არ მეგონა ლილეს ამბის შემდეგ, რაიმე თუ ესე მომიკლავდა გულს.
თქვენ ყოფილხართ ესე? ისე მტკივა გული მგონი რომ ორგანოებთან ერთად დალპება, გაიხრწნება და მეც თან მიმიყოლებს. გაუჩერებლად მთელი ღამე ბოლოს შვიდი წლის წინ ვიტირე, ლილის დაბადებისგღეზე. სანამ ლილი დაიბადებოდა მახსოვს სულ როდესაც დედა გაბერილი მუცლით დადიოდა სახლში მიკვირდა თუ რატომ გაეზაედა მუცელი ესე, ალბათ 3 წლის ვიქნებოდი. ოთახში ვტიროდი დედამ რომ შემომისწრო
- რაგატირებს პატარა? - მომეფერა და ხვეული თმა უკან გადამიწია
- დედა შენ მოკვდები? - დედამ გაოცებული სახე მიიღო და ვერ მიხვდა რატომ ვკითხე ესეთი სისულელე.
- არა ანასტასია, რატომ ფიქრობ ესე?
- მუცელი რატომ გამოგებერა? გაგისკდება და დამტოვებ? - დედა ყველაფერს ჩაწვდა და სიცილოთ ჩემს ლოგინზე დამაწვინა
- მოკიდე ხელი - ხელი ძალით მომაკიდინა მუცელზე, ჭიპთან
- ორი წუთით დაელოდე, ის აუცივლებლად გიგრძნობს - დავინტერესდი რა იყო, ამიტომ მოუთბენლად ვასდრალებდი დედას გამობერილ მუცელზე ხელს, უცებ რაღაცას მიბიძგა და მეც შეშინებული წამოვიყვირე
- ეს რა არის დედა? მუცელში საშიში სათამაშოები გყავს? - დედას არ სწყენია ისე ამიხსნა
- არა ყვავილო, აქ შენი დაა. შენს ასე იყავი ჩემს მუცელში. ისიც შენნაირი ლამაზი იქნება და ძალიან ეყვარები - დედას მუცელს მივაშტერდი და ვუთხარი
- ლილე რომ დავარქვათ ჩემნაირ ლამაზ გოგოს შეიძლება?
- ლილე, მშვენიერი სახელია. ეხლა კი დაიძინე - დედა საბანს მაფარებს და კარებისკენ მიდის
- დეეე, ჩემზე მეტად გეყვარება?
- არა ანასტასია, ერთნაირად მეყვარებით.
იმ დღის შემდეგ დედას "მუცელს" აღარ ვშორდებოდი, ჩემი გატეხილი ენით ველაპარაკებოდი ლილეს, სანამ არ დაიბადა თუმცა მერე უფრო მეტს ველაპარაკებოდი, რადგან ჩემს გარდა სხვასთან არ იძინებდა.
დედას და მამას ოთახში გადაგწყვიტე დაძინება, მანამდე გოგონებს გადახდილი პლედი გადავაფარე. ლოგინში დავწექი და მათი სუნი, დედას და მამას შევიგრძენი თუ არა დავმშვიდდი და მალევე ჩამეძინა.

- მიდიიი სიჩქარეს მოუმატე - მიყვირის გვერდით მჯდომი ელენა და სიმღერას უფრო უწევს, პირველად დავჯექი ჩემს მანქანაზე და მეშინია, თუმცა ელენას შემხედვარე შიშიც აზრს კარგავს. გვშია და მაკდონალსთან ვაჩერებთ. ორმაგ ბურგერს და გაზიან სასმელს ვუკვეთავთ და ვჯდებით
- ელენა მიასაც გოგონები მოსწონს? იცი რიჩიმ მითხრა...
- ჰო, მაშინვე მივხვდი. ისე არ ვაკოცები ამის დედაცც ისეთი მადის ამღვძვრელი ტუჩები აქვსსს - გულის რევის შეგრძნება მაქვს და ელენას ეცინება - ვიცი ვიცი, შენთვისმსგავსი რამ უცხოა
- დაიკი'დე , გუშინ ღამით ბეკა იყო მოსული
- რაა? რაუნდოდა?
