გიორგიმ მომიყვა ყველაფერი რაც ხელოვნებასთან აკავშირებდა, მან მითხრა, რომ 14 წლამდე დედამისის დედასთან, ლალისთან ერთად ცხოვრობდა . ლალის ძალიან უყვარდა ხატვა და გიორგისაც ასწავლა. გიორგის ეს ყველაფერი შესანიშნავად გამოსდიოდა. ერთ დღესაც, გიორგი და ბებო, ბებოს კაბინეტში იყვნენ, რომელიც სახლის ეზოში ქონდათ მოწყობილი. საიდანღაც ხანძარი გაჩნდა, ბებომ გიორგი გარეთ გამოიყვანა და თავისი ნახატების გადარჩენას შეუდგა, ხანძარი ისე მალე გარცელდა ლალი ბებომ გამოსვლა ვეღარ მოახერხა და დაიწვა. ეს გიორგისთვის დიდი ტრამვა იყო. მოგვაინებით, სურდა ხატვა ისევ გაეგრძელებინა, თუმცა, როდესაც ხატვას იწყებდა ეგონა რომ ტილო, რომელზეც ხატავდა იწვოდა. მშობლებმა ბევრ ფსიქოლოგთან მიიყვანეს იგი , მაგრამ შიშები მაინც ჰქონდა. როდესაც ბორჯომში მეორედ შემხვდა და ხელოვნებაზე ვლაპარაკობდით, უკვე გადაწყვეტილი ჰქონდა, რომ ხატვას აღარასდროს გააგრძელებდა, თუმცა ჩემი ნახვის შემდეგ ხატვის სურვილი გაუჩნდა. თავის ცუდად ყოფნისა და შემდგომ დედისა და მამის უბედურების გამო ეს ვერ მოახერხა.
-ამ ყველაფერმა როდესაც ჩაიარა ავიღე ტილო და საღებავები და ხატვა დავიწყე, შიში სადღაც გამქრალიყო. მეც მიკვირდა და არ ვწყვეტდი ამის კეთებას. 15-მდე სხვადასხვა სახის ნახატი დავხატე, ყველაზე შენი პორტრეტი იყო. პატარა და მყავს, რომელსაც ემილი ჰქვია. ერთხელ ჩემს ოთახში შემოვიდა და პორტრეტების დანახვაზე მკითხა:
-გიი, ეს გოგო ვინაა, ლამაზია...
-ეს ის გოგოა რომელიც ძალიან მიყვარს და რომელმაც ხატვა კიდევ ერთხელ დამაწყებინა.-ხელში ავიყვანე ემილი და ვაკოცე.
-ანუ ეს გოგო მზეთუნახავია და შენ ურჩხული?
-ის მართლაც მზეთუნახავია.
გიორგის ამ სიტყვებზე გავწითლდი. მან განაგრძო-ამის შემდეგ ერთადერთ მიზნად არქიტექტორობა დავისახე. ალბათ მკითხავ რატომ არ მომძებნეო, როგორც თავიდან გითხარი ვერ გადავიტანდი კიდევ ერთი ადამიანი რომ გამქრალიყო ჩემი ცხოვრებიდან. მერჩივნა შენ ჩემს წარმოსახვაში ყოფილიყავი, თან მეგონა რომ ცხოვრებას შენც აგირევდი, მაგრამ ამ რამდენიმე საათში უკვე ისე გავხდი შენზე დამოკიდებული, არასდროს მიგატოვებ.
ჩემი ტელეფონის ხმა გაისმა-გისმენ დედა... რაა? როგორ მოხდა... ახლავე ჩამოვალ.
-რა ხდება? სახეზე ფერი აღარ გადევს.-შეშინებული სახით შემომხედა გიორგიმ.
-სასწრაფოდ ბორჯომში უნდა ჩავიდე, ჩემ ძმას მაღალი სიცხე აქვს, მამა სახლში არ არის და დედა მარტო ვერაფერს იზავს, ახლა საავადმყოფოში არაინ, დედის გვერდით უნდა ვიყო.-ადგილს ვერ ვპოულობდი.
