როდესაც კაბინეტში შევედი და მარწყვი მომინდა აი მანდ მივხვდი, რომ ალექსანდრეს მაგარი დაერხა მთელი ცხრა თვე....
ისე ძალიან მომინდა, რომ მის გარეშე ნამდვილად ვერ გავძლებდი... ცოტახანი ვითმენდი, ვითმნდი მაგრამ ბოლოს ვეღარ მოვითმინე და კაბინეტში შევაჭერი, ვიღაც გოგოსთან, როგორც ჩანს შეხვედრა ქონდა, მაგრამ მაგრად არ მაინტერესებდა თან შევამჩნიე, რომ ის გოგო მაგრად ეტენებოდა და ალექსანდრე უკვე ნერვებზე იყო...
-აუუუ საყვარელო მაპატიე მაგრამ მეტი ვეღარ მოვითმინე მარწყვი მინდაა... თანაც ისე, რომ შეიძლება გავაფრინო...- საყვარელი სახე მივიღე ალექსანდრეს გაეცინა...- აუ ნუ დამცინი მე კიარა ამას უნდა...- თითი ჩემს მუცელს დავადე...
-ვაიმე გოგონი ამ დროს მარწყვი ვის გაუგონია თანაც ვერ ხედავ შეხვედრა გვაქვს და ვსაუბრობთ...- თავისი წიკვინა ხმით თქვა და კევა “გააღლაჭუნა...” ალექსანდრეს ნერვები მოეშალა და ჩემთან მოვიდა...
-მაგ პატარას უთხარი, რომ მამიკო აუცილებლად უშოვნის მარწყვს სულ, რომ დედამიწაზე არ არსებობდეს...- მითხრა და ჩემს მუცელს დაადო ხელები... ამაზე ის გოგო გაოცდა? უნდა გენახათ მაგის სიფათი მოკვდებოდით სიცილით.. აბა აქამდე რა ეგონა მარწყვი რატო მომინდებოდა... არა რა აღიარეთ მართლა მაგარი სულელი გოგოა....
-გაიგე დე მამიკომ რა გითხრა? ცოტახანი მოვითმინოთ და მამიკო აუცილებლად გვიყიდის მარწყვს...- ისე ველაპარაკებოდით თითქოს ჯერ რამე ესმოდა...- კარგი მიდი საყვარელო შენ დაამთავრე საქმე და ჩვენ მოვითმენთ ცოტახნით.. ხო პატარა?
-არა ახლავე წავალთ ჩვენ უკვე მოვრჩით საუბარს არა კაწია?- ფუ რა საშინელი სახელი ქვიაა...
-კაწია არა კაწა და ხო რახან შენ ამბობ ანუ მოვრჩით...- თქვა და უკანალის ქნევით გავიდა... როგორც კი გავიდა სიცილი აგვიტყდა?! მტრისას...
-ვაიმეეე რას გავდააა ღმერთოოო რა დებილი გოგო იყოო... როგორ გეტენებოდაა მერე რა სახე ქონდა, რომ გაიგო, რომ ორსულად ვიყავი... ღმერთო ცუდად ვარ...
-ძლივს წავიდა თორემ ატანა აღარ მქონდა ვიღაც მამიკოს გათამამებული თავში ავარდნილი გოგო იყო... აი ყველას რომ ფეხებს უშლის ისეთი...
-აუუ მიდი რა მარწყვი მინდაა წადი და მომიტანე გთხოვ რაა...-
-ახლავე საყვარელო...- სიცილით მითხრა, მოწყვეტით მაკოცა და წავიდა...
მე გავედი კაბინეტიდან და გადავწყვიტე დამერეკა და დამეპატიჟებინა ისინი...
-ხო საყვარელოო.. (ლუკა)
-ჰაით... დღეს ჩემთან ამოდით სამივე და ხო ნიკა ვაკო და დათოც წამოიყოლეთ საქმე გვაქვს მე და ალექსანდრეს...
-ხომ მშვიდობაა?(ნატა)
-ააა კი კი
-კაი მაშინ რვისკენ შენთან ვართ...(ნია)
-ოკ სიხებო აბა ჩაგპროშნეთ დროებიით
-კარგად ცხოვრებაა (ლუკა)
გავუთიშე და საპრფარეშოში გავედი, მეგონა გული ამერეოდა მაგრამ გადავრჩი... კიდევ კარგი თორე ალექსანდრე აქ არ არის და ვის ჩავეხუტო... ნახეთ რა ჭკვიანი ბავშვი მყავს? მამას გარეშე არ უნდა... ჩემს ფიქრებზე გამეცინა და გამოვედი ელენესთან მივედი რადგან დახმარება მჭირდებოდა...
-აუუ ელე შეგიძლია დამეხმარო? ცოტა სუსტად ვგრძნობ თავს...
-კი კი რათქმაუნდა რაში გჭირდება?
