დილით ერთი საათით ადრე გავიღვიიძე ვიდრე ვიღვიძებ ხოლმე... თავი საშინლად მტკიოდა ჯერ პიჟამოებიანი ჩავტანთალდი ქვემოთ და ნაბეღლავი მოვიყუდე შემდეგ ზემოთ ავედი შხაპი მივიღე და ჩცავიცვი თეთრი მაღალწელიანი შორტი(სპეციალურად რადგან სამსახურში კაბას ითხოვს აჰაჰა...) ხაკის ფერი პერანგი ისევ იგივე ნაირად შევიკარი(ისევ სპეციალურად) ფეხზე ხაკისფერი მაღლები მოვირგე ხელზე საათი გავიკეთე, მაკიაჯი გავიკეთე და აწ უკვე ჩემს მწვანე თვალებს შევხედე და გავიფიქრე-„ისე... ძალიან მომწონს ჩემი ქამელეონის თვალები ხომ იცით“... ქვემოთ ჩავედი ვისაუზმე ცოტათი და ჩემს მანქანაში ჩავჯექი... ჯერ „გორგიაში“ მივედი და წითელი საღებავი და ასევე გამჭირვალე თოკი ვიყიდე და სამსახურში წავედი.... ღმერთო რა დამპალი ვარ... დღეს გავამწარებ... გავიფიქრე და გავიცინე... სამსახურში იქამდე მივედი სანამ მოვიდოდა მის კაბინეტში ყველაფერი ისე დავაყენე, რომ როგორც კი კარებს გააღებს ეგრევე თავზე დაესხმება... ყველაფერი როგორც კი გავამზადე იქვე სამსახურთან მდებარე კაფეში მივედი ცოტახნით, რომ არაფერი ეფიქრა...

ცოტახანში დავინახე, როგორ შევიდა კომპანიაში ცოტახანი კიდევ გავჩერდი კაფეში და შემდეგ მეც შევედი კომპანიაში, როგორც კი მეთორმეტე სართულზე ავედი და ლიფტის კარები გაიღო გავიგე ალექსანდრეს ყვირილი....
-ანასტასიიაააა...-იმხელა ხმაზე იყვირა შევხტი, როგორც ჩანს მიხვდა... გამეცინა... შემდეგ სახე დავასერიოზულე მართალია გამიჭირდა მაგრამ მაინც შევძელი და მისი კაბინეტის კარები გავახე...
-ალექსანდრეე... ეს რა გჭირს?-ისე შევიცხადე თითქოს ჩემი მოწყობილი არ იყოს... სულ წითელი იყო...
-ისე შეიცხადე თითქოს შენ არ გაგეკეთებინოს ეს რა არის? ნორმალური თუ ხარ...-მიყვიროდე...
-ნუ მიყვირი და ჯერ ესერთი მე არ გამიკეთებია მე რატო მაბრალებ...-უდანაშაულო კრავის სახე მივიღე... არა რა ბიზნესი ამიტყდა სამსახიობოზე უნდა ჩამებარებინა... სულელი ვარ რა... ჩემზე უკეთესს ალბათ ვერც იპოვიდნენ...
-აუფფფ... ნეტავ მაცოდინა აქ მეორე გიჟი და ჩემი მოძულე რომელია რომ ეს გაეკეთებინა... ახლა წავალ მოვწესრიგდები და ერთ საათში ვილაპარაკებთ... სერიოზულად...-ისეთი სერიოზული ჩანს ცოტა შემეშინდა მაგრამ მე ეს რას მიზავს.... გამწარებული გავიდა და კარები მაგრად მიიჯახუნა... სიცილი ამიტყდა?! ისეთი ისეთი, რომ ალბათ მთელ მეთორმეტე სართულს ესმოდა... ძლივს დავმშვიდდი და ჩემს კაბინეტში შევედი, ტელეფონი ავიღე და სამივეს ერთად დავურეკე...
-ჰეი ფიფლლლ(მე)
-ჰოუუ(ყველა)
-შოკი ამბავი მაქვს(მე)
-აბა დაფქვი(ნატა)
-ხომ გახსოვთ გუშინ, რომ მოგიყევით ალექსანდრეს რას ვუპირებდი...
-ხო... მერე...(ლუკა)
-ხოდააა უკვე გავაკეთე... წითელი საღებავი გადაესხა ისეთი სასაცილო და გამწარებული იყო ძლივს დავმშვიდდი ასე მეგონა სიცილისგან გავიგუდებოდი....(მე)-ოთხივე, რომ ავკაკანდით მამაზეციერი ვერ გაგვაჩერებდა... ბოლოს ძლივს დავმშვიდდით...
