დიდი ხანი ვფიქრობდი ღირდა თუ არა ამის აქ ატვირთვა. არ ვიცი რატომ მაგრამ რაღაცამ მიბიძგა. უბრალოდ მინდა გთხოვოთ გუკდასმით წაიკითხოთ და თუ მეორე ნაწილს მოითხოვთ გაგიგებთ. მიყვარხართ ყველანი და იმედია მოგეწონებათ ჩემი ნამუშევარი







მინდა რომ დამეხმარო
-ეს შეუძლებელია,მე უბრალოდ არ ვიცი რა უნდა გავაკეთო
-მინდა რომ სიმართლე მომიყვე
ღრმად ჩავისუნთქე, სიგარეტს მოვუკიდე , ფანჯარა გამოვაღე და ამბის თხრობა დავიწყე

***
-იეეს მოხვედიიი-დაიყვირეს მეგობრებმა ჩემი გამოჩენისას კლუბში. სიცილით შევეგებე მათ და ყველა გადავკოცნე "ტკბილი ლუკმა" ბოლოს მოვიტოვე.
ლუკას ტუჩებზე ვეძგერი
-მომენატრე საყვარელო
-მეც მომენატრე პატარა-თქვა და გამიღიმა. შეიძლება მოგეჩენით რომ ვაჭარბებ მაგრამ რაღაც კარგად არ იყო ლუკასთან
-ჰეიი გვრიტებო ეგ შემდეგ გააგრძელეთ მანამდე კი ვიმხიარულოთ-თქვა ცოტა მთვრალმა გეგიმ და კიდევ ერთი ჭიქა არაყი გადაკრა.
მეც გადავწყვიტე ყველაფერი ფეხებზე დამეკიდებინა და სასმელს მივყოლოდი. პირველმა ჭიქამ საშინლად ამახურა ტანში,და ვიგრძენი როგორ გამითბა ორგანიზმი
-გოგონი აბა როგორი იყო წუხანდელი ღამე?-მივუბრუნდი ჩემ დაქალ ელენეს
-მმმ საოცარი-თქვა და თავი უკან გადააგდო
-რა გეშველება შე საწყალო-ვთქვი და გადავიკისკისე
-აბა შენსავით ხო არ ვიქნები ლუკას ახლოს რომ არ იკარებ
-ხომ იცი არა? ჯერ-ჯერობით ეგეთი ღრმა ურთიერთობა არ მსურს
-სიხარულო სექსი ღრმა ურთიერთობა არ არის-თქვა ელენემ და საცეკვაოდ წინ გაიწია.
თავი ღიმილით გადავაქნიე და კიდევ ერთი ჭიქა დავლიე. ვხედავდი როგორ იცინოდნენ და ხალისობდნენ ჩემი მეგობრები და მეც ბედნიერი ვიდექი ლუკასთან ჩახუტებული. მაგრამ რატომ ვგრძნობდი რომ მასთან რაღაც ისე არ იყო? რატომ მქონდა ცუდი შეგრძნება? ფიქრებიდან თავის დასაღწევად თვალები სწრაფად დავახამხამე და ქეთის მივუბრუნდი რონელიც გიორგისთან ერთად რაღაცას გაცხარებული ყვებოდა.
-ხო და მერე გამოვუბრუნდი ამ ძუკნას და ვეუბნები დედი შენ ცოტა ხო არ გახველებს?(ქეთი)
-დამერწმუნეთ მეგონა მივარდებოდა და გაჩიჩავდა-ამატებს გიორგი.
-ქეთუშ გაგიმართლა რომ მთვრალი არ იყავი თორემ მართლა გაჩიჩავდი იმ საცოდავს-ვეუბნები სიცილით მას და ლუკას ჰაეროვაი კოცნით ვშორდები, საპირფარეშოში გავდივარ.
სარკეში თმას ვისწორებდი როდესაც ტირილით ვიღაც გოგონამ შემოაღო კარი
-ჰეი კარგად ხარ?-მაშინვე მივედი მასთან იმისთვის რომ დამეწყნარებია
-არ ვიცი-თქვა და ცრემლები გადმოუშვა
-რა მოხდა?-ვკითხე და მასთან ჩავიმუხლე
-დედას და მამას ვეჩხუბე და სახლიდან წამოვედი. კლუბში შემოვედი იმისთვის რომ გული გადამეყოლებინა. აქაც ვიღაც მანიაკი ავიკიდე, გაუპატიურება სცადა ძლივს დავიძვრინე თავი
-მომისმინე საყვარელო ნუ ტირი კარგი? ეხლა შენ უბდა ადგე და სახლში წახვიდე
-მაგრამ...
-არა ვითარი მაგრამ შენ უნდა წახვიდე მშობლებს დაელაპარაკო, და დაისვენო იმისთვის რომ რამე შარს არ გადაეყარო ისევ-ვუთხარი და ფეხზე წამოვეყენე. სახე დავბანე მოვაწესრიგე და კარამდე მივაცილე, ყოველი შემთხვევისთვის იმასაც შევხედე როგორ წავიდა სახლში.
მეგობრებთან დაბრუნებულს ლუკა ადგილზე აღარ დამხვედროდა.
-გიო ხომ არ იცი ლუკა სად არის?-ხმამაღლა დავუყვირე მეგობარს რადგან კლუბის ხმაურში არაფერი ისმოდა
-მგონი აივანზე გავიდა-მითხრა მან და ცეკვა განაგრძო.
ძლივს მივაგენი აივანს და ასევე ძლივს გავაღე მისი კარი
-ჰეი ლუკა გეძე...-სიტყვა პირზე მიმეყინა როდესაც წინ გაშლილი სანახაობა დავინახე. ლუკას ვიღაც მოკლე კაბიანი ძუკნა კედელზე მიეყუდებინა და გაცხარებუთ კოცნიდა.
გავშეშდი. გავჩერდი. მოვკვდი. სიკვდილზე მეტიც კი დამემართა. ძარღვები დამეჭიმა, წამი გაიყინა, უზარმაზარი ბურთი მომაწვა კისერში. ჭიქა რომელიც ხელში მეჭირა ძირს დამივარდა და სულ დაიმსხვრა. მხოლოდ ამ ხმაურზე გამოიხედა ლუკამ. შეცბა
-მე..-დაიწყო მაგრამ ისე სწრაფად გამოვვარდი აივნიდან სიტყვის დასრულება არ ვაცადე. მოსაცმელი ავიღე და სასწრაფოდ გამოვვარდი კლუბიდან.
გარეთ გამოსულს ცივი ჰაერი მომხვდა სახეზე, რამაც იმოქმედა ჩემზე. უმისამართოთ მივრბოდი, ღრმად ვსუნთქავდი, თვალებიდან ცრემლები მომდიოდა. ვგრძნობდი როგორ ვკვდებოდი, სულიერად ვკვდებოდი. ზუსტად 2 წელი ვიყავი ლუკასთან ზუსტად ორი წელი და მან ეს ყველაფერი ასე როგორ დაანგრია. უბრალიდ ვერ ვფიქრობდი ტვინი არეული მქონდა, ვერაფერზე ვფიქრობდი.
სკამეიკაზე ჩამოვჯექი და სიგარეტი ამოვიღე, იშვიათად ვეწეოდი იმ პერიოდში მხოლოდ მაშინ თუ ზედმეტად ანერვიულებული ვიყავი, ცრემლები გადმოვუშვი. დაახლოებით ათი წუთი ასე ვიჯექი შემდეგ კი ის დავიწყე რაც ყველაზე მეტად მამშვიდებს, ჩემ თავთან ლაპარაკი
-ძვირფასო მე, მგონი უნდა დაწყნარდე. ვიცი რომ რთულია და ვიცი რომ ახლა ისე ხარ თითქოს კვდები, მაგრამ უნდა შეეცადო, ძალები მოიკრიბო და დაწყნარდე. შენ გჭირდება უფრო მეტად დაიჯერო შენს თავში, შენს შესაძლებლობებში,უფრო მეტად შეიყვარო შენი თავი
-ეს გამშვიდებს?-მომესმა უცხო ხმა უკნიდან. არ შევბრუნებულვარ აკანკალებულმა სიგარეტს ნაპასი დავარტყი. ის უცნობი გვერძე მომიჯდა, მაშინვე მომივიდა მისი საოცარი სურნელი
-მგონი არ უბდა ეწეოდე
-საერთოდ მიცნობ რომ მიკონტროლებ ვეწეოდე თუ არა?-მივახალე გაბრაზებულმა
-გაღიზიანებული ხარ
-არ გადამრიო შენს გარეშეც ვიცოდი-ვთქვი და ცრემლები მოვიწმინდე.
-შენ რა ტირი?
-ხო და მერე შენ რა?-ვუთხარი დაა მისკენ გავიხედე, თვალებში ჩავხედე. მიუხედავად იმისა რომ სიბნელე იყი ვარჩევდი მის მწვანე თვალებს
-აჰ პატარა სულელი გოგო რომელსაც გული ატკინეს
-უკაცრავად?
-ხო რა იყო სიმართლეს არ ვამბობ?
-შენ რა იცი საერთოდ მე რას ვგრძნობ ან საერთოდ ვინ ვარ ან საერთოდ-წამოვხტი ფეხზე თუნცა სათქმელს თავი ვეღარ მოვაბი ტირილი ამივარდა. უცნობი ადგა მაჯაზე ხელი მომიჭირა მისკენ მიმიზიდა და გულში ჩამიკრა. დავწყნარდი, კი არ დავწყნარდი გავთბი, სულიერად გავთბი
-სახლში წაგიყვან
-არსადაც არ წამოგვყვები,იქნებ მანიაკი ხარ ან არ ვიცი-ვთქვი და სიგარეტი გადავგდე. არაფერი არ უთქვამს ისე გადამიკიდა მხარზე და მანქანისკენ წამიყვანა
-იცოდე თუ არ დამსვავ ვიკივლებ რომ მომიტაცე-ვუთხარი გავრაზებულმა და ზურგზე ხელების რტყმა დავუწყე, თუმცა იგი გზას აგრძელებდა. მეც კივილი დავიწყე
-ტყუილად კივიხარ ამ შუაღამეს აქ არავინ არის-თქვა და მანქანაში ჩამსვა, თან ჩამკეტა.
მანქანაში მომეცა იმის საშვალება რომ ამ მგონი მანიაკს დავკვირვებოდი სახეზე. ღმერთო რა ნაცნობი სახე აქვს, სად მყა ს ნანახი? სადღაც უეჭველი ნანახი მყავს და არ მახსოვს-გავიფიქრე ჩემთვის.
5 წუთში სახლთან მიმიყვანა, შეშინებული გავხედე მას
-ჩემი სახლის მისამართი საიდან იცი?
