ბარგი ნომერში ავიტანე დაალექსანდრეს მივუბრუნდ.
-ჯერ ბარგს ამოვალაგებ, შემდეგ დავისვენოთ და კაფეში წავიდეთ.- ვუთხარი და ბარგის ამოლაგება დავიწყე, მალევე მოვრჩი, ალექსანდრეს მივუწექი და თავი მკერდზე დავადე, მალევე ჩამეძინა. ცოტახანში ალექსანდრეს ხმა მაღვიძებს.
-პატარავ გაიღვიძე.- მეუბნება, მაგრამ სპეციალურად არ ვახელ თვალებს, რადგან მინდა ცოტახანი კიდევ ვაწვალო.- საყვარელოო გაიღვიძე.- მეუბნება, მაგრამ მე მაინც არ ვახელ თვალებს.- ეგრე ხომ.- მითხრა და ვნებიანად წაეტანა ჩემს ბაგეებს, ცოტახანი არ ავყევი კოცნაში, მაგრამბოლოს ცდუნებას ვეღარ გავუძლე, როგორც კი ავყევი მაშინვე მომშორდა.- შე პატარა მაიმუნო, ეს გინდოდა ხომ?- მკითხა მან.
-ზუსტად.- ვუთხარი და ფეხზე წამოვდექი.- კაი მე გავემზადები მიდი შენ გარეთ გადი.- ვუთხარი მას.
-ოოო... კარგი რა ვითომ შიშველი არ ინახიხარ.- მითხრა მობეზრებულმა. მე უცბათ გავიხადე და გვირილებიანი სარაფანა გადავიცვი კუპალნიკზე. ალექსანდრე მოვიდა, მაკოცა წელზე ხელები შემომხვია და ასე ჩავედით ქვემოთ. ყველა ჩვენ გველოდებოდა, რომ დავჯექი ალექსანდრე გვერდით არ დამიჯდა და ჰოი საოცრებავ მიმტან გოგოს აბავდა. თითქოს გულში რაღაც ჩამწყდაო, ფეხზე წამოვდექი დანომერში ავედი, როგორც კი ავედი ცრემლებმა თვიტონ გაიკვლიეს გზა ჩემს სახეზე. ცოტახანში ნომერი დავტოვე და დავინახე, როგორ ყავდა ალექსანდრეს კარებზე აკრული ის გოგო და თან ეფერებოდა. სასინლად ცუდად გავხდი, მაგრამ თავი მოვთოკე, ზიზღიანი მზერით ავათვალიერე „წყვილი“ და იქაურობა დავტოვე, ჩემმა სითამამემ გამაოცა. კაფეში, როდეაც დავბრუნდი იქ არავინ არ იყო, ვიფიქრე ზღვაზე არიანთქო და კაფიდან გავედი, უცბათ მიმტანმა გოგომ გამაჩერა და ხელში ლამაზად შეფუთული გვირილების თაიგული მომაწოდა და მიტხრა ვიღაც უცხო კაცისგანააო. მე თავიდან ვიფიქრე ალექსანდრეს გამოგზავნილიათქო, მაგრამ მიმტანი გოგოს სიტყვებმა ცოტა არიყოს და გამაოცა. გარეთ გავედი და დავინახე ძალიან ლამაზად აი ულამაზესად მორთული პატარა გადახურული ადგილი, ვიფიქრე ვიღაცამ თავის შყვარებულს მოუწყოთქო და გზა გავაგრძელე, უცბათ ვიგრძენი მუცელზე შემოხვეული ხელები და სუნით მივხვდი, რომ ალექსანდრე იყო, ასე მიმიყვანა იმ ადგილამდე, ბოლოს შემომატრიალა და ლაპარაკი დაიწყო.
-ვიცი საშინლად იეწვიანე მე და ის გოგო, რომ დაგვინახე, მაგრამ ეს ყველაფერი იმიტომ გავაკეთე, რომ დამენახა რა დაგემართებოდა ჩემი დაკარგვის შემდე, როდესაც ნომრიდან გამოხვედი და ჩაწითლებული თვალები დავინახე, ვეღარ მოვითმინე არა და კიდევ ვაპირებდი შენს ეჭვიანობას. არ ვარ რომანტიკოი ადამიანი, ასე რომ არც ლაპარაკი გამომდის, მაგრამ მივხვდი, რომ მთელი ცხოვრების შენთან გატარება მინდა, მინდა ჩემი შვილების დედა მხოლოდ, შენ მხოლოდ შენ იყო. მე შენ საშინლად მიყვარხარ, რაღაც დაუნდობლად. ალექსადრა დადიანო ცოლად გამომყვები?- ამ სიტყვების მოსმენისას, ერთი ხელი პირზე მქონდა აფარებული, მეორე ხელი ალექსანდრეს ეჭირა და სახეზე ცრემლები ჩამომდიოდა, რათქმაუნდა ბედნიერების.
-თანახმა ვარ, რათქმაუნდა კი, კი, კი....- მხოლოდ ამ სიტყვებს ვლუღლუღებდი, უცბატ ალექსანდრემ ჯიბიდან ბეჭედი ამოიღო და მარჯვენა ხელის არა თითზე გამიკეთა. ამ მომენთში გავიგონე ტაშის ხმა, უცნობი თუ ნაცნობი, ყველა ჩვენ გვიყურებდა და ჩვენი ბედნიერებით ხარობდა.
