არვიცი ვინ ვარ ან საერთოდ რატომ გავჩნდი არც ის ვიცი ზოგადად აქ ადამიანებთან რა მინდა, მე ხომ ადამიანიც კი არ ვარ. არვიცი რას გულისხმობდა მამაჩემი ხუთი წლიდან ამ სიტყვებს რომ მეუბნებოდა არც ის ვიცი რატომ ვძულდი, რატომ არასდროს მიმღეროდა ძილისწინ როგორც ამას ჩემს დებთან აკეთებდა , არვიცი რატომ არ მოჰქონდა ჩემს დაბადებისდღეზე ტორტი, არცისვიცი ახალწელს უსაჩუქროდ რატომ ვრჩებოდი მარტო მე, არვიცი რატომ არასდროს მივლია ბაღში ან სკოლაში, არვიცი რატომ არასდროს მყოლია მეგობრები , არვიცი რატომ ვიყავი სახლში კონკიასავით მამაჩემი კი ბოროტი დედინაცვალივით. დაბადებიდან ყველა ისე მექცეოდა თითქოს რაღაც დანაშაული ჩავიდინე და ახლა ამ დანაშაულისთვის ვისჯებოდი. საკუთარ ოჯახში ვიყავი დაბალი ღობესავით რომელსაც ყველა ახტებოდა მაშინ როცა მოუნდებოდათ, მაგრამ ყველაზე ცუდი რა არის იცით ბოლომდე დავიჯერე რომ მართლა რაღაც დავაშავე და ამ დანაშაულს ვერაფრით გამოვისყიდდი ამას ისიც ემატებოდა რომ ჩემდამი ასეთ დამოკიდებულებას ვერაფრით ვხსნიდი სიმართლის გარკვევას კი ვერ ვბედავდი. ადრე ამ ყველაფერს ვიტანდი რადგან ადრე გონება არ მქონდა გამოჭედილი სხვადასხვა აზრებით ახლა კი ყველაფერი შეიცვალა ვფიქრობ და ვერ ვხვდები რატომ მექცევიან საკუთარი ოჯახის წევრები ისე როგორც მონას, ნაშვილები ვარ? სხვისი შვილი ვარ ? მამაჩემს ჩემი დაბადება არუნდოდა? შეცდომად მთვლიდა? არვიცი მაგრა პირველ ვარიანტს უფრო ვემხრობოდი.
მე ანა გვარამია ვარ , 18 წლის . დღემდე მიკვირს ჩემი დების მსგავსი უცნაური სახელი რატომ არ მქვია მაგრამ ამას ვერ ვხსნი. აფხაზი ვარ მაგრამ როგორც ბევრი სხვა ოჯახი ჩვენც 2008-წლის ომის შემდეგ აფხაზეთიდან წამოვედით და პანკისის ერთ- ერთ სოფელში დავსახლდით. პანკისში გადმოსვლიდან მეორე თვეს მახსოვს ჩემს ეზოსთან ჩანთით ბავშვებმა როგორ ჩაიარეს პირველად მაშინ მომინდა სკოლაში სწავლა და პირველად მაშინ ვუთხარი მამას ამის შესახებ მაგრამ ისე მცემა მას შემდეგ აღარაფერი მიკითხავს. მახსოვს ყოველ ღამე ღმერთს ვთხოვდი რომ მამას სკოლაში გავეშვი , მამას შევყვარებოდი, მაგრამ ამაოდ არაფერი იცვლებოდა. ყოველ ახალ წელს სურვილს ვიფიქრებდი რომ მამაჩემი შეცვლილიყო , თოვლის ბაბუას საჩუქარს ვერ ვთხოვდი რადგან წერა არ ვიცოდი ხოლო ჩემს დებზე თხოვნას აზრი არ ქონდა.
ალბად მსოფლიოში ყველაზე უბედური ადამიანი გოგონივართ არა ? მაგრამ ასე არ არის . მე ვარ ადამიანი რომელსაც აღარ აქვს ოცნებები რომ დაემსხვრას, აღარ აქვს იმედები არც მიზნები , არავის ენდობა და არც არავინ უყვარს რომ გული ატკინონ შესაბამისად უბედურიც ვერ ვიქნები.
