გაშეშებული იყო.
მისი გულის ნახევარს უხაროდა,
ნახევარი კი მომავალზე ფიქრობდა.
წუხდა,მაგრამ თან დედობის ინსტიქტმა წამიერად იფეთქა მასშინ და მხოლოდ ერთზე ფიქრობდა-მე დედა გავხდები.
გული ორმაგი სისწრაფით უცემდა,ოღონდ იმ განსხვავებით რომ მასში ომი მიმდინარეობდა.
იცოდა,გადაწყვეტილი ქონდა,რომ ბავშვს დაიტოვებდა,მაგრამ იმაზე ფიქრი აწუხებდა დედა როგორ მიიღებდა ამ ყველაფერს.
სხვაზე არ ფიქრობდა,მხოლოდ დედა და მისი ჯანმრთელობა ადარდებდა.
იცოდა,რომ მანონი გვერდში დაუდგებოდა და დაეხმარებოდა.

-მანონი,როგორ ვუთხრა?-ანერვიულებული წამოჯდა და ფალიშს მიაყრდნო თავი.
-ანია,დედაშენის ჩამოსვლამდე ერთი კვირაა წინ,იქამდე დაისვენე და თავს მიხედე.ხომ გახოვს ექიმმა რა გითხრა,საშიში პერიოდია,ნაყოფი სუსტია და თუ არ მიხედე თავს საფრთხეს შეუქმნი მის ჯანმრთელობას.
-ვიცი,მახოვს,მაგრამ არ გამომდის ხომ გესმის?
-კი მესმის…-ფეხზე წამოდგა და კარებს მიუახლოვა.-ახლა საჭმელს და ლეპტოპს მოვიტან,ერთად შევჭამთ და რამე ფილმს ვუყურებთ,კარგი?
-კარგი.-თავი დაუქნია გაღიმებული სახით.
ოთახიდან გასული მანონი,მალე დატვირთული მობრუნდა უკან.
ფილმიც ჩართეს და ყურება ერთად დაიწყეს,ხალისიანად,თუმცა ანანია მალე მოწყდა სამყაროს და იმაზე დაიწყო ფიქრი,თუ ვის შვილს ატარებდა მუცლით.
ცდილობდა რაღაც ფრაგმენტი მაინც აღედგინა…
ბავშვობიდან ქონდა ნიჭი,თუ რაიმეს გახსენებას მოინდომებდა ნელ-ნელა იხსენენდა ფრაგმენტებს,შემდეგ კი მთლიანად,დეტალებში ხედავდა ყველა მომენტს და სურვილსაც იკმაყოფილებდა.
ახლაც შეეძლო ამის გაკეთება,მაგრამ უფრო ძნელი აღმოჩნდა.
თუმცა,თავი მაინც არ დაუნებებია ფიქრისთვის.
ძალიან შეიპყრო სურვილმა…
გაიხსენა,თვალი დახუჭა და დაინახა კლუბის ბარი,იქვე მჯდარი მანონი და მათ წინ მოფუსფუსე ბარმენი.
სასმელით სავსე ჭიქა…
დაცარიელდა,
ისევ აივსო,
ისევ დაცარიელდა და აი,ისევ აივსო…
დაჟინებული მზერა,
საცეკვაო მოედანი,
მსუბუქას თეძოს ქნევა,
წელზე დაძარღვული ხელები,
მიბრუნდა და…

