იცით?! ცხოვრება თითქოს ძალიან უსამართლოა.... ხშირ შემთხვევაში შეიძლება, რომ ასეც ჩავთვალოთ, მაგრამ იცით რომ დაუფიქრდები მიხვდები, რომ ეს ასე ნამდვილად არაა.
გინდა გითხრათ რატომ? იმიტომ, რომ კარგს ყოველთვის მოყვება ცუდი და პირიქით... ცუდის გარეშე ეს სამყარო წარმოუდგენელია, ყველა სულიერი თავის შეცდომებზე სწავლობს, ეს გარდაუვალია, ასე რომ ყოველი ტკივილს დროს ნუ იტყვით, რომ ცხოვრება უსამართლოა, რადგან მგონი ამ ქვეყნად მხოლოდ ცხოვრებაა ყველაზე სამართლიანი...
მაგრამ ადამიანი ხომ ყველაზე დაუნახავი არსებაა ამ დედამიწაზე... ყველა ინდივიდია, მაგრამ მაინც ერთნაირი...
ყველას თავისი გზა აქვს, რომელსაც მხოლოდ ერთხელ გადის... შეცდომას ვუშვებთ, შემდეგ ვცდილობთ გამოვასწოროთ და ასე სამუდამოდ, ხოლო ერთხელ დაშვებულ შეცდომას აღარ ვიმეორებთ და ასე ვსწავლობთ ცხოვრებას. მის ყველა ბნელ თუ ნათელ მხარეს შევიმეცნებთ და ბოლოს ამ ცოდნით მივდივართ ზემოთ სადაც შენი საბოლოო ბედი წყდება, ან ნათელი ან ბნელი, შენ ხომ ორივე გზა გაიარე? მაგრამ აქ სამუდამო სამყოფელს იმკვიდრებ... ხოლო ეს ყველაფერი ეფუძვნება შენს გავლილ გზას, სწორედ ამიტომ უნდა შეეცადოთ სწორი გზით იაროთ, თორემ არასწორი გზას ყოველთვის არასწორ ადგილამდე მიყავხარ, ისეთ ადგილამდე სადაც ბოროტებაა, ტკივილი... და საბოლოოდ იმ წყვდიადში რჩები. მართალია არავის უნდა ამ ადგილას მოხვედრა, მაგრამ ცხოვრება სამართლიანია, ყველა თავის საკადრისს მიიღებს...
ხშირად მიფიქრია, რომ იქნებ ადამიანის სული ძალიან ბევრჯერ მოდის ამ ქვეყნად, მაგრამ ის ყოველ ჯერზე იცვლის „ჭურჭელს“ და ავიწყდება ის გავლილი გზა რაც წინა ცხოვრებაში გაიარა. არ ვიცი ეს ნამდვილად ასე ხდება თუ არა მაგრამ ეს ჩემი ინდივიდუალური შეხედულებაა, რომც შემედავოთ ვერაფერს შევცვლი, რადგან ყველა ინდივიდია და არ ღირს დროის ფუჭად დახარჯვა იმ აზრის მტკიცებით რაც ყველას ინდიიდუალური გააჩნია....
ასე, რომ მე ვფიქრობ, რომ ეს ცხოვრება სასტიკი კი არა არამედ ყველაზე სამართლიანი რამაა...., სასტიკი კი მხოლოდ იმიტომ გვეჩვენება, რომ რეალობა ყოველთვის მწარეა....
*

