-ანანია,დარწმუნებული ხარ რომ ღირს მაქ მუშაობა?-ანერვიულებული დააბოტებდა ოდნავ დანაოჭებული ქალი ოთახში.
-დროებითია დედა,არ მინდა შენ
კისერზე ვიყო.რაღაცას ჩემითაც ვიზამ და მალე წამოვალ.
-დილიდან იქნები?
-არა,საღამოს 5-დან.
-კარგი,მთავარია ძალიან არ გადაიღლები.
-კარგი დედა.-ლოყაზე აკოცა ქალს და სამზარეულოში შევიდა.
-არ გშია შენ?
-არა,უნდა წავიდე მალე და იქ ვიყიდი რამეს.
-ძალიან იღლები დედა,შვებულება აიღე რა სანამ დამთავრდა ზაფხული.
-ვიფიქრებ.კარგი,წავედი ახლა.-ლოყაზე მოეფერა შვილს,შემდეგ კი სახლი დატოვა.
რადგანაც დღეს დედამის მორიგეობა არ უწევდა გადაწყვიტა მისთვის საჭმელი მოემზადებინა,წინსაფარი მოირგო და დიასახლისის როლი შეითავსა.
სიმღერის ფონზე,ცეკვა-ცეკვით ჭრიდა ბოსტნეულს.
-ანანიაა,-მოულოდნელად დასჭექა სახლში მანონის ხმამ და შეშინებულმა თითზე გადაისვა დანა.
-რა გჭირს მანონი,გამიხეთქე გული.შეხედე რა მომივიდა ახლა.-ცოტაც და ატირდებოა.
-აუ არ მინდოდა ანია,ბოდიში რა.-ხმაში დაეტყო სინანული.
-კარგი ხო,რა ხდება მითხარი.
-არაფერი,მაინტერესებდა თუ აგიყვანეს.
-კი,ამიყვანეს.-გაუცინა და გახარებულმა შემოჰკრა ტაში.-აუუ,-გაჭრილმა თითმა შეახსენა თავი.
-გილოცავვ,ასეც ვიცოდი რომ აგიყვანდნენ.კარგი,მიდი თითი შეიხვიე.-უცებ დაუსერიოზულდა სახე.
-დღეს პირველი სამუშაო დღე მაქვს,ცოტათი ვნერვიულობ.-სააბაზანოსკენ აიღო გეზი და თან ლაპარაკობდა.
-კარგი რა,რა განერვიულებს.ჯერ ჩაის ან წვენ ჩამოარიგებ ნამცხვართან ერთად,მერე სცენაზე ახვალ და შენი ნაზი ხმით მონუსხავ ყველას.
-ნეტა მასე ადვილი იყოს.იმედია შევეჩვევი.ისე,ყავის და ნამცხვარის ჩამოტარება არ მიწევს მე.
-შეეჩვევი აბა რას იზამ.გინდა დღეს წამოგყვები.-ახალი იდეა მოუვიდა თავში.
-აუ კი რა.ბარემ თეკლესაც დავურეკოთ.
-კარგი დავურეკავ ახლავე.


