ჩემი ყურადღება რამდენიმე მამაკაცმა მიიპყო, რომელიც ახლახანს შემოსუიყვნნ რესტორანში და საქმიანი სახებით მიაბიჯებდნენ მაგიდისკენ. ერთ-ერთი ამოვიცანი.! შავ კლასიკურ სამოსში გამოწყობილი მაღალი მამაკაცი, ოდნავ მოზრდილი შავი თმებით და განიერი ბეჭებით. რაღაცა გრძნობა თვალები დამახუჭინა და მხლოდ მაშინ გამოვფხიზლდი როცა სანდროს ხელი ვიგრძენი თითებზე. სწრაფად მოვავლე გარემოს თვალი მაგრამ აღარ დამხვდა. ალბათ ჩემიწარმოსახვის ნაყოფი იყო, იმდენი ხანი მქონდა ქცეული ოცნებად მისი ნახვა მომელანდა.. სახლში დათრგუნული მივედი. გასაღბი რომ მოვარგე საკეტს მაშინვე ვირძენი როგორ მოასკდა ჩემი ბიჭი კარს.
-ჩემი ბუთქუნა..-ჩავიმუხლე და მოვეფერე.. ჩანთა იქვე საკიდზე დავკიდე, ფეხსაცმელები სადაც გავიხადე იქ დავტოვე, გამოვიცვალე და ხალათი მოვირგე. ტელეფონი აწრიალდა.
-ჰო ნატ..
-როგორ ჩაიარა პაემანმა..-არ ვიცოდი რა მეთქა.
-აუ ნატა ძალიან კარი ბიჭია მაგრამ ახლა არც სურვილი და არც დრო მაქვს ურთიერთბებისთვის.
-კაი გოგო მე რას მიხსნი.-გაეცინა.-ნუ ასე მარტივად არ დაგთმობს ბატონი ალექანდრე, მარამ თუ გინდა დაველაპარაკები.
-არა .! მე თვითნ მივხედავ და თან ისიც არ მითქვამს ურთიერთოა არ მინდათქო. -ცხელი წყალი დავასხი ფინჯანში და ჩაის ფერი ჩავაგდე..
-კაი კაი.. ხვალ გამოხვალ ჩემთან? ლაშა პატარა წვეულებას აკეთებს. მარტო მეობრები იქნებიან ..
-აუცილებლად ჩემოღიპუცა..-შორიდა მოვეფერე..
-კაი. გკოცნი. -ტელეფონი გავთიშე და დივანზე მივწექი,ჩემს ფეხებთან მოკალათდა მიმი შუადღე იყო სანდრომ რომ დამირეკა..
-ვივი როგორ ხარ?
-კარგად სანდრო შენ?
-მეც, დღეს გამოგივლი და ერთად წავიდეთ ნატალიასთან..
-კაი. რომლისკენ გამოხვალ?
-6ისკენ იკრიბებიან და მე ნახევარზე ვიქნები შენთან..
-კაი.. დროებით.-გავთიშე და სააბაზანოში შევიკეტე.ცხელი წყლის ქვეშ დავდექი, რატომღაც ფიქრებით წარსულში გადავვარდი, გამახსენდა დაჩი.გამეღიმა. უსასრულო მონატრება ვიგრძენი. რა საშინელებაა რომ იცოდეთ, როგორი მწველია ეს გრძნობა. როცა გენატრება ადამიანი და არც კი იცი ოდესმე თუ შემოგხედავ იმ თვალებით როგორც ადრე გიყურებდა.. კედელს ზურით ავეკარი და დუშს მივუშვირე სახე. დეტალურად გამახსენდა ის ღამე.
