საშინელი წამლების სუნი მაღვიძებს, თვალებს ვახელ ჭერს ვუყურებ და როგორც კი ვიაზრებ თუ სად ვარ ალექსანდრეც ეგრევე ჩნდება ჩემთან...
-ანასტასია, როგორც იქნა არ მჯერა როგორ შემაშინე... ძალიან შემაშინე... კარგად ხარ კიდევ კარგი კარგად ხარ....- ამა და ამ გვარ სიტყვებს იმეორებდა გაუჩერებლად და სახეს მიკოცნიდა შუბლიდან დაიწყო და ტუჩებთან დაამთავრა... ნაზად შეეხო და მალევე დააშორა ჩვენი ბაგეები ერთმანეთს...
-კარგად ვარ კარგად ნუ ღელავ...- ვუთხარი ღიმილით... ამ დროს ექიმიც შემოვიდა...
-ექიმო რა სჭირს ჩემს გოგოს?- შეშინებული კითხა ექიმს...
-გილოცავთ, მალე გოგო ან ბიჭი გეყოლებათ „შენი გოგო“ შვიდი კვირის ორსულია...-ექოსავით ჩამესმოდა ეს სიტყვები... მეორდებოდა მეორდებოდა და აღარ ჩერდებოდა იმის წარმოდგენა რომ ჩემს მუცელში მეორე სიცოცხლე ცოცხლობდა ჟრუანტელს მგვრიდა... მე დედა გახდები, უმისამართოდ დაიწყეს ცრემლებმა დენა ჩემს სახეზე, ღიმილმა გააპო ჩემი ბაგეები და ჩემი და ალექსანდრეს ხელები ერთ დროულად შეეხო ჩემს მუცელს... ექიმმა დაგვტოვა....
-ანასტასიაააა.... მამა ვხვდები საყვარელო მამა....- ვერც კი წარმოიდგენთ რა საოცარი გრძნობა დამეუფლა როდესაც ალექსანდრეს თავალებში უდიდესი ბედნიერება და მისგან გამოწვეული ცრემლები დავინახე, ამაზე მე უფრო გავბედნიერდი....
-ვაიმე ცუდად ვარ არ მჯერა მე კი დედა ვხვდები ხვდები? იაზრებ? მე მუცლით ჩვენს შვილს ვატარებ...- უკვე შეუჩერებლად მოდიოდა ცრეემლები ვერ ვაჩერებდი ასე უმისამართოდ იღვრებოდა...
-არ მჯერაა...-დაიყვირა ალექსანდრემ და იმის გამო რომ აზრზე არ იყო რა უნდა გაეკეთებენი ამ დროს დერეფანში გავარდა და ბოლო ხმაზე დაიწყო ყვირილი რომ მამა ხდება... მე სიცილით წამოვდექი მასთან გავედი და მაგრად მოვეხვიე.... ყველა უბედური, ბედნიერი მტირალი თუ მოცინარი ჩვენი ბედნიერებით ბედნიერდებოდა, ღიმილიანი სახით გვიყურებდა და გვილოცავდა... ერთი მოხუცი ქალი მოვიდა ჩვენთან ხელი ჩემს მუცელს დაადო და გვითხრა...
-თქვენ ისეთ ლამაზები და კარგებიხართ შვილებო, რომ წარმომიდგენია ეს პატარა ანგელოზი როგორი კარგი იქნება, გილოცავთ და ღმერთა სულ დალოცვილი ამყოფოს, კიდევ უამრავ ასეთ ბედნიერებას გისურვებთ შვილებო.... დალოცვილებით იყავით ყველანი.... -უცნობის თვალებში ისეთიი სითბო და სიყვარული იკითხებოდა, რომ მისმა სიტყვებმა უფრო მეტად გამაბედნიერა...
-ძალიან ძალიან დიდი მადლობა ასეთი თბილი სიტყვებისთვის...-მადლობა გადავუხადე და ის წავიდა თითქოს ღმერთის გამოგზავნილი იყო, რადგან ის ისეთი ნამდვილი და თბილი იყო...
-წამოდი ნუ დგახარ არ დაიღალო ცოდოხარ ახლა უკვე ორნი ხართ...- ჩაერთო მამის ინსტიქტი გავიფიქრე და სიცილით გავყევი...