ტელეფონის ზუზუნმა გამოაღვიძა.წელზე დაძარღვულ ხელებს გრძნობდა,შემდეგ სახეზე იგრძნო მძიმე სუნთქვა და ტანზე ჟრუანტელი.სახეზე ღიმილი მოედო,ოდნავ წამოიწია და ტელეფონს დაავლო ხელი.
-გისმენ.-ოდნავ დაბოხებული ხმით დაიჩურჩულა.
-აუ გაგაღვიძე?
-არაუშავს მანონი,გავიღვიძებდი აწი ისედაც.
-კარგი მაშინ სათქმელზე გადავალ.
-გისმენ.
-ანია აიყვანეს სამსახურში,ხოდა დღეს გაყოლას ვაპირებ,არ წამოხვალ შენ?
-რატომაც არა,მოვუსმენ. -გაიცინა და შემდეგ გაახსენდა მძინარე ქმარი,ტუჩებზე აიფარა ხელი.
-კიდე გაიცინე რა…- თავი ოდნავ გადმოწია თომამ და ყელში მიაწება ტუჩები ცოლს.
-თომა მაცადე,მანონის ველაპარაკები.
-კარგი თეკუსი,იცოდე ოთხის ნახევარზე ანიასთან იყავი.
-გასაგებია.-ტელეფონი ტუმბოზე გადადო და ისევ თავის ქმარს მოხვია ხელები.
-თომა გამიშვი,უნდა ავდგე.
-არა,არ გაგიშვებ.
-თომა კარგი რა,უნდა მოვემზადო რომ წავიდე.
-რა იქნება ერთი დღე მეც რომ დამითმო?-თითქოს ნაწყენი ყოფილიყოს,თავი წამოწია და წარბები შეკრა.
-იმის თქმა გინდა,რომ შენთვის არასდროს მცალია?-ქმარს გაუსწორდა და თვალი თვალში გაუყარა.
-თეკლე,ყველაფერი სხვანაირად ნუ გესმის.
-აი,ახლაც მე გამოვდივარ დამნაშავე.
-ღმერთო შენ გადამარჩინე.-თვალები მაღლა აღაპყრო თომამ და ღრმად ამოიხვნეშა.
-თომა შემომელახები.-დაუღრინა და თვითონაც ქმარივით შეკრა წარბები.
-ჯანდაბა თეკლე,რატომ ვერ გიბრაზდები?-გულუბრყვილოდ იკითხა და ხელები კისერში შეუცურა.
-იმიტომ რომ გიყვარვარ.-ენა გამიუყო და ტუჩები შუბლზე მიაწება ქმარს,შემდეგ ხელიდან დაუსხლდა და თეძოს რხევით შეიკეტა საბაზანოში.
-თეკლე მოგხვდება მაგისთვის.-კარებში დააწია სიტყვა,პლედი დაიხურა თავზე და მძიმედ დაეცა ბალიშზე.