-ანანია,გამოფხიზლდი,რა გჭირს?-მანონიმ რამდენიმეჯერ,მსუბუქად გაარტყა სახეში და აზრზე დააბრუნდა.
წარბები შეკრა და მეგობარს გაბრაზებულმა გახედა.
-ოხ მანონი,ხუთი წუთით დაგეცადა.-გაბრაზებულმა ჩაიფრუტუნა და ხელები გადაიჯვარედინა.
-რაზე ოცნებობდი გენაცვალე?
-რაზე კი არა,სულ ცოტაც და ბავშვის მამას გავიხსენებდი ვინ იყო.-შეწუხებულმა ამოილაპარაკა და საწოლზე გადაწვა.
-მეხუმრები ხო?აბა სახე არ მინახავსო თუ…
-სახე როგირ არ მინახავს,არ მახსოვდა უბრალოდ,ახლა კიდევ ყველაფერი გავიხსენე და ზუსტად იმ მომემტზე ვიყავი პირველად რომ ვნახე,მაგრამ ვინ გაცადა?
-ნახე თუ ვერა?
-ვერა,ვეღარ მოვასწარი.
-ისე,ეგ შენი ნიჭი რაღაც ზებუნებრივი ძალის მაგვარია…ანუ,წარსულს ხედავ რა.-გაუცინა და თმაზე ხელი გადაუსვა.-არაფრია,მერე დაჯექი და ძილის წინ გაიხსენე,შეიძლება დაგესიზმროს კიდეც.
-რომელი საათია მანო?
-ექვსის ნახევარია,-დაამთქნარა და დამთქნარებას ამოაყოლა სიტყვები.
-აუ,ისე რას წარმოვიდგენდი,რომ პირველი შვილი შენ გეყოლებოდა…-თვალებგაბრწყინებულმა ამოიჩურჩულა და გაიცინა.-თეკლეს და თომას აჯობე.
-ისე,ბავშვებს არ უნდა ვუთხრა?-ქვემოდან ახედა დაქალს.-მართალია იმის ახსნა არ მინდა,როგორ და რანაირად,მაგრამ მაინც მომიწევს ადრე თუ გვიან.
-ვიცი რომ მოგიწევს,ხოდა დედაშენთან როცა მოვრჩებით ახსნას მერე ვეტყვით იმათაც.
-ხო,მასე ჯობია.-ცოტახანი ჩუმად იჯდნენ.
ორივეს მიეცა ფიქრის საშუალება.
ახლა,მათ სიტუაციას მარტივი ნამდვილად არ ქვია…
ძნელია გადაწყვეტილების მიღება.
იმის წარმოდგენაც ძნელია,რომ შეიძლება ოჯახმა ხელი გკრას.
ძნელია იმის წარმოდგენა,თუ როგორ გემსხვრევა მომავლისთვის დასახული გეგმები.
სამსახური,
ოჯახი…
მაგრამ,სულ მალე ეყოლება ოჯახი,მისი პატარას და მეგობრების სახით.
მართალია სხვანაირზე ოცნებობდა,სხვანაირად წარმოედგინა,მაგრამ თავის პატარას ვერ წაართმევდა სიცოცხლის უფლებას.
ვერ გაუჩერებდა გულს.
ვერ მოუსპობდა სამყაროს ნახვის შანს,იმის მიუხედაბად რომ სიბინძურითაა სავსე ირგვლივ ყველა და ყველაფერი.
ვერ წაართმევდა ვერც მას და ვერც საკუთარ თავს ერთმანეთთან მოფერების საშუალებას.
ბედნიერებას ვერ მოსპობდა და ვერ მოკლავდა.

