაფე.
-უსაზღვროდ, უზომოდ მიყვარხარ.
მალე ვისაუზმეთ სამზარეულო მივალაგე და წასასვლელად მოვემზადე.
-დაგირეკავ და საღამოს სადმე გავიდეთ-მითხრა სანამ მანქანას დავტოვებდი.
-კარგი. საღამომდე. -მანქანიდან გადასვლას ვაპირებდი ხელი რომ ჩამკიდა.
-რაღაც დაგავიწყდა.
-რა?
-აი ეს-მითხრა და ტუჩებზე მაკოცა. -ახლა წადი. -მანქანიდან გადმოვედი, ისიც სწრაფად მოსწყდა ადგილს. სახლისკენ წავედი მაგრამ..
-ეს სანდრო იყო და შენ მისი მანქანიდან გადმოხვედი? ამ დილა ადრიან? -მკლავში ხელი ჩამავლო მარიამმა და დაჟინებით შემომხედა.
-სახლში შევიდეთ და ყველაფერს მოგიყვებით, ქუჩაში უნდა მალაპარაკეოთ? -ვუთხარი და შინ შევედით, სამივე ოთახში ავედით და გუშინდელი ამბები მოვუყევი.
-გიორგიზეც მოუყევი ესეიგი? -მკითხა მარიამმა.
-ხო, ეს იყო რაც მაკავებდა, მას უნდა ცოდნოდა.
-და ახლა რა გამოდის, ის სვანი ჩემი მომავალი სიძეა? -იკითხა ნიტამ.
-მოვლენებს წინ ნუ უსწრებ ნიტუ, ჯერ მხოლოდ ერთი დღეა რაც ერთად ვართ.
-მეორე ქორწულის სუნი მცემს სადღაც იანვრის ბოლოს -აჰყვა მარიამი.
-ქორწილზე გამახსენდა, რას შვები შენ კაბაზე? -ვკითხე მარიამს და თემის შეცვლაც გამომივიდა.
-დღეს მივდივართ. და კიდევ ერთ რამ უნდა გითხრათ. ქორწილი იმ კვირის ბოლოს იქნება.
-რა? ასე მალე? აკი თვის ბოლოსო?
-ასე გამოვიდა. ამიტიმ ყველაფერი სწრაფად უნდა მოვამზადოთ.
რომ გითხრათ დღემ მშვიდად ჩაიარა თქო მოგატყუებთ, მთელი დღე მარიამს დავყვებოდით მე და ნიტა, სად აღარ ვიყავით, ქალაქის ყველა სალონი შემოვიარეთ კაბა კი ვერ ავარჩიეთ.
-აი მარიამ ეს ბოლოა და იქნებ აქ მაინც მოგეწონოს რამე. თუ არადა მე აღარსად წამსვლელი აღარ ვარ.
-აი ისც... -წამოიძახა და სალონის ცენტრში დადგა. -ეს, ეს მინდა.
-რაღას უყურებ სწრაფად მოიზომე. -უთხრა ნიტამ და კონსულტატს დაუძახა.
მართლაც ულამაზესი იყო, ზუსტად მარიამის გემოვნებაში ჯდებოდა, სადა და დახვეწილი. კაბა შევაფუთინეთ და სახლში წავედით.
-რა ქენით იპოვა კაბა მარიამმა? -მკითხა ლიკამ.
-კი ძლივს, დილიდან დავდივართ, დავიღალე, წავალ ცოტას დავისვენებ და მერე სანდროს უნდა შევხვდე.
-ტასო, ვის უნდა შევხვდეო?
-სანდროს.
-რამე გამომრჩა?
ლიკასაც მოვუყევი გუშინდელი ჩემი საქციელი.
-ანუ ერთად ხართ? დაგადგათ საშველი?
-ასეა.
-გილოცავ ჩემო გოგო, ბიჭებმა იციან?
-არა, ერთად ვეტყვით ალბათ.
ცოტახანს დავიძინე, მაგრამ მალევე ტელეფონის ხმამ გამაღვიძა.
-ცხოვრება სად ხარ?
-სანდრო.
-გეძინა?
-ხო, დავიღალე დღეს და ვიფიქრე სანამ დამირეკავდი გამოვიძინებთქო. შენ სად ხარ?
-კომპანიიდან გამოვედი, თუ დაღლილი ხარ სხვა დროს იყოს.
-არა! ახლა ყველაზე მეტად შენი ნახვა მინდა.
-მოემზადე და გამოგივლი.
მალე მოვწესრიგდი ლიკას დავემშვიდობე და სახლი დავტოვე, ეზოსთან სანდრო მელოდებოდა. სწრაფად დავფარე მანძილი და მთელი ძალით მოვეხვიე.
-მომენატრე. -მითხრა და ტუჩებზე მოწყვეტით მაკოცა.
-მეც.
მანქანაში ჩავჯექით და ადგილიდან დავიძარით.
-სად მივდივართ?
-ერთი კარგი ადგილი ვიცი და იქ წავიდეთ.
მართლაც მალე ულამზეს ადგილას ვიყავით. წყნარი მუსიკა საოცარ სიმყუდრივეს ქმნიდა. ცოტახნში იქვე მდებარე პარკს გავუყევით. სანდროზე ჩახუტებულს არც სიციცე მაწუხებდა და არც ის რომ შეიძლება გავციებულიყავი. მალე წვიმა დაიწყო.
-წავიდეთ, თორემ გამიცივდები. -შუბლზე მაკოცა და მანქანისკენ წავედით. გზაში ტელეფონზე ბექამ დამირეკა.
