გამარჯობააათ,ძლივ დავდე ვიცი რომ საშინელი ვარ და ამდენ ხანს გალოდინეთ ნუ მომკლავთ ჯერ ახალგაზრდა ვარ და თან ვიღა დაგიწერთ მერე?ვიცი რომ ყველაზე ცუდი ვარ ამ საიტზე ვიცი რომ ძაან დავაგვიანე და გპირდებით რომ მერვე თავი უეჭველად დაიდებახვალ და შეიძლება მეცხრე ზეგაც დავდო მივაყოლო დამერე ცოტა დავიკარგო კიდე იმიტომ რომ აღარ ვიცი რა დავწერო მომდის იდეები მაგრამ როგორც მოდის ისე ვუშვებ იმიტომ რომ არ მომწონს თან ახლა ახლობელიც დამეღუპა ოცდაორი წლის იყო და ამიტომ ვნერვიულობთ,მაგრამ ამ შაბათ-კვირას აუცილებლად დავდებ ვიცი და არ გაგიცრუებთ იმედებსსსს, დიდხანს არ გავაგრძელებ შეიძლება სამი თავი და დავამთავროოო
მიყვარხარრრრრრრრთ



ტელეფონი გავთიშე თუ არა მაშინვე ჩავიკეცე და ჩუმად დავიწყე კიდევ ტირილი,ოღონდ ეს ტირი არ იყო გამოწვეული იმით რომ საყვარელი ადამიანის დაკარგვის მეშინია ეს იყო სიხარულის ტირილი,აქამდე მეშინოდა რომ მის თვალებში ვეღარ ჩვიხედავდი,ვერ ჩავიხედავდი და ვერ დავინახავდი რაღაც ისეთს რაც მაფორიაქებდა,მაფორიაქებდა მაგრამ ამას არ ვაღიარებდი და ეს არ აღიარება კინაღმ სიკვდილის ფასად დამიჯდა,მეშინოდა რომ ვეღარ ვიგრძნობდი იმას რასაც ახსნას ვერ ვუძებნიდი,მეც არ ვიცოდი რატომ ვფორიაქდებოდი ასე მის დანახვისას რატომ დაფრინავდნენ პეპლები მუცელში ყოველი მისი ნახვისას,ნუთუ შემიყვარდა?დიახ მე შემიყვარდა,მე თათა ამირეჯიბს ყველაზე თავზეხელაღებულ გოგოს შემიყვარდა და მე ამას აღარ ვუარყობ,არ ვუარყობ მხოლოდ ჩემს თავთან მაგრამ სხვასაც არ ვუტყდები ამაში მაგრამ არც თუ ისე ძნელი შესამჩნევი და მისახვედრი უნდა იყოს რომ მე მაქსი მომწონდა უფრო სწორად მიყვარდა ისე რომ ორი კვირაა მივტირი რომ თავლები გაახილოს,ორი კვირაა საჭმელი არ მიჭამია,ორი კვირაა საავადმყოფოდან ფეხი არ გამიდგამს,ეს კი არა პალატის კარიდანაც კი არ მომიდგამს ფეხი,ორი კვირაა თვალი არ მომიხუჭავს რადგან მჯეროდა ის თვაოლებს გაახელდა და ექიმი მოგვახარებდა ამ ამბავს,ეს ამბავი ჩემს გარეგნობაზეც აისახა,თვალები ჩწითლებული ისგვლივ ჩშავებული,წონაშიც საკმაოდ შესამჩნევად დავიკელი,დარწმუნებული ვარ სალომე ლონდონში რომ არ იყოს ნამდვილად მეჩხუბებოდა,მთელ საავადმყოფოს თვზე დამამხობსდა,მერე ლაშაც დაიწყებდა იმაზე ლაპარაკს რომ მალე მეც მაქს მივუწვებოდი გვერდით,თორნიკე კი უარეს მიზამდა რომ არ მდომოდა პირში ძალით ჩმტენიდა რასაც გოგოები აკეთებდნენ მაგრამ მაინც არ ვჭქამდი არ ვიცი რატმ,მაგრამარ ჭამდი. ვუყურებდი მაქს და ვნატრობდი რომ კიდევ ერთხელ მეგრძნო ის პეპლები მუცელში რასაც ის და მისი უძირო თვალები იწვევდა და აი ახდა კიდეც, მან იგრძნო თუ როგორ გვაკლდა თითოეულ ჩვენგანს,როგორ გვაკლდა მისი ერთი მკაცრი გამოხედვა მაინც,მისი ღიმილი და მისი ერთი სიტყვა ან თუნდაც ბგერა რომელსაც ის წარმოთქვამდა.