თემის მოსვლამდე დარჩენილი დრო გარდაცვლილთა სულებზე ინფორმაციის მოძიებაში გავატარე. ინტერნეტი სავსე იყო უამრავი ინსტრუქციით,თუ როგორ შეიძლებოდა მიცვალებულებთან კონტაქტის დამყარება,თუმცა ხერხები ძირითადად უსარგებლო იყო,საიტები კი-არასანდო. ერთადერთი,რაც რეალურად დარწმუნებით გავიგე,იყო ფაქტი,რომელიც ისედაც ვიცოდი-სულები,სურვილის შემთხვევაში,თავად გვიკავშირდებოდნენ .
"არ შეშინდეთ,იმქვეყნიდან ძირითადად დახმარების სათხოვნად გვიკავშირდებიან და არა ბოროტი სურვილებით. იმ შემთხვევაში,თუ სახლში გოგირდის სუნი იგრძენით,ანდა ნივთები თავისით გადაადგილდება,ეს იმას ნიშნავს,რომ გარდაცვლილი თქვენთან დაკავშირებას ცდილობს. სიმშვიდეს მოუხმეთ და დაეკონტაქტეთ,ამასთან,გაითვალისწინეთ,რომ იმ ქვეყნიდან კონტაქტი დიდ ენერგიას მოითხოვს და ეს სულის ძალის გამოფიტვას იწვევს.არ აიძულოთ,დაგელაპარაკონ,თუ კი ისინი კავშირზე აღარ გამოდიან,რადგან ეს იმას ნიშნავს,რომ ძალებს იღდგენენ"
-ესე იგი,ახლა დაღლილი ხარ?-ვიკითხე ხმამაღლა.უკვე ისე მივეჩვიე იმ აზრს,რომ მარტო არ ვიყავი,ვეღარ წარმომედგინა მოჩვენების გარეშე ამ სახლში ყოფნა-დაისვენე, ყველაფერს გავარკვევთ და მერე გაფრინდები ცაში... ან ჯოჯოხეთში...მაგას მე ვერ გეტყვი.ჩემი გამჭირვებია...-კარზე კაკუნმა შემაწყვეტინა მონოლოგი და ყურებამდე გაღიმებულ თემის სახლში შემოვუძეხი.
ბიჭს ხელში გრძელი,პარკში შეფუთული კაბა ეკავა,მეორე ხელით კი მომცრო ჩანთას მოათრევდა .
- არ მჯერა,ეს ის კაბაა!?-ხელიდან გამოვგლიჯე და პოლიეთილენი სწრაფად შემოვაცალე. ცისფერი,ორიგინალთან საოცრად მიმსგავსებული,წელში გამოყვანილი და ღრმა დეკოლტით გამოკვეთილი კაბა თითქოს ასხივებდა ბედნიერებას.
აკრუსუნებულმა თემის შევხედე და გულწრფელი მადლობა გადავუხადე. სულაც რომ არსად წავსულიყავი,ამ კაბის ქონა უკვე საკმარისი კმაყოფილებით მავსებდა.
-წავალ, მოვიზომებ-ამოვიწიკვინე და სააბაზანოში გავვარდი,რადგან ჩემს ერთი ბეწო ბინაში სხვაგან ვერსად მოვეფარებოდი.
-მოიცა,ესეც წაიღე-ღიმილით ამოაძვრინა ჩანთიდან შავი ტყავის ფეხსაცმელები და რაღაც ყვითელი საგანი.
ყველაფერი გადმომილოცა და სავარძელში მოუსვენარი ცმუკვით მოთავსდა.
კაბა არც ისე მარტივი ჩასაცმელი აღმოჩნდა,როგორც მეგონა.
-ჯანდაბა,საცოდავი ემილია კლარკი ამის ხელში...-ვცდილობდი ზურგზე ელვა შემეკრა,როცა საეჭვო ფხრეწის ხმა მომესმა და გავშეშდი. საბედნიეროდ,კაბა შეუიარაღებელი თვალისთვის არ დაზიანებულიყო და მეც ფეხსაცმელს მივუბრუნდი. ბოლოს ოთახში დავბრუნდი და სტუმარს დედოფალივით ვუბრძანე,შეკვრაში დამხმარებოდა .
-უკვე ითვისებ როლს-ჩაიცინა და ელვა ასწია-ძალიან გიხდება,პარიკიც ნახე?
-იმ ყვითელ თასმებს გულისხმობ?-ცხვირი ავიბზუე-მაგაში დედოფალს კი არა,ცისფერღეროიან თავთავს ვგავარ. არა,გმადლობთ!
-მაშინ ასე წამოდი,მშვენიერი თმა გაქვს-ჩემი ღია ყავისფერი,გრძელი კულული ხელში მოიქცია და ისე დააკვირდა,როგორც მე ბანკომატს ვუყურებ ხოლმე-სიყვარულით.
-არა,რამე უნდა მოვიფიქრო-ამოვიოხრე-ყველაფერს აზრი ეკარგება,თმა თუ არ იქნება ზუსტად ისეთი...
-სხვანაირი პარიკი ვერ ვიშოვე-დამნაშავესავით გაიღიმა ბიჭმა-რომ შეღებო?
-ისე,არის რაღაც კარგი მაგ აზრში-ჩავფიქრდი-თუმცა,პარიკი რატომ უნდა შევღებო,თუ წვალებაა,ბარემ...
გაბრწყინებული მივუსკუპდი თემის გვერდით. მაქანა დაძრა და თავის ქნევით შემომხედა.
-გიჟი ხარ,თავში რაც წამოგარტყავს,ყველაფერი კი არ უნდა აკეთო,გოგო...
-ისე არ წამოვალ!-დაკვირვების საფუძველზე მივხვდი,რომ ეს ტაქტიკა კარგად მოქმედებდა.
-კარგი ჰო,ხომ ხედავ,მივდივართ-საათზე დაიხედა-დაგტოვებ და წავალ,კარგი? თანხას მე გადავიხდი და იქ კონცერტი არ დადგა.
თვალები დავაწვრილე.
-ბოლოს რომ გნახე,ასეთი მდიდარი არ იყავი. ან რას აიჩემე ასე ჩემი წაყვანა-ბოლოდროინდელი მოვლენებიდან გამომდინარე,აღარაფერი მაკვირვებდა,თუმცა თემი მაინც უცნაური მეჩვენებოდა.
-უბრალოდ კარგად გავერთობით,რა-უმანკო თვალებით შემომხედა. ოჰო,ტყუილი!
-თემურ!-გამაფრთხილებლად წავიმღერე.
-კარგი,ჰო-წამოიყვირა-ჩემმა ძმამ მთხოვა,ლამაზი გოგოები მოიყვანეო-დამნაშავედ გამომხედა-ივენთის დამკვეთის სურვილია თუ რაღაც მასეთი... ბევრი ფული მომცა და როგორც გინდა,დახარჯე,მთავარია მოიყვანოო.
-ვიღაც ბებერი არაბი მილიონერის თვალის გასახარად მიგყავარ,ბიჭო?-ავიფოფრე და გულმოსული მივაჩერდი.
-საიდან მოიტანე?-ქართველია,როგორც ვიცი და უბრალოდ ლამაზი ქალების გარემოცვა სჭირდება,არა თუ ჰარამხანის შევსება-უდარდელად გადმომხედა-რაღა უცხოსთვის მეყიდა ამდენი რაღაც,არ ჯობდა,შენ გამეხარებინე? რა პრობლემაა?
დავფიქრდი და მივხვდი,თემიზე გაბრაზება არ ღირდა,პირიქით,მისი წყალობით ელენეზე მეტის გაგებას შევძლებდი,რადგანაც ზუსტად იმ ადგილას მივყავდი,სადაც გოგონა ერთი წლის წინ იყო.
და კიდევ,თმის მოვლის ხარჯებსაც მიფარავდა.რამდენი ხანი ვოცნებობდი ვერცხლისფერ თმებზე!
სალონში სამი საათი დავყავი. ამ დროის საკმაო ნაწილი სტილისტთან ბრძოლაში გავატარე,რადგანაც მას არაფრით არ სურდა,ჩემი ბუნებრივი თმა შეეღება.