სიჩუმე მანონის ტელეფონის გაბმულმა ზარმა გააქრო.
უცებ დაავლო ამღერებულ მობილურს ხელი და ნაცნობ ნომერს გაღიმებულმა უპასუხა.
-გისმენ ლუკა.-მეგობრის სახელის გაგონებაზე ანანიასაც გაებადრა სახე.
-არ მცალია,ანიასთან ვარ,თუ გინდა მისამართს მოგწერ და მოდი გაუხარდება შენი ნახვა...კარგი,გამოგიგზავნი ახლა._ყურმილი დაკიდა,შემდეგ კი უცებ გააგზავნა ანანიას მისამართი ლუკას ნომერზე.
-ცოტას გაგვართობს.-დაქალს თვალი ჩაუკრა და მობილური გვერდით გადადო.
-ვატყობ,თქვენს შორის რაღაც ხდება.
-არაფერი ანია,მეგობრული თვალით მიყურებს,ვიცი.
-ისემც შენ რა გითხარი.
-ბებიაჩემივით გამოგივიდა.-სიცილი აუტყდა მანონის.
-ბებიაშენი იქნება ახლა,მოასვენე ქალი საფლავში და აღიარე,რომ ხდება თქვენს შორის რაღაც.
-მოვა ახლა და შენ თვითონ ნახე!
-კარგი,მე ვნახავ.
მართლაც,თხუთმეტ წუთში გაისმა კარზე კაკუნი და სახლში მუდამ გაცინებულმა ლუკამ შემოაბიჯა.
მანონი შეეგება,ანანიას ადგომის უფლება არ ქონდა,არ ქონდა რა,მანონომ დააწვინა,ნაყოფის სისუტია და დაისვენეო.
-ანია როგორ ხარ გენაცვალე?-მივიდა და ლოყაზე აკოცა გოგონას.
-კარგად ლუკა,მოდი ჩამოჯექი,მე აქედან ვერ ავდგები,ბოდიში რა.
-რა ბოდიში გოგო…დაიცა,ხომ კარგად ხარ?
-კი,კარგად ვარ,შესანიშნავად.-გაუცინა და თმაზე გადაისვა ხელი.
-მაგას რა ჯობია.ისე,არ მოგენატრეთ ეს ორი დღეა ბიჭები?
-როგორ არა…ხვალ მოვალ და არ მოგშორდებით.
-ლუკა…-საუბარში მანონი ჩაერია.
-გისემ მან.-სახელის გაგონებაზე ანიას სახეზე ღიმილი მოედო და გაიფიქრა,ესეც პირველი ფაქტიო.
-იცოდე,ეს აღარ დამიტვირთოთ,არ ანერვიულოთ და თუ რამე სისულელეს მოგთხოვთ დამორეკე!
-ისე ამბობ თითქოს…დაიცა,-სიტყვა გაუწყდა და ორივეს მოავლო თვალი.
-რა?-გაკვირვებული სახით გახედა ანიამ.
-ორსულად ხარ გოგო?-ჭორიკანა ქალივით იკითხა ლუკამ.
-აუ,რა ბებიაჩემივით ლაპარაკობთ ხალხო?!-მანონიმ ხელი აიქნია.
-ყოჩაღ,ჭკვიანი ბიჭი ხარ ლუკიტო შენ.-თვალი ჩაუკრა ანიამ.
-ანუ?
-ანუ ხო ლუკა,ორსულადაა.-გაუცინა მანონიმ და ტელეფონს დაავლო ხელი.დედამისი ურეკავდა,ბოდიში მოიხადა და ოთახი დატოვა.
ლუკამ რა თქმა უნდა ბავშვის მამაზე აჯახა კითხვა,ანიას კი დამალვა აზრადაც არ მოსვლია.მართალია,სულ ცოტახანია რაც მას იცნობს,მაგრამ ძალიან კარდი დამოკიდებულენა აქვს მის მიმართ.რაღაც უჩვეულო,ძმასავით.
ყველაფერი მოუყვა,მაგრამ მალე შეცვალა თემა და კითხა მანონის მიმართ რამეს თუ გრძნობო.
ერთადერთი თემა აღმოჩნდა ეს,რომლის დროსაც ლუკამ სერიოზულობა შეინარჩუნა და ანიაც მიხვდა,რომ სულ ცოტაც და დაქალის გაცისკროვნებულ თვალებს ნახავდა.

ლუკა დაღამებამდე დარჩა.
გოგონები ცრემლებამდე აცინა.
მანონი დედამის შეუთანხმდა ანანიასთან დარჩენის თაობაზე.
ანიამ ცოტახნით გაანება ფიქრებს თავი,მეგობრების დახმარებით.
ლუკას წასვლის შემდეგ კი მალევე დაეძინა.
სიცილისგან დაქანცულს სულ აღარ უფიქრია ისევ გადაშვებულიყო მოგონებების სამყაროში.
თალები დახუჭა და დაეძინა.