-კარგი რა ანასტასია-თქვა და ტუჩის კუთხე ჩატეხა
-ვინ ჯანდაბა ხარ
ღიმილით მიპასუხა
-ცნობისთვის მე ანა მქვია და არა ანასტასია
-შენ ანასტასია გქვია საყვარელო უბრალოდ შენ გადაიკეთე სახელი
-ვიცნობთ ერთმანეთს?
-მგონი ეგ თავიდან უნდა გეკითხა ანასტასია-თქვა ირონიული ღიმილით-მომავალში იმაზე უკეთ გამიცნობ ვიდრე შენ ეს წარმოგიდგენია.
ცოტა შევშინდი და სწრაფად გადმოვედი მანქანიდან, ასევე სწრაფად შევვარდი სახლში.
კარის დახურვის თანავე იმ უცნობზე ამომივარდა ფიქრები და ისევ ლუკა გამახსენდა, იქვე ჩავიკეცე და ტირილი დავიწყე.
ცოცხალ-მკვდარი ვიყავი ამ ამბის გამო, მთელი ღამე ვტიროდი, თვალი არ მომიხუჭავს. მზიზღდებოდა ადამიანი რომელიც ამდენი ხანი მიყვარდა,მაინც რა უცნაურია ეს ცხოვრება...
***
თავი მეორე
-ასე აგიღო და წაგიღო?-მკითხა სიცილით
-ხომ ასეთი იყო ის-ვუთხარი და გამეღიმა თან ნაპასი დავარტყი.
ამბის თხრობა განვაგრძე
***
მთელი ღამ ეგადავათენე, დილით თვალები დასიებული მქონდა, ერთი კოლოფი სიგარეტი მაინც მოვწიე, ალბათ ფილტვები საშინელ მდგონარეობაში მქონდა. კარებზე ზარის ხმა მოისმა, სულ დამავიწყდა რომ მეთქვა მე ახლა ჩემს მეორე სახლში ვიყავი. ანუ მარტო არ ვცხოვრობ. მყავს დედა და მამა ასევე უფროსი ძმა რომელიც ასე რომ ვთქვათ, მკაცრია. მის საძმაკაცოსთან ერთად ბევრი ჩხუბი გადახდენია და ამიტომაც აღარ მიკვირს როდესაც რაიმე ცემის ფაქტს გავიგებ, ერთი ორჯერ უფრო ღრმადაც შეუტოპავთ. ის ფაქტი გამოსაყოფია, რომ ალექსანდრესთვის მოვახერხე იმის დამალვა რომ ოდესღაც ლუკას შეყვარებული ვიყავი. ამის დამალვა ალბათ მშობლების დახმარებით შევძელი,თანაც ორი წელი. კარებთან ფრთხილად მივედი და გამოვაღე. ჩემი დაქალები: ელენე და ქეთი მოსულიყვნენ. ასეთ მდგომარეობაში რომ დამინახეს კინაღამ შეიშალნენ
-რა მოხდა საყვარელო?-მითხრა ელემ და ჩამეხუტა. სახლში შემოვიპატიჟე ორივე და ყველაფერი დაწვრილებით მოვუყევი, უცნობზე არაფერი ვახსენე.
ოთახში საშინელმა სიჩუმემ დაისადგურა. გოგონები ხმას ვერ იღებდნენ
-ანუ შენ და ლუკა...?
-არანაირი მე და ლუკა ქეთი, დამთავრდა
-ანუ ორ წლიანი ურთიერთობა ასე? არ მჯერა-თქვა ელენემ და ამოიხვნეშა. ორივენი გვერდით მომიჯდნენ
-ანა უნდა გამაგრდე-მითხრა ქეთიმ და ცრემლები მომწმინდა
-რთულია ქეთ, ისეთი შეგრძნება მაქ თითქოს მომკლეს
-მომისმინე წამო გეგისთან ავიდეთ ნერვიულობდა გუშინ ისე რომ გავარდი
-აუ არ მინდა ელე რა-ვთქვი და ოთახში გავედი,მეგობრები უკან გამომყვნენ. ამდენი სიგარეტის ნამწვავები რომ დაინახეს თავი უკმაყოფილედ გადააქნიეს. კიდევ ერთ ღერს მოვუკიდე
-კარგი რა ანა, ნუღარ ეწევი და ჩაიცვი არ შეიძლება ასე
-შენ ყველაფერს გაუძლებ ანა
***
დაახლოებით ნახევარ საათში გეგის სახლში ვიყავი.
ყველანი იქ შეკრებილიყვნენ გიორგი,თვითონ გეგი და ლაშა.
როგორც ჩანს ყველაფერი მოუყვა ლუკამ ბიჭებს და ჩემი დანახვის თანავე გაჩუმდნენ
-კარგით რა ნუ იქცევით ასე-ვთქვი და დავჯექი
-ანა ჩვენ...
-ყველაფერი გაიგეთ?
-კი
-ლუკას ელაპარაკეთ?
-ანუ კლუბში გვითხრა
ცოტახანი გავჩუმდი და უკან გადავდე თავი როდესაც რაღაც გამახსენდა. გუშინ როდესცა ეს ამბავი მოხდა ლუკა მე გამომეკიდა უკან და დარწმუნებული ვიყავი რომ უკან არ მიბრუნდებოდა, ბიჭებმა მითხრეს რომ ტელეფონზეც არ ულაპარაკიათ
-თქვენ იცოდით-ვთქვი და წინ წამოვიწიე
სამივე შეცბნენ
-ანა რა სისულელეა არაფერი ვიცოდით-თქვა გიორგიმ.
-ნუ მატყუებთ, დარწმუნებული ვარ-ვთქვი და ფეხზე წამოვდექი
-ეს სიმართლეა?-ხმას აუწია ელენემ-სიმართლეა მეთქი?
-სიმართლეა-თქვა გიორგიმ და თავი ჩახარა
-არა უშავს არ მწყინს,მართლა ბიჭებო, თქვენ მათი ძმაკაცი ხართ და რა საკვირველია დამიმალავდით
-როგორ თუ არაუშავს ანა ჩვენ შენ მოგატყუეთ-ჩაერთო ლაპარაკში ლაშა. არაფერი მითქვამს ქურთუკი ავიღე
-ანა ამოიღე ხმა, ჩუმად ნუ ხარ-დამიყვირა გეგიმ. გაბრაზებული შემოვბრუნდი
-მაინც და მაინც იმის მოსმენა გინდათ რაც არ მინდოდა მეთქვა? დიახ მეწყინა არა კიარ მეწყინ აგავბრაზდი თანაც ძალიან. გავბრაზდი იმის გამო რომ ლუკა ჩემზე წინა დააყენეთ, და შეუწყვეთ ხელი. იცით...-სიტყვა შემიწყდა და ცრემლები გადმოვუშვი-იცით რა რთულია როდესაც ამდენ ხნიან ურთიერთობას ვანგრევ? იცით რა რთულია როდესაც ადამიანი რომელიც გიყვარს სხვა გოგოსთან ხედავ? და ხვდები რომ ყველაფერი რაც ყოფილა ტყუილია. გიფიქრიათ ამაზე? ორი წელი, ორი წელი ვიყავი მასთან და ერთ დღეში დაანგრია ყველაფერი. მიდით შეუწყვეთ ხელი და ძმაკაცობაშიც იგივეს რომ გაგიკეთებს მერე არ თქვათ არ ვიცოდითო. როდესაც ბიჭი გულს გოგოს ტკენს ის გუკს ნებისმიერს ატკენს-ამდროის განმალობაში ხმამაღლა ვყვიროდი და ცრემლებიც ერთი მეორის მიყოლებით მომდიოდა.-იცით რა არის იმედის გაცრუება? არა ხო და ნუ ლაპარაკობთ და როდესაც ჩემს მდგომარეობაში აღმოჩნდებით მერე მიხვდებით თუ რას განვიცდი ახლა მე-ვთქვი და ჩანთას დავავლე ხელი-დაგირეკავთ გოგოებო-მივუნრუნდი დაქალებს და სწრაფი ნაბიჯებით გავედი სახლიდან.
***
დედას და მამას სახლში მივედი
-ანა-გადამეხვია დედა-როგორ ვინერვიულეთ-მითხრა შესვლისთანავე დედამ და მისაღებში შემიყვანა. ჩემი ძმა და მისი მთელი საძმაკაცო იქ იყო
-ოხ ჩემი ძმა მთელი მისი ამალით-ვთქვი და ირონიული ღიმილი შევაგებე მათ.
-მობრძანდა ქალბატონი-წამოდგა ფეხზე ალექსანდრე-რა გეგონა როდესაც მთელი ღმე სახლში არ მოდიოდი?
-ნუ ღრიალებ-დავუყვირე ხმა მაღლა
-რა მოხდა საყავრელო-მითხრა ნიკამ (ჩემი ძმის ძმაკაცმა)
-არაფერი ნიკა უბრალოდ-ვთქვი და მოვეხვიე-უბრალოდ დავიღალე. ის ერთადერთი იყო რომელთანაც ასეთი სიახლოვე მქონდა ის ძმაზე მეტიც კი იყო ჩემთვის
-რა მოხდა მეთქი მგონი გკითხე ერთხელ
-დაანებე შე*ემა თავი-დაუყვირა ნიკამ
-რა ნაირად დავანებო თავი? მთელი ღამე სახლში არ იყო არ იცი მაინც ნებისმიერი გამო*ლევებული შეიძლება გადაეყაროს და შენი აზრით გადავიტან რამე რომ დაემართოს
-ალექსანდრე დაწყნარდი-წამოდგა ახალა ფეხზე ოთო-გავარკვიოთ რა ხდება
-არაფერიც არ ხდება ალექსანდრე მე-ვთქვი და ვიგრძენი როგორ დამეხვა თავბრუ
-ანა საყვარელო კარგად ხარ?-მაშინვე დამიჭირა ჩემმა ძმამ-გთხოვ მითხარი რა მოხდა.
ჩამოვჯექი, წყალი დავისხი და დავიწყე
-ალექსანდრე გული გამიტეხეს. მიღალატეს, დამამცირეს, გამცვალეს, მომატყუეს,მომკლეს ალექსანდრე. მომკლეს. გულში ისარი გამიყარეს, ვიღაც ძუკნაზე გამცვალეს ორ წლიანი ურთიერთობა დამინგრიეს
-რააა?
-მთელი ორი წელი გიმალავდი რომ შეყვარებული მყავდა და აი. გეუბნები. ნე ტა მეთქვა, ნეტა მთქვა რომ ეს აღარ მომხდარიყო გული აღარ მტკენოდა. მომხდარიყო და დავისვენებდი. ნეტა მომხდარიყო-ვთქვი და თავი ჩავღუნე, ბიჭები ჩუმად მისმენდნენ.
ავდექი და ჩუმად ოთახიდან გავედი. დავიძინე ალბათ ორი საათი ან უფრო მეტი. ნეტა მთელი ცხოვრება შემეძლოს დაძინება.
