რამდენიმე დღეში უკვე ბილეთებით ხელში იდგნენ აეროპორტში და რეისის დაწყებას ელოდნენ.
-ძალია ვღელავ დემე.. მამაჩემმი რომ გაბრაზდეს?
-დაველაპარაკები. რა გააბრაზებს გოგო?!მალე ბაბუა გახდებ და მე კიდე მისი სიძე..-ხელები გაშალა წერეთელმა და საკუთარ თავზე ანიშნა.
-მასხარა ხარ ამხელა კაციი..წელი მეტკინა..
-დაჯექი მიდი.
-არ მინდა რაა. მალე მოვიდეს ჩვენი რიგირ რაა.-წუწუნუთ აიკლო კაცი ანდრიაძემ. დემეტრე კი ყველა მის ახირებას მოთმენით, მომღიმარი სახით აკეთებდა.. როგორც იქნა თვითმფრინავშიც დაიკავეს ადგილი და 4 საათი გაატარეს.. დორტმუნდის აეროპორტში ტაქსი გააჩეერეს და ანდრიაძემ მისამართი უკარნახა.
-ახლა მე და შენ წავალთ ჩემ საიდუმლო ადგილას ერთი დღე იქ გავჩერდებით..
-მომიტაცე და რამე?
-აჰამმ.უნდა გაგაუპატიურო..-ხმადაბლა უჩურჩულა და წარბები ათამაშა.
-ბევრი ვერაფერი გამოგივა მაგხელა მუცლით.-ქვედა ტუჩზე მოსდო კბილები კაცმა.-იცი მიყვარხარ.!-წერეთლისგან პირველად გაიგო ეს სიტყავ და გული ბედნიერებისგა შეეკუმშა,წამით შეწყვიტა სუნთქვა. რა სასიამოვნოა ამ სიტყვის გაგება იმ ადამიანისგან ვინც გიყვარს. არ აქვს მნიშვნელობა როგორ გექცევა,მაინც საჭიროა ერთხელ მაიც გაიგო მისი ბაგეებიდან წარმოთქმული"მიყვარხარ" -არ გამაგიჯი ცრემლები არ დამანახო ანდრიაძე..-თითი ცხვირზე დაჰკრა.
-ჩემი სასწაული ხარ.! დემე..
-ჰო?-თვას არ აშორებდა კაცს.
-მეც მიყვარხარ.-წერეთელს გაეღიმა და შუბლზე მიაკრა ტუჩები.. მანქანა რამდენიმე საათის სიარულის შემდეგ ტყესთან გაჩერდა სადაც გვერდიგვერდ, ჩამწკრივებული სახლები იდგაა, პატარები მაგრამმ ძალიან ლააზები.
-ეს რა ადგილია?
-აქ რომ ჩამოვედი მამამ მიყიდა ეს სახლი..-იმის გამო რომ სახლი ქუჩის დასაწყისში იდგა, ღობედ მაღალი ხეები ჰქონდა, შესასვლელი კი უკანა მხრიდან იყო..-ყველაზე ცუდად როცა ვგრძნობდი თავს აქ მარტ ვრჩებოდი, რამდენიმე დღე ყვეაფრის გარეშე.. მარტო ფიქრი მშველოდა.. -დაბალი ღობის კარი გააღო და წერეთელს წინ გაუძღვა..დაჩის კარებიც გააღო.სახლი მხოლოდ ერთ ოთახს მოიცავდა სადაც პატარა საწოლი იდგა, სამზარეულო და გამათბობელი, თეთრი კედლები გაფორმებული იყო, აშკარად ხელით იყო მოხატული. პატარა ჩანთები იქვეკარებთან დააწყო, უკნიდან მიიკრა ქალი..- ნუ იხსენებ მააგ პერიოდს რა.!-შუბლშეკრული დაჰყურებდა ანდრიაძეს.-მეზიზღება ჩემი თავი! მაშინვე რომ არ მოგკიდე ხელი და არ მიგისაკუთრე. იცი როდის შეგამჩნიე?-შემოაბრუნდა..
-როდის?-გაეღიმა ელას და მის მკლავებში გაინაბა.