-ცამდე მიყვარხარ ცას იქეთ კი ღმერთამდე ჩემო ანგელოზო...-მითხრა ალექსანდრემ და ჩემს ტუჩებს ეტაკა... ეს კოცნა არ გავდა არც ერთ წინას ეს კოცნა არც მომთხოვნი, არც ვლური არ იყო... ისე მკოცნიდა რომ თითქოს ფრთხილობდა რაიმე არ ეტკინა, უნაზესად უტკბილესად რაღაც საოცრად მკოცნიდა და უდიდეს სიამოვნებას მანიჭებდა ამით...
-მეც მეც უძალიანესად...-დავჩურჩულე ზედ ტუჩებზე და კოცნა გავაღრმავე... ბოლოს უჰაერობამ შემაწუხა და მოვშორდი...
-დაიმახსოვრე ამიერიდან ამდენი ხანი აღარ გააგრძელებ კოცნას, მე ვერ ვთოკავ მაგრამ შენ უნდა შეძლო რადგან უჰაერობამ არ შეგაწუხოს...- მითხრა სიცილით....
-მასხარა ხარ რა...- სიცილით ვუთხარი მაგრამ საშინელმა გულის რევის ტალღამ დამიარა და აბაზანაში გავვარდი... ბოლოს ძალა გამოცლილი გამოვედი...- ღმერთო ყველაზე მეტად გულის რევის მეშინია და მძულს... ფუუუ საშინელებაა...- მივედი და ალექსანდრეს მაგრად ჩავეხუტე...
-არაუშავს ამას ერთად გავუმკლავდებით... მიდი გაემზადე და წავიდეთ... მე მანამდე ექიმს დაველაპარაკები...- ახლა ისე საშინლად მინდოდა ჩავხუტებოდი, რომ ნამდვილად ვერ გავუშვებდი...
-გთხოვ ხუთი წუთი მაინც ვიყოთ ასე რა... ძალიან მინდა ჩახუტება და მერე წადი....- ვუთხარი საყვარლად და უფრო ავეკარი...
-კარგი კარგი ვიყოთ... -სიცილით მითხრა... ბოლოს უკვე ხუთი კიარა მგონი ოცი წუთი ვიყავით, სიცილით მოვშორდი და გამზადება დავიწყე... მალევე ჩავიცვი და პალატიდან გავედი... ალექსანდრეც მაშინვე მოვიდა...
-წავედით?(ალექსანდრე)
-აჰამ...
მანქანაში ჩავჯექით და სახლის გზას დავადექით... საათს დავხედე ღამის ორი საათი ყოფილა...
-ახლა ძალიან გვიანია და დილით ვუთხრათ ყველას... ჯერ ჩემებთან მივიდეთ და მერე ისე წავიდეთ სამსახურში და იმათ საღამოთი ჩვენს სახლში დავპატიჟოთ და ვუთხრათ... (მე)
-კარგი როგორც გინდა მაგრამ არ მინდა, რომ მუშაობდე ახლა შენი გადატვირთვა არ შეიძლება... (ალექსანდრე)
-აუ საყვარელო სანამ შემიძლია ვიმუშავებ, ვერ დავჯდები სახლში და შენს მოსვალას ვერ დაველოდები მირჩევნია შენთან ერთად ვიყო... გთხოვ რა თან მარტო მე არ ვიმუშავებ ვინმეს დავიხმარებ, ოღონდ გთხოვ სახლში ვერ ვიჯდები რა...-ბევრი წუწუნის შემდეგ....
-კარგი ჯანდაბას იმუშავე მაგრამ მხოლოდ ცოტახნით...
-ვაიმე როგორ ძალიან მიყვარხარ...
-მეც ჩემო ცხოვრება მეც მიყვარხართ თქვენ ორი სიგიჟემდე...- გზაში ისე ჩამეძინა, რომ ვერც გავიგე, მაგრამ მალევე გამერვიძა...
-მმმ... მალე მივალთ?- ამოვიბურტყნე...