„როგორი ბედნიერი ვიყავი. როგორ მიყვარდა, სიცოცხლეზე მეტადაც კი მიყვარდა. ნეტა როცა შევხვდები ის გრძნობა განმიახლდება? ნეტა ისევ ამიჩქარდება პულსი? თუ როგორც ძველ ნაცნობს ისე შევხვდები? -კითხვეს ვუსამდი საკუთარ თავს და ვიცოდი პასუხს მაშინ მივიღბდი როცა ლიპარტელიანის წინ აღმოვჩნდებოდი.. სააბაზანოდან გამოსულმა თმა გავიშრე და მხრებზე დავიყარე უწესრიგოდ. შავი კლასიკური ტანზე მომდგარი და ბოლოებში გაშვებული შარვალი ჩავიცვი, თბილი თეთრი ზედა, არც ისე ღრმა დეკოლტით მაგრამ მაინც კარგად ჩანდა ჩემი გაზრდილი მკერდი..მაკიაჟით ძაან არ დავიტვირთე სახე, მაგრამ უცვლელად წითელი ტუჩსაცხი წავისვი.. ფეხზე შავი მაღალქუსლიანი შუზები ჩავიცვი.. ტელეფონმა დარეკა..
-პატარავ მოვედი, ჩამოხვალ.?
-კიი. ორ წუთში მანდ ვარ. -გავთიშე, შავი მანტო ჩავიცვი. მიმის წყალი დავუსხი, საჭმელიც დავუტოვე და კარები გავიკეტე. მანქანაში ჩავჯექი, გადავკოცნე..
-მშვენივრად გამოიყურები.-კომპლიმეტი არ დავიწყებია. მადლობა გადავუხადე და ღვედი შევიკარი.
-შენი მანქანა როდის გამოვა სახელოსნოდან? -ისე მითხრა მზერა არ მოუშორებია გზისთვის.
-ხვალ დავურეკავ ხელოსას. -ხელები გამეყინა და მეც ვცდილობდი გამეთბო. ვირძენი ჩემი თითები როგორ მოიქცია მის დიდ ხელში .
-ნერვიულობ რამეზე?-ნაზად მაკოცა, წამით გამომხედა და ისევ გზას გახედა.
-არაა. რატომ მეკითხები.-ხმადაბლა ვიკითხე.
-ხელები გიკანკალებს..-მისი სიტყების მოსმენის შემდეგ დავაკვირდი და მართლაც მიკანკალებდა. მერე საკუთარ თავს დავაკვირდი და რაღაცაზე ვღელავი აშკარად. რა ხდება ნეტა ჩემ თავს? ალბათ გუშინდელი მოჩვენების ბრალია, არა რათქმაუნდა დაჩი იქ არ დამხვდება. რომ ჩამოსულიყო ნატალია მეტყოდა აუცილებლად.! იმედია...ონიანებს სახლის წინ გააჩერა მანქანა და ჩვენც გადავედი, წელზე ხელი მომხვია და ერთად შევედით. ბევრი ხალხი არ ჰყავდათ დაპატიჟებული... ღმერთო ჩემო.. ამას აქ რა უნდა.. ვიცოდი ვიცოდი.. რატომ მაინცდამაინც ახლა როცა, როგოც იქნა დავმშვიდდი და აღარ მადარდებდა.. არ მადარდებდა? ნეტა ვის ვატყუებ..
-ჩემი მამიდაშვილი გაიცანით. -ნატა გადაკოცნა ალექსანდრეს და მისი თავი გააცნო ხალხს.. -ვიკას ყველა იცნობთ. -გადამკოცნა.-რომ მეთქვა არ მოხვიდოდი..-დამნაშავის ხმით ჩამჩურჩულა ყურში.
-უნდა გეთქვა..!-მეწყინა. სრულიად მოულოდნელი იყო მისი იქ დანახვა. როგორც კი დრო გამოვნახე ეზოში გავედი, ვიცოდი უკა გამომყვებოდა.უნდა ვუთხრა რომ კვლავ ისე ძლიერ მიყვარს, დიახ! წამითაც არ გამნლებია მის მიმართ ეს რძნობა.. უნდა ვუთხრა რომ არცერთი წამით არ ყოფილა ჩემი ფიქრები მის გარეშე. ჩემი მოლოდინი არ გამართლდა, იმის მაგივრად მოსულიყო ჩამხუტებოდა და მონატრებული კოცნა ეჩუქებინა, მშვიდად ნელი ნაბიჯით მომიახლოვდა..