ბოლოს,როგორც იქნა,დამნებდა და მეც თავის კანის საეჭვო წვითა და მოთმინებით ველოდი შედეგს.
თითებმა რამდენჯერმე თავისით აკრიფეს როის ნომერი,თუმცა რამდენჯერაც მის სახელს დავინახავდი,მაშინვე სიბრაზე მიპყრობდა-ეს დეგენერატი არც კი მწერდა!
იქნებ მის სახლში გაზით გავიგუდე,ან მოჩვენებამ შემაშინა,ამ კიდევ საერთოდაც კისერი მომიგრიხა!?
-ინტერესი ზრდილობის გამო მაინც გამოეჩინა-ჩავილუღლუღე და კვლავ დავბლოკე ეკრანი.
ფიქრებისაგან სტილისტის ხმამ გამომიყვანა,რომელიც თმების დასაბანად მიხმობდა.

გაოგნებული შევცქეროდი ანარეკლს და საკუთარ თავს ვერ ვცნობდი-თეთრი თმები მხრებზე კულულებად მეყარა,ნაწნავები რთულ კომბინაციას ქმნიდნენ თავზე.
ცისფერი კაბა და მოვერცხლისფრო თმები ერთმანეთს ძალიან უხდებოდა და საოცრად მამსგავსებდა საყვარელ გმირს.
-ჩემში დრაკონის სისხლია--თავი ავწიე და ამაყად წარმოვთქვი-თემურ,მე მზად ვარ!
საშინლად გადაღლილი,ზოროს კოსტიუმში გამოწყობილი ბიჭი სავარძელზე მისვენებულიყო. ჩემს შეძახილზე გამოფხიზლდა და დაბინდული მზერით მომაჩერდა.
-მ-მართლა გავხარ,ე-გაიცინა და წამოდგა-ჩანთაში ყელსაბამიც ხომ იყო,არ მოგეწონა?
როგორც აღმოჩნდა,ძალიან მნიშვნელოვანი რამ გამომრჩენოდა. დრაკონის თავი,რომელიც ყელზე ლამაზად მეხვეოდა და ფრთას უერთდებოდა,საბოლოო შტრიხი აღმოჩნდა სადედოფლო გარეგნობისათვის.
თავშეკავებული ღიმილით გავემართე თემის მანქანისაკენ. ბოლო-ბოლო,შვიდი სამეფოს კანონიერ მმართველს ცოტა დაღვინება მართებს.
"გოლდენ თბილისთან" ნახევარ საათში მივედით. მთელი დარჩენილი დრო შოკოლადის ფანტანთან შეკრებილი ხალხის სახეებს ვაკვირდებოდი,განსაკუთრებით კი ჩემს მიერ ბრალდებული ქალის თითოეულ ნაკვთს,რათა მისი ამოცნობა არ გამჭირვებოდა.
თემიმ მანქანა შეაჩერა,ჯიბიდან შავი ნიღაბი ამოიღო და მოირგო.
-შენიც აქაა-უჯრა გადმოხსნა და ოქროსფერი ორნამენტებით გაწყობილი შავი ნიღაბი მომაჩეჩა .
სულ დამავიწყდა!
წვეულებაზე ხალხი ნიღბებით იქნება! ესეც ჩემი შერლოკ ჰოლმსობის დასასრული .
-აუცილებელია ამის გაკეთება?-წარბაწეულმა შევათვალიერე-ნიღბიანი დრაკონების დედა ცოტა არ იყოს...
-გეყოფა ახლა,თავიდან გაიკეთე,მერე მოიხსენი თუ არ გენდომება-დაღლილი ხმით ჩაილაპარაკა და მეც უკმაყოფილო ბუზღუნით მოვირგე-აბა რაღას არჩევდი ლამაზ გოგონებს,თუ სახე მაინც არ უჩანთ?
-მაგ კაბაში სახეზე მაინც არავინ შემოგხედავს-მრავალმნიშვნელოვნად დამხედა მკერდზე-წამო,შევიდეთ.
სასტუმროს შესასვლელიდან წითელი ხალიჩა იწყებოდა. ჩემდა გასაკვირად,რამდენიმე ცნობილი ადამიანი მართლაც შევნიშნე,ძირითადად მსახიობები,უმეტესობა კამერებისთვის პოზირებდა და ჩემდა გასახარად ნიღბები არ ეკეთათ.
თემი მაშინვე გასხლტა და იქვე მდგარ გოგონებს მიუახლოვდა,რომლებსაც მედდის,კატისა და გაურკვეველი სექსუალური არსების კოსტიუმები ეცვათ.
ჩავიფრუტუნე,ალბათ ესენი იყვნენ თემის მობილიზებული დანარჩენი " ლამაზები ".
შემთხვევით ვისარგებლე და გზა მარტომ გავაგრძელე.
დარბაზში შესვლისას თითოქს სხვა სამყაროში აღმოვჩნდი. აქ იყო თითქმის ყველა ის არსება,რომელიც მანამდე ეკრანზე მენახა ან წიგნებში ამომეკითხა. საბედნიეროდ,სხვა ვერცხლისფერი დედოფალი არ ჩანდა.
პატარა ტყავის ჩანთა გვერდულად გადავიკიდე და ხალხში გავერიე.
ზოგს უკვე მოეხსნა ნიღაბი,თუმცა იმდენი სახე ირეოდა,ზოგი მოხატული,ზოგი ნახევრად დაფარული,ზოგიც უზომოდ ბევრი მაკიაჟით,რომ სასოწარკვეთა დამეუფლა. ასე რა უნდა გამერკვია?
ჩონჩხის ფორმაში ჩაცმულმა ოფიციანტმა ჩამოიარა,ერთი ჭიქა შამპანური ჩამოვართვი და ნელა დავუყევი დარბზს.
მცირე ალკოჰოლმა დადებითად იმოქმედა და მომადუნა.
უკვე მეორე ჭიქას ვწრუპავდი ნეტარად,როდესაც რაღაც ნაცნობს მოვკარი თვალი.
-ეს აღნაგობა...-მშვილდგადაკიდებულ მამაკაცს დავაკვირდი,რომელიც, სავარაუდოდ ,რობინ ჰუდს ასახიერებდა- ჩემგან ზურგით მდგომის სხეული თითქოს როის მივამსგავსე,თუმცა მალევე შევიცვალე აზრი-რა უნდოდა აქ როის? დავიჯერო, ისე მომეწონა,რომ ყველგან ეგ მელანდება?-თავი გავიქნიე,თუმცა ჰუდს თვალს ვერ ვაშორებდი.
იგი გვერდით მდგომ,შერლოკ ჰოლმსივით ჩაცმულ კაცს ელაპარებოდა,დროდადრო კი აქეთ-იქით იყურებოდა.
მუცელი ამიწრიალდა,მოუსვენრობამ შემიპყრო,უნდა შემემოწმებინა,ნამდვილად ის იყო თუ არა,რომ შემდეგ მშვიდად გამეგრძელებინა ის საქმე,რისთვისაც აქ მოვედი.
იმაზე ვფიქრობდი,რომ პირველი არავითარ შემთხვევაში არ მივწერდი,როცა ჰუდმა მობილური დააძრო და შერლოკს რაღაც უთხრა.
-ხმაზე ხომ ვიცნობ!
დიდებული სვლით შორი-ახლოს დავუდექი წყვილს და სვეტს ამოფარებულმა სმენა დავძაბე.
მაინც და მაინც ახლა მოუნდათ ხმის ჩაწყვეტა! ჯადაბა,რა!
ჰუდი ხან ტელეფონს უყურებდა,ხან სივრცეს,თითქოს ვერ გაეგო,როგორ მოქცეულიყო,ბოლოს წელში გასწორდა და მოწყობილობა ყურზე მიიდო.
ნიღაბი თითქმის მთელ სახეს უფარავდა,ჩემი არც ისე კარგი მხედველობით კი დანამდვილებით ვერაფერს ვიტყოდი,დაველოდე,როდის დაილაპარაკებდა,როდესაც უკანალზე რაღაც ამიზუზუნდა.