არასდროს არ გამომითქვამს პროტესტი. არც არაფერზე მითქვამს უარი , ოჯახისწევრების ყველა გადაწყვეტილებას ურეაქციოდ ვიღებდი დღემდე ასე გრძელდება და მომავალში არვიცი რაიქნება მაგრამ არც მომავლის იმედი მაქვს დიდად.
-ჰეი შენ სადაა დედა-მეკითხება სახლში ახლახანს დაბრუნებული უფროსი და ლილუ
-მეზობელთან
-კარგი ჩემი კაბა გარეცხე? -ლილუ
-კი და შენს ოთახშია
-მე საყიდლებზე მივდივარ რადგან დედა აქ არარის მომიწევს შენ წაგიყვანო ამიტომ გამოიცვალე და სწრაფად წამოდი-მითხრა და ოთახში გაუჩინარდა . ძალიან გამიხარდა არასდროს ვყოფილვარ ქალაქში მითუმეტეს თბილისში ჩემი და კიდევ იქ ცხოვრობს რადგან უნივერსიტეტში სწავლობს და ასე უფრო უადვილდება. სწრაფად შევედი ჩემს ოთახში ასევე სწრაფა გამოვიცვალე და გარეთ გავედი.
-მე მზად ვარ
-კარგი წამოდი ისედაც მაგვიანდებ-ერთსაათიანი მგზავრობის შემდეგ ჩავდივართ თბილისში, თვალებ გაფართოებული ვათვალიერებ არემარეს მინდა ყველაფერი დავიმახსოვრო რადგან მეორედ ამის ნახვის საშუალება არამგონია მომეცეს. მოკლედ ჩემმა დამ უამრავი ტანსაცმლის მაღაზია მოიარა უამრავი რამ იყიდა რისი ტარებაც რაქმაუნდა მე მიწევდა ბოლოს კი კაფეში მივიდა სადაც გოგონები ელოდებოდნენ
-როგორციქნა მოხვედი- საუბარი წამოიწყო ქერა გოგომ
-ბოდიშით რაღაცეებს ვყიდულობდ და შემაგვიანდა-ლილუ
-არაუშავს მოდი დაჯექი და დანარჩენებიც მოვლენ მალე -ახლა წითურის ჯერი დადგა
-აუ ქეთუს ხომიცი რომ არცერთი მაინტერესებს დემეს გარდა -ლილუ, აღმოჩნდა რომ წითურს ქეთუსი ქვია
-ხომიცი რომ დემეტრეს არ მოსწონხარ-ქერა
-ნინ ნუ ახურებ რა რაიცი რომ არ მოსწონს -ქეთუსი
-კარგით რა როგორ არ გბეზრდებათ -ნინი
-ეს გოგო ვინ არის -როგორც იქნა მეც მომაქციეს ყურადღება-ან რატომ დგას ამდენი პარკით ხელში
-ეს .... ეს ჩემი დამლაგებელია ვთხოვე და საყიდლებზე გამომყვა-თქვა მცირეოდენი ყოყმანის შემდეგ და ისეთი შეგრძნება მქონდა თითქოს მეხი დამეცა გული მეტკინა, ამდენი ხნის ნაგროვებმა ბრაზმა ამოხეთქა და ერთიანად მოიცვა მთელი ორგანიზმი
-მე შენი დამლაგებელი არ ვარ და არც არასდროს ვიქნები დაიკო-ვუთხარი პარკები ძირს დავყარე და მთელი სისწრაფით გავიქეცი კაფედან , არინდოდა ჩემი ცრემლბი ვინმეს ენახა , არვიცოდი სად გავრბოდი მაგრამ ვიცოდი რომ იმ კაფეს უნდა მოვშორებოდი. არვიცი რას ვაკეთებდი გონს მაშინ მოვედი როდესაც ჩემს ფეხებთან გაჩერებული მანქანა დავინახე მაგრამ წონასწორობის დაცვა ვერ მოვახერხე და მაინც დავეცი ასფალტზე
-გოგონა ცოცხალი ხართ-მანქანიდან მოხუცი მამაკაცი გადმოდის
-დიახ კარგად ვარ არაფერია-ვპაუხობ ჯერ კიდევ გაურკვევლობაში მყოფი
-საავადმყოფოში წაგიყვანთ -მიყურებს მზრუნველი გამომეტყველებით და ვფიქრობ რა მოხდებოდა ეს კაცი რომ ყოფილიყო მამაჩემი
