- ღმერთო არ მჯერაა - იცინის - დაიფიცე აბა?
- ლოლას გეფიცები - სიცილში მეც ვყვები - დედაჩემს ლოლა ჰქვია.
- როგორც კი ჩავალთ გავიცნობ ხელს მხვევს და ტელევიზორს რთავს.
- ხო, მაგრამ ჯერ მე უნდა ვუთხრა. - ვიცი, ლოლას ამბები ამიტომ თავს ვარიდებ აურზაურს.
- რა თქმა უნდა. ჩემებს არც კი გაუკვირდებათ, პირიქით.
- ჰო, ვიცი. ნახატებს როდის მაჩვენებ? - ვკვდები ინტერესით თუმცა არ ვიმჩნევ.
- როგორც კი შენ და მთებს დაგხატავთ მაშინ, ყველა ნახატს ერთად ძვირფასო. - ტუჩებს მაწეპებს და თვალები უელავს. მუცელში პეპლებს ვგრძნობ, ადრე მეცინებოდა მსგავს რამეებზე თუმცა სულაც არ ყოფილა სასაცილო. ვერ წარმომედგინა რომ ნიკილოზის თქმით "საქმრო" მყავდა. ყველაფერი ისე სწრაფად მოხდა რომ ვერც კი გავიაზე. ამის საშუალებას ნიკოლოზიც არ მაძლევს, მუდამ თან დამსდევს. რეალურ სამყაროში თუ სიზმარში. ხვალ თბილისსში ვბრუნდებით, ერთი კვირა ამ სახლში სრული ბედნიერება იყო. შევეჩვიე სვანეთის მთების დანახვას, ალიონზე. სუფთა ჰაერს, ამ პატარა მყუდრო სახლს და რავ მთავარია ნიკოლოზს.
- სააბაზანოში უნდა შევიდე - ვეუბნები - რომ გამოვალ, რაიმე ვითამაშოთ კარგი? - თავს მიყნევს და მკოცნის. კიბეებზე ავდივარ სუფთა საცვლებს ვიღებ და წლის წვეთების დაცემას სხეულზე მხიარულად ვეგებები. თავი სულ სხვა ადამიანი მგონი,მგონია რომ მეორედ დავიბადე. ესეთი შეგრძნება არასდროს გქონიათ? თუ არ გქონიათ იმედია გამოცდით. ყოველ წამს მეღიმება და ნიკოლოზის დანახვისას მუცელში სპაზმებს ვგრძნობ, მინდა სულ ვეხებოდე რადგან თავს ძალიან ბედნიერად ვგრძნობ. ტანს ვიმშრალებს და ლავანდის ზეთს მთელ ტანზე ვისმევს. პირველ სართულზე მხოლოდ პირსახოც შემოხვეული ჩავდივარ. ნიკოლოზის მზერას ვგრძნობ და მეღიმება. საკუთარ თავს ვეკითხები, მზად ხარ? მზად ხარ შენი სარეცელი გაუნაწილო კაცს რომელსაც ათი დღეა იცნობ? რომლისთვისაც შენი ქალწულობის შეწირვა გინდაა? დასწყევლოს ეშმაკმა,ქალწულობა. მე ის მთელი სხეულით, გრძნობებით და აზროვებით მინდოდა... ჩვენ ბედმა, სამუდამად დაგვაკავშირა.
- ზევით ავდივარ, თუ გინდა ამოდი - ვუთხარი. მისი თვალები, რომელიც ბინძურ სურვილებს წამოენთო! როგორ დამაძინებდა ამ ბიჭის მზერა? სიზმარშიც ჩამყვებოდა და იქ მაინც დამეუფლებოდა!
ნელა მომიახლოვდა და შემათვალიერა. თითქოს ყოველგვარ კომპლექსი მოგვეხსნაო, დამწყვდეულმა მხეცმა გალიიდან გამოაღწია. კოცნა-კოცნით მიმიყვანა დივანთან, მთელ კისერზე ვგრძნობდი მის ვნებიან ტუჩებს. ცალი ხელით მკერდზე მეალერსებოდა, მეორეთი-მუცელზე. ნელა მისვამდა თითებს ზემოდან ქვემოთ და პირიქით. დამბურძგლა.