-ეზოში გამოხვედი და ბავშვები გამოიქცნენ, შენს სახეს ყვიროდნენ, ინსტიქტურად შემოვბრუნდი შენსკენ და დაგინახე,ლამაზი შავი,პატარა შლიაპა გეხურა,მაშინ უფრო გრძელი თმა გქონდა წინ გადმოყრილი.რომ მოეხვია სათითაოდ ყველა და ჩამკოცნე ისეთი საყვარელი და ლამაზი იყავი გავშეშდი, ყურადღებაც არ მომაქცია, მარტო ერთხელ შემომხედე შენი შავი თვაებით.ურეაქციოდ გაბრუნდი უკან.სანამ გავიგებდი რომ საქმრო გყავდა მანამ გიყურებდი ხოლმე აივნიდან. მერე შემხვევით დაგინახე იმ ჩემისას მანქანაში რომ კოცნიდი და ეჭვიანობისგან კინაღამ გავგიჯდი.. მაგრამ მაშინ არანაირი უფება მქონდა შენზე.
-მე იცი რა მახსოვს??-ნიკაპზე აკოცა მაღალ კაცს..-ეკლესიაში ბებოს ვყავვდი მოყვანილი, შენ წითელი სტიქარი გეცვა.. ფეხისწვერებზე ვიყავი აწეული დაა ვცდილობდი სანთლის დამაგრებას.. რამდენჯერმე წონასწორობაც დავვკარგე, მოხვედი და მერე უკვე სულ შენ გნახულბდი კვირაობით.. შენსგამო უფრო მიხაროდა მოსვლა.-ტუჩებზე ნაზად შეეხო.დაეფიცება ახლა ეს ორი ადამიანი რომელიც ახლახანს გამოჩდნენ მის ცხოვრებაში ყველაზე დიდ ადგილს დაიკავებენ და სამუდამ თან.! უკვე დიდ სიყვარულს გრძნობდა მამა-შვილის მიმართ და ამას საკუთარ თავთან აღიარებდა. მათ გამო შეეძლო მთელ დედამიწას გადამტერებოდ.. საკუთარ სიცოცხლესაც კი დათმობდა თუ ეს რომელიმე მათგანს დასჭირდებოდა. აი ასე, მარტივად ამოიღებდა გულს და რომელიმეს, ან ორივეს ერთად დაუთმობდა.. დარწმუნებუი იყო იმაშინც რომ მათი ბედნიერებსთვის მთების გადადგმაც შეეძლო. იყო ძლიერი.. დიახ მათ გამო იქნებოდა ძლიერი.. ქალი და დედა..
-არ მჯერა იცი ის გოგო რომ ხარ..რაღაც სხვანაირ გრძნობას ვგრძნობდი მაშინ.. ძალიან წრფელი იყო და სუფთა..მგონი მაშინაც მიყვარდი.. ყველაფერს ვერ გეუბნები, სიტყვეში ვერ ჩავტევ იმას რასაც ახლა ვგრძნობ როცა გაბერილი მუცლით მეხები.. არც მინდა იცოდე რამდენად მიყვარხარრ.!
-რატომ?
-თავში აგივარდება.-ჯერ ლავიწის ძვალზე აკოცა, საწოლზე დაწვენილ ქალს. მაისურის ზევიდან ეფერებოდა გამობურცულ მუცელს.
-მა, მალე გამოდი რა. დამენახე..-ჩურჩულით საუბრობდა მუცელთან.. საღამო ხანს ეზოში ისხდნენ და ვარსკვლავებით გადაჭედილ ცას შეჰყურებდნენ.. მიუხედავვად იმისა რომ ივნისი იყო დაწყებუი საღამოს მაინც გრილოდა, თხელი პლედი შემოახურა ორსულ "ცოლს" და უკნიდან მიუჯდა..
-ბავშვის სახელზე არ გვილაპარაკია..-თმა ერთ მხარეს გადაუწია და მოღერებულ ყელზე, მფეთქავ არტერიააზე აკოცა..
-ჩემი შვილის მამასს დემეტრე რომ არ ერქვას დავარქმევდი..ბავშვობიდან რატომღაც აკვიატებული მქონდ ეს სახელი, მაგრამ შენ გქვია..
-სამწუხაროა..
-ნუ დამცინი.!
-იმედია მშობიარობის შემდეგ გადაგივლის ეს ბუტიაობა..
-არაფერიც..
-ასეთი არ იყავი.. ახლა ყველაფერზე მებუტები და..
-დაიღალე?
-შენით არასდროს დავიღლები.. გესმის? არ ას დროს..! მიყვარხარ ჩემო..
-ვინ გამოდივარ შენი?
-საყვარელი ხარ..
-ფუ რა ტუტუცი კაცი ხარ.. დემეტრე როგორი არასერიოზული ხარ რა.!
-შენსგარეშე რომ ვიყავი მეყო სერიოზულად ყოფნა. ხომ იცი რომ შენთან ერთად დაბღვერილი ვერ ვიჯდები..