-არაა საჭირო მართლა არაფერი მჭირს კარგად ვარ
- სისხლი მოგდით-ამბობს და ახლაღა ვამჩნევ გაკაწრულ მუხლს
-არაფერია უბრალო ნაკაწრია თვითონ მივხედავ-ვამბობ და მიკვირს ტკივილი რატომ ვერ ვიგრძენი
-არა საავადმყოფოში უნდა გამომყვეთ თქვენთვისვე აჯობებს არ შემეწინააღმდეგოთ-მეუბნება წამოდგომაში მეხმარება და მანქანის კარებს მიღებს
-მართლა არაფერია დამიჯერეთ
-სჯობია ეს ექიმმა მითხრას -ამბობს და მანქანას ადგილიდან წყვეტს მე კიდევ თვალებზე ცრემლი მადგება მახსენდება პირველად რომ გავიჭარი ხელი, ერთადერთი რაც მშობლებისგან გავიგე ესიყო ფრაზა "გაიზრდები და დაგავიწყდებაო" არც ექიმი უხსენებიათ მიუხედავად იმისა რომ საშინლად მტკიოდა ხელი. საავადმყოფოში მალევე მივედით-ექთანო მათეს დაუძახეთ
-ახლავე ბატონო გიორგი-ეუბნება გოგონა და მაშინვე მიდის
-მართლა კარგად ვარ არაა საჭირო ექიმის შეწუხეა ალბად უამრავი პაციენტი ელოდება
-დამშვიდდი აი ისიც მოდის უკვე
-აბა მამაჩემო დღეს რომელ შენს საყვარელს სჭირდება ჩემი დახმარება -მესმის ბოხი ბარიტონი და მეც ჩემდაუნებურად მისკენ ვიხედები პირველი რასაც აღვიქვამ ეს მისი შავი თვალებია შემდეგ კი მის მიერ ნათქვამი სითყვები და საშინლად ვბრაზდები წარბებს ვკრავ მინდება ამ ყეყეჩს სახეში ვუთავაზო მაგრამ თავს ვიკავებ
-ჯობია დამშვიდდე და მიხედო დაშავდა -ბატონი გიორგი
-არა შვილისტოლა გოგონებიც თუ მოგწონდათ რას ვიფიქრებდი -აგრძელებს თავისას
-უკაცრავად მე დაგტოვებთ თქვენ კი გააგრძელეთ -ვეუბნები და წასვლას ვაპირებ
-კიმაგრამ ფეხი -ბატონი გიორგი
-უკვე გითხარით უბრალო ნაკაწრია როგორმე თვითონ მივხედავ არღირს ამის გამო ექიმის შეწუხება ისედაც უამრავი პაცენტი ელოდება ალბათ ვისაც ნამდვილად სჭირდება მისი დახმარება
-მართალია -ამბობს ექიმი
-მათე საკმარისია, შეგიძლია ამ გოგოს ფეხს მიხედო
-სხვა რა გზა მაქვს, გამომყევი -მეუბნება და კაბინეტისკენ მიდის. მეც მას მივყვები და ვცდილობ თავი შევიკავო დღეს ისედაც ზედმეტი მომივიდა -აქ დაჯექი ახლავე მოვიტან წამლების ყუთს -ამბობს და უჯრას აღებს
-არაა საჭირო ჩემით მივხედავ
-ეს აქ მოსვლამდე უნდა გაგეკეთებინა-მპასუხობს უხეშად
-უკაცრავად
-ბოდიში მამიკოს მორიგ გასართობს ეს როგორ გაკადრე -ამბობს ირონიულად და ჩემსკენ მოდის
-მემგონი ცდებით
-რა არმითხრა რომ მამაჩემი გიყვარს და მასთან ფულის გამო არ ხარ
-ესუკვე შეურაწმყოფაა
-ახლა ალბათ სილასაც გამაწნი და ამით დასრულდება სპეკტაკლი-ამბობს და ფეხზე ხელს მკიდებს
-არმინდა გამიშვი -ვამბობ და ის ხელს ვიშორებ
-დამავიწყდა ახლავე დავუძახებ შენს ბატომ გიორგის და ის დაგიმუშავებს ფეხს -ამბობს და ზიზღნარევი თვაებით მიყურებს თითქოს უფრო გაუმუქდა ისედაც შავი თვალები.