***
საღამოს წვეულებაზე უნდა წავსულიყავი. გაგიკვირდებათ ალბათ ასეთ მდგომარეობაში სად უნდა წავსულიყავი. დედამ მთხოვა ძალიან და ვერ შევეწინააღმდეგე. ჩემი დაქალიც მოდიოდა ელენე, ასე რომ ვთქვათ ქეთისგან განსხვავებით ისიც მაღალი საზოგადოებიდან არის როგორც მე. ამიტომაც მოდიოდა ის.
დედა დიზაინერია და ისეთი საოცარი კაბა შემირჩია თვალს ვერ მოწყვეტდი,თანაც ჩემი საყვარელი ფერი შავი. ისე კვეთდა ჩემს ფორმებს და სექსუალურ სხეულს კიდე უფრო სექსუალუურს მუჩენდა რომ დარწმუნებული ვარ ყველას თვალი ჩემსკენ იქნებოდა მომართული.
საღამოს გამოვიპრანჭე. კაბა მოვირგე, მაღალ ქუსლიანი შავი ფეხსაცმელი. თმა მაღლა ავიწიე, მუქი შინდისფერი საცხი და ლაქი. არაჩვეულებრივად გამოვუყურებოდი.

დარბაზში უმეტესად მაღალი ფენის წარმომადგენლები იყვნენ შეკრებილნი.
მე და ელენე გვერდიგვერდ დავჯექით. გაგიკვირდებათ და ლუკაზე აღარ ვფიქრობდი, ახლა ყურადღება იმ იდუმალ ნაცნობზე გადავიტანე.
როგორც ყოველთვის ძალიან დიდი შეკრება იყო, უამრავი ხალხი. იყო რამდენიმე დაჯილდოება, შემდეგ ცოტა დალევაც და შემდეგ ცეკვა. მაგიდასთან ჯდომა მომწყინდა და წამოვდექი. სასმელის დასასხმელად წავედი და ისე მოხდა რომ საცეკვაო მოედანს ზურგი ვაქციე, ამიტომ ვერ ვხედავდი ვინ იდგა ჩემს უკან.
სხეული შემეხო. ამ სხეულმა ხელები წელზე შემომხვია, ნაცნობი სურნელი. ეს ის უცნობი იყო.
-როგორ ხარ ანასტასია?-ჩამჩურჩულა ყურში. მაშინვე მისკენ შევბრუნდი, ეს ის მწვანე თვალები იყო-იმდენად სექაუალურად გემოიყურები თავის შეკავება მიჭირს
-შენ მგონი მართლა მანიაკი ხარ
-მანიაკი რომელზეც უკევ გიჟდები?-თქვა და ზურგზე ხელი ამისვა. სიამოვნებისგან დამბურძგლა. ჩემს რეაქციაზე კი გაეცინა.
ზუსტად ამ დროს დაიწყო სიმღერა i put a spell on you.
-ვიცეკვოთმითხრა და ჩემს პასუხს არც კი დაელოდა ისე გამიწვია საცეკვაო მოედანზე.
-იცი მე ვისი შვილი ვარ?
-ვისი-ვუთხარი ძლივს
-თამაზ ბურდულის
ხმა ჩამიწყდა. ღმერთო ოღონდ ეს არა. ჩვენი მოსისხლე მტერის შვილია.
გადამაწვინა და ფეხზე ხელი ამიცურა, თან მუსიკას ტუჩები ააყოლა
-becouse you're mine
გამეღიმა და თამაშში ავყევი. იმაზე კი არ ვფიქრობდი ჩემს ძმას რომ დავენახეთ რა მოხდებოდა. ადრე როგორც მე ვიცი თამაზ ბურდულის შვილი, ვაჟი გამოდის რომ ჩემს წინ მდგომი ძმაკაცობდა ჩემს ძმასთან. მაგრამ შემდეგ სერიოზული გამხეთქილება მოხდა არა მარტო ძმაკაცებს არამედ ოჯახესბ შორისაც თუმცა მე იმ დროს ინგლისში ვიყავი და ყველაფერი ზერელედ ვიცი
-აღიარე რომ ჩემი დანახვისას შენც კარგავ ჭკუას-ვთქვი და სახე ახლოს მივუტანე, თან ვცეკვავდით.
-მეე, თვით დამიანე ბურდული? რა ვიცი რა გითხრა-თქვა და შემომაბრუნდა თან თავი ჩემს კისერზე ჩამოდო,ისევ მუსიკას აყვა
-i love you, i love you, i love you and you know-თან გაეღიმა.
3 წუთიანი მუსიკა სამ საუკუნედ გაიწელა.
-მგონი ჯობია ჩემგან თავი შორს დაიჭირო
-ანასტასია ჩემგან თავს ვეღარ დაიძვრენ-მითხრა ღიმილით. ცოტა მაკლდა და ვეცემოდი და კოცნას დავუწყებდი თუმცა თავი შევიკავე
-და ვინ თქვა რომ ჩემგან დაიძვრენ თავს,დამიანე?
ჩავჩურჩულე ყურში და საცეკვაო მოედანი დავტოვე
***
თავი მესამე

ვიგრძენი როგორ მიყურებდა ალექსანდრე, მხარში ხელი მომკიდა
-შენი აზრით რას აკეთებ?-მითხრა გაბრაზებულმა
-ალექსანდრე გთხოვ დაანებე თავი-ჩაგვიდგა შუაში ელენე
-ხო იცი რო ცოტა მაკლდა იმ ს*რის დაბრედვამდე ხომ იცი არა?
-ნუ მიწყობ ისტერიკებს ალექსანდრე
-რას ნუ ვაკეთებ? რა გგონია იმასთან ახლოს გაგაკარებ?
-რა მოხდა თქვენს შორის ასეთი-ხმას აუწია ელენემ
-აი ეგ შენი საქმე არა რის და არც შენი -გამომხედა
-შენ ვერ მიბრძანებ რა უნდა გავაკეთო-ვუთხარი გაბრაზებულმა და მამას მივუბრუბდი
-მა წავიდეთ რა, დე გთხოვ
-კაი წავიდეთ საყვარელო-თქვა მამა და პარტნიორებს დამეშვიდობა. მე ელენე გადავკოცნე და დავპირდი რომ დავურეკავდი. ჩემი ოჯახის წევრები უკვე მანქანაში ჯდებოდნენ მე კი ტელეფონი შენობაში დამრჩა.
დარჩენილი ნივთის აღების თანავე უკან გამოვვრუნდი. კარებში გავდიოდი როდესაც ვიღაცამ ხელი წელზე მომხვია და კედელზე ამაკრო, დამიანე იყო
-სუნთქვა მეკვრის რომ გიყურებ-მითხრა და ყელში მაკოცა
-დამიანე-ამოვიკვნესე ჩუმად. კოცნა მხარზე გადაიტანა მთელი ყელი დამიკოცნა
-დამიანე გაჩერდი
-ანასტასია საოცრება ხარ
-დამიანე უნდა წავიდე-მაგრამ ის არ ჩერდებოდა სველ კოცნებს მიტოვებდა და მეც ვგრძნობდი რომ თავს ვეღარ ვაკონტროლებდი
-დამიანე-ამოვიკვნესე ისევ როდესაც მომშორდა
-შეხვედრამდე ანასტასია-მითხრა და ადგილიდან გამეცალა.
როგორც ვეცადე თავი დავიწყნარე და ისე მივედი მანქანამდე. სახლში მისვლამდე ხმა არ ამომიღია ჩემს ფიქრებში ვიყავი გართული.
***
მეორე დღეს ქეთი და ელენე სახლში დავიბარე. გადავწყვიტე ყველაფერი მომეყოლა დამიანეზე.
დაწვრილებით მოვუყევი ყველაფერი და მათ რეაქციას დაველოდე
-ღმერთო ანა-თქვა პირდაღებულმა და გაფითრებულმა ქეთიმ
-კარგით ხალხნო ნუ მიყურებთ ეგრე ვთქვი ლოყებაწითლებულმა
-შენი ძმა მოგკლავს-დააყოლა ელენემ
-ვიცი მაგრამ..
-თავს ვერ აკონტროლებ-თქვა ქეთიმ
-მართალი ხარ, არ ვიცი რა დამემართა
უცნაური სიჩუმე ჩამოვრდა.
-მოდი რა ვქნათ იცი? სადმე კაფეში გავიდეთ რას იტყვი? ცოტახანი ყველაფერს დაიკიდებ და მოგეშვება-მითხრა ელენემ
-აუ ხოო კაი აზრია რა წამო-მითხრა ქეთიმ და ფეხზე ამაყენა.
15 წუთში მზად ვიყავით და უკვე მანქანაში ვსხდებოდით.

სახლთან ახლოს მყუდრო ადგილას დავსხედით. ყავა შევუკვეთეთ და წნარად საუბარი დავიწყეთ.
ძალიან ბევრ თემაზე ვისაუბრეთ, ძალიან კარგი დროც გავატარეთ თუმცა ყველაფერი ჩემი ტელეფონის ზარმა გააფუჭა. უცხო ნომერი იყო ამიტომ პირდაპურ ავიღე
-ანა
-ლუკა?-ვთქვი გაბრაზებულმა
-ანა მომისმინე გთხოვ
-ლუკა დამანებე თავი
-ანა მე შენ მიყვარხარ
-ეგ ზღაპრები მოუყევი იმ გოგოს რა მე შემეშვი-ვუთხარი და გავუთიშე.
-ლუკა იყო?-მკითხა ქეთიმ გაბრაზებული ხმით
-კი ლუკა იყო, შენ მიყვარხარო
-იდიოტი-თქვა ელენემ.
გარეთ გავიხედე და ფიქრი დავიწყე არა ლუკაზე არამედ დამიანეზე.
***
საღამოს გადავწყვიტე კლუბში წავსულიყავი გოგონებთან ერთად, ჩემმა ძმამ აიჩემა თავის ძმაკაცებთან ერთად მეც უნდა წამოვიდეო
-კარგი რა ალექსანდრე დაგვანებე თავი-ეწუწუნებოდა ელენე
-ჩვენც მოვდივართთქო გითხარი უკვე ათასჯერ
-გაბრაზებული შემოვიდა ელენე ჩემთან და კარი ალექსანდრეს ცხვირ წინ მიუხურა.
-შენ კიდე რას აგდიხარ აქ?-მეცა ახლა მე-ადექი და ჩაიცვი-მითხრა გაბრაზებულმა და ტანსაცმელები მომიყარა. იმნაირი ქვედაბოლო ამირჩია,იმნაირი და ისე კვეთდა ჩემს უკანალს თვალები ღია დამრჩა, ზემოდან კი მოკლე ტოპი.
-კარგით რა გოგოებო მე ასე არ წამოვალ
-გოგო შენ ხო არ გახველებს? ნახე რა ტანი გაქ ბიჭი რო ვიყო გეცემოდი ეგრევე ახლავე თმა გაიშალე და გავდივართ-მითხრა გაბრაზებულმა ქეთიმ.
