სამშაბათი 15:40
- ხმები მალევე წყდება? ეს ძალიან მნიშვნელოვანია
- დაახლოებით, სამ ან ოთხ წუთში. წუთების დათვლას ვერ ვახერხებ
- გთხოვთ ცინიზმს შეეშვათ. ეს ყველაფერი თქვენი ბრალია.
- ჩემი? ესეიგი...
- მე იმას არ გეუბნებით რომ თქვენი ბრალია მისი სიკვდილი თქო. დამავალებთ თუ გადატანითი მნიშვნელობით შეხედავთ და გაიაზრებთ ჩემს სიტყვებს, მომისმინეთ და დაფიქრდით. როგორც თქვენ თქვით და თქვენი მონაყოლიდან დავასკვენი თქვენ გაორებას განიცდით კონკრეტულ მომენტებში, გგონიათ რომ რადგან ერთ მომენტში კარგად ხართ და ის არ გახსოვთ, მომიტევეთ "ის" ით რომ მოვიხსენიებ მაგრამ ასე უფრო გაგვიადვილდენა. რას ვამბობდი? ამდენ ხნიანი ტანჯვის, დარდის და დეპრესის შემდეგ თუ ცხოვრების რეჯიმს დაუბრუნდით თქვენ თავს იდანაშაულებთ ამისთვის რომ ის ცოცხალი არ არის და თქვენ ერთობით, ცხოვრობთ, გყავთ მეგობრები და აშშ... დაფიქრდით და ისე მიპასუხეთ.
ეს ფსიქოლოგი ნერვებს მიშლის მაგრამ ჩემი ბოლო იმედია, წითლად შეყებილი ტუჩებით გაწონასწორებულად და მშვიდად მელაპარაკება, ზოგჯერ არც კი ვიცი რა ვუპასუხო
- არვიცი მსგავს რამეზე არ მიფიქრია, მისი ხმის ტონი და ხმა აღარ მახსოვს...მაგრამ როდესაც ჩემს სახელს ახსენებს პირდაპირ შეტევაზე გადმოდის, თქვენი აზრით ეს ჩემი მოჩვენებითი სმენაა? თუ უბრალოდ გიჟი ვარ...
- გიჟი აშკარად არ ხართ, თუმცა თუ თავის მოთოკვასა და სიმშვიდის შენარჩუნებას ვერ ისწავლის შესაძლოა გახდეთ.
- რა უნდა გავაკეთო?
- პირველი ეტაპი, მოდით სამ ნაწილად დავყოთ. პირველ რიგში ხმების უკუგდება და " მიყრუება " უნდა ისწავლოთ და შეძლოთ. შეიძლება ძნელი იყოს მაგრამ დამიჯერეთ თუ ფსიქიკური პრობლემები დაგეწყებათ საგიჟე უარესეია. იცით ადამიანის ყველაზე დიდი იარაღი რა არის? ტვინი, ის თქვენ გემორჩილებად როგორც გინდათ ისე მართავთ. ყვირილი აღარ დაიწყოთ, ტირილი და ისტერიკა... უბრალოდ საკუთარ თავს ელაპარაკეთ და ჰკითხეთ გინდათ ეს? გინდა რომ დეპრესიამ სიგიჟეში გადაინაცვლოს და ის აღარ იყოთ ვინც ეხლა ხართ?
მანქანაში ჩაჯდომის შემდეგ სინდისი მქენჯნის რომ მშობლებს ყველაფერს ვუმალავ, მაგრამ არ მინდა ინერვიულონ ასევე მინდა ჩემი თავი მე თვითონ მარტომ ვაკონტროლო და გავუმკლავდე ყველაფერს, თუმცა მარტო არ ვარ... საჭესთან მჯდომი ბეკა დაძაბული უყურებს ქუჩას შემდეგ მე.
- წამლები აუცივლებელია? - მეკითხება და სიჩქარეს უმატებს
- მხოლოდ ერთი უნდა დავლიო, დამამშვიდებელია. რამოდენიმეს გამოწერა უნდოდა თუმცა გადაიფიქრა არ უნდოდა წამლების ზემოქმედების ქვეშ ვყოფილიყავი როცა...
- როცა ისევ შეტევა დაგეწყებოდა?
- დიახ, ნუ ნერვიულობ. სახლში დამტოვე, მთელი დღეა ჩემს გვერდით ხარ და საქმეები გექნება
- გაჩუმდი, არანაირი საქმე არ მაქვს
- ბეკა კი მაგრამ ანი...