-როგორ შეცვლილხარ. !-მითხრა, ჩემი თავისუფალი ხელი მის ტორში მოიქცია და ხელისგულზე მაკოცა. მონატრების ტაომ დამიარა მთელ სხეულზე.
-დაჩი მეე.. მე ძალიან მომენატრე.-თვალები ამემღვრა. -რატომ არ მნახე?
-ვერ გნახავდი..-თავი დაბლა დახარა..
-ანა? ანა როგორ არის?-ხმა მიკანკალედა.მინდოდა მისგან დიდი ხნის ნანატრი სიტყვები გამეო.. მაგრამ ბედნიერების და მითუმეტეს თავისუფლების არაფერი ეტყობოდა.
- ანა კარგად არის. შენ როგორ ხარ?-მის ხმას ვერ ვცნობდი. საერთოდ მასაც ვერ ვცნობდი. სად გააქრეს ჩემი მოელვარა შავი უფსკრულები?სად გაქრა ის ღიმილი მე რომ ასე მიყვარს.. სადაა ჩემი დაჩი?
-კარგად.!-მის მარჯვენა თითზე გადავიტანე მთელი ყურადღება და ის წყეული ბეჭედი ისევ იქ დამხვდა. ვერ დათმო.! კაპიტანმა ვერ დათმო! გავნადურდი...ვრძნობდი როგორ მახრჩობდა ვერ გადმოსლი ცრემლები. ვგრძნობ თუ არ გავეცალე აქარობას მოვკვდები. „დავიფერფლები..!ვიხრჩობი.. მინდა მჯეროდეს რომ ჩემზე უარი არ გითქვამს..“უემოციო თვალებით ვუყურებ მაგრამ ჩემს შიგნით არსებული ვიკა სასოწარკვეთლებისგან კივის. „ დაჩი ჩემზე უარი თქვი?არ მიმატოვო..!“ვკივივარ მაგრამ ჩემი არ ესმის. „ვიცი საშინლად ეგოისტი ვარ.!არ მიმატოვო თხოვ.. „-მე შიგნით შევალ ალბათ ნატალია მეძებს.-ვცადე არცერთი ემოცია არ გამომეშვა ჩემი გულიდან და ნელა ვაქციე ზურგი.“თავს ძლივს ვიკავებ.. ყვრილი მინდა. მინდა ბოლო ხმაზე ვითხოვო შველა, რადან საყვარელი კაცი დავთმე.. მისთვის არ ვიბრძოლე.“თავს ძლივს ვიკავებ, ტუჩზე კბილებს ძლიერად ვიჭერ რომ აცახცახებული ბაეები დავამშვიდო. მისკენ შევბრუნდი ცრემლი მაინც გამომეპარა და ბაგეებზე დაედინა. მისკენ სწრაფი ნაბიჯით წავედი და კისერზე შემოვეხიე.-ვიცი ისევ გიყვარვარ.!-ხელები სახეზე შემოვხვიე და მის ტუჩებთან დავიჩურჩულე, იმის იმედით რომ აისბერი გალღვებოდა.. ხელებ ჩამოშვებული იდგა გაუნძრევლად, ურეაქციოდ, თითქოს აღარ ვუყვარდი..-ჩვენზე უარი არ თქვა.. -ცრემლისან დასველებული ბაგეები, ტუჩის კუთხეს მივაკარი.მკლავებში ხელი ჩამავლო და მის სხეულს მომაშორა. ყველაფრის პასუხი მივიღე.ცივად მოვშორდი და სწრაფი ნაბიჯით წავედი სახლისკენ. გზაში ცრემლები შევიმშრალე..
-უნდა გეთქვა ნატა..-როცა მუდარით შემიყვანა ოთახში მაშინღა გავბედე და ხმა ამოვიღე.. -უნდა გეთქვა რომ ის არ დაშორებია ცოლს. მე.. მე დებილმა დავიჯერე რომ შემეძლო მასთან ყოფნა. ვუთხარი რომ მენატრეოდა.. -საწოლზე ჩამოვჯექი და სახე მოვისრსე..