დიდი,გრძელი სარკის წინ იდგა.
გრძელი,თეთრი მაისური ეცვა,
თმა დაუდევრად ქონდა აწეული,მუცელი კი აშკარად ემჩნეოდა.
თავისუფალ მაისურშიც გამობერვოდა.
გაეღიმა,მუცელზე ხელი გადაისვა და შებრუნდა.
ოთახს თვალი მოავლო…
ის იყო,
ის ოთახი სადაც დაბადების დღის მეორე
დღეს გაეღვიძა.
არაფერი შეცვილიყო.
საწოლზე ლამაზად იყო გადაფარებული ცისფერი პლედი.
კარების ხმა გაიგო.
ახლა იქეთკენ მიბრუნდა.
თავჩაღუნული შემოვიდა მაღალი და მხარ-ბეჭიანი სხეული ოთახში.
შემდეგ,ანიას მიუახლოვდა და მუხლებზე დადგა.
თავი ისევ ჩაღუნული ქონდა.
მუცელზე მიადო ანიას ხელი და დაიჩურჩულა.
-მამას ბედნიერება ხარო.-ნელა წამოიწია და გოგონას გაუსწორა მზერა.
ზემოდაგ უყურებდა ფარფატა სხეულს.
გაშეშებული იდგა.
ბიჭი კი ოდნავ დაიხარა და შუბლზე მიაკრო გავარვარებული,სავსე ტუჩები.

თმააწეწილს გამოეღვიძა.
საათი დილის ათს აჩვენებდა.
ოთახში მარტო იყო.
თავი მოიფხანა და დაიჩურჩულა.
-მდიდარი ფანტაზია გამაჩნია.-ირონიულად ჩაიცინა და განაგრძო.-რა შუაშია აბელი…ღმერთო ანია,ოცნება მოგკლავს.
ერთხელ მოგეწონა ვიღაც და იმასაც შეყვარებული ყავს.ის ვიღაც ვერ გიტანს,შენ მალე დედა ხდები და სიზმარში ხედავ,რომ სწორედ ის ვიღაცაა შენი შვილის მამა.კარგი რა,ასეთი ფანტაზიის უნარით მოძრაობა არ შეიძლება.-თავს დასცინოდა.
შემდეგ ფეხზე წამოდგა და სამზარეულოში გავიდა.
მანონი იქვე იჯდა,ტელეფონით ხში და ვიღაცას ემესიჯებოდა.
წყალი ჭიქაში ჩაისხა და სულმოუთქმენლად მოსვა.
მანონის წინ დაუჯდა და რამდენიმეჯერ დაამთქნარა.
-ანია,ვერ გამოიძინე?
-ვერა,კოშმარი დამესიზმრა.-ურცხვად მოიტყუა და ფეხზე წამოდგა.-წავალ,დავიძინებ,იქნებ ახლა მაინც მოვისვენო.
-კარგი მიდი.-ხელი არ შეუშლია მეგობრისთვის.

საწოლზე წამოწოლილს ძილი არ გაჰკარებია.
თავში ათასი აზრი უტრიალებდა,ბოლოს კი მათგან დაღლილმა გალაკტიონი ლექსებს დაავლო ხელი.
-„ჯერ არასდროს არ შობილა მთვარე ასე წყნარი…“-ნაზი ხმით დაიწყო ლექსის კითხვა და თვალცრემლიანი უცქერდა გახუნებული რვეულის გახუნებულ ფურცელს.
რვეულს,რომელშიც ანიას ხელით ბევრი ბოროტება და სიკეთე დაწერილა.
რევულს,რომელშიც ყველა გრძნობა იყო ჩაქსოვილი,ჯერ განუცდელი სიყვარულის გარდა.
-„თუ სიზმარმა ვით შეისხა ციდან ცამდე ფრთები და გაშალა ოცნებათა ლურჯი იალქნები…“-ლექსის დასრულების შემდეგ,კიდევ ერთხელ გაიმეორა საყვარელი ნაწილი და მუცელზე ოდნავ მოისვა ხელი.-ახლა,ჩემი ლურჯ იალქნიანი ოცნება მამშენის გაცნობაა.იცი როგორ მინდა ვიცნობდე და ვუთხრა,რომ მალე მამა გახდება.სულ არ მაინტერესებს რას მეტყვის,მე შენ სამყაროს დაგანახებ დე.თუნდაც ერთი წამით.
თუმცა,უფრი ის მინდა ახლა ჩვენ გვერდით იჯდეს და ისე თბილად გელაპარაკებოდეს,როგორც ჩემ სიზმარში ის უცხო…