- რა ანი?
- თავს ნუ ისულელებ. - სახეს ვაბრუნებ და ფანჯარაში ვიყურები, ბეკა ძლიერად ატორმუზებს
- რასაკეთებ?
- ანი ფეხმძიმედ აღარ არის.
- რაა? როგორ კი მაგრამ...
- მოიშორა.
- ეს როგორ გააკეთე? ის ხომ შენი შვილი იყო... არ მჯერა ეს როგორ შეძელი - ბრაზისგან სვკდები და ბეკას ხელს გულზე ვურტამ
- დამშვიდდი და მომისმინე
- არაფერსაც არ მოგისმენ
- ბავშვი ჩემი არ იყო!
- რაა?
- რაც გაიგე, ანი ჩემთან ჩხუმის შემდეგ სამი თვის წინ კლუბში წავიდა დაქალუშკებთან ერთად, შემდეგ ვიღაც ბანიჭ'ვარი გაუცვნია და ორი დღის მერე სექ'სიც ჰქონიათ. ეს ამბავი ხუთი დღის წინ მითხრა როდესაც ორსულობის ამბავი გაიგო... იცოდა სხვა ვერავინ გაუგებდა თუმცა მე არ ვაპატიებდი და არც ხელს ვკრავდი, ასევე იცოდა რომ მე სულ თავს ვიცავდი და ვერაფერს დამაბრალებდა. იმ ბიჭს შეხვდა იმ ნაბი'ჭვარმაც უთხრა თ შენც და შენი ნაბი'ჭვარიცო, ანის ვუთხარი ვნახავ და დაველაპარაკები მეთქი მან კი მიპასუხა ისედაც არ ვაპირებდი ბავშვის გაჩენას და პამპერსების ცვლასო.
- ღმერთო ბავშვმა რა დააშავა, როგორ შეეძლო ასე მოქცევა - გულიდან იმოდენა ტვირთი და დარდი მომეხსნა სიხარლით ვფრინავდი თუმცა გამწარებული ვიყავი ანის საქციელის გამო
- ეგ ხო მაგრამ ის დედობისთვის მზად არარის და ჯერ დიდი ხანი არ იქნება
- აქამდე რატომ არ მითხარი?
- დამაცადე ეს დედა ნატირები?
- ესეიგი დაშირდით?
- რა თქმა უნდა ანასტასია, ვინ გგონივარ? - მისი სახე ხელებში მოვიქციე და მგზნებარედ მივაწებე ტუჩები, კოცნა მანქანების სიგნალმა და შეძახილებმა გაგვაწყვეტინა
- რას კაიფობენ ს'ირები.
- დამშვიდდი და ცენზურა - ბეკამ ორივი ხელი მაღლა ასწია და სიცილით დაქოქა მანქანა
- ისევ ის ბიულსატერი გაცვია? - მეკითხება და იცინის
- უკეთესი და მოკეტე - ვეუბნები და თავს მინას ვადებ.

***
გაბრუებული ვიღვიძებ, სახლში დილის ხუთზე შემოვიპარე მართალია ემა მეუბნებოდა დარჩიო თუმცა არ მინდოდა დილით მოსულ ევას მის ადგილას საძინებელში დავხვედროდი. საათს ვუყურებ უკვე შუადღეა სასწრაფოდ ვურეკავ ანასტასიას
- გაიღვიძე? - მეუბნება ბედნიერი ხმით, ბალიშიდან თავს ვწევ
- ამ წამს, სად ხარ? ყავა მინდა თან ძლიერი
- აი თითქმის სახლთან ვარ, მარტო ვარ სახლში გადმოდი
- კაიი - ვთიშავ და სარკეში ჩემს გამოსახულებას ვათვალიერებ, გუშინ იმდენი სიგიჟე გავაკეთე მიასთან ერთად მთელი სხეული მეწვის და ბანაობი მიმდა, მგონი ჯაკუზში ჩამეძინა რადგან ანასტასია გაბრაზებული მირეკავს და მიყვირის. თმებს ვივარცხნი და არ ვიშრობ, შორტს და შავს უბრალო მაისურს ვიცმე, ლასტებს და თითქმის დაძინებული ჩავდივარ მისაღებში, დედა მიყურებს
- გუშინ რიმელზე მოხვედი ქალბატონო? - მეკითხება მე ვითომ არხეინად ვეუბნები
- არ მახსოვს, ალბათ ორზე
- და სად იყავი?
- მეგობართან
- ვინ მეგობართან?