-მაპატიე გთხოვ.. მე მეგონა შენ ის..
-აღარ მიყვარდა?-გავოგნდი..-რადგან ალექს ვხვდებოდი და არ ვლაპარაკობდი გეგონა არ მიყვარდა? -ფეხზე წამოვდექი და ნერვილად დავიწყე სიარული..
-ბოდიში..-ატირდა.. ახლაღა მიხვდი რა სისულელეებს ვაკეთებდი..
-მაპატიე ნატ გთოხ არ უნდა მეყვირა შენთვის, რა შენი ბრალია თუ ასე არეულია ჩემი ცხოვრება..-მოვეხვიე.. -მაპატიებ.?-მისი სახე ხელებში მოვიქციე და გავუღმე.თავი დამიქნია. -წამო გავიდეთ. მგონი შენი კაცი გვეძებს..-სასტუმრო ოთახში მისულს ონიანი აქეთ-იქეთ მოსიარულე დაგვხვდა. იმ საღამოს ლიპარტელიანისთვს ყურადღება აღარ მიმიქცევია.. სიყვარული რომელსაც მომავალი არ აქვს, სანამ გაანადურებს თვითონ უნდა გაანადგურო.!
რამდენიმე დღე გავიდა პატარა რეისები მქონდა ამიტომ სხვა ქვეყანაში გაჩერება არ მიწედა. ნატა დეკრეტში იყო გასული მე კიდე სულ მის სახლში ვიჯექი როცა კი რეისი არ მქონდა.. ჩემი მიმიც სულ თან დამყავდა. საღამო იყო ბატონი ონიანი რომ დაბრუნდა მის კოლეგასთნ და მეუღლესთა ერთად. მე ფუნფულა ხალიჩაზე ვიჯექი ჩემ ფეხებზე ედო მიმის თავი. ნატა კი იქვე სავარძელში იყო მოკალათებული. მიმიმ დაინახა თუ არა ლაშა მისკენ გაიქცა და ზედ შეახტა..
-ოჰ შენი კაცით მოხვედი?-ჩანთა მისაღეში დატოვა და მომიკითხა. სრული უემოციობით შევხვდი ლიპარტელიანს და მის ცოლს. ანა გადავკოცნე მივულოცე გამოჯამრთელება.. ნატალია გაბუსხულიიჯდა თავის ადგილას.-რატომ მებუტები ჩემო პატარა.-მის ფეხებთა მუხლებით დადგა ლაშა .
-არ მაკოცე რომ მოხვედი..-ამის თქმა იყო და სიცილი აგვიტყდა. მიუხედავად იმისა რომ დაჩი დაჟინებით მიყურებდაა წამითაც არ გამქცევია მისკენ მზერა. „არ ვაპატიებ! ყველაზე დიდი ტკივილი მაში კი არ მომაყენა რომ წავიდა, აი როცა მის კისერზე ჩამოკიდებული ვთხოვდი ჩვენი სიყვარლი არ დაეთმო, მან კი უემოციოდ მომიშორა.. „ფიქრებიდან ზარმა გამომარკვია, ჩანთიდან ტელეფონი ამოვიღე.
-ოხ შენი მამიდაშვილი რეკავს. -ნატას ავხედე.
-ეგ უზნეო კაცი, განა გაახსენდება ბიძაშვილი..-უარესად გაიბუტა ბუთქუნა..
-გისმენთ..
-როგორ ხარ? შენთან ვარ მოსული და ალბათ უნდა დამერეკა ჯერ..-გაცინა.
-ხო არ ვარ სახლში ამიტომ ტყუილად მიხვედი..-საყურეს ვიწვალედი ლაპარაკის დროს. -იცი მე ნატალიასთან ვარ და თუ მიგიღებს მოდი.. ისედაც გაბუტულია.. -გამეღიმა.
-ჩემზე? -გაუკვირდა.
