მთელი ღამე ვფიქრობდი როგორი ვიყავი,რას გულისხმობდა ირაკლი, ძლიერს თუ სუსტს.. ვფიქრობდი რომ ძლიერი ვიყავი და გამახსენდა როგორ ჩავედი ლონდონში,როგორ დავადექი მოულოდნელად სანდროს სამსახურში. ჩემი დაბადების დღე გამახსენდა,სიურპრიზი რომ მომიწყო და ბეჭედი მაჩუქა,როგორ ვაწყობდით გეგმებს ქორწილისთვის.. ვხვდებოდით რომ 8 წელი დიდი დრო იყო და საკმარისი იყო ერთმანეთის გარეშე ყოფნა,ამიტომ ბათუმიდან რომ დავბრუნდებოდი აუცილებლად 1 კვირაში ვიქორწინებდით.. სად შევცდი,სად დავარღვიე ჩვენი სიმშვიდე..ურთიერთობა.. და მივხვდი,ყველაფერი ისე ხდება როგორც უნდა ხდებოდეს...
დღის 12 საათზე გამეღვიძა,ბიჭები არ ჩანდნენ. ჩავიცვი და ეზოში ჩავედი. ლევანი აუზში ცურავდა..
- ბიჭები სად არიან?
- გაიღვიძე? დილამშვიდობის.
- დილამშვიდობის..
- ბიჭები ზღვაზე გავიდნენ.
- გინდა ჩამოხვიდე?
- არა მადლობა,ვერ ვარ კარგად,მცივა ძალიან
- გცივა?
- კიი.მგონი სიცხე მაქვს. წამალი გააქვს რამე?
უფრო მაკანკალებდა და კიდურებს ვეღარ ვიმორჩილებდი.
- სადღაც უნდა იყოს სამზარეულოში. მაცადე მოგიძებნი.. შედი შენ ოთახში და დაწექი
- მადლობა ლევან..
გამიღიმა.. კარებში შემატარა,დამელოდა სანამ კიბეზე ავლასლასდებოდი და მერე სამზარეულოში ააბრახუნა კარადები
- ღმერთოო რა ხმაურიანი ხარ. საკმაოდ ხმამაღლა ვუთხარი,მაგრამ არაფერი გაუგია.
- აი წამალი, ესეც დალიე,მერე ეს
- ამდენი?
- ბევრია?
- ძალიან
- შენ არ ხარ ცუდად თორემ ამდენ შეკითხვას ვერ დასვამდი.. გაიცინა და საწოლთან ჩამომიჯდა.და მომაშტერდა. მე კითხვისნიშნიანი თვალებით შევხედე,თვალი ჩავუკარი და საცით ვანიშნე რახდებათქო..
- რანაირი ხარ?? ესე პატარას ამდენი სიძლიერი საიდან გაქვს?როგორ გაიზარდე ისე რომ ბუნებრივობა და ბავშვობა არ დაგიკარგვს.როგორ ცხოვრობ ამ სამყაროში ასეთი ადამიანი..
- ლევააან.. გადავიხარე და მხარზე ხელი დავადე.. - ლევან მე ხვალ წავალ.. ვეღარ ვჩერდები აქ
- სად წახვალ?
-თბილისში
- თბილისში რა გინდა?
- სახლი მაქვს იქ..
- მართლაა? გადაიხარხარა.. - სანდროს რომ პოვნა მოუნდეა სად მოგძებნის?
- სახლში.
- გინდა ნახვა??
- არაა !!
- ხოდა იჯექი აქ. არავის არ აწუხებ და იმედია არც არავინ გაწუხებს..
- რავიცი
- რააა გაწუხებს ვინმე??
- არააა.. ორივეს გაგვეცინა
- შენი არ ვიცი და მე უნდა დავბრუნდე ხვალ თბილისში. საკმაოდ დიდი შვებულება მოვიწყე,თანამშრომლებს მიხედვა უნდათ, დაიფანტებოდნენ ეხლა გულაობენ უფროსი იქ რომ არ ყავთ.. თან ბილეთები მაქვს დასაჯავშნი.. ნახე როგორ ჩაგაბარე გეგმები? გაეცინა. მეც გულიანად გავიცინე.. შენ მარტო როგორ დაგტოვო. ვინმე დაქალს მაინც დაურეკე ,ჩამოვა გაერთობით. ან ბიჭებს დავტოვებ აქ.
- არა არაა. არავინ არ მინდა. ბიჭებიც არ შეაწუხო. არაფრის მეშინია.
- კარგი. წaვალ მოვემზადები ნელ ნელა
საღამოს ლევანი გავაცილე.ჩაი მოვიდუღე და ვერანდაზე დავჯექი.. გვერდით სახლებიდაბ ხმაური და სიცილის ხმები ისმოდა.. დამსვენებლები კარგ დროს ატარებდნენ.. ვიღაც კარს დაეჯაჯგურა და მთელი ძალით ცდილობდა გაღებას. შევშინდი..
- ვინ არის? გადავძახე
- ელენე გიორგი ვარ. ლევანიმ დახედე როგორ არიო
- გიო კარგად ვარ,მადლობა, კოდით მაქვს ჭიშკარი დაკეტილი და გააღე.
- გისწავლია ხრიკები. გაეცინა - აღარ შეგაწუხებ,მეგობრებთან ერთად გასართობად მივდივარ,ხომ არ წამოხვალ?
-არა მადლობა დიდი..
- კაი წავედი.ისევ ჰამაკში დავბრუნდი თავი ბალიშზე დავდე და ღრმად ამოვისუნთქე,მეგონა ერთი ამოსუნთქვა იქნებოდა საკმარისი მთელი სევდის ამოსაღებად გულიდან..