- დედა პაიკიორი და დამკითხველი დედის ამპულას ნუ მოირგებ კარგი? ათი წლის ხომ არ ვარ? წავედი ანასტასია მელოდება
- ელენა ლაპარაკი არ დამიმთავრებია
- გთხოვ დედა - კარებს ვიხურებ და გულში ვკივი ყველაფერი ერთ დღეს რატომ ხდება თქო. ნიუ-იორკში მარტო ვცხოვრობდი ამიტომ მსგავს გაკონტროლებებს მიჩვეული აღარ ვარ, ალბათ ჯობს ბინა ვიქირაო. ზარს ვრეკავს, მიღებს თუ არა კარს ბეკაა შევდივარ, მოიცა ბეკა ვთქვი?
- აქ რა ჯანდაბას აკეთებ? - სამზარეულოსკენ მიდის
- ანასტასიასთან ვარ, როგორც შენ - ანასტასია ყავის ფინჯას სტეკლოს მაგიდაზე დებს და ლოყაზე მკოცის
- რახდება? თუ ძალით შემოგივარდა და ნერვებს გიშლის ეხლავე გავაგდებ - ბეკასკენ ხელს ვიშვერ ანასტასია კი მაკავებს
- დამშვიდდი, ყველაფერს მოგიყვები.
მთელი ისტორიის მოყოლის შემდეგ, სირცხვილს ვგრძნობ მე ვერთობოდი ანასტასია კი რა დღეში ყოფილა
- მაპატიე, მაპატიე რომ შენს გვერდით არ ვიყავი - მეხუტება და თავს აქნევს
- არაა ელენა, თავს ნუ იდანაშაულებ. შეიძლება ეს ნებისმიერ წამს მომხდარიყო, ბეკამ დამეხარა რა ეხლა კარფად ვარ მართლა.
- მოიცა და ბეკას რატომ დაურეკე? - ანასტასია სახეზი წითლდება ბეკა ხელს ხვევს და იცინის
- ეგ შენი საქმე არარის - შემდეგ ანასტასია ანაზე ყვება და ყბაჩამოვარდნილი ვუსმენ
- მოიცა და ეხლა თქვენ ერთად ხართ?
- არა
- კი - ოროვე ერთად მპასუხობს და ერთმანეთს უყურრბენ, მე კო ხან ერთ ხან მეორეს დაბნეული, ბეკა დგება და სიცილით ამბობს
- რომ მაკოცე რა გეგონა ერთად არ ვიყავით?
- რააა? ერთმანეთს აკოცეთ?
- ოჰ პირველად ხომ არ გვიკოცნია - ბეკა ხელს ჰაერში იქნევს და მეც თვალს ვაყოლებ
- ბეკა გაჩუმდი, ყველაფრის მოყოლას ვაპირებდ ელენა უბრალოდ მე...
- მოკეტეთ,თავი მისკდება და კიდევ ერთი მე რძალს არ დაგიძახებ რადგაან ჯერ ჩემი დაქალი იყავი და არა რძალი, გასაგებია?
სამივეს გვეცინება, შემდეგ ელენას მომზადებულ ცეზარს ვჭამთ როდესაც ბეკას ურეკავენ
- ხო? კი ყველაფერი მოვაგვარე, მამაჩემი დღეს მაძლევს გასაღებს. ელენა და ანასტასიაც მოდიან, ვკითხავ ხო ვინმეს წამოყვანა თუ უნდათ. ხვალ შუადღით წავალთ, ღამე გაგვიძნელდება მანქნით სიარული. კაი ძმა ხვალ დილით დაგირეკავ - მე და ანასტასია ბეკას გაშტერებული სახეებით ვუყურებთ
- სად "მივდივართო" ?
- კახეთში, ტყეში რომ სახლი გვაქვს იქ
- რა სისულელეა - ანასტასია თავს აქნევს
- საიდან მოიტანე ან მოგაფიქრდა ეგ? - ბეკა ჯდება და ორივეს გვიყურებს
- ანასტასია არ ფიქრობ რომ დასვენება და გარემოს შეცვლა გინდა? მეც იქ ვიქნები, ელენაც ჩემი ძმაკაცები გავერთობით და დროს გავატარებთ, ელენა შენ რა არ გინდა? ბაბუს და ბებოს სახლი არ გახსოვს რამაგარი იყო? ვინც გინდათ ის წამოიყვანეთ ხუთი დღით წავიდეთ, კა რა არ გამიტეხოთ ყველაფერი დავგეგმე - ანასტასია ბეკასთან მიდის და კალთაში უჯდება
- კარგი
- მართლა?