-რაღაც საბუთს ვამოწმებ და ტვინი გადამეღალა იმდენად რთულია და დამეხმარე კარგი?
-კარგი საყვარელო წამოდი შენ არ დაიღალო...- აი რატო მიყვარს ეს გოგო... ისეთი თბილი და კარგია...
-აუუ აი რატო მიყვარხარ ძალიან კარგი ადამიანი ხარ დიდი მადლობა...- ამაზე გაწითლდა საყვარლადა... ნახევარი საათი ვამოწმებდით საშინლად დამღლელი იყო... ბოლოს უკვე ვამთავრებდით, რომ ალექსანდრე შემოვიდა....
-უი ელე პრივეტ... აი საყვარელო შენ მარწყვი...- ელენესთან ალექსანდრეს ყოველთვის კარგი დამოკიდებულება ქონდა რადგან ის მართლა ძალიან კარგია... კონტეინერში ჩაწყობილი უკვე გარეცხილი მარწყვი მომაწონდა და პლასტმასის ერთჯერადი ჩანგალი... როგორც კი ჩავკბინჩე მაშინ მივხვდი თუ რა მაგრად მომდომებია...
-გაფიცებ სანდრო ახლა მარწყვი სად იშოვნე?- სიცილით კითხა ელემ...
-რავი ელე იმდენი ვიარე და ბოლოს ვიღაც კაცი ყიდიდა და რომ ვკითხე ამ დროს საიდან გაქვთთქო არ მიპასუხა და რავიცი...
-აჰამმ.. კარგი მე წავედი თუ კიდევ დაგჭირდა დახმარება ტასო დამიძახე კარგი? ხოიცი ყოველთვის დაგეხმარები...
-ძალიან დიდი მადლობა... საუკეთესო ხარ...- ლოყაზე ვაკოცე და გავიდა... მე კი გავაგრძელე მარწყვის დაგემმოვნება...
-გინდა?
-აუ კი მაჭამე რა....
-აჰა..- გავუწოდე და პირში უნდა ჩაედო, რომ უკან გავწიე და მე შევჭამე...- არა მარტო ჩემია...-მვუთხარი და ენა გამოვუყვე...
-ეგ ტუჩები კი მხოლოდ ჩემია და მაგას ახლა მე შევჭამ...- ვნებიანნი თვალებით დააკვირდა ჩემს ტუჩებს...
-აუ არა ახლ...- არ დამამთავრებინა ისე მეცა... ხელში ამიყვანა თვითონ ჩაჯდა სავარძელში მე კი მუხლლებზე დამისვა და ვნებიანად დაიწყო ჩემი ტუჩების დაგემოვნება... თმებში შევუცურე ხელები... ყელთან ჩავიდა მე თავი უკან გადავწიე... ყელიდან დეკოლტემდე ჩავიდა და მკერდამდე მიაღწია რაზეც უნებლიედ კვნესის ბგერები გამოსცა ჩემმა სახმო იოგებმა...-აჰ... აა.. ალექსანდრე... ალე... საყვარელო გეყოს... აქ არა.. აჰჰ...მმმ... - მაინც არ მეშვებოდა... უკანალზე ხელები მაგრად მომიჭირა და ისევ ტუუჩებთან ამოვიდა... ცოტახანში გაჩერდა, რადგან ამდენს ნამდვილად ვერ გავუძლები...- ალექსანდრე გეყოს ბავშვს გავაგიჟებ იმდენად მსიამოვნებს შენი შეხება...
-სწორედ მაგიტომ ვაკეთებ ამას... მაგიჟებ ანასტასია მაგიჟებ...- მოწყვეტით მაკოცა და ასე აგონიაში მყოფმა დამტოვა...

უკვე ექვსი საათი იყო და ალექსანდრესთან შევედი...
-წავიდეთ? რვისკენ ჩვენები მოვლენ ველაპარაკე უკვე...- მოვიდა უკნიდან ამეკრო ხელები ჩემს მუცელს შემოხვია და ყელში მაკოცა და მარტო ეგ არ იკმარა გადაწყვიტა ნიშნებიც დაეტოვებინაა-ააა ალექსანდრე არა დამემჩნევაა... მმმ გეყოს...
-წავედით...- შემოსაცმელი აიღო წელზე ხელი შემომხვია და გამოვედით, თანამშრომლებს დავემშვიდობეთ და მანქანაში ჩავჯექით...
-ჯერ კარფურში შევიაროთ და რაღაცეები ვიყიდოთ კარგი?
-კარგი პატტარავ..- კარფურში შევედით და იმდენი რამე ვიყიდეთ?! ჩემი საყვარელი რაღაცეეიდან დაწყებული რაც შემდეგ დაგვჭირდებოდა იმით დამთავრებული... ბოლოს როგორც იქნა მივაღწიეთ სახლამდე. არც გამომიცვლია ისე დავიწყე რაღაცეების გამზადება...