-უკვე მივედით...- მანქანა გააჩერა და ზემოთ ავედით... იმდონემდე მძულს საავადმყოფოები, რომ მაშინვე აბაზანაში შევვარდი, რომ ის საშინელი სუნი ჩამომეცილებინა ჩემი კანიდან, რომელიც ასე საშილად ამეკიდა... მალე გამოვედი იასამნიდფერი პენუარი მოვირგე და ლოგინში შევწექი... მალევე ალექსანდეც მოვიდა, პენუარი ამიწია, ჩემს მუცელს რამოდენიმეჯერ აკოცა, თან რაღაცეებსაც ელაპარაკებოდა მე მხოლოდ მეღიმებოდა რადგან მორფეოსის სამყაროში უკვე ერთი ფეხით ვიყავი და არაფერი მესმოდა, ბოლოს ისიც გაითიშა, ჩემს მუცელზე ედო თავი და ისე ეძინა მე კი მის თმებში ხელები მქონდა ახლართული... მგონი ასე ტკბილად ჯერ არ მძინებია....
დილით როდესაც გამეღვიძა ალექსანდრეზე მეძინა და მას მთელი ძალით ქონდა ხელები შემოხვეული ჩემს სხეულზე, ისე, რომ თითქოს სადმე ვაპირებდე გაქცევას და მიჭერს დდდდ
ჰაერი აღარ მყოფნიდა, მაგრამ მისგან თავს ვერ ვითავისუფლებდი...
-ალექანდრე... აუ ალექს... აუუუ საყვარელო გაიღვიძეეე...- რა აღარ ვცადე მაგრამ არ გაეღვიძა, ბოლოს ვაკოცე და ასე გამოვაფხიზლე...-გაიღვიძე...
-რა ხდება რამე მოხდა...- შეშინებულმა გამომხედა...
-საშინელი ჩახუთულობაა აივნის კარები გახსენი რა გთხოვ...
-ახლავე მოიცადე...- მივიდა და კარები გამოაღო შემდეგ ისევ ამიხუტა და კარგად გადამაფარა საბანი...- არ გამიცივდე აცივდა უკვე...- მითხრა და ჩემს ტუჩებს დაეწაფა... როგორ მინდოდა დიდხანს გაგრძელებულიყო მაგრამ ჩემი ორსულობის გამო უჰაერობამ უცბათ შემაწუხა...
-მმმ... გეყოს უჰაერობაა...- უცბათ მომშორდა, გადამაწვინა ჩემს მუცელთან დაიხარა და ეუბნებოდა...
-მა... გპირდები აი საუკეთესო მამა ვიქნები, მაგრამ ერთი თხოვნა მაქვს რა გთხოვ მიეცი დედაშენს უფლება, რომ დიდხანს მაკოცოს თორემ ვერ ვძღები... დარწმუნებული ვარ ვერც შენ და გთხოვ შემიწყე ხელი რა...- მთელი სერიოზულობით ელაპარაკებოდა და სთხოვდა... ამაზე კი სიცილი ამიტყდა?! მტრისას....
-ვაიმეე ვერა ხარ შეენ?! ბავშვი ნუ გამიგიჟე და გაანებე თავი, ჯერ არაფერი ესმის უტვინო...- სიცილით ვუთხარი...
-აუ აქ ჩვენ მამა-შვილური საუბარი გვაქვს და ნუ ერევი ძალიან გთხოვ რა დამიმშვიდდი მანდ შენ...
-ოკ ვდუმვარ...- კიდევ რაღაც სიდებილეები ელაპარაკა და ბოლოს, როგორც იქნა მოვიდა ჩემთანაც...- ადე დროზე წავედით ჯერ ხო იცი ჩემებთან უნდა გავიდეთ...
-ხო ხო კარგი...- მე წაყალი გადავივლე და ჩავიცვი შავი მაღალ წელიანი შარვალი, ზემოდან თეთრი მოტკეცილი მაისური, ფეხზე თეთრი მაღლები მოვირგე, ღია ფერის ჯინსის დიდი დახეული შემოსაცმელი შემოვიცვი, თმა დავისწორე და ცოტაოდენი მაკიაჟი გადავისვი... ალექსანდრე შავი ჯინსის შარვალი და ხაკისფერი პერანგი მოირგო...
-არ დაიღლები მაღლებზე?
-არა ნუ ღელავ დაბლებიც წამოვიღე...
-კარგი, როგორც შენ გინდა... წამოდი ჭამე ისე არ წავალთ...
-აუ არ მშია რა...
-მიდი მიდი დროზე ჩვენ შვილს უნდა სამაგიეროდ...
