სახლში, როგორც კი შევედით ეგრევე დაღლილები პუფებში ჩავეშვით. მთელი სამი საათი მაღაზიებში დავდიოდით რაც კი გვინდოდა ყველაფერი ვიყიდეთ მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან ბევრი რამე გვქონდა მაგრამ კიდევ ხომ გვინდოდა?! ვიცი ცოტა ძაან გვაკლია მაგრამ იმედი გვაქვს აგვიტანთ. ჩემს სახლშიც ვიყავით და ბარგიც ჩავალაგე. დამიანე სახლში იყო არ გამოგვყოლია ასე თქვა მე ყველაფერი მაქვს რაც კი მჭირდება გოგო კი არ ვარო, ამაზე ბევრი ვიცინეთ და მე და ანიტამ ყველა მაღაზია დავლაშქრეთ. სალონშიც შევიარეთ, თავიც მოვიწესრიგეთ და ასეთი დაღლილები „ვეგდეთ“ პუფებში.
-რაო დაიღალეთ(დამიანე)
-კი ძალიან და ძალიან გვშიააა(ანიტა)
-აუუუ ანიტ ადე რამე ვჭამოთ.
-კაი სიხ წამო(ანიტა)
სამზარეულოში შევედით და რაც კი ხელში მოგვხვდა ყველაფერი ვჭამეთ ბოლოს კი ისევ დავუბრუნდით ჩვენ-ჩვენ ადგილებს და ტელეფონში ჩამძვრალ დამიანეს მივაშტერდით, რომელიც „კვდებოდა“ სიცილით...
-დამი ასეთს ვის წერ? რომ გაიგუდე სიცილით.(ანიტა)
-შერილს, ჩემი მეგობარი ამერიკაში.-განგვიმარტა ისე, რომ არც კი შემოუხედავს.
-კაი მაგრამ იქნებ მოგვაქციო ყურადღება?(ანიტა)
-რა გინდა?-მობეზრებულმა დაბლოკა ტელეფონი იქვე მიაგდო და რაღაც საოცრად მიმზვიდელი თვალებით ამოგვხედა. ღმერთო ნია რაებს ბოდიალობ თუ არ გაკლდეს რაა.
-რა და მინდა მოგვაქციო ყურადღება(ანიტა)
-ხო მოგაქციეთ ახლა რა გინდა?(დამი)
-არაფერი.-იდიოტურად გაიკრიჭა ანიტა.
-დაშათაფდი ოკ?(დამი)- რაღაცნაირად მის ხმაში ინგლისური „კილო“ იგრძნობა, აი ისეთი ამერიკელი ქართულად, რომ „აბურტყუნდება“. რათქმაუნდა ექნება მეც მაგარი დებილი ვარ ექვსი წელია იქაა და აბა რა იქნება. თან როგორი განსვავებული გარეგნობა აქვს? შავი უშავესი თვალები, შავი თმა, სწორი ცხვირი, რაღაცნაირად „გემრიელი“ ტუჩები და გამოკვეთილი ყბები, რომელსაც ისე საოცრად ამოძრავებს ხოლმე ალბათ დადნებოდით, რადგან მე მასე მემართება. ღმერთო ნიააა რეებს ბოდავ მოკეტეეე. მაგრამ რა ვქნა აბა ნახეთ უბრალოდ რა სიმპატიურია გააფრენთ მმმ... „ვინცხას ვინცხა მოეწონა...“ ჩამძახა ალტელეგრომ, არა რაა ეს ალტერეგრო გამაფრენინებს ერთ დღესაც.
ამ წუთას კარებზე ზარის ხმა გაისმა.
-აუუ ნიაა მიდი გააღე რააა ძალიან დავიღალეე (ანიტა)
-აუუუ დამიანეე მიდი გახსენი რაა(მე)
-ბოლოს მაინც მე მომადექით არა რა გადამრევთ თქვენ ვინმე ბიჭი წამოიყვანეთ რაა მარტო თქვენ ორს ვერ აგიტანთ.-წუწუნით წამოდგა და კარები გახსნაა. ამ დროს კი დაიყვირა.-ანი, ნიაა მოდით მგონი ნია შენი ძმაა.- ჩემი ძმა?! ჰმ აქ რა უნდა? მეც მათან გავედი.