ოთახიდან რომ გავედით ჩემს ძმას და მის ძმაკაცებს თვალები თავზე აუვიდათ
-გოგო შენ ხოარ გაკლია რა გაცვია?-მითხრა ალექსანდრემ პირდაღებულმა
-მოკეტე ახლა-შეუბღვირა ელენემ
-კაი შე*ემა დაანებე თავი-უთხრა ნიკამ და თვალი ჩამიკრა.
ნახევარ საათში კლუბში ვიყავით.
ძაან კაი სიტუაცია დაგვხვდა. ერთი ადგილი დავიკავეთ და იქიდანვე გართობა დავიწყეთ. ბიჭებმა რამდენიმე გოგოც კი შეაბეს. მე ერთი ორი ჭიქა დავლიე და ცეკვა დავიწყე. ვგრძნობდი რამდენი თვალი დადიოდა ჩემზე, როგორ მიყურებდნენ მეგონა გადამყლაპავდნენ. ჩემთან ერთად მოცეკვავე ელენემ ხმამაღლა მითხრა
-ყველა შენ გიყურებს
-დაიკიდე რა-ვუყვირე ხმამაღლა და ცეკვა განვაგრძე. ნელ-ნელა ვიკარგებოდი მუსიკაში და მელოდიას სხეულს ვაყოლებდი.
ცოტახანში დავიღალე და თავის მოსაწესრიგებლად საპირფარეშოში გავედი.
სარკეში ცოტა შევლამაზდი, თმა გავისწორე და უკან დაააბრუნებლად გამოვედი როდესაც ვიღაცამ ხელი მტაცა. ისევ ნაცნობი სურნელი, დამიანე. კედელზე ამაკრო
-როგორ გაცვია ანასტასია?
-როგორ მაცვია დამიანე?
-აი ჭკუას ვკარგავ-თქვა და ახლოს მოიწია, ჩამეხუტა, ჩემი სურნელი შეისუნთქა. ასეთი რამ არასდროს მიგვრძნია, საოცრება იყო, მისი გულსი ცემა მესმოდა. მინდოდა ეს წამი საუკუნე გაგრძელებულიყო.
-არ იცი რა მნიშვნელოვანი ხარ ჩემთვის ანასტასია-მითხრა დამიანემ.
ასე ბოლოს რომელი სიტყვები მესიამოვნა არ მახსოვს. დაახლოებით ათუ წუთი ვიდექით ასე
-დამიანე უკან უნდა დავბრუნდე-ვუთხარი და მოვშორდი
-არაუშავს ისევ გნახავ-მითხრა კისერში სველი კოცნა დამიტოვა და დამტოვა. გაბრუებული დავბრუნდი უკან და ჩემს სასტავთან დავჯექი. ერთი ჭიქა გადავკარი, როდესაც ვიღაც ბიჭმა ცეკვა შემომთავაზა. მეც დავთანხმდი, ვიფიქრე ცოტას გავერთობითქო. აშკარად მოწონდა ჩემთან ცეკვა და სხეულზეც მისრიალებდა ხელებს. ორი წუთიც არ გვაცალეს ცეკვა ისე გამოგლიჯეს ხელებიდან ჩემი თავი
-დამიანე რას აკეთებ?
-შენ რას აკეთებ ანასტასია? გგონია ჩემს გარდა სხვა შეძლებს ვინემ შენს შეხებას?-მითხრა და ფეხზე ხელი ამისვა, დამბურძგლა.
-რატომ არ უნდა შემეხოს ვითომ?-ვთქვი გაბრაზებულმა
-becouse you're mine-გაიმეორა იმ მუსიკის სიტყვები.
-ესეიგი თვლი რომ შენი ვარ
-კი არ ვთვლი ასეც არი ანასტასია-მითხრა და ზურგზე ხელი ჩამომისვა.

ცეკვა დავამთავრეთ თუ არა აივანზე გამიყვანა.
-მე რატომღაც არ ვთვლი რომ შენი ვარ-ვუთხარი მას და კედელს მივეყრდენი
-ესეიგი არა
-ხომ არა
ვთქვი და თმა გვერძე გადავიწიე მივხვდი რომ თავს ვეღარ აკონტროლებდა
-ასე გინდივარ?
-ვერც კი წარმოიდგენ როგორ-მითხრა და გაცეცხლებული ტუჩებზე დამეძგერა. უხეშად და მომთხოვნად მკოცნიდა, მთელი სხეულით ამაკრო კედელზემ კოცნა გავაჩერე
-დამიანე-ამოვიკვნესე. არ ჩერდებოდა უფრო და უფრო ღრმად შედიოდა.
-დამიანე-ვუთხარი ისევ
-ეს ყველაფერი არ არის ანასტასია-მითხრა და სველი კოცნა დამიტოვა. ააწითლებულ ახურებულ აცეცხლებული გამოვედი აივნიდან. ადგილზე დაბრუნების დროს მითხრეს რომ უნდა წავსულიყავით. იმ ღამეს მგონი არც მძინებია, ყველგან დამიანე მელანდებოდა
***
თავი მეოთხე
-გიყვარდა?
-არ ვიცი შეიძლება მაგრამ ის კარგად ვიცოდი რომ მისი დანახვისას გონს ვკარგავდი-ვთქვი და გავიღიმე
***
დილით ადრიანად წამომაგდეს ფეხზე ვინ თუ არა ჩემმა გადარეულმა დაქალებმა.
-აეთრიე ფეხზე ხელ-პირი დაიბანე და ჩაიცვი-მითხრა ქეთიმ და სააბაზანოში შემაგდო.

დაახლოებით ხუთ წუთში მთქნარებით გამოვედი
-რა ხდება ხალხნო გვარბევენ?
-დაახლოებით-თქვა ელენემ სიცილით
-რა ხდება ხალხნო ნუ დამღალეთ-ვთქვი და სამზარეულოში შევედი ყავის მოსამზადებლად
-რა ხდება და ქეთის სექსი ჰქონდა-თქვა თუარა ყავა გადამცდა
-რა გქონდაა??-მივუბრუნდი ქეთის გაოცებული
-სექსი-გამიმეორა ელენემ
-ვისთან გოგო?-ვთქვი და მდივანზე ჩამოვჯექი
-ლაშასთან-თქვა თუარა დარცხვენილმა ქეთიმ ისევ გადამცდა ყავა.
-ჩვენ ლაშასთან?
-ხო მაგ ლაშასთან-დაამატა ელენემ
-ო მაი გააად-ვთქვი და სიცილი დავიწყე
-ო მაი დიინ-დაამატა სიცილით ელენემ
-კაიი ხალხნო ნუ იცინიხართ-თქვა გაბუტულმა ქეთიმ
-აბა რა გეგონა მაგას რო აკეთებდი
-ანააა
-რას რომ აკეთებდა?-შემოვიდა ოთახში ალექსანდრე და მისი საძმაკაცო
-ისა რა ქვია იმას არაფერს-დავისერიოზულე ეგრევე თავი და ყავა მოვსვი
-ყოველ შემთხვევაში შენი საქმე არ არის-უთხრა ელენემ სწერვულად
-არ არის ხო?-შეხედება ალექსანდრემ
-ხო არ არის
ღიმილიანი ნიკა გვერდით მომიჯდა და მიმიხუტა
-მომენატრე წრიპა
-მეც მომენატრე ნიკა-ვუთხარი და ლოყაზე ვაკოცე
-ნუ გაგისკდებათ ახლა სიყვარულის ბუშტი-თქვა ქეთიმ
-შენ შენს ბუშტს მიხედე რა-ჩავუსისინე მე
-ანა გესვრი ახლა რამეს იცოდე-თქვა ქეთიმ და გაბრაზებული ფანჯრისკენ მიბრუნდა
-ანა ლაპარაკი მინდა შენთან-მითხრა ალექსანდრემ
-კარგი ახლავე
-კაი შე*ემა რა ლაპარაკი აგიტყდა?-უთხრა ოთომ
-რა გინდა შე*ემისგადანგრეულო მაცადე
-ნუ აი მეფანატება თქვენს დიალოგზე
-აუუ ს*რები ხართ რა-უთხრა ნიკამ და ტელეფონს უპასუხა.
სიცილით გავყევი ალექსანდრეს სამზარეულოში
-ანა მინდა იმ თემასთან დაკავშირებით გესაუბრო, აი იმ ბიჭთან
-ვინც მიღალატა?
-ხო
-მაგაზე რა არის სალაპარაკო ალექსანდრე?
-მე მოვაგვარე ეგ საქმე
-რაა? რა გააკეთე
-რაც გავაკეთე ისწავლის ახლა ჭკუას ეგ ყ*ე
-ოხ ალექსანდრე
-რა იყო?
-არასდროს გიყვარდი ადრე, არასდროს მთვლიდი შენ დად და არ ზრუნავდი ჩემზე და ახლა რა გეტაკა
-მივხვდი თუ რა მნიშვნელოვანი ხარ ჩემთვის ანა
-ნეტა ეგ ადრეც გცოდნოდა და ამდენი გულის ტკენა არ გამოგვევლო ერთად-ვუთხარი და თმა გადავიწიე.
სიჩუმე ჩამოვარდა
-წამო გავიდეთ ახლა-მითხრა და მხარზე მაკოცა. ამ კოცნისას დამიანე გამახსენდა და დამბურძგლა.
ოთახში გავედით,ყველა ის ეგვიყურებდა გეგონებოდა რაღაც სასწაული გავაკეთეთ.
-მე უნდა წავიდე ხალხნო-ვთქვი და ავდექი
-სად?-მკითხა ნიკუშამ
-ესეიგი მეც დედაჩემის ნაირად მინდა მოდას გავყვე ამიტომ გასაუბრებაზე უნდა წავიდე
-და მამას რომ სთხოვო?
-არ მჭირდება მამაჩემის სამსახური-ვუთხარი ზიზღით და მეორე სართულზე ავირბინე.
კარადიდან შავი ჯინსი, თეთრი ზედა, შავი ტყავის ქურთუკი და შავ-თეთრი ადიდასები გამოვიღე. ზოგადად ყოველთვის რომელიმე მოფელის სტილში ვიცმევ, რადგან ვგიჟდები მოდაზე.
იმ პერიოდში ჯიჯი ჰადიდი მქონდა ამოჩემებული. ამ მოდელის მიმართ ჩემს დიდ სიყვარულს ემატებოდა მისი უმაგრესი სტილი.
ნახატები ავიღე რომელიც სწორედ ამ დღისთვის შევქმენი, თმა კი კოსად შევიკარი. ჩემი აიფონ რვა ავიღე და პირველ სართულზე ჩავედი.
-წავედი მეე-გავძახე მეგობრებს და სახლი სწრაფი ნაბიჯებით დავტოვე
***
კომპანიაში რომ შევედი იმხელა იყო თვალები თავზე ამივიდა.