სისხლი ძალიან სწრაფად დასრიალენდა ჩემს ძარღვებში... მის წინაშე სახეალეწილი, აღზნებული და სრულიად შიშველი ვიწექი.
- ოთახში, იქ ავიდეთ. - ჩურჩულივ ვუთხარი როდესაც ყელზე მკოცნიდა, ჩემი ხმა მე თვითონ ვერ ვიცანი, ვნებიანი და აღელვებული ქალის ხმა.
კიბეებზე ისე ავყავდი კოცნას არ წყვეტდა, გზაში მაისური გავხადე და ხელები მის დაკუნთულ, ძლიერ სხეულზე მივადე. შემეძლო ყოველთვის ესე ვყოფილიყავი, მის ძლიერ სხეულზე მიკრობილი...
ოთახში ჯერ კედელზე მიმაწება და ხელებით ყველა "საშიშ" ადგილს ეხებოდა. ოხვრა აღმომხდა და ნიკოლოზის ნახევრად შიშველი სხეული მთვარის შუქზე შევათვალიერე. ლოგინზე დამაწვინა, მიყურებდა ვითომ ქალღმერთთან შერწყმად ელოდა.
- მაკოცე, გთხოვ. - შევევედრე თვალებით და მანაც ჩემი ბაგეები დაიპყრო. შემდეგ ნიკაპი, ლავიწის ძვალი, მუცელი და ბოლო წამს ეიფორია დამეუფლა. ღმერთს მადლობას ვუხდიდი რომ მარტო ვიყავით და ჩემი ხმის გაგონება არავის შეეძლო. მკერზე ხელი ნახად დამისვა და თვალებით მეკითხებოდა მინდოდა თუ არა ეს.
- ლიზა, ვერ ვჩერდები. დარწმუნებული ხარ?
- არც უნდა გაჩერდე. მე შენ გენდობი.
- მიყვარხარ - ჩამჩურჩულად ბოლო წამს როდესაც ჩვენი სხეულები შეერთდნენ.
- მეც, მეეც მიყვარხარ - ვუთხარ ვნება და ტკივილ მორეულმა და ვაკოცე.
ორი რაუნდის შემდეგ, ნიკოლოზის გაუფლილ სხეულს ხელით ვეფერები.
- სიგარეტი მინდა. წამოდი ჩავიდეთ - ვეუბნები და ვკოცნი, მიღიმის და ხელში ავყავარ
მისი მაისური ჩავიცვი, საცვლების თავი არ მქონდა. ყველა ძვალი მტკიოდა და ხელით ნიკოლოზს ვეყრდნობოდი.
- ნანობ? - თვალებში შემომხედა და სიგარეტის ნამწვავი ფანჯრიდან მოისროლა
- ვნანობ? არა. რა თქმა უნდა არა! ეს დრე... ყველაზე ბედნიერი დღეა ჩემს ცხოვრებაში. მითუმეტეს როდესაც ამ საქმეში არაჩვეულებრივი ხარ.
- უყურე როგორ გამითამამდა - იცინის და ხელს მიცურებს.
- გარ'ყვნილი ხაარ. ამისთვის საკმარისაც ბევრი დრო გვაქვს.
- მთელი ცხოვრება. - ყვედატუჩძე ვკბენ და მაისურს მე თვითონ ვიხდი.

შუადღის სამზე გამეღვიძა, ნიკოლოზს უკვე საუზე გაეწყო და გემრიელად ვისაუზმეთ. ნივთების ჩალაგება დავიწყე მანქანაში, ნიკოლოზი ყოველ წამს ასრიალებდა ჩემს სხეულზე ხელებს და ყურადღებას მიფანტავდა.
- ნიკოლოზ, ჩამოდიიი - ვუძახი, მეორე სართულზე გადასაღების ასაღებად ავიდა და ათი წუთია,მანქანასთან მალოდინეს - ნიკოლოზ!
