თბილისის ქუჩები(თავი 2)

აჭარულის ილეთებს ამუშავებს...

1,2,3 ცერა თითის იატაკზე მიბჯენა
1,2,3 ხელების ორმაგი მოძრაობა
1,2,3 შეხტომა...
და ტელეფონზე ზარია

- გისმენთ- თავის გრძელ, სწორ, წაბლისფერ, თმას ყურს უკან იწევს, თმას რომელიც წელამდე სწვდება და ძალიან ალამაზებს
- მაშიინკაა, მე ვარ გოგო, გავიგე ჩამოსულხარ- აშკარად, მისი ძველი არცისე სასიამოვნო ნაცნობის ხმის ბგერები ესმის
- ლენკა შენ ხარ?
- ჰო გოგოვერ მიცანი?
- საიდან უნდა მეცნე?
- რავი ამდენი ხანია გიცნობ
- საქმემაქ ლენკა, თურამე გინდა მითხარი
- რატო ასე უხეშად?
- ლენკა!
- უბრალოდ მოგიკითხე
- ძალიან მესიამოვნა, მადლობა რო მომიკითხე, კარგად!- თქვა და ტელეფონი გათიშა, სტუდიაში დიდი სარკის წინ კი მარტომ ვარჯიში გააგრძელა.



ლიზა და მაშო....
მაშო და ლიზა....
მაშინკა და ლიზაზოო....
ლიზაზო და მაშინკა....
ეს ორი ერთად, იყვნენ რაღაც საოცრება, გოგოები რომლებიც თითქოს ერთმანეთს მიაწებესო, ისე არ შეიძლებოდა, სადაც მაშო იქ უეჭველად ლიზა და სადაც ლიზა იქ მაშოც, წყალი არ გაუვიდოდა, დაუწერელი კანონი იყო. უერთმანეთოდ?
ლიზა ქინქლაძე აღარ იყო ლიზა, მაშო ამაღლობელი აღარ იყო მაშო....
მაშო რო ციხეში ჩაესვათ, ლიზაც ჩაჯდებოდა, ლიზა რო ციხეში ჩაესვათ მაშოც წაყვებოდა.... აი ეს იყო დაქალობა, აი ამას ერქვა დობა, უანგაროდ, უკომპრომისოდ, უმიზეზოდ, იყო და იყო, ასეთი დაქალობა არავის ქონია, არც აქ და არც ექნება არავის!

მაგრამ...
როცა მაშო წავიდა!...
ფეხი ლონდონისკენ მიმავალ თვითმფრინავში შედგა....
ისე რომ არავინ არ იცოდა
არც ლიზამ.... არც ლიზამ....
და რატომ?
რატომ დატოვა საქართველო მაშომ?
ყველასგან გაუფრთხილებლად?
ისე რო არავინ იცოდა....
მეორე დღეს ჭორები დადიოდა...
ხმა გავარდა
მაშოს შეყვარებულმაა დაადო.
ლიზამ ვერ დაიჯერა
დანარჩენებმა უბრალოდ არ დაიჯერეს.
ხუმრობა ეგონათ.
მალე გამოჩნდება არსად წავიდოდაო.
ელოდნენ.
იმედს იტოვებნენ.
და იმედმა სამ წელს ვერ გაქააჩა.
წავიდა ისე რომ არავინ იცოდა....
ჩამოვიდა ისე რო არავინ იცის....