ძლივს მივაგენი ასისტენტს. ამ გოგომ ამიყვანა კაბინეტში თორე მე კიდე დიდხანს ვიბოდიალებდი.
კარზე დავაკაკუნე
-შეიძლება?-ვიკითხე მორიდებით
-რა თქმა უნდა, მობრძანდით-მითხრა ხნიერმა მამაკაცმა ღიმილით და შემიპატიჟა.
ადგილი დავიკავე.
-მე გასაუბრებაზე მოვედი, დიაინერის თაობაზე
-აჰ დიახ, ეგ ვაკანსია სულ ამომივარდა თავიდან. რამე გამოცდილება გაქვთ?
-დედაჩემი ძალიან კარგი დიზაინერია, საკუთარი ატელია აქვს. იქ ვმუშაობდი ცოტახნით. ასევე საზღვარგარეთ არა ერთ მოდის ჩვენებაზე ვარ ნამყოფი, ბევრი ბრენდის ტანსაცმელი მაქვს შეძენილი. ასევე გუჩის გაზაფხული-ზაფხულის კოლექციისთვის ჩემი ერთი ნახატი მიიღეს და შემდგომში ტანისამოსმა კრიტიკოსებისგან უდიდესი მოწონება მიიღო-ვუთხარი და ნახატები მივაწოდე-ეს ჩემი შექმნილია ყველა, დიდ დროს ვუთმობ ხატვას. ასევე საზღვარგარეთ ერთხელ შევხვდი ვიქტორია სექრეტის დამფუძნებელ ედს რომელმაც ძალიან მომიწონა ნახატები.
კაცი გაოცებული მისმენდა, შემდგომში კი ჩემს ნახატებს გადაავლო თავი
-ძალიან კარგი გოგო ყოფილხარ. დიდი ხანია ამ თანამდებობაზე შესაფერისს ვეძებდი და მგონი ვიპოვე კიდევაც. არაჩვეულებრივი ნახატები, გამოცდილება, ცნობილ ადამიანებსაც შეხვედრილხარ და გარეგნულადაც სასწაული ხარ-ბოლო სიტყვები სიცილით თქვა-ასე რომ აყვანილი ხარ
-უღრმესი მადლობა-ვთქვი ღიმილით.
-ოღონდ მოგეხსენება ეს რა ოდენ დიდი კომპანიაა, ყველა დაკავებულია, ამიტომ მოცდა გჭირდება. ბევრი საბუთები უნდა გააფორმო და ა.შ. ხომ არ გეჩქარება?
-არა არა რა საკვირველია დავრჩები-ვთქვი და ბედნიერმა კარები გამოვიხურე.
***
სახლსი გვიან წამოსვლა მომიწია. იმდენი საბუთები გავაფორმე და იმდენ რაღაცს მოვაწერე ხელი თვალები ამიჭრელდა.
ქუჩას ნელა მივუყვებოდი და ფიქრებში ვიყავი გართული როდესაც წინ ლუკა გადმომიდგა, თვალი ჩასიებული ქონდა ტუჩი კი გახეთქილი
-აქ რას აკეთებ?-ვუთხარი გამტყდარი ხმით და შევეცადე ტირილისგან შემეკავებინა თავი
-შნე გელოდებოდი-მითხრა ირონიული ტონით
-ასე ვინ შეგალამაზა?
-შენი აზრით?
-ალბათ დაიმსახურე-ვუთხარი ღიმილით და გევრდი ავუარე, როდესაც მხარში ხელით მწვდა და შემომაბრუნა
-ლუკა გამიშვი
-და რომ არ გაგიშვა რას იზამ? იკივლებ? მთელი ორი წელი, მთელი ორი წელი ახლოს არ მიკარებდი, ხელის შეხების საშვალებასაც არ მაძლევდი არადა როგორ მინდოდი ანა-მითხრა და ახლოს მიმიზიდა
-კიდევ კარგი ახლოს რომ არ გაგიკარე, ბედნიერი ვარ-ვუთხარი და თავის დაძვრენა ვცადე
-აჰ. რატომ გაგიკვირდა რომ გიღალატე?
-შენ რა მხოლოდ იმის გამო მიღალატე რომ სექსი არ გვქონდა?
-დიახ
-და სიყვარული? ურთიერთობაში მაინც და მაინც ეს არის მთავარი?
-შენ რა გგონია რომ მართლა მიყვარდი?
მე სიყვარული არ შემიძლია ანა. ისე მინდოდა დღითიდღე შენი სხეულის შეგრძნება, შენზე შეხება, მაგრამ ახლოს არ მიკარებდი. ახლა კი ვერსად გამექცევი-მითხრა და ხელი ფეხზე ამისვა
-ლუაკ გამიშვი
-არსადაც არ გაგიშვებ-მითხრა და ტუჩებზე მეძგერა
-დამეხმარეთ-დავიწყე კივილი
-ამდენი ხანი ველოდი და ახლა როგორც იქნა ჩემი იქნები-მითხრა და ხელი ამისვა, როდესაც ვიღაცამ ჩემი თავი გამოგლიჯა. გავიგონე დარტმის ხმა
-რა გეგონა ჩემს საკუთრებას რომ ეხებოდი?-ხმაზე ვიცანი რომ დამიანე იყო-ვინ მოგცა ამის უფლება? არ გეყო მისმა ძმამ რომ გაგლახა? მეტის მიღება გსურს? რას ფიქრობ ს*რო რომ მასთან ასეთ შეხებას ვინმეს ვაპატიებ-ეუბნებოდა და თან ურტყამდა.
ლუკა რომ გააგდო ანუ ტქსში ჩააჯინა და სახლში გააცილა მე მომიბრუნდა. მე ძირს ვიჯექი და ვტიროდი
-ანასტასია-დაიხარა ჩემთან, თმა გადამიწია და ცრემლები მომწმინდა-კარგად ხარ?
-მგონი კი-ვუთხარი და ფეხზე წამოვდექი. ჩამეხუტა
-ნუ ღელავ მე შენთან ვარ-მითხრა და ტუჩები კისერზე მომაკრო, გამაჟრიალა-ჩემი ყოველი შეხების დროს თუ ასეთი რეაქცია გექნება-თქვა ღიმილით
-და შენ როგორი რეაქცია გაქ როდესაც მე გეხები?-ვუთხარი ვნებიანი ხმით ყურში, მივხვდი თავს ვეღარ აკონტროლებდა-იცი მგონი ჯობია სახლში წამიყვანო-ვუთხარი ღიმილით და უცბად მოვშორდი მის სხეულს
-ანასტასია-მითხრა ღიმილით-დარწმუნებული ხარ რომ სახლში გინდა წასვლა?-მითხრა და ლავიწზე მაკოცა
-კი-ვუთხარი გამტყდარი ხმით
-მაშინ წავიდეთ-მითხრა და ხელი ჩამკიდა, ასე მივედით მანქანამდე

გზაში ჩემი საყვარელი მომღერლის მუსიკა ჩართო shawn mendes-thers nothing holdin me back
-ვგიჟდებიი-ვთქვი და ავუწიე. დამიანეს გაეღიმა.
Oh, i ve been shaking
I love it when you go crazy
You take all my inhibitions
Baby, theres nothing holdin' me back
ავყევი მუსიკას ხმამაღლა.
ვიგრძენი რომ იმ წუთში ბედნიერი ვიყავი, ცოტა ხნის წინ მომხდარის მიუხედავად, მე ბედნიერი ვიყავი
***
სახლში დამიანემ მიმიყვანა. იმ ღამე სკარგად მეძინა მეორე დღეს კი ფეხზე წამომაგდეს, აგარაკზე უნდა წავიდეთო. ამ რამდენიმე დღის გნმალობაში დამიანაზე რაღაცეები გავარკვიე და ვიცი რომ ჩმს აგარაკთან ახლოს მასაც აქვს სახლი, ასევე ყავს ძაან სერიოზული საძმაკაცო, ბევრი ბიზნესი აქვს მის ოჯახს. ასევე ყავს და.
ეს ის იყო რაც ვიცოდი დამიანეზე
-ალექსანდრე-დავუძახე ჩემს ძმას
-გისმენ ანა
-შეგიძლია რაღაცასთან დაკავშირებით მესაუბრო? ოღონდ სრული სიმართლე
-რასთან კავაშირებით
-დამიანე ბურდული
-არა ვითარ შემთხვევაში
-კარგი რა გთხოვ ალექსანდრე გევედრები-ღრმად ჩაისუნთქა და ამბის მოყოლა დაიწყო
-ძალიან ახლოს ვიყავით ერთმანეთთან, იმდენად ახლოს რომ აი არ ვიცი ძმებადაც კი ვიყავით მიჩნეული. შემდეგ დამიანე რომელიღაცა სასტავს დაუპირისპირდა, ძლალიან სერიოზული ომი წავიდა. დაჟე უბნები ომობდნენ, მთელი თბილისი გადმოტრიალებული იყო.
ასე რომ ვთქვათ გადამწყვეტი ჩხუბი იყო, მაგრამ ამ დროს საშინელება მოხდა. ჩვენს ჩხუბს 7 წლის ბავშვი-ხმა გაუწყდა-7 წლის ბავშვი შეეწირა. მე ამას და არა მარტო მე ამას ყველა ალექსანდრეს ვაბრალებდით. თუ მასთან ან ახლოს ხარ ან რაიმე გაკავშირებს ერთ რამეს გეტყვი ანა, თავი შორს დაიჭირე მისგან.
ვიგრძენი ამ ამბავმა როგორ გამანადგურა
***
აგარაკზე მთელი ჩემი ძმის სასტავი და მე და ჩემი სადაქალო ვიყავით. დღე აშკარად კარგად დაიწყო, ყველანი ბედნიერები გავეშურეთ ჩემს გარდა. ბიჭები ერთი მანქანით, მე და გოგონები კი ერთი მანქანით ვიყავით
-ხალხნო ალექსანდრეს ველაპარაკე
-მერეე?-წამოიყვირა ეგრევე ქეთამ და მომიბრუნდა
-მომიყვა რატო მოხდა განხეთქილება მათ შორის
-და რა მოხდა?-მკითხა ინტერესით ელენემ. ყველაფერი დაწვრილებით მოვუყევი
-ო მაი გააად-თქვა ელენემ-ანუ...ღმერთო ანა თავი შორს დაიჭირე
-ხო რა ანა, არ გვანერვიულო-მითხრა ქეთიმ და მუსიკას აუწია. Zayn-dusk till down ft.sia
-იმ გრძნობას რა ვუყო რომელიც არ მასვენებს?-ჩავილაპარაკე ჩემთვის და მუსიკაში დავიკერგე.
წარმოვიდგინე რომ ამ მაქანაში მე და დამიანე ვიჯექით, ამ მუსიკის ფონზე. სიამოვნებისგან გამეღიმა. საყვარელი ადამიანი, საყვარელი მუსიკა, საყვარელი გარემო, სრული ჰარმონია-ვთქვი ხმა მაღლა და ამ ჰარმონიაზე ფიქრის დროს ჩამეძინა.