- ვიჩხუბეთ. დაბადეის დღე მომილოცა - ბურგერკს ჭამას ვასრულებ და ინსტაგრამს ვათვალიერებ - ნახე ელენა რიჩიმ ჩვენი ფოტოები დადო
- თემას ცვლი?
- სულაც არა, წავიდეთ?
- კარგი.

***
ვცდილობ ანასტასია ყველანაირად გავამხიარულო თუმცა ამაოდ. არ იმჩნევს მაგრამ ძალან ცუდადაა და ცოტათი მაშინებს ეს ფაქტი. მანქნიდან გადმოვდივარ ელენას ხვალამდე ვემშვიდობები და სახლისკენ მივდივარ როდესაც მია მწერს " სახლში მარტო ვარ, ევა მეგობათანაა. გამოხვალ? " მეღიმენა და ვწერ " მისამართი მომწერე "
სახლში ავდივარ დაბარ ქუსლზე წითელი ბარხატის ფეხსაცმელს ვიცმევ, შავ ოდნავ განიერ ქვედაკაბას და თეთ თხელ საროჩკას. წითელ კონტურს ვისმეც და თმებს მაღლა ვიწევ. ბეკას ოთახში შევდივარ
- ჰეიი - ბეკა ლოგინზე უმაიკოდ წევს და თვალებით მაღლა იყურება
- ჰეეეეი, კიარ უნდა დაგხატო რას გაშეშებულხარ
- რა გინდა?
- მანქანას მათხოვებ? - თავს აბრუნებს და მიყურებს
- რომელს?
- ჰამერს
- არა.
- გთხოვვვ - მის სიჩუმეს თანხმობად ვიღებ და ლოყაზე ვკოცნი
- ელენა?
- ჰოო
- არა, არაფერი.
რა აზრი აქვს უყურო ანასტასიას თუ ბეკას? ორივე ერთნაორი ზომბია.
დედა სახლში არაა ამიტომ პირდაპირ გარაჟისკენ მივდივარ
- მოვედი ლამაზოოო - წითელ ჰამერს ხელის გულით ვეფერები და მანქანაში ვჯდები. მანქანას ტყუპების კორპუსის წინ ვაჩერევ და ძველ ლიპტში შევდივარ, პატარა სარკეში თმებს ვისწორებ და 34 ბინაში ზარს ვრეკავ, ემა მალევე მიღებს კარებს და ვნებანად მკოცნის. მოკლე, ძალიან მოკლე პიჯამას შარვალი და ტოპი აცვია, ტანში ჟრუანტელი მივლის
- ყავა თუ ჩაი? - მეკითხება ემა რომელიც ბარის სტილი სამზარეულოსკენ მიდის
- არცერთი, მხოლოდ წყალი - ბევრი ვილაპარაკეთ, ფილმსაც ვიყურეთ, ემა ახლოს რომ იყო ვერ მივითბინე და ვაკოცე.
თმაში ხელებს მიცურებს და მის კლანჭებს ზურგზე აყოლებს, კოცნას არ ვწყვეტთ.
- წამოდი - აივანზე გავდივართ, სადაც ისეა გაკეთებული ვერცერთი ჭორიკანა მეზობელი ვერ დაიმახავს, ემა გარეთ დაფენილ სქელ პლედზე დგება და ტოპს იძრობს, შემდეგ შორს, ბოუსალტერს...
- ამის დედაააც, რას აკეთებ? - თვალები ეშმაკურად უციმციმებს
- არ გავცივდები ნუ გეშინია
- ეხლა შენ უნდა გეშინოდეს - მივდივარ და პლედზე ვაწვენ, ყველაფერს ვიხდი საცვლის გარდა და მიას ზევიდან ვუყურებ, ყელში ვკოცნი შემდეგ მუცელზე, ნელ-ნელა კი ქვევით ჩავდივარ მიას ვნებიანი, კვნესას ამომხდარი ხმა რომ მესმის
- არ გაჩერდე ელენა თორემ თავს წაგაცლი - მეღიმება და ემას კვნესა უფრო და უფრო იმატებს.