მხარზე გადაკიდევლბული შავი ჩანთიდან ჩემი მობილური ღრიალებდა.
სასწრაფოდ ამოვეფარე მარმარილოს სვეტს მთელი ტანით, რადგან უკვე ვიცოდი,ვინც რეკავდა,ხმა ჩავიწმინდე და როის ვუპასუხე.
-გისმენთ.
-დეა,როგორ ხარ?-არამზადა,მთელი დღეა ველოდები და როგორ ბედავს უდარდელი ტონით საუბარს?
-თავს დავნატრი,თავად როგორ გიკითხო?-წარბაწეულმა დავუბრუნე კითხვა.
-მეც არამიშავს-სვეტიდან გამოვიჭყიტე. როი წინ და უკან დადიოდა,შედარებით შორს წასულიყო და განცალკევებით მდგომი საუბრობდა-მისმინე,შენი ბინის მდგმურს რაიმე დამატებითი ხომ არ უთქვამს?
-არა,კონტაქტზე აღარ გამოსულა-გამარჯვებულმა დავამატე-რა იყო,არც ისეთი მარტივი ყოფილა?ვიღაცას ჩემი დახმარება აღარ უნდოდა...
-უბრალოდ იმ ფოტოზე გამოსახული მმმ... ბაზაში არ იძებნება. შეიძლება ძალებს იღდგენს და მალე დაგიკავშირდეს,ყურადღებით იყავი.
- იქნებ სხვა გზით დაგეხმარო,გარდა სახლში ჯდომისა?-შევაპარე.
-რას გულისხმობ?-გაეცინა.
-რა ვიცი,ახლა არა მგონია,შენც სახლში იჯდე,ალბათ რაიმე გაქვს ჩაფიქრებული.
-სულაც არა,ოფისში ვარ-უსინდისო მატყუარა!შე მძორო!-მისმინე,დეა,მხოლოდ შენს იმედზე ვართ ახლა და ზუსტადაც სახლში უნდა იჯდე!
-გასაგებია-გაგულისებულს ხმა ჩამეწყდომოდა. მისგან ტყუილი იმაზე მეტად მეწყინა,ვიდრე მეგონა. დაუმშვიდობებლად გავუთიშე და სვეტს მოვშორდი. პირდაპირ შევხედე,თუმცა ვერ შემამჩნია.
-ამას ვანახებ,როგორ უნდა სახლში ჯდომა და მოჩვენებების ლოდინი!- თავი ავწიე და თემის ძებნა დავიწყე.
ბიჭი რამდენიმე გოგონასთან ერთად ალაფურშეტთან იდგა და მხიარული ჰყვებოდა რაღაცას.
რომ დამინახა,მაშინღა გაახსენდა,რომ აქ ვიყავი. გოგონების ყურადრებისგან თავბრუდახვეული მომაჩერდა.
-სად დაიკარგე,ჩემო დედოფალო?
-თემურ,ამ საღამოს დამკვეთი ვინაა? ხომ ამბობდი,ჩემი ძმა მისი სურვულით აწყობსო წვეულებას...
-ჯერ არ მოსულა,დამიჯერე,როცა მოვა,ადვილად მიხვდები-მრავალმნიშვნელოვნად გამიღიმა.მეც მოვშორდი და როის მივუბრუნდი.
-ჯაშუშის ჯაშუში ვარ ან ჯაშუში კვადრატში-ვფიქრობდი და ვცდილობდი,მათი საუბრიდან რამე გამერჩია,როდესაც მოულოდნელად შევხტი,რადგანაც გაძლიერებულმა ხმამ მთელი დარბაზი დაფარა.
სცენაზე ახალგაზრდა,სიმპათიური ბიჭი იდგა და მიკროფონში საუბრობდა.
მან მოსვლისათვის სტუმრებს მადლობა გადაუხადა,ამასთან აღნიშნა,რონ წვეულების სული და გული,ვინმე ბატონი იგორი მალე შემოგვიერთდებოდა. კიდევ ცოტა ხანს საუბრობდა ამ იგორის სულიერ მშვენიერებასა და ქველმოქმედებაზე,ბოლოს სცენიდან ჩამოხტა და აპლოდისმენტების ტალღა დაიწყო.
ყველა ბიჭის სვლის მიმათულებით მიბრუნდა და ღია შემოსასვლელს მიაჩერდა,საიდანაც ზარ-ზეიმით მობრძანდებოდა მთელი დელეგაცია-ერთი კაცი და სამი ქალი.
კაცს ნიღაბი არ ეკეთა,თუმცა ქალებს მონდომებით დაემალათ სახეები.
მაღალსა და გამხდარს თეთრი კანი და სახის ძალზედ სწორი ნაკვთები ჰქონდა.
პირდაპირ ჩემსკენ მოდიოდნენ,ხალხი გაიყო,რათა გზა დაეთმო.
მოახლოებულები უფრო კარგად შევათვალიერე-"წვეულების სულსა და გულს" ,როგორც მივხვდი,დრაკულას კოსტიუმი აერჩია,რადგანაც მისი შემხედვარე სხვა ვერაფერი მომაფიქრდა.
კაცი დინჯად მოდიოდა,სახეზე ღიმილი არც კი ბედავდა გამონათებას,შავი ტანისამოსი კიდევ უფრო ფერმკთალს აჩენდა,ხელკავი მაღალი,შავგრემანი და საოცრად ტანადი ქალისათვის გამოედო. უკან მომავალი ორიდან ერთ-ერთს,ქერას, უკვე მოეხსნა ნიღაბი და თავის მშვენიერ სახეს ცხვირაწეული აჩვენებდა დამსწრეებს,ხოლო მეორე-წითური,გამართული მოდიოდა და მზერას წინ მიმავალ წყვილს არ აშორებდა.
მართალია,ნიღაბი ეკეთა,მაგრამ მისი გრძნობები იმდენად მძაფრი იყო,რომ სახის დანახვის გარეშეც მშვენივრად გაიგებდი-ბრაზი,სიყვარული,მწუხარებაა,სიძულვილი.
თითქოს რაც კი ბობოქარი გრძნობები არსებობდა,ამ ქალს სპეციალურად წამოეკრიფა და სათითაოდ გადაეყლაპა.
სულ ერთ წამს მოაშორა თვალი წყვილს,გვერდულად გაიხედა და მაშივნე გაოგნების შეძახილი აღმომხდა-ესააა! წითური,ელენეს გადაღებულ ფოტოში შავი პარიკით დამშვენებული ქალი მაშინვე ვიცანი,როდესაც ფოტოს მსგავსი მზერა დავიჭირე.
გული დავიწყნარე და უფრო კარგად დავაკვირდი.
კაცი ნამდვილად არ იყო ის,ვისაც ეს ქალბატონი წინა წელს ვნებიანად უყურებდა შოკოლადის ფანტანთან.
ქალი კი აშკარად უხასიათოდ მყოფი თვალებით ჭამდა მამაკაცის გვერდით,ალბათ საპატიო ადგილას მდგომ გოგონას და ისეთი შეგრძნება მქონდა,რომ რაღაცას გეგმავდა.
ახალმოსულები სცენასთან მდგარ პატარა მაგიდასთან მივიდნენ,მიმოვიხედე,შევამჩნიე,რომ წვეულების შემდეგი ეტაპი იწყებოდა,რადგანაც ასეთ პატარ-პატარა მაგიდებს მთელ დარბაზში შლიდნენ.
არც მაცია,არც მაცხელა,პირდაპირ იმ ბიჭს მივვარდი,რომელიც "დრაკულას" ესაუბებოდა და აშკარად წარმატებით ასრულებდა ფინიის როლს.
-მშვენიერი საღამოა-მივმართე ბიჭს და ვაიძულე,ჩემსკენ მოეხედა-დიდი მადლობა დაპატიჟებისათვის.
გაოგნებული მომაჩერდა,ამათვალიერა და ბორძიკით მომიგო.
