ლიპოდელის ქუჩის მარცხენა მხარეს უჩვეულო შენობის რომლის კედლებზე გისოსები ისე მიეჭედებინათ ალბათ შენობის დანგრევის შემდეგაც კი მიჭდებულ ადგილს გისოს რომ ვერ მოაშორებდით კედლის კუთხეს მიყუდებული ტეო ახალ ქალაქში ჩასულ თინეიჯერის როლის მორგებას ცდილობდა, შეშინებული შეუმჩნევლად აკანკალებდა მარცხენა ხელს და ცდილობდა მოზღვავებული ენერგია დაეოკებინა და გზის გაგრძელება მარჯვენა ფეხით დაეწყო რადგან მარცხენა ფეხიც ისევე უკანკალებდა როგორც ხელი და არ უნდოდა ამის გამო წონასწორობის შეკავება ვერ მოეხერხებინა.
პირველი დღე , ახალი ხალხი, ახალი ქალაქი, უცხო ადამიანები და ზოგადად ყველაფერი არა ნაცნობი მისთვის. არიცოდა ალბათ მისი პაწაწინა გული ამდენი რამის წინააღმდეგ რამდენ ხანს გააგრძელებდა მუშაობას.
უჩვეულოდ შავი ღრუბლით შეკრული ცა მას უფრო მეტად აიძულებდა შეშინებას.
უეცრად როგორც ხდება არსაიდან მის თეთრ შუბლზე წვიმის წვეთი ურცხვად დაეცა და წარბებს შუა ჩამოცურდა, მომდევნო წვეთი ქერა აჩეჩილ თმაზე იგრძნო და წამებში გაუაზრებლად ისე გაილუმპა თავის შეფარებას აზრი აღარ ჰწონდა, მაგრამ ალბათ ეს მას ძალიან ახარებდა რადგან ქუჩაში მოსიარულე ხალხი უცებ სადღაც გაუჩინარდნენ თითქოს ის მარტო დარჩა და ყველაფერი მის ხელთ იყო. მისი წითელი ნებისმიერი ადამიანისთვის სასურველი ტუჩები ნელ-ნელა გაიხსნა და ბგერები თანმდევრობით სიტყვებს დაემსგავსა სიტყვები წინადადებსებს საბოლოოდ სიმღერასაც მოჰკრავდით ყურს თუ რომელიმე საცხოვრებელი სახლის ფანჯრიდან ჩუმად შეუმჩნევლად ყურს მიუგდებდით, სასიამივნოდ ისმოდა ექო ვიწრო ქუჩის შუაგულში.

-ბრავო!- ორ შენობას შორის შეჭრილი ორი ქუჩის დამაკავშირებელი გზიდან გოგოს ხმა გამოიჭრა და ტეოს ყურს უსიამოვნოდ მოედო.

მყისვე გადაეყვიტა გაჩუმებულიყო და თავიდან აერიდებინა ის სირცხვილის გრძნობა რაც ფეხის ფრჩხილებიდან ნელ-ნელა ზევით მტკივნეულად მიიწევდა.

-უკაცრავად. მეგონა მარტო ვიყავი.- და აი გაწითლებულმა ტეომ როგორღაც ამოიჩურჩულა.

ერთხანს სიჩუმე ჩამოვარდა რადგან ორი უცხო ადამიანი ერთმანეთს ვერ ხედავდნენ, ტეომ ისიც არ იცოდა ხმა საიდან წამოვიდა ამიტომაც აქეთ-იქით სწრაფად ატრიალებდა თავს რადგან მის თვალებს ადამიანის მსგავსი რამ დაელანდა და შემდეგ საბოლლოდ მის თვალებს აღექვა მისი სახე.

-გეგონა მარტო იყავი?-დამცინავი ხმით არ დააყოვნა მანაც პსუხი.

ახლა კი ტეო ნამდვილად მიხვდა ხმა საიდანაც ისმოდა, მაშინვე მისკენ სიარული დაიწყო მაგრამ შენობის კუთხეს მიახლოვებული მარჯვნივ შეხვევას სანამ დააპირებდა ერთ წამს გაჩერდა და გზა განაგრძო, მისმა თავი ისე სწრაფად შეეჯახა შავ გაშლილ თმიანი გოგოს თავს როგორც ორი მანქანა რომ შეეჯახებიან ხოლმე ერთმანეთს და ეს ყველაფერი ისე სწრაფად ხდება ოროვე ავტომობილის მძღოლს მსუბუქი დაზიანების შემთხვევაშიც კი შეჯახების მომენტის გახსენებისა რომ არ შეუძლიათ. ოროვემ ხელი შუბლზე მოიკიდა ერთმანეთისთვის რამოდენიმე წამის განმავლობაში არ შეუხედავთ, ისეთი სიჩუმე იყო საშინელებათა ფილმის ნახვის შემდეგ სიბნელეში მარტო დარჩენილი ადამიანი კუთხეს ფეხ აკრეფით რომ ეძებს რათა მიეყრდნოს და ტერიტორია მთლიანად აკონტროლოს ამავდროულად ცდილობსსუნთქვაც შეიკავოს რადგან ნებისმიერი ხმა კარგად გაიგოს.