-ნატა ჩემზეა გაუტულიო?-გავხედე და თავი რომ დამიქნია გადავვეცი სანდროსაც.
-ვაიმდე რა დავაშავე? რა შემოირიებს ახლა უფრო რთული იქნება.. -გამეცინა .
-რრატომო?-ნატალიას ვკითხე.
-შენს გარდა აღარავინ ახსოვს.-წამოდგა და სამზარეულოში გავიდა. ვიცი რატომაც თქვა ეს და მეც ავყევი..
-ჩემზე ეჭვიანობს.-ვუთხარი და უკან გავყევი..არ გამომპარვია დაჩის გარაზებული სახე. წამითაც არ იმსახურედა ჩემს ყურადღებას. ალექსანდრეც მალე მოვიდა. ბიჭები ერთად ისხდნენ მიმიც რათქმაუნდა ალექსანდრეს გვერდით მოკალათებულა.. მაშინღა შევამჩნიე ანა წამოზრდილი მუცელი და ყველაფერი აშკარა გახდა ჩემთვის, ლიპარტელიანის ოჯახი ახალ წევრს ელოდა. გული უფრო მწარედ მეტკინა, არადა როგორ მინდოდა მისი შვილების დედა გავხდარიყავი. მაგრამ არასდროს არ ხდება ის რაც ჩვენ გვინდა.. ჩვენი ბლო შეხვედრის დღიდან ბევრჯერ გამახსენდა ორი წლის წენ ჩვენი ღამე და სამოვნების და ბედნიერების მეტი არაფერი მიგვრძვნია. მაბედნიერებედა ის ფაქტო რომ მე მისი ვიყავი! მერე რა რომ ეს მხოლოდ ერთი ღამით იყო, მე მაინც მისი ვარ.!
-ანა შენი მუცელი შევნიშნე..-მისაღებში გავედი და დიალოგი წამოვიწყე..
-ხო..-გაეღიმა და მუცელზე დაიდო ხელი. -მესამე თვეში ვარ. არ მეგონა მკურნალობის შემდეგ თუ ასე მალე დავრჩებოდი.. -მიღიმოდა...
-გილოცავთ. ალბათ როგორი ბენდიერები ხართ.. -სანდროს გვერდით დავჯექი და მისი კუთვნილი ყავა მივაწოდე.
-ნამდვილად. უფრო გამყარდა ჩვენი ოჯახი.. -მძიმედ ამოვისუთქე და მიმიკები ძლივს გავაკონტროლე..
-სანდრო თქვენ რას საქმიანობთ?-დაჩის ბოხი ხმა გავიგე.არ მიმიქცევია ყურადღება, არც კი შემიხედავს..
-სასტუმროების ქსელი მაქვ.
-ოჯახის ბიზნესი ალბათ..-მწარე ენა აქვს.
- არა!-არ ესიამონა ლიპარტელიანის სიტყვები.- ჩემი ბრძოლით და დაუღალავი შრომით არის შექმნილი და მერე ალბათ უკვე ჩემი შვილი გააგრძელებს.-რატომ არ ვიცი მაგრამ მე გამომხედა სანდრომ, ხელზე მომეფერა.
-ალბათ..-დაისისინა.. რა უნდა? მიხედოს რა თავის ცოლს.. მე რატომ მიშლის ნერვებს. დავალაგებ უწესრიგო ცხოვრებას და მაშინვე ქარიშხალივით დამატყდება თავს და ისევ მირევს. -შენ და ვიკა ერთად ხართ? -ვერ მოითმინდა და ის კითხვა დასვა რაზეც პასუხი მე არ მქონდა.
-ჯერ არა მაგრამ.. ვეცდები მისი სიყვარული დავიმსახურო.. -გაეღია და კვლავ გადმომხედა.
-გაგიჭირდება.. -ვაიმე ეს კაცი გამაგიჟებს, როგორი დარწმუნებით საუბრობს..