-საკმარისია!! დავიღალე შენი ბაშვური საქციელით , თუ არმოგწონს მამაშენს საყვარლები რომ ყავს ეს მასთან გაარკვიე, მე ეს არმეხება რადგან მისი საყვარელი არვარ, ათიწუთია მამაზე გაბრაზებული ყეყეჩი ბავშვის ნაბოდვარს ვისმენ, თუ არშეგიძლიათ კომპეტენტური ექიმივით მოიქცეთ საერთოდ რატომ აირჩიეთ ეს პროფესია? იმისნაცვლად რომ ჩემს ჭრილობაზე კონცენტრირდეთ მამათქვენის საყვარლების ლანძღვით ხართ დაკავებული. არფიქრობთ რომ მამათქვენი ზრდასრული ადამიანი და მის ცხოვრებაში არუნდა ერეოდეთ. ჯანდაბა -ვამბობ და კაბინეტიდან გავდივარ სადაც გაოცებულ ექიმს ვტოვებ
-კარგი ბოდიში წამოდი ფეხს დაგიმუშავებ-მეწევა ხელს მკიდებს და მაჩერებს
-მადლობა ღმერთს ექიმმა გაიღვიძა თქვენში
-არაა საჭირო ირონია და მეორედ არასოდეს გაბედო ჩემთან ხმამაღალი ტონით საუბარი
-ბოდიშით როგორ გაკადრეთ
-მამას საიდან იცნობ-მეკითხება უკვე კაბინეტში მყოფს
-კინაღამ დამეჯახაა
-კინაღამ?-მეუბნება და წარბებს სწევს
-ისეთი არაფერია მხოლოდ ოდნავ დამიზიანდა მუხლი
-კიდევკარგი მამაჩემმა მაინც იცის ნორმალურად მანქანის მართვა თორემ შენ არამგონია სიარული იცოდე
-ჯერკიდევ ვსწავლობ-ვპასუხობ ირონიით
-ცუდი მასწავლებელი გყავთ
-ყველას არუმართლებს
-ფეხი დაგიმუშავე, ყველაფეი რიგზეა უბრალო ნაკაწრია არ მოკვდები
-ვიცოდი , აბა კარგად-არვიცი ამ კაცთარ რა მემართება სულ სხვანაირად ვჭიკჭიკებ თითქოს ჩემში სხვა ანა იღვიძებს
-ნახვამდის
-სიარულს აუცილებლად ვისწავლი რომ აგარ შეგაწუხოთ
-კარგი იქნება ვიღაც ღვთისნიერ ადამიანს ციხისგან გადაარჩენ
-ყეყეჩი-ვამბობ და ვცდილობ საავადმყოფოდან ისე გავიდე რომ ბატონ გიორგის არ გადავეყარო არვიცი რა დამემართა არვიცი საიდან ამტენი სიმამაცე. არვიცი სად წავიდე ამიტომ ისევ კაფეში ვბრუნდები სადაც როგორც აღმოჩნდა გულიანად ერთობოდნენ ჩემი და და მისი სამეგობრო უკვე სრული შემადგენლობით
-რაო გადაგიარა გაბრაზებამ -ლილუ
-ჩიტო რატო გაბრაზდი -ქეთუსი
-ჩიტო არა ანა მქვია და ეს შენი საქმე არაა
-ნახე ტო ეს რა უკარება გაიჩითა-ნინი
-ფეხზე რა დაგემართა-ლილუ
-ბოდიში იმედი უნდა გაგიცრუო სასიკვდილო არაფერი მჭირს -ვამბობ და ვიღიმი
-კარგით გოგოებო უკვე ძალიან გვიანია ჩვენ წავალთ ხვალ ისევ გნახავთ -მოულოდნელად აცხადებს ჩემი და და სახლისკენ მივდივართ
-ასე მალე რატო მივდივართ
-საკმარისია რაგჭირს ზედმეტის უფლებას ხომარაძლევ საკუთარ თავს
-დაიკო დავიღალე მეძინება და მალე მივალთ შენს ბინაში
-ჩემი ბინა დასალაგებელია და მიხედე
-უკაცრავად შეგიძლია აწიო ერთი ადგილი და თვითონ მიხედო -ვეუბნები უკვე ბინაში მყოფი და დივანზე ვწვები მალევე მეძინება კიდეც სიზმარში კი ჩემს სიმპატიურ ექიმს ვხედავ მოიცა ჩემი როდის გახდა.