ვტიროდი მაგრამ მაინც გავჩერდი იმიტომ რომ მაქს რომელიმე ჩვენგანი ასეთ მდგომარეობაში რომ ენახა დარწმუნებული ვარ ახლა გულის შეტევით დააწვენდნენ ისევ საავადმყოფოში ამიტომ მოვიწმინდე ცრემლები ჩანთას დავავლე ხელი რომელიც ანამ მომიტანა,ტანსაცმელები დევს და ჩაიცვიო დამაბარა ,ამიტომ წავედი საპირფარეშოში,შევედი ჯერ ხელ პირი დავიბანე ჩამოვირეცხე ის მარილიანი სიტე რომელიც ჩემ სახის კანს ყოველდღე ჭამდა,მერე კი გამოვიცვალე და ისევ გარედ გავედი,
-ჯერ კიდევ არ მოსულან-ამოვილაპარაკე ჩუმად და უცბად თამო გამახსენდა,სწრაფად გავიარე ერთი დერეფანი და იმ პალატაში შევარდი სადაც მე დამაწვინეს მაქსი რომ საავადმყოფოში მოიყვანეს.შევგლიჯე კარები და პლატაში შევარდი
-თამო როგორ ხარ?-ეგრევე საწოლთნ მივარდი და ჩამოვჯექი დაველოდე ექიმს და ხელი ჩავჭიდე თამოს.უნდა ავღნიშო რომ ამ დროის მანძილზე თამო ჩვენი მეგობრების სიას მივუმატე და წერტლიც დავუსვით მეგობრების შემომატების სურვლს იმიტომ რომ უკვე ყველა ადამიანის მიმართ დაკარგული გვქონდა ნდობა.ბიჭები გაათმაგებული ძალით გვიცავდნენ როცა გარედ გადიოდნენ გოგოები, რადგან მათაც მაქსის ბედი არ გაეზიარებინათ.ყველგან დაგვყვებოდნენ,ცდილობდნენ რომ დამნაშავე ეპოვათ გაღიზიანებულები იყვნენ და მჟავე სახეებით დადიოდნენ როგორც სხვა დანარჩენი.ამასობაში ექიმიც მორჩა თამოს გასინჯვას და ორივე გაგვაფრთხილა რომ საჭმელი დღეს აუცილებლად უნდა გვეჭამა თორემ ნამდვილად ჩვენც დაგვაწვენდნენ ორივეს.მის გაფრთხილებაზე გაგვეცინა ცოტათი ეს პირველი გაცინება იყო ამ დროის მანძილზე,თამოც ადგა და გამოვედით გარეთ,მივედით პალატასთნ და ყველანი გამოჩნდნენ,ერეკლე და გვანცა,ანა და ბექა,ნია და დემე,გიორგი და ნინო(მაქსის დედ-მამა)ხელჩაკიდებულები მოდიოდნენ,მხოლოდ ლიკა და ვაკო იყვნენ რაღაცნაირად თითქოს ლიკას არ უნდოდა ვაკოსთან და თითქოს მანაც მიუშვა.ლიკა პირველი მოვარდა მას მოყვა ვაკო,ჩმეხუტა ლიკად ა მე უცბად ვიხელთე დრო და ვანიშნე თვალებით ვაკოს"რა ვერ გააკეთე ამდენი ხანი რა ბოთე ხარ"-მეთქი მანაც გადმომხედა"რა ვქნა აბა შენი დახმარება მაკლია"-ო და ამაზეც გამეღიმა,ალბათ თამო მიხვდა რაც ვანიშნე და მანაც გაიღიმა და გადმომხედა.ამასობაში კი სხვებიც მოვიდნენ და მეც დავიწყე
-მოკლედ მაქსი...