-ვიცი ხო.!-მთელი ღამე საუბრობდნენ და ძლივს გადაწყვიტეს სახელიც. ვერცერთი იჯერებდა ამ ამბავს. როგორი საქმეა წკაპ და მშობელი ხარ. ვიღაც პაწაწინა არსება მთლიანად ცვლის შენს სამყაროს. ადრე მხოლოდ შენ და ის იყავით და თქვეენს გარშემო ბრუნავდა მთელი მსოფლიო ახლა კი, ორივე მსოფლიოსთან ერთად ბრუნათ ახალი სიყვარულით შექმნილი არსების გარშემო. აღარ გადარდებს როგორ იქნები შენ, მხოლოდ მის კარგად ყოფნაზე ფიქრობ.! საკუთარი სურვილები ხდება მეასე ხარისხოვანი.! რამდენი რამის შეცვლა შეუძლია ამ პაწაწინას.. მაგრამ რამხელა ბედნიერების მატარებელი ხდები ამ დროის მანძილზე.. მეორე დღეს მივიდდნენ ანდრიაძების ოჯახში. ცოლ-ქმარი ორივე სახლში დახვდათ რადგანაც უქმე დღე იყო.
-დედაა.. რატომ არ გაგვაფრთხილე თუ ჩამოდიოდი..-კარების გაღებისთანავე შეჰყვირა ქალმა და მონატრებულ შვილს მაგრად ჩაეხუტა..
-მარტო არ მოვსულვარ.-ახლა უკვე კარგად დაინახა შვილის უკან მომღიმარი ძალიან სიმპატიური კაცი.
-დემეტრე ხო?
-დიახ.-ლამაზი თაიგული მიაწოდა..
-უი რა ლამააზია, მადლობა მობრძანდით, კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება.. ელა რატომა არ მითხარი რამეს დაგახვედრებდით.მოდი დემეტრე აქ დააწყე ჩანთები. შემოდით.. ნიკოო ელა ჩამოვიდა.-კიბეებთან დადგა და ქმარს აძახა..მალევე გაისმა ფეხის ხმა და ჭაღარა შერეული საშუალო სიმაღლის კაციც გამოჩნდა.
-მამას ბარტყი მოფრენილაა..-უცებ გაჩუმდა უცნო პირი რომ დაინახა ელას გვერდით, გრძნობდა რა საქმისთვისაც ჩამოვიდნენ ეს ორნი. თან ახარებდა ასეთი შვილის შესაფერისი რომ იყო. ჯერ შვილის მოსიყვარულებით დატკბა..
-ნიკოლოზი.-ხელი გაუწოდა, წერეთელმაც ძლიერად ჩაშჭიდა კაცის ხელს თავისი ტორი .
-დემეტრე წერეთელი.
-თაკო მოშიებულებ იქნებიან ბავშვები მიდი დატრიალდით, მე მანამდე კარგად გავესაუბრები სტუმარს.ხომ დალევ?-ახლა დემესკენ შეტრიალდა.-ძალიან მაგარი ვისკი მაქვს, დიდი ხანია ვინახავ..განსკაუთრებული დღისთვის. რატომღაც მგონია რომ ეს დღე დადგა..-ტუჩის კუთხე ჩატეხა.. ქალები სამზარეუოში გავიდნენ.
-დედა რაღაცა უნდა გაჩვენო.. ოღონდ კივილი არ დაიწყოო.
-დედაუნდა შემეშინდეს?-სკამზე ჩამოჯდა.
-ნწ..-გაღიმებულმა აიწია მაისური და მუცელი ანახა.
-ღმერთო..-ქალს ჩუმად აღმოხვდა სიტყვები, მაშინვე ცრემები გადმოსცვივდა.. შუბლზე ხელი მიიჭიარა და აკანკალებული თითები ნელა შეახო..-აქამდე რატომარ მითხარი ელა.?ღმერთო ვაიმეე.. გავგიჯდები დეე.. მალე პატარა გვეყოლება? დედააკაი ბიჭია? როგორ მიიღო ეს ამბავი? ვაიმე გავაფრენ დეე.. კი არ მჯერა..-ეფერებოდა შვილს, და ორმაგად გახარებული უკოცნიდა ლოყებს..
-დე დემეტრე იცი ვინაა?-მომავალმა ბებიამ უარის ნიშნად თავი გააქნია..-ტაძარში სტიქაროსანს რომ მოჰქონდა სეფისკვერები ჩემთვის, სულ ხელჩაკიდებული რომ დავყვებოდი.. დედა ის დემააა..მე რომ დემას ვეძახდი.. ჩემი დემეა ის.. ვიპოვე..!გესმის? -ახლა უკვე ანდიაძის ქალიც ტიროდა და გაოგნებულ დედას მხრებში ჩაფრენოდა..