-ვაიმეეეე.... და ახლა თქვი გიჟი არ ვარო(ნია)
-აუუუ გაფიცებ მერე რა გითხრა? მოგკლა? ცოცხალი ხარ?(ლუკა)
-ჯერ მოვწესრიგდები და ერთ საათში დავილაპარაკებთ... სერიოზულად-გავაჯავრე და ამაზე კიდევ დავიწყეთ სიცილი, იმიტომ რომ მე ყოველთვის ძალიან სასაცილოდ ვაჯავრებ ყველას...
-ფრთხილად იყავი არ გამოგაგდოს(ნატა)
-გამომაგდოს?! ჰაჰ... ნატ“უუუ“ ნუ მაცინებ რა აქეთ არ გავაგდო... თან განა გავაგდო თვითონ არ გაიქცეს ჩემგან შეშინებული.... ფრთხილად იყოოოოსსსს....
-ოკ კაი წავედით ახლა აბა მიდი მერე დაფქვი რას ილაპარაკებთ(ლუკა)
-ოკე სიხ აბა კარგად წავედიიი
და გავუთიშე... ერთი საათი ისე გავიდა ვერც კი გავიგე შემდეგ კარებზე დამიკაკუნეს...
-შემოდით...
-ტასოოო ალექსანდრე გეძახის ისეთი გამწარებულიააა იმედი მაქვს არ მოგკლავს...
-აუუ მარუუს აქეთ არ მოვკლა მიფრთხილდეს...კარგი წავედი „დაველაპალაკებიი“(ძერსკულად) კარგი დამშვიდდიი ყველაფერი კარგად იქნება...
-კარგი ტასუ...
-კარგი მარუს...-ამ გოგოს მაგრად დავუმეგობრდი კარგი გოგო ჩანს მომეწონა... ალექსანდრეს კაბინეტში შევედი რათქმაუნდა ისევ დაუკაკუნებლად...
-ანასტასია ამილახვაროოო... ეს რა იყო...-მიყვიროდა...
-ჯერ ერთი ტონი დააოკე ჩემთან მიმართებაში და მერე მეორე ვერ ნახე რა იყო? თუ კიდევ გავიმეორო?-საშინლად დავხტუნაობდი მის ნერვებზე და უკე გავიფიქრე ხომ არ მოვუბოდიშოთქო მაგრამ მე რის ტასო ვარ ეს რომ გავაკეთო... ასე, რომ ვაგრძელებ ხტუნაობას...
-ვერ ხარ ხომ გოგო შენ? ჯერ ჩემს პრაქტიკაში ასეთი რამ არ მომხდარა სულ გააფრინე ხომ?
-ჯერ ერთო გოგო არ ვარ და მერე მეორე დიახაც გავაფრინე... მე ვარ მე და არა ყველა ასე, რომ ჩემგან ასეთებს უნდა ელოდო ალექსანდრე....
-მადლობა მოუხადე მამაშენს, რომელსაც ასეთ პატივს ვვცემ თორემ აქ ერთი წამითაც არ გაგაჩერებდი... ვერ ხვდები ხალხის წინაშე, როგორ დამამცირე? ყველა ჩემზე იცინის ამას არ გაპატიებ... ყველაზე მეტად ჩაწყობით მომუშავე პერსონალები მძულს.... ერთ-ერთი მამიკოს გათამამებული გოგო ხარ, რომელიც ჩაწყობით მოხვდა აქ... დარწმუნებული ვარ თავში ავარნილი გოგო ხარ ასე, რომ მადლობა მოუხადე მამაშენს... უსაშინლესი გოგო ხარ, რომელსაც ყველაფერი თავში აქვს ავარდნილი... მიკვირს მამაშენ ასეთი შვილი როგორ ყავს...-არა ნია ცრემლები არა ახლა მან შენი სისუსტე არ უნდა დაინახოს... ღმერთო როგორ არ მიყვარს ასე, რომ ლაპარაკობენ ჩემზე არადა საერთოდ არ ვგავარ ყველა გათამამებულ გოგოს... არც ჩაწყობით მუშაობა არ მიყვარს, უბრალოდ მამას ვეღარ ვუთხარი უარი... ამიტომ არ მიყვარს, რომ მდიდარი ვარ ყველას, რომ ასეთი ვგონივარ იმიტომ და გულს მტკენენ... ცრემლები უკვე მახჩობდა ვიცოდი, რომ ახლა თუ არა აი ახლა მაინც წამსკდებოდა ცრემლები და თვალები დავხუჭე... რამოდენიმე წამი არ ვახელდი, რომ ცრემლები უკან წამეღო, მაგრამ ალექსანდრე მომიახლოვდა...
-ანასტასია... ანასტასია რა გჭირს?-თვალები გავახილე დარწმუნებული ვარ ჩაწითლებული, აცრემლიანებული და წყლისფერი მქონდა თვალები...-ტირი? რა გჭირს...
-1.ხელი გამიშვი...