ოთხი საათი შესრულდა როცა ანია მისაღებიდა საძინებელში გავიდა მოსაწერიგებლად,რათა სამსახურში წასულიყო.
უცებ,კარებზე ხმა გაისმა.
-მანო,ელოდებოდი ვინმეს?-ოთახიდან გაჰყვირა დაქალს.
-არა,გავაღებ და ვნახოთ ვინაა.-მისაღებიდან უპასუხა დაქალს და კარებისკენ გაეშირა.
ხმაურით გააღო რკინის დიდი,შავი კარები და იქვე,ზღურბლზე მდგარ ქალს გაუღიმა.
-ქეთი დეიდა.-ხმა აკანკალებული მიესალმა.
-მანონი,როგორ ხარ გენაცვალე?
-არამიშავს ქეთი დეიდა.მეგონა ბათუმში იყავით,ეკასთან.
-კი,ვიყავი,მაგრამ რაღაც საქმის გამო წამოვედი.-სახლში შევიდა,ბარგი იქვე კარებთან დადო და მისაღებში შევიდა.
ღრმად ამოისუნთქა მგზავრობისგან დაღლილმა.
-ანანია სადაა მანონი?
-აქ ვარ.-მის წინ გაჩნდა აკანკალებული შვილი.
-დედა,არ უნდა ჩამეხუტო?-ფეხზე წამოდგა და შვილს გადაეხვია.
-ღმერთო,ასე რამოდენიმე დღეში როგორ მოიმატე გოგო?-სიცილით გადაუსვა შვილს თმაზე ხელი.
-დედა გეჩვენება რაღაც,ჩვეულებრივად ვარ.
-ოჰ,კარგი რა ანია,ძალიან კარგად მახსოვს როგორიც დაგტოვე.
-რატომ დაბრუნდი?რა გთხოვე მე შენ?-თემის გადატანა სცადა და მის წინ მოთავსდა.
-საავდამყოფოდან დამირეკა დაქალმა და მაგიტომ დავბრუნდი…მაინტერესებს,რაც მითხრა მართლა მასე თუა საქმე.
-რა…რა ხდება?-აკანკებულმა გააპარა თვალი მანონისკენ.
-რა ხდება და,გუშინ მირეკავს ჩვენი წითელთავა და მეუბნება-ქეთო გილოცავ,ალბათ ძალიან გიხარიაო.
ჯერ გამიკვირდა,მადლობა მეთქი ვუთხარი,მაგრამ მერე ვკითხე რას მილოცავ ასე აჟიტირებული-მეთქი და არ იცი რა მიპასუხა?შენ გოგოს ჯერ არ უთქვამს ბებია რომ ხდებიო?!-მის წინ ახლა ანია კი არა,მისი მოჩვენება იჯდა.
-დედა მე…
-არ გიმდა ანია.ვიცი,რომ რაღაც მოხდებოდა,რადგან მე შენ ისე არ გამიზდიხარ ყველა მეორეს რომ უშალო ფეხები.უბრალოდ,სამსახურში წასვლამდე მომიყევი რა მოხდა.მონსტრი არ ვარ ჩემი შვილიშვილის მოკვლა რომ გთხოვო.-სახეზე ღიმილი აიკრა,შვილს მიუახლოვდა და გულში ჩაიკრა.

ანიასთვის ქეთი არ იყო მხოლოდ დედა.
ის მისი მეგობარი,მესაიდუმლე და მამაც იყო,რომელმაც ანანია ჯერ კიდევ მაშინ მიატოვა,როცა პატარა იყო.
ყველაფერს უყვებოდა ქეთის.
მისგან რჩევებსაც იღებდა და ზოგჯერ თვითონაც ეტყოდა ერთ-ორ სიტყვას დედას.
უბრალოდ,მაშინ ვერ გაბედა.
შერცხვა იმ ინციდენტის დედისთვის მოყოლა.
მაგრამ,ახლა ვერ აცდა.
დაჯდა და უთხრა ის რაც მას ახსოვდა.
ქეთი?
როგორ არა,გაბრაზდა.
მაგრამ არ შეიმჩნია...