-ერთ წამს მართლა დავიჯერე,რომ სერიალში რომ ქალია,ის იყავი-გაიცინა და კაცს მიუბრუნდა-ხომ მართლა ჰგავს,წვეულებას ალამაზებთ-მომმართა უკვე გათამამებულმა და ჩემი ხელი აიღო-ძალიან სასიამოვნოა.
უცნობ მამაკაცს შევხედე,რომელიც ინტერესით მათვალიერებდა და თავი დავუკარი.
-ნამდვილად გამორჩეული გარეგნობა აქვს-თქვა ფერმკთალმა და ბიჭმა მაშინვე მიშვა ხელი.-დარჩით ჩვენთან,მშვენიერო ქალბატონო. დავით,კიდევ ერთი სკამი მოიტანონ.
ასე მარტივიც არ მეგონა დრაკულას მოხიბვლა!
თუმცა მისი თანმხლები ქალები ნაკლებ მეგობრულები აღმოჩნდნენ-ჩემს მისალმებაზე პასუხი არ გაუციათ და თითქოს აქამდე ერთმანეთისგან განცალკვებულნი ახლა ჩემს საწინააღმდეგოდ გაერთიანდნენ.
მაგიდასთან მამაკაცის გვერდით მოვხვდი,რადგან მან თავად ისურვა ასე. გადავწყვიტე,არაფერი მეჭამა და დამელია დაუკვირვებლად,რადგან სამივე ქალი ისე მიყურებდა,აშკარად ფიქრობდნენ,სად ეშოვნათ თაგვის წამალი. გვერდით მჯდომი წითურისგან კი იმდენად საშიშ ენერგიას ვგრძნობდი,დრაკონის სისხლი რომ არ მქონოდა,იქიდან უკანმოუხედავად მოვკურცხლავდი.
როგორ ჩანს,სტატუსი და მას მოყოლილი პასუხისმგებლობა ადამიანს დიდ ძალას ანიჭებს. ახლა უკვე მესმოდა,თუ რატომ იყო ავტორის მიერ დახატული დენი ასეთი შეუდარებელი-როდესაც იაზრებ,რომ დიდებული და მნიშვნელოვანი ხარ, თვითშეფასება და საკუთარი თავის რწმენა ყოვლისშემძლედ გაქცევს.
მთავარია დაიჯერო,რომ დედოფალი ხარ და ასეც იქნება ყველასათვის.

"დრაკულა" საკმაოდ ყურადღებიანი და სასიამოვნო კაცი აღმოჩნდა.
-თქვენი სახელი,მშვენიერო ვერცხლისფერო?-თვალები შემომანათა და მუცელში აღელვებამ დამიარა. მართლაც რომ მიმზიდველი იყო-საშუალო სისქის სისხლივით ტუჩები და ცივი,ღია ცისფერი თვალები უცნაურ შეგრძნებებს იწვევდა ჩემში-სურვილი მქონდა თან უფრო ახლოს მივსულიყავი,თან მისგან გავქცეულიყავი.
ელენა და მისი სიკვდილის მუსიკა გამახსენდა.იქნებ ჩემმა ახალმა ნაცნობმაც იცოდა რამე.
უნდა დავრჩენილიყავი და გამერკვია.
-დენი-მივუგე თამამად.
-საინტერესო გარეგნობა გაქვს,დენი-უტიფრად ამათვალიერა-ჩემს მეუღლეებს შორის შენნარი ჯერ არ ყოფილა.
-რამდენი მეუღლე გყოლიათ?-წარბები ავწკიპე ნიღაბში.
-მაგას ვერავინ დაითვლის-გადაიხარხარა-ამჯერად სამი-ხელი მაგიდას მოავლო-წითელი,ყვითელი და შავი. თეთრს ვეძებ-მრავალმნიშვნელოვნად შემომხედა.
-ნუთუ? რა დამთხვევაა-გავუღიმე-როგორ ეგუებიან თქვენი მეუღლეები იმას,რომ საყვარელი ადამიანი სხვას გაუყონ?
-არ ეგუებიან,ერთმანეთს დღეში ექვსჯერ კლავენ,მინიმუმ-ისე საუბრობდა,თითქოს ჩვენს გარდა არავინ იყო-თუმცა შენ ასეთი ქალი არ ჩანხარ.
-არავის მოკვლა არ დამჭირდება,ჩემი მეუღლე ჩემს გარდა ვერავის შეამჩნევს-მივუგე დარწმუნებით.
-დიახ,დიახ,მებრძოლი ბუნება,მაგრამ არა სასტიკი.ზუსტად ასეთი უნდა იყოს ქალი და არა ეჭვიანი-წითურს შეხედა.
ქალს ნიღაბი მოეხსნა და უკვე სრულად ვიყავი დარწმუნებული,რომ ნამდვილად ელენეს მიერ მითითებულ ქალბატონთან მქონდა საქმე.
-ძალიან მინდა,მთვარისეული მშვენიერება სრულად ვიხილო,ნიღაბი მოიხსენი,დენი.-აგრძელებდა კაცი.
წამებში გადავხარშე,რა შედეგები შეიძლება მოჰყოდა ჩემი სახის გამოჩენას.
1. ურთიერთობა შესაძლო მკვლელთან მქონდა,ეს კი ძალიან სახიფათო ხდებოდა,როდესაც ჩემს ცნობას შეძლებდნენ.
2.დარბაზში როი დაძრწოდა,რომელიც მაშინვე მიცნობდა და დიდი ალბათობით,აქედან მიმაპინტრიშებდა.
3.იდუმალების შენარჩუნებით უფრო დავაინტერესებდი მამაკაცს.
ჩავისუნთქე და ნიღაბი მოვიშორე. მივხვდი,"დრაკულასთვის" წინააღმდეგობის გაწევა არც ისე კარგი აზრი იყო.
დაჟინებით მომაჩერდა და გაიღიმა.
-ამ მშვენიერების ჩემგან დამალვის უფლებას აღარასდროს მოგცემ-ჩემი ხელი აიღო და ნაზად ეამბორა .
საშინელი გრძნობ დამეუფლა,რადგან მამაკაცის მიმართ სიმპათია ვიგრძენი. ავადმყოფური სიმპათია. მთელი დღის განმავლობაში როიზე ფიქრს ვერ ვწყვეტდი,თუმცა ახლა,მონუსხული,მხოლოდ იმას ვფიქრობდი,რა ჩამთრევი თვალები ჰქონდა ჩემს ახალ ნაცნობს.
მაშინვე ალაპარაკდა დედოფალი ჩემს გონებაში.
-ყველაზე საშიში სწორედაც მომენტალური მიმზიდველობაა.გონებას გიბნელებს და რეალობას გავიწყებს...
მიუხედავად ამისა,თავი ხელში უნდა ამეყვანა,პოსტს ვერ დავტოვებდი. ბოლომდე შევეცდებოდი ყველაფრის გარკვევას და ვგრძნობდი,სწორ გზაზე ვიდექი.
ღვინო შემომთავაზეს,თუმცა უარი განვაცხადე და ყურადღებით ვუსმენდი იგორის საუბარს. მან კი ბევრი რამ იცოდა. უამრავ ქვეყანაში იყო ნამყოფი და ათასგვარ ისტორიას ჰყვებოდა.ხშირად მიყურებდა გამომცდელი მზერით და ის აზრი არ მტოვებდა,რომ მცდიდა.
ჩემგან განსხვავებით,მისი "ცოლები" ქმარს კი არა,მე მიყურებდნენ,თითქოს ჩემს ქცევაში რაიმე ისეთს ეძებდნენ,რაც ბოროტ სურვილებს გაუმძაფრებდათ.
თავს მართლაც ვამპირების გარემოცვაში აღმოჩენილ დედოფლად ვგრძნობდი,რომელიც მხოლოდ ბრძნული ქმედებებით თუ გადარჩებოდა.
დრაკონისისხლიანი მმართველის როლიდან მაშინ გამოვედი,როდესაც მობილურის წკრიალი გავიგონე.
როი რეკავდა. სახეზე სიმხურვალე ვიგრძენი,ზარის ჟღერადკბაზეც კი ვხვდებოდი,რომ ბრაზობდა.