როგორც ჩანს ყველაფრისგან გადაღლილს დილამდე მშვიდად მეძინა დილას კი მშვიდი ძილი ჩემმა უსაყვარლესმა დაიკომ დამირღვია
-მე უნივერსიტეტში მივდივარ დიდად არ მიხარია მაგრამ ჩემთან დარჩები სანამ ჩვენები არიქნებიან
-კარგად
-გუშინ რამოხდა რა დაგემართა
-თვალი ამეხილა -ვპასუხობ მოკლედ და სააბაზანოში შევდივარ . იქედან გამოსული კი სამზარეულოში გავდივარ ჩაის ვსვამ და ტელევიზორის საყურებლად გავდივარ მაგიდაზე ჩემი დის ფაილს ვხედავ და მახსენდება მისი ერთკვირიანი დაურულებელი წუწუნი იმის თაობაზე რომ თუ ამ თემას არ დაწერს ქულას ვერ აიღებს . ფაილს ვიღებ გარეთ გავდივარ ტაქსის ვაჩერებ და მალევე უნივერსიტეტშიც მივდივარ აუდიტორიაში იწორედ იმ დროს შევდივარ როცა ჩემ დის რიგი დგება თემის წარსადგენად
-რახდება-მესმის ნახნობი ბარიტონი და მალევე ნაცნობ ექიმსაც ვხედავ
-მე... მე უბრალოდ მინდა ჩემს დას ფაილი გადავცე-ვამბობ და აუდიტორიაში შევდივარ
-მე შემოსვლის უფლება არ მომიცია-მეუბნება მკაცრად
-არც მითხოვია-ვამბობ და ვგრძნობ რომ ყველას მზერა ჩემკენაა მომართული
-ანა შენ -მესმის ჩემი დის ხმა
-მე ფაილი მოგიტანე სახლში დაგრჩა
-ამჯერად თვითონ მოახერხე მოსვლა თუ ისევ მამაჩემი შეაწუხე-ისევ იგივე ტონი
- თვითონ მოვახერხე
-ფეხი როგორ გაქვს?-მეკითხება და მერე სტუდენტებისკენ ბრუნდება- ბავშვებო შეგიძლიათ გახვიდეთ ლექცია დასრულდა -ამბობს და მაშინვე ყველა გადის
-საოპერაციოა ექიმო ძალიან მტკივა
-დღეს ჩემთან ჩაგწერთ კონსულტაციაზე და მივხედავ თქვენს ფეხს
-ფეხი არა ექიმო ჩემი გულია საოპერაციო
-რამოუვიდა?
-თქვენი ირონიის გამო მოკვდა და ხომ გააცოცხლებთ -აი ისევ რაღაც სისულელეს ვამბობ რამემართება ეს კაცი ჩემზე ასე რატომ მოქმედებს
-გულს არაფერი ეშველება
-ანუ მოვკვდები
-ასეა
-წავალ კუბოს ავარჩევ-ვამბობ და გასასვლელიკენ მივდივარ
-მუხა აარჩიე ამბობენ მიწის ქვეშ დიდხანს ძლებსო
-მადლობა, თქვენ კარგი ადვოკატიც გეცოდინებათ ანდერძი უნდა დავწერო
-ხო? მეც მაინტერესებს ვის უტოვებ მამაჩემის ფულს-მეუბნება და სისხლი მეყინება იმას ვაკეთებ რაც აქადეც უნდა გამეკეტებინა მასთან მივდივარ და სახეში ვარტყამ
-გაიგე ერთხელ და სამუდამოდ მე და მამაშენი საყვარლები არ ვართ და რომც ვიყოთ შენ რა გაბრაზებს მაინ არვიცი
-მიტყდება 18 წლის პოტენციური დედინაცვლის ყოლა
-ისევ თუ იტყვი მსგავს სისულელეს ტავიც გაგიტყდებათ ბატონო მათე
-მემუქრებით?