ცდილობდა რამენაირად სწრაფად გაეყვანა დრო.ვერ ითმენდა და თან საშინლად ნერვიულობდა.განა არ ინერვიულებდა,მისი პირველი სამსახურია და თანაც არც ისე ადვილი.
განა გამბედაობა არ გინდა,იმდენი ხალხის წინაშე,მორცხვი და სიფრიფანა არსება დადგე,შემდეგ ბენდმა დაკვრა დაიწყოს და შენ ნელ მელოდიას ისე შეარწყმა შენი ხმა,რომ ირგვლივ ყველა მოხიბლო და მოაჯადოვო.
ხო,სხვისთვის შეიძლება არც ისე ძნელია,მაგეამ ანანიასთვის არ არის ამდენად ადვილი.
უნდა დაძლიოს სიმორცხვე,პირველი ნაბიჯი უნდა გადადგას და შიშს თვალებში ჩახედოს.
-ანანია,ასე აკანკალებული სცენაზე გასვლას,ჯობია აქ დარჩე.-საგრიმოროში მყოფს მხარზე დაუსვა ხელი მანონიმ.
-არა,ყველაფერი კარგადაა.-თავის თავში დარწმუნებულმა დაიჩურჩულა და თმა მაღლა კოსად შეიკრა.
-კარგი,წავედი მე.აბა შენ იცი,არ ინერვიულო.
-ხო,ნუ ღელავ.-გაუცინა და ლოყაზე აკოცა.შემდე,თვითონაც წამოდგა და სცენაზე გავიდა.
სკამზე დაიკავა ადგილი და მის უკან ბენდს შეხედა ინსტრუმენტებს რომ აწესრიგებდნენ.
-შენ მგონი ანანია ხარ?-მის წინ გაჩნდა ერთ-ერთი წევრი.მაღალი,ოდნავ ხუჭუჭა შავი თმებით და მეტყველი,ღია წყ'ლისფერი თვალებით.
-კი.-თავი დაუქნია და გამოწვდილ ხელს თავისი შეახვედრა.
-მე კოსტა ვარ,გიტარისტი.
-სასიამივნოა კოსტა.
-იმედია არ ნერვიულობ ხო?თუ რამე,ჩვენ დაგეხმარებით,აქ ტყუილად კი არ ვართ.
-ვაიმე,ახლა როგორ დამაწყნარე შენ არ იცი._გაუღიმა და ხელი ისევ სკამის კიდეს ჩამოადო.
-მოდი,სხვა წევრებსაც გაგაცნობ.
-კარგი.-ფეხზე წამოდგა და ბიჭს გაყვა.
-ერთი წუთით,გამომხედეთ.-სამი წყვილი თვალი მათკენ იყო მიპყრობილი.
-ახალ სოლისტზე ხომ გაიგეთ, ხოდა გაიცანით ანანია.დრამერი ნიკიტა.-ნიკიტამ მისალმების ნიშნად თავი დაუკრა.-ხო,ქართველია ნიკიტა,სახელმა არ მოგატყუოს.შემდეგ,ბასისტი თორნო.ჩვენ ვეძახით ასე,ისე თორნიკე ქვია.და ბოლოს,პიანინოსთან გვყავს ლუკა.
-სასიამივნოა.-ხელი მაღლა ასწია და ოდნავ გააქნია.
-ჩვენთვისაც…მომისმინე,რა დაგიძახოთ.ანანია მგონი ძან გრძელია.-ფეხზე წამოდგა ნიკიტა და ხელი გადახვია.
-ანანი ან ანია.
-ანა ან ნია?-ახლა ლუკა მიუახლოვდა.
-ხო,რა ვიცი.საშინელება არ იყოს ოღონდ.-მხრები აიჩეჩა.
-გასაგებია,დღეიდან ჩვენი სოლისტია ანია.-დაბოხებული ხმით გამოაცხადა თორნომ.
-ხომ არ ნერვიულობ?ხუთ წუთში იწყება ჩვენი გამოსვლა.
-სულ ცოტათი.-თითებით აჩვენა.
-არ ღირს,დამიჯერე.რას ვიმღერებთ?
-არ ვიცი,ფურცელზე არ უნდა იყის ჩამოწერილი?
-უი,ხო.-უცებ ამოაძვრინა კოსტამ ჯიბიდან ფურცელი.
-ესე იგი,ახლა ლექსს იტყვის ვიღაც,ხოდა მერე ჩვენ შევდივართ ყანჩელის ყვითელი ფოთლებით.
-კარგი,გავიგე.
ბიჭებთან საუბარს თავი გაანება,მიკროფობთან დადებულ სკამზე დაჯდა და თითები კისერზე შემოიტარა რამდენიმეჯერ.
ირგვლივ მიმოიხედა და დაქალებს მათთვის შესამჩნევად დაუკრა თვალი.
შემდეგ,მიკროფონს მოკიდა ხელი და როცა წითელთმიანმა გოგონამ,ფიქრი მტკვრის პირად დაასრულა სიმღერის ნაზმა ჰანგებმა დაისაკუთრა იქაურობა.
ფრთხილად გააპარა თვალი ბიჭებისკებ,გვერდით მიუდგა მას კოსტა და ფრთხილად დაუკრა თვალი.
გულში დაითვალა,ერთი,ორი,სამი…
დაიწყო... „ყვითელი ფოთლები,თან მიაქვს ქარს
და აყრის ფიფქებად,შენს სახლის კარს.
გეძახი არავინ არა მცემს ხმას,
ყვითელი ფოთლები სიჩუმეს გავს.

და მაინც ყვითელი ფოთლების მწამს.
ყვითელი ფოთლები სიჩუმეს გავს.“

მორჩა ანანია,აღარაფერი გაქვს სანერვიულო.
გულში გაიფიქრა,როცა აპლოდისმენტებით მოგუგუნე სივრცეს გადახედა.
წამით,თვალი კარებისკენ გააპარა და თითქოს,იქ გამავალი სილუეტი ვიღაცაში ამოიცნო,მაგრამ როცა მიხვდა ვისკენ მიდიოდა ფიქრები თავს ძალა დაატანა და ისევ ხალხს მოავლო მზერა.
-ყოჩაღ ანია,ტყუილად ნერვიულობდი.-მის გვერდით მდგარმა კოსტამ მაგრად მოხვია ხელი და შუბლზე მიაკრო ტუჩები.აქამდე,ახალგაცნობილს მისთვის ასე რომ მოეხვია ხელი საშინელ დისკომფორტს იგრძნობდა,მაგრამ არა,არაფერი უთქვამს,პირიქით გაეღიმა და მადლობაო დაუჩურჩულა.
-აუ,აქამდე სად გვემალებოდი,ჩემ თავს გაფიცებ?-ნიკიტა გადმოხტა მისი სივრციდან და თმები აუჩეჩა.მიხედავად იმისა,რომ ამ მელოდიაში მისი გამოსვლა არ ყოფილა მაინც დაღლილს გავდა.
-უფ,თმები დამიშალე.-წარბები შეკრა გოგონამ.
-არაფერია,მასეც გიხდება.-დაამშვიდა ლუკამ.
-ანანია.-ზურგს უკან მოესმა მანონის ხმა.
-ბოდიში ბიჭებო,უნდა გავიდე.
-კარგი,არაუშავს.-თორნომ ოდნავ მიჰკრა ხელი და წადიო ანიშნა.
ისიც უცებ გაჩნდა მანინისთან.