-მათუკი აქ რა გინდა?-მივედი და ჩავეხუტე.
-მათუკი არა რა ნიაა და არ შეიძლება მოვიდე პრინცესა?-ცხვირზე დამკრა თითი პატარა ბავშვივით.
-პატარა ბავშვს ვგავარ?-გულზე მივიდე თითი.
-მარუსაზე დიდი რითი ხარ თუ მეტყვი....
-აუუუ გადი რააა...-მოვშორდი გაბუსხული.
-მოდი გოგო შენ რა გგონია ამაზე დიდი რამით ხარ?-მივიდა და გულში ჩაიკრა ანიტა. ამ ბოლო დროს რაღაცას ვგრძნობ.... მგონი ამათ შორის „რანცხა რუნცხები“ ხდებააა...-აბა არ გამაცნობთ?-თითი დამიანესკენ გაიშვირა.
-ეს ჩემი ბიძაშვილია დამიანე ამერიკიდან ჩამოვიდა დღეს და ჩემთანაა, ეს კი მათეა ნიას ძმა.
-სასიამოვნოა.(მათე)
-ჩემთვისაც.(დამი)
მისაღბში შევედით და მე მათეს „ჩავუსკუპდი“ კალთაში.
-აბა რამ მოგიყვანა?(მე)
-მეც რო წამოვიდე ხვალ მომკლავთ? „სვაბოდა“ ავიღე ორ კვირიანი.(მათე)
-აუუუ მათე ძმაო მაგ სიკეთეს თუ გამიკეთებ და ამ ორთან ერთად მარტო არ გამიშვებ ძალიან ბედნიერი ვიქნები. (დამი)
-ეეე რა მაგარიაა-ტაში შემოკრა ბედნიერმა ანიტამ.
-ვერი ნააიიის.-ლოყაზე გემრიელად ვაკოცე და ავდექი.-აბა ცივი ყავა ვის გინდათ?
-მე არა წეღან დავლიე. (დამი)
-არც მე რაა(ანიტა)
-არც მე სახლში უნდა წავიდე.(მათე)
-უიმეე კაი მაშინ არც მე მინდა.- მათე გავაცილეთ და მე კიბეებზე ავედი.
-წავედი მე წყალს გადავივლებ და ჩამოვალ(მე)
-კაიი...- გრილმა აბაზანამ თავისი ქნა და ხასიათზე მომიყვანა, ცოტახანიც ვინებივრე, ბოლოს კი გამოვედი, თხელი სარაფანა გადავიცვი და ქვემოთ ჩავედი. სავარძელში გემრიელად მოვთავსდი და სახე დავმანჭე.
-რაიყო რა გჭირს?(ანიტა)
-ჩემი მარუსა მომენატრა...
-უიმეე ნეტა შენ როდის არ გენატრებაა.
-ოოოო გადიი რაა.-მომაბეზრებლად ავიქნიე ხელი და ტელეფონში ჩავძვერი...-გოგო გუშინ იცი ვინ მომწერა?(მე)
-ვინ?(ანიტა)
-იმან...(მე)
-ვინ იმან?(ანიტა)
-აი იმან რაა(მე)
-ააა იმან?(ანიტა)
-ხო იმან(მე)
-რა უნდოდა?
-რავი შემხვდიო.-ამ დროს დამის გავხედე ძარღვები დაბერვოდა და გამწარებული აგრძელებდა მესიჯობას, თან შიგადაშიგ თვალს გამომაპარებდა ხოლმე.
-მერე შენ რა უთხარი.
-რა და ისევ კულტურულად მოვსვი თავის ადგილზე.
-ძალიან კარგი ეგრე მოუხდება რით ვერ დაშათაფდა რა უბედურებაა..
-ხოოო...-ისევ გავხედე და უკვე დამშვიდებული აგრძელებდა თავის საქმეს.