- ჰოო
- მე არ მეკითხებით?
- კარგი დაო რა, ისედაც ვიცი რომ წამოხვალ
- კარგი ხო, ამის დედაც ოღონდ ტყუპებს ვეტყვი
- ტყუპებს?
- ჩვენი მეგობრები არიან, ევა და ემა - ანასტასია მიღიმის და ბეკას უხსნის
- რა პრობლემაა - ერთმანეთს კოცნიან, ფეხზე ვდგები და კარისკენ მივდივარ
- სახლში მივდივაააარ, რა არის როგორები ხართ, წავედიიიი - კარებს ვხურავ და მივდივარ და ემას ვურეკავ ყველაფერს ვუხსნი
- ხო იცი მე არაანაირი პრობლება არ მაქვს თან შენთან ერთად, ევა არ ვიცი რას იტყვის. ის თუ არ წამოვა ვერ დავტოვებ ხომ გესმის?
- ჰო მაგრამ მასაც უყვარს ეგეთი პონტები, მიდი დაელაპარაკე და მომწერე რას გეტყვის.
ორი საათი ტანსაცმელს ვალაგებდი, ბეკამ დამირეკა პროდუკტი იყიდე მე არ მცალიაო, ასერომ ბაგაჟის ავსებაც მე მომიწია, მამას და დედას დარწმუნებაც რომ კარგად ვიქნებოდით და საშიში არაფერი იყო. ღამის პირველზე ლოგინზე რომ მოწყვეტით დავარდი მხოლოდ ამ შეტყობინებამ მომიხსნა დაღლილობა " ევა დავარწმუნე, რა არ ვუთხარი. თუ ანასტასიას მანქნით მივდივართ ბინასთან გამოგვიარეთ. მე შენთან ვწვები, გკოცნი" გამეღიმა და ჩემი ძმა პირველად დავაფასე.

***
- შენები როდის მოვლენ? - მე და ბეკა ჩემს ოთახში ვწევართ პლედებში გახვეული და ფილს ვეძებთ საყრებლად
- მამას ძმაკაცის დაბადების დღეა ალბათ გვიან
- ხომ გამოგიშვებენ?
- კიი, ლილიკოს გარდაცვალებისშემდეგ მხოლოდ სკოლაში დავდიოდი, შემდეგ უნივერსიტეტში, მეგობრები არ მყავდა და ისინი სულ წუხდნენ ამის გამო, არამგონია რომ უარი მითხნან
- ოხ ჩემი გოგო - მეხუტება და შუბლზე მკოცნის, თავი სიზმარში მგონია, იმდენად ბედნიერი ვარ ვერც კი ვაანალიზებ ყველაფერს. ბეკას სხეულის სიმხურვალეს და გულისცემას ვგრძნობ, მის ყოველ მოძრაობას მგონია რომ მის სხეულში ვარ, აუღწერელი გრძნობააა ეს ყველაფერი. თავს ვწევ და ვკოცნი, მგონია ვითომ და პირველად ვკოცნიდეო ისევ ჟრუანტელი მივლის ტანში, მის რბილ ტუჩებს ვისაკუთრებ და პირველად ვრწმუნდები რომ ის მხოლოდ ჩემია.
- მიყვარხარ - ყურში ჩამჩურჩულებს და სახეზე ნაზად მისმევს ხელს
- მეც მიყვარხარ - ბეკას თვალები ბედნიერებით და ვნებით ევსება, კვლავ მკოცნის და მაწვენს როდესაც ზარის ხმა მესმის, ორივე ლოგინიდან ელვის სისწრაფით ვარდებით
- მოვიდნენ?
- ღმერთო ჩემო ხო მოვდინენ - ფანჯრიდან მამას მანქანას ვხედავ და ბეკას შეშინებული ვუყურებ
- მოიცა ეხლა რა ჯანდაბა ვქნა? სად დავიმალო? - ერთი აზრი მომდის თავში და მეცინება
- რა გაცინებს გაგიჟდი?
- ეზოს ღობიდან უნდა გადაძვრე?
- რაა?
- რაც გაიგონე, დროზე.
- შანსი არაა
- მაშინ ჩემები გააფრენენ და ხვალ არ გამომიშვებენ
- ამის დედაააც, კარგი კარგი
ბეკა სწრაფად ჩადის კიბეებზე და უკანა კარიდან ეზოში გადის, ხმამაღლა მეცინება და კარებს ვაღებ.