-მაპატიე.-ტეომ ძლივს ამოიყვირა და უცნობი გოგოსკენ თვალები მკვეთრად შეატრიალა.
-არაუშავრს.-მანაც პასუხი იგივე ტონით დაუბრუნა.

ტეომ მის თვალებს რომ შეხედა ჟრუანტელისგან თითქოს თმები ყალყზე დაუდგა, სუნთქვა შეეკრა და გაოცებისგან პირი სულ ოდნავ გააღო იფიქრებდით სადაცაა ნერწყვი ჩამოუვიდოდა ქვედატუჩის კუთხიდან.

-უკაცრავად გავიგონე როგორ მღეროდით და აღფრთოვანებული დავრჩი.- მაცდური ღიმილიც არ დააყოვნა სიტყვის პატრონმა.
-მე...მე... მე მქვია ტეო.
-გამარჯობა ტეო რაღაც დაბნეული ჩანხარ ?-ახლა უკვე ეჭვის მზერამ ჩაანაცვლა მისი მაცდური ღიმილი.-მე მერიენი მქვია.

ტეო უყურებდა, თვალს ვერ წყვეტდა მერიენს თითქოს სიზმარში იყო. არ იცოდა რა ეთქვა ან უბრალოდ მისთვის უბრალოდ მისი ყურებაც საკმარისზე მეტი იყო. შავი გრძელი მანტო წითელი ტყავის ფეხსაცმელები და მანტოზე ოდნავ გრძელი შავ კაბაში გამოწყობილი თავ მომწონე გოგონა რომელიც მის წინ იდგა გაკვირვებით უყურებდა ტეოს და ცდილობდა არ შეემჩნია ის ყველაფერი რასაც ფირობდა. მერიენიმა მის წითელ ტუჩებს რომ შეხედა სხეულზე ტაომ დააყარა.

-მერიენ. ძალიან კარგი სახელი გქვით.-მეტიუმ თითქმის პარალიზებული ხმით წამოიძახა.
-მადლობა ტეო. მინდოდა უბრალოდ მეთქვა რომ კარგად მღეროდი, მართლაც სასიამოვნო მოსასმენი იყო.
-მადლობა.

მერიენმა თითქოს ფეხის წვერებზე ისევე როგორც მოზარდი სახლიდან გაპარვისას ტეოს საპირისპიროდ გაემართა, დამშვიდობების გარეშე, ალბათ იმის გამო რომ თავს უხერხულად გრძნობდა იმ დაძაბულობის გამო რასაც მათი პირისპირ დგომა იწვევდა.ტეოს ხელები გაუფლოანდა, წვიმისგან სველს გაყინულს უცაბედი სითბო ეცა, მისი შეჩერების სურვილი და დიალოგის გაგრძელება პიკს აღწევდა, გეგონებოდა სადაცაა ის გასკდებოდა.

-მერიენ მოიცადე.-ბოლოს როგორც იქნა მასში არსებულმა იმ მცირე გამბედაობამ შეძლო და ტეოს ათქმევინა ის ნეტარების სიტყვები რაც მასთან ლაპრაკის შანს კიდევ ერთხელ მისცემდა.
-გისმენ ტეო.
-აქ ცხოვრობ.

როგორც აღმოჩნდა მერიენი ამავე ქუჩაზე სულ რაღაც 20 ან 25 მეტრში ცხოვრობდა ამიტომაც მან ხელი საცზოვრებლისკენ გაიშვირა და სახლის ფანჯარა დაანახა. ახლა კი მერენი მართლა გაუდგა გზას, მისი სიარულიდან გამომდიანრეც კი შეგეძლო ადამიანს მიხვედრა თუ როგორ დახვეწილი ადამიანი იქნებოდა ის, გრძელი ფეხები ნაბიჯის გადადგმისას თეძოებს ისეთნაირად ამოძრავებდნენ ენით აღწერაც კი შეუძლებელი იქნებოდა რადგან არ არსებობს სიტყვრბი რითაც ამ ყველაფერს რეალურად გადმოსცემ ისე რომ მსმენელს წარმოსახვაში დაუხატო ნანახით მიღებული სიამოვნება.