***
- გემრიელია დე, ეს სუნელი უხდება - მე დედა და მამა სუფრასთან ვსხედვართ და დედას გაკეთებულ კატლეტს ვჭამთ
- ხო მოუხდა გამიკვირდა
- ანასტასია რას აპირებ ამ ზაფხულს? მე შემიძლია შვებულება ავიღო დედას კი უკვე ცალია
- არ ვიცი, გინდათ კონკრეტულ ადგილზე წასვლა?
- ზღვა თუ მთა? - მეკითხება მამა
- ორივე.
- კარგი ერთი კვირა ბათუმი, ერთი კვირა ყაზბეგი. რას იტყვის გოგონებო?
- თანახმა ვაარ - ვამბობთ ერთად მე და დედა და გვეცინება.
ჭურჭლის დარეცხვის შემდეგ ოთახში ავდივარ ჯერ ძალიან ადრე, ელენას ვერ დავურეკავ უკვე მითხრა მიასთან რომ მიდის, რიჩის ნომერს ვკრეფ და ვურეკავ
- რიჩი როგორ ხარ?
- ჰეიი კარგად ანასტასია, შენ?
- მეც კარგად, გცალია ყავა რომ დავლიოთ?
- საათ ნახევარში მაწყობს, შენ?
- რა პრობლემაა.
სააათ ნახევარი დიდი დრო იყო ამიტომ მშობლებს ვუთხარი არ დამელოდოთ მე სასეურნოდ მივდივარ თქო და მანქანაში ჩავჯექი, ოცი წუთი უაზროდ ვიარე შემდეგ კი გადავწყვიტე მასთან მივსულიყავი.
მკვდრებს მათ საფლავებს შორის მივიკვლევ გზას, ღამით ამ დროს აქ არასდროს ვყოფილვარ ყოველთვის მეშინოდა თუმცა ეხლა ისე მომენატრა, აი ამ წამს რომ არ მოვსულიყავი გავაფრენდი. ლილიკოს საფლავს ვპოულბ და შევდივარ, მისი ლამაზი სახე ქვიდან მიცქერთ, ვითომ მართლაც ქვად გადაიქცაო. ქვის გვერდით მიწაზე ვჯდები და თავს ვადებ
- ნეტავ აქ იყო, იცი როგორ ცუდად ვარ ხოლმე. ძალიან ცუდად, დამეხმარებოდი ვიცი ჩემს გვერდით იქნებოდი ყოველთვის დამიცავდი მე მჯერა ამის.
ხვდები რომ დიდ ხანია უკვე ესე ვზივარ, უკუნით სიბნელეში. ვდგები და მიწას ტანსაცმლიდან ვიფერთხავ როდესაც კვლავ ხმა მესმის
- ანასტასია - ისევ გულის რევის შეგრძნებას ვგრძნიბ
- გთხოვ გაჩუმდი, არა გთხოვ
- მეტკინა, ძალიან მეტკინა - იმნენად ახლოს მესმის ხმა რომ შიშისგან გაქცევა მინდა, ტელეფონზე ფანარს ვანთებ და სამი ნაბიჯის გადადგმის შემდეგ ყურში ჩამყვირისო გეგონება ისე მესმის ხმა
- შენიი ბრალიაა! მხოლოდ შენი! შენ მომკალი!
კივილს ვიწყებ და ბალახზე მუხლებით ვეცემი, ტელეფონს ვუყურებ და ვრეკავ
- გთხოვ მიშველე? ლილესთან ვარ
- ანასტასია რა გჭკრს?! - ბეკა შეშინებული ხმის ხმამაღმა მეუბნება
- გთხოოვ.
- მოვდივარ - ის მოდის, მთავარია ბეკა მოდის.