-თეკლე სადაა?
-თომამ დაურეკა და წასვლა მოუწია.
-მოგეწონა?
-კი,მომეწონა და ისიც უნდა გითხრა,რომ სულ ტყუილად ნერვიულობდი.
-ხო,ალბათ.
-როგორც ჩანს ახალი მეგობრები გაიჩინე,ასე სწრაფად პირველად შეხვედი კონტაქტში.-თითქოს მეგობრით ამაყობდა მანონი ამგვარი საქციელის გამო.
-ხო,მართალი ხარ.კარგი ტიპები არიან,მეგობრულები.
-მიხარია ჩემო ლამაზო.აბა,რამდენი სიმღერა დაგრჩა?
-ორი დამრჩა,შენ თუ გეჩქარება წადი,ახლოსაა სახლი და ჩემითაც გადავალ.
-კარგი ანია.იცოდე თუ რამე მე ან ბიჭებს დაგვირეკე,ხომ გესმის?!
-ნუ ნერვიულობ,თუ რამე ყველას ნომერი მიწერია.
-კარგი,გავიქეცი მაშინ მე,მამუკამ დამირეკა,საყიდლებზე გადიან ეგ და დედა.
-მიდი,ხო.

შიგნით სირბილით შევიდა და ისევ სკამზე მოკალათდა.
იქვე დადებული ფურცელი ხელში აიღო და სიმღერის სახელი ამოიკითხა.
-ჩარკვიანის სულს მოგცემ.
-ხო,ეს მეორეა და ბოლო სიმღერას უკვე ერთ-ერთი კლიენტი გვიკვეთავს ხოლმე.
-გასაგებია.
ბიჭებთან საუბარი აღარ გაუგრძელებია,გულისყურით უსმენდა მუქთმიანი გოგონას მიერ წაკითხულ მისთვის უცნობ ლექს და მიღებული ემოციით ტკბებოდა.

სიმღერის წინ არც კი უნერვიულია.თითქოს,წინანდელმა თბილმა შეხვედრამ ძირფესვიანად მოსპო ნერვიულობის და შიშის მიზეზი.
იჯდა და თვალდახუჭული მღეროდა,ერთი ორჯერ ტანსაც თუ ააყოლებდა მელოდიას რითმულად.
არც ამჯერად ყოფილა ნაკლები ტაში სიმღერის დასრულებისას.
საშინლად გაუხარდა,მაგრამ შერცხვა გამომჟღავნება.

ბოლო სიმღეა ქონდა დარჩენილი,
საშინლად დაქანცული იჯდა სკამზე.
შიმშილისგან კუჭი აგინებდა უკვე,მაგრამ
არავის სურდა მესამე სიმღერა.
-სახლში მინდა.-სულ ციტაც და ტირილს დაიწყებდა.
-დაიცადე,შეუკვეთავს ვინმე.
-ოჰ,ჩქარა ქნას რა მეც ადამიავი ვარ.
-შეეჩვევი მალე ანიკო,შეეჩვევი.-მხარზე ხელი გამამხნევებლად დაჰკრა ლუკამ.
-კაი,გავალ და დავბრუნდები მალე.-ფეხზე წამოხტა და იქვე,კუთხეში,დაბნელებულ კორიდორში შევიდა.
საპირფარეშოში შევიდა და ცივი წყალი შეისხა სახეზე.შემდეგ,თეთრი პერანგი გაისწორა,თმებზეც გადაისვა ხელი,კოსა დაიშალა და იქაურობა ჩქარი ნაბიჯებით დატოვა.
მიბრუნებას აპირებდა,რაღაც მაგარს რომ შეასკდა.
-მე…მაპატიეთ.-თავი ფრთხილად აწია,მაგრამ როცა წარბებშეკრული აბელი დაინახა თვითონაც იგივე გამომეტყველება მიიღო.
-თვალები გაახილე ხოლმე,როცა დადიხარ.
-ბოდიში მოვიხადე უკვე.
-გაიარე და თვალში არ მომხვდე ზედმეტად იცოდე.
-არც ვაპირებ.-გამწარებულმა შეუღრინა და ზურგი აქცია.

