კვამლში გახვეულნი
კიდევ ერთი უხალისოდ ჩამოწნული დღე ნოვასთვის...
სწრაფად მოისხა თბილი მოსაცმელი და სახლიდან გავიდა.
-უჰ!- გარეთ გასულს მაშინვე აღმოხდა და მარწუხებისგან გათავისუფლებულივით ამოაყოლა ფილტვებში დარჩენილი მძიმე ჰაერი.
ზეცას ახედა. ის ერთადერთი იყო, რომელიც მასში დაბადებულ ფერთა გამებით და უსასრულობით შვებას გვრიდა, ტკივილებს უყუჩებდა.
-მოიცა, აქ რა ხდება?- გაოგნებული მიაშტერდა ცას, -რატომ ვეღარ ვხედავ საყვარელ ფერებს? კვამლი რატომ ფარავს?- აფორიაქდა და აქეთ-იქით თვალების ცეცება დაიწყო.
ხალხი ირეოდა. ლოდების ტარებისგან ჩაღუნული ჰქონდათ ზურგები.
გამაყრუებელი სიგნალების, ზუზუნის, გუგუნისა და ეკლესიის ზარების რეკვის ხმა სწვდებოდა ნოვას ყურთასმენას. სურდა, ყველა ბგერა დახშულიყო და მხოლოდ ზარების დარჩენილიყო.
შავი კვამლი მოედო ყველაფერს - ტრანსპორტს, შენობებს, ხეებს, ცოცხალ არსებებს...
ჰაერიც მოიწამლა. კვამლის უცნაური სუნი ჟანგბადში შეზავდა და ყველას ხველება აუტყდა. ბევრი დაწყნარდა, შეეგუა და გზა გააგრძელა. ნოვას კი აუტანელი ოხშივარი ჰკლავდა და ყელს უწვავდა. გონებამ მღვრიე წყალივით დაუწყო დაბინდვა.
-რას ემსგავსებით ადამიანებო?!- წყრომით წამოიძახა და ყელს მოწოლილი ნერწყვი ძლივს გადაყლაპა.
პასუხი აგვიანებდა.
ცოტა ხანში შორიდან ვიღაცის სასოწარკვეთილი ხმა მოესმა, შველას ითხოვდა:
-მომისმინეთ, გადამარჩინეთ...
ელვის სისწრაფით მისწვდნენ მისი სიტყვები ნოვას და ძებნა დაუწყო. გამვლელებს ეკითხებოდა, შემთხვევით სადმე ვინმე ხომ არ შეგინიშნავთ, ვისაც ჩვენი დახმარება სჭირდებაო?
-არავინ და არაფერი დაგვინახავს!- ცივად პასუხობდნენ და ეცლებოდნენ.
ნოვა არ ეპუებოდა, ისევ აჩერებდა გამვლელებს:
- ვიღაცის ხმა ხომ არ მოგესმათ, ვინც ჩვენგან შველას ელის?
-არა, არაფერი გაგვიგონია! - კვლავ გაურბოდნენ.
თავგზააბნეული ჩამოწოლილ კვამლში იკვალავდა გზას, რომ ის ვიღაც ენახა.
ხალხი უფრო მეტად შავდებოდა, მაგრამ არაფერს იმჩნევდა.
-რას ჰგავხართ ადამიანებო?! რამ დაგაბრმავათ?! რამ დაგაყრუათ?! რამ დაგამუნჯათ?! -ნოვა სიმწრისგან აყვირდა.
მისთვის არავის ეცალა.
ნოვა შეშლილივით იყურებოდა და შუბლი ნაოჭებით ევსებოდა.
იგრძნო, შავმა კვამლმა მასაც დაუწყო დაბრმავება, მაგრამ ხელების ქნევით შეუპოვრად მიიწევდა წინ, რომ ის ვიღაც გადაერჩინა. სამწუხაროდ, მისი ხმა იკარგებოდა და ნოვაც ნელ-ნელა ყრუვდებოდა.
კვამლი საზარლად შემოეხვია. პირი მოკუმა, რომ არ მოეგუდა. მუნჯდებოდა.
ვეღარ აიტანა კვამლში გახვეული ქალაქი და გაქცევა დააპირა. მოულოდნელად ვიღაცამ ხელი მაჯაში წაავლო და მთელი ძალით მისკენ შეაბრუნა:
-სად გარბიხარ, ნოვა?
ნაცნობი სხეულის დანახვასა და ხმის გაგონებაზე ძარღვებში სისხლი გაეყინა:
-აქ რას აკეთებ?
-სად მიდიოდი? მიპასუხე! -შეუვალი იყო.
-გამიშვი, უნდა წავიდე, აქ აღარ შემიძლია, -ძლივს შებედა.
-ვერ გაგიშვებ.