გაბრაზდა იმაზე,რომ აქამდე არაფერი
უთქვამს ანიას მისთვის.
თუმცა,ამჯერად მის გულში ბრაზზე მეტი სიხარული იყო.
შვილს ხელი მაგრად მოხვიდა და უთხრა,რომ მიუხედავად ყველაფრისა ის მუდამ მის გვერდით იქნება.

ქეთისთან საუბრის შემდეგ,თითქოს ყველაფერი კალაპოტში ჩადგა.
მართალია,სულ ცოტათი ისევ ნერვიულობდა და თან გული ცუდს უგრძნობდა,მაგრამ არ შეიმჩნია.
სამსახურში უხმოდ მივიდა.
მონატრებულ ბიჭებს გადაეხვია და მუშაობის დაწყებამდე დანარჩენ სამსაც უთხრა ის,რაც ლუკამ გუშინ გაიგო…
რამდენად გასაკვირიც არ უნდა იყოს,ბიჭებს უზომოდ გაუხარდათ.
ასეთმა დამოკიდებულებამ კიდევ უფრო გაახარა რამიშვილი.
მთელი დღის მაინძილზე სახიდან ღიმილი არ მოშორებია.

ბოლო სიმღერა იყო დარჩენილი,მაგრამ ამჯერად შეკვეთას ელოდნენ.
კლიენტი უნდა გამოჩენილიყო.
ბიჭებმა ანიაზე მზრუნველობა დაიწყეს და სანამ ვინმე გამოჩნდებოდა რბილ სავარძელში დააბრძანეს,კრუასანები და ნატურალური წვენი შეუკვეთეს და ერთად დაიწყეს ხალისი.
ანია ცოტა ხანი უსმენდა მათ,შემდეგ კი უნებლიე წარსულში გადაეშვა.

ისევ კლუბი.
კლუბის ბარი,იქვე მჯდარი მანონი და მათ წინ მოფუსფუსე ბარმენი.
სასმელით სავსე ჭიქა…
დაცარიელდა,
ისევ აივსო,
ისევ დაცარიელდა და აი,ისევ აივსო…
დაჟინებული მზერა,
საცეკვაო მოედანი,
მსუბუქად თეძოს ქნევა,
წელზე დაძარღვული ხელები,
მიბრუნდა და…
აბელი.
მის წინ გაღიმებული აბელი იდგა.
ხელები წელზე,
მოშიშვლებულ ზურგზე,
სახეზე,
ტუჩებზე,
ყელზე და
ტუჩები…
შემდეგ წამით ყველაფერი გაშავდა.
ახლა,დიდ ოთახში იდგა.
გრძელი სარკის წინ,სადაც მის და აბელის სილუეტს უყურებდა.
ბიჭს ხელები მოეხვია,თავი მის ყელში ჩაერგო და ხარბად ისუნთქავდა ანიას ფორთოხლის სურნელს.
შემდეგ,კიდევ ერთხელ იგრძნო ტუჩები და რეალობაში დაბრუნდა.

-ანია.-ხელი აუქნია სახის წინ კოსტამ.
-გისმენ.-ფერდაკარგილმა დაიჩურჩულა.
-კარგად ხარ?
-კი,რა ხდება?
-სიმღერა შეუკვეთეს.
-უი,წავედით მაშინ.
-მიდი რა,სახეზე წყალი შეისხი.წამოგყვები თუ გინდა.-თორნომ შეუცურა წელზე ხელი.
-არა თორნო,იყოს.ბიჭს გაუღომა და მისი ხელი მხარზე გადაადო.
-კარგი მაშინ.
-რა სიმღერას ვმღერივართ?
- Artificial love.
- კარგიაა.-გაიღიმა და ახლა მიკროფონის წინ ჩამოჯდა.ბიჭებს თავი დაუქნია და მელოდიაც დაიწყო.
ჩაისუნთქა,გულში დაითვალა და დაიწყო…
- "love has gone, words you said
Broken rules of the natural love.
God gave to us.
You've gone,
Your love is still gravitating…
Still gravitating me.
Lies in words,lies eyes
Lies in your rudder soul.
You always to me…"