-გისმენთ.-ხმა საკმაოდ მშვიდი მქონდა.
-აქ რა გინდა.-მისი წარმოთქმული სამი სიტყვა სრულებით არ ჰგავდა კითხვას.
-მეგობრებთან ერთად ვარ-მივუგე მკაცრად.
-საპირფარეშოში,ახლავე!
იგორს და მის ავ ცოლებს ბოდიში მოვუხადე და ტუალეტი მოვძებნე.
იმაზე ვფიქრობდი,კაცებისაში შევიდე თუ სხვაგან-მეთქი,რომ ვიღაცამ ზურგზე ხელი დამკრა და თვალებიდან ვარსკვლავები გადმომცვივდა.
შევბრუნდი და არც ისე ხალისიანად მივუგე.
-როი,ერთობი? ამიტომაც მიდის გამოძიება ასე სწრაფად. პირდაპირ ქორბუდები ხართ-კმაყოფილმა ჩავიღიმე და ირონიულად მივაჩერდი.
სწრაფად ჩამკიდა ხელი და მამაკაცებისთვის განკუთვნილ ტუალეტში შემათრია.
-ფოტოს მიაგენი და აგენტობანას თამაშობ?-დამაცხრა და შავი თვალები ავად დამიბრიალა-რატომ მომატყუე?
-ტყუილზე ნუ მესაუბრები,თუ შეიძლება-სიბრაზე ერთიანად მომაწვა-თუ კი თვლი,რომ თქვენს საქმეში ზედმეტი ვიქნები და საჭირო არაა,სიმართლე მითხრა,მაშინ საპასუხოდ ნუ ითხოვ,ჩემი ყველა ნაბიჯი ჩაგიკაკლო-მკაცრად შევხედე და ხელი გამოვგლიჯე.-თავად მოინდომე ეს.
-აზრზეც არ ხარ,რაში ყოფ თავს-გულზე ხელი დაიკრიფა და ბრაზიანად შემომაჩერდა.
-ეს შენ ფიქრობ ასე. ზედმეტად სულელი ვარ იმისთვის,რომ გავიაზრო,მკვლელებში მოხვედრა. ზედმეტად სულელი ვარ იმისთვის,რომ საქმის შემდგომ განვითარებაში ჩამახედო. კი ბატონო,მაშინ მიხედე საქმეს უჩემოდ-ხელები გავშალე და კარისკენ შევბრუნდი.
-სულელი არ მგონიხარ დეა,უბრალოდ ვერ შეძლებ...იცი,რატომ დაგსვეს იმ მაგიდასთან? იგორი წვეულების დამკვეთია. გავარკვიე,ყოველწლიურად,ჰელოუინზე კარნავალს მართავს და ერთ-ერთ ლამაზ გოგონას არჩევს,რომელიც შემდეგ ან მისი ერთ-ერთი ცოლი ხდება,ან სადმე პოულობენ მკვდარს.როგორც ჩვენი ელენე.
-მაშ ახლავე რატომ არ აიყვანთ?
-მტკიცებულებებია საჭირო,უნდა დავაკვირდეთ და გავარკვიოთ,რას საქმიანობს. ასე უბრალოდ მდიდარ და გავლენიან კაცს ვერ დავაპატიმრებთ
-ზუსტად,და გამახსენე რომელი ჩვენგანი ზის იგორის მაგიდასთან?
ამოიოხრა და დადუმდა.
-თუ ჩემი დახმარება მოგინდება,ასეც მოვიქცევი,მაგრამ არავითარ შემთხვევაში არ დავუშვებ იმას,რომ ორსული ცოლივით სახლში დამტოვო და თამაშს გამომთიშო!
-ამაზე არასდროს დავთანხმდები-თქვა მტკიცედ.-ძალიან სახიფათოა,თუ რამე მოგივა,მე ვიქნები პასუხისმგებელი.
-საკუთარ თავზე პასუხს თვითონ ვაგებ. მაშ,წარმატებები გამოძიებაში,თუ სურვილი გექნება,თავად წადი ჩემს ბინაში და სულებს ესაუბრე. მე კი რეალურად გავაკეთებ რამეს ელენეს დასახმარებლად.
პასუხს არ დავლოდებივარ,ისე გამოვვარდი საპირფარეშოდან და ახალ ნაცნობებს დავუბრუნდი.
-გადავწყვიტეთ,ჰელოუინის აღნიშვნა უფრო საინტერესოდ განვაგრძოთ-დაშაქრული ხმით მომმართა წითელმა ქალმა,რომელსაც სერენა ერქვა-ძალიან გაგვახარებ,თუ გამოგვყვები.
რა თქმა უნდა,გაგახარებთ,თუ კისრის მოწყვეტაზე დაგთანმდებით-ჩაიცინა დედოფალმა და მიბრძანა,გავყოლოდი.
-მეგობარს დავემშვიდობები-ოთხივე თვალებით მჭამდა. არ ვიცოდი,რა მელოდა,მაგრამ თავდაცვაზე უნდა მეზრუნა.
თემი მოვძებნე და დავუბარე,რომ თუ არ გამოვჩნდებოდი,მოვეძებნე.
თემის იმედზე მხოლოდ სულელი თუ იქნებოდა,მაგრამ ბოლოს და ბოლოს,თუ როი მოინდომებდა ჩემს მოძებნას,ვინმე მაინც ეტყოდა,როდის და ვისთან წავედი.
თემიმ აღელვებით აანთო სიგარეტი და გამაფრთხილა,რომ იგორი სანდო არ იყო .
სანთებელაზე თვალები გამიშტერდა-ზედ სამი დრაკონი იყო ამოტვიფრული.
-შეგიძლია,მომცე?-თვალით ვანიშნე და ხელი გავუწოდე.
-არ ვიცოდი,თუ ეწეოდი.
-არ ვეწევი.
დრაკონები კაბის ჭრილში დავმალე და სწრაფად დავუბრუნდი იგორს.

თეთრი ლიმუზინით ნელა მივსრიალებდით ქუჩებში.
-სადაა ჰელოუინი უფრო საინტერესო?-ვკითხე დაშაქრული ხმით მამაკაცს
-ჩემს სახლში-გამიღიმა და წელზე ხელი მომხვია.-იქ ყველაფერი გაცილებით მრავალფეროვანია.
ვნებით სავსე თვალებით მიყურებდა,თუმცა მისი მომხიბვლელობა უკვე აღარ მაფრთხობდა. მიზანი,რომელიც მამოძრავებდა,საიდუმლო ძალით მკვებავდა.
-იმედია,მალე მივალთ.-საპასუხოდ გავუღიმე და სასოწარკვეთილმა შევნიშნე,რომ არანაირი გეგმა არ მქონდა და სრულიად მარტო ვიყავი უცხო,არსებითად საშიში ხალხის გარემოცვაში.
შიშის მაგივრად კი აზარტი შემომევლო.
დროის შეგრძნება დავკარგე;ვერაფრით ვიხსენებდი,რამდენი ხნის წინ წამოვედით სასტუმროდან. ერთი საათი,იქნებ ექვსი ,ან სულაც ერთი დღე...
მეჩვენებოდა,რომ განსხვავებულ სამყაროში მიტყუებდნენ,საიდან გამოსვლაც მარტივი არ იქნებოდა. სრულებით მარტო ვიყავი და ეს არ მაშინებდა,პირიქით,საამაყო ძალას მაძლევდა .
" ეს თავდაჯერება ან გადამარჩენს,ან დამღუპავს" გავიფიქრე და მანქანამ სვლა შეაჩერა.
იგორმა ჯელტმენური სიდინჯით გადამაბრძანა მანქანიდან,ცოლებიც არ დავიწყებია,რომლებიც ისე ბოროტულად აღარ მიმზერდნენ.
თითქოს ჩემი მხრიდან მომდინარე საფრთხე აღარ აშინებდათ და მათთვის ის თაგვი ვიყავი,რომელიც გველთან ჩააგდეს და სულ რამდენიმე წუთი აშორებს სიკვდილს.