-წამოდი წაგიყვან.
-არა, ტაქსს გამოვიძახებ და წავალ, არ მინდა შეგაწუხო, თან ხვალ სამსახურში უნდა წახვიდე.
-გაგიჟდი?! ამ შუა ღამით ამ სიშორეზე ტაქსით როგორ გაგიშვა? დაჯექი სწრაფად მანქანაში.
ვეღარ შევეწინააღმდეგე და მანქანაში დავჯექი.
დედას რამდენჯერმე დავურეკე, დედა როგორც წესი ყველაფერს აზვიადებდა და არ ვიცოდი საქმე რამდენად რთულად იყო, ამიტომ ვთხოვე ექიმისთვის მიეცა ტელეფონი. ექიმმა მითხრა რომ სერიოზული არაფერი იყო, მაგრამ ამ საღამოს მაინც საავადმყოფოში უნდა დარჩენილიყო ჩემი ძმა-დათო. ბორჯომში მალე ჩავედით, გიორგი მანქანას ძალიან სწრაფად ატარებდა. საავადმყოფოში როდესაც მივედი დედა და დათო მოვინახულე, დედა დავაწყნარე და იმ ღამესვე გადავწყვიტე უკან დაბრუნება. დედა შემეწინააღმდეგა, მაგრამ ვუთხარი რომ გარეთ მეგობარი მელოდებოდა და ამის შემდეგ დამთანხმდა, იმ პირობით თუ მეგობარს გავაცნობდი. სხვა გზა არ მქონდა და დავთანხმდი. გიორგის და დედას შეხვედრა არც ისე ოფიციალური იყო. დედამ გიორგი გაიცნო და მადლობა გადაუხადა, მეორე კვირაში კი სახლში დაპატიჟა და კექსის გამოცხობას დაპირდა. დედას დავემშვიდობეთ და წამოვედით. გიორგი უკვე საშინლად დაღლილი იყო და ეძინებოდა. შევთავაზე, რომ მე დავჯდებოდი საჭესთან, ბევრი ყოყმანის შემდეგ, როგორც იქნა დავითანხმე.
გორში როდესაც შევედით, შევამჩნიე მისი მზერა.
-დიდი ხანია მიყურებ?
-არ ვიცი. ბედნიერი ვარ ჩემს გვერდით, რომ ხარ.
-ეგრე ნუ მიყურებ, თორემ რამეს შევასკდები.
-ტყუილად კი არ ამბობენ ქალები სამზარეულოშიო. -თავისივე სიტყვებზე გაიცინა და ისევ შემომხედა.
-ხო არა? შენ გამო დავჯექი საჭესთან და ასე მიხდი ხო მადლობას?-გავებუსხე.
-კარგი რა, ნუ მებუტები.-ლოყაზე მიჩქმიტა და სავარძელზე გადაწვა.
-გაგიტკბა ხო მანდ ჯდომა? არც შემომთავაზო მე დავდჯდები საჭესთანო.
-საჭესთან რომ დავჯდე ასე ხომ ვერ გიყურებ?
-შენ ვერასდროს გამოსწორდები.
თბილისში მალევე ჩავედით, სახლში მივედით, ყავაზე დარჩენა შევთავაზე, თუმცა გვიანი იყო და წასვლა ამჯობინა.
-ხვალ გნახავ?-მზერა მომაპყრო.
-დილით გასაუბრებაზე მივდივარ და რამდენ ხანში გავთავისუფლდები არ ვიცი.
-გასაუბრებაზე? არ დაფიქრდები ჩემთან მუშაობაზე?
-მაქვს კიდევ შანსი? ნაცნობობით მიღების წინააღმდეგი ვარ.-გავუცინე და თვალებში შევხედე.