სახლში ემოციებით დახუნძლული მივიდა.
თავში მხოლოდ ერთი რამ,რამ კი არა ვინ უტრიალებდა, სახელად-აბელი.
ვერ იჯერენდა.
მაგრამ ის იცოდა და სჯერა,რომ მეხსიერება არ იტყუება.
ყოველთვის სიმართლეს და რეალობას ხედავდა,არასდროს მოტყუებულა.
სახლში მისულმა გამოიცვალა,დედა და მანონი მის წინ დაისვა და დაბალი ხმით დაიჩურჩულა.
-მე…მე ვიცი ვინ არის ბავშვის მამა.-სახეზე სევდიანი და ოდნავ ცინიკური ღიმილი მოედო.
-ვინ არის?-ორივემ ერთხმად წამოიყვირა.

-არ დამიჯერებთ,მაგრამ მაინც უმდა გითხრათ.
სანამ მესამე სიმღერა დაიწყებოდა ბიჭებმა აიჩემეს,გინდა თუ არა უნდა ჭამო რამეო.
იქვე დავჯექით,რაღაცაზე საუბრობდნენ მე კიდევ უნებლიე ის დღე გამახსენდა.
ხომ იცი არა,გახსენების ნიჭი მაქვს,-გაცინებულმა გადაიტანა დედაზე მზერა-ხოდა,ყველაფერი გამახსენდა და მისი სახეც დავინახე.
თვალები,
ტუჩები,
ცხვირი,
წარბები,
თითოეული ნაკვთი დავინახე და…
-ანია თქვი აწი ვინ არის.
-აბელი,აბელ მენაბდე.-თავი ჩაღუნა და თმაში შეიცურა ხელი.
-არ არსებობს…ის ტიპი,მორაგბე,ყაზბეგში რომ ვნახეთ?კაპიტანი?-მანონიმ ამოიჩურჩულა და დაქალისგან მხოლოდ უხომ თანხმობა მიიღო.
-ანია,შეყვარებული ხარ-წამით გაუღიმა- მაგრამ ეს ნახე.-დედამისის თვალებში სევდა იკითხებოდა.
აკანკალებულმა გაუწოდა შვილს მობილური.
ანიამაც ფრთხილად წაწია მისკენ ხელი და აკანკალებულმა გამოართვა.
ახლა გაუორმაგდა ის ცუდის მოახლოების გრძნობა.
განათებულ ეკრანს დახედა და გაშრა.

„დღეს,აბელ მენაბდემ,ბორჯღალოსნების კაპიტანმა,მის შეყვარებულს სახალხოდ სთხოვა ხელი...“

მეტი ვერაფერი დაინახა.
თვალებიდან ცრემლები წასკდა,მაგრამ თავს შეუღრინა.
აბა მეტს რას ელოდი,მას ხომ შეყვარებული ჰყავდაო.
თავში კი დღევანდელმა ფრაზამ გაუელვა-„ახლა,ჩემი ლურჯ იალქნიანი ოცნება მამშენის გაცნობაა.იცი როგორ მინდა ვიცნობდე და ვუთხრა,რომ მალე მამა გახდება.სულ არ მაინტერესებს რას მეტყვის,მე შენ სამყაროს დაგანახებ დე.თუნდაც ერთი წამით.
თუმცა,უფრი ის მინდა ახლა ჩვენ გვერდით იჯდეს და ისე თბილად გელაპარაკებოდეს,როგორც ჩემ სიზმარში ის უცხო…“

-„თუ სიზმარმა ვით შეისხა ციდან ცამდე ფრთები და გაშალა ოცნებათა ლურჯი იალქნები…“-გულნატკენმა დაიჩურჩულა,ოთახში გავიდა,იუთუბში Artificial love-ი ჩართო და მის ფონზე ჩაეძინა.
ისევ აბელი დაესიზმრა.
შარვალ-კოსტუმში გამოწყობილი როგორ აცხადებდა თანხმობას მის ცოლად შერთვაზე.



Your love is still gravitating…
Still gravitating me.
ანანას კი არ უყვარხართ,
გიჟდება თქვენზე!!
იმედია არ მომკლავთ))