გამარჯობათ,ალბათ გაინტერესებთ ვინ ვარ, მე მქვია თამარი, გვარად კაკაბაძე, ოცი წლის ვარ
ვსწავლობ უნივერსიტეტში სამართალზე, მამაჩემი გარდაიცვალა როცა ათი წლისვიყავი, დედაჩემი ქეთი თეზელაშვილია, მამა რაც გარდაიცვალა ის ძალიან მოწყენილი იყო, მაგრამ მის ცხოვრებაში გამოჩნდა ვიღაც, ვინც მე ძალიან არ მომწონდა,ამიტომაც სახლიდან წამოვედი, და მამას დატოვებულ ბინაში წავედი, ამ ბინის შესახებ დედამ არაფერი იცოდა, მამამ მე ის მაჩუქა მაშინ როცა ცხრა წლის ვიყავი და მითხრა აქ მეცხოვრა მაშინ როცა მომესურვებოდა, ინსტიტუდიდანაც გადავედი, რადგან დედაჩემს ჩემთვის ვერ მოეგნო, და აი
დაიწყო უნივერსიტეტიც, დღეს ჩემი პირველი დღეა, ნინის ანუ ჩემს დაქალს დავურეკე.
-ნი, რას შვრები ხომ მოდიხარ დღეს?
-აუ გოგო რით ვერ შევეჩვიე რა!
-რას?-ცოტა გამიკვირდა და ეს ჩემს ხმაშიც იმჩნეოდა
-რას და ჩემთანერთად რომ დადიხარ უნივერსიტეტში-მას ცოტა სიცილის ბგერები გაეპარა ხმაში
-ნი, გამომიარე კაი? ერთად წავიდეთ
-კაი, კაი
ნინიმ გამომიარა და უნივერსიტეტისკენ დავიძარით, თან მეუბნება
-აუ თამ, იცი რა გამახსენდა?
-არა არ ვიცი
-გიომ[ჩვენი კლასელი] დარეკა და თქვა რომ ახალი ბიჭი გადმოვიდა
-მერე რა ნი?
-იქნებ გამეხსნას ბედი?-სიცილით თქვა და მეც გამეცინა
-შეენ? რაღაც ეჭვი მეპარება
-რატო?-გაუკვირდა მაგრამ მის ხმაში სიცილის ჰანგები მაინც ირეოდა
-რა რატო, შენ უბრალოდ ტვინის მჭამელი ადამიანი ხარ
-კაი ხო, აი მოვედით კიდეც ამდენ ხითხითში
-წამო ჯერ სამასწავლებლოში შევიდეთ და მასწავლებლები მოვიკითხოთ
-კაი წამო
სამასწავლებლოში მივდიოდით როდესაც დავინახეთ გიო ვიღაც ბიჭთან ერთად, იმათმაც გვნახეს და ჩვენსკენ წამოვიდნენ
-ნინი, თამრიგაიცანით ეს ჩვენი ახალი სტუდენტ-მოსწავლეა
-გამარჯობათ-ვამბობ და ვწითლდები
-გამარჯობათ, მე ნინი ვარ და თქვენ?-ისე სწრაფად ილაპარაკა ლამის ენა აება
-მე დანიელი ვარ
-სასიამოვნოა-ვამბობთ მე და ნინი ერთდროულად და რივე ერთდროულად ვიწყებთ ხითხითს, სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით
-კაი ახლა უნდა წავიდეთ, კლასში შეგხვდებით-ამბობს გიო და ორივე ერთად მიდიან.
ჩვენც მათ გავყევით, ნუ უფრო ნინიმ წამათრია, ასეთბიჭს ხელიდან ვერ გავუშვებო.
კლასშიც შევედით და ეგრევე მეცა თვალში დანიელს დახვეული გოგოები, და ისიც ვნახე თუ როგორი საცოდავად იყურებოდა იგი, მე შემეცოდა და მასთან მივედი
-უკაცრავად გოგოები 15 წუთით მოგტაცებთ-ვთქვი და მაშინვე გამოვაქანე დანიელი გარეთ
-აბა გისმენ რა გინდა? რატომ წამომიყვანე იქიდან?-თქვა დანიელმა და ინტერესით შემომხედა
-მეგონა შენი თვალებით ითხოვდი ამ ადამიანებისგან მიხსენია
-ძალიან შეცდი პატარავ,მე იქ თავს ძალიან კარგად ვგრძნობდი
-ჯერ ერთი პატარა არა თამარი და მეორეც თუ კარგად გრძნობდი თავს წადი
-მადლობა რომ ასე დამეხმარე პატარავ-ირონიული ტონით მითხრა
-მე პატარა არ ვარ
-პატარები ბრაზდებიან შენნაირად
-მემგონი ვთქვი ერთხე,მეთუ რამე დავიჟინე დამიჯერე ჩემსას მაინც გაიტან
-ოოო, მტკიცე ხასიათიც გქონია პატარავ
-კი,მაქვს პატარავ-გავაჯავრე მან კი იმხელაზე დაიწყო სიცილი რომ ლექტორი გამოვიდა ოთახიდან რამე ხომ არ ხდებაო
-მეორედ მასე აღარ დამიძახო გაიგე?-მითხრა სერიოზული ტონით
-რატომ?-გამიკვირდა მაგრამ არ შევიმჩნიე
-იმიტომ
-ოოო კაი წადი
-მეე? შენთვითონ წადი-მეც მხრები ავიჩეჩე და წამოვედი, ოთახში ვიღაც ბიჭი მომიჯდა გვერდით, მე კი არც ისე მოკლე კაბა მეცვა მაგრამ ზევით ადიოდა, ის ბიჭი კი სულ ფეხებზე მიყურებდა, ერთხელ შემეხო კიდეც, ეს მე ვერ მოვითბინე და შუა ლექციაზე სახეში სილა ვუთავაზე, ლექტორმა და ყველა მოსწავლემ ჩვენსკენ გამოიხედა, მე საპირფარეშოში გავვარდი, ვგრძნობდი როგორ მომყვებოდა ვიღაც, სანამ საპირფარეშოში შევიდოდი, ხელი დამავლო და კეელს ამაყუდა, ეს ვიღაც დანიელი იყო
-რა გინდა დანიელ?
-არ იტირო რა გთხოვ-მითხრა და ცრემლები მომწმინდა
----------------------

აბა ოგოგრია ღირს გაგრძელება? თუ კომენტარებში დადებით პასუხს ამოვიკითხავ აუცილებლად დავდებ ახალ თავს ორში ან სამში, ყველას მთელი გულით გილოცავთ ახალ წელს და მინდა რაც წელს ვერ აგიხდათ მომავა წელს აგიხდეთ.