-თუ გგონია რომ პრივილეგიები გექნება ცდები, ხვალ სხვებიც უნდა მოვიდნენ და შენც მოდი, ოღონდ კარგად მოემზადე, შევთანხმდით?-ლოყაზე მიჩქმიტა.
-კარგი და ჩემ ლოყებს თავი დაანებე, გამეწელა.- ჩემს სიტყვებზე ორივეს გაგვეცინა.
გიორგი წავიდა და მე სახლში ავედი. საწოლში დაწოლისთანავე ჩამეძინა, დილით კი გაღვიძება ძლივს შევძელი, მაგრამ, როდესაც გავაანალიზე მაღვიძარა რატომ რეკავდა დაფეთებული წამოვხტი. მოვწესრიგდი, ტანსაცმელი სწრაფად მოვირგე, მსუბუქი მაკიაჟი გავიკეთე და გიორგისთან ოფისში წავედი. არ მინდოდა გასაუბრებაზე დამეგვიანებინა, ამიტომ ყავის დალევა ვერ მოვასწარი. ოფისში მისულს რამდენიმე გრძელფეხებიანი გოგონა დამხვდა. ამ დროს უფრო მომინდა კონკურენცია გამეწია, მათთვის, რადგან გიორგის სიახლოვეს ვერცერთ მათგანს ავიტანდი. ალბათ გაგიკვირდებათ, ჩემი საქციელი, რადგან გიორგი სულ რაღაც ერთი დღეა რაც ჩემს ცხოვრებაში დაბრუნდა, და უკვე ვეჭვიანობდი. ბავშობიდან ასეთი ჩვევა მაქვს. ან ჩემია და არავის ვუყოფ, ან კიდევ სხვისია და ამას ვეგუები.
ამ ფიქრებიდან ნიკას ხმამ გამომაფხიზლა, რომელმაც სია გვამცნო. მე მეექვსე, ვიყავი, ამიტომ ყავის დალევას მოვასწრებდი. კაფეტერიაში წავედი და უკან რომ ვბრუნდებოდი, ნიკა შემხვდა.
-როგორც ჩანს ბედის კიდევ ერთხელ ცდა გადაწყვიტე?
-შესაძლებელია ასეც ვუწოდოთ.
-გამიხარდება თუ თანამშრომლები ვიქნებით.
-მეც, შეხვედრამდე.- ერთმანეთს გავუღიმეთ და მე გიორგის კაბინეტთან შეგროვებულ გოგონების ბრბოს შევუერთდი.
გოგონები გიორგიზე საუბრობდნენ, ამბობდნენ, რომ ძაან გაუმართლებდათ თუ ასეთ სიმპათიურ უფროსთან მოუწევდათ მუშაობა. ეს ყველაფერი მაღიზიანებდა.
ნიკამ მითხრა, რომ ჩემი ჯერი იყო, ავდექი და გოგონებს რომ ჩავუარე, ერთ გოგონას ვითომ შემთხვევით ყავა გადავასხი. გოგონამ ყვირილი დაიწყო, ბოდიში მოვუხადე, ხელსახოცი მივაწოდე და გიორგის კაბინეტში შევედი. ჩემი თავის მიკვირდა, შემეძლო ერთ დღეში ასე შეცვლა? კაბინეტში შესულს გიორგის ხმა მომესმა, მაგრამ გიორგი არსად ჩანდა.
-ყველაფერთან ერთად ძალიან ეჭვიანიც ყოფილხარ.
უკან შევტრიალდი და გიორგი ჩემს წინ იდგა.
-ხდება ხოლმე, არა მგონია გასაუბრებაზე ერთით ნაკლები გრძელფეხება თუ იქნება რამე დაშავდეს.-გაბუსხულმა გავუღიმე.
-კარგი, კარგი ნუ ეჭვიანობ-გაეცინა-მოდი დავიწყოთ, თორემ კიდევ ბევრი გრძელფეხება მელოდება.
გაბუსხულმა საბუთები ამოვალაგე და გასაუბრება დავიწყეთ.
...