-აუუ მართლა არ მინდა... ხო არ გინდა დე?-ჩემს მუცელს შევეხე და ღიმილით ვკითხე...- აი არაო...
-და შენ რაიცი, რომ არაო?
-დედები ყველაფერს გრძნობენ...
-კარგი წავიდეთ, მაგრამ ხომ იცი დედაშნი მაინც გაჭმევს, რომ ვეტყვი, რომ არ გიჭამია...
-აუუუ კარგი ხოოო ჯანდაბას...- ცოტაოდენი მივირთვი და ბოლოს, როგორც იქნა დავტოვეთ სახლი... მალევე მივედით დედასთან და მამასთან... კარებზე დავაკაკუნე და დედამ გამიხსნა...
-ვაიმე ტასო დედი, როგორ მომენატრე, ალექანდრე შვილო... შემოდით...- ორივეს თბილად გადაგვეხვია, შემდეგ მამაც ვნახეთ და ბოლოს მე დავიწყე...
-ესეიგი დედა, მამა თქვენთან საქმე გვაქვს, სწორე რის გამოც ამ დროს აქ მოვედით, ესეიგი დედა, მამა მე და ალექსანდრე მშობლები ვხდებით...- უნდა გენახათ ამ მომენტში რა ბედნიერი სახეები ქონდათ, დედა ტიროდა, მამაც ტიროდა მართალია შეუმჩნევლად მაგრამ მე მაინც ვხედავდი... მერე დედამ იმდენი მაჭამა, რომ მგონი სახლში რაც ვჭამე არ უნდა მეჭამა... ბოლოს როგორც იქნა გამოვაღწიეთ და სამსახურისკენ გავეშურეთ...
კომპანიაში შევედით მე უნდა ჩემს კაბინეტში შევსულიყავი, რომ საშინელი გულის რევის შეგრძნება დამეუფლა და მაშინვე საპირფარეშოში გავვარდი, რამაც თანამშრომლების გაოცება გამოიწვია... გულის რევის შემდეგ ყოველთვის თავს სუსტად ვგრძნობ, ამიტომ როგორც კი გამოვედი ალექსანდრეს ჩავეხუტე და ვცდილობდი ძალა მომეკრიბა...
-ანასტასია საყვარელო კარგად ხარ?
-სუსტად ვარ უბრალოდ არაფერი ისეთი, გულის რევამ გამოიწვია სულ ასე მემართება, მაგრამ შენ ხომ ჩემთან ხარ ჩაგეხუტები და ძალას მოვიკრებ...- უფრო მაგრად მოვეხვიე და მის კისერში თავი ჩავრგე... მერე გამახსენდა, რომ ამ ყველაფერს თანამშრომლების წინ ვაკეთებდი ამიტომ ჩამოვშორდი... მოდიოდნენ და მეკითხებოდნენ კარგად ხარო? ხოდა ამიტომ ალექსანდრემ ყველას უთხრა, რომ ორსულად ვარ... ბევრს გულწრფელად გაუხარდა და ისე მოგვილოცა, ზოგს კი აქამდე ოდნავი იმედი მაინც ქონდათ, რომ შეიძლება ალექსანდრე მათი გამხდარიყო, მაგრამ ახლა იმედები გადაეწურათ ამიტომ შურიანი, ყალბი ღიმილით გვილოცავდნენ...
როდესაც კაბინეტში შევედი და მარწყვი მომინდა აი მანდ მივხვდი, რომ ალექსანდრეს მაგარი დაერხა მთელი ცხრა თვე....

/////////////////////////////

იმედი მაქვს მოგეწონებათ ჩემო ტკბილებო... ეს თავი მხოლოდ პოზიტიურია ასე, რომ ისიამოვნეთ... მე მიყვარს ასეთი მომენტები ვრცლად, რომ არის აღწერილი ასე, რომ იმედი მაქვს თავი არ მოგაბეზრეთ... ნოუთბუქი გამიფუჭდა რის გამოც უფრო ადრე ვერ დავდე და იმედი მაქვს მაპატიებთ... ძალიან დიდი მადლობა ვინც ასეთ ტკბილ კომენტარებს მიწერთ და იმათ ვინც მომყვება.... აბა შემიფასეთ....

გ ი ჟ ი
ხ ა რ
დ ა
მ ე ც
გ ა მ ა გ ი ჟ ე . . .
სიყვარულით:“მე“