-ანასტასია გეყოს არ დაიღალო...
-ალექსანდრე თუ დავიღალე გიჟი კი არ ვარ, რომ გავაგრძლო... წადი შენ გამოიცვალე და მე, რომ მოვრჩები მეც ამოვალ...
-შენ რა გგონია მარტო დაგტოვებ? ერთად გავაკეთებთ...
-კარგი კარგი..- მოწყვეტით ვაკოცე და სხვადასხვა საჭმელების გაკეთება დავიწყე... მე ცეზარი და პიცა გვაკეთე ალექსანდრე სტეიკს წვავდა...- საყვარელო სოუზს გააკეთებ სტეიკისთვის?
-კი რათქმაუნდა...- დავიწყე ხახვი ჩავყარე ტაფაში, მაგრამ გაკეთება ვინ მაცადა... ალექსანდრემ შემატრიალა თავისკენ და ტუჩებზე მეტაკა... დახლზე შემომსვა, ჩემს ფეხებს შორის კომფორტულად მოთავსდა და გააგრძელა ჩემი ბაგეების დაგემოვნება... ჩემს მკერდს გადაეკიდა და ახლაც არ დავიწყებია, ვნებიანად მიკოცნიდა მკერდს...- აჰ... მმმ ალექსანდრე გეყოოსს..- ვუთხარი და ისევ ტუჩებთან დავაბრუნე... მაგრამ უცბათ ფხუკუნის ხმამ დამაბრუნა რეალობაში... გავიხედე და ექვსივე იქ იდგა და ფხუკუნით გვაკვირდებოდა...
-ოჰოო... აქ რა ცეცხლი ტრიალებს- სიცილით თქვა ვაკომ... მე მაგრად შემრცხვა დახლიდან ჩამოვხტი და ალექსანდრეს ყელში ჩავმალე თავი... ამაზე უფრო გაეცინათ...
-რაიყო გოგო ნუ გრცხვენია ვისთან არ მომხდარა მასე...- მითხრა სიცილით ლუკამ, ალექსანდრეს მომაშორა და მაგრად ჩამეხუტა... მალე გადამიარა სირცხვილის გრძნობამ და ყველას გადავეხვიე... შემდეგ მაგიდა გავშალეთ და ყველა, რომ დავსხედით მე დავიწყე საუბარი...
-მოკლედ დღევანდელი შეკრების მიზეზის გაცნობის დროა... ესეიგი იმიტომ შევიკრიბეთ, რომ მინდა ერთი ამბავი გაცნობოთ... ორსულად ვარ...- ბოლო სიტყვები დავიყვირე, რამაც ხალხის გაოცება გამოიწვია...
შემდეგ იყო მილოცვები... ბედნიერება... სიხარული... რომ შეგეხედათ რა ბედნიერები იყვნენ ეს რვა ადამიანი, რომ მთელ მსოფლიოს გააბედნიერებდნენ... მაგრამ არ ვიცით ის თუ რას გვიმზადებს ცხოვრება მომავალში... სულ ბედნიერება ვერასდროს იქნება... ანდაც იქნებ ანასტასიას და ალექსანდრეს ცუდი აღარასდროს შეხვდეთ, მაგრამ ამისგან ხომ დაზღვეული ვერ იქნები... ისე უცბათ შეიძლება დაგატყდეს უბედურება თავს, რომ ვერ მოასწრო გააზრება... ცხოვრება დაუნდობელია არ იცი რას გიმზადებს... ცუდს ხომ ყოველთვის მოყვება კარგი, მაგრამ კარგსაც მოყვება ცუდი... რაც იმედი მაქვს ამ ორ უბედნიერეს ადამიანს არ დაატყდება თავზე... უბედნიერესი იყო ეს რვა ადამიანი და ერთმანეთით ვერ ძღებოდნენ... უბრალოდ ერთად ყოფნის დროსაც ბედნიერები იყვნენ... ბედნიერება ხომ წვრილმანებშია?!

/////////////////////////////////////

არ ვიცი რა მჭირს მაგრამ მარტო ბედნიერი მომენტების აღწერა მინდა არ შემიძლია რაიმე ცუდი გავუკეთო ამ ორს... მეც ვბედნიერდები, როდესაც ბედნიერ მომეტებს ვწერ... ამ ბოლო დროს სულ მომდის მუზა და მხოლოდ კარგის წერა მინდა... იმედი მაქვს მოგეწონებათ, ალბათ შემდეგი თავი ბოლო იქნება რადგან არ მინდა გავაბანალრო... ბედნიერი მომენტები საკმაოდ ავღწერე და დროა დასასრულს მივუახლოვდეთ... აბაშემიფასეთ და ისიამოვნეთ....

გ ი ჟ ი
ხ ა რ
დ ა
მ ე ც
გ ა მ ა გ ი ჟ ე . . .
სიყვარულით:“მე“