***
რომ გავიღვიძე უკვე ჩასულები ვიყავით.
მომწონდა იქაურობა, რატომღაც ვფიქრობდი რომ დასვენება ახლა ყველას გამოგვაცოცხლებდა. ყველანი დავბარგდით, საჭმელიც მოვამადეთ და სუფრას მივუსხედით
-ალექსანდრე მომაწოდე ეგ-დაუძახა ელენემ ჩემს ძმას
-ადექი და შენ თვითონ აიღე-უთხრა ალექსანდრემ მიგდებით
-იდიოტი-ჩაილაპარაკა თავისთვის და მისი გამომწვევი კაბით ფეხზე ადგა. ეს კაბა ელენემ ჩემი რჩევით იყიდა და ვთხოვე რომ ჩაეცვა. ამიტომაც როგორც კი ჩამოვედიტ ეგრევე ჩაიცვა. რაც შეეხება კაბას, მე როგორც დიზაინერმა შავი ზემოტკეცილი კაბა ავურჩიე. სასწაულად უხდებოდა და ფორმებს უკვეთავდა რაღაც საოცრად.
ხოდა სწორედ ამ კაბით დაიხარა ალექსანდრეს გვერდით სასურველი საჭმლის ასაღებად. ჩემმა ძმამ ერთი უზარმაზარი ნერწყვი გადაყლაპა და სუბთქვა შეეკრა. ელენმ ეშმაკურად ჩაიცინა და უკანალის ქნევით მაგიდას მიუჯდა.
სიტუაცია ნორმალურად მიდიოდა. წყნარად ვივახშმეთ და გადავწყვიტეთ გაგვესეირნა. ახლა აგიხსნით სიტუაციას ღამის თორმეტ საათზე რა გვინდოდა ტყეში. მოკლედ ყველანი მთვარელები ვიყავით რადგან ქალბატონმა ქეთიმ აიჩემა დავლიოთო და თამაში მოგვინდა თანაც დამალობანასი. ხო მესმის ამხელა ადამიანებს თავში ჭკუა არ გვაქვს.
მოკლედ დაიხუჭა ელენე და ყველანი სამალავის მოსაძებნად წავედით.
გზაში ჩემ თავს ვებუტბუტებოდი
-რა გინდოდა რო წამოხვედი? არ იჯექი თბილისში მშვიდად და წყნარად? რას იტკიებდი ამ აუტკივარ თავს. არა რა მინდოდა ახლა აგერ ტყეში ვარ და ვიყინებიი ოხხ
-ისევ შენ თავთან ლაპარაკობ-მომესმა ნაცნობი ხმა, დამიანე იყო. სიბნელეშიც კი გავარკვიე მისი სახე
-აქ რას აკეთებ?-ვუთხარი მაშინვე როდესაც ბურუსიდან გამოვერკვიე
-მეც მაგის კითხვას ვაპირებდი ანასტასია
-მე ანა მქვია!
-რაღაც მოხდა-თქვა და თვალები უცნაურად მოჭუტა
-რას მიჭუტავ მაგ თვალებს ჩემი დაქალის ძმასავით შენი ჭირიმე-ვუთხარი და იქვე ქვაზე ჩამოვჯექი.
-მე მგონი გზა აგებნა
-მერე რა
-მთელი ღამე აქ უნდა იჯდე?
-შენ რა გაწუხებს?
უხმოდ მოვიდა ჩემთან და მხარზე გადამიკიდა როგორც იმ ღამეს როდესაც შევხვდით.
-რას აკეთებ? დამსვიი. ვიკივლეებ. დამიანეე. დამანებე თავი
-ხოიცი რო ტყუილად ყვირიხარ მაინც არაფერი გამოგივა-მითხრა და იქვე უზარმაზარ სახლში შემათრია.
-ამ საღამოს აქ დარჩები
-შანსი არ გაქ-ვუთხარი და გაბუტული კარისკენ გავბრუნდი
-კარგი მაშინ წადი
-დიახაც წავალ-ვუთხარი და კარი გავაღე როდესაც დაიგრუხუნა და რაც პირველი იყო თვალში მოსახვედრი ელვა დავინახე. კივილით შევახტი დამიანეს
-ახლა არ მითხრა რომ ჭექა ქუხილის გეშინია-მითხრა სიცილით.
-სულაც არა-ვუთხარი და ფეხზე დავდექი. გადავწყვიტე დავრჩენილიყავი დარწმუნებული ვიყავი წინ საოცარი დიალოგი მელოდა.
ერთი ჭიქა ღვინოთი დავჯექით ორივენი ერთმანეთსი პირისპირ. მაშინ საოცარი კაბა მეცვა. შავი ტანზე მომდგარი, ფეხში აჭრილი. ფეხი ფეხზე გადავიდე და თითქმია კაბა მთლიანად გადამეწია, დამიანემ ნერწყვი ხმაურით გადაყლაპა. გამეცინა
-გიჟდები არა თამაშზე?
წარბ აწეულმა გავხედე
-მეფანატება-ვუთხარი და ღვინო მოვსვი
-მე შენზე მეფანატება
-ასე გინდივარ?
-და შენ არა?-მითხრა ღიმილით
-გაგიჟებამდე-ვუთხარი და ტუჩზე ვიკბინე, თან ფეხზე წამოვდექი ისიც წამოდგა
-რას ელოდები?
-შენ ჩემი ოჯახის უზარმაზარი მტერი ხარ, ისიც გავიგე იქ იმ დღეს რა მოხდა ამიტომ ამ სურვილს ჩემში ჩავიკლავ მირჩევნია-ვუთხარი და თმა გვერძე გადავიყარე
-კარგი რა დარწმუნებული ვარ ჭკუას კარგავ ჩემზე
-შენ არა?-ვუთხარი ეშმაკური ღიმილით
-ჭკუას არ ვკარგავ. შენ რომ გიყურებ აზროვნებია უნარი მერთმევა-მითხრა და ენა გადაისვა ტუჩებზე
-ხოდა რაღას უცდი?-ვუთხარი გამომწვევად. არც აცია არც აცხელა ისე მეცა ტუჩებზე. ღვინო ხელიდან გამივარდა და ჭიქა სრულიად დაიმსხვრა. კედელზე ამაკრო, მომთხოვნად მკოცნიდა, მე ვეღარ მოვითმინე და ხმების გამოცემა დავიწყე, ამან უფრო გააწბილა. კაბა ტანზე შემომახია. მეც არც ვაციე და არც ვაცხელე ტანზე ფეხები შემოვაწყვე ასე კოცნით ამიყავან მეორე სართულზე
-მაგიჟებ ანასტასია-მითხრა კოცნის შუაში და ლოგინზე გადამაწვინა. კოცნა უფრო მომთხოვნი გახადა, ხელებს ხან მკერდზე მიჭერდა ხან კი ფეხზე დასრიალებდა. გაცეცხლებული იყო იმდენად უნდოდა ჩემი სხეულის შეგრძნება. არ ვიცოდი რას ვაკეთებდი,ლუკასთან ყველაფერი სხვანაირად იყო, მას თითს არ ვაკარებინებდი მაგრამ დამიანე ის სრულყოფილება იყო.
ზედა გავხადე და ახლა ის მოვაქციე ლოგინზე. მის პრესს კოცნით ჩავუყევი და ხელი ავუსვი, დაბრუძგლა. მთლიანად შემოვაჯექი მას. გაცხარებით ვკოცნიდი თან შიგა და შიგ ხმებს გამოვცემდი რაც აგიჟებდა. უფრო ახლოს მიზიდავდა უკანალზე ხელებს მიჭერდა. გაცხარებული, გაგიჟდებული, გაცეცხლებული იყო. ორივეს სხეულს ალი მოსდებოდა.
ფეხებზე ხელებს დამისრიალებდა და თან მკერდის მიდამოებს მიკოცნიდა. ყველაფერს ნელა შვებოდა მაგრამ გაგიჟებით რაც მე უფრო და უფრო მაგიჟებდა. ხელებს ზურგზე ვუჭერდი, მთლიანად ვგრძნობდი ჩემში თუ როგორ მინდოდა. ეს რაღაც საოცრება იყო, ველოდი იმ კულმინაციას რომელიც ასე მინდოდა რომ მომხდარიყო.
ტუცებზე გაცხარებით დამაცხრა მეგონა მომაჭამდა კიდევაც. მე უფრო და უფრო ვკვნესოდი ის კი უფრო და უფრო გიჟდებოდა. და აი მოვიდა კულმინაციაც როდესაც შარვალი გაიხადა. თავიდან ტკივილი ვიგრძენი მაგრამ შემდეგ საოცარი სიამოვნება. თან სხეულს მიკოცნიდა მე ხმებს გამოვცემდი სიამოვნევისგან და ის ისევ გიჟდებოდა და უფრო მეტს ითხოვდა. ვნებამ სიამოცნების მწვერვალს მიაღწია. შემდეგ კი ნელი ბიძგები დაიწო და ავყევი მას. მიკოცნიდა სხეულს თითოეულ ნაკვთს ტუჩებს თან სიამოვნებას მანიჭებდა. ალბათ გვიანი იქნებოდა მის გულზე რომ მიმასვენა.
ასეთი ღამე ცხოვრებაში არ მქონია
***
მეორე დილით ოდნავ მუცლის ტკივილიმა გამაღვიძა. თვაკები რომ გავახილე და გარშმეო რომ მიმოვიხედე გუშინდელი ღამე გამახსენდა, სიამოვნებისგან დამბურძგლა. ტელეფონი ავიღე რომელზეც 50 გამოტოვებული ზარი მაინც იქნებოდა. ელენეს დავურეკე და ვუთხარი ის რომ
გზა ამებნა და კოტეჯში შევაფარე თავი, დღეს კი დავბრუნდებოდი. ლაპარაკი დავასრულე თუ არა უკვე გაღვიძებულ დამიანეს გავხედე. ეტყობოდა რა ნასიამოვნები იყო
-მგონი ჯობია დავივიწყოთ არა?
-ამას ვერასდროს დავივიწყებ
-მაინც რა არის ამაში ასეთი? რამდენი ქალი გყოლია ახლა..
-შენ სასწაული ხარ ანასტასია. სრულყოფილება, შენი სხეული-მითხრა და მოშიშვლებულ ფეხზე ხელი ამისვა
-არ ვიცი ვიმ ხარ, არ ვიცი საიდან მოვედი რა გინდა, რატომ შემომეჭერი და რატომ მაჩუქე ეს ღამე მაგრამ...
-მაგრამ?
-შემიყვარდი-ვუთხარი და თავი გვერძე გადავწიე
-ანასტასია მე შენ დიდი ხანია მიყვარხარ, ჯერ კიდევ იმ საღამოდან როდესაც ჩვენ ერთმანეთს შევხვდით
***
-შეგიყვარდა?