ცოტა ვიჭორავეთ მე და ანიტამ, ცოტა რაა მთელი სამი თუ ოთხი საათი გაუჩერებლად, მაგრამ ეგ ხომ ჩვენთვის ცოტაა, ბოლოს ახალ თემაზე უნდა დაგვეწყო საუბარი, რომ დამიანემ დაიყვირა.
-ააააა აღარ გააგრძელოოთ ტვინი ამეხადაა ჯერ მე გავალ აქედან და მერე შეგიძლიათ მთელი ღამე იჭორავოთ, ოღონდ მე ნუ გამწირააავთ.-მიაყარა და უცბათ აირბინა მეორე სართულზე, ამაზე მე და ანიტა კი რასაც ქვია „ვხაოდით“ სიცილისგან. ბოლოს უკვე პირველი საათი იყო რომ დამიანე ჩამოვიდა, მაიკა არ ეცვა და ლამისაა დავდნიი, ღმერთო გამაგიჟებს ეს ბიჭიი.
-აღარ იძინებთ?
-კი კი წავედით ანიტა ხო?-ამოვილუღლუღე რასაც ქვია, რაზეც ანიტა ძლივს იკავებდა სიცილს.
-ხოო წავედით.-ზემოთ ავედით და როგორც კი შავი უთხელესი პენუარი გადავიცვი და ლოგინში ჩავწექი მაშინვე გავითიშე.
დილით წყლის შემოსხმამ გამომაფხიზლე, თვალები, როგორც კი გავახილე მოცინარე მათე დამიანე და ანიტა დავინახე.
-ანიტაა მოგკლააავ, ხედავთ? დაქალი მწირავს დაქალიი. ხო იცი როგრ არ მიყვარს ასე გაღვიძება.-წუწუნით წამოვხტი და დამიანეს ვნებიან მზერას წავაწყდი, რომელიც ჩემს სხეულზე დათარეშობდა და ჟრუანტელს გვრიდა ჩემს სხეულს.
-აბა არ იღვიძებდი დაა(მათე)
-მიდი დროზე გაემზადე ქვემოთ ვართ და ჩამოდი.(ანიტა)
-დროზე გადიით-დავიყვირე და წამებში გაუჩინარდნენ ოთახიდან.
ცხელი აბაზანა მივიღე რატომღაც მაგის ხასიათზე ვიყავი, როგორც კი გამოვედი ჩავიცვი შავი მაღალწელიანი შორტი, რომელიც ძალიან მოკლე იყო, ზემოდან ასვე ძალიან მოკლე თეთრი ბრეტელებიანი ტოპი გადავიცვი, რომელიც მიუხედავად იმისა რომ მაღალწელიანი შარვალი ტანს მიფარავდა მაინ აჩენდა ჩემს სხეულს, ფეხზე თეთრი ბოტასები ჩავიცვი, თმა კოსად ავიწიე, მაკიაჟი გადავისვი და ქვემოთ ჩავედი.
-მეტი მოკლე რამეები ვერ ნახე?(მათე)
-რომ მქონოდა ჩავიცვავდი, ხომ იცი სიცხეში ამაზე გრძლად ვერ ვიცვამ.
-ხო ვიცი(მათე)
-წავედით(დამი)
-წავედით(ანიტა)
ორი მანქანით მივდიოდით ერთში მე და დამიანე ჩაგვსვეს ჩემი დიდი წინაარმდეგობის მიუხედავად და მეორეში მათე და ანიტა.
როგორც კი მანქანა დაიძრა ეგრევე მაგნიტაფონს მივაჭირე თითი და წამებში „Bishop Briggs-river“ გაჟღერდა მანქანაში, რამაც გამახალისა ფეხები ავკეცე „სიდენიაზე“ და სიმღერას ჩემდაუნებურად ავყევი, რამაც დამის გაოცება გამოიწვია, როგორც კი მუსიკა დამთავრდა.
-ვაუ ძალიან მაგრად მღერი.-გაოცებულმა მითხრა და ვნებიანი მზერა ამატარა, რამაც ჩემს ტანზე ჟრუანტელი გამოიწვია. ღმერთო ანიტა რა გჭიირს.