31 დეკემბერი დილა.
-საყვარელო მოდი ნაძვის ხე მოვრთოთ.- მეძახის ალექსანდრე მისაღები ოთახიდან.
-მოიცადე გამოვიცვლი და მოვალ საყვარელო.- ვუთხარი და ოთახსი ავედი, მე როგორც სეზონის გიჟმა მოკლე შორტები და წითელი გრძელ სახელოებიანი ნაქსოვი ჯემპრი ჩავიცვი და ქვევით ჩავედი.
-მზად ვარ მოდი დავიწყოთ.- ვთქვი და ალექსანდრეს უკნიდან ავეკარი.
-გოგო, სეზონის გიჟივიიტ რატო გაცვია? რომ გაცივდები მე არ მოგივლი.- მითხრა დამაჯერებლური ტონით.
-შენ ვის რას ეუბნები.- ვუთხარი და მის ჩაცმულობას მზერა შევავლე. შავი ჯინსის შარვალი ეცვა და ზემოდან არაფერ. ნაძვისხე სულ სიცილით მოვრთეთ და ბოლოს ვარსკვლავიღა დაგვრჩა.
-საყვარელო ხელში ამიყვანე და ვარსკვლავს დავადგამ.- ვუტხარი მას.
-მაგაზე ადვილი საქმე რა არის.- მითხრა და წამებში ბუმბულივით ამიტაცა ხელში. ყველაფერი გავამზაეთ, ახალ წელს მხოლოდ ჩვენ ორი ვხვდებოდით. საათი უკვე 11:59- ს უჩვენებდა.
-ალექსანდრეეე... დროა.- გავძახე და მასთან მივედი.
-ათი... ცხრა... რვა.... სამი... ორი... ერთი...- დავითვალეთ და ალექსანდრემ შამპანიურის ბოთლი გახსან, ჭიქებში ჩამოასხა და გამომიწოდა.
-მიდი დალიე.- მითხრა მან.
-ჩემთვის არ შეიძლება.
-რატომ?- მკითხა გაოცებულმა.
-მოდი ჯერ საჩუქარი გახსენი.- ვუთხარი ა პატარა ყუთი გავუწოდე. როდესაც გახსნა პირზე ხელები აიფარა და ბედნიერმა ტირილი დაიწო. ყუთში ორსულობის ტესტი და პატარა სუვენირის კაბა იდო ბავშვისთვის.
-ეს.. ეს... მართალია? შენ... შენ ორსულად ხარ?- მეკითხებოდა ბედნიერი.
-ხომ მართალია.- ვუთხარი ცრემლიანი სახით. ის უცბათ მოვიდა მაიკა ამიწია და ტუჩებით ჩემს მუცელს შეეხო. სიამოვნებისგან გამაჟრჟოლა.
-გპირდები... გპირდები მა, რომ საუკეთესო მამა ვიქნები.- უთხრა პატარას და მე ჩამეხუტა.- ეს საუკეთესო საჩუქარია რაც კი მქონია.- მითხრა და ტუჩებზე დამაცხრა.

3წლის შეემდეგ.
დილით ადრე გამეღვიძა ალექსანდრეზე მიხუტებულს, მას უკვე ეღვიძა და მე მაკვირდებოდა. უცბათ კარები გაიღო და პატარა ნიაკო შემოვიდა. გრძელი თმა სახეზე ქონდა ჩამოფხატული, პირში სოსკა ედო, ცალ ხელში დათუნია ეჭირა და მეორე პატარა ხელით თმის სახიან მოშორებას ცდილობდა. უცბათ ამოვიდა საწოლზე და ჩვენს შორის ჩასკუპდა.
-მამიტო, დედიტომ ცემი ძა გადაკაპლა?- კითხა ალექსანდრეს გაოცებულმა.
-ხო მამიკოს პრინცესა დედასენი ღორმუცელაა.- თქვა სიცილით.
-მამიტო, ცემ ძამს ლოდის ვნაქავ.- კითხა ინტერესით.
-სულ მალე ჩემო პატარა, სულ მალე.- თქვა ალექსანდრემ.
-სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხართ თქვენ ორი და ეს პატარა.- თითი მუცელზე დავიდე და ჯერ ნიაკოს ვაკოცე და შემდეგ ალექსანდრეს მოწყვეტიტ ტუჩებში.
-მეც სიდიჟემდე მიკაკათ დედიტო, მამიტო და ცემო მძაო.- თქვა და სამივეს გვაკოცა.

/////////////////////////////
და... და... და... დამ..., ესეც დასასრული, იმედი მაქვს მოგეწონათ. მადლობა ასეთი კარგი კომენტარებისთვის, რომელიც მაძლევდა სტიმულს წერა გამეგრძელებინა, მადლობა ყველა ადამიანს რომელიც პოზიტიურ კომენტარებს მიწერდა. მიყვარხართ ყველა და იმედი მაქვს დასასრული კარგი გამოვიდა. მართლა ძალიან მიყვარხართ. სამწუხაროდ სამსახურის გადამკიდე არ მომეცა დრო, რომ დამეწერა და ახლა სახლში დაბრუნებულმა ეგრევე წერა დავიწყე, რომ როდესაც გაიღვიძებდით ბოლო თავი დაგხვედროდათ. მხოლოდ თქვენთვის... სიყვარულით უბრალოდ წერის მოყვაული "ციფერთვალაგოგო".