-საოცრად. არ ვიცი ასეთი გრძნობა როგორ დამეუფლა რამდენიმე ნახვაში, მე ხომ მას თითქმის არ ვიცნობდი მაგრამ შემიყვარდა, აი საოცრად შემიყვარდა
-მერე რა მოხდა?-ყავა მოვსვი და ლაპარაკი განვაგრძე
***
გადავწყვიტე რამდენიმე დღოთ დამიანესთან დავრჩენილიყავი. ალექსანდრე ძლივს დავითანხმე აზრზე არ ვარ ელენემ რა გააკეთა ისეთი რომ ტყუილით დამტოვა.
მაღალწელიანი შავი შარვალი და თეთრი ნაქსოვი ზედა მეცვა. თმა კოსად მქონდა აკრული, ხელში ჭიქით ყავა მეჭირა და დამიანესთან ერთად ვიჯექი ერთ ოთახში. ის მათვალიერებდა,თითქოს ჩემი ფიქრების ამოკითხვას ცდილობსო
-იმ დღეს რა მოხდა?-მივუბრუნდი მას.
-რომელ დღეს?
-იცი რაზეც ვლაპარაკობ
ფეხზე ადგა და სიგარეტს მოუკიდა
-მე და შენი ძმა საუკეთესო მეგობრები ვიყავით, არ ვიცი გადამეტებულია თუ არა მაგრამ როგორც ძმები. მე ალბათ მის გამო თავსაც გავწირავდი. ის ყველა იმ მომენტში როდესაც მიჭირდა გვერდით მედგა. მე ვგრძნობდი, რომ ღვიძლი ძმა მყავდა-ვენები დაჭიმა. ღრმად სუნთქავდა-იმ სასტავს იმიტომ დავუპირისპირდი რომ ჩემს ოჯახს საშინელება გაუკეთეს. მე და მყავს. იმ სასტავიდან ხუთმა ჩემი და გვიან ღამით ქუჩაში მიიტყუეს. გააუპატიურეს-ხმა გაუწყდა-ცემეს, სიკვდილამდე მიიყვანეს. გესმის? მთელი ჩემი ოჯახი დაანგრიეს. მამაჩემი გაცოფებული იყო, მე საერთოდ ვერ ვაზროვნებდი. გოგონა რომელიც დაბადებიდან ჩემთან იყო, რომელსაც ჩემს დაიკოს ვუწოდებდი მას ცხოვრება დაენგრა. საერთოდ რა უნდა გამეკეთებინა? წყნარად ვმჯდარიყავი? იმ სასტავთან სერიოზული ჩხუბი წამოვიწყე. თავიდან ჩემი ძმაკაცები და ალექსანდრე გვერდით მედგნენ. იმ ბოლო ჩხუბამდე. მე არ მინდოდა ასე რომ მომხდარიყო. არ მინდოდა ის ბავშვი.
უბრალიდ იქ არ უნდა ყოფილიყო. იმის შემდეგ არც ერთი ღამე არ მძინებია. თვალი არ მომიხუჭავს კოშმარების გარეშე. ალექსანდრე კი ყველაფერს მე მაბრალებდა-მწარედ ჩაეცინა. ვატყობდი ლაპარაკს ვეღარ აგრძელებდა სიმწარისგან.
ავდექი ყავა დავდე და ფანჯარასთან მყოფს ზურგიდან მივეხუტე
-შენი ბრალი არ არის დამიანე
-ვიცი, ყოველ შემთხვევაში იმედი მაქვს
-უცნაური წყვილი ვართ-ვთქვი სიცილით
-წყვილი?-გაიკვირვა
-დაიცა შენ რას ამბობ-მოვშორდი ზურგიდან და ფანჯრის რაფაზე შემოვჯექი-მას შემდეგ რაც რესტორანში და კლუბში გაგიჟებით მკოცნიდი, იძახოდი რომ ჩემზე თავს კარგავ, წუხანდელი ღამისა და იმ სიტყვების შემდეგ წყვილი არ ვარღ?
-მე ეგ არ მითქვამს-მითხრა ღიმილით
-აბა რა თქვი?
-ის რომ შენგან გამიკვირდა, წყვილის წოდება-თქვა და ახლოს მოიწია-რატომ ფიქრობ რომ უცნაური წყვილი ვართ?
-წარმოიდგინე ლუკასთან ორი წელი ვიყავი და ახლოს არ ვიჯარებდი აი საერთოდ ზედმეტადაც კი. შენთან კი რამდენიმე კვირაში დავკარგე თავი. თითქოს უგრძნობები ვართ, საერთოდ ვერ იტყვი რომ ერთმანეთის მიმართ რაიმეს ვგრძნობთ, ამას ემატები შენ როგორც ზედმეტად უჟმური და ჩვენი რამდენიმე სენტიმენტალური სცენა
-სწორედ ეს მომწონს ჩვენს წყვილში, სხვებს არ ვგავართ, მე და შენ, ჩვენ მგონი რომ სამყაროს შეცლა შეგვიძლია
-დამიანე სამყაროს შეცვლა არაფერს შეუძლია
-თუ მოინდომებ ყველაფერს შეძლებ
-ასე არ ვფიქრობ, რეალისტი ვარ
-და სიყვარულზე რას ფიქრობ?
-ეს უბრალოდ სიცარიელეა
-საინტერესო ადამიანი ხარ ანასტასია
-შენ კი დამიანე-აღარ გავაგრძელე
-რა მე?
სახეზე ხელი ჩამოვუსვი, ტუჩებზე თვალებზე
-შენი თვალები, ტუჩები, შენი სახე ეს უბრალოდ საოცარია-ვუთხარი და ცრემლები წამომივიდა
-შენ რა ტირი? რა მოხდა ანასტასია?
-მეშინია. მეშინია რომ შენ თავს წამართმევენ, მეშინია რომ ალექსანდრე გაცოფდება, მეშინია რომ ჩვენ აღარ იარსებებს. ვეღარ შევიგრძნობ შენი ტუჩების გემოს, საერთოდ შენ. და საერთოდ დამიანე მეშინია უშენობის. მას შემსეგ რაც ლუკა დავკარგე ოდნავ სიცარიელეს ვგრძნობდი, მაგრამ შენ? ახლა ამას ვეღარ გადავიტან დამიანე. არ ვიცი რატომ, არ ვიცი როდის, მაგრამ ჩემი ნაწილი გახდი. რამდენიმე ნახვით,რამდენიმე კოცნით, აი ასე უბრალოდ მეკუთვნი. და რომ წახვიდე? როგორ გადავიტანო ეს? დამიანე გევედრები აუმხედრდი ყველას წინ. არ წახვიდე, შენ...შენ საუკეთესო რამ ხარ რაც კი მომხდარა ჩემს ცხოვრებაში
-ანასტასია შემომხედე. მე არსად წავალ. და რატომ იცი? ვერ მიგატოვებ. ანასტასია მე შენ იმაზე დიდიზანია გიცნობ ვიდრე წარმოგიდგენია. ჯერ კიდევ იქიდან როდესაც ინგლისიდან ჩამოხვედი. მაშინ ალექსანდრესთან დალაპარაკებას ვცდილობდი, მე ბაღში ვიყავი ვერც კი შემამჩნევდი, მაგრამ მე შეგამჩნიე. იმ წამიდან მივხვდი რომ ჩემი ნაწილი იყავი. და ახლა შემიყვარდი ანასტასია, შემიყვარდი
****
მე და დამიანემ გადავწყვიტეთ გაგვესეირნა, ჰაერზე გაგვევლო.
გარეთ რომ გამოვედით და ჰაერი მოგვხვდა სიამოვნებისგან დამბურძგლა. სასწაული იყო იქაურობა. ხეები გაშიშვლებული, ფოთლები ძირს დაცვენილი.
დამიანემ ხელი მომკიდა და ერთად გავუყევით გზას. ჩავფიქრდი. ისევ იმ შვიდი წლის ბავშვის სიკვდილზე ჩაბფიქრდი, ყველაფერი ძალიან ბუნდოვნად იყო. ვერაფერს ვხვდებოდი
-რაზე ფიქრობ?-მკითხა დამიანემ
-არაფერზე, საინტერესო არ არის-ვუთხარი და გავუღიმე.
დაახლოებით ნახევარი საათი დავსეირნობდით შემდეგ კი შეგვცივდა და სახლში დავბრუნდით.
მეორე სართულზე ავედი რადგან გამოცვლა მინდოდა. მაიკა და შარვალი გავიხადე და ტანსაცმლის ძებნა დავიწყე როდესაც ოთახში დამიანე შემოვიდა. დავინახე ჩემი ასე დანახვისას როგორ გადაყლაპა უზარმაზარი ნერწყვი. გამეცინა და ისევ ტანსაცმილ ძებნას შევუდექი, როდესაც უკნიდან მეცა.
-არა არ შემიძლია-მითხრა და მაგიდაზე შემომსვა, ცხოველუეი კოცნა დამიწყო
-დამიანე რა ცხოველი ზარ დამანებე თავი გავიყინე
-დამაცადე და გაგათბობ-მითხრა სიცილით და ბიუსჰალტერის შეხსნა დამიწყო
-დამიანე მეთქი-ვუთხარი და მკერდიდან ხელები მოვაშორებინე
-ხო კაი, კაი ოღონდ რასაც მე მოქცემ იმას ჩაიცმევ
-კაი ხო მომეცი.
მისი მაიკა გამომიღო რომელიც უკანალსაც არ მიფარავდა
-ბუხარი დავანთე ამიტომ დამიჯერე არ შეგცივდება-მითხრა სიცილით და ხელში ამიყვანა
-სხვათასორის ჩემითაც შემიძლია სიარული-ვუთხარი და ტახტზე ჩამოვჯექი.
-ანასტასია რაღაცაზე მინდა გესაუბრო
-გისმენ
-როგორც ვხვდები ჩვენი ურთიეეთობაა....-ჩემი ტელეფონის ზარმა შეაწყვეტინა საუბარი. უცხო ნომერი იყო
-გისმენთ
-ანა როგორ ხარ?-მოსიმა ლუკას ხმა ტელეფონში
-ლუკა რა გინდა?-ვუთხარი თუ არა ვიგრძენი როგორ დაეჭიმა დამიანეს ძარღვები
-არ მოგენატრე?
