გამქრალი მოგონებები =1=
21-ის ვიყავი ჩემი ბოლო მოგონებას თუ დავუჯერებთ ჩემი დაქალის, ნინას სახლიდან მოვდიოდი, შემდეგ კი სავანდმყოფოში გამეღვიძა იმ მოგონებით, ხოლო პოლიციელის ერთ-ერთი თანამშრომელი მიმტკიცებდა რომ ორი წელი უკვალოდ გავქრი, რადგანაც ვერ მიპოვეს ჩემი საქმე დახურულა და ჩემს მშობლებს ცარიელი კუბო დაესაფლავებინათ, ნახევარი წელი გავიდა რაც სავანდმყოფოდან გამომწერეს, მუცლის არეში ცეცხლსასროლი იარაღით მიყენებული ჭრილობით მაგრამ არ ვიცოდი რა მოხდა რატომ მესროლეს ან რატომ მქონდა ხელები და ფეხები ჩალურჯებული, სხვები ამბობდნენ რომ დაბმის კვალი იყო არ ვიცი შეიძლება რაც შეეხება ჩემს მეხსიერებას კი ზოგმა თავის დარტყმის ბრალიაო რის გამოც ამნეზია გაქვსო მაგრამ არანაირი ჭრილობა აღმენიშნებოდა, მე მაინც ჩემი მეორე საუკეთესო მეგობრის თეორიას ვემხრობი რომელიც ახლა უკვე ფსიქოლოგია, ემილიმ მითხრა რომ შეიძლება ჩემმა ტვინმა ეს სპეციალურად გააკეთა ერთ ბნელ კუნჭულში გამოკეტა ისინი რადგან ეს ყველაზე საშინელი მოგონებები შეიძლება ყოფილიყო, მეც აღარ მიცდია გახსენება ცხოვრება განვაგრძე თუმცა ასე რატომ მგონია? რადგან შევიცვალე უბრალოდ ძალიან შევიცვალე! ყველანაირი შიში უბრალოდ უკვალოდ გამიქრა არადა სკოლიდან მოყოლებული ჩემი ზედმეტსახელი მშიშარა იყი. -ებიი სახლში ნინას წივილი ისმის, რაც მეგობრებთან კერძოდ ნინას სახლში გადმოვედი საცხოვრებლად მას შემდეგ ყოველი დილა ასე იწყება, მეც უკვე შეჩვეული ვდგები საწოლიდან და სააბაზანოოში შევდივარ ემილი რვა საათზე უკვე სამსახურისკენ მიიჩქარის ხოლმე ამიტომ, იშვიათად თუ ვნახავ მას დილით ნინა კი ჩემთან ერთად სწავლობს ჯერ კიდევ უნივერსიტეტში თუმცა განსხვავებაა ისა რომ ის ბოლო კურსზეა მე კი ჯერ მეოთხეზე ნახევარი წელი სულ გამოცდებს შევალიე, გამოსვლის შემდეგ თმას ზედაპირულად ვივარცხნი შავ ჯინსს და მოტკეცილ წითელ მაიკას ვიცმევ, არ ვიცი მაგრამ ამ ორ წელში გავმხდარიყავი და შესანიშნავი პრესებიც დამეყენებინა ნუთუ მავარჯიშებდნენ? თავიდან სასწრაფოდ ვიშორებ ფიქრებს და სამზარეულოში გავდივარ სადაც ნინა მხვდება უკვე გაშლილი მაგიდით, უხმოდ ვჯდები სკამზე და გუშინდელ შემორჩენილ პიცავ ვტაცებ ხელს, ჩემს მოქმედებას კი ნინას ჩაცინება მოჰყვება რაც მაეჭვებს თუმცა უკვე გვიანია პიცა ჩავკბიჩე და ისსე ამეწვა ენა მგონი ყურებიდან ბოლი გამომივიდა და ეგ თუ არა სახე ჭარხლისფერი მაინც გამიხდა, გიჟივით მივვარდი რაკოინას წყალი სასწრაფოდ მოვუშვი და ენაც მაშინვე შევუშვირე, წამით შვება ვიგრძენი თუმცა როგორცკი წყალი დავკეტე წვა მაშინვე ამიბრუნდა ამიტომ თავდაპპირველ პოზიციას დავუბრუნდი, რადგან უკან ვერ მივტრიალდებოდი ვერც რამეს ვეტყოდი შუა თითი უკან გვიშვირე დიდი იმედით რომ დაინახავდა და მალევე სწვდება ჩემს ყურთასმენას მისი შეკავებული კაკანის ხმა, დამპალი! ხოლო როდესაც ენა უნდა ამოვიდგა და ძლივს ძლიობით რამოდენიმე მუქარით აღსავსე სიტყვა ვთქვა, თავბრუ მეხვევა გამოსახულებები ერთმანეთში უჩვეულოდ იზელება და მოწყვეტით იატაკზე ვეცემი. -გაიქეცი ჩელზი დროზე გაიქეცი სიბნელეში ჩამესმის ვიღაც ბიჭის ხმა -მე აბიგაილი მქვია დაღლილი, ძალა გამოწურული ძლივს ვაბავ რამოდენიმე სიტყვას -რა მნიშვნელობა აქვს? ვგრძლობ შვებას ფეხებზე და ხელებზე როგორ მელამუნება ჩალურჯებულ ადგილებზე ცივი ჰაერი და სიამოვნებისგან ოხვრა მხდება -დეროზე ადექი ვიღაცის ხელს ვგრძლობ წელზე და მალევე შიშველ ფეხებზე აუტანელ სიცივეს ავღიქვამ რომელიც სასწაული სისწრაფით მივლის მთელ ტანში და კანი მაშინვე მეხორკლება, ვიღაც სადღაც მიმათრევს თუმცა გამოსახულება ჯერ კიდევ გათხაპნილია და ვერაფერს ვერ ვხედავ ვერც ვაზროვნებ კარგად რა ხდება? -აბიგაილ გამოფხიზლდი გთხოვ მეტი გაქცევის შანსი აღარ გექნება გესმის? ვგრძნობ როგორ ერევა მის ხმას სასოწარკვეთილება მაგრამ ვინ არის? -ვინ ხარ? სრულებით ლოგიკურ კითხვას ვსვავ და მას შედარებით დაწყობილი ნაბიჯებით ვეკიდები მის სახეს ვაცქერდები მაგრამ ჯერ კიდევ გადღაბნილ ფერებში ვხედავ კრემისფერ შავსა და ლურჯს -ბენი მე ბენი მქვია დანარჩენის ცოდრა არაა საჭირო მთავარია გახვიდე გესმის? თავს ჯერ კიდევ გაუცნობიერებლად ვუკრავ და მას მივყვები რომელიც მალევე მაკრავს რომელიღაც ცივ კედელზე და ტუჩებზე მეტაკება, ახლა რაღა ჯანდაბა ხდება? ვერ ვაზროვნებ ჯერ კიდევ გაბრუებული გაუცნობიერებლად ვყვები თითქოს ნარკოტიკის ზეგავლენის ქვეშ ვიყოვო, როდესაც ჰაერი გველევა ნელა წყდება ჩემს ბაგეებს და მეც მომლოდინედ ვახელ თვალებს რომ დავინახავ, თუმცა გამოსახულება ისევ ადღაბნილია მაგრამ მაინც შესამჩნევლად ეკვეთება ლურჯი ორი ბურთი მგონი თვალები უნდა იყოს ცოტა ხანი სუნთქვა გახშირებული შემომცქერის შემდეგ კი არე მარეს ავლებს თვალს და თითქოს დაღონებული ამბობს რომ წავიდნენ, ვინ წავიდნენ? ახლა უკვე მთლიანი გამოსახულება იწყებს დღაბვნას და გაშავებას როდესაც მთელ სივრცეს შავი ფერები ერევა, მას მალევე ცვლის თეთრი რომელზედაც ნელ-ნელა იკვეთება ფიგურები თეთრში მალევე ორ შავ ბურთს ვამჩნევ შემდეგ უფრო დიდდებიან სხვადასხვა ფერები ერევიან და მათ ადგილზე ნინას და ელისონის თავები ჩნდება, შოკში მყოფს მათი ლაქ ლაქი საერთოდ არ გამიგია ისე წამოვხტი ლოგინიდან და ცივ კედელს ზურგით ავეკარი, აშკარად ოფლში ვცურავდი რადგან სავადმყოფოს ხალათი ამაზრზენად შემომტლასვნოდა რაც უხერხულობას მიქმნიდა, მალევე ვარჩევ მეგობრების ხმას რომლებიც წინ შეშინებული თვალებით მიცქერდნენ -ები კარგად ხარ? მხარზე ნინას ხელს ვგრძნობ რომელსაც უხერხულად ვიცილებ -საბაზანო სად არის? ორივე გაკვირვებული მაჩერდება შემდეგ ერთმანეთს უყურებენ და დაბნეული ელისორი თითით თეთრი კარებისკენ მანიშნებს რომლისკენაც მაშინვე ვიღებ გეზს და შესვლის თანავე საგულდაგულოდ ვკეტავ, გმაყოფილი ვიშორებ ხალათს და ცხელ წყალს ვუშვებ რომელიც მაშინვე იწყებს ჩემი სხეულის თბილი წვეთებით დასველებას, ეს რა იყო? ნუთუ მახსენდება? მაგრამ რატომ? ვინ არის ბენი? რა მოხდა იქ? რა ჯანდაბად მახსენდება მაინც და მაინც ახლა? რატომ?!! გამწარებული მუშტს კედელს ვუქანებ, ვერაფერს ვერ ვგრძნობ სასოწარკვეთილების გარდა რომელიც სასწაული სისწრაფით იპყრობს ჩემს სხეულს წამით ტირილი მინდება, მეც არ ვიცი რატომ თუმცა თვალს მაინც სწყდება ერთი ციდა მარილიანი წვეთი და წყლის წვეთებს ერევა, და მაინც რა მოხდა იმ ორი წლის განმავლობაში? |
 |
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