-რატომ? ამ ქალაქში ვიხუთები, ჰაერი აღარ მყოფნის.
-არა-მეთქი, ვერ გაგიშვებ! სულ გვერდით მეყოლები. გპირდები, ამ უჰაერობას ერთად გადავლახავთ.
-კვამლში ვერ ვიცხოვრებ.
-ისწავლი, შეეჩვევი. შეხედე, როგორ ჩვეულებრივად დააბიჯებენ სხვები ქუჩებში და თავადაც გაკვამლულები კვლავინდებურად აგრძელებენ ცხოვრებას. მათ მიბაძე!
-კარგად მიცნობ. მე სხვები არ ვარ, ვერავის მივბაძავ!
- როცა დრო მოვა, ამ ქალაქიდან მხოლოდ ჩემთან ერთად წახვალ!
-სად გაქრა ცა, რომელიც მუდამ თავისუფლებას და მარადიულობას მჩუქნიდა? ვეღარ ვხედავ. ნუთუ ეს წასასვლელად საკმარისი მიზეზი არ არის?
-თუ საჭიროა, თავად მოხატე!
-გამიშვი, გთხოვ. არ მომწონს ეს ქალაქი. ნუღარ მაწამებ!
-ჩემზე არ ფიქრობ?
-შენ იქაც გიპოვი, მაინც ყველგან ხარ...
-იქ წასვლით სიმშვიდეს ვერ ნახავ! ვერც მე მიპოვი!
-გამიშვი!- გაიბრძოლა, მისგან დახსნას შეეცადა, მაგრამ არაფერი გამოუვიდა.
-გაგიშვებ, თუ მომკლავ!
-რა? ხომ იცი, რომ არ შემიძლია?
-ადამიანები მათი საქციელებით ბევრჯერ მკლავენ. შეგუებული ვარ.- თვალებში სევდისფერი ჩაუდგა და გააგრძელა: -მე შენით ვამაყობდი.
-შემომხედე, ირგვლივ დატრიალებულმა კვამლმა რას დამამგვანა. მეც გაშავებას ვიწყებ. ჩემით ახლაც უნდა ამაყობდე, რადგან წარსულს უცვლელად ვტოვებ. მხოლოდ აწმყოს და მომავალს ვცვლი.
- ყველას მოვუყვები, რომ სუსტი ხარ და სხვაგან გაიქეცი. ხვალიდან ყველა ერთ საცოდავ, უნებისყოფო და უსუსურ არსებად გაგიცნობს.
-ნუ მემუქრები! შესანიშნავად ვიცი, რომ ამას არ გააკეთებ.
-უნდა მაპატიო,- წარბი აწია და მზერას არ აშორებდა.
შეუძლოდ მყოფი ნოვა კედელს მიეყრდნო. ნაცნობი ირგვლივ მოახლოებულ კვამლს ხელით დევნიდა, რომ მისთვის სუნთქვის საშუალება მიეცა.
-ჰაერი არ მყოფნის,-მხოლოდ ამ სიტყვის თქმა მოასწრო, თვალები მილულა და ჩაიკეცა.
-ისუნთქე, გესმის? უნდა ისუნთქო! შენ უნდა იცოცხლო! -მისჩერებოდა ნაცნობი.
ნოვას ოდნავ ჩაესმოდა მისი ხმა. არ უნდოდა, დამორჩილებოდა. სხვა ქალაქი აინტერესებდა, იქით ილტვოდა.
- გააკეთე ეს ჩემთვის! ძალა მოიკრიბე და ისუნთქე! შენ ძლიერი ხარ, შეძლებ!
სულის გუმბათებში გამოჭრილი სარკმლებიდან მზის სხივებმა გაჭირვებით შეაღწიეს. ნაპრალებმა თანდათან იწყეს გამრთელება. ნოვამ თვალები გაახილა და ნაცნობის განრისხებული მზერა შენიშნა. მის მიღმა სანდოობა და სიყვარული იკვეთებოდა.
სუნთქვა დაიწყო.
ჟანგბადით გამდიდრებული სისხლი გონებამდე აღწევდა და ისევ თავის ქალაქში აბრუნებდა. განვლილი ცხოვრების ფრაგმენტებმა კადრებივით გაიელვეს. სხეულს დაუბრუნდა. თითქოს სიშავეც გამქრალიყო, ცის ფერებს ამჩნევდა. სუსტად წაილუღლუღა:
-კიდევ ერთხელ, ისევ შენთვის...

***
ქალაქის სიბინძურე გონების მდინარეებმა ბელტებად გლიჯეს და ზვირთებში ატრიალეს. მერე სადღაც ჩასარეცხად გაიტაცეს, მაგრამ მკვეთრად გაჩენილი ლაქები ვერაფრით წაშალეს.