ეს ისტორია დიდი ხნის წინ დაიწყო...
როდესაც მე 17 წლის ვიყავი.ერთი წვიმიანი დღე იყო,ქალაქი ნისლიანი და ცივი იყო,მე კი სასწაულოდ არმინდოდა რეპეტიტორთან წასვლა,
მაგრამ სხვა გზა არიყო.07:54 ავდექი ჩავიცვი ძალიან ჩვეულებრივად თმა გავიშალე ვისაუზმე და ბიოლოგიაზე წავედი.გაკვეთილიდან გამოვედი და
ჩემს დაქალს შევხვდი მოგეხსენებათ მასაც ჩმსავით სამედიცინოზე უნდოდა თუმცა არცერთმა არვიცოდით რა პროფესია.ნიასაც გრძელი ყავისფერი თმა ჰქონდა
ყავისფერი თვალები,ბევრჯერ უთქვამთ ჩვენთვის დები ხომარ ხართო?მხოლოდ გარეგნულად არა,ხასიათითაც ძალიან ვგავდთ ერთმანეთს.მოკლედ მასთან
შესახვედრად მივდიოდი როდესაც გზაზე გადავდიოდი და მანქანა დამეჯახა,გონება დავკარგე მხოლოდ სინათლე მახსოვს ბოლოს,თვალები მძიმედ გავახილე
იმიტომ რომ თავი საშინლად მტკიოდა თუმცა როგორ ექიმმა თქვა დიდი ტრავმა არ მიმიღია მხოლოდ მსუბუქი ტვინის შერყევა მქონდა და ხელი მჰონდა
ნაღეძობი ამიტომ რამოდენიმე დღეში გამწერდნენ.როცა გამოვფხიზლდი ჩემი დაქალი შემოვიდა დაფეთიანებული
-ძალიან შემაშინე!როგორ ხარ?რამე გტკივა?რამე ხოარგინდა გაჭამო?
-ამოისუნთქე გოგო :დ კარგად ვარ ცოტა თავი მტკივა,შენ საიდან გაიგე ჩემი ამბავი?
-შენს ტელეფონში პირველი ჩემი ნომერი ნახეს და მე დამირეკეს.იცი ვინც დაგეჯახა იმან მოგიყვანა აქ და ისევ აქ არის
-ნია შეგიძლია დაუძახო? ეს იყო და ამ დროს შემოვიდა ერთი ბიჭი
-ნიას შევხედე და თვალებით ვანიშნე ეს არისთქო?
-გამარჯობა,თავს როგორ გრძნობ?(ბიჭი)
-არცისე კარგად(ცივად ვუპასუხე)
-ძალაინ დიდ ბოდიშს გიხდი,არმინდოდა ასე მომხდარიყო უბრალოდ გონება გამეფანტა და გაჩერება ვერ მოვასწარი,დიდი ბოდიში(მას ძალაინ
შეჭუხებული სახე ჰქონდა ეტყობოდა რომ მართლა წუხდა მომხდარზე და მხოლოდ იმიტო არ მეუბნებოდა რომ მეჩივლა.ან საერთოდ რატომ უნდა მე-
ჩივლა სერიოზული არაფერი არ მჭირდა და მითუმეტეს შარიანი არვარ დ)
-კარგი არაუშავს მძიმედ არდავშავებულვარ,ნუინერვიულლებ არაფერს არვაპირებ დ
-მადლობა და კიდევ ერთხელ ბოდიში,და ოთახი დატოვა
სამი დღის განმავლობაში მოდიოდა ის ბიჭი და მნახულობდა,სხვათაშორის კარგი ადამიანი იყო,ხალისიანი ცანცარა დ ერთმანეთს კარგად გავუგეთ ის იყო
საბა დიდებულიძე.ჯავახისვილში სწავლოვდა,პირველ კურსზე იურიდიულ ფაკულტეტზე.
გამომწერეს საავადმყოფოდან 1 კვირა სახლში ვიყავი შემდეგ კი უკვე რეპეტიტორებთან დავიწყე სიარული რადგან ძალიან ბევრი გაცდენა მქონდა მასალა
კი ბევრი იყო,კიდევ კარგი მარცხენა ხელი მქონდა ნაღრძობი თორე მარჯვენა რომ მქონოდა რა მეშველებოდა.
13 მარტი იყო საბას დაბადების დღე,ამ დრომდე ძალიან დავახლოვდით,ძმასავით მყავდა,საღამოს მე და ჩემი ნიაკო დაბადების დღეზე ვიყავით
დაპატიჟებულნი ამიტომ საგანგებოდ გამვეწყვეთ მე თეთრი მოდკეცილი კაბა მეცვა მუხლს ოდნავ აცდენილი,მხრებზე გადაწეული თმა დავისწორე და გავიშალე
და შავი მაღლები ჩავიცვი მაკიაჟი არმიყავრს მკვეთრი ამიტომ ღია გავიკეთე.ნიაკომ კი მოტკეცილი წითელი კაბა შავი ფესაცმელი ეცვა თმა გაშლილი და
დახვეული ჰქონდა,ორივენი კარგად გამოვიყურებოდით,განსაკუთრებით გამოვპრანჭე ნიაკო,რადგან ვატყობდი საბას და ნიაკო მოსწონდა,თუმცა ნიაკოს არაფერს
არ ვეუბნებოდი.
-საბამ მმწერა,ქვევით გველოდება მზად ხარ?
-კიი,აბა როგორ გამოვიყურებიი?
-სასწაულოდ,ბომბა ხარ რა დ
-არც შენ ხარ ნაკლები დ(ორივემ სიცილი დავიწყეთ)და ქვევით ასე კისკისით ჩავედით ჩვენი ჩასვლა და საბას გაშტერება ერთი იყო
-რა ლამაზები ხართ გოგოებო
-მადლობაა ორივემ ერთხმაში ვუთხარით დ
ჩუმმად თვლი გავაპარე საბასკენ და ნიაკოზე იყო მიშტერებული დ მე კი ხელზე ვუჩქმიტე გამოფხიზლებისთვის დ ჩავსხედიტ მანქანაში
და მივედით კარაოკე კლუბში...