- კაით რაა, მეღადავებით ჰოო?- სტარბაქსის ჭიქა ყავით გაავსო და ანდრეას წინ დაუდგა, შემდეგ ვატოს და თვითონაც მოკლე შორტის და ბრეტელებიანო მაისურის ამარა დაჯდა მათ წინაშე
- რა გვეტყობა ღადაობის? (ვატო)
- მაშო ჩამოვიდაა... ჩვენი უერთიერთობა ისეთი არასდროს აღარ იქნება როგორიც იყოო...
- ლიზაა გეყოფა, ყველაფერს ეგეთი თვალით ნუ უყურებ(ანდრეა)
- და აბა როგორი თვალით ვუყურო ანდრეა, დაუშლელები ვიყავით, მისაბაძები და რა? მისმა ასეთმა ნაბიჯმა ყველაფერი დაანგრია, ამდენი წლის მეგობრობა, ვსო რამოდენიმე დღეში აღარააა
- იასნად, ძალიან სპრავედლივს ბაზრობს ლიზა, მაგრამ არი ერთი რამ... ჩვენ არცკი გიცდია გაგვერკვია რამოხდა? რაღაც მოხდა, აშკარაა რო მოხდა, აბა მაშო ისე არ მოტყდებოდა, ეს ჩვენ საქციელს არ გავს, უნდა გაგვერკვია(ვატო)
- არც მოუცია იმის საშვალება რო გაგვერკვია, ძალიან გთხოვ ნუ ამართლებ!
- ლიზა, ამას მარტო ჩვენ ვერ მოვაგვარებთ, სასტავი ისევ უნდა შევიკრიბოთ და გავერკვეთ ყველაფერში, უკვე ტვინი გაიღუნა ამდენი გაუგებრობით- გამწარებულმა დაკრა ხელი მაგიდას და სახლი დატოვა.....


- ალოო- სწრაფად დასწვდა ტელეფონს
- ...
- ალიო, სათამაშოდ არ მცალია ამოიღე ხმა
- ... - თვითონაც დადუმდა და "უცნობის" სუნთქვის რიტმს დაგდო ყური
- ...
- ლიზა შენ ხარ? - მან ტელეფონი იმ წამსვე გათიშა...

და მაინც, რატომაა ასე რთული?




მეორე დღეს სტუდიიდან პირდაპირ "ჩაიხანაში" წავიდა, როცა ტელეფონმა დაურეკა
- ალიო
- ლიზა ვარ
- ......
- სადხარ? მინდა გნახო
- მნახო?
- ჰოო, იმედია უარს არ მივიღებ
- არ მაქვს პრობლემა
- მშვენიერია!
- დღეს გნახავ, ჩაიხანაში მოდი
- კარგი, ხუთ წუთში მანდ ვარ


ისხდნენ დაუბრალოდ უყურებდნენ ერთმანეთს, ყველაზე რთული მომენტი იყო, ამდენი წლის შემდეგ, საუბრის დაწყება....


- არაფერს იტყვი?(მაშო)
- მე შენ გელოდები, როდის იტყვი
- არაფერი მაქვს სათქმელი
- დარწმუნებული ხარ?
- და რის მოსმენას ელოდები?
- რატომ მოხდა ყველაფერი?
- რას გულისხმობ?
- მაშო, ძალიან კარგად ხვდები რასაც ვგულისხმობ
- მითხარი
- ასე უცებ შენი წასვლა, ჩვენი სასტავის დაშლა, აქეთ იქოთ დავიშალეთ და ვეღარ ვიკვრებით
- და ამ ყველაფერში მე მადანაშაულებთ
- შენ კარგად იცი როო არ წასულიყავი ყველაფერი ბევრად უფრო მარტივად და კარგად იქნებოდა
- მაგრამ ამასაც ქონდა რაღაც მიზეზი
- სწორედ მაგის გასარკვევად მოვედი
- ლიზა, გთხოვ ისე ნუ მელაპარაკები თითქოს სრულიად უცხო ადამიანის ელაპარაკები, რომელსაც სთხოვრო გზა მიგასწავლოს
- და აბა რას ელი მაშო?
- ყველაფერს თავის მიზეზიაქ და ამ გარემოებაში მარტომე არვარ დამნაშავე, ყველაფერი აირია ჩემს ცზოვრებაში
- ადამიანები, რომლებიც სიცოცხლეს მერჩივნა, რომლის გამოც ყცელაფერს აღვუდგებოდი წინ, შეუძლებელი იყო ჩემს წარმოდგენაში იმის გადიქრებაც კი რო ეს ყველაფერი, ასე მალე და მარტივად დამთავრდებოდა დათან ვის გამო? მაშოს გამო, ჩვენ არცერთი არ გადანაშაულებთ იმაში რო წახვედი და საერთოდ ყველანი დამნაშავეებივართ, მაგრამ ამ ყველაფერის გაანალიზება რთულია, შენ არაფერი თქვი, ისე წახვედი და რაც მთავარია, არ გვითხარი მიზეზი და ართქვა რო არგინდოდა შენი პრობლემები შემოგეხვია ჩვენთვის თავზე, მაშინ როცა შვენ ერთმამეთს არასდროს არ ვუმალავდით არაფერს....