-მოსაკლავი ხარ.! ამ ყველაფერს არ მეუბნებოდი.რომ გირეკავდი და გეკითხებოდი ხმას არ იღებდი.. და თურმე რა ხდებოდა. ან რატომ არ მითხარი ბავშვის ამბავი? როდემდე აპირებდი დამალვას?-უცებ საუბარი მამამ გააწყვეტინა.
-ელაა..
-ჰო მა.
-ელა დემეტრე მართლას ამბობს?
-რას მამა?
-მალე პატარა უნდა გამიგორო?-შვილმა თავი დაუქნია..-მამას ბედნიერებავ.! მამას გახარებავ, ჩემო ბარტყოო! ჩემო გულო..-მთელი სახე დაუკოცნა, ასეთი ნიკო არ ენახა ჯერ.. არ წარმოედგინა მუდამ მკაცრი მამაის უკან თუ ასეთი გულჩვილი კაცი იმაებოდა.ცხოვრებაში მისი ცრემლიც კი არ ენახა, ახლა კი ნაცრისსფერი თვალები სითხით ჰქონდა აბჭყვალებული.. დემეტრეც საკუთარი შვილივით მიიღო. ახლოს გაიცნო და მიხვდა რომ მასზე კარგად ვერავინ ვერ შეძლებდა მისი მერცხალის გაბედნიერებას. სუფრასთან ისხდნენ, ნიკორომ წარსულს იხსნენებდა.
-ჩემი პატარა ელა რომ გამოიჩეკა, დედამიწისზურგზე ჩემზე გახარებული და ძლიერი კაცი არ დაიარებოდა, მაშინ სამშობიაროში არ გვიშვებდნენ, მე და ჩემი ძმაკაცები გარეთ ვიდექით და ტირილის ხმა გავიგე მაშინვე მივხვდი, რომ ჩემი შვილი იყო.სამშობიაროდან რომ გამოვიყვანეთ ელენა, ისეთი მოცუცქნული იყო ამ ორ მუჭზე მეტეოდა მთლიანად.-ხელები ერთმანეთს შეაერთა და მომუჭული დემეტრეს აჩვენე.-ყოველ დილით მზე სანამ ბოლომდე ამოვიდოდა, გარეთ გამყავდა ერთად ვეგებებოდით მზის ამოსვლას, ჩიტებსის ჭიქQიკს ვასმენინებდი, და ისიც მათთან ერთად ღიღინებდა.. მამობაზე დიდი ბედნიერება კაცისთვის არ არსებობს.! ერთია სწორი ქალი შეარჩიო, და მეორეა ამ ქალისგან სიყვარულის ნაყოფი გაგიჩნდეს.!დემეტრე გესმის ეს რამხელა მადლია? გახდე მამა?!მთელი ცხოვვრება მისთვის უნდა იბრძოლო.. ელა რომ გაგვიჩნდა მაწვნის ფული არ გვქონდა მე და თაკოს.. წვალებით დავდექით ფეხზე, დედაჩემი ელენა გვეხმარებოდა. მერე მომიწია აქ წამოსვლა, მაშინ პირველად დავტოვე ჩემი ორი ანგელოზი მარტო.. გაუსაძლისი იყო მათ გარეშე დაღამება და გათენება..- აგრძელებდა საკუთარი ისტორიის მოყოლას და დემეტრეც აღფრთოვანებული იყო ამ კაცით. ელენა დიდხანს ვერ გაჩერდა სუფრასთან თვს სუსტად გრძნობდა ამიტომ ოთახში ავიდა და საწოლში მოკალათდა, წყნარი მელოდია ჩართო..ფეხის ხმა რომ გაიგო გაიყურსა.კარებიც ნელა შემოაღეს.წერეთელს ეგონა მის ქალს ეძინა, ფეხის წვერებით დადიოდა, ანდრიაძე კი თხელი საბნიდან ცალი თვალით უყურებდა, წონასწორობა დაკარგულ კაცს, რომელიც ჩუმად სიარულს სცდილობდა და აშკარად არ გამოსდიოდა.. ბოლოს ვეღარ შეიკავა და კისკისი დაიწყოო.
-რას დამატარებ ფეხისწვერებზე ამხელა კაცს თუ არ გძინავს?
-რავი აბა, საყვარელი იყავი!
-სააბაზანოში შევალ და მოგიგორდები..