-მადლობა.-აწითლებულმა ჩავხარე თავი. ღმერთოო აქამდე არასდროს დამმართნია ასთი რამე ვაიმეე ეს ბიჭი რას მიკეთებს.
შემდეგ სულ წყნარი სიმღერები ირთვებოდა და ჩემი ჩაძინებაც გამოიწვია. ბოლოს სწრაფ დატორმუზებას მოვყავარ მორფეოსიდან. ნელა ვახელ თვალებს და დამიანეს ვუყურებ.
-ოჰ, როგორც იქნა გაიღვიძე ფისო...- ფისო?! ამა ხომ არ უნდა თავში რაღაც მოხვდეს?!
-ფისო?! მეორედ დამიძახებ და გისვრი. მალე მივალთ?
-მივედით უკვე ფისოო...-ჩემს თავში ჩავახშე ბრაზი, მართალია იმ არსებამ არ იცის ეს რა ფასად დამიჯდა მაგრამ მთავარია ხომ დავმშვიდდი. მანქანიდან გადავედი და იმათთან მივედი.
-აბა რას ვაპირებთ?(მე)
-წამო ჯერ ნომრებში ავიდეთ და ნახევარ საათში აქ ფოიეში ვიკრიბებით და ზღვაზე მივდივართ.(ნიტა)-ყველამ თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიეთ და ზემოთ ავედით. ჩემს ნომერში როგორც კი შევედი მაშინვე აბაზანა მივიღე, თეთრი „კუპალნიკი“ მოვირგე, ზემოდან შავი გამჭირვალე სარაფანა გადავიცვი, ფეხზე სანდლები მოვირგე, ზღვის ჩანთაში პირსაწმენდი, მზს დამცავი კრემი და კიდევ უამრავი საჭირო ნივთი ჩავდე, საათს გავხედე, რომელიც უკვე მიჩვენებდა, რომ დრო იყო ჩავსულიყავი. ქვემოთ, როგორც კი ჩავედი მაშინვე დამიანეს მწველი მზერა ვიგრძენი და ანიტას უკნიდან ავეხუტე. პლიაჟზე როგორც კი გავედით აი მად მივხვდი, რომ უზომოდ მაკლდა ეს ადგილი, ღამე, მთვარე და სიმღერა....

ვიცი საშინლად მოვიქეცი. რაღაც „გადატრიალება“ „საშინელება“ მოხდა რის გამოც მთელი ხუთი დღე ცუდად ვიყავი. მართალია წერა ყველაზე მეტად მშველის, მაგრამ იმდენად მტკიოდა, რომ არ მინდოდა გამქრალიყო, არ მინდოდა ცოტახნით მაინც დამვიწყებოდა, ის იმდენად ძვირფასია ჩემთვის. იმედიმაქვს მაპატიებთ. საერთოდ ვაპირებდი გაწყვეტას, მაგრამ ჩეემა დაქალმა, რომელიც ამ დღების განმავლობაში ჩემთან იყო მაიძულა, რომ გამეგრძელებინა, მითხრა რო ძლიერი ვარ და ამის გამო წერა არ უნდა შევყვიტო, რადგან წერის გარეშ მე წარმოუდგენელი ვარ. მართალია რამოდენიმე დღე თავზე მედგა და მაიძულებდა მეწერა მაინც აზრზე არ ვარ რა დავწერე. ისიც ვიცი, რომ პატარააა, სანამ ეს მოხდებოდა დიდის დადებას ვაპირებდი, მაგრამ ახლა მეტი ვერ დავწერე. მართლა დიდი ბოდიში, ამიერიდან კპირდებით დღეგამოშვებით დაიდება, ნუ ყველანაირად შევეცდები. არ მინდოდა ჩემი ცუდი ხასიათი ისტორიას დასტყობოდა და იმედი მაქვ საშინელება არააა. აბა შემიფასეეთ... ჯანსაღ კრიტიკას ვაფასებ.

დ ა დ ი ა ნ ი
დ ა
გ ი რ გ ვ ლ ი ა ნ ი ? !
სიყვარულით:“მე“