სახლში ვბრუნდები, არსად ჩანს. შემდეგ მეორე სართულზე ისევ ოთახში
- აქ ვარ - მეუბენბა სიცილით და გულს მიხეთქვს.
- მოდი დროს ნუ დავკარგავთ. - მეუბნება და თხელ სარაფანს ერთი ხელის მოძრაობით მხდის.
არ ვიცი რას მიკეთებს, ვერ ვეწინააღმდეგები. ერთი საათის შემდეგ უკვე თბილისის გზას ვადგავართ. მისკენ შეტრიალებული ვარ და მომღიმარ სახეზე მეც მეღიმება.
- ეხლა რა იქნება? - ვეკითხები რადგან ეს მართლა მაინტერესებს.
- ჩავალთ თუ არა ჩემებს დაველაპარაკები. შენ კი შენებს, ხო მართლა ჯობს უთხრა რომ ერთი წელიე ერთმანეთს ვხვდები? - ვერ მივუხვდი.
- რატომ?
- იმიტომ რომ ცოლად უნდა მოგიყვანო. ათი დღის გაცნობილ ბიჭზე კი არავინ დათანხმდება - ყველაფერი ერთმანეთში მეღევა.
- ცოლად?
- რა იყო? - მიყურებს, შემდეგ მანქანას აჩერებს და ჩემს ხელს იღებს - ლიზა, ჩვენ ორი ზრდასრული ადამიანი ვართ. ვერ გამიცანიი? ერთი კვირა ერთად გავატარეთ და დამიჯერე ძალიან კარგად გიცნობ. აი მაშინ რომ მითხარი არაფერი იციო. ასაკი ოცდაოთხი, საყვარელი ფერი შავი, ჟანრი-ფანტასტიკა. ჰობი, წიგნების კითხვა და საყვარელი საქმიანობა, მზარეული. მხოლოდ ეს არაა, მე შენ მიყვარხარ. დრითა განმავლობაში უფრო კარგად გავიცნობთ ერთმანეთს...
ჩემს მანქანასთან დამტოვა, უფრო სწორედ ლოლას. სახლში რომ შევედი ლოლამ კითხვების კორინტელი დამაყარა.
- დედა, სერიოზულ თემაზე უნდა დაგელაპარაკო. მოდი საღამოს მამა რომ მოვა ერთად კარგი? მანამ დავიძინებ უძულარი ვარ.
- რატომ ხარ უძილარი შვილო? ჩვილ ბავშვს ზრდი? რა სერიოზული? - იცინის - თხოვდები? - სახე მიშეშდება და რომ არაფერს ვამბობ ისევ იწყებს - ლიზაა?
- დედა მე...
- მართლა თხოვდები?
- ლოლა მომისმინე. უკვე ერთი წელია შეყვარებული მყავს. არ ვიცი, როგორ დაგიმალე შენ ხომ ყველაფერი იცი. მაგრამ, მე ის მიყვარს. მე მართლა მიყვარს და მგონი იმ ასაკში ვარ რომ გავთოხვდე, შვილები გავაჩინო და ასე შემდეგ.... დედაა? - სკამზე მოწყვეტით ჯდება.
- ამას მიმალავდი შვილო? ამასს? შენ რა შვილი ხარ? ღმერთო დამარწყამს ეხლა გული და დაისვენებ!
მთელი დღე ლოლას დამშვიდება და დარწმუნება მომიწია. საკუთარ თავში მე თვითონ არ ვიყავი დარწმუნებული და სხვას ვარწმუნებდი, ცოტათი სასაცილოა არაა? ერთი კვირის შემდეგო ოჯახები შეხვდნენ. ერთ თვეში კი ნიშნობა გქონდა.
- როგორ წარმოგედგინა რომ ორ თვეში ამდენი რამ მოხდებოდა? - მეკითხება ქორწილის წინა დღეს როდესაც ნიკოლოზის მეგობრები (უკვე ჩემიც) ჩემი მეგობრები და კოლეგები კლუბში ვიყავით.