უზარმაზარი სასახლის წინ ვიდექი. დარწმუნებით ვიტყვი,რომ ასეთი შენობები არა თუ თბილისში,არამედ საქართველოშიც არ იქნებოდა.
უკუნით სიბნელეში კედლები ძნელად ირჩეოდა და ეს უფრო დიდ და იდუმალ იერს ანიჭებდა იგორის "სახლს".
არსაიდან მოდიოდა სინათლის წყარო,თითქოს ეს ადგილი ადამიანთათვის არ იყო შექმნილი.
მამაკაცმა ხელკავი გამომდო და შენობისაკენ გამიძღვა.
-ყოველ წელს,ჰელოუინზე რეალურ წვეულებას აქ ვმართავ,თუმცა ერთი ატრიბუტი აუცილებელია-ახალი საცოლე უნდა წარვუდგინო საზოგადოებას.
ყოვეკთვის ვეძებდი და ვეძებ იმ ერთადერთს-წამით შედგა და ყელზე ხელი ნაზად ჩამომისვა-ქალს,რომელიც ნამდვილი,ღირსეული წყვდიადის დედოფალი იქნება.
გზა განვაგრძეთ,გრძელ ბილკს ხუთი ადამიანი მივუყვებოდით,თუმცა დაბალ ბალახზე მხოლოდ ჩემი ნაბიჯების ხმა ისმოდა. იგორი კვლავ საუბრობდა.
-ჩემი ახლანდელი სიყვარულები ძალიან,ძალიან ძვირფასები არიან . ულამაზესები-გაიღიმა და ხელით ქერას,ანნას მიეფერა-თუმცა არასანდონი. ისინი პრინცესებად გამოდგებიან და არა დედოფლებად.
-თუ კი დედოფალი გსურს,სიყვარული უნდა დაივიწყო-მხრები ავიჩეჩე-როგორ შეიძლება,ცივი გონება და გრძნობები ერთად მოსთხოვო ქალს.
-შესაძლებელია,ძვირფასო. და იქნებ ზუსტად შენ ხარ ასეთი-ცივი და ბობოქარი.
ჰმ,მთლად ასეთი ჯადოსნური კოსტიუმიც არ მეგონა. იმედია,ამაღამ კაბის გახდას არ მთხოვენ.
თავი ძლივსშესამჩნევად დავუკარი და საქმიანი ღიმილით შევდგი ფეხი სასახლეში.
პირდაპირ უზარმაზარ დარბაზში აღმოვჩნდი,რომელი არც მეტი,არც ნაკლები,მუზეუმის წოდებას ნამდვილად იმსახურებდა.
ყველა მხრიდან ხელოვნების ნიმუშები იცქირებოდა,ამასთან ძირითადად ბოროკოს სტილის ფერწერული ნამუშევრები შეიმჩნეოდა.
კედლებთან ,მწკრივში ვერცხლისფერი აბჯრები ბზინავდნენ,ხოლო დარბაზის კუთხეებსა და ცენტრში ქანდაკებებიც კი იდგა
სასახლე შიგნიდან გაჩახჩახებული იყო,ახლაღა მივხვდი,რატომ იდგა გარეთ უკუნი სიბნელე-შენობას ფანჯრები არ ჰქონდა! ყველაზე უცნაური კი ის იყო,რომ ამ აბრდღვიალებულ ადგილას ჩვენს მეტი არავინ იყო.
ანნამ და სერენამ ხელი ჩამჭიდეს და უზარმაზარ,წითელი ხავერდის დივანთან მიმიყვანეს.
-რას დალევ? -გამომძახა შორი-ახლოს მდგარმა შავგვრემანმა.მისი ექო დარბაზში ეულად გაისმა-წითელი ღვინო სისხლისთვის საუკეთესო საკმაზია!
-მაშ,წითელი ღვინო და არაყიც,თუ შეიძლება-მივუგე თამამად და ფუმფულა დივანზე კომფორტულად მოვკალათდი.
-არაყი?ხომ არ ნერვიულობ-ჩაიცინა სერენამ და გვერდით მომიჯდა-უნდა ინერვიულო კიდეც.
-აბა,აბა,სერი,ნუ აშინებ-მამაკაცი ტკბილად საუბრობდა,თუმცა მის ხმაში სუსხი არასდროს ქრებოდა და მსმენელს აშეშებდა.-არ მიყვარს შიშის გემო,უკვე მომბეზრდა.
ხმა არ ამომიღია,გავიღიმე და შავგვრემანს მივაჩერდი,რომელიც ღვინისა და არყის ბოთლებით ხელში დაბრუნდა,მეორე ხელში ერთადერთი ბოკალი ეჭირა.
-თქვენ არ დალევთ?-ვიკითხე და გულის სიღრმეში უკვე ვხვდებოდი პასუხს.
-დავლევთ,მაგრამ არა ღვინოს-გაიღიმა იგორმა და ჩემი ხელი აიღო-ძალიან ნაზი კანი გაქვს,ვერცხლისფერო. ასეთი მხოლოდ ადამიანს შეიძლება ჰქონდეს,ჩემი ცოლები კი სამწუხაროდ უკვე კარგა ხანია,ადამიანები აღარ არიან.
მუცელი უარესად ამიწრიალდა. მართლა დრაკულა ხომ არაა ეს მამაცხონებული?
ხელი ფრთხილად გამოვწიე და ღვინო ჩამოვისხი.
-უცნაურია,არადა ძალიან ჰგვანან ადამიანებს-ღიმილით შევხედე სამეულს,რომელიც აშკარად მშიერი თვალებით მიყურებდა.
ანნამ უცბად თავი გადასწია და აკანკალდა. უკვე გუმანით ვხვდებოდი,ვისთან მქონდა საქმე,თუმცა გაოგნების შეძახილი მაინც ვერ შევიკავე,როდესაც ქალმა შემომხედა და სრულიად შეცვლილი სახე დავლანდე-თვალები სისხლივით წითელი ჰქონდა,გრძელი ,ნემსივით კბილები ტუჩებს შორის გამოჩროდა,ნაკვთები დაგრძელებოდა და შუბლი წინ გამოსწეოდა. ნამდვილად ვეღარ უწოდებდი ლამაზს.
-ახლა მესმის-ღრმად ჩავისუნთქე და ხელის კანკალით კანკალით ღვინო მოვსვი და იგორს გავუღიმე-ვამპირი ცოლების ყოლა მარტივი არ იქნება,თუმცა ყველა ქალი რაღაც ნაწილით ვამპირია.
-სერენა,ანნა და მერი თავად დათანხმდნენ ამას. გადაქცევა მათი პირადი სურვილი იყო. სწორედ ასე ვიქცევი-შენი სურვილი იყო აქ წამოსვლა,შესაბამისად ინტერესი უკვე გაქვს,იძულება არ ხდება,შენ უკვე იცოდი,რაზეც აწერდი ხელს.-თითქოს საუბრისთვის მოთმინება აღარ ჰყოფნიდა .
-რაზე მოვაწერე ხელი,იქნებ ამიხსნათ?-თვალები დავაცეცე,გასაქცევი არსად მქონდა.
-ჩემი ცოლი გახდები-თავი მოთოკა და აწითლებული თვალები შემომანათა-შენს სისხლს ბოლო წვეთამდე დავლევ და შემდეგ სარეცელს გავიყოფთ.
-ეს... საკმაოდ რთული აღსაქმელია. ვინაიდან დიდებულ კაცად მიმაჩნიხარ,დარწმუნებული ვარ,რომ ყველაფრის გასააზრებლად ცოტა დროს მომცემ. თავად თქვი-შიში არ გჭირდება,ამიტომაც,ნება მომეცი,მარტოს გაგესაუბრო.-ვეცადე,მშვიდი ტონი მქონოდა.
მხოლოდ მე თუ მოვახერხებდი ოთხ ვამპირთან აღმოჩენას და კეთილშობილებაზე საუბარს.
ეს ყველაფერი იმდენად დაუჯერებლად მეჩვენებოდა,რომ ყელში ნერვიული სიცილი მიჭერდა.