-არა მომავალს გიწინასწარმეტყველებთ
-და ჩემს მომავალში თქვენი შემოჭრით ჩაშლილი ლექციის გაგრძელება არ ჩანს?
-ერთი წუთით გაჩუმდი აბა -ვეუბნები და თვალებს ვხუჭავ
-აბა რადაინახე
-გაგრძელება იქნება მაგრამ ხვალე -ვამბობ და ლექციაც სრულდება
-ვანგა ხარ ნამდვილი
-ჰმ საავადმყოფოში ბავშვივით იქცევი უნივერსიტეტში თინეიჯრივით საინტერესოა ნორმალური ადამიანივით სად იქცევი
-მაგდენს ვერ გეტყვი უბრალოდ ჩემი სახე მეტ დარტყმას ვეღარ გადაიტანს
-აბა კარად ლოყაზე ცივი ტილო დაიდე გიშველის
-ექიმი ვარ
-დამავიწყდა აბა ექიმო კარგად ბრძანდებოდეთ-ვეუბნები და აუდიტორიიდან გავდივარ
-საიდან იცნობ ლექტორს-მეკითხება ლილუ
-ექიმია ფეხი დამიმუშავა
-და ასე კარგად გესაუბრა-ლილუ
-შენ ამას კარგს ეძახი
-შენსადგილას სხვას ისე გალანძღავდა მეორედ ლექციაზე შემოჭრას ვეღარ გაბედავდა შენკიდევ ლექცია ჩაუშალე და არაფერი გითხრა რას მიმალავ-ლილუ
-არაფერს სხვა ლექცია არ გაქვს წადი თორემ დაგაგვიანდება-ვეუბნები და სახლში ვბრუნდები
ავტობუსის გაჩერებაზე ვდგავარ და ავტობუსს ველოდები , ვიხსენებ რამოდენიმე წამისწინ მომხდარს და ჩემდაუნებურად მეღიმება. თავს უცნაურად ვგრძნობდი თითქოს თავიდან დავიბადეო , ადრე ასეთი გრძნობა არასდროს გამჩენია, ადრე არასდროს გავდიოდი სახლიდან ამის უფლებას არავინ მაძლევდა, შინა პატიმრობა მქონდა მოსჯილი. ავტობუსიტ სახლამდე მშვიდად მივედი. ჩემი დის ბინა მართლაც საშინელ მდგომარეობაში იყო მხოლოდ იმიტომ გადავწყვიტე დამელაგებინა რომ ასეთ არეულობაში ვერ გავჩერებოდი. სახლი დავალაგე საჭმელი გავაკეთე და ჩემი დის ტანისამოსი მოვირგე რადგან ჩემი არაფერი წამომიღია სახლიდან. საღამოს ჩემი დაც დაბრუნდა და დაიწყო ჩემი დაკითხვა რის შედეგადაც მხოლოდ ის გაიგო რაც საჭიროდ ჩავთვალე რომ მეთქვა . გადავწყვიტე ეს რამოდენიმე დღე მშვიდად გამეტარებინა თბილისში, გადავწყვიტე საკუთარი თავისთვის ბენიერების შანსი მიმეცა, გადავწყვიტე შევცვლილიყავი , დავიღალე ჩემი უსუსურობა მე თვითონ ამომივიდა ყელში, ალბათ ყველაზე სუსტი და სულელი გოგო ვარ ეს აქამდე რომ არ გავაკეთე.