-მალე თორემ მოგვენატრე.-ტრუსის ამარა შეუწვა ქალს, და გაყინული ფეხები შეახო სრიალა კანზე.
-ვაიმე დემე ფეხშვველა დადიოდი? რა გაყინული გაქვს.!
-გამითბე მერე, ცოლი რისთვის ხარ?-ყელში ჩამალა სახხე და ცხვვირი გაუხახუნა.-მმ მიყვარს ეს სუუნი..თბილისსში რომ ჩავალთ საჩუქარი დაგხვდება უკვე მზადდ.!
-რა საჩუქარი?
-არ გეტყვი სიურპრიზია.!
-აუუ მითხარი რააა.-ფეხები ააფართხალა..
-ნწ, ვერ გეტყვი მერე სიურპრიზი არ გამოვა.!
- თუ თქმას არ აპირებდი რაღატომ მითხარი. კაი რა... რა ბოროტებაა.!-ტუჩები გაბუსხა.!
-მოგაჭამ მაგ ქვედა ტუჩს. მმ რა გემრიელია.
-მეტკინა მხეცოო.!
-დავიძინოთ რა, თვალები მეხუჭება.- მკერდზე დაადო თავი, მარჯვენა ხელი მუცელზე მოხვია და ქალს მთელი სხეულით აეკრა..რამდენიმე დღე გაატარეს გერმანიაში, მთელ დღეს ქალაქის დათვალიერებას ანდომებდნენ, დაუღალავად დაიოდნენ ქუჩებში, ბავშვის მაღაზიას არ ტოვებდნენ,პაწაწინას უამრავი რამ უყიდეს. არც ქალმა დაიკლო საჩუქრები..თბილისსში ჩასულებს მეგობრებმა წვეულება დაახვედრე.
-დღეს საღამოს რომელი კაბა ჩავიცვა?-კარადიდან რამდენიმე ლამაზი კაბა გამოიღო.
-ყველა ლამაზია..რომელიც გინდა ის ჩაიცვი..-საწოლზე იწვაა წერეთელი და საცვლების ამარა დარჩენილ ქალს ათვალიერებდა. რამდენიმე მოირგო მაგრამ ვერც ერთის შეკვრა ვერ შეძლო. ბოლოს ერთი კაბა ძლივს ძლიობით დემეტრეს დახმაერბუთ შეიკრა. შაკვეხილი ძლივს დადიოდა..
-ახალი კაბების ყიდვა მომიწევს, ვერაფერში ვეტევი..
-ისე საშიში არააა ამ წვრილ ქუსლებზე რომ შემოდგარხარ, არ წაიქცე..-კიბეეზე ჩასვლაში ეხმარებოდა..
-არ წავიქცევი..!-ამის თქმა იყო და ფეხები ერთმანეთში აეხლართა.კიდევვ კაი სწრაფი რეაქცია ჰქონდა წერეთელს.
-რათქმაუნდა.-ირონია არ დააკლო მომღიმარ"ცოლსს" . ბოლო საფეხურიც რომ მოიტოვაგაჩერდა და მოხდენილ კაცს თეთრ პერანგში გამოწყობილს ახედა მომღიმარი სახით.
-მიყვარხარ.!-წერეთელს გაეღიმა, ისევ კოცნით მიახვედრასათქმელს და მანქანის კარები გაუღო..აქაც რათქმაუნდა ძლივს დაჯდა.. სიცილს ვერ იკავაებდა ელას შემხედვარე წერეთელი, რამდენჯერაც ხმამაღლა გაეცინებოდა იმდენჯერ ქლის გაბრაზებულიმზერა ხვდებოდა.. უყვარდა მისი გაბრაზება, თან იმდენად საყვარელი ხდებოდა ანდრიაზე ამ მომეტში, რომ შესძლებოდა, კანში შეისვამდა ქალს. !უყვარდა წერეთელს ეს ქალი, გონის დაკარგვამდე უყვარდა. სწორედ ამიტომ არ ამბოდა ამ სიტყვას ყოველთვის! იმედნად გაცვეთილია, რომ სწორედ ვერ გამოხატავს გრძნობებს, ამიტომ ურჩევნია გაჩუმდეს და მთელი ეს გრძნობა მზერაში და ქცევებში გამოხატოს..

***
გამარჯობათ ჩემო კარგებო..<3 ესეც ახალით თავვი.. იმედია მოგეწონებათ, ვეცადე დიდი დამეწერა, მიუხედავად იმისა რომ დროს ძლივს ვპოულბ, იმედია მაპატიებთ დაგვიანებს.<3 ვველი შეფასებებს.<3