-იცით აქ ვარ და სულაც არ მსიამოვნებს ეს საურები..-უხერხული სიტუაცია იყო შექმნილი. დაჩი ქვემოდან მიყურებდა და უფრო მაცოფებდა ის ფაქტი რომ არ მიშვებდა მისი ცხოვრებიდან. მე კი მინდოდა გამქრალიყო. არ მჭირდება კაცი რომელსაც ვერ გაუგია ვისთან უდოდა ყოფნა.. ალექსანდრემ მე და მიმი სახლში დაგვტოვა, კი უნდოდა ამოსვლა მაგრამ ვიცოდი რაღაც იმედები მიეცემოდა და სულაც არ ვაპირედი დაჩიზე ეჭვიანობის გამო მისი გული გამომეყენებინა.. დასაძინებლად ვაპირედი დაწოლას კარების ხმა რომ იყო, თითოს გული დარწმუნებული იყო ვინც იქნებოდა ზღურბლს იქით. ატლასის მუხლამდე ხალათი მოვიცვი და გავაღე თამამად. არც შევმცდარვარ.
-გზა აგერიათ, აქ თქვენი ცოლი არ არის.. -ირონია ჩავაქსოვვე ყოველ სიტყვაში, მე კი მისი ალკოჰოლით გაჟღენთლი სურნელი მეცა, მიმიც რატომ არყეფავდა, ზოგადად ვერიტანდა ვინმე კაცი რომ მიახლოვდებოდა. თავიდან ისეთი ამბები ჰქონდა სნდროზე..
-ნუ იგესლები.. -დაუკითხავად შემოვიდა და სავარძელზე დაეშვა.
-რითი შემიძლია დაგეხმარო? ასეთ დროს უბრალო საქმეზე არ მოხვიდოდი.-ბრაზს ძლივს ვთოკავდი..
-შეცვილხარ! აღარ ხარ პატარა საყვარელ პიჟამაში გამოწყობილი გოგო.. ახლა ძალიან სექსუალური ქალი ხარ.. -სიამოვნებისგან ჯრუანტელმა დამიარა, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავდა რომ ამ სიტყვებს შევარჩენდი.
-ეგ სიტყვები მე კი არა შენ ცოლს უნდა უთხრა. მეძინება და იქნებ წახვიდე..
-დავშორდები.!-მკაცრად კბილებში გამოსცრა..
-კაი მართლა? -ირონია არ დავაკელი..-იმის იმედი ნუ გექნება რომ ხელებში ჩაგივარდები და ბედნიერების ცრემლები გადმომვარდება. ჩემთვის უკვე მნიშვნელბა არ აქვს გინდა დაშორდი, გინდა ათი შვილი გააკეთე. -წამოდგა და ნელა დაიძრა ჩემსკენ. თავიდან მედიდურად ვიდექი მაგრამ, როგორც კი ჩვენს შორის მანძილი შემცირდა მაშინვე შიშმა ამიტანა. -შენ დამპირდი რომ როგორც კი გამოჯამრთელდებოდა აუხსნიდი ყველაფერს. მაგრამ მაშინ ვის ახსოვდა ვიკა. მომენტი არ გაუშვი ხელიდან და 6 თვეში კიდე დარწმუნებული ვარ უმშვენიერესი შვილის მამა გახსები. მე კიდე არ მივეკუთნები იმ ქალების კატეგორიას ვინც ბავშვებს თბილ ოჯახს უნგრევს. -ვცდილობდი უფრო მკაცრი ყოფილიყო ჩემი სიტყვები მაგრამ, ხმა ნელ-ნელა მებზარებოდა..
-ეხლა რომ გაკოცო რას იზამ?-ბოლო ნაბიჯით დავიხიე და უკან კარადას ავეკარი. ნანატრი წამები დგებოდა ჩემს ცხოვრებაში.ეს იყო ის მომენტი როცა არ მინდოდა დანებება. აღარ ვიყავი ის უსუსური უნებისყოფო ქალი..
-ისე მოგხვდება ფეხებს შორის რომ მეტ ბავშვს ვეღარ გააკეთებ.- დავემუქრე და ხელებიდან დავუსხლტი. კარები გავაღე, თავით ვანიშნე წასულიყო.!