დილით ჩემი და უნივერსიტეტში წავიდა ისევ მარტო დავრჩი. მშობლებმა დარეკეს და განაცხადეს რომ კიდევ ორი კვირა ვერ დაბრუნდებოდნენ რაც იმას ნიშნავდა რო ორი კვირა ნორმალური ადამიანივით ვიცხოვრებდი მემგონი ჩემთვის საუკეთესო ახალი წელი იქნება ფერადი სატამაშოებით ნათურებითა და ფეიევერკებით. სახლში არაფერი გამიკეთებია მთელი დღე ტელევიზორს ვუყურებდი. გარეთ გასვლა ვერ გავბედე შემეშინდა არ დავკარგულიყავი. მათეზე ფიქრი ამეკვიატა და გონებიდან ვერაფრით ვიშორებდი ესღა მაკლდა. ცემი და უნივერსიტეტიდან დაბრუნდა და მათან ერთად კაფეში წავედი სადაც ქეთუსა და ნინი გველოდნენ. ისევ ვიღაც დემეზე გააბეს საუბარი და ნახევარი საათის შემდეგ თვით ბატონი დემეც გამოჩნდა. მართლაც სიმპათიური ბიჭი ყოფილა ახლა გასაგებია ჩემი და რა გააგიჟა.
-მოიცათ ჩვენს ლექტორს აქ რაუნდა -ამბობს ლილუ და მეც შემოსასვლელისკენ ვიყურები
-ნახე თან შენი დემეტრეს ერთდაა -ქეთუსი
-ალბად უნდა ახაროს რომ გამოცდაში ჩაიჭრა-ნინი
-კარგი რა მერე კაფეში რატო ეტყოდა ქერა კიხარ მაგრამ მთლად სულელიც თუ იქნებოდი არ მეგონა-ლილუ
-ანა შენ რასფიქრობ-ქეთუსი
-ვფიქრობ სახლში წასვლის დროა -ვამბობ და ყველა იცინის რავტქვი კი მაგრამ სასაცილი
-კარგი რა ანა ჩვენ რაზე ვსაუბრობთ და შენ რაზე -ქეთუსი
-ისე მემგონი მეგობრები არიან -ნინი
-კარგი რა იცი ლექტორი რამდენი წლისაა რადუნდა 20 წლის მეგობრები -ქეთუსი
სანამ სამეგობრო იმის გარკვევით იყო დაკავებული რასაკეთებდა მათე აქ კარგად დავინახე როგორ ეჩხუბებოდა დემეტრეს მაგრამ რატომ არვიცი მერე კი გაბრაზებული გავარდა გარეთ
-გოგოებო ერთი წუთით გავალ -ვთქვი და მათეს უკან გავყევი მალე დავწიე კიდეც
-სიარულთან ერთად სირბილიც გისწავლია -მეუბნება და ისე მოულოდნელად ტრიალდება რომ გააზრებასაც ვერ ვასწრებ
-ჯანდაბა არიცი რომ ასე მოულოდნელად გაჩერება არ შეიძლება -ვამბობ გაბრაზებული
-რატომ არ მოგწონს ჩემს მკლავებში ყოფნა ? სულ დამავიწყდა შენ ხომ მამაჩემის მკლავებში უფრო მოწონს ნებივრიბა -ამბობს და ზემოდან დამყურებს
-შეგიძლია გამიშვა
-როგორც გინდა -მეუბნება და ხელებს მაშორებს მე კიდევ ძირს ვეცემი
-იდიოტო მეტკინა
-შენ მთხოვე
-არა რა ნამდვილი სულელი ვარ რა მინდოდა რატომ გამოგყევი
-მეც ეგ მაინტერესებს რატომ გამომყევი მე მაშინ როცა ბატონ გიორგიზე დევნით უნდა იყო დაკავებული-მეუბება ცივი ხმით და ასე მგინია მთელი სხეული მეყინება
-მნიშვნელობა აღარ აქვს -ვამბობ ვდგები
-მარტო მამის ქონებამ არ დაგაკმაყოფილა და ახლა შვილს მიადექი შენდა სამწუხაროდ არაფერი გამოგივაა-ამბობს და მიდის მე კიდევ გული მტკივა
არვიცი რატომ , მაგრამ ის ფაქტი რომ მათეს ჩემი არ სჯერა ცუდად მხდის ....