-არ მომენატრე ლუკა დამანებე თავი
-ერთი წამით არ გათიშო-იყვირა ტელეფონში-მხოლოდ რაღაცა მაინტერესებს და შემდეგ თუ გინდა გათიშე
-გისმენ
-ახლოს რატომ არ მიკარებდი? მთელი ორი წლის განმალობაში შენთან ვიყავი და საერთოდ ერთი მილიმეტრითაც არა
-ლუკა არ ვიცი არ მაქვს მიზეზი უბრალოდ არა
-მითხარი სანამ არ მეტყვი თავს არ დაგანებებ
-დამანებე თავი ლუკა
-მითხარი მეთქი
ამოვისუნთქე და ვუთხარი
-იმიტომ რომ არ მიყვარდი გასაგებია? თავს ვიტყუებდი. არასდროს მყვარებიხარ, მე სხვა მიყვარს და იმ ადამიანთან ბედნიერი ვარ. არასდროს მყვარებიხარ და არც არასდროს მეყვარები, ასე რომ დამანებე თავი თუ შეიძლება-ვიყვირე ტელეფონში და გავუთიშე. სიჩუნე ჩამოვარდა. დამიანე მიყურებდა და ეღიმებოდა
-რა გაცინებს?-მივუბრუნდი გაბრაზებული
-ძალიან საყვარელი ხარ როდესაც ბრაზობ-თქვა და გაეცინა. მეც ავყევი.
ახლოს მოიწია ჩემთან და ტუჩებამდე მანძილი შეამცირა
-ჰა რა იყო? უფრო გაგაგიჟე?-ვკითხე სიცილით
-დღითიდღე უფრო და უფრო-მითხრა და კოცნა დააპირა როდესაც თავი გამოვწიე
-აქ რაიმე წვეულების კაბები გაქვს?
-ჩემი დის კაბებია რად გინდა
-დამიცადე და ჩამოვალ
-ანასტასია რას მიპირებ?
-ნახავ-ვუთხარი ეშმაკური სიცილით და მეორე სართულზე ავედი.
კარადაში უამრავი ძალიან ლამაზი კაბა შემხვდა. როგორც ჩანს დამიანეს დას კარგი გემოვნება აქვს. ერთ-ერთი კაბა შევარჩიე, ბერსაჩის ბრენდი იყო. უმოკლესთა უმოკლესი შავი, მოტკეცილი მკერდ ამოღებული. ეს კაბა დამიანეს გააგიჟებს.
კიბეებზე ნელა დავეშვი, დამიანეს პირი ღია დარჩა.
-დახურე ეგ პირი ბუზი არ შეგიფრინდეს-ვუთხარი და კალთაში ჩავუჯექი
-საოცრება ხარ-მითხრა და ლავიწზე ენა ამისვა
-ამას ნუ აკეთებ-ვუთხარი და გავიცინე
-რატო?
-სიამოვნებისგან თავს ვკარგავ-ვუთხარი და გავიცინე
-რას იტყვი ჩემზე უფრო კარგად რომ მოკალათდე?-მითხრა ესმაკური ღიმილით. ასეც მოვიქეცი და ტუჩებზე დავაცხრი. მომთხოვნად მკოცნიდა, მომთხოვნად არა გიჟურად ტუჩებს მიჭამდა. კაბა გამიხსნა და ჩემი ვიქტორია სეკრეტის თეთრეულის ამარა დამტოვა
-ანასტასია მინდა შენი სხეული უკეთ შევისწავლო-მითხრა და მდივანზე დამაწვინა, თვალები დამახუწინა. ჯერ ყელით დაიწყო, კოცნით ჩაუყვა ლავიწებს, მკერდი გამოტოვა. მუცელს მიადგა, ვეღარ მოვითმინე და კვნესა დავიწყე. ის კი მკოცნიდა, ხან ენას მისმევდა. ფეხებზე გადავიდა ხელებს დამისრიალებდა. შემდეგ ამიყვანა და ხალიჩაზე გადამსვა. ბისუჰალტერი მომხსნა. დამიკოცნა მთელი მკერდი რამდენჯერმე მიკბინა კიდეც, მე კი ვკვნესოდი და ის უფრო აღიგრძნებოდა ამით. მთელი მკერდი დამიკოცნა. ტუჩებს მიადგა და თვალები გამახელინა. მას შემოვაჯექი. მომთხოვნად დავუწყე კოცნა, ის კი უკანალზე ხელებს მიჭერდა, ვგრძნობდი რა სიყვარულით მკოცნიდა. მაიკა გავხადე. ახლა მე დავიწყე მისი სხეულის დაგემოვნება. მის პრესს კოცნა კოცნით ჩავუყევი, თან ჩემი მოშიშვლებული მკერდი ედებოდა და ჭკუას კარგავდა. საცვალი გამხადა და გადამაწვინა. მივხვდი როგორ აკვირდებოდა სხეულს, მის საყვარელ სხეულს. ხელები ამისრიალა, დამბურძგლა. ყველაფერი დამიკოცნა.
და ისევ ის სიამოვნება.
დამიანეს უკვე იმხელა ადგილი ეჭირა ჩემს ცხოვრებაში სიმართლე რომ გითხრათ მეშინოდა კიდევაც.
***
მეორე დღეს თბილისში დავბრუნდით, იმ ბავშვის ამბავი ისევ არ მასვენებდა ამიტომ ყველაფერი დაწვრილებით გამოვკითხე და გადავწყვიტე ეს საქმე ასე არ დამეტოვებინა. დამიანეს მანქანა სახლიდან მოშორებით გავაჩერებინე. დიდხნიანი დამშვიდობების შემდეგ სახლში შევირბინე.
მისაღებში მთელი ოჯახი შეკრებილიყო
-ჩამოხვედი დე?-მკითხა დედამ და გადამკოცნა
-ხო დე
როგორ დრო გაატარე?-მკითხა ალექსანდრემ წარბაწევით
-ფანტასტიური, საოცარ ოჯახთან ვიყავი ძალიან საყვარლები იყვნენ-ვუთხარი და მოახლეს ჩანთა გავატანე-წავალ მე შხაპს მივიღებ დე და მერე მეგობრებს დავურეკავ
-კაი დე მიდი-მითხრა და თავზე მაკოცა. ავირბინე ჩემს ოთახში და 1 საათი შხაპში ვინებივრე,თან დამიანეზე ვფიქრობდი. გამოსვლისთანავე ქეთი და ელენე ჩემთან დავიბარე. 15 წუთში ორთავე ჩემთან გაჩდნენ
-ოხხ გოგონი რაქენიი დამიანესთან?-შემოვიდა ყვირილით ელენე
-რა გაკივლებს გოგო-ვუთხარი ჩუმად
-აკლია ამ საცოდავს-მითხრა ქეთამ და ტახტზე დაეხეთქა.
გოგონებს ყველაფერი დაწვრილებით მოვუყევი. და ისიც დავამატე რომ იმ ბავშვზე რაღაცეების გარკვევას ვაპირებდი
-შენ და დამიანეს მრე მოგხედავთ ჩემო გარყვნილო გოგონავ-თქვა ელენემ და ბალიშიც მიიღო თავში-მაგრამ სეროზულად აპირებ მაქ საქმეს?
-კი სერიოზულად. მაგრამ ახალ სამსახურში უნდა გავიქცე
ვუთხარი გოგონებს და სწრაფად დავემშვიდობე
***
სამსახურში თავზე საყრელი საქმე დამხვდა. ვიფიქრე მივუჯდები მაგიდას და დავიწყებ მუშაობასთქო როდესაც ოთახში დამიანე შემოვიდა
-აქ რაგინდა დამიანე? დღეს არ გნახე
-უკვე მომენატრე-მითხრა და ჰაეროვანი კოცნა მაჩუქა-წავედით მიდი აიღე ჩანთა
-მაგრამ სამსახური...
-ეს ჩემი კომპანიაა საყვარელო-მითხრა და ოთახიდან გამიყვანა
-სად მივდივართ დამიანე?
-ალექსანდრესთან.
არაფერი მოთქვამს ისე ჩავჯექი მანქანაში და ჩუმადვე მივედით დანიშნულების ადგილას.
ხელ ჩაკიდებული შემიყვანა სახლში.
ალექსანდრემ დამინახა თუ არა ფეხზე წამოდგა, ვიგრძენი როგორ იყო გავრაზებული ლამის მოვეკალით.
-აქ რა ხდება?-დაგვიღრიალა ორივეს
-როგორც ხედავ შენი და შემიყვარდა-მითხრა და გულში ჩამიკრა-მაგრამ უნდა წავიდეე
-რააა?-მივუბრუნდი გაკვირვებულმა
-დამიანე რა ცირკს აწყობ?-მიუბრუნდა ალექსანდრე მას. შოკირებული ვიყავი. ვერ გამეგო რა ხდებოდა, ხან მას ვუყურებდი ხან ალექსანდრეს
-უნდა წავიდე, ცოლი მომყავს
თითქოს სამყარო გაჩერდა
-რაა??
-მაპატიე ანასტასია მე შენ ძალიან ძალიან მიყვარხარ-მითხრა და თავლებში ჩამხედა. პირველად შევამჩნიე მის თვალზე ცრემლი
-დამიანე რას ლაპარაკობ? თუ გიყვარვარ სად მიდიხარ? ვერაფერი გავიგე
-ანასტასია უბრალოდ დაიმახსოვრე რომ მიყვარხარ, უბრალოდ დაიმახსოვრე
თქვა და წავიდა.
***
-წავიდა?
-დიახ წავიდა. რა საშინელია ადამიანი არა? ის შემპირდა რომ არ მიმატოვებდა. შემპირდა რომ ყოველთვის ჩემთან იქნებოდა. მაგრამ სიყვარული. უნდა მცოდნოდა რომ ეს უბრალოდ ილუზიაა. რომ ყველაფერი მთავრდება. რომ არაფერი არსებობს საიდუმლოდ და რომ ადამიანები ყოველთვის უცრუებენ ერთმანეთს იმედებს. ლამის მოვკვდი. ყოველ დღე ჩემი ორგანიზმი ქვეითთდებოდა, აღმოჩნდა რომ დამიანესგან ორსულად ვიყავი და ბავშვი დავკარგე. ლამის მოვკვდი მაგრამ გავცოცხლი. რა საშინელი ვიღაც არის ადამიანი იტირებს იტირებს და შეეჩვევა-ვუთხარი და ცრემლები გადმოვუშვიმას შემდეგ სულ რაღაც სამი თვაე გავიდა,ალექსანდრე და ელენე ერთად არიან. ჩემს მეგობარ ბიჭებს შევურიგდი. თითქოს ყველაფერი კარგად მაგრამ დამიანე. სამი თვე ვიტანჯე
-და რას იზამ ახლა ის ამ კარში რომ შემოვიდეს?
-არ ვიცი
-ხო და მოემზადე
მითხრა და მართლაც კარში დამიანე შემოვიდა. გავიყინე, გავშრი, ზუსტად ისეთი იყო როგორიც ადრე. უცნობი ადგა და ჩემს წინ დამიანე დაჯდა
-აქ რას აკეთებ?
-მინდა ის ღამე დავაბრუნო როდესაც ერთმანეთს შევხვდით
მე არ გაპატიებ-ვუთხარი და თავი გვერძე გადავწიე. დამიანე კი ზუსტად ისე მიყურებდა როგორც სამი თვის წინად. ვიგრძენი რომ ახალი ისტორია დაიწყო

დასასრული.