-დრო გექნება,ძვირფასო,თუმცა მხოლოდ თორმეტ საათამდე. ადამიანის გარდაქმნა წელიწადში ერთხელ,ჰელოუინზეა შესაძლებელი-თავი მოუთმენლად აიქნია.
-და თუ გარდასახვა არ მენდომება?-შევაპარე.
-მაშინ უბრალოდ შეგეძლება,რომ ჩემი სიყვარული გახდე. დრო და დრო სისხლსა და ვნებას გამინაწილებ,თუმცა ჩემს სასახლეში ვერ იცხოვრებ და ვერც იმ პრივილეგიებით დატკბები,რომელსაც ჩემი ცოლის სტატუსი გიმზადებს.
-არჩევანი ჩემზეა?-ეჭვიანად შევხედე.
-რა თქმა უნდა,ველურები ხომ არ ვართ.-გაიღიმა და კვლავ ჩემი ხელი აიღო.
-მაშ,ამჯერად მხოლოდ სიყვარულზე დაგთანხმდები,ადე მოულოდნელად ადამიანობაზე უარის თქმა არ შემიძლია.
-თავი განსაკუთრებული ჰგონია-წაისისინა მერიმ და თვალები ავად შემომანათა. მასაც,ანნას მსგავსად შეცვლოდა სახის ნაკვთები და ეშვებს შორის გამოსული სიტყვები საზარლად ჰხვდებოდა ყურს-ელენემაც ზუსტად ასე დაიწყო-გადაიხარხარა.
-ელენე?-ვითომ და გავიოცე-სხვა მეუღლეც გყავთ?
-მისი ხსენება აგიკრძალეთ-დასჭექა კაცმა და ხელი აიქნია-მიხედეთ დედოფალს,დღეს ზედმეტი ალკოჰოლი მიიღო. მერი,მაცივრიდან სისხლი მომიტანე,ანნა,მოდი აქ-ხელი მუხლებზე დაირტყა-შენ კი -წითურს გაავებული მიაჩერდა-მომშორდი,არ მსურს,გიხილო მაშინ,როდესაც მასზე ვფიქრობ. დენი წაიყვანე,მოისვენოს.
გაფართოვებული თვალებით შევაჩერდი კაცს,რომელიც ანნას ვნებიანად ეფერებოდა მკერდზე და დარდიანად ბუტბუტებდა ელენეს სახელს .
სერენამ მტკივნეულად მომკიდა ხელი და დივნიდან შესაშური სიძლიერით წამომაფრინა.
-ამას წამოვიღებ-ჩავიბუტბუტე და არყის ბოთლი ავიტაცე.
სიტყვა არ დაუძრავს,ისე გამათრია დარბაზიდან და ხვეულ კიბეს აუყვა.
თითქმის ჰაერში ატაცებული მივყავდი,გაავებულს თმები გასწეწვოდა და მდუმარედ აფრქვევდა ცეცხლს.
მარმარილოს საფეხურების ავლის შემდეგ სუსტად განათებულ დერეფანში აღმოვჩნდით,სადაც უამრავი ოთახი იყო ჩამწკრივებული.
კედლებზე უცნობი,რენესანსის სტილში ჩაცმული ხალხის პორტრეტები ეკიდა,რომლებიც მკაცრად იმზირებოდნენ.
ერთ-ერთ,ჩაბნელებულ ოთახში შემაგდო და კარი მოხურა.
საშინლად გაავებულ,მკვლელ ვამპირთან ერთად ვიყავი გამოკეტილი უკუნით სიბნელეში. არყის ბოთლი ჩავბღუჯე და უკან უკან წავედი.
-ჩემი სისხლის დალევა არ შეიძლება-ვთქვი მტკიცედ .
რამდენიმე წამიანი დუმილის შემდეგ ოთახი განათდა და თვალები ავახამხამე.
დიდი და მდიდრულად მორთული საძინებლის კუთხეში ვიდექი. სერენა გულხელდაკრეფილი მომჩერებოდა,თვალებიდან სითელ ნაპერწკლებს აკვესებდა და ინტერესით მიყურებდა.
-მეგონა,კუბოშო გეძინათ-უზარმაზარ,ფარდაჩამოფარებულ საწოლს შევავლე თვალი.
-რატომ არ შეიძლება?-მკითხა უკმეხად.
-რა?
-თქვი,რომ შენი სისხლის დალევა არ შეიძლება,რატომ?
-ა,კბილი დავიპლომბე ორი კვირის წინ-თავი დარწმუნებით დავიქნიე-შეიძლება რამე გადმოგდო.
ჩემსკენ ნელა,გრაციოზულად დაიძრა.
-სიფილისი მაქვს,მგონი-გვერდით გავცოცდი-მომიყევი ელენაზე-დავაყოლე სწრაფად-რატომ აბრაზებს იგორს ასე ძალიან მისი ხსენება?
შედგა და თვალები გაუშტერდა.
-ადრე თუ გვიან შენც მასავით სიკვდილი გელის-გამოსცრა-ტყუილად ცდილობ დროის გაყვანას.
-თუ ვკვდები,ცნობისმოყვარეობა დაკმაყოფილებული მაინც მოვკვდე-მხრები ავიჩეჩე.
-რახან ასე გაინტერესებს-სავარძელს მიუახლოვდა და მოწყვეტით ჩაეშვა. შუბლზე ხელი შემოიდო და იატაკს დააჩერდა-იგი ჩემ გამო მოკვდა.
ხმაში სინანული გაუკრთა და ეს სრულიად შეუსაბამოდ მომეჩვენა.
-შენ მოჰკალი?-კედელზე ზურგით ჩავცოცდი და იატაკზე ფეხმორთხმით მოვთავსდი. ჩაბღუჯულ ბოთლს სახურავი მოვხსენი და მოვსვი. ყელი ჩამწვა,თუმცა ამის შეგრძნება მესიამოვნა.
-არა-მწარედ ჩაიცინა-საშინლად მძულდა. ადამიანადაც დარჩა და იგორის სიყვარულსაც მხოლოდ ის იღებდა. ერთი წლის წინ,ისევე,როგორც შენ,გოგონა ამოარჩია და წამოიყვანა. სანამ ის გამოჩნდებოდა,ყველაფერი სხვაგვარად იყო-გაცილებით სასტიკი,ულმობელი და მოსიყვარულე იყო მისი კანონიერი ცოლების ,განსაკუთრებით კი ჩემს მიმართ. არ ვიცი,რითი მოხიბლა ელენემ,მაგრამ მისი დანახვისას ყველაფერი გადაავიწყდა. სხვათა შორის,იმასაც. ერთმანეთს აღმერთებდნენ.
იგორი თავისსავე წესებს არღვევდა და ხშირად უჩვენოდ,მხოლოდ მასთან ერთად ატარებსა დროს და სად? იმ გოგოს სახლად წოდებულ საღორეში!-ჩემი სათაყვანებელი სამყოფელი უბოდიშოდ გამომილანძღა. უკმაყოფილოდ მოვმუწე ტუჩები,ის კი აგრძელებდა. როგორც ჩანს,დიდი ხანია,ვინმესთან გულის მოოხება სურდა-იგორი ყველა წესს არღვევდა,შეშლილივით იქცეოდა,ამას ვეღარ ავიტანდი,მისთვის უნდა მეშველა...-საუბარში გართულმა ვერ შენიშნა,როგორ ჩამოვხიე კაბის ბოლო და ნაჭერი ბოთლში ჩავტენე-სასამართლოში ვუჩივლე.
-რა?-კოქტეილის კეთებას თავი დავანებე და გაოგნებული მივაჩერდი.