მაშინ როცა გგონია, ყველაფერი კარგადაა, ყველაფერმა უკვე ჩაიარა, მაშინ იწყება ის რაც იწყება და ეს იმას ნიშნავს რო პრობლემები თავზე საყრელად გაქვს, ამასაც თუარ ჩავთვლით, იმდენად მწარეა რეალობა, არც გვაძლევს საშვალებას ყველაფრის გამოსწორების....
შეცდომებს ხო ყველა უშვებს.....

ოთახში მარტო ისხდნენ, ლიზა და მაშო, მაშო წამოდგა, ფარდები გადაწია და ღამის თბილისს გადახედა, სიგარეტი ამოიღო და მოწევა დაიწყო
- ყველას ძალიან მოგვენატრე (ლიზა)
- ვიცი და მეცც- ლიზა მივიდა და მოეხვია, მანაც გაუკიდა სიგარეტს, ისხდნენ ჩუმად და უყურებდნენ გარემოს

თითოეულ წამს, წუთს, საათს, დღეს, ღამეს, კვირას, თვეს, წელს, იხსენებდნენ და ეგონათ თითქოს ერთად ყოფნის საუკუნეც გასულიყო, ეს იმდენად ძვირფასი იყო მათთვის.... თუმცა გარემოება ყოველთვის ყველაფერს აფუჭებს, მაგრამ არა გრძნობას..... უფრო სწორედ ვერ....

ღამეს უფრო ნათელს თვლიდნენ ვიდრე დღეს. უამრავი თამაში, თითქოს სპექტაკლში თამაშობ და ყველაზე ბედნიერი პერსონაჟიხარ, მაგრამ მოდის ის დღეც როცა შენი ბედნიერება წყდება. ღამე კი უფრო ბედნიერია, ზუსტად ამიტომაა ბედნიერი, იქ არ გვიწევს თამაში, იქ ვართ ის რაც ვართ, ღამე არის ის რაც უამრავ გრძნობას და მოვლენას იტევს და არც გასცემს, თავისთვის დაიტოვებს და მეტე გაგახსენებს.... აი ამიტომაა ის უფრო ნათელი, უფრო ბედნიერი....

...


- არ მესმის რა გინდა? ან რა გადარდებს? და საერთოდ ვინ გეკითხება სადწავალ ან როდის?
- და ეგ არი საშინელება რო ვერ ხვდები რასაც აშავებ.
- დამერე შენ რა?
- ისრო...
- ის რო რაა? აბარა? ცეკვა, გართობა თუ დანაშაულია მაშინ ჯერ საკუთარი თავი გამოასწორე- ირონიულად ჩაიღიმა მაშომ და კლუბში დაბრუნდა ტანის რხევით.....


....
- შეიძლება ამერიკაში წავიდე...
- მოიცა რა? - ფეხზე წამოხტა ნუცა და თავზე დახედა დანარჩენებს
- ჰო ცეკვიდან...- ყველას გაუკვირდა, მარტო ლიზა არ იღებდა ხმას
- შენ ამას არ იზამ- დარწმუნებით ჩაილაპარაკა ნატალიამ
- და ეროვნულ დანაშაულს კიარ ჩავდივარ, ერთი ორი თვით წავალ და ჩამოვალ
- დარწმუნებულიხარ რო ერთი ორი თვით მიდიხარ? ღიმილით "ჩაურტყა" ლიზამ
- მგონი კიი..- ლიზას სახის შემხედვარემ ჩუმად ჩაილაპარაკა
- სკოლა მაინც დაგვემთავრებინა ჯერრ(ნუცა)
- არა, სკოლას აქ ვამთავრებ..
- ჰაჰ, შეღავათია- "გაბრაზებული ვარდა არ ვიმჩნევ"ს სიფათით წამოხტა ლიზა და გავარდა