ორი თვის შემდეგ...
უკვე ორი თვეა მე და ალექსანდრე ერთად ვართ, უკვე ყველასათვის ცნობილია ეს ფაქტი, სამსახურს დავუბრუნდი....(ჩახვლება) ყველა შურის თვალებით მიყურებს, რაღაც მომენტში ნერვებიც მეშლება, მაგრამ მე ხომ ყველაზე მაგარ ადამიანს ვუყვარვარ....
*
საათს დავხედე უკვე რვას აჩვენებდა, სახლში წასვლის დროა, ალექსანდესთან გადავწყვიტე შევსულიყავი... რათქმაუნდა დაუკაკუნებლად...
-საყვარელო წავედით?-ვკითხე, მან დაღლილი და ვნებიანი თვალებით ამომხედა, ჩემთან მოვიდა კარებზე ამაკრა, ვნებიანად მაკოცა და თეძოებზე მაგრად მომიჭირა ხელი...-მმმ... გეყოოს...- ამოვთქვი აგონიაში მყოფმა და ტუჩზე ვუკბინე...
-ღმერთო როგორ დავიღალე ეს ნამდვილად მჭირდებოდაა...- როდესაც მომშორდა მითხრა....
-წავედით-თქო?
-აჰამ წავედით... -წელზე შემომხვია ხელი და პირველი გამატარა კარებში... რათქმაუნდა ისევ შურიანი თვალებით გვიყურებდნენ, ამიტომ თავი მის კისერში ჩავმალე და ისე გავაგრძელეთ სიარული, ამაზე ხომ უარესი დაემართათ... როგორც იქნა გავაღწიეთ და კომპანიაში დავტოვეთ ყველას მზერა...
-აღარ შემიძლია...
-აღარც მე...-მითხრა სიცილით, მოწყვეტით მაკოცა და მანქანის კარები გამიღო, შიგნით ჩავჯექით და წავედით სახლისკენ...
-დღეს ლუკამ მითხრა კლუბში წავიდეთო, როგორც იქნა მოვიდა პარასკევი და ჩამთავრდა დამღლელი კვირაო...
-წავიდეთ? მე რომ ამ დროის შენთან გატარება მინდა?-მითხრა თვალებში ჭინნკებ ათამაშებულმა...
-შბათ-კვირა წინაა დღეს არ გავუტეხოთ რა ძალიან მთხოვა...
-კარგი ჩემო ცხოვრება როგორც შენ გინდა...-მითხრა თბილად და ხელი ხელზე დამადო...-და რომელზეო?
-რავი თერთმეტისკენ იქ იყავითო...
-ანუ ორი საათი გვაქვს...
-ხოო...
სახლში, როგორც კი მივედით, არაფრის გაკეთება მაცადა ეგრევე მეტაკა, მე ფეხები წელზე შემოვხვიე და ისე ავედით საძინებლამდე, შიგნით შევედით, ლოგინზე გადამაწვინა, ყველაფერი ძირს მოისროლა რაც კი სხეულს ოდნავ მაინც მიფარავდა, მის ქვემოთ მომაქცია, ძუძუს თავებს კბილებით წაეპოტინა, ამაზე კვენესა წამსკდა, რამაც უფრო გაახალისა და გააგრძელა, მე თმაზე მოვქეჩე ხელი და ჩემს ტუჩებს დავუბრუნე, ვნებიანად ვუკოცნიდი ტუჩებს, როდესაც კოცნა გააღრმავა ამაზე უარესი დამემართა, აქამდე დომინანტი სულ ალექსანდრე იყო ახლა ჩემი ჯერია, ზემოდან მოვექეცი და დანარჩენი რაც მოხდა ჩვენი საქმე აღარაა...
ბედნიერების მწვერვალს ერთად მივაღწიეთ და ქოშინით და სუნთქვა არეული გადავგორდი საწოლზე და ალექსანდრეს დავადე თავი...
-საოცარი ხარ, მგონი ამ ორ თვეში კარგად ივარჯიშე...-მითხრა სიცილით... მე გავწითლდი...
-ფუ იდიოტო...-ვუთხარი სიცილით...
-სექსუალურო იდიოტო...-მითხრა ცინიკურად...
-წავედი მე აბაზანაში...-უკვე სუნთქვა დარეგულირებულმა ვთქვი და უკანალის ქნევით მივედი ვანამდე კარები ჩავკეტე და წყლის ჭავლის ქვეშ დავდექი...
-მომეჩვენა თუ კარები ჩაკეტე...
-არ მოგეჩვენა...-ვუთხარი სიცილით....
-ანასტასია ნატა გირეკავს...
-გაეცი პასუხი
-ტასოსთან მინდა ლაპარაკიო...
-ხო კაი როცა გეტყვი შემოდი და მომეცი ტელეფონი..-კარები გავხსენი და უნდა ისევ შიგნით დავბრუნებულიყავი, რომ მაშინვე შემოხსნა კარები ალექსანდრე და კარებზე ამაკრო, ტელეფონი ყურთან მომიტანე...
-ელაპარაკე...-მითხრა სიცილით, მეც დავიწყე ლაპარაკი...
-ხოო.. ნა... ნატა რაიყო?-ვკითხე ძლივს რადგან ალექსანდრემ უმისამართოდ დაიწყო ტუჩებით ჩემს ყელში სიარული...
-რა გჭირს? ხომ კარგად ხარ რა ხმა გაქვს?(ნატა)
-კი... კი კარგად ვარ რა... რა იყო?- ისევ ძლივს ამოვთქვი...-ალექსანდრე გეყოს... აააა ალექსანდრე...- დინამიკს თითი დავაფარე და ისე ვუთხარი... მაგრამ აზრი მაინც არ ჩერდებოდა, ახლა ხელებიც დაუმატა, ღმერთო გამაგიჟეებსს...
-რას შვრებით აბა მოდიხართ? (ნატა)
-კი თუ ცოცხალი გადავრჩი..- ჩავილაპარაკე ჩემთვის...
-რამე თქვი? (ნატა)
-ხო... კი მოვდივართ...
-კარგი დროებით...
-დროებით...-გავუთიშე,-ალექსანდრე ახლა მაინც გაჩერდი...
-მმმმ... ძალიან გემრიელი ხარ...-მითხრა და გავიდა, მე კი დამტოვა გაოგნებული, ბოლოს როგორც იქნა დავუბრუნდი რეალობას და ცოტახანში ხალათი შემოვიცვი და ოთახში დავბრუნდი...
-მიდი შენც გადაივლე წყალი მანამდე მოვწესრიგდები....
-კაი წავედი....-მითხრა და შიგნით შევიდა... მე ჩავიცვი ნაცრისფერი მუხლს კარგად აცდენილი კაბა, უკან მთელი ზურგი ამოღებული ქონდა და წინ ლამაზი დეკოლტე, ფეხზე თეთრი მაღლები მოვირგე, მაკიაჟი გადავისვი, თმა „ცხენის კუდად“ შევიკარი.... და ალექსანდრეც გამოვიდა...
-საოცრად გამოიყურები...-მითხრა და თვითონაც დაიწყო ჩაცმა, შავი ჯინსის შარვალი, ცისფერი პერანგი, თეთრი ბოტასები და მე რომ ძალიან მიყვარს ის საათი გაიკეთა...
-წავედით?
-წავედით...- ზემოდან ტყავის მოსაცმელი ჩავიცვი და მანქანასი ჩვჯექით.... ტელეფონმა დამირეკა ლუკა იყო...
-ხო ლუკ...
-აბა რას შვრებით წამოხვედით?
-კი აი ამ წამს თქვენ?
-ჩვეენც..
-კაი მაშინ შეხვედრამდე...
-შეხვედრამდე...
მართალია საშინლად დაღლილი ვიყავი და კლუბში წასვლის თავი ნამდვილად არ მქონდა, მაგრამ მაინც წავედი ლუკას ხათრით...
მალევე მივედით კლუბთან, დაცვას პირადობა ვაჩვენეთ, ალექსანდრემ წელზე შემომხვია ხელი და ასე შევედით შიგნით.... როგორც კი შევედით, მაშინვე თავბუსხვევა ვიგრძენი და ალექსანდრეს მაგრად მოვუირე ხელი..
-ანასტასია კარგად ხარ?-მკითხა გაფითრებულმა...
-კი ალბათ უბრალოდ ალკოჰოლის სუნმა იმოქმედა...
-კარგი მაშინ წამოდი...