-სად ხარ გოგო, შენს რძალს ვერაფერი ვათქმევინე. შენთან ვართ და მალე მოდი. -ერთიანად მომაყარა სათქმელი.
-ამოისუნთქე მაინც. გზაში ვარ და მოვალ მალე.
ტელეფონი გავუთიშე ალექსანდრეს გავხედე.
-შენც ხომ შემოხვალ?
-თუ ძალიან მთხოვ შეიძლება.
-ნუ ხარ საზიზღარი. -მანქანა სახლის წინ გააჩერა. -შენ რა მართლა არ აპირებ გადმოსვლას?
-მოვდივარ-მითხრა და მანქანიდან გადმოვიდა, ხელი გადამხვია და სახლიკენ წავედით. კართან მისულს ხელი გამიშვა, მესიამოვნა მისი რეაქცია, კარი ლიკუნამ გაგვიღო.
-მობრძანდით-გვერდით გაიწია და შეგვატარა. -სად იყავით სიძე? -ბოლო სიტყვა ჩუმად თქვა მაგრამ მე მაინც გავიგე.
-ლიკა! -თვალები დავუბრიალე, რაზეც სანდროს გაეღიმა.
ყველანი ჩვენთან იყვნენ.
-ოჰ ეს რა ხალხი შეკრებილა რა ხდება? -ვკითხე და დივანზე მოვთავსდი. სანდროც გვერდით მომიჯდა.
-ერთ კვირაში ქორწილია და რესტორანს ვერ ვშოულობთ ყველა დაკავებულია. - სიტუაცია ამიხსნა მათემ. ბევრი ძიების შემდეგ მივაგენით კარგ რესტორანს და დავჯავშნეთ კიდეც.
-წყალს დავლევ წავალ-ფეხზე წამოვდექი -გინდათ ვინმეს რამე წამოგიღოთ? -არავინ ხმას არ იღებდა, სანდრომ ხელი ჩამჭიდა და ოდნავ დაბლა დავიხარე.
-ყავა გამიკეთე გთხოვ რა. -მეც გავუღიმე.
-მანდ გაჩერდით! -დაიყვირა მათემ. -ეს რას ნიშნავს? -ყველამ ჩვენ შემოგვხედა. სანდრო კი ხელს არ მიშვებდა.
-ტასო ეს ისაა რასაც ვფიქრობ? -მკითხა ლიზამ.
-არ ვიცი მე თქვენ რას ფიქრობთ. -ვუთხარი ღიმილით.
-ერთადხართ? -მკითხა ნათიამ
-ასეა. -უპასუხა სანდრომ.
-მაინც არ ამცდა გოგო ეს სვანი სიძე? -სიცილით მითხრა ცოტნემ.
ერთი კვირა სწრაფად გავიდა, ხან კაფეში ვიყავი, ხან სახლში, ხან მარიამს ვეხმარებოდი, მაგრამ დროის უმეტეს ნაწილს სანდროსთან ვატარებდი. ქორწილის დღეც დადგა. ყველა ნერვიულობდა, მარიამი კი ნერვიულობის პიკს აღწევდა. ულამაზესი იყო. ხელისმომკიდედ ნათია აირჩია. ყველაფერმა არაჩვეულებრივად ჩაიარა.
-ცოტნე რა ხდება მომიყვები? -გვერდით დავუჯექი.
-ნიტას შეხედე, მიყვარხარ მეთქი ვუთხარი მან კი... არაო
-და მისი გჯერა, ის მაინც არ ვიცოდე რომ შენზე გიჟდება. თავს იფასებს უბრალოდ.
-ნუ მეღადავები. ჩემი გამჭირვებია.
-მე ჩემი სათქმელი ვთქვი უკვე. -ვუთხარი და მარტო დავტოვე.
სანდროს ვეცეკკვებოდი
- ულამაზესი ხარ.
-კარგი რა აზვიადებ.
-არაფერიც. წამოდი ჩემს ძმას გაგაცნობ.
-ახლა ამის დროა სანდრო?
-ზუსტადაც წამოდი. -ხელი ჩამჭიდა და ერთ ერთ მაგიდასთან მიმიყვანა.
-ნიკა, ვიღაც მინდა გაგაცნოთ. ეს ანასტასიაა, ტასო ესენი კი ჩემი ძმა და რძალი, ნიკა და სალო.
-სალამი, ბევრი მსმენია შენზე სარძლო-მითხრა და გამიღიმა.
-ნიკა! -თვალებით ანიშნა სანდრომ გაჩერდიო, მე კი გამეღიმა.
-რა გინდა არ სწყნია, ნახე იცინის კიდეც. ჯერ სარძლო ხარ, მალე ალბათ რძალს დაგიძახებ, ხომ ასეა. -მითხრა და ისევ გაიღიმა. სასიამოვნო იყო მათი გაცნობა. ცოტნე ვერსად ვიპოვნე და დამიანესთან მივედი.
-სად არი შენი ძმა? -ვკითხე.
-ჩემი თუ არის შენიცაა, მე რა ვიცი.
-ისე ტასო არც ნიტა ჩანს. -მითხრა ლიკამ.
მე კი გამეცინა. მივხვდი რაც ხდებოდა.




ესეც მეშვიდე თავი. არ ვიცი რამდენად კარგი გამოვიდა, დრო არ მქონდა უბრალოდ მაგრამ ვეცადე, ალბათ არ გაგიცრუებთ იმედებს. მადლობა ერთგულ მკითხველებს, ❤❤❤❤