2.მე არ ვარ ყველა... მე ვარ მე და არ ვგავარ ყველა გათამამებულ მამიკოს გოგოს...
3.ეგეთი „არსება“ არასდროს ვიქნები...
4.ამ სამსახურს იმიტომ დავთანხმდი, რომ მამამ ძალიან მთხოვა და უარი ვერ ვუთხარი...
5. საერთოდ არ მახარებს ის ფაქტი, რომ მდიდარრი ვარ...
6.იმიტომ არ მახარებს, რომ ყველა შენნაირად ფიქრობს ჩემზე და არავის აინტერესებს სინამდვილეში როგორი ვარ...
7.მე აქ ფეხს აღარ მოვადგავ... ამ სურვილს აგისრულებ... საერთოდ არ მადარდებს, რომ მამაჩემის გამო „დამტოვე“, შენ ვერც გამაგდებდი მეთვითონ მივდივარ და იმედი მაქვს მეორედ აღარასდროს გნახავ...
8. ყველაზე მეტად შენნაირი ბიჭები მძულს და იმედი მაქვს შენნაირს მეორეს აღარასდროს შევხვდები...
9.დარწმუნებული ვარ არასდროს გეგონები ასეთი მაგრამ მინდა გითხრა შენი წარმოდგენა მხოლოდ წარმოდგენაა მე ასეთი არ ვარ...
და ბოლო10. ეს სიტყვები არ უნდა გეთქვა... ყველაზე მეტად ადამიანს ჩემი მშობლის შეურაცყოფას ვერ ვაპატიებ რაც შენ უკვე გააკეთე... კარგად იყავი... ჩემს ფეხს აქ ვეღარასდროს ნახავ...- თვალებიდან ცრემლები უმისამართოდ მომდიოდა, უბათ გავედი ჩემს კაბინეტში შევედი... ჩემი ნივთები ავიღე და კომპანიიდან გავედი მანქანა კომპანიაში დავტოვე და ფეხით გავაგრძელე სახლამდე მისვლა, მართალია ძალიან შორია მაგრამ ახლა ვერაფერს ვგრძნობ, ვიგრძენი, როგორ დამეცა ჯერ ერთი, შემდეგ, ორი, სამი... ოთხი... და ასე უსასრულოდ წვიმის წვეთები... მე კი მშვიდად მივაბიჯებდი და ვფიქრობდი... ყველა მირბოდა... ეჩქარებოდა სახლში მისვლა, რომ არ დასველებულიყვნენ, მე კი მშვიდად მივაბიჯებდი ქუჩაში და გამოთიშული ვიყავი ამ სამყაროდან, ვერც წვიმის წვეთებს ვგრძნობდი, ვერც დაღლილობას მაღალ ქუსლიანი ფეხსაცმელების გამო... უბრალოდ მივდიოდი და ვფიქრობდი... ყველა გულს მე რატო მტკენს... მითუმეტეს ასეთ სუსტს... ხომ გითხარით ყველაზე მეტად გული ასეთ ლაღ ადამიანებს სტკივათ... არ მინდა არც სიმდიდრე და არც არაფერი თუ ხალხს ასეთი ვეგონები და სეთი საშინელი... ხელები გავშალე და ვიყვირე...
-ალექსანდრეეეე.... მძულხააარ... მძულხაარ... მძულხააარ...-ვყვიროდი... უცბათ გავიხედე და იქვე გალუმპული ალექსანდრე იდგა...

................................

ააააა... იმედი მაქვს არ მომკლავთ პირველი იმის გამო, რომ დავაგვიანე, მეორე იმის გამო, რომ ასე საშინლად განვავითარე მოვლენები... მესამე იმიტომ, რომ პატარააა....
არ ვიცი ასეთი დატვირთული როგორ გავხდი... წერა იმ იმედით დავიწყე, რომ დრო მექნებოდა მაგრამ არ მაქვს... სამწუხაროდ... უკვე გიჟს ვგავდი იმდენად მინდოდა მეწერა მაგრამ ვერ ვწერდი... ახლა, როგორც კი გავხსენი ნახევარ საათში დავწერე და დავარედაქტირე... ეს თავი იმიტომაა პატარა, რომ აქ მოითხოვდა გაჩერებას... ნუ ღელავთ ძალიან საშინელება არ იქნება... ხო გაგიგიათ ყველაზე დიდი სიყვარული ჩხუბით იწყებაო... ხოდა ახლაც ასე მოხდება.... აბა ისიამოვნეთ... მადლობა, რომ ასეთ თბილ კომენტარებს მიწერთ და კიდევ ბევრს და ბევრს ველოდები, რადგან ეს სტიმულს მაძლეეევსს...

გ ი ჟ ი
ხ ა რ
დ ა
მ ე ც
გ ა მ ა გ ი ჟ ე . . .
სიყვარულით:“მე“