- ვინმეს რომ ერთქვა დასაცინად არ მეყოფოდა - მეცინება და სიმღერას ვყვები.
- მე კიი არც კი მეგონა თუ არსებობდი. რა ბედის ირონიაა არა?
- ნადვილად. თუმცა უბედნიერესი ვარ...
- მეც ძვირფასო. მეც...

ქორწილის დღეს საშინლად ვნერვიულობ და ბოლთას ვცემ. ლოლა გამწარებული დარბის სახლში და ნინას მითითებებს აძლებს. ჩემი დაქალიც უსიტყვიდ ასრულებს და თმებს სადად მიწევს ზევით. გადავწყვიტეთ ჯვარი ეკლესიაში დაგვეწერა შემდეგ კი ბატონი ამირანის ერთ-ერთ ვილაზე ქალაქ გარეთ გადაგვეხადა ყორწილი. ერთი კვირა ყოველ დღიურად დავდიოდით მე და ნიკოლოზი იმ სახლში. რადგან აგვისტოს ბოლო იყო ამინდი ხელს არ გვიშდილა აუზიან ეზოში ქორწილი გაგვემართა. კაბა ტანზე მომჯდარი და ბოლოში გრძელი იყო. უკვე დრო იყო, მამას ხელი მოვკიდე და მანქანამდე ესე გავყევი. წინ დედა, ჩემს გვერდით ნინა, ჩემი მეჯვარე მომიჯდა.
- ნერვიულობ? - მეკითხება
- ძალიან... - მასთან ტყუილის თქმა არ გამომდიოდა და არც მინდოდა. ხელი მომიჭირა.
- მე შენს გვერდით ვარ. - გამეღიმა, ის ნამდვილად შეუდარებელი იყო.
სასაცილო იყო მისი რეაქცია როდესაც გაიგო ნიკოლოზზე, სიზმრიდან გადმოსულ ბიჭზე. სალონი დაკეტა და მთელი დღე მისმენდა. ვფიქრობდი როგორი იქნებოდა ქორწილი, ძალიან ვღელავდი. სტუმრების მენიუ მე თვითონ შევადგინე და რადგან დრო არ მქონდა, გამოცდილ მზარეულებს, ჩემს მეგობრებს მივანდე ჩემთვის უმნიშვნელოვანესი დღე.
ბატონი ამირანი და ნიკოლოზის დედა ნინო ძალიან ბედნიერები იყვნენ. განსაკუთრებით კი ძმები, მათთან დიდ დროს ვატარებდი ორი თვის მანძილზე. ყველგან დავდიოდით და ვცდილობდით უკვეთ გაგვეცნო ერთმანეთი, ოჯახში პიველი რძალი შევდიოდი. ბატონი ამირანი კი სიამაყით ეუბნებოდა ხალხს რომ მისი რძალი შეფმზარეულია და ლიზას წყალობით გემრიელი საჭმელები არ მომაკლდებაო. ქალბატონი ნინო კი შვილის გაბრწყინებულ სახეს უყურებდა და თვალები მუდამ უციმციმებდა. მე და ნიკოლოზმა მხოლოდ ერთჯერ ვიკამათედ, როდესაც გავიგე ბაატონი ამირანი მეძებდა და ამიტომ ამიყვაანა წვეულების მზარეულად. თუმცა მალევე მივხვდი რომ ეს კაცი მართლაც მაღმერთებდა როგორც მზარეულს ასევე მომავალ რძალს, ისინი ჩემში შვილის ბედნიერებას ხედავდნენ.
რაც შეეხევა დედას და მამას ჩემმა ნიკოლოზმა მალევე დაიპყრო მათი გულები. ლოლას ყოველ დღე ყვავილებს ჩუქნიდა და ეჭორავებოდა როგორც მას უვარდა.
მანქანა ეკლესიის წინ გაჩერდა და ის დავინახე. თავი სიზმარში მეგონა და ვერ ვიჯერებდი რომ ის ბიჭი ჩემი ქმარი ხდებოდა.