ტეო ჩვეულებრივი მოზარდებისგან განსხვავებული ხასიათით გამოირჩეოდა, ნაკლებად კონტაქტური ადამიანის შთაბეჭდილებას ტოვებდა რეალურად ეს ასეც იყო რადგან მასთან დამეგობრებას ბევრი გოგო ცდილობდა საშუალო სკოლაში თუმცა რატომღაც ის ყოველთვის არიდებდა თავს ასეთ ურთიერთობებს და ამ ყველაფერს თავის ახსნას უძებნიდა და ამბობდა ,, შესაძლოა ერთ წამს ვფიქრობთ რომ რატომაც არა ? ვცდი მასთან ურთიერთობას მაგრამ რატომ უნდა დავხარჯო ჩემი ძვირდასო დრო იმ ადამიანისთვსი ან იმ ადამიანის გვერდით რომელთანაც ერთი კვირის თვის ან თუნდაც ერთი წლის შემდეგ მხოლოდ გამარჯობის თქმით შემოფარგვლა მოგვიწევს"
რა თამა უნდა ის ყოველთვის პოულობდა მიზეზს, ან ახსნას საკუთარ თავში ნებისმიერი რამის შესახებ, ის ცდილობდა ყოველთვის ისეთი რამ ეთქვა რაც მის საქციელს იმდენად გაამართლებდა ყველა ადამიანს გზას მოუჭრიდა მასთან წამოჭრილ თემაზე დიალოგის გასაგრძელებლად.
ლიპოდელის ქუჩის ბოლოს თითქოს მიტოვებული შენობის წინ შესასვლელთან მდგარი მოხუცი ქალბატონი, მისი სახის დანახვისას შემზარავი ფილმის საშინელი პერსონაჟის გონებაში ამოტივტივებას რომ გაიძულებდათ, იდგა და ელოდებოდა ბინის ქირწობაზე დამრეკ იმ ახალგაზრდა ბიჭს რომელიც მისკენ მიემართებოდა. შენობა შიგნიდან არც თუ ისე სახარბიელოდ გამოიყურებოდა , ნესტისგან გაყვითლებული კედლები საძინებელის მარჯვენა კუთხეში მდგარი პატარა საწოლი მის გვერდით ძველი ტელევიზორი, პაწაწინა საწერი მაგიდა და სავარძელი ფანჯრის წინ. ფასის გამო ტეოს ბევრი არ უფიქრია და ერთი თვის ქირა წინასწარ გადაუხადა საშინელ მოხუცს და კარი მჭიდროდ ჩაკეტა, უკან მოტრიალებულმა კი ღრმად ჩაისუნთქა და ის სუნი კარგად შეიგრძნო სახლში სიძველის გამო რომ თამამად ტრიალებდა. მთელი დღისგან გადაღლილმა საწოლს მიაშურა მაშინ როცა მასთან ახლოს მცზოვრები მერიენი ტუჩსაცხს სწრაფად ისვამდა სანამ საღამოს მეგობრებთან ერთად დალევას დაიწყებდა .
ტეოს ხელი მისი ტუჩებიდან გადმოსული ნერწყვით ოდნავ შეივსო ხელი კი მისთეძოებს შორის მოთავსებული გრძელი ორგანოს თავს მიედო რათა სიმშრალის გამო ტკივილი არ ეგრძნო საკუთარი თავის ხელოთ დაკმაყოფილების დროს. მისი ასეთი საქციელი ყოველდღიურ ჩვევს შეიძლება მივაწეროთ რადგან ის ამაში პოულობდა შვებას და იმ სიამოვნებას რასაც გრძნობდა.ჩვეულებრივ მისი სახის გამომეტყველებითაც მიხვდებოდით იმ ყველაფერს რასაც განიცდიდა სულ რაღაც 5 ან 10 წამის განმავლობაში თუმცა ეს მხოლოდ წამები არიყო უფრო მეტი იყო გაცილებით მეტი.
მისი სიყვარული ფიქრისადმი ზედმეტად შთამბეჭდავი იყო, თუმცა ამჯერად მისთვისაც უჩვეულო ფიქრებმა შორს გაიტაცეს მისი გონება. ალბათ მერიენის გონებაში ამოტივტივება მისი ჩაცმულობის,სახის ან სიარულის გამო იყო თუმცა ის მაინც ვერ ხვდებოდა რატომ დაიწყო წვიმიან ღამეს ფიქრი მერიენის შესახებ როცა ამ დრომდე მთელი ღამე თავის დროს მომავლის გეგმებს, სწავლას, სხვადასხვა რწმენის, ან ბილწი აზრების უთმობდა. გარეგნულად პატიოსანი,ერთი მეოჯახე წყნარი ბიჭის შთაბეჭდილებას ტოვებდა თუმცა შინაგანად ის სხვა იყო ჩემზე შენზე ან ზოგადად ნებისმიერზე გამორჩეული იყო. ფიქრმა მისი გონება 1 საათის მერე სრულიად გადაღალა და გათიშა , თვალებმა სიმძიმის გამო დახუჭვა გადაწყვიტეს, ორგანიზმაც დრო იხელთა დასვენება გადაწყვიტა და ტეო მთლიანიბაში ძლის მიეცა, მთელი ღამის განმავლობაში ბალიშსზე მისი ბაგედან გადმოსული დორბლი თამამად ჩამოდიოდა.