ძალიან კარგი საღამმო გავატარეთ, მე არ დამილევია რადგან თავს ძალიან სუსტად ვგრძნობდი და თავბრუ მეხვეოდა... ბოლოს უკვე აღარ შემეძლო და ალექსანდრესთან მივედი და ზურგზე ავეკარი...
-აუ ალექსანდრე წამო სახლში რა საშინლად დავიღალე...-ყურში ჩავჩურჩულე...
-კარგი წამოდი..- ყველას დავემშვიდობეთ და სახლში წამოვედით...
როგორც კი ოთახში ავედი საშინელი გულის რევის შეგრძნება მქონდა, მალე კი უკვე ტალღამ დამიარა და მაშივე აბაზანაში შევვარდი... ბავშვობიდან გულის რევის მეშინია და ყველაზე მეტად მძულს... ცოტახანში გამოვედი და მაშინვე ალექსანდრე მოვიდა ჩემთან...
-ანასტასია რა გჭირს? კარგად ხარ?-ბოლოს უკვე მისი ხმა აღარ მესმოდა, ჩავიკეცე და ერთადერთი რრაც ბოლოს ვიგრძენი იყო ძლიერი ხელები და ალექსანდრეს ყვირილი გავიგონე.....

...............................

სურპრიზიიიი..... გადავწყვიტე ამდენი თხოვნის შემდეგ გამეგრძელებინა კიდევ ცოტახნით, ამიტომ ცოტა ინტრიგის შეტანა მჭირდება, ეს ისეთი ინტრიგა არაა რაც კიდევ წინ გელოდებათ, ასე, რომ დარჩით ჩემთანნ... ვიცი დავიგვიანე, მაგრამ მუზა არ მომდიოდა, ძალიან დიდხანს ვფიქრობდი როგორ გამეგრძელებინა და ბოლოს როგორც იქნა მოვაბი თავი და დავწერე.... თქვენი კომენტარები უდრის ჩემს მუზას და რაც შეიძლება მალე ახალი ტავის დადებას, ასე, რომ იაქტიურეთ და რაც მთავარია შემიფასეთ....

გ ი ჟ ი
ხ ა რ
დ ა
მ ე ც
გ ა მ ა გ ი ჟ ე . . .
სიყვარულით:"მე"