-თქვენს სასამართლოში არა-ხელი აიქნია-ზებუნებრივ არსებათა უზენაეს სასამართლოში. ყველაფერი დავფქვი,რაც იგორს დაეშავებინა ელენესთან მიმართებით. რა თქმა უნდა,სიმართლე ვთქვი. ეს კი ისეთი გავლენიანი სისხლის შვილისთვის,როგორიც იგორია,სამარცხვინო ბრალდება იყო. ჩვენ არ გვაქვს უფლება,მოკვდავები პრივილეგირებულ მდგომარეობაში ვამყოფოთ,მით უმეტეს,რასაც იგორი აკეთებდა.... კვირებით მასთან ერთად ცხოვრობდა... მოკლედ ეს მისთვის რეპუტაციის დაკარგვა იყო. ამიტომაც სასამართლოს მიერ მისთვის კოდექსის წესების შეხსენების შემდეგ ,იმავე ღამეს მივიდა ელენასთან,უკანასკნელად გა*იმა და ყელი გამოსჭრა-დაასრულა კმაყოფილმა.-დღემდე ვერ ხვდება,რომ მე თუ არა,ამას სხვა ოდესმე მაინც იზამდა და უარეს შედეგებთან მოუწევდა გამკლავება.-მხრები აიჩეჩა და გამომხედა.
ელენესგან განსხვავებით შენ მისთვის უბრალო გასართობი ხარ,ასე,რომ თავისუფლად შემიძლია,ეგ ლამაზი ყელი გამოგღადრო-ავი ღიმილით წამოდგა.
ერთხელ,როდესაც ჩემი ძმა ავღანელი პარტიზანების შესახებ ერთ სულელურ გადაცემას უყურებდა,შემდეგი სახის ინფორმაცია მოვისმინე:მოლოტოვის კოქტეილი შედგება, მსხვრევადი მინის ბოთლისგან, რომელიც სავსეა აალებადი სითხით, ბოთლის პირი ხშირად დახურულია საცობით და მის გარშემო შემოხვეულია აალების წყარო, როგორიცაა ცეცხლმოკიდებული ტანსაცმლის ნაჭერი.სროლის წინ, ხდება ქსოვილის ნაჭრის დასველება აალებადი სითხით, შემდეგ ხდება მისთვის ცეცხლის მოკიდება და ბოთლის გასროლა სამიზნისკენ. მნიშვნელოვანია რომ, ბოთლი არის იყოს მყარი და ადვილად იმსხვრეოდეს; მას შემდეგ რაც ბოთლი დაიმსხვრევა, მასში არსებული აალებადი სითხე, სამიზნის გარშემო იფანტება, რომლის აალება ხდება ცეცხლმოკიდებული ნაჭრის მიერ.
ჩემი სამი პატარა დრაკონის ცეცხლით სპირტშსი დასველებულ კაბის ნაჭერი უკვე აალებულიყო.
წამოვდექი და სანამ სერენა მოისაზრებდა,რას ვაკეთებდი,ბოთლი პირდაპირ რკინასავით მაგარ თავში გავუქანე.
დიდი იმედი არ მქონია,რონ გამოვიდოდა,თუმცა ცდად ნამდვილად ღირდა.
მნიშვნელობა არ ჰქონდა,გაბრაზებული მომკლავდა თუ გახარებული.
როგორც ჩანს,სერენას მართლაც მკვრივი და ადანიანზე გაცილებით მყარი სხეული ჰქონდა,რადგანაც ბოთლი დაიმსხვრა და აალებული სითზე თავზე ჩამოეცალა.
შეძრწუნებული ვუყურებდი,როგორ წიოდა ქალი და აქეთ-იქით ედებოდა.
გონს მაშინ მოვედი,როდესაც ჩემსკენ გამოქანდა. სასწრაფოდ მივვარდი კარს,გასაღები,რომელიც მადლობა ღმერთს საკეტში იყო,გადავწიე და გამოვაძრე, ოთახიდან გამოვსხლტი და კარი ჩავრაზე. განწირული ხმა უკვე მოგუდულად ისმოდა.
-ჯანდაბა,ვამპირი დავწვი,ამის დედაც-ვბუტბუტებდი და დერეფანს მივუყვებოდი.-ახლა რაღა ვქნა? ნორმალური გასასვლელია თუ ღამურასავით უნდა გავფრინდე,რომ გავიდე აქედან...
ჩემი ტყავის ჩანთა მოვქექე,რომდელიც რატომღაც აქამდე არავის გახსენებია.სარჩულში გადამალული ტელეფონი მოვჩხრიკე და განვბლოკე.
თვალები ლამის გადმომცვივდა. ოცდაჩვიდმეტი გამოტოვებული ზარი იყო. ერთი ჩემი ძმის,სამი დედაჩემის და ოცდაცამეტი როისი.
ოჯახის წევრები დავაიგნორე,ერთ-ერთ გობელინს ამოვეფარე და როის დავურეკე.
-არ მითხრა,რომ ცოცხალი ხარ,თორემ ჩემი ხელით მოგკლავ!-გამაჟრიალა,ძალიან გაბრაზებული ხმა ჰქონდა.
-ოღონდაც მომაგენი და მომკალი,თანახმა ვარ-ამოვიკნავლე.
-სად ეშმაკებში ხარ?
-დრაკულას სახლში-დავიჩურჩულე.
-რამე გასინჯე? ნარკოტიკი მოგცა მაგ **ვარმა?
-ვამპირია,იგორი და მისი ცოლები.
-იგორის სახლში ხარ?-არ დაიბნა და მაშინვე საქმიანი ტონი მიიღო.
-კი და მისი ერთ-ერთი ცოლი დავწვი.
-დეა,თავი ხელში აიყვანე,ასეთი რა გაგიკეთეს. არაა ეს სწორი...
-მართლა გეუბნები-შევეცადე ჩურჩულით დამეყვირა-და მალე თუ არ მოხვალ,მომკლავენ . იცი,სადაც ცხოვრობს?
-კი,უნგრეთში.
-რა? უნგრეთში ვარ?-პირში თითები ჩავიდე და ფრჩხილებიანად მოვიჭამე-რა მეშველება?
-პორტალით წამოვალ. გასასვლელი იპოვე,მე ვერ შემოვალ.
გინებით გავთიშე ტელეფონი და გობელინიდან მალულად გამოვგორდი.
კარგა ხნიანი ბოდიალის შემდეგ,როდესაც დავასკვენი,რომ სხვა გასასვლელი უბრალოდ არ არსებობდა,სამზარეულოს შევეჩეხე.
-რა ჯანდაბად უნდათ ვამპირებს სამზარეულო?-შევიჭყიტე და რადგანაც ვერავინ დავლანდე,შვაბიჯე.
აშკარა იყო,სახლის ეს ნაწილი ,დაახლოებით ათი მილიონი წელი, არავის გამოეყენებინა.
ირგვლივ შმორისა და ნესტის სუნი იდგა,აქა-იქ გაფუჩებული ონკანებიდან წყალი რიტმულად წვეთავდა.
უზარმაზარ სამზარეულოს ბოლომდე გავუყევი და ის იყო,გამობრუნებას ვაპირებდი,როდესაც თვალში მოზრდილი მილი მომხვდა-ასე ალბათ თავის დროზე ნარჩენებს იშორებდნენ სანაგვეზე.
მივიხედ-მოვიხედე. რამდენიმე წუთით დრო გავიყვანე. შემდეგ ამრეზილი ჩავაჩერდი აყროლებულ მილს და ამოვიოხრე.
-სხვა გზა არაა,დეა,თუ არა და,შგახრამუნებენ-კაბა ავიკეცე და ვაი -ვაგლახით ჩავდექი მილში,ჩავისუნთქე,საკუთარი თავი კიდევ ერთხელ გავამხნევე და მთელი ტანით გადავეშვი წყვდიადში.

***
დამნაშავე.მაგრამ არც თუ ისე დამნაშავე,მოგესალმებით
ვიცი,დავიგვიანე და დაპირება არ შევასრულე,მაგრამ ჩემი ბრალი არაა! მაინც და მაინც ახლა მოუნდა ოჯახის წევრს დაქორწინება და ლხინი!ეგ ეგოისტი,ეგა! მიუხედავად იმისა,რომ ვერ ვიცლიდი,გვიან ვწერდი ცოტ-ცოტას და საბოლოოდ ახალი,არც თუ ისე პატარა თავის ატვირთვა მოვახერხე. იმედი მაქვს,მოგეწონებათ და ჩემზე არ გაბრაზდებით.
მიყვარხართ,თქვენი ალისა