-ანანია,გაგახარებ და გეტყვი რომ სიმღერა შეგვიკვეთეს.
-ოჰ,მადლობა ღმერთს.აბა,რა უნდა შევასრულოთ?
- million years ago.
-ოჰ,მარგი სიმღერაა,მაგრამ სევდიანი.
-ვიცი.სულ ამას უკვეთავს ხოლმე.
-ვინ?
-აბელი.-სახელის გაგონებისას ტანში უსიამოვნოდ გასცრა,მაგრამ არ შეიმჩნია.
წამით,გაიფიქრა უარსაც კი ვიტყვიო,მაგრამ არა,მტკიცედ გადაწყვიტა,რომ ახლა მისთვის საყვარელი ეს სიმღერა ზუსტად მას უნდა შეესრულებინა და თვალში გასჩხეროდა.

-სამი,ორი,ერთი…-გაიგო კოსტას ხმა და შემდეგ გიტარის აკორდების მელოდიური ჰანგები.
“i only want to have fun
Learning to fly, learning to run.
I let my heart decide the way
When I was young.

Deep down I must have always known,
That this will be inevitable
To earn my strips I'd have pay!
And bear my soul…"


გასცრა.
იპოვა.
ამდენი ხნის შემდეგ მიაგნო.
მაგრამ,ვერ იჯერებს.
არ შეუძლია.
ასე მალე,ასე მულოდნელად.
და თან ვინ?
ის,ვისაც არც კი იცნობს,მაგრამ თითქოს სძულს.
იმის გამო,რაც არ ჩაუდენია.
სხვა იპოვა და ზუსტად მაშინ გამოჩნდა.
თავი დააკარგვინა.
მისი ქცევები შეცვალა.
და ახლა,ასე ამაყად ზის მის წინ
და უმტკიცებს რომ ისაა.
ის,ვისაც ეძებდა.
ის ვისაც ნატრობდა,მაგრამ თითქოს მიწამ
ჩაყლაპა.

-არ შეიძლება ასე.ღმერთო,მეთამაშები?!-სახე ხელებში ჩარგო და თვალები მაგრად დახუჭა.
ახლა სადმე უნდა წასულიყო და ეფიქრა.
ეფიქრა ყველაფერზე.
მის ახლანდელ სიყვარულზე.
მის წარსულზე.
ამ მელოდიაზე.
ამ ხმაზე.
და საერთოდ გოგოზე,რომელმაც ერთ წამში მოახდინა მისი ძირფესვიანად შეცვლა.
თითქმის,სულ ყველაფერი აურია თავში.

-ერეკლე.-ტელეფონში ანერვიულებულმა ჩასძახა.
-ხო აბელ,რა ხდება?რა ხმა გაქვს შე ჩემა?
-ვიპოვე ბიჭო...
-ვინ იპოვე?მთვრალი შენ ვერ იქნები და რა გჭირს?
-სიღნაღი,შარშანწინ გახსოვს?
-კი მერ…შანსი არაა.-გაოგნებულს ამოხდა.
-დისშვილს გეფიცები.თან რომ გითხრა ვინაა გაგიჟდები.
-ვინაა?
-ყაზბეგში რომ ფოტოაპარატიანი გოგო იყო,ანანია…
-შენ ბიჭო ხომ არ გაუბერე?შენ არ ამბობდი,მაგ გოგომ მაგრად მიქარა ჩემთანო?
-კი…
-მერე,ახლა ამბობ რომ გიყვარს?
-ეგ არ მითქვამს,პროსტა გეუბნები,რომ ვიპოვე.
-სასწრაფოდ ჩემთან მოდი.
-მოვდივარ.-ტელეფონი ჯიბეში ჩაიცურა და მანქანაში დაიკავა ადგილი.
ნახევარ საათში დასაფარი მანძილი თხუთმეტ წუთში გადაფარა...


ხო,თავის მართლებას აზრი არ აქვს,
მაგრამ მაინც გეტყვით,რომ საპატიო მიზეზები მაქვს.
დაგვიანებული ოთხი დღე და პატარა თავი...
იმედია მაპატიებთ.
და რაც მთავარია,იმედია მოგეწონებათ.
მიყვარხართ >_<